desingel Myra Melford s Snowy Egret inleiding Hugo De Craen uur Muziekstudio begin 20 uur pauze omstreeks uur einde omstreeks 22 uur

Transcriptie

1 desingel wo 26 mrt 2014 Muziekstudio Myra Melford s Snowy Egret Myra Melford Michael Wilson inleiding Hugo De Craen uur Muziekstudio begin 20 uur pauze omstreeks uur einde omstreeks 22 uur

2 jazz & more Mopo 1000 Quartet di 22 okt 2013 The Whammies wo 13 nov 2013 Takase & Mahall & Wouters do 5 dec 2013 Brussels Jazz Orchestra & I Solisti del Vento wo 22 jan 2014 Myra Melford s Snowy Egret wo 26 mrt 2014 Chano Domínguez Quartet za 29 mrt 2014 Drew Gress Quintet do 3 apr 2014 Bill Carrothers Armistice 1918 do 8 mei 2014 teksten programmaboekje Didier Wijnants coördinatie programmaboekje desingel

3 Myra Melford s Snowy Egret Myra Melford piano Liberty Ellman gitaar Ron Miles trompet Tyshawn Sorey drums Stomu Takeishi basgitaar Gelieve uw GSM uit te schakelen. De inleidingen kan u achteraf beluisteren via Selecteer hiervoor voorstelling concert tentoonstelling van uw keuze. REAGEER & WIN Op kan u uw visie, opinie, commentaar, appreciatie, betreffende het programma van desingel met andere toeschouwers delen. Selecteer hiervoor voorstelling concert tentoonstelling van uw keuze. Neemt u deel aan dit forum, dan maakt u meteen kans om tickets te winnen. Bij elk concert worden cd s te koop aangeboden door t KLAverVIER, Kasteeldreef 6 Schilde +32 (0) Grand café desingel open alle dagen 9 > 24 uur informatie en reserveren: +32 (0) drankjes hapjes snacks uitgebreid tafelen Myra Melford Michael Wilson

4 Indianen, zilverreigers en improviserende musici In zijn monumentale trilogie Memoria del fuego ( Memory of Fire ) uit 1986 schildert de geëngageerde Uruguayaanse schrijver en journalist Eduardo Galeano ( 1940) de geschiedenis van Zuid-Amerika aan de hand van flitsverhalen en poëtische ontboezemingen van mannen, vrouwen, kinderen, indianen, Europeanen en mythische personages. Historische figuren waaien aan en verdwijnen weer in deze wervelende boeken. Mensen bidden, vervloeken elkaar, hebben elkaar lief en gaan dood in vrede of wreedheid. Het is een rauwe maar veelkleurige en zelfs kaleidoscopische vertelling die de geschiedenis van de mensheid schetst vanuit Zuid-Amerikaans perspectief, als een soort correctie op de gangbare westerse blik op de realiteit. Het eerste boek ( Los Naciementos/Genesis ) begint bij de scheppingsverhalen van de Makiritare indianen van Yucata en eindigt bij de verovering van New York door de Engelsen. Het tweede boek ( Las caras y las máscaras/faces and Masks ) struint door de gebeurtenissen van de achttiende en negentiende eeuw en het derde boek ( El siglo del viento/century of the Wind ) gaat over de twintigste eeuw. Met deze onderneming wilde Galeano naar eigen zeggen het gekidnapte geheugen van de Amerika s redden. Individuele verhalen In 2008 werd pianiste en componiste Myra Melford ( 1957) gegrepen door Galeano s