Over de vrijwillige verstrekking van camerabeelden aan de politie en het toepassingsbereik van artikel 43 Wbp

Transcriptie

1 Rechtspraak Over de vrijwillige verstrekking van camerabeelden aan de politie en het toepassingsbereik van artikel 43 Wbp Mr. drs. M. Jansen* 5 De Hoge Raad heeft in het arrest van 20 november geoordeeld dat bij vrijwillige verstrekking van camerabeelden aan de politie artikel 126nd Wetboek van Strafvordering (hierna: Sv) niet van toepassing is en dat onder omstandigheden ook in het uitzonderingsartikel artikel 43 Wet bescherming persoonsgegevens (hierna: Wbp) een grondslag voor de verwerking van persoonsgegevens als bedoeld in artikel 8 Wbp kan worden gevonden. Dit arrest zal hierna worden besproken en kort van commentaar worden voorzien. 1 Het arrest 1.1 Strafrechtelijke kwestie over diefstal In de nacht van 27 op 28 mei 2008 vindt in Rotterdam een inbraak plaats waarbij geld, een horloge en een mobiele telefoon uit een woning worden gestolen. Een getuige die op dat moment over de galerij van een nabijgelegen studentenflat loopt ziet de inbraak plaatsvinden. Deze getuige legt hierover op 4 juli 2008 een verklaring af bij de politie. De inbraak is ook gefilmd door een bewakingscamera die is bevestigd aan diezelfde studentenflat. Dit beeldmateriaal komt op een bepaald moment in handen van de politie. Het blijft onduidelijk hoe het materiaal bij de politie terechtkomt. Het lijkt erop dat het materiaal vrijwillig aan de politie is verstrekt. Kennelijk is op basis van deze video-opname de verdachte door de politie geïdentificeerd. Vervolgens is op 2 augustus 2008 een fotobewijsconfrontatie gehouden, waarbij in totaal elf foto s aan de getuige werden getoond. De getuige heeft tijdens die confrontatie de verdachte uitdrukkelijk aangewezen. In de strafzaak is voor de bewijsvoering onder meer gebruikgemaakt van deze identificatie door de getuige. 1.2 Klacht in hoger beroep over gebruik camerabeelden De raadsman van de verdachte klaagt in hoger beroep over het gebruik van de camerabeelden. De raadsman stelt dat op grond van artikel 126nd Sv camerabeelden alleen op vordering van de officier van justitie aan de politie hadden mogen worden verstrekt. Een dergelijke vordering ontbreekt in het dossier, zodat de verstrekking van de beelden niet rechtmatig is en ook het bewijs van de daaruit voortvloeiende fotoconfrontatie niet voor de bewijsvoering had mogen worden gebruikt. Het gerechtshof verwerpt het betoog van de raadsman, door (samengevat) te overwegen dat de grondslag voor de verstrekking van de camerabeelden aan de politie was gelegen in artikel 8 aanhef en onder e Wbp (gegevensuitwisseling met bestuursorganen 2 ), althans in artikel 43 aanhef en onder b Wbp (uitzondering voor voorkoming, opsporing en vervolging van strafbare feiten 3 ). De volledige overweging van het gerechtshof luidt als volgt: Anders dan de raadsman stelt, is er wel degelijk een wettelijke basis voor vrijwillige verstrekking van het betreffende beeldmateriaal aan opsporingsinstanties. De bewakingscamera s van de flat dienen naar kan worden aangenomen ter beveiliging van de flat tegen inbraak en andere strafbare feiten. Op grond van artikel 8 van de Wet bescherming persoonsgegevens (Wbp) is het degene die verantwoordelijk is voor het gebruik van de bewakingscamera s toegestaan hiertoe de beelden van de camera s te verwerken. Hieronder is op grond van artikel 8 aanhef en onder e, in verbinding met artikel 1, aanhef en onder b, van de Wbp begrepen het verstrekken van de beelden aan de politie indien zich daadwerkelijk een strafbaar feit heeft voorgedaan. Daarnaast biedt ook artikel 43, aanhef en onder b, van die wet een basis voor vrijwillige verstrekking, indien dit noodzakelijk is voor de opsporing van strafbare feiten. Het hof verwerpt het verweer. * Mark Jansen is advocaat bij Dirkzwager advocaten & notarissen N.V. HR 27 november 2012, LJN BY0215. Het artikel luidt, voor zover relevant, als volgt: Artikel 8. Persoonsgegevens mogen slechts worden verwerkt indien ( ) e. de gegevensverwerking noodzakelijk is voor de goede vervulling van een publiekrechtelijke taak door het desbetreffende bestuursorgaan dan wel het bestuursorgaan waaraan de gegevens worden verstrekt. Het artikel luidt, voor zover relevant, als volgt: Artikel 43. De verantwoordelijke kan de artikelen 9, eerste lid, 30, derde lid, 33, 34 en 35 buiten toepassing laten voor zover dit noodzakelijk is in het belang van: ( ) b. de voorkoming, opsporing en vervolging van strafbare feiten. 21

