Nieuwsbrief Afsluiting met feesten en mooie spullen

Transcriptie

1 Nieuwsbrief Afsluiting met feesten en mooie spullen En met deze nieuwsbrief komt er alweer een einde aan deze intensieve, maar fantastische werkreis. We kijken tevreden terug op wat we dit jaar voor elkaar hebben weten te krijgen. We plukken letterlijk de vruchten van continuïteit. Deze laatste nieuwsbrief vanuit Afrika gaat over onze eindresultaten op moment van vertrek. Dat betekent niet dat het hier stopt, integendeel. De projecten lopen door in de periode die voor ons ligt. Zelf zijn we inmiddels weer op Nederlandse bodem. Mosima Primary School We zijn nog niet gestart met de bouw van het sanitair. Maar alle voorbereidingen zijn wel getroffen en daar gaan we de komende weken mee verder. De next step is een bestaande waterput weer werkend krijgen. Als dat lukt, dan kunnen we starten met bouwen. We hadden gevraagd om een contactpersoon die goed Engels spreekt en in staat en bereid is met ons te communiceren via what s app en internet als we in Nederland zijn. En dat hebben ze geregeld, en wat voor een. Een fantastische dame genaamd Thabita. Ze stelt zich voor als business vrouw, is een farmer die op de Mosima school heeft gezeten en de school een warm hart toedraagt. Ze kweekt tomaten en spinazie en heeft de farm op eigen kracht opgebouwd sinds Ze is 35 jaar en niet getrouwd, want de mannen in Afrika begrijpen haar niet. Maar ze had een droom en kijk nu naar mijn farm, ik heb het voor elkaar!. Ze heeft 25 mensen in dienst, is slim, hartelijk en authentiek. Ze vindt ons helemaal geweldig, is ook geïnteresseerd in wie we zijn. Omdat de levering van de bedden helaas op zich liet wachten, vroeg ze of we haar farm wilden zien en dat aanbod hebben we met veel plezier aangenomen. Plaatjes zeggen meer dan woorden, dus kijk mee naar de foto s.

2 Met de lading van de bedden voor het hostel ging alles mis, wat maar mis kon gaan. Ze kwamen later aan dan gepland. Ze zouden uiteindelijk op woensdag bezorgd worden, maar laat in de middag werd een uur of zes. Toen werd het een uur of negen. En om half elf waren ze er nog niet. Thabita heeft al die tijd zitten wachten samen met een leraar. De volgende dag bleek dat de truck problemen had, maar daar was niet over gecommuniceerd. Gelukkig was de lading wel weer terecht, want het is voor ons altijd spannend als er kostbare ladingen onderweg zijn en altijd zijn we opgelucht als we een truck zien aankomen. De volgende dag (onze laatste dag) kregen we uiteindelijk bericht door dat ze om negen uur s ochtends nog 380 kilometer moesten en weer onderweg waren, maar uiteindelijk werden ze pas zes uur s avonds bezorgd. Niet in onze aanwezigheid, maar we krijgen keurig van Thabita de foto s doorgestuurd. De kinderen zonder ouders en uit de allerslechtste gezinnen krijgen voorrang en zullen als eerste in die heerlijke bedden gaan slapen binnenkort. Ondanks dat het jammer was dat de bedden er nog niet waren, hadden we gelukkig ook nog wat anders in onze auto liggen en dat waren vier tafeltjes met zestien stoelen in lekker felle kleuren voor de allerkleinsten. Daar zijn ze superblij mee. Ze hadden een aantal van die tafels, maar daar zaten gaten in. En de bijbehorende stoelen ontbraken. We geven ze ook ons bord en ze juichen en joelen als ze hem zien. We zijn zo blij dat jullie er zijn. Ze gaan meteen aan de slag om hem op een prominente plaats op te hangen. Motlopi creche Over de problemen met de voortgang had ik al geschreven. We hadden voor dit project een nieuwe aannemer uitgeprobeerd (Jan), die aanvankelijk goed over kwam, maar die we nooit meer inhuren. Alles waar ik de vorige nieuwsbrief over schreef, lijkt wel op hem van toepassing. Hij communiceert slecht, plant slecht en is bijzonder gefocust op geld. Bovendien begint hij ons zelf te beschuldigen dat we hem niet willen betalen, terwijl er geen haar op ons hoofd is die daar aan zou denken. Maar niet voor het werk gereed is. Wij betalen hier meestal 50% vooraf en 50% als het klaar is, en dat werkt al jaren prima. Gelukkig is het werk dat hij levert wel van de gewenste kwaliteit en al is het nieuwe gebouw niet helemaal af van buiten en zijn de wc s ook nog niet aangepakt, van binnen is het wel gereed en kunnen we het gebouw formeel openen op woensdag 24 augustus.

