Vlamingen op de Azoren sinds de 15 de eeuw. 17. Willem De Kersemakere (Brugge) Guilherme Casmaca (Azoren)

Transcriptie

1 1 Vlamingen op de Azoren sinds de 15 de eeuw Volume III 17. Willem De Kersemakere (Brugge) Guilherme Casmaca (Azoren) Nageslacht De Silveira (naar de familienaam Vander Haeghen van Willem s eerste vrouw, overleden in Brugge) Brugge André L. Fr. Claeys

2 2 Het voorwoord Clarifications maakt integraal deel uit van deze genealogie. Clarifications on the genealogies Silveira and Casmaca Religious persons started to register baptisms, marriages and deaths between 1558 and 1676 in Bruges. Dates which are mentioned in the XVth centrury thus are estimations. Exceptionally earlier precise dates can be found in historical documents. The dates mentioned for baptisms, marriages and deaths on the Azores for the same period also are estimations. The chroniclers and the first genealogists trusted on these data, among others on the family names during the end of the XVIth till the beginning of the XVIIth century. An emigrant from Bruges, who emigrated to the Azores in 1470 was up to now known as Willem Vander Haeghen / Guilherme da Silveira. His real name was Willem de Kersemackere, born around 1430, in Portuguese Guilherme Casmaca. He was mentioned in document number 104 of April 2 nd 1470 of the civil sentences of the archives of Bruges.

3 3 Civiele Sententiën Nr 104 van written in Medieval French and Flemish Willem De Kersmakere et Jan Colve de Jonghe se portent cautions des marchands de Portugal (João Álvares de Comines, João de Aragão, Álvaro Dinis, Lopo Mendes, António Fernandes, Henrique Mendes et João Álvares) dans l arrêt fait par João Vaz. Ces marchands certifient que leurs cautions ne subiront pas de dommages; Willem De Kersmakere en Jan Colve de Jonghe, poorters, bleven boorghen ende elk voor al over den cooplieden van Portugale, als vanden arreeste ghedaen bij Jan Vas, ooc portugalois, inden handen van Jacop dheere tooter somme van.ijc. gr, omme bij alzo dat yet jeghen den voors. Portugaloisen ghewijst worde daer of in te stane, tooners voors.. somme ende der ondere metgaders de wettelijke costen. Actum ut supra (den andren dach van april anno lxix voor Paesschen). De cooplieden van Portugale beloofden de voors. boorghen quite, costeloos ende scadeloos te houdene vanden voors. boorchtucht die zij over hemlieden ghedaen hadden, alzo wel vanden principalen arreeste van.ijc. gr. als vanden wetteliken costen ende diesser ancleven mach Actum ut supra. Voort de voors. cooplieden consenteirden coonsenteirden dat die voors. Willem De Kersmakere ende Jan Colve, haerlider boorghen, behouden zullen in haerlieder handen tpayement van Sinxene vanden fruite dat zij jeghen hemlieden ghecocht hadden, tooter tijd dat vanden voors. arreeste vander boorchtucht daer up gedaen quite wesen zullen. His name was Willem De Kersemakere in Bruges, but how to explain the name Vander Haeghen/da Silveira on the Açores? The only possible explanation is that, as he already had seven children, he must have been married in Bruges first to a lady named Vander Haeghen, unknown first name, born around 1432, date of marriage unknown, date of death before 1469 (her last child, a girl named Maria, was born around 1468). Willem s second marriage with Margarida Sabuia/Sabuya in Bruges or in the Azores took place between 1469 and The date of her birth is unknown. Willem died around 1507 or His second wife referred to her husband as Guilherme Casmaca in her will of September 14 th Starting from the introduction of family names in the 13 th century, in Flanders all children only have the family name of the father, never the name of the mother. I establish that it is very difficult to have the unique family name of the Western Europese countries accepted by the Portuguese, who are used to another system of identification of persons. It is only among the nobility that changes in family names exist. For instance: Jácomo de Bruges, governor of the Isle of Terceira, was the elder son of Jean de Bruges, who built the Gruythuse palace in Bruges. The youngest brother of Jácomo, Lodewijk, changed his family name de Bruges in de Gruythuse, when he moved into the palace.

4 4 For the common citizen, eg Claeys, the name remains from centuries ago to the end of times, with variations such as Claes and Clais. Out of these 2 marriages Guilherme had 8 children all with the family name De Kersemakere in Flandres, later da Silveira on the Açores. First marriage De Kersemakere-Vander Haeghen: 7 children. 1. Margarida De Kersemakere, born in Bruges around João De Kersemakere, born around 1456 in Bruges, died in 1481 on the Azores, married to Guiomar Borges Abarca 3. Jorge De Kersemakere, born in Bruges around 1458, No other data available 4. Catharina De Kersemakere, born in Bruges around Married around Luzia De Kersemakere, born in Bruges around 1464, Married around Ana De Kersemakere, born in Bruges around Maria De Kersemakere, born in Bruges around 1468, died in 1545 Willem s children from the first marriage, e.g. when they married after 1510, must have chosen on the Açores for the name of their mother Vander Haeghen/da Silveira, as is the old Portuguese habit, but then without the second family name of their father Casmaca, as the Portuguese use to do. Second marriage De Kersemakere-Margarida Sabuia/Sabuya: 8. Francisco Casmaca, born around 1474 at Faial. Marriage at Faial around So, the 7 first named children had a half-brother. The youngest son, Francisco Casmaca, has always kept the family-name of his father, as the Flemish do. To prove it, I found on the web the following names: Casmaca, António Da Cunha Marques, ca Brazil. Casmaca, João Machado, ca 1669 Brazil. Marcelo Casmaca, Brazil. The chroniclers and genealogists based their writings on the documents of the XVI th and XVIIth centuries, several generations after the above mentioned facts between 1510 and I am not sure that the change Casmaca-Silveira took place during the first generation after Willem. At last there was a large confusion of family names: Casmaca, De Kersemakere, Vandraga, Vander Haeghen and there were already a lot of Silveiras. The genealogists decided to maintain the name Silveira for all the children of the first marriage, even for their father Willem, but that was a step too far. You never give a man his wife s family name, not in Portugal and not in Flanders. There was NEVER a Willem Vander Haeghen neither in Bruges, neither on the islands.