2 1.3 Advocaat-generaal over vrijwilliger verstrekking camerabeelden Ook in cassatie klaagt de raadsman wederom over het gebruik van de camerabeelden. De advocaat-generaal maakt in zijn conclusie een scherp onderscheid tussen enerzijds het door politie en/of Openbaar Ministerie (op)vragen van beelden en anderzijds het vrijwillig verstrekken van camerabeelden aan de opsporingsinstanties. Voor wat betreft het door de opsporingsinstanties opvragen van beelden wijst de A-G op de bestaande jurisprudentie van de Hoge Raad, die erop neerkomt dat opvragen van beelden altijd via de daartoe geëigende procedures dient te geschieden. Voor wat betreft het vrijwillig verstrekken van camerabeelden haalt A-G mr. Hofstee diverse passages uit de wetsgeschiedenis bij artikel 126nd Sv aan, waarin expliciet aandacht is geschonken aan deze kwestie. Het betreft drie passages met nagenoeg dezelfde strekking, vandaar dat ik hier slechts één van de drie passages citeer. Het (hierna te bespreken) oordeel van de Hoge Raad lijkt op deze overwegingen uit de wetsgeschiedenis te zijn geïnspireerd: 4 De opsporingsambtenaar of de officier van justitie die in het belang van een opsporingsonderzoek de beschikking wil krijgen over gegevens die bij derden beschikbaar zijn, dient daartoe de bevoegdheden als opgenomen in het wetsvoorstel aan te wenden. Dit ligt alleen anders zoals hierna nog uitvoerig aan de orde zal komen voor zover het betreft gegevens die niet begrepen zijn onder de reikwijdte van de Wet bescherming persoonsgegevens (WBP). Het staat hen niet vrij om van derden te vragen op vrijwillige basis mee te werken aan het verstrekken van gegevens. ( ) Dit neemt niet weg dat de WBP in artikel 43 ruimte biedt aan derden om op vrijwillige basis, dus zonder toepassing van strafvorderlijke bevoegdheden, gegevens aan politie en justitie te verstrekken. Niet ondenkbaar is dat een derde daartoe uit eigen beweging overgaat in een geval waarin er een evident en dringend opsporingsbelang aanwezig is. Het begrip noodzakelijk in artikel 43 WBP vereist dat de derde aan de hand van de beginselen van proportionaliteit en subsidiariteit zelf afweegt of het verstrekken van de gegevens in het concrete geval noodzakelijk is voor één van de in artikel 43 genoemde doelen. Het is dus niet uitgesloten dat ook na de inwerkingtreding van het wetsvoorstel in incidentele gevallen nog op vrijwillige basis gegevens verstrekt zullen worden aan politie en justitie. Het initiatief daartoe gaat dan niet uit van politie en justitie. De A-G concludeert dan ook dat de klacht in cassatie moet worden verworpen. Overigens merkt de A-G niets op over de overweging van het gerechtshof dat de grondslag voor de verstrekking van de camerabeelden in artikel 8 onder e Wbp gelegen zou kunnen zijn. 1.4 Klacht in cassatie verworpen De Hoge Raad volgt de lijn van de A-G en verwerpt het cassatieberoep. Evenals de A-G maakt de Hoge Raad in het arrest een duidelijk onderscheid tussen twee situaties: de onvrijwillige verstrekking van camerabeelden en de vrijwillige verstrekking van camerabeelden. Voor wat betreft de onvrijwillige verstrekking van camerabeelden herhaalt de Hoge Raad de overweging uit de bestaande jurisprudentie, te weten dat de politie en de officier van justitie in een dergelijk geval de beelden (overeenkomstig de daartoe geëigende procedures) moeten vorderen en niet mogen vragen de beelden vrijwillig te verstrekken: 3.4. Bij de beoordeling van de klacht tegen de