BEELDTAAL IN TAALBEELD

Transcriptie

1 BEELDTAAL IN TAALBEELD Schrijf een verhaal bij een kunstwerk Kunstuitleen Alkmaar organiseert dit jaar het project beeldtaal in taalbeeld. Iedere maand kun je je laten inspireren door een schilderij of beeld en dan je eigen kunstwerk schrijven. Een verhaal over wat het schilderij of beeld jou zegt, welke ervaring of emotie het bij je oproept. Kunstwerk van de maand april was Debussy: Prélude 24 vuurwerk van Adri Frigge. Hierbij kun je de verschillende inzendingen lezen. Ook een verhaal schrijven? Kom langs bij de kunstuitleen om het werk van mei te aanschouwen. Kijk goed, kruip als het ware in het werk en maak dan je eigen schilderij in taal. Zo wordt beeld taal en jouw taal weer beeld. Alle ingeleverde verhalen (maximaal een A4tje) zijn gedurende een maand te lezen in de bibliotheek. Een deskundige jury kiest elke keer één verhaal uit als het mooiste, best geslaagde, opvallendste, etc. Alle verkozen verhalen worden aan het eind van het jaar in een boekje verzameld en gedrukt. Het verhaal kan worden ingeleverd bij de balie van de kunstuitleen of via de mail

2 BEWOGEN BEWEGING het bewoog in mij beweegt het in mij begeeft het uit mij het huilt kleurt die beweging bewoog mij Wik Pijper

