Wijkkrant de is een uitgave van Buurtcomité Hoogstraat e.o. Mei 2011 Jaargang 17 Editie 2 De In het vorige nummer van de stond een artikel over de oudste bewoner van de wijk, Dirk de Ruijter,en zijn passie voor DWSV, de onder andere door hem opgerichte voetbalvereniging. Omdat wij de ook publiceren op onze internetsite www.bc-hoogstraat.nl was dit artikel ook te lezen voor de heer 1 Uitnodiging Beheergroepvergadering 23 mei 2011 Lees meer op pagina 3! Naar aanleiding van Dirk de Ruijter Henk Lenten uit het Gelderse Buren. Hij was op zoek naar een stukje geschiedenis uit zijn jeugd die hij beleefde aan de Lauwerecht alwaar hij als jong ventje woonde. Toen de redactie op 1 april de mail (sterbc@ziggo.nl) controleerde, zat daar een mailtje van mijnheer Lenten in. Hij schreef daarin dat hij Dirk de Ruijter zo graag nog eens zou spreken, want dat was, naar hij zich herinnerde, de broodbezorger die hij als kleine jongen mocht helpen met het duwen van de broodkar. Nou, dachten wij van de redactie, dat is leuk! Wij gingen Dirk de Ruijter natuurlijk direct vragen of hij zich de kleine Henkie Lenten nog herinnerde. Dirk dacht diep na, maar wist t niet meer. Dat jochie dat u altijd hielp met de broodkar, hielpen wij. Broodkar, zei Dirk, dat was ik niet hoor. Dat moet grote Dirk geweest zijn, dacht hij, mijn neef, die ook Dirk de Ruijter heette. Die werkte bij Bakkerij De Raad. Ik werkte daar ook, hoor, maar In dit nummer: De man uit Buren Nieuwe beschoeiing Beheergroep!!! Hoogelanden Splitsen en Omzetten Goeie ouwe tijd Goeie ouwe tijd Interview Bülent Isik Loevenhoutsedijk open 1, 2 2 3 4, 5 5, 6 6, 7 8 8, 9 10
naam na de andere werd genoemd, foto s en herinneringen gingen over en weer. Uw verslaggever, snotneus van 60, hoefde niets te vragen of te zeggen want de twee heren zaten al snel met elkaar te praten of zij elkaar al járen kenden. Daarom schoot hij wat plaatjes. Henk en Dirk hadden elkaar een hoop te vertellen, wat een fantastisch leuke middag was dat voor alle drie! Henk Lenten schreef ons De ene naam na de andere werd genoemd, foto s en herinneringen gingen over en weer... later nog dat hij werkte aan een boek over de buurt waarin hij zijn kindertijd doorbracht, omgeving Hoogstraat en Lauwerecht. Dat is makkelijk hoor, je toetst Hoogstraat in op internet, en dan vind je wel wat. ik werd kleine Dirk genoemd. Omdat ik de jongste van de twee was. Maar ík liep niet met de broodkar, dat was grote Dirk. Hoewel hij dus niet de gezochte Dirk was, leek het hem toch leuk om Henk Lenten eens te ontmoeten. Dat kon geregeld worden, want zoals u weet gaan wij tamelijk ver als wij u, trouwe lezers, iets leuks te melden hebben. Buren is trouwens niet eens zo ver, en precies dáár ging uw ijverige verslaggever in zijn auto naartoe, om de niet meer zo piepjonge Henk Lenten op te halen. Terug in Utrecht reden we via een omweggetje naar de Hoogstraat, om mijnheer Lenten te laten zien hoe zijn ouwe buurtje er vandaag de dag uitziet. Het was een mooi weerzien. Ook mooi en hartelijk was het welkom bij Dirk de Ruijter thuis, waar de koffie juist klaar was. Henk had een map met verhalen over zijn jeugd bij zich, met allemaal foto s erbij. En daar gingen die twee: Kijk, in dat huis ben ik geboren, en naast ons woonde die-en-die.. en aan de overkant was dat winkeltje..de ene Wijkkrant De vond hij, en begon geïnteresseerd te lezen. Ik zag een foto van de Hervormde gemeenteschool waar ik nog op had gezeten, schreef hij, en