5 5 Francisco Casmaca took the name of his father, Guilhelmus Casmaca, not his mother s family name Sabuia/Sabuya and certainly not this of an imaginary Willem Vander Haeghen or the family name of his father s first wife, a Vander Haeghen, who died in Bruges years before Francisco was born. That s why we looked up in vain a Willem Vander Haeghen in the archives in Bruges. To know finally what was wrong, is a relief both for the Flemish and the Silveira spread all over the world, who know they can keep their family name, as long as they are not descendants of Francisco Casmaca, the youngest son of Guilherme Casmaca. Both the Casmaca and the Silveira can be proud of their father, as all the Flemish are, for what he and his companions, Portuguese and Flemish together, have realized on the Azoren, in difficult conditions, more the 500 years ago. I hope that one day, a new generation Portuguese genealogists will list up the Casmaca genealogy. It is very likely that among the 17 branches da Silveira, which I mentioned in the volume Azores III, many so called Silveira might in fact be Casmaca, descendants of Willem Casmaca s son Francisco Casmaca. Verantwoording: De genealogie Casmaca/Casmacra/Silveira is zo volumineus dat een derde deel noodzakelijk werd. Het aantal afstammelingen van Willem De Kersemakere en zijn echtgenote wordt geschat op meer dan Ze hebben zich verspreid over alle continenten. Dat koppel was reeds getrouwd in Vlaanderen rond 1454, zo dat ze bij de afreis einde 1470 naar de Azoren meer kinderen hadden dan de meeste andere emigranten, waaronder enkele jongeren, die reeds geslachtsrijp waren binnen de eerste vijf jaren na de vestiging op de Azoren. Daardoor hebben wij vanaf de eerste generatie Casmaca meer concrete gegevens over dat geslacht. In andere gevallen, zoals bij Pieter Vande Roos/Pedro da Rosa en Gouvaert/Goulart, kennen wij bij deze laatste, uit Portugese bronnen, niet Louis Govaert geboren rond 1440/1445, noch zijn vrouw en kinderen. Bij hen start de stamboom bij een kleinzoon van de Vlaamse Govaert, ook Luís Govaert genaamd, die naar schatting geboren is rond Daardoor ontbreken voor ons twee generaties en beschikken we heden niet over een heuse stamboom van deze geslachten. Aan de hand van 39 gekende takjes Goulart worden de missing links opgezocht aan de hand van geboorte-, huwelijks- en overlijdensregisters, om hopelijk binnen een decennium toch tot een redelijke genealogie te komen. De meeste Casmaca en Silveira treffen we aan op de Centrale eilanden, met uitzondering van Graciosa. Daar hebben zich Portugese oude adellijke Silveira gevestigd, die niets te maken hebben met hun Vlaamse naamgenoten. Op het kleine Corvo, het meest westelijk gelegen eiland, woonden nooit Casmaca/Silveira. Er hadden wel huwelijken van Silveira plaats op het eiland São Miguel. Zij bewoonden nooit het meest oostelijk gelegen eiland, Santa Maria.

6 6 Veruit de meeste Silveira werden geboren op het eiland S. Jorge, vooral op de gemeenten Topo, Ribeira Seca, Velas en Manadas. Guilherme stichtte en bevolkte Topo. Ze bevolkten ook de eilanden Faial en Pico. Vanuit de Azoren zijn er in de loop van de eeuwen duizenden afstammelingen Silveira uitgeweken, vooral naar Brazilië, de Verenigde Staten van Amerika, Canada en voormalige koloniën van Portugal. Inhoudstafel: A. Willem De Kersemakere in Vlaanderen, pg 7.. B. De familienaam van Willem s echtgenote Margarida, pg 15. C. Twee emigratiegolven naar de Azoren, pg 16. D. Genealogie Guilherme Casmaca, beter gekend als da Silveira op de Azoren, pg João da Silveira, pg Jorge da Silveira, pg D. Margarida da Silveira, pg D. Luzia da Silveira, pg D. Maria da Silveira, pg D. Ana da Silveira, pg D. Catharina da Silveira, pg Francisco Casmaca, pg 261. E. Zeventien takken Casmaca?/da Silveira?, pg António Silveira de Medeiros ca 1600 Cedros, pg António da Silveira ca 1600, pg Martim Cardoso ca 1615, pg D. Joana Silveira ca 1630 Pico, pg António Rodrigues Pereira ca 1640 Pico, pg D. Beatrix Silveira ca 1641 Angústias, pg Domingos Cabral 1653 Pico, pg Domingos da Silveira ca 1665 Pico, pg D. Maria da Silveira 1675 Pico, pg Miguel da Silveira 1690 Pico, pg Francisco Pereira ca 1690 Faial, pg Manuel Pires da Silveira 1705 S. Miguel, pg António da Silveira 1710 S. Miguel, pg Francisco Xavier da Silveira ca 1720 Pico, pg Tomé da Silveira 1720 Pico, pg Francisco Silveira 1760 Praia de Almoxarife, pg D. Isabel Silveira 1770 Pico, pg 328.

7 7 F. Drie geslachten Silveira met een dubbele familienaam, pg Silveira en Paulo, pg Silveira Armão, Silveira de Lacerda, 343. F. Bibliografie, pg A. Willem De Kersemakere in Vlaanderen. Deze familienaam kwam veel voor in het Brugse Vrije, Gent, Leuven en Zeeuws-Vlaanderen. 1. Geconsulteerde Brugse stadsarchieven: Voor de 15 de en de 16 de eeuw vonden we niet voldoende naamgenoten in de bovenvermelde archieven. Daardoor is het ons ook niet mogelijk een genealogie samen te stellen van de Brugse De Kersmakere te beginnen bij Willem de Kersemakere. Als ik voor het eerst de familienaam De Kersemakere vond, dacht ik dat een een bijnaam was. Een week nadien vertrok ik na het buitenland. In januari 2011 heb ik die studie weer opgenomen en me vlug gerealiseerd dat het wel degelijk een beroepsnaam was die in de 13 de eeuw familienaam geworden is. Willem was een Brugse handelaar. Wilt hieronder vinden wat ik in de diverse archieven aantrof onder de naam De Kersemakere en varianten. a. Regesten Schouteet: : Philippus d Arbois, bisschop van Doornik, en Raymondus Saqueti, bisschop van Terwaan, oorkonden, en de notaris Johanne Nazardi de Soneglis instrumenteert het procesverbaal van de ontheffing van de kerkban voor de Vlamingen ingevolge van de machtiging aan hen verleend door paus Innocentius VI bij de geïnsereerde bul van Getuige was o.a. Henricus Kersmakere : De notaris Bruynsteen Back instrumenteert de opname van Walterus Stephanus als broeder van het Bogardenklooster te Brugge, door broeder Johannes Ysenbaert, overste van het genoemd klooster. Getuige was o.a. Johannes De Kersmakere. b. Wezenregisters: In dit bestand vonden voor de periode van een Willem De Kersmakere in St. Jacobs 5 de boek, folio 44.