boeken. Geïnspireerd door de verhalen in Genesis schreef ze de twaalfdelige compositie Happy Whistlings en bracht die live in verschillende bezettingen, vaak met gitariste Mary Halvorson en bassist Stomu Takeishi, en geregeld ook aangevuld met dans (Oguri), stem en videoprojectie (David Szalsa). Dankzij een Guggenheim Fellowship award in 2013 kreeg dit project een vervolg onder de titel Language of Dreams, in première gegaan in november vorig jaar in San Francisco. Naar aanleiding van de Guggenheim Fellowship verduidelijkte Melford haar keuze voor Galeano als inspiratiebron: Galeano s filosofie is dat we pas een goed beeld van de geschiedenis zullen krijgen als we luisteren naar de vele individuele verhalen die erin voorkomen. Hij neemt kleine stukjes tekst en brengt ze samen tot een geschiedenis met vele perspectieven. Mijn compositie is gebaseerd op zestien van die korte teksten uit Genesis en enkele bijkomende teksten van recenter werk van Galeano. Ik plaats ze in een multimediale context zodat je een verhaal krijgt via video, beweging, vertelling en muziek. Guggenheim Er zit veel voluntarisme in die uitleg maar ook een vorm van metafysica. Het lijkt alsof Melford de muziek meer wil laten doen dan ze op grond van haar eigenschappen vermag, alsof de muziek buiten haar oevers moet treden. Dat heeft ze altijd al gehad, van toen ze begin de jaren negentig de jazzscène binnenwandelde en indruk maakte met haar trio met Lindsey Horner en Reggie Nicholson en met haar Extended Ensemble met Dave Douglas en Marty Ehrlich. Ze verwees toen graag naar het feit dat ze geboren en getogen is in een huis ontworpen door architect Frank Lloyd Whright, smalend wel eens de schepper van de moderne prairiestijl genoemd, maar natuurlijk ook de ontwerper van het Guggenheimmuseum aan de rand van Central Park (nog altijd het meest verfijnde Guggenheimmuseum ter wereld, alle Bilbao s ten spijt). Melford was en is ervan overtuigd dat die vroege nabijheid van stijl en raffinement haar gevormd heeft. Over die associatie met Frank Lloyd Wright werd in het begin wel eens lacherig gedaan, maar van die neerbuigende houding zie je vandaag niets meer. Zoals criticus Francis Davis onlangs opmerkte: het lijkt erop of Melford tegenwoordig niets fout meer kan doen, ze valt overal in de prijzen. Buitenkans 2013 was in dat opzicht inderdaad een topjaar voor Melford. Behalve die Guggenheim award kreeg ze ook nog eens twee prijzen van de Doris Duke Charity Foundation, de royaal sponsorende stichting die opgericht werd met het nagelaten fortuin van de beroemde jetsetfiguur en dochter van tabaksgigant James Buchanan Duke. Melford gaat met haar Doris Duke Artists Residency het programma van het Yerba Buena Center for the Arts in San Francisco mee hervormen. Ze wil nieuwe kansen creëren voor jazz aan de Amerikaanse westkust. Dat doet ze met vier programma's: het ontwikkelen en begeleiden van luisteraars, het verzorgen van het

