Zo is dat. En dan word je automatisch wijzer. En naarmate je jouw ego opzij kunt zetten word je ook fijngevoeliger, niet?

Transcriptie

1 Uittreksel uit EERST GELOVEN EN DAN ZIEN, het vervolg op Er is meer tussen Hemel en Aarde 1. Gesprek met het ego. Wist je, dat je als je dit boek in dialoogvorm schrijft, dat je in feite niet zozeer tegen de lezer bezig bent, maar voornamelijk tegen jezelf? In feite kun je de dialogen herleiden tot een gesprek tussen jouw ego en jouw ziel. Dan is mijn ego er volgens mij toch al een beetje klein beetje op vooruitgegaan in vergelijking met een aantal jaren geleden? Naargelang de perceptie zou je eerder kunnen stellen dat het erop achteruit is gegaan. Het is afgenomen in plaats van toegenomen. Vroeger zat jij toch veel meer in jouw ego dan nu. Dat heeft uiteraard ook met leeftijd te maken. Op een bepaalde leeftijd begin je andere waarden te ontdekken. Je begint ook de waarheid achter de waarheid te zien, niet alleen m.b.t. toestanden en anderen, maar vooral m.b.t. jezelf. Zo is dat. En dan word je automatisch wijzer. En naarmate je jouw ego opzij kunt zetten word je ook fijngevoeliger, niet? Inderdaad. Bij het ego spelen echter andere normen. Dat is bijvoorbeeld eerder geneigd overgevoelig te zijn, of lichtgeraakt, vandaar dat zoveel mensen gedurig op hun paardje zitten. De ziel daarentegen zet dat paardje op stal. Ze probeert bovendien alle stokpaardjes op te ruimen. Pas daarna kun je jouw gevoelens op de juiste manier leren hanteren. Zonder de vooringenomenheid van het ego. En die groeiende fijngevoeligheid resulteert dan langzaam maar zeker in fijnstoffelijke energie waarmee je jezelf omhult, zoals uitvoerig beschreven in het eerste boek. Juister kun je het nauwelijks verwoorden. Als je fijngevoeliger wordt, word je automatisch ook verdraagzamer. Terwijl de grofstoffelijke zone neigt naar reactie en verdediging; houdingen die zelfs kunnen uitmonden in wraakgevoelens. Men kan zich veel gemakkelijker met de situatie verzoenen als men zichzelf aanleert fijnstoffelijk te denken. En wie zich met de omstandigheden leert verzoenen zal zich ook veel makkelijker leren verzoenen met de medemens. Maar eerst en vooral zal je jezelf dus moeten leren verzoenen met jouw ego. Daardoor komt het dat zulk een gesprek eerder een dialoog is dan een discussie. Jij spreekt mij (de ziel) niet meer zo gemakkelijk tegen als enkele jaren geleden toen je niet beter wist en toen je nog dacht dat je alles beter wist.?!? Ja, zo is het. Vroeger wist je alles beter. Nu weet je beter. Wat niet belet dat je nu veel meer weet dan vroeger. Het is door mijzelf open te stellen dat ik schappelijker geworden ben en dat ik ook gemakkelijker ben beginnen aanvaarden, eerder dan steeds mijn eigen wil op te dringen. Want het is geenszins jouw wil die moet geschieden, niet? Euh, niet echt!