8 8 c. In de Brugse gerechtelijke archieven, register , dossier nummer 104 van vonden we de eerste verwijzing naar onze Willem De Kersemakere. Willem was een rijke Brugse burger en handelaar met belangstelling voor de transacties met Portugal, die zich samen met Jan De Jonghe borg stelde voor de Portugese vrienden handelaars João Álvares, João de Aragão, Álvaro Dinis, Lopo Mendes, António Fernandes en Henrique Mendes, die een geschil hadden over de invoer van fruit met João Vaz. Margarida, de tweede echgenote van Willem De Kersemakere heeft hem onder die naam gekend sinds hun huwelijk, en heeft hem altijd Casmaca genaamd, hetgeen een klanknabootsing/onomatopeia is van Kaars-maker/Casmaca, en dus helemaal geen gevestigde Portugese familienaam was. Bij de goedkeuring van het testament van D. Margarida Sabuia bevestigde notaris André Fernandes, haar schoonzoon, dat Margarida de weduwe was van Guilherme Casmaca, in Brugge gekend als Willem De Kersemakere. Dit bevestigt ontegensprekelijk de werkelijke naam van Willem. Dat zal wereldwijd deiningen verwekken in de middens van de Da Silveira. Dat wordt even wennen. De gevestigde naam Da Silveira zal behouden blijven. Nu weten we met absolute zekerheid dat Willem in Vlaanderen Willem De Kersemakere genoemd werd en dat hij door zijn vrouw en schoonzoon op de Azoren geciteerd werd als Casmaca en NIET als Vander Haeghen/da Silveira. Dat kan niemand negeren. Hoe komen we dan enerzijds aan de namen Vandraga, Vander Haeghen en da Silveira, anderzijds aan Camaca? Een Vlaming heeft nooit twee familienamen. Dat kunnen Portugezen met hun totaal verschillende manier van naamgeving moeilijk begrijpen. De enige mogelijke en geloofwaardige verklaring is volgende veronderstelling: a. Willem De Kersemakere kan eerst getrouwd geweest zijn met ene Brugse Vanderhaeghen, die we niet kennen. Zij hadden kinderen en die vrouw is in Vlaanderen gestorven. b. Willem De Kersemakere hertrouwde mogelijk in Brugge, maar waarschijnlijker op de Azoren met ene D. Margarida Sabuya. Zij hadden een zoon Francisco uit dit tweede huwelijk. c. De oudste kinderen uit het eerste huwelijk hielden zich aan de naam Vander Haeghen/Vandraga/da Silveira ter nagedachtenis van hun overleden moeder, net zoals dit toen in Portugese middens de gewoonte was. d. Zeker de zoon uit het tweede huwelijk bleef bij de familienaam van zijn vader, De Kersemakere/Casmaca, naar Vlaamse gewoonte.

9 9 De meeste Vlaamse emigranten behielden, zoals het bij ons gewoon is, de naam van hun vader, zij het onder een licht gewijzigde vorm: Govaert > Goulart, Lem > Leme, Nolet > Nolete, Roos > Rosa, Bormans > Burmão. Bij Rietstap zie ik drie wapenschilden, één van de Kersmaecker van Vlaanderen, één van de Kermaeckere van Leuven, een derde van Kersmakere van Leuven en Gent. Deze drie families begoede burgers behoorden misschien tot de lage Vlaamse adel, maar niet noodzakelijk al hun afstammelingen. In Nossa Senhora das Angústia na Ermidínho de Santa Cruz, Paróquia na Ilha, Freguesia van Vila e Cidade da Horta ( ), volume 1, Horta 1984 vonden we een wapenschild da Silveira. Volgens deze Portugese bron, mogen we veronderstellen dat Willem of één van zijn zonen geridderd werd in Portugal. Wij tonen in deze studie de beide wapenschilden, één die slaat op de familie De Kersmackere van in Vlaanderen, één op die van één van Willem s afstammelingen op de Azoren. e. We herhalen hier een scan van het enig en historisch zeer waardevol document over Willem De Kersmackere uit 1470, het jaar waarop hij vanuit Brugge vertrokken is naar de Azoren.

10 10 Voor de vertaling voor deze geschreven tekst in middeleeuws Frans en Vlaams, zie Pg 3. Over een periode van vijf eeuwen vonden we in Vlaanderen volgende schrijfwijzen van de familienaam. Kersemackere, Kersemaecker(s), Kersemaker, Kersemaker(e) Kersmacker(e), Kersmackere, Kersmaker, Kersmaecker(s), Kersmaekers, Keersmaecker(s), Keersmaeker, Keersmaker(s), Keersmacker(s), al dan niet voorafgegaan door een De. Tot op heden wonen nog altijd De Keersmakers in Vlaanderen. Volgens Dr. Frans Debrabandere, Woordenboek van de familienamen in België en Noord- Frankrijk, 2003, L.J. Vees, gaat het om de beroepsnaam van de kaarsengieter. En inderdaad bestonden er destijds veel kaarsengieterijen in Vlaanderen. Voorbeelden: 1270: Jan De Kersmakere, Gent; 1281: Agatha Kersmakere, Zaffelare. Terloops vermelden we dat in Brugge ook de familienaam Kersgieter bestond. g. In de archieven van Edw. Gaillard, volume II, pg 20, rubriek 510, 1873, inventaire des Chartres par L. Gillioz-Van Severen vonden we een Henricus Kersmakere : Bulle Romanus Pontifex. Op aanvraag van de koning Jean van Frankrijk en van Lodewijk Van Maele, graaf van Vlaanderen, heeft de paus de excommunicatie opgegeven tegen de opstandige Vlaamse rebellen, waaronder Henricus Kersmakere (dezefde die we vonden bij Schouteet). Eveneens bij Gaillard vonden we Diederick De Kersmakere (III 38), Gerard De Kersmakere (I 475) en Gillis De Kersmakere (IV 315). h. De Brugse doopboeken ( ): Datum Dopeling Vader Moeder Parochie Kersemaker Ignatius Pieter Isabella Narcelis St.Catharina Keersmaecker Maria Lodewijk Joanna Vancauwenberghe St.Salv.3de Kersmaker Jeanne Alexander Marie Vandekeere OLV 3de Keersmaker Patrice Jean Alexander Marie Jacqueline St.Catharina Keersmaecker Jeanne Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmaecker Charles Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmaecker Jean Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmaecker Joseph Jean Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmaecker Isabelle Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3 de Keersmaecker Dominique Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Kersmaecker Anne Jean Anna Petronilla Merckx St. Gillis Keersmaecker Colette Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de

11 Kersmacker Marie Therese Jean Anna Petronilla Merckx St. Gillis Keersmacker Jean Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Kersmaker Jean Constantin Jean Anna Petronilla Merckx St. Gillis Kersmaecker François Jean Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmacker Pierre Jean Jeanne Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmaker Brunone Jean Anna Petronilla Merckx St. Gillis Keersmaecker Anne Jean Jean Verhaeghe St. Salv. 3de i. De Brugse trouwboeken ( ). Datum met Parochie Keersmakers Barbara Gioot Pieter St. Anna Keersmaeckers Ludovicus Vancauwenberghe Joanna St. Salv. 3de Keersmaecker Joannes Verhaeghe Joanna St. Salv. 3de Hier ontbreken nog zeer veel huwelijken, die we bij tijdsgebrek niet verder opzoeken omdat het toch niet de bedoeling was een stamboom te maken van de Vlaame De Kersemaker. j. De Brugse begraafboeken ( ). Datum Overledene Vader Moeder/Echtgenote Parochie Keersmaecker Joanna Philippus kind St. Salv. 3de Kersmaecker Anna Pieter Elisabeth Marselis OLV3de Kersmaecker Jacobus Pieter Isabella Marcelis OLV3de Keersmaeckers Pieter Wwe Is. Marselis St. Janshosp Keersmaecker Ludovicus St. Salv. 3 de Keersmaecker Joannes Joannes Joanna Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmaeker Pierre-Jacques Jean Joanna Verhaeghe St. Salv. 3de Keersmaecker Alexandre Alexandre E. Antoine Helslander St De Kersmaker Jeanne Jean Anna Merckx St. Gillis De Kersmaker Marie Jean Anna Merckx St. Gillis k. Bestand Processen: Aanvraagnummer 1748/ Jaar Partijen: Anthone Vander Heyde tegen Willem Kersmaker. l. Burgerlijke stand Geboorten. 06 germinal VIII (akte 666): De Kersmaker Sophie, dochter van Joseph en Van Crombrugge Jeanne. Adres: Hoogstraat.