5 Myra Melford Brian Murray

6 jazzerfgoed, de plaats van vrouwen in jazz versterken en podia stimuleren om experimentele jazzprojecten op te zetten. Ze klinkt ambitieus: Dit is een buitenkans om mee aan de programmering te werken, om kansen te geven aan verschillende soorten jazzmusici en om jonge musici te steunen. Ik wil een plaats creëren waar mensen van alle leeftijden en culturele achtergronden kunnen deelnemen aan het creatieve proces van de improvisatiekunst. Een lijn neerzetten Ze is ook heel goed in die job. Melford is al sinds 2004 professor aan de University of California, Berkeley en bewijst daar dat ze de gave heeft om jonge mensen te enthousiasmeren voor wat op het eerste gezicht tamelijk mysterieuze en moeilijke muziek lijkt. In interviews neemt ze rustig de tijd om de mechanismen van hedendaagse geïmproviseerde muziek uit te leggen. Zo kun je op het internet een openhartig gesprek vinden uit 2008 met een reporter van de North Coast Jazz Blogthing: Wat mij interesseert is: hoe kunnen we anders improviseren dan op akkoordenschema s. Wel, we kunnen bijvoorbeeld improviseren om een brug te slaan tussen twee uitgeschreven passages die niet noodzakelijk een akkoordenprogressie of ritme hebben. Dan is het aan de improviserende musici om hun eigen ritmes of akkoorden te vinden om van punt A naar B te gaan. Het kan ook zijn dat sommige musici een gecomponeerd stuk spelen terwijl anderen improviseren, niet zozeer in de vorm van een solo, maar eerder door een lijn neer te zetten die past in het grotere geheel van het stuk, dat soort zaken. Snowy Egret Dat is een levenshouding en die straalt af op al haar werk. Het kwintet Snowy Egret is er de nieuwste exponent van. Snowy Egret is eigenlijk een soort spin-off van Happy Whistlings en Language of Dreams. De inspiratie van Galeano is hier meer versluierd. Het repertoire bestaat voor een deel uit de composities van Language of Dreams, maar ook uit nieuw materiaal specifiek geschreven voor dit kwintet. De wat vreemde naam van de groep verwijst naar de Amerikaanse kleine zilverreiger, een reigervariant die leeft in Zuid- en Midden- Amerika en in de Sun Belt van de Verenigde Staten. Voor veel Amerikaanse indianenstammen stond de Snowy Egret symbool voor leergierigheid, nieuwsgierigheid en doortastendheid. Tegelijk stond en staat hij voor gratie en noblesse. Het is een prachtige vogel die zich makkelijk handhaaft in de nabijheid van mensen. Althans, dat was zo in prekoloniale tijden. In de negentiende eeuw werd er jacht op gemaakt om met de mooie veren de hoeden van jongedames te versieren. Daardoor is de vogel toen bijna uitgestorven. Dergelijke gratie en noblesse kan en mag niet verdwijnen, lijkt Myra Melford te zeggen. Didier Wijnants Pendelen Melford maakt er geen geheim vanwaar ze die attitude heeft opgepikt. Artiesten van de AACM hebben me de weg gewezen, onder hen Leroy Jenkins, Henry Threadgill, het Art Ensemble of Chicago, Muhal Richard Abrams en Anthony Braxton. Zij inspireerden me, alhoewel ik hun muziek aanvankelijk helemaal niet begreep. Maar er was iets in hun muziek dat me aansprak. Dat heeft me geïnspireerd om mijn eigen stem te vinden als improviserend muzikant. Op de vraag wat ze precies doet wanneer ze improviseert, geeft ze een klaar en duidelijk antwoord: Ik voel een ritmische sensibiliteit, maar ik laat die slechts sporadisch horen, vaak slechts in één van beide handen. Ik heb ook een vocabularium ontwikkeld, manieren om de piano te spelen, dat kan ik demonstreren. Ik kan demonstreren hoe ik interageer met andere muzikanten als we spelen, hoe ik tegelijk luister naar wat zij spelen en me concentreer op de impulsen die ik in mezelf voel opkomen. Het is voortdurend heen en weer pendelen tussen die twee.