2 Door het dialoog te huldigen in plaats van voor discussie te blijven gaan zal je bovendien eerder eendracht creëren in plaats van tweestrijd. Dat geldt voor elk contact met anderen maar dat geldt eveneens voor elk contact met jezelf. Het is een kwestie van te leren aanvoelen en met jezelf te communiceren vanuit je hart eerder dan vanuit je verstand. Maar zelfs als je dat beseft als je het ècht door hebt, is het nog altijd aartsmoeilijk. Zeg maar aards moeilijk. Dat is nu eenmaal eigen aan ons aardse bestaan. We leven in een wereld van dualiteit. En de echte tweestrijd is eigenlijk de strijd die we met onszelf voeren. Met ons zélf. Met onze ziel. Het leven kun je dus in grote lijnen zien als een soort tweestrijd tussen het ego en de ziel waarbij het ego door het verstand wordt geleid en de ziel door het hart? Inderdaad. En zolang die tweestrijd woedt blijft het leven een strijd. Van zodra jouw ego zich afzijdig leert houden, zich onderdanig gaat opstellen door tot inzichten te komen, inzichten zoals ik er een aantal zal proberen duidelijk te maken, zal de energie van het hart langzaam maar zeker de bovenhand kunnen nemen. Daardoor zal er harmonie en rust in jezelf ontstaan. Je wordt dan liefdevoller voor jezelf en automatisch ook voor anderen. We moeten aanleren ons zo weinig mogelijk te ergeren. Zoals het spelletje: Mens erger je niet! En hoe erger we ons ergeren, des te erger! Waardoor het leven een strijd wordt in plaats van een feest. Het komt er steeds weer terug op neer; we kiezen er zelf voor om door het leven te vliegen, of om erdoor te moeten kruipen. Eigenlijk vrij makkelijk te begrijpen en zelfs aan te voelen, maar de kloof tussen weten en toepassen blijft groot. Die kloof kan alleen worden gedicht door inzicht, met in het achterhoofd vooral het inzicht dat inzicht zonder handeling geen verandering brengt! Als je leert om het leven vanuit de ziel te benaderen wordt alles anders omdat de ziel de dingen vanuit een ander, veel breder perspectief ziet. Geef meer aandacht aan je ziel en je wordt er onmiddellijk voor beloond door innerlijke vrede die zich langzaam maar zeker zal manifesteren. Met op de koop toe een goede gezondheid als resultaat. Inderdaad. Hoe komt het eigenlijk dat de doorsnee Afrikaan die nauwelijks over iets beschikt, in wezen minder mistevreden is dan de doorsnee Europeaan of Amerikaan? Weet je het echt niet? Eigenlijk wel. Ik denk dat dat komt omdat zij in al hun ellende, alleen maar met overleven moeten bezig zijn terwijl wij onszelf van s morgens tot s avonds met overdreven opzadelen. Daar waar zij in hun hier en nu enkel oog kunnen hebben voor dingen die er echt toe doen, worstelen wij dag in dag uit met overbodige zaken en overtollige dingen. Terwijl de doorsnee Afrikaan zich moet tevreden stellen met het absolute minimum zijn wij zelfs niet meer tevreden met het maximum. Eén T.V. in huis volstaat kennelijk niet meer. En het moeten uiteraard flatscreens zijn. Voor de 4 programma s van in de beginjaren zijn er intussen meer dan 50 en nog zijn we van oordeel we dat er niets te zien is.

3 Het moet nu ook perse in H.D. en binnenkort waarschijnlijk in 3 D Hoe komt het toch dat wij nooit content zijn.? Omdat wij eigenlijk niet echt tevreden zijn met onszelf. Wij hebben het nog steeds niet afgeleerd van ons geluk buiten onszelf te zoeken. De reclamewereld speelt daar handig op in. Maar kan onmogelijk diep in onszelf tevredenheid bewerkstelligen. Met vakanties is het net zo. Vroeger keken de mensen uit naar een vakantie als tijd om te verpozen. Toen was het gewoon een soort welgekomen adempauze, al was het maar om gewoon thuis te vertoeven. Als ze nu geen 3 4 keren een week of langer van huis kunnen, plus nog enkele weekends er bovenop en liefst nog zo ver mogelijk van de deur, dan raken ze totaal overstuur. Ze raken compleet onder stress en beginnen antidepressiva en slaappillen te slikken zonder te beseffen dat ze niet meer slapen omdat ze de hele dag de verkeerde dingen blijven najagen. Ze werken zich te pletter om te voldoen aan wat de maatschappij hen o.a. via reclame tracht op te leggen; Ja: voor de vrouwen als het even kan, evenveel paar schoenen als Imelda Marcos bijvoorbeeld. Begin niet over vrouwen en schoenen hé? Wat dan gezegd van de 4 x 4 voor mannen om op de autostrade aan te schuiven? Maar we zijn hier niet om te discussiëren, wel om te communiceren. Als de dingen eenmaal goed en op de juiste manier worden uitgepraat, als het niet langer een kwestie is van gelijk of ongelijk, dan wordt alles sneller duidelijk en hoeven de argumenten ook niet om de haverklap te worden herhaald. Maar is er dan ècht niet meer aan de hand? Is het misschien zo dat de mensen, hoe verder ze verwijderd raken van de religie die toch ook wel voordelen had, steeds verder wegzakken als ik het zo zie? Voor een deel klopt dat. De mensheid raakt haar houvast kwijt. Maar dat was in het begin toen het communisme wegviel niet anders. Daar is ook voor velen een soort globale zekerheid weggevallen. En als mensen die altijd onderdrukt zijn geweest plots voor zichzelf moeten opkomen, is dat ook niet zo evident. Met godsdienst is het ook zo, dat als er geen vervangende mogelijkheden zijn, het risico van ontaarding opnieuw begint toe te nemen. Maar ook daar kiest iedereen individueel voor. Toch is het uiteraard zo dat de mensheid vroeger gemakkelijker manipuleerbaar was doordat het individu veel meer onderdrukt werd en natuurlijk minder in zichzelf geloofde. Nu is het niet meer zozeer de kerk die de passie preekt, maar wel de media. En daar wordt danig misbruik gemaakt. Zelfs zonder dat wij het beseffen. Ze lijken niet te beseffen dat zolang je aan angst voeding geeft, niet alleen degenen die de angst veroorzaken en de bedreiging uiten, daar hun energie uit te blijven putten. Ook het angstfenomeen zélf wordt voortdurend gevoed.