3 Een gast uit de lodge, reist die dag met ons mee. Ze werkt zelf op een kinderdagverblijf in Duitsland. In alle vroegte staan we op, omdat we al om 06:00 bij Boithuto hebben afgesproken met de chauffeur van een bakkie. We hebben namelijk ook nog een speeltuin voor de crèche die meegekomen is met de lading meubilair uit Johannesburg, maar met geen mogelijkheid in de auto paste. We laden hem samen op en rijden vervolgens achter elkaar aan naar de crèche toe. Onze auto bomvol met spullen en ook nog een speeltuin. Als we aankomen halen we opgelucht adem, want het gebouw is inderdaad klaar aan de binnenzijde en er zitten deuren en ramen in. Ook het oude golfplaten gebouw is weggehaald. Er staat een tent die schaduw geeft en er zijn heel veel ouders aanwezig. Als we aankomen gaat er gejoel op. De speeltuin zit in mum van tijd in elkaar (deze hoeft niet ingegraven te worden gelukkig!) en ongeveer 1 seconde later zitten alle kindjes erop. Sommigen zijn beduusd en anderen schateren gelijk van plezier. Dan vertellen we dat we het gebouw eerst willen inrichten en dat dat een verrassing is. Uiteindelijk duren de drie kinderbedjes 2,5 uur voor ze in elkaar zitten en dan hadden we van zeven man sterk hulp. Niet echt Ikea zeg maar, maar uiteindelijk ziet het er top uit.

4 Dan wordt er een ceremonie gehouden zoals ze dat hier doen. Er wordt geopend met een gebed en het altijd prachtige gezang. Dan zingen de kindjes verschillende liedjes en er wordt gelachen en geklapt. En daar is het moment dat we het gebouw officieel gaan openen. We beginnen met de speelkamer waarin de gekleurde tafeltjes staan die we vorig jaar geschonken hebben, maar ook allerlei speelgoed en kleurtjes ligt. De kamer staat in no time bomvol en er wordt gelachen, geknapt en omhelst. De tweede kamer is ingericht met drie babybedjes, inclusief dekentjes en lakentjes en daar staat ook de hele grote knuffelbeer. De crèche had helemaal geen bedjes, dus wat ze doen is als een kindje wil slapen, ze op hun rug binden, maar met de zorg voor zo n twintig kindjes is dat niet alleen zwaar, maar ook niet toereikend. Als Francine de bedjes ziet staan, dan schiet ze vol. Dat zie je niet vaak bij Afrikanen, die huilen zelden, meestal gaan ze zingen en joelen als ze emotioneel worden en leggen daar hun ziel in. En de derde kamer is de keuken tenslotte waar we verder weinig aan inrichting gedaan hebben, maar waar in ieder geval wel veel nieuw servies aan het gebouw toegevoegd is waar ze super blij mee zijn. Buiten gaat de uitbundige stemming door. Iedereen is uitgelaten en veel ouders komen ons persoonlijk bedanken. Ondertussen komt ook de principal van de nabijgelegen school naar ons toe om ons te bedanken, maar gelijk te vragen om een nieuw gebouw. Ze