7 Myra Melford Myra Melford (Glencoe, Illinois, 1957) is een Amerikaanse jazzpianiste en -componiste, actief in de geïmproviseerde muziek. Ze is onder meer beïnvloed door de blues, Henry Threadgill en Don Pullen. Melford studeerde aan Evergreen State College in Washington en Cornish Institute in Seattle. Rond 1984 ging ze naar New York, waar ze met veel artiesten samenwerkte, zoals Fred Frith, Henry Threadgill en Dave Douglas. In 1990 begon ze een trio met Lindsey Horner en Reggie Nicholson. In de jaren negentig richtte ze een grotere groep op, The Same River Twice. In haar groepen spelen of speelden onder meer Cuong Vu, Marty Ehrlich en Stomu Takeishi. In 2012 richtte ze haar meest recente groep op, Snowy Egret ( kleine zilverreiger ). Deze unieke, toonaangevende musici uit New York kunnen alles aan, en dat is een vereiste voor de muzikale kruisbestuivingen van Melford. Dankzij haar rijk geschakeerde, verhalende composities werd zij gekozen als Composer of the Year door de Jazz Journalists Association. In 2013 ontving zij een prestigieuze Guggenheim Fellowship, waarmee zij in de voetsporen trad van haar leermeester Henry Threadgill. A sensitively scorching pianist (Village Voice). Discografie (selectie) Now & Now, Enemy Records, 1992 Jump, Enemy Records, 1994 Eleven Ghosts (duo met Han Bennink), hatology, 1997 Yet Can Spring (duo met Marty Ehrlich), Arabesque Records, 2001 Even the Sounds Shine, Harmonia Mundi, 2003 Where the Two Worlds Touch, Arabesque Records, 2004 Sparkle (duo met Marty Ehrlich), Palmetto Records, 2007 The Whole Tree Gone, FireHouse, 2008 The GuestHouse (Trio M met Mark Dresser en Matt Wilson), Enja, 2011 Hij is een gereglde partner van Bill Frisell, met wie hij verschillende opnames maakte. Discografie als leader (selectie) Witness, Capri, 1989 My Cruel Heart, Gramavision, 1996 Women s Day, Gramavision, 1997 Ron Miles Trio, Capri, 2000 Heaven, met Bill Frisell, Sterling Circle, 2000 Laughing Barrel, Sterling Circle, 2003 Stone/Blossom, Sterling Circle, 2006 Quiver met Bill Frisell en Brian Blade, Enja, 2012 Tyshawn Sorey Drummer, pianist en componist Tyshawn Sorey ( 1980) is een van de interessantste drummers van de hedendaagse jazzscene in New York. Deze jonge dertiger speelde zich de afgelopen jaren in de kijker aan de zijde van Steve Coleman en Dave Douglas en in ensembles met sterk getalenteerde generatiegenoten als Vijay Iyer en Steve Lehman. Daarnaast speelde hij geregeld met uiteenlopende artiesten als trompettist Wadada Leo SmithIn, pianist Misha Mengelberg en multirietblazer Anthony Braxton. Discografie (selectie) Oblique Pi Recordings, 2011 The Mancy Sound of Steve Coleman, Pi Recordings, 2011 Harvesting Semblances and Affinities met Steve Coleman, Pi Recordings, 2010 That/Not met Thomas Morgan, Pi Recordings 2007; Blood Sutra( met Vijay Iyer, Pi Recordings, 2006 Koan met Todd Neufeld en Thomas Morgan, 482 Music, 2009 Liberty Ellman Gitarist en componist Liberty Ellman ( 1971, Londen) belandde via San Francisco in New York waar hij al lang samenwerkt met bassist Stephan Crump. Hij speelt er tevens al meer dan vijf jaar in de groep ZOOID van Henry Threadgill. Andere musici waarmee hij heeft samengewerkt zijn Greg Osby, Rudresh Mahanthappa, Jason Moran, Marty Erlich, Craig Taborn, Mat Maneri en vele anderen. Hij was al eerder in desingel te gast met Dual Identity, het nieuwe project met Rudresh Mahanthappa en Steve Lehman (20011) en Stephan Crump & Rosetta (2012). Discografie (selectie) Orthodoxy met Eric Crystal, Vijay Iyer, e.a., Noir, 1997 Tactiles ) met Mark Shim, Greg Osby, Stephan Crump, Eric Harland, Pi Recordings, 2002 Ophiuchus Butterfly met Steve Lehman, Mark Shim. Jose Davila, Stephan Crump, Gerald Cleaver, 2006 Ron Miles Ron Miles ( 1963) is een Amerikaanse trompettist, cornetspeler en componist. Hij studeerde muziek aan Denver University en Manhattan School of Music. Hij behoort tot de meest prominente jazzmusici van Dencer waar hij tevens coördinator is van de jazzafdeling aan Metropolitan State University of Denver. Stomu Takeishi Stomu Takeishi (Mito, 1964) is een Japanse jazzbassist. Hij begon als kotospeler en verhuisde in 1983 naar de Verenigde Staten om te studeren aan Berklee College of Music in Boston. Na zijn studie ging hij naar Manhattan, waar hij studeerde aan The New School. In de jaren 90 brak hij door en maakte hij opnames met Henry Threadgill (Takeishi speelt in diens groepen Make a Move en Zooid), Don Cherry, Butch Morris, Dave Liebman, Randy Brecker, Wynton Marsalis, Myra Melford (hij is lid van haar Crush Trio), Cuong Vu (Vu-Tet) en Erik Friedlander (de groep Topaz). Discografie (selectie) met Erik Friedlander: Topaz, Siam, 1999 Skin,Siam, 2000 Quake, Cryptogramaphone, 2003 Prowl Cryptogramaphone, 2006 met Henry Threadgill: Where s Your Cup?, Columbia, 1996 Everybodys Mouth s a Book Pi, 2001 This Brings Us to Volume 1 Pi, 2009 met Paul Motian: Paul Motian and the Electric Bebop Band, Winter & Winter, 2004

8 binnenkort in Jazz & More Chano Domínguez Quartet Flamenco Sketches Chano Dominguez Lourdes Delgado za 29 mrt 2014 Blauwe zaal 20 uur 25 (basis) 20 (-25/65+) 8 (-19 jaar)

9 architectuur theater dans muziek t +32 (0) Desguinlei 25 B-2018 Antwerpen f desingelartcity desingel is een kunstinstelling van de Vlaamse Gemeenschap en geniet de steun van de Provincie en de Stad Antwerpen. mediasponsors