Het Woord van de Gerechtigheid

Transcriptie

1 Het Woord van de Gerechtigheid Nr. 26 juni, juli 2005 pagina 1 Want ieder die nog van melk leeft, is onervaren in het woord van de gerechtigheid (St. vert.): hij is nog een kind (Hebr. 5:13). Het woord van de gerechtigheid staat in contrast tot de eerste beginselen van de uitspraken van God (Hebr. 5:12). Het woord van de gerechtigheid duidt daarom op diepere waarheden waarin God handelt op basis van Zijn gerechtigheid met ons. Het Woord van de Gerechtigheid wil een bijdrage leveren om christenen vertrouwd te maken met de vaste spijs (Hebr. 5:14) van het woord van God om geestelijke volwassenheid mogelijk te maken. Bijbelse waarheden die nauwelijks worden onderwezen en van cruciaal belang zijn om het einddoel van het geloof (1 Petr. 1:9) te bereiken, zullen in het bijzonder onderwerp van aandacht zijn. Het Woord van de Gerechtigheid wordt geredigeerd door Roel Velema roel@velemaweb.nl website: De Overtocht over de Jordaan Deel 1 De Typologische Betekenis van de Jordaan Want gij staat op het punt de Jordaan over te trekken om het land in bezit te gaan nemen, dat de HERE, uw God, u geven zal, en gij zult het in bezit nemen en daarin wonen (Deut. 11:31; vgl. Deut.12:10; 27:2; Jozua 4:1; Marc. 1:9-11). Het Oude Testament, te beginnen bij Genesis één, laat ons talloze geschiedenissen en gebeurtenissen zien die de werken van de Here Jezus in verleden, heden en toekomst omspannen. Dit alles maak het Oude Testament tot een noodzakelijke bron van typologie die God heeft gegeven om de Schrift te kunnen begrijpen. Een belangrijke type in het Oude Testament zijn de gebeurtenissen van de Israëlieten in het land Egypte en de reis die daarop volgde door de woestijn naar het beloofde land. Deze type is een bijna onuitputtelijke bron voor zowel de Jood als de christen. De reis van het volk Israël van Egypte naar Kanaän beschrijft allereerst als type de toekomstige verlossing van dit volk. Zoals Mozes het volk verloste uit de handen van de Farao, zó zal Christus het volk Israël verlossen uit de handen van de Antichrist en hen leiden naar het beloofde land Kanaän. De type is echter ook van toepassing op de christen (vgl. 1 Cor. 10:1-13; Hebr. 3, 4). De gebeurtenissen in het land Egypte beschrijven alle aspecten rond ons eeuwig behoud op basis van de dood en het vergoten bloed van het Paaslam. Vervolgens is de tocht door de Schelfzee een type van onze doop. De tocht door de woestijn is dan een type van de huidige wandel van christenen met het oog op een toekomstige erfenis in een beloofd Het Oude Testament is een noodzakelijke bron van typologie om de Schrift te kunnen begrijpen.