4

5 2. Critici. Bepaalde mensen waartegen ik een aantal wonderbaarlijke voorvallen vertelde die ik zelf heb beleefd, noemden mij een bevoorrecht persoon. En is dat zo? Wat? Dat ze mij zo noemden of dat ik dat ben? Dat je dat bent. Bijlange niet. Maar kun jij mij misschien eens uitleggen hoe het komt dat ik dat allemaal heb mogen meemaken, de dingen die ik in mijn vorig boek heb neergeschreven en tal van andere voorvallen die ik ook hier weer zal vertellen? Ik denk dat het vrij simpel is. Je moet jezelf gewoon openstellen. Je moet erin geloven maar daarnaast ook bereid zijn de nodige inspanningen te leveren. t Is in ieder geval niet zoals de meesten zeggen; Eerst zien en dan geloven Nee: t Is wel degelijk omgekeerd: Eerst geloven en dan zien! Dat is een hele wending. Ja. En dat is de hele essentie. Want zolang je er niet in gelooft zul je jezelf er niet voor openstellen en kan er eenvoudigweg geen verbinding tot stand komen. Als je iemand telefonisch wil bereiken moet je toch ook eerst een nummer vormen, niet? Van een radio kun je ook niet verwachten dat hij speelt als de stekker er niet inzit, of als de batterijen leeg zijn. Of als hij niet aanstaat Alhoewel! Hoe bedoel je: alhoewel!?! Die verhalen over het vanzelf spelende radiootje heb ik in mijn vorig boek verteld. Waar ik niet genoeg op kan drukken is, dat je ook vooral moet vragen vooraleer je zult verkrijgen! De meeste mensen zijn echter ongelovige Thomassen. Ze zijn te koppig of te bang, of ze zitten zodanig in hun ego dat ze zich op geen enkel vlak willen laten leiden of begeleiden, zeker niet door iets als engelen waar ze niet in kunnen geloven. En dan houdt het al op nog voordat het goed is begonnen. De vraag is; zal dat soort mensen wel geloven wat jij ook in dit tweede boek allemaal vertelt? Ik weet dat ik niets maar ook niets heb gefantaseerd en ook geen woord gelogen. Bovendien waren er meestal getuigen bij de voorvallen, getuigen die ik gewoon zou kunnen oproepen. Mij hoef je niet te overtuigen hoor. Sommigen durven tegen mij al eens te zeggen als ik iets vol enthousiasme vertel: Ja maar, ik geloof graag dat jij gelooft wat jij vertelt hoor Inderdaad, maar ook dan moet je rustig trachten te blijven, want dichtklappen of boos worden, wordt aanzien als een teken van onmacht. Die houding is voor de persoon in kwestie erger dan voor jou. Vroeg of laat komen ze er wel achter...