12 frim. XI (akte 198): De Kersmaker Edmond, dochter van Joseph en Van Crombrugge Jeanne. Adres: Haute. Op dezelfde datum, 07 frim. XI (akte 199): De Kersmaker Aimé, dochter van Joseph en Van Crombrugge Jeanne (akte 829): De Kersmaecker Joannes, zoon van De Kersmaecker Dorothea. m. Burgerlijke stand Huwelijken Brugge + deelgemeenten ( ) : Keersmaecker Charles Louis, zoon van Jean en Verhaeghe Jeannne, gehuwd met Moreaux Marie Thérèse, dochter van Lambert Joseph en Willame Marie Thérèse : De Kersmaker Joseph Jean, zoon van De Kersmaker Jean en De Caesmaker Marie, gehuwd met Van Crombrugghe Jeanne, dochter Van Crombrugghe Charles en Maes Catharine Jeanne : De Kersmaecker Anne Catherine, dochter van Jean en Anne Petronille Merckx, Gehuwd met Billé Jean, zoon van Jean en Verhé Marthe : Keersmaecker Dominique, zoon van Jean en Verhaeghe Jeann, gehuwd met Van Steene Marie Thérèse, dochter van François Ignace en Bulthé Rosalie Jacqueline : Keersmaecker Charles Louis, zoon van Jean en Verhaeghe Jeanne, gehuwd met Rotsaert Catherine Françoise, dochter van Jean en Houtthave Isabelle : Keersmaecker François Jean, zoon van Jean en Verhaeghe, gehuwd met Mesiaen Thérèse, dochter van Joseph en De la Fonteyne Marie Jeanne : Keersmaecker Franciscus Joannes, dochter van Joannes en Verhaeghe Joanna, gehuwd met Neirinnck Maria, dochter van Petrus Jacobus en Salens Maria : Keersmaecker Coleta Rosalia, dochter van Joannes en Verhaghe Joanna. Gehuwd met Deplanchon Julianus, zoon van Joanne en Canneel Maria Francisca : Keersmaecker Dominicus Josephus, zoon van Carolus en Moreaux Maria, gehuwd et Bonvoisin Maria, dochter van Willem en Van Goethem Barbara : De Keersmaeker Petrus Jacobus, gehuwd met Heinckiens Maria Joanna : Keersmaecker Eugenie, gehuwd met Michiels Franciscus Joannes : Keersmaecker Josephus Franciscus, gehuwd met Van de Casteele : Keersmaeker Anna Catharina, gehuwd met Marechal Petrus Carolus : Keersmaecker Josephus Franciscus, gehuwd met De Breene Maria : Kersmaekers Cornelius gehuwd met Ruysschaert Sylvie Marie Joanna.

13 13 n. Burgerlijke stand Overlijdens (3 fruct. VI 1862). a. Afstammelingen van vaders Keersmaeker: 03 fruct. VI (akte 900): Keersmaeker Jean, zoon van Alexander. Moeder/E. Hindrickx Anne. Adres: Freren Muer. 06 brum IX (akte 121): Keersmaecker Pierre, zoon van Alexaner. Moeder/E: Hindryckx Anne. Adres: Stalijzestraat (akte 1048): Keersmacker Marie, dochter van Louis en Cauwenberghe Jeanne. Adres: hospice civil (akte 287): Verhulst Marie, vader Pierre, moeder Kersmaeker Marie (akte 534): Keersmacker Anna. Adres: Moerstraat (akte 973): Keersmacker naamloos, vader Dominique, m. Van Steene Maria; Adres: Geldmuntstraat (akte 536): Keersmaecker Carolus, vader Joannes, moeder: Verhaeghe Joanna. Adres: Freren Fonteinstraat (akte 272): Keersmaecker Joanna, vader Joannes, moeder: Verhaeghe Joanna. Adres: Schaarstraat (akte 31): Keersmaecker Isabella, wwe Bernard Ghysels Adres: Zware Leertouwersstraat (akte 325): Keersmaecker Maria, vrouw van Pieter Verhulst. Adres: Palmstraat (akte 218): Keersmaecker Anna, vader Joannes, moeder Verhaeghe Joannes. Adres Kartuizerinnenstraat : (akte 795): De Kersmaecker Joannes, Moeder: Dekersmaecker Dorothea. Adres: Werkhuisstraat (akte 848): Keersmaecker Dominicus, wwe van Maria Vansteene. Adres: Noordzandstraat : (akte 804): Keersmaekers Isidore, vader Joannes, E. Van Lysebetten Joanna. Adres: Jacobijnessenstraat.

14 14 b. Afstammelingen van moeders Keersmaecker: Ik beken dat het niet orthodocs is, maar het levert ons enkele namen op van onbekende moeders of echtgenoten Keesmaecker, en hun adressen in Brugge. Daar komt het op aan. 04 vent. XII (akte 810): moeder Keersmaecker Isabelle, vader Bernard Ghysels. Overleden dochter: Ghysels Isabella. Adres Moerstraat (akte 1010): moeder Keersmaeker Marie, vader Jacques Roose. Overleden dochter: Roose Marie. Adres: Vispaanstraat (akte 568): moeder Keersmaecker Marie, vader Verhulst Pieter. Overleden zoon: Verhulst Franciscus (akte 550): moeder Keersmaecker Isabella, vader Josephus Christiaens. Overleden dochter: Christiaens Rosalia. Adres: Langerei (akte 564): moeder Keersmaecker Maria, vader Verhulst Pieter. Overleden zoon: Verhulst Ludovicus. Adres: Walplaats (akte 555): moeder Keersmaecker Jacoba, vader Vanelslander Antonius. Overleden dochter: Vanelslander Anna. Adres: St.Janhospitaal (akte 1308): moeder Keersmaecker Eugenia,vader Franciscus Michiels. Overleden dochter: Michiels Leontina. Adres: Gentpoortstraat (akte 847): moeder Keersmaecker Rosalia, vader Philippus Grauwet. Overleden kind : Grauwet naamloos. Adres: Kapucijnenstraat (akte 471): Gauwet Philippus, echgenoot van Th. (?) Keersmaecker. Adres: Kapucijnenstraat (akte 1202): Maria Van Steene, echtgenoe vn D. Keersmaecker. Adres: Noordzandstraat (akte 1423): Hendrickx Anne, weduwe van Alexander Keersmaeker. Adres: Kartuizerinnenstraat (akte 599): moeder Keersmaeker Anna, echtgenote van Petrus Marechal. Overleden zoon: Marechal Alphonse. Adres: s Gravenstraat (akte 928): Rotsaert Catharina, weduwe van Charles Keersmaecker. Adres: Boeveriestraat (akte 1403): moeder Keersmaecker Anna, echtgenote van Petrus Marechal.