verwerping door het Hof van het in het middel bedoelde verweer moet worden vooropgesteld dat beeldmateriaal als in dat verweer bedoeld, gelet op art. 1 van de Wet bescherming persoonsgegevens (hierna Wbp) onder het bereik van die wet valt, en dat blijkens de geschiedenis van de totstandkoming van art. 126nd Sv de opsporingsambtenaar of de officier van justitie niet mag vragen om op vrijwillige basis mee te werken aan verstrekking van dat beeldmateriaal (vgl. HR 21 december 2010, LJN BL7688, NJ 2012, 24). Worden de camerabeelden echter vrijwillig aan de politie verstrekt, dan is een vordering als bedoeld in artikel 126nd Sv niet noodzakelijk: 3.5. In zijn hiervoor onder weergegeven overwegingen ligt als de niet onbegrijpelijke vaststelling van het Hof besloten dat degene die verantwoordelijk is voor het gebruik van de onderhavige beelden van de bewakingscamera deze beelden eigener beweging en op vrijwillige basis aan de politie heeft verstrekt, althans dat die persoon niet door de politie is gevraagd om op vrijwillige basis deze beelden aan de politie te verstrekken. Het oordeel van het Hof dat in een zodanig geval geen vordering als bedoeld in art. 126nd Sv is vereist, is juist. Het Hof heeft het verweer dus terecht verworpen. Vervolgens overweegt de Hoge Raad, ten overvloede, dat de overweging van het gerechtshof met betrekking tot artikel 8 Wbp (grondslagvereiste) niet juist is. Het hof had immers overwogen dat de grondslag voor de verstrekking van de beelden gelegen kan zijn in artikel 8 onder e Wbp, terwijl artikel 8 onder e Wbp volgens de Hoge Raad slechts een grondslag vormt voor overdracht van zulke gegevens door het ene bestuursorgaan aan het andere bestuursorgaan 5 en de (rechts)persoon die de 4 5 Kamerstukken I, , nr. C. Daarover hierna in het commentaar meer. 22

3 camerabeelden aan de politie heeft verstrekt kennelijk in ieder geval niet als bestuursorgaan is aan te merken. 6 In die zin kan de overweging van het hof dan ook geen stand houden. De Hoge Raad overweegt dat de grondslag echter wel gelegen kan zijn in artikel 43 Wbp. In die overweging is verwijzing naar artikel 43 Wbp in de wetgeschiedenis bij artikel 126nd Sv duidelijk terug te zien. De volledige overweging van de Hoge Raad luidt als volgt: 3.6. Opmerking verdient nog het volgende. Het in de overwegingen van het Hof omschreven geval heeft klaarblijkelijk geen betrekking op verwerking van persoonsgegevens in de vorm van overdracht van zulke gegevens door het ene bestuursorgaan aan het andere bestuursorgaan. Daarom zou anders dan het Hof heeft aangenomen art. 8, aanhef en onder e Wbp geen grondslag kunnen vormen voor het ter beschikking van de opsporingsinstantie stellen van het desbetreffende beeldmateriaal. Voor dit ter beschikking van de opsporingsinstantie stellen van het door middel van beveiligingscamera s verkregen beeldmateriaal zou degene die daartoe toegang heeft (de verantwoordelijke of bewerker in de zin van art. 1 aanhef en onder d dan wel e Wbp) onder omstandigheden wel een grondslag kunnen ontlenen anders dan in de toelichting op het middel wordt betoogd aan het bepaalde in art. 43 in verbinding met art. 9, eerste lid, Wbp. 2 Commentaar Aangezien ik mij in de praktijk niet met strafrecht bezighoud, zal ik mijn commentaar beperken tot de privacyrechtelijke aspecten van dit arrest. De Hoge Raad maakt in het arrest een duidelijk onderscheid tussen de verplichte afgifte van videobeelden en de vrijwillige afgifte daarvan aan de opsporingsinstanties. De grondslag voor de verwerking van persoonsgegevens is in het eerste geval gelegen in artikel 8 onder c Wbp. 7 In het tweede geval is de grondslag van de verwerking van persoonsgegevens volgens de Hoge Raad in dit arrest gelegen in het bepaalde in artikel 43, in verbinding met artikel 9 lid 1 Wbp. Dat laatste is wat mij betreft opvallend, ik zal dat hierna toelichten. In de wetsgeschiedenis bij de Wbp wordt op meerdere plaatsen benadrukt dat de lijst van grondslagen voor het verwerken van