5 hebben een school voor 530 leerlingen. We hebben ze ons kaartje gegeven, maar niets toegezegd. Ook is er een andere dame aanwezig die zelf een crèche heeft een kilometer of twintig verderop en graag met ons in contact wil komen. Hetzelfde verhaal. Onze stichting begint hier steeds meer en meer bekendheid te genieten en dat zal met de borden niet minder worden. Ook bij dit project prijkt sinds deze dag fier een bord met ons mooie logo erop bij de ingang. Uiteindelijk wordt het tijd om te vertrekken en daarmee dit project voorlopig af te sluiten. Onze Duitse gast heeft ons tig keer bedankt dat ze bij deze ervaring aanwezig mocht zijn. Dit staat niet in reisfolders Boithuto Combined School En dan tenslotte Boithuto. Over Boithuto heb ik al heel veel geschreven, dus ga ik niet meer op alle deelactiviteiten in. Wat overblijft is de laatste dag. Op deze laatste dag hebben we in de ochtend alle nieuwe schoolbanken in de klassen gezet, de laatste hand gelegd aan de bibliotheek, een prachtig nieuw bureau neer gezet voor de admin clerk en uiteraard de staffroom ingericht.

6 We lunchen vrij laat, nadat we in de ochtend Mosima nog bezocht hadden, douchen uitgebreid en Britt en ik trekken Afrikaanse jurken aan die we hier op de kop getikt hebben. Edgar gaat mee en Willem, een bekende uit Nederland die ook in de lodge verblijft. Als we aankomen op de school is alles in rep en roer. Iedereen heeft zijn mooiste kleding aangetrokken en er zijn ook heel veel volwassenen, die ook wij niet allemaal kennen om aanwezig te zijn bij het feest. Het feest bestaat uit twee delen: de formele ceremonie en het informele deel daarna met lekker eten en muziek. De formele ceremonie wordt dit keer niet geleid door een leraar, maar door een afgevaardigde vanuit de militaire basis. Ondanks toezeggingen zijn het circuit en Peter zelf helaas niet aanwezig. Er was vanalles aan de hand op het ministerie, maar ook zonder hen gaat de ceremonie van start. Er is een programma met een gebed, gezang, dans (die dans is meestal niet zo zedig hoor, haha) en het schoolkoor. Ook zijn er diverse speeches, die van Britt en mijzelf, vanuit school, vanuit de ouderraad, vanuit twee leerlingen, vanuit de priester en vanuit de militaire basis.

7 Wat erg bijzonder is, is hoeveel ouders en mensen uit de community aanwezig waren. Ik heb er al een paar keer over geschreven, maar dat is echt de grote winst van dit jaar. Er is zoveel meer en breder draagvlak gekomen. En dat is ook de rode draad in de speeches, ouders / community zorg dat de kinderen onderwijs krijgen. Het klinkt basaal, maar de betrokkenheid van ouders is een van de grootste uitdagingen. Dinah is aanwezig, die haar oude baan als admin clerk terug heeft. Zij kan haar geluk werkelijk niet op. Maar ook de vrijwilliger die de baan niet gekregen heeft, is er en is uiterst hartelijk. Is daarmee iedereen blij? Nee, zeker niet. Ik denk dat nog steeds een significant deel (20%?) van de community ons wantrouwt. Simpelweg omdat ze blanken haten. Omdat ze ons niet verstaan. Omdat ze liever zelf geld krijgen, dan dat het aan hun kinderen besteed wordt. De apartheid is hier in dit afgelegen gebied nog van alledag. Het is not done om op te schrijven wellicht, maar het is nu eenmaal wat het is. Ook was een van de leukste leraren uitgerekend op de laatste dag zo dronken dat er geen land mee te bezeilen was. Jammer, daarmee hebben we geen afscheid genomen. Maar dat neemt niet weg dat het een bijzondere man is, maar het was nu eenmaal feest en pay-day. Ook werden we de laatste dag negatief verrast door de boardingmaster die met kosten aan kwam die nooit voor besproken waren en ook onterecht waren. We hebben ze niet betaald en hij raakte in paniek. Toch is dat niet ons probleem. Soms moeten we hard zijn, anders werkt het hier niet. Ondertussen verspreiden de lekkere geuren zich over het terrein. De kookvrouwen, gesteund door leraressen en meer vrouwen uit het dorp, hebben dagen staan koken om een enorm feestmaal te maken en hebben vanuit heel veel hoeken donaties gekregen. Zo heb ik ook kennis gemaakt met een jonge, donkere boer uit Swartwater die zijn steun betuigd. Hij laat vol trots zijn farm zien en heeft een geit en een paar kippen geschonken.