15 15 Overleden dochter: Marechal Julie. Adres: s Gravenstraat. o. Op het internet werden nog volgende naamgenoten gevonden: Elisabeth Kersemaker, 1617 in Terneuzen. Dirk Jillisz Kersemaker, 1728 in Den Hoorn (Texel). Dirk Jansz Kersemaker, 1741 in Texel. Cornelis Gijsbertsz Kersemaker, 1754 Texel. Aaltje Gijsbertsz Kersmaker, Shoort p. Bevolkingsregister : Register 43, folio 24, Bouwel (?) : Keersmakers Pierre Joseph. Register 16, foilio 91, Brugge : Kersemaekers Constantin. B. De familienaam van Willem s tweede echtgenote Margarida. Er bestaat in België de naam Zabeau met volgende variante schrijfwijzen: Sabau, Sabia en Sabiau. Het is een afkorting van de voornaam Isabel/Isabeau. Die naam kwam in de Belgische provincie Luxemburg, in Malempré, deelgemeente van Manhay en in de Belgische Provincie Luik voor in La Gleize, deelgemeente van Stoumont in de Ardennen, reeds voor in Waar Margarida geboren en getrouwd is weten we niet. In het Portugees wordt die naam geschreven als Sabuia/Sabuya. In 1470 verkocht Willem verschillende bezittingen en ondernam hij met zijn gezin en zijn gezellen op zijn eigen schepen de bootreis naar de Azoren. Dit verklaart dat hij zich op de Azoren vrij kon bewegen tussen de eilanden en dat hij op zijn minst nog één keer teruggekeerd is naar Vlaanderen. De ware identiteit van Margarida, echtgenote van Willem De Kersmackere: Zij zou volgens James H. Guill een afstammelinge zijn van het hertogelijk huis van Savoie. Een straffe uitspraak van een vermaarde genealoog. In werkelijkheid was de echte Margaritha van Savoie, geboren in Morges/Zwitserland in 1416, dochter van Amadeu VIII, hertog van Savoie, drie keer getrouwd: 1x: met Louis d Anjou. 2x: met Louis IV van Beieren (Palatinaat). 3x: 1453 met Ulrich V van Württemberg. Was Margaritha de hertogin Margaritha van Savoie geweest, geboren in 1416, dan kon men nog aannemen dat haar eerste zoon João geboren zou zijn ca Dan was zij 40 jaar oud. Haar achtste kind Francisco da Silveira is geboren ca 1472, dan was zij 56 jaar oud

16 16 Hertogin Margaritha van Savoie stierf in Stuttgart in Dat zij de echtgenote zou kunnen geweest zijn van Willem De Kersmackere, houdt dus definitief helemaal geen steek. Moest het om James H. Guill te plezieren toch éne Savoie zijn, dan kon hij die dichter bij huis vinden, namelijk in Wallonië. In Rietstap vond ik einde 2009 twee wapenschilden van Savoi/Savoye uit Wallonië. Bvb. 1444, Jehan de Savoye. Bij Schouteet vonden we volgende oorkonden: Aimé, graaf van Savoie: oorkonde van en een cartularum van Jacop van Savoye, graaf van Romand en van Saint-Pol oorkonde van Dit is een bewijs dat deze familienaam ook bij ons voorkwam en men niet direct moet denken aan een hertogin van Savoie. De eerste echtgenote van Willem De Kersemakere, éne Vanderhaeghen, kan geboren zijn rond Willem moet geboren zijn rond Wij weten niet wanneer zij overleden is in Brugge. Hun dochter Margareta werd geboren in Brugge rond Zij was reeds getrouwd met Jos Van Aertrycke, geboren rond 1451, vóór ze in 1470 afreisden samen met hun ouders naar de Azoren. Willem De Kersemackere, een rijke Brugse burger, had belangstelling voor de Portugese handel. Hij nam het op voor de rechten van de Portugese handelaars. Hij was dynamisch, was niet op roem belust, was een goed mens en moet een degelijke godsdienstige opvoeding genoten hebben. C. Twee emigratiegolven naar de Azoren. In 1468 en 1470 kwamen er twee belangrijke emigratiegolven op gang kwamen. Het kan zijn dat vrouwelijke Portugese vluchtelingen van 1450, gehuwd in Vlaanderen met Vlamingen of Portugezen, twintig jaar later heimwee hadden naar hun vaderland, en er bij hun echtgenoten op aandrongen, nu de gelegenheid zich aanbood, de overstap te wagen. In die vroege periode bestonden er nog geen parochieregisters en hebben we ook in andere officiële documenten hun namen niet aangetroffen in Vlaamse burgerlijke archieven. Van de geboortev van Willem en zijn twee vrouwen, van de respectievelijke huwelijken en van hun kinderen, noch van hun naaste familieleden heb ik in het Stadsarchief van Brugge nergens enig spoor gevonden. Het is me dus onmogelijk in de stambomen de kinderen in de exacte chronologische volgorde van geboorte voor te stellen.

17 17 Motivatie voor die twee emigratiegolven: Josse de Hurtere, van een geslacht van baljuws van Wynendaele, die de eerste gouverneur werd van de eilanden Faial (1468) en Pico (1482), kon zijn vriend Willem De Kersmackere overhalen hem te volgen naar de Azoren om samen de eilanden te gaan koloniseren. Hij beloofde hem grote stukken vruchtbare grond en andere financiële voordelen. In Vlaanderen was de politieke en economische toestand in de jaren 1465/1470 bar slecht onder hertog Karel de Stoute. Er was veel armoede onder het gewone volk en edellieden waren ook niet meer zo happig om gestadig op te trekken tegen de een of andere vijand van hun heer, de hertog van Bourgondië, die daarenboven in conflict kwam met koning Lodewijk XI van Frankrijk. Zo bereidde Willem sinds 1469 de bootreis voor naar de Azoren. Hij moet vernomen hebben dat Jácome de Bruges op de Azoren sinds 1450, zonder de steun van mensen met verschillende beroepen, moeilijkheden ondervonden had om zijn taak te vervullen. Daarom verkocht Willem enkele eigendommen en betaalde hij de reis voor alle mensen die diverse beroepen uitoefenden en hem wilden vergezellen, met vrouw en kind en huispersoneel. In een diploma van 1578, van koning D. Sebastião van Portugal, is er sprake van twee hulken, die Willem bezat. Dit verklaart zijn mobiliteit naar en op de Azoren. Hij verzamelde alzo voor zijn project honderden personen die de uitdaging aanvaardden ver van huis een nieuw bestaan op te bouwen. Geruchten deden de ronde dat op de eilanden tin en zilver te vinden was. Dit lokmiddel zal velen over de schreef getrokken hebben. De reisperikelen van Willem: In de tweede helft van 1470 vertrokken Willem, zijn gezin en zijn gezellen met twee schepen naar hun nieuwe bestemming. Of ze eerst in Lissabon geland zijn is niet geweten. Waarschijnlijk werden de schepen in het anticycloonaal gebied van de Azoren door de N.Opassaat uit de koers geslagen, waardoor ze op het eiland Madeira terecht kwamen. De plaatselijke bevolking, de eerste kolonisten van Madeira, ontvingen de nieuwkomers vriendelijk met geschenken en met het voorstel zich bij hen op het eiland te vestigen. Ze konden huizen krijgen, landerijen en andere faciliteiten. Willem kon dit aanlokkelijke voorstel niet aanvaarden. Hij had aan Josse de Hurtere zijn woord gegeven om zich op Faial te vestigen, om dat eiland bewoonbaar te maken. Gaspar Fructuoso schreef in zijn Saudades de Terra dat Willem op de Azoren aankwam met twee Vlaamse schepen, vergezeld van een aantal werkers in zijn dienst, die o.a. de ambten uitoefenden van smid, metselaar, steenhouwer, timmerman, wever, kleermaker, schoenmaker, enz...