persoonsgegevens limitatief is. Allereerst aan het begin van de memorie van toelichting: 8 Het derde element van artikel 7 gegevens worden verkregen voor gerechtvaardigde doeleinden vindt zijn nadere uitwerking in artikel 8 van het wetsvoorstel. In deze bepaling worden limitatief de rechtvaardigingsgrondslagen opgesomd voor de verwerking van persoonsgegevens. Ook in de toelichting bij artikel 8 Wbp komt het limitatieve karakter van artikel 8 Wbp tweemaal naar voren: 9 Artikel 8 bevat een limitatieve opsomming van gronden voor toelaatbare gegevensverwerking. ( ) Artikel 8 bevat een limitatieve opsomming van de gronden die een gegevensverwerking rechtvaardigen. In het uitzonderingsartikel (artikel 43 Wbp) wordt bovendien niet verwezen naar artikel 8 Wbp. De aanhef van artikel 43 Wbp luidt immers als volgt: De verantwoordelijke kan de artikelen 9, eerste lid, 30, derde lid, 33, 34 en 35 buiten toepassing laten voor zover dit noodzakelijk is in het belang van: ( ) Artikel 43 Wbp ziet daarmee op uitzonderingen op het doelbindingsbeginsel (artikel 9 Wbp), de plicht een register van verwerkingen bij te houden (artikel 30 Wbp), het transparantiebeginsel (artikel 33 en 34 Wbp) en de rechten van de betrokkene (artikel 35 Wbp). Voor een uitzondering op artikel 8 Wbp biedt artikel 43 Wbp geen grondslag. Ook in artikel 13 Privacyrichtlijn, 10 dat heeft gediend als basis voor artikel 43 Wbp, komt geen verwijzing naar het grondslagvereiste (artikel 7 Privacyrichtlijn) voor. Dit vormt mijns inziens wederom een bevestiging dat een uitzondering op artikel 8 Wbp niet mogelijk is. Over artikel 13 Privacyrichtlijn is, voor zover mij bekend, nog geen jurisprudentie van het Hof van Justitie waaruit mogelijk anders zou volgen. 11 In de wetsgeschiedenis heb ik na een korte, niet uitputtende, zoektocht bovendien één passage aangetroffen waarin uitdrukkelijk wordt overwogen dat artikel 43 Wbp weliswaar een uitzondering op het principe van doelbinding kan rechtvaardigen (dus op artikel 9 Wbp), maar dat dit geen afbreuk doet aan de verplichting om bij iedere verwerking van persoonsgegevens ten minste één grondslag als bedoeld in artikel 8 Wbp aan te kunnen wijzen. Zie in dat kader de op twee na laatste zin uit de volgende passage, waarin wordt benadrukt dat de op Hetgeen overigens een opvallende constatering is, nu eveneens vaststaat in deze kwestie dat überhaupt niet bekend is hoe de beelden bij de politie zijn beland (dus evenmin of deze door een bestuursorgaan zijn verstrekt). Dat volgt niet expliciet uit het arrest, maar is bijvoorbeeld wel expliciet overwogen in Kamerstukken I, , nr. E, p. 2: Het wetsvoorstel beoogt aan derden jegens wie een vordering tot het verstrekken van gegevens wordt gedaan een wettelijke plicht op te leggen tot het verstrekken van gegevens. Niet artikel 43 WBP, maar artikel 8, onderdeel c, vormt dan binnen de WBP de basis waarop de derde de gegevens voor dit doel kan verwerken. Kamerstukken II, , nr. 3, p. 21. Kamerstukken II, , nr. 3, p Richtlijn 95/46/EG. Volgens het overzicht op is op dit moment slechts één zaak aanhangig over de uitleg van artikel 13, te weten de vraag van de Raad van State d.d. 3 augustus 2012, nr. C-372/12. Overigens verwacht ik dat ook de Belgische kwestie d.d. 22 oktober 2012, nr. C-473/12, op korte termijn aan dit overzicht zal worden toegevoegd. 23

4 drachtgever van een recherchebureau altijd een gerechtvaardigd belang 12 moet hebben voor de betreffende gegevensverwerking: 13, 14 Recherchebureaus die een vergunning hebben handelen niet noodzakelijkerwijs in strijd met artikel 6 van het wetsvoorstel. Zij dienen zich in ieder geval aan de normen van de Wet bescherming persoonsgegevens te houden. Dit houdt in beginsel in dat zij de persoon over wie gegevens worden vergaard (in de zin van het wetsvoorstel: de betrokkene) informeren over die vergaring. Het is echter goed denkbaar dat in veel gevallen de informatieplicht wordt opgeheven in het licht van de rechten of vrijheden van anderen, bijvoorbeeld