2 Nr. 26 juni, juli 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 2 hemels land. Er is echter één type die in de reis van het volk Israël naar het beloofde land nooit veel aandacht heeft gekregen, namelijk de overtocht over de Jordaan tot in het beloofde land. Deze type is van groot belang, omdat het beloofde land niet betreden kon worden zonder de Jordaan over te trekken. Om het beloofde land binnen te gaan, moest men de Jordaan overtrekken. Zoals de Israëlieten Egypte niet konden verlaten zonder de Schelfzee door de trekken, zó konden de Israëlieten het beloofde land niet binnengaan zonder de Jordaan over te trekken. Wat in de type geldt, moet ook gelden in de antitype. Christenen kunnen het koninkrijk der hemelen niet binnengaan zonder in geestelijke zin de Jordaan over te steken. Het is daarom van groot belang om de typologische betekenis van de Jordaan vast te stellen en daaruit geestelijke lessen te leren. De eerste vermelding van de naam Jordaan In Genesis 13:10 wordt het woord Jordaan voor het eerst genoemd in de Bijbel. Bijbelse hermeneutiek (dat is de leer van de regels van de uitleg van de Bijbel), kent een regel die het principe van de eerste vermelding wordt genoemd. Dit principe stelt dat de eerste vermelding van een woord of uitdrukking een onveranderbaar patroon vastlegt. Dit patroon blijft dan in de hele Schrift onveranderd van kracht (zie ook het artikel The Law of First-Mention van de redacteur). In Genesis 13:10,11 lezen we: Toen sloeg Lot zijn ogen op en zag, dat de gehele streek van de Jordaan rijk aan water was; voordat de HERE Sodom en Gomorra verwoest had, was zij tot Zoar toe als de hof des HEREN, als het land Egypte. Dus koos Lot voor zich de gehele streek van de Jordaan, en Lot brak op naar het oosten; en zij scheidden van elkander. Genesis 13:10,11 laat ons de Jordaan en haar vruchtbare vallei zien. Er wordt daarbij een onderscheid gemaakt tussen de westzijde en de oostzijde van de Jordaan. In geestelijk opzicht is dit verschil gelijk aan het verschil tussen Lot, de vleselijk mens, en Abraham, de geestelijke mens. Het beloofde land bevond zich aan de westzijde van de Jordaan. Bijvoorbeeld, de stam Ruben bleef wonen aan de oostzijde van de rivier, omdat Ruben zijn eerstgeboorterecht had verloren (vgl. Jozua 13:8,9). De eerste vermelding van de Jordaan laat zien dat de typologische betekenis van deze rivier te maken heeft met vlees en Geest. In het Nieuwe Testament hebben vlees en Geest te maken met het verlies of het behoud van de ziel (vgl. Matt. 16:25; Joh. 12:25; Jac. 1:21). Wat is het behoud van de ziel? Ten tijde van onze wedergeboorte wordt onze geest behouden. Onze geest wordt dan tot nieuw leven gewekt, doordat Gods Geest zich dan hecht aan onze geest (Rom. 8:16; 1 Cor. 6:17). Nadat wij voor eeuwig zijn gered, moet ieder discipel zijn natuurlijke leven verloochenen om Christus de volledige heerschappij in zijn leven te kunnen geven. Geestelijke groei is daarom niets anders dan een proces van het natuurlijke naar het geestelijke door middel van de subjectieve werking van het kruis in ons leven. Ieder christen die geestelijk de Jordaan overtrekt, heeft ervoor gekozen dagelijks zijn leven te verliezen om het in de komende eeuw te winnen (vgl. Matt. 16:25). Dit is het behoud van de ziel. Al Gods handelen met ons heeft als doel om dit behoud te verwezenlijken. Dit proces wordt in gang gezet zodra we in ons christelijk leven het stadium hebben bereikt dat we besluiten geestelijk de Jordaan over te steken. Dit is een geestelijke keuze die wij moeten maken. Ieder christen die geestelijk de Jordaan overtrekt, heeft ervoor gekozen dagelijks zijn leven te verliezen om het in de komende eeuw te winnen.