18 18 De kosmograaf Martin Behaim schreef in 1495 dat Willem op zijn schepen behalve allerhande gereedschap ook bouwmaterialen en proviand voor twee jaar meebracht, samen met vee en zaaigoed. Toe ze na enkele maanden zeereis tegen eind 1470 op Faial aan land gingen, werden ze door Josse de Hurtere wel goed ontvangen, maar toch schemerde een zeker voorbehoud door. De Vlamingen, die al op het eiland geïnstalleerd waren, behandelden de nieuwkomers wel enthousiast, maar toch was de sfeer vreemd geladen. Iets klopte niet. Dagen en weken gingen voorbij zonder er concrete schikkingen getroffen werden betreffende de vestigingsplaats van Willem en zijn gevolg. Tenslotte was het Willem die het stilzwijgen doorbrak en Josse herinnerde aan wat tussen hen beiden afgesproken was, namelijk die vele gronden die hem en zijn gezellen in Vlaanderen beloofd werden. Josse de Huntere bekende dat, door het lange uitblijven van Willem, hij die terreinen ondertussen onder druk had moeten toekennen aan de Vlamingen die hem vergezeld hadden. Dat moet een moeilijke confrontatie geweest zijn. Daarop besliste Willem Faial te verlaten. Zijn dochter D. Margarida en haar man Jorge da Terra, reeds getrouwd in Brugge, zijn op Faial gebleven. Volgens Dr. João Teixeira Soares de Sousa, auteur van het boek Os Silveiras dos Açores, kreeg Willem van de infante D. Beatrix, weduwe van D. Fernando en voogdes van hun jongste zoon D. Diogo, de toelating om uit te wijken naar het uiterste oostelijke punt van het nabij gelegen eiland S. Jorge waar hij zich eind 1470-begin 1471 vestigde en daar het gehucht Topo (= Portugees voor punt ) stichtte, dat in 1510 een gemeente werd onder koning D. Manuel. Het moet een zware zeereis geweest vanuit Vlaanderen, via Madeira en Faial, tot ze eindelijk met vrouw en kind op het eiland S. Jorge belandden. Willem heeft daar o.a. de kerk van OLV do Rosário gebouwd. Hij verbouwde er tarwe en pastel, die hij met zijn eigen schepen liet uitvoeren naar Vlaanderen. Rond 1473 vertrok hij weer met een deel van zijn familie en zijn gevolg naar het eiland Terceira en vestigde zich in de streek genaamd Quatro Ribeiras. Op Terceira was de gouverneur Jácome de Bruges spoorloos verdwenen. De gronden, door Willem bewerkt, brachten veel tarwe en pastel voor de export naar het buitenland. Het is mogelijk dat hij op die manier hoopte een licentie te verwerven voor het beheer van het eiland Terceira. In 1474 werd het beheer van het eiland Terceira echter, na een administratieve splitsing, toegekend aan twee Portugezen, o.a. aan João Vaz Côrte Real, gouverneur van Angra, die uiteraard landerijen toekende aan zijn gezellen. Circa 1478 reisde Willem aan boord van één van zijn eigen schepen naar Vlaanderen om daar een paar zaken te regelen. Hij is de enige Vlaamse Azoriaan van wie geweten is dat hij nog Vlaanderen terug zag. Op zijn terugkeer naar de Azoren verbleef hij geruime tijd in Lissabon, waar hij belangrijke relaties aanknoopte met personen verbonden aan het hof.

19 19 In 1452 hadden Diogo de Teive en zijn zoon João de Teive tijdens een zoektocht naar het legendarische eiland das sete cidades (het eiland van de zeven steden), de eilanden Flores en Corvo ontdekt. Diogo de Teive werd gouverneur van die eilanden en werd bij zijn dood opgevolgd door zijn zoon João, die het eiland verkocht aan Fernão Teles da Silva, heer van Unhão, één van de groten aan het Portugese hof. Die zou de eilanden gebruiken als tussenstation voor zijn exploraties van de septentrionale Atlantische Oceaan. De koning bevestigde die aankoop op Fernão overleed echter op Zijn minderjarige zoon Rui erfde de eilanden onder de voogdij van zijn moeder D. Maria de Vilhena. De weduwe verkoos in Lissabon te blijven wonen. Rond 1480 bood ze Willem aan zich op het eiland Flores te vestigen om in naam van Rui Teles da Silva het eiland te beheren, waarbij hij heer werd van zoveel gronden als hij wilde, mits betaling van een vergoeding. Het gebeurde wel meer dat de licentiehouder van een gouverneurschap over een eiland, omwille van de isolatie en het barre leven op die verre eilanden, een plaatsvervanger zocht om het beheer van het eiland over te nemen. Het voorstel leek Willem aanlokkelijk als nieuwe uitdaging. Hij nam meteen dat voorstel aan en vestigde zich met een deel van zijn familie en zijn gevolg op het oostelijk deel van het eiland Flores, dicht bij het huidige Santa Cruz. Zonder daarover aan zijn gezellen met een woord te reppen, nog steeds op zoek naar zilver en tin, liet hij in de kalkrotsen gesteente uithouwen. Maar wat hij zocht, werd niet gevonden. Daarop werden die behoorlijk grote zalen ingericht als woonplaats voor de landarbeiders. Een eeuw later hebben Gaspar Fructuoso en broeder Diogo das Chagas die plaatsen bezocht. In zijn Espelho Cristallino schreef Chagas dat die grotten zich bevonden in de nabijheid van Villa de Santa Cruz. Willem verbleef acht jaar volgens Fructuoso - 10 jaar volgens Chagas - op het eiland en stichtte er de nederzetting Ribeira de Cruz. De landbouw op Flores had minder succes. Koren groeide er niet, alleen pastel gedijde er. Die moest hij wel regelmatig kunnen transporteren naar de haven van Angra voor de export naar Europa. De afstand van Flores naar Terceira is echter groot. De transportkosten vielen te zwaar uit en daardoor was een landbouwbedrijf op Flores niet rendabel. Vooraleer zich op Flores te vestigen had Willem een prospectiereis moeten uitvoeren, dan had hij daar niet tien kostbare jaren van zijn leven verloren. Op werd João Vaz Côrte-Real, naast gouverneur van Angra, ook gouverneur van S. Jorge. João Vaz Côrte-Real kende aan de kolonist Pedro Luís de Sousa, van Santarém, uitgestrekte terreinen toe in de gemeente van Calheta tussen de rivieren van Calheta en Védor, en van de kust van noord tot zuid. Deze Pedro, zoon van Fernão Luis de Sousa, was getrouwd met D. Catarina Anes. Op volgde Vasqueanes, de oudste zoon van João, zijn overleden vader op als gouverneur van Angra en S. Jorge.