8 Terwijl de braaigeuren zich verspreiden, deelt Britt alle cadeautjes uit aan de leerlingen die ze met zoveel zorg heeft samengesteld. Omdat ze ingepakt zijn, nemen de meeste kinderen ze aan en stoppen ze zorgvuldig in een tasje om ze later uit te pakken. Het zijn de hygiëne pakketjes waarover ik eerder geschreven heb, aangevuld met voor ieder kind een cadeautje. Dan volgt nog de formele opening van de nieuwe ruimten: het kantoor van de admin clerk, de staffroom en samen met de militaire basis de groentetuin. Het begint al te schemeren als de staffroom dan eindelijk open gaat en het is onvoorstelbaar hoeveel mensen erin passen en hoe vrolijk en luid het gejoel is wat opstijgt. Het houdt lang aan. Daarna is er muziek en wordt er gedanst en nog meer gegeten. Peter die inmiddels wel gearriveerd is, neemt het woord nogmaals. Loopt de jaren langs en spreekt zijn waardering uit voor alles wat er gedaan is. Zegt dat het onvoorstelbaar veel is. Spreekt de community ook aan op hun verantwoordelijkheid in dit proces. Zegt dat ze blij zijn dat ze er nu zijn, maar dat het belangrijk is dat ze er altijd zijn. Twee vrouwen uit de groep nemen het woord zelf om ons te bedanken. Ze spreken geen Engels, maar we verstaan ze wel. Peter heeft ook fantastisch nieuws op de valreep, want de approval voor de twee nieuwe leraren is vandaag definitief geworden. Dat is prachtige winst zo op de laatste dag. Opnieuw wordt er gedanst en afscheid genomen. Her en der vallen er tranen. De prachtige kookmoeder die het eerste jaar zo argwanend was, het tweede jaar mee geholpen heeft met de speeltuin, wil ons nu nauwelijks meer loslaten. Ze is zo blij en dankbaar en aan ons gehecht: I am going to miss you too much. Veel leerlingen komen nog langs om persoonlijk afscheid te nemen. En natuurlijk alle leraren. Behalve die ene die dronken was dan. Dan is het moment daar dat we in onze auto stappen. Dag Boithuto! Nu is de beurt aan jullie!

9 Baia mooi Op onze laatste dag brengen we bezoek aan een markt waar we niet eerder geweest zijn in Johannesburg om nog mooie spullen te scoren om in Nederland weer te verkopen. Dat is

10 gelukt en hoe! We hebben iedere vrij milligram en millimeter van onze koffers gevuld, met Afrikaanse spullen: houten schalen, slabestek, bordjes en theetipjes van zeepsteen, flesopeners van een springbok hoorn, sierraden, sleutelhangers, figuurtjes van kraal, mooie canvassen en nog veel meer. Als we vertellen dat het geen souvenirs zijn voor onszelf, maar spullen om te verkopen voor het goede doel, krijgen we ook haar beste prijzen. We bieden ze op 10 september te koop aan op Gemert Mert en mogelijk zetten we ze eerder al op facebook. Op = op ;-), dus als je veel keuze wilt hebben moet je niet te lang wachten. Hiermee sluit ik deze serie voorlopig af. De rest van het jaar spammen we jullie aanzienlijk minder, maar zullen jullie af en toe een update ontvangen via mail van de voortgang. Heel hartelijke groet namens ons allemaal uit Beek en Donk L, En dank voor het meelezen, mee luisteren, mee appen, en alle donaties die we afgelopen weken hebben mogen ontvangen. We hebben ze goed besteed. Jordie p.s. Ons rekeningnummer is NL30RABO op naam van Stichting Britt Helpt. Onze rekening is bijna leeg op het moment.