3 Nr. 26 juni, juli 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 3 The geografie van de Jordaan De Jordaan stroomt vanaf de berg Hermon naar het Hule-meer. De afstand van het Hule-meer tot het meer van Galilea, (ook wel het meer van Tiberias of het meer van Kinneret genaamd) bedraagt ongeveer 16 kilometer, en vanaf het meer van Galilea naar de Dode Zee 105 kilometer. Het meer van Galilea ligt 200 meter onder de zeespiegel. De Dode Zee is het laagst gelegen meer ter wereld (ongeveer 400 meter onder de zeespiegel),en daarmee tevens het eindpunt van de Jordaan. In grote gedeelten vormt de Jordaan de staatkundige grens tussen Israël en de Westelijke Jordaanoever in het westen, en de Golanhoogte (oorspronkelijk Syrisch en door Israël bezet) en Jordanië in het oosten. In andere gedeelten ligt Israël aan beide oevers van de Jordaan. Hemelsbreed bedraagt de lengte van de rivier ongeveer 170 kilometer, maar door de vele bochten van de loop ervan is de feitelijke lengte veel groter. De lengte van de rivier is ongeveer 325 kilometer, twee keer de directe afstand. Tegenwoordig wordt 70 tot 90% van het water van de rivier voor menselijke doeleinden aangewend. Hierdoor wordt de Dode Zee steeds kleiner, wat nog eens versneld wordt door de hoge snelheid waarop water hierin verdampt. Het verval van de rivier is enorm: 393 meter vanaf het begin in het noorden tot aan het einde van de in de Dode Zee. De naam Jordaan (Hebr. [jarden]), betekent toepasselijk de afdaler (d.w.z. naar beneden stromen ). De naam staat in verband met het Hebreeuwse werkwoord jarad ( ) dat afdalen betekent. Dit werkwoord komt veel voor in het Oude Testament, zoals in Exodus 32:1: Toen het volk zag, dat Mozes toefde van de berg af te dalen. In de geestelijke betekenis van de Jordaan, die te maken heeft met vlees en Geest, zien we dat hetzelfde werkwoord wordt gebruikt: En Ik vertrapte volken in mijn toorn, maakte hen dronken in mijn grimmigheid en deed hun bloed ter aarde stromen (Jes 63:6). Daarom zo zegt de Here HERE: De vijand! En rondom het land! Uw sterkte haalt hij van u neer; en uw burchten worden leeggeplunderd! (Amos 3:11). Een wijze beklimt een stad van helden en werpt de sterkte waarop zij vertrouwde terneer (Spr. 21:22). In deze drie verzen zien we dat het neerhalen in verband wordt gebracht met de natuurlijke sterkte van de mens. De Jordaan verwijst geestelijk naar het neerhalen van de natuurlijke leven. Dit leven moeten wij verloochenen om Christus te volgen. Dit wordt verder geïllustreerd door de namen van twee zijstromen aan de oostzijde van de Jordaan: de Jabbok ( ) en de Krith ( ). De naam Jabbok komt 7 keer voor in het Oude Testament (vgl. Gen. 32:22; Num. 21:24; Deut. 2:37; 3:16; Jozua 12:2; Richt. 11:13,22), en de Krith 2 keer (vgl. 1 Kon. 17:3,5). De Jordaan verwijst geestelijk naar het neerhalen van het natuurlijke leven. Dit leven moeten wij verloochenen om Christus te volgen.

4 Nr. 26 juni, juli 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 4 De naam Jabbok betekent leegmakend. De naam is afgeleid van het Hebreeuwse werkwoord baqaq ( ), dat leegmaken betekent. Het verwijst naar het feit dat de Jabbok in de Jordaan uitmondt. De naam Krith betekent afsnijdend. De naam is afgeleid van het Hebreeuwse werkwoord karat ( ), dat afsnijden, afkappen betekent. Als we de betekenis van de namen van deze twee zijstromen vergelijken, zien we dat er met betrekking tot een leven naar de Geest, een leegmaken en een afsnijden moet plaatsvinden in het leven van ieder christen. Er dient een neerhalen plaats te vinden in het christelijke leven, dat wil zeggen: Hij moet wassen, ik moet minder worden (Joh. 3:30). Het is van groot belang dat we vanaf het begin van ons christelijke leven beseffen dat God dit op het oog heeft. Christus moet wassen en ons natuurlijke leven moet minder worden tot dat ons leven een totale uitdrukking wordt van de Here Jezus door een wandel in de kracht van Christus opstanding (Fil. 3:10,11). We zien dit geïllustreerd in 2 Koningen 6:1-7, de geschiedenis van de drijvende bijl, waarvan het ijzer in de Jordaan viel. De bijl, die een teken is van onze natuurlijke kracht, moet in de Jordaan verdwijnen. Slechts door een bijzondere kracht kon de bijl boven komen drijven en kon het werk worden voortgezet. De Jordaan is geestelijk de plaats waar onze natuurlijke kracht tot een eind moet worden gebracht. De Jordaan is een type van het proces van het behoud van de ziel. Het is het proces van de subjectieve werking van het kruis in ons. Dit proces begint zodra wij ons uitstrekken om onze hoop tot het einde toe te verwezenlijken en door het geloof en geduld de beloften te beërven (Hebr. 