20 20 Rond 1490 keerde Willem als rentenier terug naar Topo op S. Jorge, de lokaliteit die hij destijds zelf gesticht had. Daar overleed hij als grootgrondbezitter op de dag van Sint-Thomas in 1507 of 1509, op de ouderdom van ca jaar. Hij stierf omgeven door zijn kinderen en kleinkinderen. Hij werd begraven in de kapel nabij de Casa dos Tiagos in Topo. Deze kapel was een ruïne,waarop nu een kerk zou gebouwd zijn. Rui Teles de Menezes werd meerderjarig op Met de steun van koning D. Manuel, die het belang van de oostelijke eilanden voor de Portugese zeevaart goed inschatte, werden de eilanden Flores en Corvo verkocht aan João d Affonseca op De koning bevestigde die aankoop op Zijn zoon Pero d Affonseca erfde het gouverneurschap op Nadien ging die naar Gonçalo de Sousa. Willem werd beschreven als een edelmoedige man, gastvrij, rechtgelovig en eerlijk. Als edelman verwierf hij geen gouverneurschap, stelde hij geen majoraat in, maar werd hij door de Portugezen, van alle kolonisten het meest gewaardeerd, om zijn uitzonderlijke verdiensten bij de kolonisatie van de Azoren. Niemand liet op het eiland en in het buitenland zo veel afstammelingen na als hij. Hij werd de stamvader van het grote geslacht Vandraga, dat later da Silveira, uitzonderlijk Vandraga da Silveira werd, de Portugese naam die zijn afstammelingen op de Azoren verwierf. Volgens Guill, die wel een heel rijke fantasie had, zou de hertogin D. Isabel volgende personen naar de Azoren gestuurd hebben: Willem met Jácome de Bruges (hetgeen chronologisch niet kan: Jácome vertrok in 1438, Willem in 1470), een bastaardzoon Lanceloot, die geen familienaam aannam, Heinrich, de zoon van een Duitse graaf en John Drummond uit Schotland, die werkloos was in Brugge. Dat noemt dan geschiedschrijving. Dat staat haaks op de gegevens gevonden in andere bronnen. D. Isabel had helemaal geen hand in de emigratie van Vlaanderen op de Azoren. In die periode verbleef ze trouwens niet meer aan het hof van Bourgondië en leefde ze teruggetrokken in haar kasteel in Frankrijk. Na Willem s dood vertrokken er op 12 maart 1507 opnieuw een aantal schepen geladen met vee en zaaigoed, met als bestemming de Vlaamse kolonie op de Azoren. De afstammelingen van de Willem vestigden zich op zeven van de negen eilanden van de Azoren. Daardoor is het juist zo moeilijk om genealogische gegevens te verzamelen van uit de beginperiode van de kolonisatie. Na de vele aardbevingen en het vulkanisme op de eilanden zijn duizenden Azorianen uitgeweken naar Brazilië, Canada en de Verenigde Staten van Amerika. Op heden wonen alleen al in de USA meer dan 13 miljoen Portugezen. We herhalen even kort de vele verplaatsingen van Willem. 1470: Brugge - afgeweken naar Madeira Faial, enkele weken bij de Hurtere, die Willem en zijn gevolg zich niet kon laten vestigen op Faial, zoals hij beloofd had. Alle percelen grond waren al in gebruik genomen : Faial - S. Jorge. Stichting van Topo : S. Jorge - Terceira.

21 : Terceira Vlaanderen Lissabon (lang verblijf). 1480: Lissabon Flores of 1490: kapitein van Flores. Stichting van Ribeira de Cruz of of 1509: Willem als rentenier in Topo op S. Jorge, daar overleden. In continentaal Portugal bestonden er al vroeger verschillende takken van de oude hoogadellijke familie da Silveira. Vasco Lourenço da Silveira was een zoon van Lourenço Gonçalves, gestorven vóór Zij waren Heren van de Quinta e Paço da Silveira, gelegen in de nabijheid van Redondo. Een afstammeling, Gonçalo Vasques da Silveira was in 1378 een zeer geëerde edelman die deze heerlijkheid geërfd heeft. Een andere tak van da Silveira vormde het Huis van de graven van Sortelha. Nog andere da Silveiras waren afstammelingen van Dr. Fernando Alfonso da Silveira, ambassadeur in Castela in Zij stichtten het Huis van de barons en markiezen van Alvito. Afstammelingen van deze Portugese da Silveiras van hoge adel vestigden zich op de Azoren oorspronkelijk uitsluitend op het eiland Graciosa. Zie op het web: Silveiras Portugese Nobility, D. De genealogie Guilherme Casmaca, nu beter gekend als da Silveira. Voor het eiland S. Jorge gaat het om alle afstammelingen van Guilherme da Silveira, ook diegenen die, naar Portugese gewoonte, ondergebracht worden in andere stambomen. Voor de overige eilanden gaat het uitsluitend om de afstammelingen, die thuis horen in het geslacht Silveira, dus de echte stamboom da Silveira naar Portugese normen. A. Willem Kersemakere (ca 1430 Brugge /09 S. Jorge), trouwde in Brugge rond 1451 vermoedelijk met ene Margaretha Zabeau, geboren rond Ze was waarschijnlijk een dochter van een familie van lage adel uit het franstalige landsgedeelte. Zij is overleden in haar woonst in Topo/S. Jorge, met een getuigschrift daterend van Op de Azoren werd haar familienaam uitgesproken als Sabuia. In haar testament werd de naam van haar overleden echtgenoot vermeld als Willem Casmaca. En zij kon het best weten, niet?

22 22 Vlaams wapen Een kerselaar heeft een bloem bestaande uit vijf petalen, maar dat hebben vele andere vruchten ook. Portugees wapen

