Vogelliefhebbers Wieringermeer Vogelliefhebbers Wieringermeer

Transcriptie

1 Vogelliefhebbers Wieringermeer Vogelliefhebbers Wieringermeer Vogelkrant 38 e jaargang nr. 3 April 2009 In dit nummer: Uitnodiging vergadering Verslag vorige vergadering Uitgelicht: de Europese Kanarie Blauwgrijsroodstaartje Agapornis nigrigenis jmz Aangesloten bij de N.B.v.V. te Bergen op Zoom Opgericht 24 oktober 1961 W17 Vogelliefhebbers Wieringermeer W17

2 De Europese Kanarie (Serinus serinus) Verspreiding De Europese Kanarie leeft in vrijwel geheel Europa, uitgezonderd de Scandinavische landen. Ook komt hij voor en overwintert in Noordwest Afrika en Klein Azië. Voor de winter trekt hij uit zijn noordelijke broedgebieden terug naar Zuid Europa. Buiten de broedtijd leven ze vooral in zwermen. Grootte Naast de sijs behoort de Europese Kanarie met zijn grootte van 11,5 cm tot een van onze kleinste zaadeters. De Europese Kanarie is nauw verwant met de kanaries van de Canarische Eilanden en Kaapverdische Eilanden. Een excellente zanger is deze vogel niet, de zang kan men het best vergelijken met: een zilver klingel belletje met af en toe een trillertje als van een kanarie. Hun typische lokroep is het girlit vandaar de Duitse benaming Girlitz.Bij alarm slaan ze een zacht hoe-wiet. Geslachtsonderscheid Bij de man is de voorhoofdsband heldergeel, de bovenschedel groen, het achterhoofd de nek en bovenrug zijn olijfgroen met zwarte vlekken. De kleine vleugeldekveren zijn zwartbruin met geel/groene zomen, alle andere hebben groen/gele zomen, naar de punt toe geelachtig wit en vormen twee lichte dwarsbanden. De benedenrug en stuit zijn fel geel. Een gele streep loopt vanaf het voorhoofd over het oog en rond de oorstreep. De ogen zijn donkerbruin, de snavel is hoorngrijs en de poten hebben een bruinachtige vleeskleur. De pop is meer bruinachtig grijs, minder geel Behuizing In onze volières houden we de Europese Kanarie per koppel in een kweekbox van ca.2.00 m lang, 0.80m breed en 2.00m hoog. Ook kunnen Europese kanaries tot de kweek overgaan in broedkooien van 1.2 mtr x 0.5 mtr x 0.5 mtr. Er moeten dan wel wat groene conifeertakjes aan de voorzijde geplaatst worden waar de nestgelegenheid hangt. De pop moet er wel wat doorheen kunnen zien want ze wil de omgeving goed in de gaten kunnen houden.

3 Voedsel We verstrekken aan de vogels een passende zaadmengeling. Vanuit de winterperiode voeren we de eivoerverstrekking langzaam op. Tegen het kweekseizoen geven we de vogels een beperkte hoeveelheid dierlijke eiwitten waarmee ze ook hun jongen gedurende de eerste levensfase mee voeren. Erg belangrijk is dat wanneer de Europese kanarie jongen heeft een overvloed aan onkruidzaden te voeren zoals paardebloemknoppen, zuring, herderstasje, teunisbloem en weegbree. Een toevoeging van miereneitjes is ook aan te bevelen Kweek Als nestgelegenheid kunnen we kiezen uit het populaire kapelletje, een aangekleed Harzerkastje of een aangeklede draadkorfje. Het broedseizoen voor de Europese Kanarie begint in de tweede helft van april. Als nestmateriaal verstrekken we het zgn. sisal fibre, mos, kokosvezel, paardenhaar en watten voor de binnenzijde van het nest. De Europese kanarie nestelt het liefst in een goed aangeklede volière met oa conifeer,sparretakken en vlierstruiken. De Europese kanarie nestelt het liefst in een goed aangeklede volière met o.a. conifeer, sparretakken en vlierstruiken. De Europese kanarie maakt een klein komvormig nest en legt tussen de 3 en 5 eitjes.na 13 dagen broeden, komen de eitjes uit welke uitsluitend door het popje worden bebroedt. De jonge vogels vliegen uit na ongeveer 15 dagen. De ringmaat voor de Europese kanariejongen bedraagt 2.3 mm. De ringen worden vooraf voorzien van een stukje ventielslang i.v.m. het eventueel uitwerpen van de jongen. De jonge vogels worden na het uitvliegen door de man nog ongeveer 10 dagen gevoerd. Na ongeveer 3 maanden bezitten de jonge Europese kanaries hun volwassen kleed. In het najaar verwisseld de Europese Kanarie zijn prachtkleed voor zijn winterkleed.