6:11,12). Het begint met een dagelijkse keuze onze rechten prijs te geven en als een slaaf te leven van wie het oor voor altijd is gepriemd (Ex. 21:2-6). Dit is de enige houding waardoor wij ons leven kunnen verliezen om het te vinden. Het moment dat we zaken willen doen met de Heer en zeggen: Here, ik wil niets voor mijzelf, maar alles voor U, is het moment, dat de geestelijke strijd losbrandt, zoals ook de strijd losbrandde nadat volk dat de Jordaan was overgestoken. In dit opzicht is het boek Jozua in het Oude Testament een parallel van de brief aan de Efeziërs in het Nieuwe Testament. De eerste vermelding van de naam Jabbok De naam Jabbok wordt voor het eerst genoemd in Genesis 32:22: Toen stond hij [Jacob] in die nacht op, nam zijn beide slavinnen en zijn elf zonen, en trok de doorwaadbare plaats van de Jabbok over; Genesis 32:22-32 beschrijft Jacobs worsteling met de Heer. De natuurlijke kracht van Jacob werd daar gebroken en gaf de Heer hem een nieuwe naam: Israël, vorst van God. Opnieuw zien we dat de Jordaan en haar twee zijstromen verwijzen naar een leegmaken en neerhalen van de natuurlijke mens. Dit alles met het oog op het behoud van de ziel. De eerste vermelding van de naam Krith De naam Krith wordt voor het eerst genoemd in 1 Koningen 17:3: Ga van hier, wend u oostwaarts en verberg u bij de beek Krith, die in de Jordaan uitmondt. Elia, die genoodzaakt was zich te verbergen en door de raven gevoed werd (1 Kon. 17:6), bevond zich in geen andere positie dan waarin zijn natuurlijke kracht werd ingeperkt. De Jordaan is een type van het proces van het behoud van de ziel.

5 Nr. 26 juni, juli 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 5 De typologische betekenis van het beloofde land. De overtocht over de Jordaan bracht de Israëlieten in het beloofde land. Het is daarbij van groot belang te weten of de Israëlieten onder Jozua in strijd met de inwoners van het land, een type vormt van het Messiaanse tijdperk of van de huidige geestelijke strijd van de christen (Ef. 6: 10-20). Ontegenzeggelijk is het hemelse beloofde land de plaats van waar uit de overwinnende christen in het komende Messiaanse tijdperk zal heersen over de aarde. Het is dan de sfeer van waar uit de satan en zijn engelen hebben geheerst en dan in bezit is genomen door Christus en Zijn mede-erfgenamen. In dit opzicht vormt het aardse beloofde land voor Israël een type van deze toekomstige rust voor de christen in de hemelse gewesten. Stellen wij dat de strijd onder Jozua om het beloofde land te veroveren kenmerkend is voor het Messiaanse tijdperk, dan betekent dit dat wij moeten concluderen dat in het Messiaanse tijdperk rebellie mogelijk is. Dit is dan ook wat sommige bijbelkenners veronderstellen. Duizend jaar is een lange tijd. Israël en de volkeren zullen in het Messiaanse tijdperk nog lichamen hebben van vlees en bloed en met een oude zondige natuur. Het is daarom niet denkbeeldig dat er zonde en rebellie zal zijn in het millennium. Dat is ook de reden dat Christus en Zijn mede-erfgenamen over de heidenen zullen heersen met een ijzeren staf (Ps. 2:9; Openb. 2:26,27). Anderzijds kan de strijd in het beloofde land worden gezien in het licht van de huidige geestelijke strijd van christenen (Ef. 6:10-20). In dat opzicht vormt het boek Jozua dan een parallel met de brief van Paulus aan de Efeziërs. Hoe moeten wij deze twee gezichtspunten bezien? Eén van de beste vragen die we onszelf kunnen stellen in bijbelstudie, is: Wat zegt de antitype? We kunnen de vraag ook omdraaien en ons de vraag stellen: Wat zegt de type? Het antwoord op onze vraag vinden we door de type en de antitype te vergelijken. Met betrekking tot de antitype lezen we in Hebreeën 4:8: Want indien Jozua hen in de rust gebracht had, zou Hij niet (meer) over een andere, latere dag gesproken hebben. God had Israël rust gebracht, zoals Hij had beloofd (Jozua 21:44; 22:4), maar deze rust was niet de sabbatsrust van het komende koninkrijk. In dat opzicht had Jozua hen niet in de rust gebracht. In de antitype bracht Jozua het volk niet in de rust. Daarom moet de antitype hetzelfde leren. We komen daarom tot de volgende conclusie: Het binnengaan van het beloofde land onder