de opdrachtgever aan het recherchebureau. Hierin voorziet artikel 43, onder e, van het wetsvoorstel. Daarvoor is wel nodig dat de opdrachtgever een gerechtvaardigd belang heeft bij het vergaren van gegevens door het recherchebureau over de betrokkene. Hierbij speelt een rol wat volgens ongeschreven recht in het maatschappelijk verkeer betaamt. Dat is een criterium ontleend aan het leerstuk over onrechtmatige daad, neergelegd in artikel 3: 162 BW. Zowel de richtlijn, de wet als de wetsgeschiedenis lijken er dus van uit te gaan dat aan artikel 43 Wbp in ieder geval geen grondslag voor de verwerking van persoonsgegevens kan worden ontleend. De Hoge Raad overweegt niettemin dat degene die toegang heeft tot camerabeelden onder omstandigheden ( ) een grondslag [zou] kunnen ontlenen ( ) aan het bepaalde in art. 43 in verbinding met art. 9, eerste lid, Wbp. Heeft de Hoge Raad hiermee een aanvullende grondslag voor de verwerking van persoonsgegevens gecreëerd? Ik waag het te betwijfelen dat de Hoge Raad werkelijk zal hebben bedoeld om een aanvullende grondslag voor de verwerking van persoonsgegevens te willen introduceren. Daarvoor heb ik enkele redenen. Allereerst valt op dat de Hoge Raad met de overweging aansluiting lijkt te zoeken bij de overwegingen in de wetsgeschiedenis bij artikel 126nd Sv. In in de wetsgeschiedenis van het Wetboek van Strafvordering wordt het onderscheid tussen het grondslagvereiste (artikel 8 Wbp) en de doelbinding (artikel 9 Wbp) in het geheel niet gemaakt. Dit verklaart mogelijk waarom de Hoge Raad in dit arrest dit onderscheid uit het oog heeft verloren. Voorts zou ik verwachten dat wanneer de Hoge Raad beoogt om expliciet af te wijken van de wet en de wetsgeschiedenis, hij dit ook expliciet zo overweegt. Dat is hier echter niet het geval. Daar komt bij dat, hoewel ik geen strafrecht beoefen, naar mijn indruk de gehele overweging over de Wbp zou kunnen worden beschouwd als een obiter dictum. De dragende overweging in het strafrechtelijke arrest lijkt mij te zijn dat artikel 126nd Sv niet is geschonden nu de betreffende camerabeelden vrijwillig aan de politie zijn verstrekt. Aan de formele strafrechtelijke eisen met betrekking tot (verkrijging van) het bewijs is aldus voldaan, zodat niet tot bewijsuitsluiting over hoeft te worden gegaan. 3 Concluderende opmerkingen Ten slotte nog enkele opmerkingen met betrekking tot de grondslag voor het verstrekken van camerabeelden aan de politie. De vraag is of de grondslag voor het verstrekken 15 van de camerabeelden aan de politie niet toch, zoals het gerechtshof had overwogen, gelegen kan zijn in artikel 8 onder e Wbp. De Hoge Raad overweegt in het arrest dat deze grondslag ziet op de overdracht van zulke gegevens door het ene bestuursorgaan aan het andere bestuursorgaan. Uit de wetsgeschiedenis 16 bij artikel 8 onder e Wbp en de tekst van de wet volgt echter dat deze grondslag uit twee elementen bestaat: (1) een grondslag voor de verwerking van gegevens door het bestuursorgaan zelf, en (2) een grondslag voor de verstrekking van gegevens aan een bestuursorgaan. Het begrip bestuursorgaan is wellicht wat verwarrend in deze context, maar dit moet worden gezien als de Nederlandse implementatie van degene aan wie een taak van algemeen belang althans uitoefening van het openbaar gezag is opgedragen als bedoeld in artikel 7 onder e Privacyrichtlijn. 17 Het lijkt mij dat van de politie gezegd kan worden dat zij een taak van algemeen belang uitoefent. Dat de Privacyrichtlijn niet van toepassing is op verwerking van persoonsgegevens met betrekking tot onder meer openbare veiligheid en de activiteiten van de Staat op strafrechtelijk gebied, 18 doet volgens mij op zichzelf er niets aan af dat de vraag zou kunnen worden gesteld of een derde die niet tot de politie behoort aan artikel 8 onder e Wbp een grondslag voor het verstrekken van persoonsgegevens aan de politie zou kunnen ontlenen. De vraag is in dat geval of het verstrekken van Artikel 8 onder f