4 De Kaardebol (Disacus sylvestris) De kaardebol behoort tot de familie Dipsacaceae oftewel, de kaarbol-familie. Deze kaardebol-familie bevat kruiden met steunbladloze, tegenoverstaande, enkelvoudige maar soms wel diep ingesneden bladeren. De bloemen staan in de hoofdjes die omgeven zijn door een omwindsel. De bloemen zijn meestal tweezijdig symmetrisch, tweeslachtig en vier- of vijftallig. In Nederland en België komen twee soorten in het wild voor, te weten de kleine kaardebolmet haar ca. twee cm grote, bolvormige hoofdjes waarvan de stroschubben niet buiten de gele of witte bloemen uitsteken en de wilde kaardebol. Deze wilde kaardebol heeft eironde hoofdjes, buigzame stroschubben tussen de lila bloemen en een omwindsel van lange stekelige bladeren. Bij deze soort zijn de bladeren van een paar aan de voet met elkaar vergroeid en vormen daardoor een waterreservoir. De kleine kaardebol komt voornamelijk voor in het zuiden van Nederland en in België. De wilde kaardebol komt algemeen voor. Opvallend is het dat we de kaardebol vaak treffen op plaatsen waar de mensen haar troep achterlaten zoals verlaten puinstorten en vuilnisbelten. Ook langs wegen en braakliggende terreinen waar niet gemaaid wordt treffen we deze prachtige plant. Voor liefhebbers van Europese vinkachtigen die in het bezit zijn van een grote tuin ligt hier een uitdaging om met deze planten te kweken. Kennis om moeilijke planten uit zaad op te kweken is hierbij echt niet nodig. U hoeft de zaden alleen maar te zaaien en onkruidvrij te houden. Geduld is echter een andere vereiste want het zijn tweejarige planten, dat wil zeggen dat ze na te zijn uitgezaaid in het eerste jaar tot kleine planten zullen uitgroeien. Het daarop volgende jaar komen ze ook in bloei en tot zaadvorming. De zaden worden vooral door vinkachtigen erg gewaardeerd en zeer speciaal door de putters. Het is een schitterend gezicht om te zien hoe de putters de zaden van de kaardebol los peuteren. Gezien de talrijk aanwezige scherpe stekels is de kaardebol beslist geen plant om zonder handschoenen aan te pakken! Oogsttijd: Zomer/herfst. Vindplaats: Wegbermen, verlaten terreinen, vuilnisbelten. Vogels: Putters, groenlingen, goudvinken, kneuen, fraters, haakbekken, appelvinken, kardinalen, kanaries en parkieten.