23 23 Dit kan gaan om een wapen dat aan een zoon vanwillem toegekend werd onder de naam da Silveira Dit enige gekleurde wapen van Willem werd door de Heer Candeias Marcolino, stadsarchivaris van Ponte Delgada, gevonden na een contact met de Heer André Vande Walle, Dr Geschiedenis, Ere-hoofdarchivaris van Brugge. Dit wapen werd in de brochure Azores, Vlaemsche Eylanden in Brugge gepubliceed in 1991 (zwat-wit). Deze afbeelding komt uit het boek van P. J. Da Rosa Nossa Senhora des Angústias na Ermidinha de Santa Cruz, parochie van de stad Horta ( ), publikatie volume Horta I, De enige andere vermelding van het wapenvan Willem da Silveira en is een kopij van een akte van 1578 van de kanselsarij van D. Sebastião,die het wapen bevestigd, toegekend door D. João II tussen 1481 en 1495, dus jaren na Willem s verblijf op Terceira tussen 1473 en Het origineel wapen was afgebrand in het huis in Terceira. Dit wordt vermeld door Jacques Paviot in Les Flamands au Portugal au XVme siècle en in de Anais de História de Além Mar, volume VII, 2006, pg 7-40, nr 31, gepubliceerd in de Archivo dos Açores, tome XIII nr 75.- Andere bronnen hadden het als echtgenote van Willem over een D. Margarida Azambuya. Die piste hebben we een jaar lang intensief gevolgd, voonamelijk in Portugese bronnen. Maar de Azambuya waren van hoge adel en die huwen doorgaans niet met leden van de lage adel. We hopen dat ooit de ware identiteit van D. Margarida zal gekend zijn. Acht kinderen van Guilherme Casmaca uit zijn twee huwelijken: 1. João da Silveira, de Oude (geboren in Brugge rond 1456, overleden in 1481), getrouwd met D. Guiomar Borges Abarca, Terceira. Alleen A1.5. en A1.6. S. Jorge, pg Jorge da Silveira, geboren in Brugge rond 1458, zonder verdere gegevens. 3. D. Margarida da Silveira, geboren rond 1452 in Brugge en overleden in Flamengos/Faial. Getrouwd met Jorge da Terra overleden in 1540 in Flamengos: zie bij da Terra. 4. D. Luzia da Silveira, geboren in Brugge rond 1464, overleden in 1548, trouwde in 1485 met André Fernandes Vilabos in in Vila do Topo, overleden in 1548, S. Jorge, pg D. Maria da Silveira, geboren in Brugge rond 1468, overleden op Zij trouwde in Faial in 1497 met João Pires de Matos, S. Jorge, pg D. Ana da Silveira, geboren rond 1466 in Brugge, getrouwd met Tristão Martins Pereira in 1485 in Goa. Hij werd geboren in Pombal rond 1458 en stierf in India in D. Catarina da Silveira, geboren rond 1462, trouwde rond 1484 in Graciosa met de hoofdkapitein Jorge Gomes de Ávila, geboren rond Silveira naar de naam van hun moeder.

24 24 8. Francisco Casmaca, geboren rond 1474 Faial en er overleden. Getrouwd in Faial in 1524 met D. Isabel de Utra de Macedo. Hij is er ook als laatste afstammeling van Guilherme en D. Margarida Sabua gestorven. Casmaca naar de familienaam van zijn vader. Twee maanden, nadat deze studie in beperkte oplage verspreid werd in boekvorm, zocht en vond ik tot mijn verbazing op het internet naamgenoten Casmaca in Portugal. In de afgelopen jaren had ik deze familienaam nooit in een genealogische studie aangetroffen. Dit bevestigt mijn vermoeden dat er ten minste van de jongste zoon Francisco, geboren uit Margarida, afstammelingen moesten bestaan onder de naam Casmaca, en dat hun stamvader wel degelijk Willem De Kersemakere is en niet een Willem Vander Haeghen. De geboortedata zijn louter schattingen. In de aanghaalde periode bestonden immers nog geen doopakten. De afstammelingen van de kinderen onder A1.5, A1.6, A4, A5 en A7 vinden we terug in de lijst van alle afstammelingen van Guilherme, van het eiland S. Jorge. Daar bevinden zich ook de afstammelingen, die op de Portugese wijze behoren tot de genealogieën van de moeder. Niemand van diegenen die hun voorouders opzoeken, zal daarover rouwen. Het is trouwens een extra kans om die hier terug te vinden. De afstammelingen van Guilherme van de overige eilanden komen voor in de stamboom da Silveira, zonder de nakomelingen van familieleden die behoren tot de geslachten langs moeders kant. A1. A1. João da Silveira, O Velho, zoon van Guilherme da Silveira. Tussen 1473 en 1478 verbleven zijn ouders op het eiland Terceira. In die periode moet João zich op het eiland Terceira gevestigd hebben, waar hij later ook getrouwd is met de jongere D. Guiomar Borges Abarca, dochter van João Borges, O Velho, van het geslacht Borges, en van D. Isabel Abarca. D. Guiomar stierf in Angra op en werd begraven in de kathedraal. João Borges was afkomstig van de regio Lissabon. Hij vestigde zich op Terceira en 1474 in het gezelschap van João Vaz Côrte-Real en stierf in de oude kerk van. S. Salvator, die later kathedraal werd. Hij was ridder van het Koninklijke huis en ridder in de Orde van Christus, rechter van het gemeentebestuur van Angra in 1492 en Hij en zijn schoonbroer João Vaz richtten de Misericórdia van Angra op. Dit is de tak da Silveira van het eiland Terceira. Zes kinderen van João da Silveira met D. Guiomar Borges Abarca: 1. Guilherme da Silveira Borges. 2. Bernardo da Silveira Borges. 3. João Bernardo da Silveira Borges. 4. D. Ana da Silveira Abarca. 5. D. Isabel da Silveira Borges. 6. D. Bárbara da Silveira Borges.

25 25 A1.1. Guilherme da Silveira Borges in Velas getrouwd met D. Inês Gomes de Lemos, dochter van Jorge de Lemos de Oude, ridder van het Koninklijke huis, en van D. Maria Gonçalves de Ávila. Guilherme is overleden in de wijk kathedraal op en begraven in de kathedraal van Terceira. Zes kinderen van Guilherme en D. Inês: A D. Maria da Silveira Borges, gevormd in de kathedraal op en overleden in de wijk kathedraal op , begraven in de kathedraal. Zij ontving geen sacrament door de fout van haar huisgenoten. Getrouwd op met Vital de Bettencourt de Vasconcelos. Met nageslacht bij de Bettencourt. A D. Isabel Abarca da Silveira, ongehuwd gestorven in de wijk kathedraal op Testament goedgekeurd door notaris Manuel Jácome Trigo. A D. Inês da Silveira Borges, in huis gedoopt, geregistreerd in de kathedraal op , en overleden in de wijk kathedraal op Begraven in de kapel van S. Nicolau van het klooster da Graça. Zij erfde het majoraat ingesteld door haar moeder. Getrouwd op in de kathedraal met kapitein Cristovão de Lemos de Mendonça, geboren op in Angra/Terceira, zoon van Fernão Furtado de Mendonça en van D. Margarida Netto do Carvalhal. Eén zoon van D. Inês en Cristovão: A Guilherme da Silveira Borges, geboren in Angra en er getrouwd in 1629 met D. Damiana Espínola. Bron: persoonlijke archieven van José Brasil Mendonça Ávila. A Guiomar, gevormd in de kathedraal op A Margarida, gevormd in de kathedraal op A Camila, gevormd in de kathedraal op A1.2. Bernardo da Silveira Borges, overleden in de wijk kathedraal op , begraven in S. Francisco. Getrouwd met D. Catarina Gonçalves. Twee kinderen van Bernardo en D. Catarina: A Maria da Trinidade, kloosterzuster in S. Gonçalo in Angra. A D. Mécia da Silveira Borges, overleden in de wijk kathedraal op , begraven in de grafkelder van haar overgrootvader João Borges. Getrouwd in de kapel van OLV da Natividade op met João Álvares Pamplona de Miranda. Met nageslacht bij Pamplona. A1.3. João Bernardo da Silveira Borges getrouwd met D. Mécia Neto do Carvalhal: kinderloos huwelijk.