3 De mooie Oostenrijkse bergen Het is nog koud als ik opsta uit mijn heerlijk warme bed. Ik ga dan ook direct onder de warme douche om nog even door te mijmeren over wat ik deze dag allemaal wil gaan doen. Buiten staat de thermometer op 10 graden onder nul, dus als ik er uit wil moet ik me wel warm aankleden. De beroepsfotograaf in mij zegt dat het vandaag een schitterende dag is om enkele roofvogels te spotten die boven de 2000 meter grens kunnen leven in de koude Oostenrijkse gebieden. Als geboren Oostenrijker is het voor mij dan ook heel normaal om met mijn skiuitrusting de bergen in te gaan. Maar eerst koffie en een heerlijke kom met muesli en yoghurt. Mijn huisgenoten zijn al weer naar hun werk in de stad Innsbruck. Karl is boekverkoper en spoort mij dan ook geregeld aan een nieuw boek te lezen en zijn vriendin Anna is lerares op het conservatorium. Van haar heb ik de liefde voor klassieke muziek gekregen; wanneer zij thuis komt zingt zij of maakt muziek op een van haar geliefde instrumenten. Ik hoor haar het liefst wanneer zij achter de piano kruipt en dan enkele preludes speelt. Alles wat ze speelt is zo vol overgave dat je wel moet luisteren. Ik word er vaak ook door geïnspireerd om op een andere manier naar mijn foto s te kijken. Het zijn vaak de natuuropnames die mij veranderen in mijn denken. Ineens zie ik dan door het luisteren naar haar muziek, de roofvogel die net een muis te pakken had niet meer als een killer maar als een vogel die ook moet overleven, en dat kan hij alleen maar door aas te zoeken en dan daar van te genieten. Het is inmiddels alweer een uur later en de zon klimt zachtjesaan tegen de bergen op, wanneer ik bepakt met mijn ski s, camera, proviand en MP3-speler de bergen in ga. Kühtai, het dorp waar ik woon, ligt op 1200 meter hoogte en de bovengrens is zo n 2200 meter hoog. In ons dorp zijn vele liften en gondels die mij naar boven kunnen brengen. Ik loop naar de dichtstbijzijnde gondel en begroet Hans die de gondel bemant. Mooi weer Karl, wat zijn je plannen voor vandaag?, vraagt hij mij en ik vertel dat ik naar de roofvogels ga zoeken. Kijk je wel uit want sommige stukken zijn erg ijzig daar boven. Dat had ik ook al begrepen want het heeft de laatste tijd best hard gevroren. Maak je geen zorgen Hans, het is niet de eerste keer dat ik dit doe. Ik zet mijn zonnebril op en ga omhoog. Boven is het inderdaad erg koud. Ik ben nu zo n 1500 meter hoog, gelukkig maar dat de zon al wat sterker wordt, zo is het dan wel te doen om door de diverse dennen- en berkenbossen te lopen. Ik spring zo nu en dan opzij omdat er een marmot voor mijn voeten verschijnt en die moet toch ook de kans krijgen om te genieten. Plots schrik ik op uit mijn gedachten doordat er een groepje gemzen voor me uit loopt. Hier en daar trekkend aan een struik of den om wat te eten en zonder dat ze er erg in hebben kan ik schitterende foto s maken. Een klein muisje kruipt door de struiken en glipt snel weg als hij merkt dat er iemand vlakbij hem staat. Mijn tocht naar de roofvogels wordt zo toch een heel rijke tocht met diverse dieren. Ik zoek een omgevallen boom op en ga even pauzeren voor een kop koffie uit mijn thermoskan en neem meteen een boterham met heerlijke ham erop. Jongens, dit smaakt na al dat skiën en klauteren. Ik luister via mijn MP3-speler naar de prachtige pianomuziek van mijn huisgenote die al diverse dvd s heeft vol gespeeld met haar geliefde muziek. Dan loop ik naar een open stuk op de berg en aanschouw het dorp onder mij dat in het zonlicht ligt te schitteren. De vele kleuren glanzen tegen me op. Wat een schouwspel biedt de natuur mij op dit moment. Ik moet wel mijn tijd in de gaten houden want om vier uur stopt de gondel en anders kom ik niet meer op tijd beneden. Het geluk is met mij en ik spot eindelijk een steenarend, deze is duidelijk op zoek naar een prooi. Ik blijf hem volgen met mijn ogen en zie hem opeens een duik maken en even later komt hij terug met een marter in zijn bek. Jammer voor het kleine beestje, het heeft geen schijn van kans meer om te overleven. Maar zo gaat het nu eenmaal in de natuur, denk ik bij mezelf. Ondertussen is de zon lager gaan staan en lijkt het dal wel in een vuurgloed te liggen van de ondergaande zon. Wat een prachtig natuurplaatje wordt dit. Mijn camera heeft weer schitterende opnames gemaakt en zo ga ik dan ook weer vol goede moed naar Hans in de gondel die mij weer naar beneden brengt. Ik loop naar ons appartement en gelukkig zijn mijn vrienden ook al weer thuis en kunnen we gaan genieten van een glas heerlijke blaufrankisch wijn. Inmiddels heeft Karl al gekookt en kunnen we aan tafel gaan. Daar vertellen we onze verhalen van deze dag en na het eten ga ik mijn foto s op de computer zetten om ze eventueel nog even bij te werken voordat ik ze ga versturen naar het blad waar ik de opdracht van heb gekregen. Ik schrijf er nog een klein stukje bij om het even levendiger te maken voor de ontvanger en vertel daarin hoe ik genoten heb van het prachtige uitzicht daarboven. Het was net een afdruk van een schilderij. De mooie muziek van mijn huisgenote daarbij en mijn dag was weer helemaal top. Wat kan een mens ook genieten van de natuur. Wil Reemst Köhlinger

4 De springer Een grote stofwolk nadert vanuit de verte. Raast over de droge, dorre steppe. De springers komen. Muziek klinkt, de kudde komt steeds dichterbij. Ineens staan ze stil alsof ze luisteren. Een siddering gaat als een golf door de kudde. Grote bokken springen, omhoog en houden de wacht. Dan jongen. Nieuw met prachtige kleuren. Geboren met muziek van de droge, dorre steppe. Springen de jonge dieren nog hoger en rennen nog harder, Opgegroeid in de beschutting van de kudde. Springt hij omhoog, zoekt en is gelukkig. Een siddering gaat door hem heen. Een nieuw leven. De muziek van de steppe klinkt en de kudde gaat verder. Eerst een lenige en jonge springer, nu springt hij nog één keer hoog. Dan ligt hij stil en voelt het stof van de droge, dorre steppe waaien over zijn oude lichaam. Een siddering gaat door hem heen. Hij is oud. Een grote stofwolk verdwijnt in de verte. Johanna Jansen

