JESSIE (Jessie van de Luvoheem) 29-08-2004-25-05-2012 (7,5 jaar) Jessie, Je was met recht een opvallende verschijning. Met een schofthoogte van 72 cm en een gewicht dat varieerde tussen de 50 en 68 kg, was je bovenmatig groot; de grootste berner teef die we te logeren hadden. Jou aaien was een koud kunstje, ik hoefde maar mijn hand naar rechts te steken en daar zat jouw kop al. Bukken was niet nodig. Je kon precies zien wat er op tafel lag want je kop stak er bovenuit. Als jouw baasjes het over jou hadden, spraken ze ook steeds over hij en hem alsof je een reu was. Opvallend was dat je heel sterk naar mannen trok. Schooien mocht je niet maar deed je wel heel veel. Je leek constant honger te hebben want je vrat alles op wat je op de grond tegenkwam; stokjes, eikels, dennenappels, echt alles kwam in jouw buik terecht en niet altijd viel het even goed. Je bent zelfs een keertje geopereerd omdat er een hele takkenbos in jouw darmen bleek te zitten. Maar niet alleen dingen van buiten, ook binnen haalde je van alles tevoorschijn. Van schoenen tot sokken, vaatdoekjes en zelfs handdoeken die we buiten op het terras vonden. We moesten hier constant alert op zijn. Vanwege jouw onverzadigbare straat honger moesten we je wel eens helpen met je ontlasting want het kwam er niet altijd vanzelf uit. Je kwam gemakkelijk een kilootje (of meer) aan en als jouw baasjes je bij ons brachten, kwamen er steevast twee trays met sperciebonen mee om jouw buik te vullen. In de eerste jaren je kwam al vanaf 2006 bij ons- had je veel huidproblemen waardoor je constant moest krabben en je huid open krabde, waarschijnlijk veroorzaakt door een vlooienallergie. Toen jullie kat was overleden, bleek dit probleem grotendeels opgelost. Desondanks heb je heel je leven hypo allergeen voer gehad.
We hebben wel eens geprobeerd je bij ons te wassen maar daar werd je panisch van alsof je nooit water had gezien terwijl je thuis toch dicht bij de zee woonde. En dan bleek je ineens heel erg sterk. Als je weg wilde, lukte jou dat ook, je ging gewoon met ons aan de wandel. Dat gold ook als we andere honden tegenkwamen waar je naartoe wilde. Spelen deed je graag en vooral met ballen en stokken. Een flostouw was door jou wel snel gesloopt, die moesten we altijd wegleggen. Wat je ook leuk vond was achter eenden en konijnen aan jagen, daar konden we jou niet van weerhouden. Je was je niet altijd bewust van je grote lijf en je kroop nog graag op schoot. Het was komisch om jou samen met grote Abbo en onze eigen kleine Happy te zien, twee reuzen met Klein Duimpje. In de beginjaren speelde je nog volop met andere honden (vooral teven) maar naarmate je vaker bij ons kwam ging rangorde een rol spelen en accepteerde je niet dat andere honden meer aandacht kregen dan jij. Je was zeer bezitterig en beschermend, top roedel maar wel met een klein hartje. Luisteren deed je selectief en als het jou uitkwam. Eindeloos aan dat ene polletje gras snuffelen zonder te horen dat ik je riep. Waaks was je zeker. Je hoefde maar een klein geluidje te horen en je bleef maar blaffen. Je was daarin nauwelijks te stoppen. Als je baasjes jou weer op kwamen halen was je altijd door het dolle heen en kennelijk leefde je in de weken dat je bij ons was, ook toe naar dat ene moment. Je had altijd heel veel heimwee naar hen en juist gevoel kon ik niet bij je wegnemen. In 2009 begon je wat medische problemen te krijgen. Je werd licht incontinent en kreeg een ontsteking aan je rechter voorpoot waarmee we nog met jou naar de dierenarts zijn geweest. Die bleek best hardnekkig te zijn. Je zakte ook wel eens door jouw zwakke achterhand heen. De mankheid bleef aanhouden en na diverse onderzoeken bleek je LPC te hebben waarvoor je pijnstillers hebt gekregen.
Ik vond het niet verantwoord om je dat jaar bij ons te laten logeren omdat voor mij jouw gezondheid voorop stond en een logeerpartij de mankheid alleen maar zou verergeren. Toen je eind vorige maand met je baasjes naar Italië was was er geen enkele aanleiding voor om te denken dat er iets veel ernstigers met jou aan de hand was. In enkele dagen tijd zijn jouw baasjes van een vakantiestemming in een hel beland toen je opeens niet meer kon lopen en van achteren verlamd was. Uit een stressvolle dag in een dierenkliniek in Italië bleek dat je een tumor bij je ruggengraat had waaraan je niet geopereerd kon worden. Deze tumor veroorzaakte je verlamming. Jouw baasjes hebben toen besloten om jou niet te laten lijden en hebben je daar in laten slapen en ook laten cremeren. Enkele dagen daarna ben je met hen teruggegaan naar Nederland. Een vakantie die zo mooi had moeten zijn en waarvan jij had moeten genieten. Jessie, je was één van onze eerste logeerhonden en de berner die op 2 na het langst bij ons is geweest, totaal 127 overnachtingen. We wensen je een goede reis. Daarboven heb je een goed uitzicht want ook daar steek je vast met kop en schouders boven de rest uit. Dag Jessie.
Eén van de laatste foto s van Jessie