5 Het Blauwgrijs Roodstaartje De echte naam van het Blauwgrijs Roodstaartjes is Estrilda Caerulescens. Hij wordt ook wel lavendel astrilde genoemd. Ze komen oorspronkelijk uit het Noordwesten van Afrika. Ze zijn zeer verdraagzaam tegenover hun eigen soort en andere soorten. Ze zijn dus vredelievende bewoners van een gemengde volière. Het geslacht is zeer moeilijk te onderscheiden. Het enige waaraan je ze kunt onderscheiden is dat het mannetje in de broedperiode zingt. Het zijn makkelijke dieren, want ze kunnen zowel in een buiten- als een kamervolière. Ook levert het geen probleem op als u ze een tijdje in een broedkooi zet. Deze vogels houden wel van een beetje beplanting. Met een normale winter hebben deze vogels genoeg aan een geïsoleerd nachthok, maar zodra de vogels dik gaan zitten (dus met de veren uitgezet) kunt u ze beter binnen halen, want dat dik zitten is een teken dat ze het koud hebben. De vogels houden van tropisch zaad, insectenpaté, eivoer, groenvoer, geknipte meelwormen, onkruid, onkruidzaden en trosgierst. En natuurlijk horen scherpe maagkiezels en grit altijd aanwezig te zijn. Het zijn actieve vogels die als u ze rustig benadert, al vrij snel vertrouwen in hun verzorger stellen. Het Blauwgrijs Roodstaartje broedt in nestkastjes maar ook in dichte struiken. Na 12 à 14 dagen komen de eitjes uit. Ze worden dan gevoederd met insecten (als die er zijn). Na enkele weken verlaten de jongen het nest ze worden dan nog wel door hun ouders verzorgd. Het duurt zeer lang voor dat ze de kleur hebben van hun ouders. Er komt ook een vogel voor die veel lijkt op het blauwgrijs roodstaartje alleen deze heeft een zwarte staart daarom heet hij ook het blauwgrijs zwartstaartje. Hij heeft dezelfde verzorging nodig als het roodstaartje.

6 Eivoer maken Hoewel er in de dierenspeciaalzaken diverse soorten eivoer te koop zijn is het natuurlijk ook prima te doen om deze zelf te maken. Voordeel van zelf eivoer maken is dat de samenstelling hiervan geheel op uw eigen vogels afgericht kan worden. Als basis nemen we een hardgekookt ei( ca.8 minuten) en vermalen / prakken deze tot kleine stukjes, daaraan voegen we enkele beschuiten toe en een eetlepel negerzaad en mengen het geheel tot een rulle massa. Nu kan het eivoer afgemaakt worden met ingrediënten welke je voor je eigen vogels wil gebruiken, veel gebruikt worden gedroogde insecten, universeelvoer, druivensuiker maar ook kan er een roodstof voor bijvoorbeeld kleurkanaries aan worden toegevoegd. De hoeveelheid toevoegingen aan het eivoer kan nu volledig afgestemd worden op de vogels van jezelf tot het door de vogels goed opgenomen wordt. Nadeel van het zelf maken van eivoer is dat het veel korter houdbaar is dan de kant en klare eivoer welke we in de winkel kopen, maak daarom niet teveel eivoer in een keer (max.3 dagen) aan en bewaar het aangemaakte eivoer in een afgesloten schaal in de koelkast.

7 Agapornis nigrigenis De Agapornis nigrigenis werd in 1904 ontdekt door Dr. Kirkman aan de Muguazi-rivier in Zambia. De Nigrigenis is 13,5 cm groot en daarmee een van de kleinste Agaporniden. Hun voorhoofd en bovenkop is roestbruin overgaand in donkerbruin, kin, keel en wangen zwart (antracietkleurig), achterhoofd olijfgroen, mantel, vleugeldek en stuit dof grasgroen, onderborst, buik, flanken en anaalstreek geelachtig groen. Hun grote staartpennen vertonen een oranjerood-geelzwarte dwarstekening en groene staartstippen. Hun bek is rood, bovenaan overgaand in dieproze met aan de basis een witte washuid. Grijsachtige poten met bruine nagel en rond de bruine ogen een witte oogring. Verder natuurlijk de oranje, zalmroze borstvlek. Er is geen onderscheid tussen de geslachten, al zouden volgens sommige kwekers de poppen wat robuuster zijn en zouden de poppen een bredere snavelbasis hebben. In de jaren 1930 werden deze diertjes in grote getallen ingevoerd en kon men ze voor een peulschil aankopen. Dat maakte ze voor de meeste "commerciële" kwekers niet interessant en daardoor werden ze wat uit het oog verloren. Velen kruisten ze dan ook met andere witte oogring Agaporniden en dat bracht vele hybriden in omloop. Vandaag de dag kunnen we gelukkig nog over een klein aantal zuivere Nigrigenissen beschikken. Het is heel moeilijk om de kruisingen te herkennen maar enkele belangrijke punten zijn: - mosgroene stuit, vertoont bij kruisingen blauwe aanslag - borstvlek mag geen geel bevatten - teveel rood in het masker zou duiden op kruising met Lilianae of Fischeri. - Ze zijn kleiner dan andere Agaporniden en hebben een typische houding, net als de Lilianae.