ik las een leuk stukje over de Rooie Brug, opgetekend uit de mond van Dirk de Ruijter. Dat was kaassie voor mij! Ik dacht aan mijn boek, en vermoedde dat die Dirk de Ruijter, de voormalige broodbezorger (dacht ik) mij aan veel informatie zou kunnen helpen. Henk Lenten vond het telefoonnummer van de redacteur, Jan Verkaik, en legde uit dat hij in contact wilde komen met Dirk de Ruijter. Kende mijnheer Verkaik die misschien, en wist hij waar die woonde? Zeker, zei Jan, dat is mijn buurman. Hoe het verder ging, hebt u kunnen lezen. Leuk verhaal, nietwaar? Nieuwe beschoeiing sloot langs Verheulstraat Op maandag 9 mei is een aannemer begonnen met het vernieuwen van de beschoeiing van de sloot langs het spoor en de Verheulstraat. Dat gebeurd alleen aan de kant van onze wijk. De andere kant is nog prima. Volgens de werkmannen gaat het werk zeker 6 weken duren. Dit kan enige geluidsoverlast geven. Maar ja, dan heb je wel weer een strakke slootkant. 2
Uitnodiging Beheergroepvergadering 23 mei 2011 Uitnodiging Beheergroepvergadering op maandag 23 mei 2011 Wij willen buurtbewoners van harte uitnodigen deel te nemen aan onze Beheergroepvergadering op maandag 23 mei a.s. Deze vergadering zal gehouden worden in buurthuis Stella Maris, Anthoniedijk 9 te Utrecht. Van de betrokken professionals zullen aanwezig zijn: Halil Yavuz; de wijkagent, Loog Landaal; gemeente Utrecht, Magreet Breunissen en Selvester v. d. Hoek van Mitros. Aanvang 19.30 uur Einde 22.00 uur Hoogstraat "Trefpunt aan de Vecht" Agenda 1. Opening 2. Vaststellen notulen en actielijst van 28 februari 2011 3. Mededelingen buurtcomité -Bezwaarschrift ingediend m.b.t. splitsen en omzetten Anthoniedijk 23 4. Kennismaken met begeleiders begeleid wonen aan de Anthoniedijk 14 5. Politie 6. Mitros 7. Stand van zaken nieuw onderkomen buurthuis Stella Maris 8. Stand van zaken Prorail 9. Vragen opmerkingen over de aanpak en de vernieuwing van de Loevenhoutsedijk 10. Acties en actielijst Wijkservicecentrum 11. Rondvraag Het Buurtcomité Hoogstraat e.o. Wilt u de notulen van de vorige beheergroep vergadering ontvangen dan kunt u contact opnemen met Rob Steinebach; r.steinebach@portes.nl 3
Hoe was Hoogelanden? Door Rachel uit de Hoogstraat J agerskade L angs de Vecht, vanaf de Rodebrug richting het noorden ligt de Jagerskade. De kade heet niet zo omdat er beesten langs de oevers graasde en men er flink jaagde, nee, de Jagerskade kreeg zijn naam dankzij het jaagpad dat ooit langs de Vecht liep. De schepen waren in vroeger tijden natuurlijk nog niet gemotoriseerd en de schipper was afhankelijk van de wind in de zeilen en de stroming. Als er te weinig wind stond, kwam je gewoon niet vooruit op het water. Daar dreef je dan met je dakpannen die in Maarssen afgeleverd moesten worden. De simpelste oplossing was dan maar het schip met een touw vooruit trekken. Dáárvoor was het jaagpad nu bedoeld. Tussen het water en het pad stonden bewust geen bomen, paaltjes of andere obstakels waar het touw achter kon blijven haken. En het waren dan meestal de schipper zelf en zijn gezin die het schip vooruit mochten jagen. En als hij een beetje goed in de slappe was zat, kon hij een paard en een begeleider huren om het schip vooruit te trekken. Dit was voor de Utrechtse Jagerskade niet anders. D e kade was, voordat het Amsterdam-Rijnkanaal werd gegraven, een belangrijke aanlegplaats voor schepen. Het vrachtverkeer uit Amsterdam voer over de Vecht naar Utrecht en weer terug. De