Jozua beschrijft de christen die in het proces is om zijn ziel te behouden. De christen die zijn ziel zal behouden, zal uiteindelijk ook de sabbatsrust van het land ervaren wanneer hij met Christus zal heersen vanuit de hemelen. Het beloofde land is daarom een type van de het koninkrijk der hemelen: een type van de strijd er tegen en een type van het ingaan in het koninkrijk der hemelen in het Messiaanse tijdperk. De reis uit Egypte naar het beloofde land kende twee leiders: Mozes en Jozua. Mozes bracht het volk uit Egypte, maar niet in het beloofde land. Jozua bracht het volk in het beloofde land, maar niet automatisch tot hun sabbatsrust (Hebr. 4:8,9). Hierin ligt een les voor christenen. Sommige christenen zijn zeer vertrouwd met hun verlossing uit Egypte, uit de wereld en van de zonde, maar hebben weinig tot geen kennis van het hemelse land dat voor hen ligt. Andere christenen hebben wel inzicht in dit beloofde land en zien de noodzaak van een gekruisigd leven om hun hoop te verwezenlijken en met geduld de beloften te beërven (Hebr. 6:11,12). Zij strekken zich uit naar het doel van hun verlossing en naar de volheid in Christus. Tegen deze christenen zal de geestelijke strijd losbarsten, omdat zij een bedreiging vormen tegen de status-quo die de satan heeft bereikt in de kerken vandaag. Het beloofde land is een type van het koninkrijk der hemelen: de huidige strijd er tegen en het ingaan ervan in het Messiaanse tijdperk.

6 Nr. 26 juni, juli 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 6 Zodra wij oog krijgen voor het land dat vóór ons ligt en ons uitstrekken het te beërven, zullen we in een geestelijke strijd verwikkeld raken, zoals ook de Israëlieten in een strijd met de bewoners verwikkeld raakten. Deze strijd valt ten deel aan een ieder die zich uitstrekt om het einddoel van zijn geloof te bereiken (1 Petr. 1:9), maar biedt geen garantie dat zijn sabbatsrust wordt bereikt, omdat die rust afhankelijk is van een succesvolle geestelijke wedloop. Israël onder Mozes beschrijft met name de christen die verlost is uit, en Israël onder Jozua beschrijft met name de christen die verlost is tot. Dit tweeërlei onderscheid zien we ook in het leven van Abraham. Hij werd geroepen uit Ur, maar moest in Haran blijven tot zijn vader was gestorven (Gen. 11:31-12:1). In de antitype moest hij zich bewust worden van de dood van de oude mens en een gekruisigd leven leiden om het land te beërven dat voor hem lag. Het oversteken van de Jordaan Jozua 3 and 4 geven een verslag van de overtocht over de Jordaan. Deze overtocht is een type van een ieder christen die heeft gezien welke hoop zijn roeping wekt en hoe rijk de heerlijkheid is van zijn erfenis en hoe overweldigend groot Zijn kracht is aan ons, die geloven (Ef. 1:18,19). Zo n christen zal zich uitstrekken om zijn leven te verliezen om het te winnen (Luc. 9:23,24). Alleen de werking van het kruis in ons leven baant de weg naar de kracht van Zijn opstanding, die Paulus omschrijft als een overweldigende kracht. In de ochtend dat het volk de Jordaan overstak, stond Jozua vroeg op (Jozua 3:1). In de Bijbel zien we, zonder uitzondering, dat mannen van God mensen waren die vroeg opstonden. We moeten God ontmoeten voordat wij mensen ontmoeten. We moeten verzadigd zijn van Gods aanwezigheid, voordat wij een zegen kunnen zijn voor anderen. In Job 23:12 (King James vert.) lezen we: I have not departed from the command of His lips; I have treasured the words of His mouth more than my necessary food. Onze tijd met de Heer in de ochtend gaat voor ons ontbijt. Bij het overtrekken van de Jordaan liepen de priesters met de ark van het verbond voorop. Er moest een afstand worden aangehouden tussen de ark en het volk van ongeveer 2000 ellen. Het getal 2000 verwijst in de Schrift in het algemeen naar iets wat voldoende is, in dit geval voldoende afstand (vgl. Jozua 7:3; 1 Sam. 13:2; 2 Kon. 18:23). Zodra de priesters voet zetten op het water, werd het water afgesneden (Jozua 3:7), en kon het volk het droge oversteken (Jozua 3:17; 4:22). In Jozua 4:22-24 wordt de doortocht door de Schelfzee vergeleken met de overtocht over de Jordaan. In beide gevallen trok het volk over het droge. In