8 Ze zijn niet zo agressief als de andere soortgenoten, maar toch geeft men er de voorkeur aan om de paartjes in aparte volières of kweekkooien te laten broeden. Als nestmateriaal geven we verse wilgentakken waarmee de pop dan een bolvormig nest bouwt. De eieren worden om de andere dag gelegd, 3 tot 6 in totaal die dan 23 dagen worden bebroed. Meestal begint de pop te broeden na het tweede ei, maar uitzonderingen bevestigen hier ook de regel. Als de jongen uitkomen hebben ze grijze nestdons, wat na enkele dagen rozig begint te kleuren. Op de leeftijd van 9 à 10 dagen kunnen de jongen geringd worden. Na ongeveer 40 dagen verlaten de jongen het nest en dan worden ze nog een veertiental dagen gevoed. We moeten zorgen voor voldoende vochtigheid in en rond het nest. Dagelijks verse takken en regelmatig bevochtigen is hier dan ook de boodschap. Ze leven in een relatief klein verspreidingsgebied in Zuidwest Zambia, tussen de Zambezi Rivier in het zuiden en de Kafue Rivier in het noorden. Hun leefgebied zou nog slechts 2500 km² beslaan Hun verspreidingsgebied grenst aan dat van de Agapornis Lilianae. Uit een studie die in 1974 door de Duitse arts en amateur-ornitholoog Dr. W. Gilges werd uitgevoerd bleek dat de Nigrigenis het meest te vinden was in de wouden langs de Zambezi. Deze wouden zijn langs de oevers slechts enkele meters breed en gaan over in droge savannen. In die savannen haalden ze hun voedsel dat bestaat uit allerhande zaden, bessen, vruchten en bladknoppen. De galeriewouden gebruiken ze voor beschutting; holen en spleten in de bomen gebruiken ze als nest en van de rivier word gretig gebruik gemaakt om in te baden, daar zijn ze naar het schijnt verzot op. Maar de populatie van de Nigrigenis schijnt de grote uitvoer van de jaren 30 minder goed overleefd te hebben dan aanvankelijk gedacht was. Hoe het komt is nog steeds een mysterie. De voornaamste reden is waarschijnlijk het veranderen van hun leefomgeving: door de oprukkende landbouw worden er meer en meer van deze wouden gekapt en zijn er minder drinkplaatsen voorhanden. De landbouwers verbouwen ook steeds minder millet. Daardoor wordt de voedselvoorziening voor de Nigrigenissen erg schaars. Ook hebben we nog de plaatselijke jacht op de Nigrigenissen; eerst en vooral om hun oogsten te beschermen en ten tweede voor de illegale vogelhandel. En ten slotte is het niet ondenkbaar dat één of andere ziekte een deel van de populatie vernietigd heeft. Daarom hebben Prof. Mike Perrin en Louise Warburton van het Research Centre for African Parrot Conservation van de University of Natal uit Pietermaritzburg in Zuid Afrika nu een project opgestart om de Nigrigenis in de wildbaan te beschermen. Voor het ogenblik zijn er een waarschijnlijk maar twee zuivere mutaties bij de Nigrigenis en dat zijn de overgoten en de misty. Ik wil nu geen preek afvuren maar laat ons A.U.B. de zuivere wildvorm ook nog in stand houden, bedenk dat de Nigrigenis bedreigd is in het wild.