Rodebrug was lange tijd de laatste brug tot aan de Weerdsluis, voordat je het oude centrum in vaarde, dus er was een hoop bedrijvigheid op de kade. B likvanger van de huidige Jagerskade is natuurlijk het Vechthuis. Maar tot het einde van de jaren zestig werd het pandje ingesloten door een heel rijtje van woonhuizen,pakhuizen en winkels. Het viel eigenlijk nauwelijks op. De kleurrijke bewoner van een ander huis trok de aandacht. Al vanaf 1899 schonk Nol Murk een lekker drankje in zijn buurtcafé Cafe Murk. Het café ging over van vader op zoon. En één van die nakomelingen van Murk verkocht de lekkerste gehaktballen uit de buurt, gedraaid door de slager uit Ondiep. Die fijne ballen werden in 1962 helaas ook de ondergang van het café aan de Jagerskade. Bij het braden op het petroleumstelletje onder de trap, sloeg de vlam in de pan en al snel stond het café in lichterlaaie. Gelukkig kwam net een buurtbewoner voorbij gereden. Hij aarzelde geen moment en klom naar boven. Zo redde hij de schoonmoeder van de uitbater, samen met twee kleine kinderen en een dienstmeisje. Het vuur verspreidde zich helaas zo snel dat het pand niet meer gered kon worden. En de eigenaar? Hij moest het hele verhaal achteraf horen; het was een rustige dag geweest en hij zat lekker te vissen. H etzelfde lot wachtte ook Bakkerij Boonzaaijer. De bakkerij zat op het hoekje van de Jagerskade, schuin tegenover de Rodebrug. Ook daar richtte een brand grote schade aan. Gelukkig werd aan de andere kant van de Rode brug een nieuwe straat aangelegd. Utrechter Anton Geesink had zijn Olympische medailles binnen en verdiende nu ook een eigen straat. In deze nieuwbouw vonden Boonzaaijer en Murk een nieuw plekje, tot op de dag van vandaag. 4
D e Jagerskade werd er alleen niet fraaier op met al die branden. In 1970 staken een stel kwajongens ook nog een oud kaaspakhuis in de brand. Tel dat op bij de slechte staat waarin het rijtje huizen zich toch al bevond en de gemeente kon eigenlijk niet anders dan alles te slopen. Zo kwam ook het pandje met de nummers 13,14,15 aan de beurt. Het stond er al sinds 1600 en had al vele functies gekend. De drie huisjes tezamen deden in de loop der jaren dienst als woonhuis, plavuizenbakkerij, kaaspakhuis, smederij en een handkarrenverhuurbedrijf. Het verhaal gaat dat in één van de drie een ziek paard stond gestald. En om een huis te kunnen slopen, moest het wel leegstaan. De sloper kon dus nog niets en liet het voor wat het was. Hij zou wel weer terugkomen. En dat moment kwam net te laat; het pand kwam leeg in het monumentenjaar 1975. Een aantal oude Utrechtse gebouwen kwamen in aanmerking voor renovatie en dat werd de definitieve redding. De gemeente liet het helemaal opknappen, maar wist niet zo goed wat ze er mee moest. De heer Van Doorn zag mogelijkheden en wilde er een horecagelegenheid van maken. De koop werd gesloten en Van Doorn gaf het Vechthuis zijn naam. Het verhaal gaat dat in één van de drie een ziek paard stond gestald.... Sinds de jaren tachtig is het Vechthuis flink uitgebreid met een aantal panden en zalen en uitgegroeid tot een populaire locatie voor feesten en partijen. H et kleine pandje waarmee het Vechthuis ooit begon, is helaas het enige dat nog aan de oude Jagerskade herinnert. Maar ook nu nog, op een mooie lentedag, zie je de bootjes aanleggen, wachtend, tot de brug opengaat en ze de stad in mogen, terwijl de voorbijgangers vanaf de kade toekijken. Kamerbewoning of woningsplitsing? Er