Genesis 1:10 lezen we ook over een onderscheid tussen droog land en de wateren. Genesis 1:10 is de eerste vermelding in de Bijbel over het droge. Typologisch verwijst dit naar het feit dat iedere gelovige op droge grond moet wandelen, zowel door de Schelfzee als door de Jordaan, wetende dat hij verlost is uit de wereld en van de zonde, zich uitstrekkende naar een toekomstige verlossing. Ons doel is om geestelijk op droge grond te wandelen. Nadat het volk was overgestoken, werden twaalf stenen in het midden van de rivier gelegd en twaalf stenen meegenomen naar Gilgal. Dit alles als herinnering en tot een besluit om niet naar het vlees te leven, want Gilgal was de plaats waar het volk werd besneden en het mes voortdurend zijn uitwerking moest hebben (vgl. Jozua 5:1-12). Gilgal was de plaats waar het volk werd besneden en het mes voortdurend zijn uitwerking moest hebben.

7 Nr. 26 juni, juli 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 7 De ark van het verbond speelde een centrale rol bij het oversteken van de Jordaan. De typologische betekenis van de ark speelt daarom ook een grote rol bij onze verdere begripsvorming van de geestelijke betekenis van de Jordaan. (Het woord ark (van het verbond; Ex. 25:10-22; 37:1-9) is verbonden met een Hebreeuws woord dat kist betekent (Gen. 50:26; 2 Kon. 12:9-10). De ark van het verbond (Jozua 3:6; Hebr. 9:4), onderscheidt zich echter van een gewone kist door de toevoeging van het verbond, en door uitdrukkingen zoals de ark van God (1 Sam. 3:3), de ark van het getuigenis (Ex. 25:22), en door ark in verband met heerlijkheid (1 Sam. 4:21,22). De ark was gemaakt van acaciahout (shittim) en bedekt met het zuiverste goud. Het is opmerkelijk dat het volk in Jozua 3:1 vertrok naar het beloofde land vanuit de plaats Shittim, ook wel Abel-Shittim genoemd (Num. 33:49). Het was dezelfde plaats van waaruit Jozua verspieders zond om het land te verkennen (Jozua 2:1). Om het beloofde land in te gaan, moest eerst het beloofde land worden verkend. Dit geldt ook voor een christen. Een christen moet ook zijn hemels land verkennen alvorens hij het binnen kan gaan. De deksel van het ark van het verbond, het verzoendeksel, was omgeven door een gouden omlijsting (Gen. 37:2). Aan beide zijden waren twee gouden ringen, waardoor twee met goud bedekte draagstokken werden gestoken om de ark te vervoeren (Gen. 37:4,5). Op het verzoendeksel waren twee cherubs met hun gezichten naar elkaar toe (Lev. 16:2; Num. 7:89). Hun uitgespreide vleugels over de bovenkant van de ark vormde de troon van God, terwijl de ark zelf zijn voetstoel was. De ark werd geplaatst in het heilige der heiligen. In de ark bevonden zich drie voorwerpen: 1) de gouden kruik met manna (Gen. 16:33), 2) de staf van Aäron die gebloeid had (Num. 17:10) en 3) de twee stenen tafelen van Mozes (Deut. 31:26). In de woestijn liepen de priesters altijd voorop met de ark van het verbond. Nadat Israël het beloofde land was ingegaan, bleef de ark een tijdlang in Gilgal. Daarna werd het overgebracht naar Silo en bleef daar tussen 300 en 400 jaar, tot de tijd van Eli (Jer. 7:12). In die tijd werd e ark eens naar het strijdveld werd gebracht om een overwinning te waarborgen. De ark werd echter door de Filistijnen in beslag genomen (1 Sam. 4:3-11), maar na zeven maanden teruggebracht, toen ze beseften dat de ark een vloek over hen bracht (1 Sam. 5:7-8). De ark bleef twintig jaar in Kirjath-Jearim (1 Sam. 7:1-2), tot David de ark naar Jeruzalem wilde overbrengen. De gebeurde echter zonder de Here te raadplegen (1 Kron. 15:13). Bovendien stierf Uzza, omdat hij zijn hand naar de ark had uitgestrekt (2 Sam. 6:6). De ark bleef drie maanden in het huis van de Gattiet Obed-Edom (2 Sam. 6:11). Daarna werd de ark door David, die nu wel de Here raadpleegde (1 Kron. 13:1), met groot vertoon naar Jeruzalem gebracht. Later werd de ark in de tempel geplaatst die Salomo had gebouwd (1 Kon. 8:6-9). Toen de Babyloniërs Jeruzalem verwoestten, verdween de ark. Sommigen denken dat de ark door Nebukadnezzar werd meegenomen en verwoest. Er zijn geen latere sporen van de ark gevonden. De ark van het verbond speelt een centrale rol bij het oversteken van de Jordaan.