Wbp. Kamerstukken I, , nr. 92c, p. 15. Saillant detail is overigens dat juist over recherchebureaus en de vraag in hoeverre zij zich kunnen beroepen op het uitzonderingsartikel uit de Privacyrichtlijn momenteel een prejudiciële vraag aanhangig is bij het Hof van Justitie, nr. C-473/12. De vraag is dan ook of voornoemde passage uit de wetsgeschiedenis op termijn te handhaven zal blijken te zijn. Louter het verstrekken, niet het vastleggen. Zie Kamerstukken II, , nr. 3, p. 85: De bepaling biedt geen grondslag voor de verzameling of de vastlegging van persoonsgegevens door een instantie die geen bestuursorgaan is. Dergelijke verwerkingen zullen bijvoorbeeld door artikel 8, onder c of f, moeten worden gerechtvaardigd. Kamerstukken II, , nr. 3, p. 84 e.v. Zie ook Kamerstukken II, , nr. 3, p. 84: Met het begrip bestuursorgaan is eveneens aansluiting gezocht bij de Awb. Dit begrip wordt in artikel 1:1 Awb omschreven als een orgaan van een rechtspersoon die krachtens publiekrecht is ingesteld of een ander persoon of college met enig openbaar gezag bekleed. Deze omschrijving sluit aan bij artikel 7, onder e, van de richtlijn waar eveneens van de uitoefening van openbaar gezag wordt gesproken. Artikel 3 lid 2 Privacyrichtlijn. 24

5 beelden aan de politie niet kan worden beschouwd als noodzakelijk voor de vervulling van een taak van algemeen belang of die deel uitmaakt van de uitoefening van het openbaar gezag die aan ( ) de derde aan wie de gegevens worden verstrekt, drager is opgedragen in de zin van artikel 7 onder e Privacyrichtlijn. 19 Uiteraard kunnen daarbij nog wel nadere vragen worden gesteld, onder meer met betrekking tot de noodzakelijkheid. Het voert te ver om in deze annotatie uitgebreider op die vraag in te gaan. Ik volsta dan ook met het signaleren van dit aandachtspunt. Verder lijkt het mij, los van het voorgaande, dat de grondslag voor het maken van de camerabeelden, evenals voor het verstrekken van die beelden aan de politie, gelegen kan zijn in artikel 8 onder f Wbp (gerechtvaardigd belang). Zie in dat kader ook de volgende passages in het informatieblad Als u mensen filmt van het College bescherming persoonsgegevens: 20 Videocameratoezicht kan het gerechtvaardigde belang dienen van de bescherming van eigendommen en de bewoners van een flat. Het is u dus toegestaan om een camera op te hangen ter beveiliging van een woning of een flat. Een beroep op artikel 43 Wbp komt pas aan de orde wanneer de verstrekking van de camerabeelden aan de politie onverenigbaar is met de doeleinden waarvoor de betreffende beelden zijn verkregen (artikel 9 Wbp). Ik meen dat in de regel van verenigbaarheid met de verkrijgingsdoeleinden sprake zal zijn bij het verstrekken van camerabeelden aan de politie. Een bewakingscamera zal immers worden geplaatst om zowel preventief misdaad te voorkomen als reactief misdadigers op te kunnen (laten) sporen. 21 Wanneer de camera vervolgens daadwerkelijk een misdrijf filmt, ligt het dan ook voor de hand de betreffende beelden aan de politie te verstrekken (vrijwillig of op vordering). Afhankelijk van het misdrijf dat door de camera wordt vastgelegd kan het zelfs zo zijn dat de houder van de camera verplicht is aangifte te doen. 22 Bij een dergelijke verplichte aangifte ligt afgifte van de beelden (al dan niet na vordering) zeker voor de hand, nu de kennis van het misdrijf in dat geval immers juist door de camerabeelden is verkregen De Engelse tekst van de Privacyrichtlijn is op dit punt overigens beter leesbaar: Member States shall provide that personal data may be processed only if: ( ) (e) processing is necessary for the performance of a task carried out in the public interest or in the exercise of official authority vested in the controller or in a third party to whom the data are disclosed. Zie ook de overweging van het gerechtshof in deze kwestie: De bewakingscamera s van de flat dienen naar kan worden aangenomen ter beveiliging van de flat tegen inbraak en andere strafbare feiten. Artikel 160 Sv. 25