5 Prelude 24: vuurwerk tuimeltonen hoog hoog hoge bogen tonen als vonken boven als het donker vluchtig als water het is vuur het is klank fonteinen van kleur in de zwarte lucht snelle loopjes muziek schildert zich in waterverf de partituur schemert op het papier kijk om te horen scherpe knallen waar is het woord om dit te beschrijven waar is het inhouden, uitspatten pianoklanken klateren, kletteren stromen spetteren als de verf op het papier pastel door het vergaan van de tijd als bloemen in een poëziealbum Petra van Rijn

6 Vuurwerk Ze stond voor het raam van haar appartement en keek naar het jaarlijkse vuurwerk dat uiteenspatte boven de stad. Elk jaar aan het einde van de kermisweek werd dit afgestoken. Haar stad. De stad waar ze opgroeide en waar ze was blijven wonen toen ze het ouderlijk huis, drie kilometer verderop, verliet. Haar gedachten gingen naar haar ouders. Haar vader was werkzaam als bedrijfsleider bij de supermarkt in hun wijk en haar moeder werkte in de thuiszorg. Op straat werden ze vaak herkend. Over twee jaar zouden ze allebei met pensioen gaan. Hoe ze dit zouden invullen wisten ze niet. Stiekem zagen ze er tegenop. Pensioen, niet meer werken. Ze dacht aan haar eigen baan. Ze werkte sinds vijf jaar als onderwijzeres op de basisschool die ze zelf ook had bezocht. Haar klasgenoten van vroeger brachten nu s morgens hun kinderen naar haar klas. Vertrouwde gezichten die ze terugzag in de gezichtjes die naar haar opkeken in de klas. Zelf had ze geen kinderen. Toen ze puber was wist ze al dat ze nooit moeder zou worden. Vaak werd haar gevraagd naar de reden. Dit was voor haar niet uit te leggen. Een diepe overtuiging, een weten dat er altijd al geweest was. Een oergevoel, het antwoord dat mensen vaak gaven op de vraag waarom ze wel kinderen wilden, dat antwoord gold voor haar ook. Haar leven voelde veilig en vertrouwd. En toch vorige maand kwam ze in contact met een organisatie die het mogelijk maakte om drie jaar als onderwijzeres op Curaçao te werken. Curaçao, ze proefde het woord op haar tong. Het smaakte naar vrijheid, naar zon, naar muziek, naar leven, naar liefde. De liefde. Sinds ruim een jaar had ze een relatie met een man die in hetzelfde appartementencomplex als zij woonde. Gemakkelijk en fijn. Ze aten en sliepen bij elkaar wanneer het hen uitkwam en toch had ze haar eigen fijne plek. Haar eigen plek Zo regen haar gedachten zich als een trein met steeds meer wagons aaneen. Haar eigen plek zou ze over een half jaar in Willemstad gaan vinden. Ze had haar besluit genomen. Ze zag de ogen van haar vriend, van haar ouders en die van haar leerlingen voor zich. Vertrouwde ogen. Ze zag nu al het verdriet in die van haar moeder. Ook zag ze het twinkeltje in die van haar vader met het vleugje spijt om keuzes die hij genomen had in zijn leven. Ze zag de niet begrijpende blik van haar partner. De lucht boven de stad was weer donker. Ze kreeg het gevoel van binnen dat ze als puber zo vaak ervaren had. Het diepe donkere gevoel in het midden van haar buik. Wie ben ik vroeg ze zich toen zo vaak af en Waarom ben ik ik? Inmiddels had ze zich verzoend met de antwoorden die er waren en ook met de antwoorden die er nooit zouden komen. Ze ademde diep en merkte dat vanuit die donkere diepte de aanwezige energie oplichtte. Rood, oranje, geel, groen en blauw. Ook hoorde ze in haar binnenste vrolijke muziek. Ze zag weer ogen, deze keer waren het donkere ogen en straalden ze levenslust uit. Donker met lichtflitsen, haar vuurwerk, haar leven Ilanda de Dood