8 Nr. 26 juni, juli 2005 Het Woord van de Gerechtigheid pagina 8 Het doel van deze studie is om een basis te leggen voor de typologische betekenis van de Jordaan: een type van het proces tot het behoud van onze ziel. Het is belangrijk dat de lezer met deze type net zo vertrouwd raakt als de doortocht door de Schelfzee als een type is van onze doop. Centraal staat daarbij de ark van het verbond. In de volgende drie studies zullen wij het thema van het behoud van de ziel verder uitwerken aan de hand van de drie voorwerpen die in de ark van het verbond werden bewaard (vgl. Hebr. 9:4): 1. De gouden kruik met het manna (Ex. 16:33). 2. De staf van Aäron, die gebloeid had (Num. 17:10). 3. De twee stenen tafelen van het verbond (vgl. Deut 31:26). De gouden kruik met het manna De kruik met manna verwijst naar het hemelse voedsel voor ieder christen. Het manna verwijst naar het geestelijke voedsel van ieder christen. Nadat het volk de Jordaan was overgetrokken, waren zij in staat om zelf voedsel te verkrijgen en hield het manna op. Dit houdt in dat een christen die geestelijke de Jordaan is overgetrokken, zich moet uitstrekken naar de vaste spijze van het woord van God. De staf van Aäron, die gebloeid had De staf van Aäron verwijst naar de kracht van Christus opstanding. In Filippenzen 3:10,11 lezen we: Dit alles om Hem te kennen en de kracht van Zijn opstanding en de gemeenschap aan Zijn lijden, of ik, aan Zijn dood gelijkvormig, zou mogen komen tot de opstanding uit de doden [lett. uitopstanding]. De gemeenschap aan Christus lijden, een gekruisigd leven, maakt ruimte voor een leven in de kracht van Zijn opstanding, waardoor wij Hem leren kennen. Dit is het proces van ons geestelijk leven. Geestelijke groei is een proces van het natuurlijke naar het geestelijke door middel van de dagelijkse toepassing van het kruis in ons leven. Dit proces moet ons uiteindelijk leiden naar de uit-opstanding, een verdere selectie van christenen voor de rechterstoel van Christus die de bruid zullen vormen. De bruid is een selectie uit het lichaam. Eva was een selectie uit het lichaam van Adam (Gen. 2:21,22). In de antitype is de bruid van Christus een selectie uit het lichaam van Christus, de gemeente. De twee stenen tafelen van het verbond Hoewel christenen niet zijn geroepen de wet van Mozes te houden, laat 2 Corinthiërs 3:3 zien dat wij brieven van Christus moeten zijn, geschreven met het inkt van de Geest, niet op tafels van steen. Dit alles verwijst naar de metamorfose, de innerlijke verandering in het leven van de christen. Ons geestelijk voedsel, de kracht van Christus opstanding en de metamorfose zijn drie elementen die onafscheidelijk zijn verbonden om tot het einddoel van ons geloof te komen. Een studie van de type en antitype van deze drie elementen kan meer licht werpen hoe wij met succes onze geestelijke wedloop moeten lopen. De overtocht over de Jordaan als een type van het behoud van onze ziel, moet voor ons net zo vertrouwd worden als de doortocht door de Schelfzee als type van onze doop.