wonen heel wat jonge mensen in Utrecht. Velen van hen studeren hier; zij blijven daarom maar een paar jaar. Er is echter ook een flinke groep die hier blijft, bijvoorbeeld omdat ze na hun studie een baan in de stad of de omgeving vinden. Al die mensen moeten ergens wonen, dat is logisch. Waar gaan studenten wonen? In speciale studentenflats, zoals bijvoorbeeld aan de Van Lieflandlaan, (aan de andere kant van het spoor), in De Uithof of in studentenhuizen in woonbuurten. Het kenmerk van zo n studentenwoning is dat de voorzieningen (keuken, toilet, douche) worden gedeeld. Soms is er ook een gemeenschappelijke huiskamer of een tuintje of dakterras voor algemeen gebruik. Dit worden onzelfstandige wooneenheden genoemd. In dat geval is een huis omgezet. Het wordt per kamer verhuurd, veelal aan studenten; daar is een omzettingsvergunning van de gemeente voor nodig. Je zou dan denken dat er ook wel zelfstandige woonheden bestaan, en dat is ook zo. Dit zijn panden, meestal wat grotere, waarin appartementjes zijn gemaakt. Zo n appartementje heeft een eigen voordeur met achter die voordeur alle voorzieningen voor eigen gebruik. Hier is sprake van woningsplitsing. Wie een woning wil splitsen in zelfstandige wooneenheden, heeft een splitsingsvergunning nodig. 5
Het kan om geluidsoverlast gaan; de meeste kamerbewoners houden er nu eenmaal een wat ander levensritme op na dan een gezin met kinderen of een ouder echtpaar. Soms raken buren geïrriteerd door de vele fietsen die slordig in voortuintjes of gewoon op de stoep worden geparkeerd en daar de doorgang belemmeren. Of de kamerbewoners zetten hun vuilniszakken buiten op een dag dat de vuilophaaldienst helemaal niet komt, of ze halen nooit hun kliko binnen. Kortom, de leefbaarheid gaat soms achteruit. Het lijkt een probleem te worden, en dat is niet alleen zo in onze buurt, maar in heel Utrecht. ker nog, in alle grote studentensteden speelt dit. Gaat de gemeente iets voor de geplaagde omwonenden doen? En zo ja, wat? Uw verslaggeefster sprak hierover met een Utrechts raadslid. In deze kunt u daar meer over lezen. 6 Die goeie ouwe tijd! n de vorige stond een stukje over de Anthoniedijk. Ook kwam de Loevenhoutsedijk ter sprake. Zelf ben ik een oud-bewoner van de (oude) Loevenhoutsedijk en I heb daar met plezier gewoond. Het waren oude huizen, maar ze werden afgebroken (zeiden ze) omdat er een nieuwe weg (zoals de Marnixbrug) zou komen. Het verhaal is bekend: de nieuwe weg kwam er niet en de brug ook niet. Jaren lag het terrein braak en kwamen er weer huizen. Ik woonde van 1945 t/m 1964 ter hoogte van het Muziekhuis, op de plek waar tot voor kort de bushalte stond. Omdat er in die tijd weinig keus was, verhuisden we naar buiten de wijk. Door woningruil konden we snel weer terug. n mijn jonge jaren hield de Loevenhoutsedijk niet op waar dat nu het geval I is. Vanaf de Rodebrug gezien ging de Loevenhoutsedijk aan het eind over in een smal weggetje en liep je (volgens een plaatsnaambord dat daar stond) de stad Utrecht uit. Rechts van het weggetje was een badhuis (dat staat er nog), waarboven meneer De Jong met vrouw en dochter woonde. Tegenover het badhuis was het Anthonieplein waar de mensen begeleid woonden. Meneer De Jong was daar verantwoordelijk voor en had vanuit zijn woonkamer zicht op het plein. Omdat er in die tijd geen douches in die woningen waren, konden de bewoners in het weekend in het badhuis gaan douchen. Later in de tijd mochten daar ook de bewoners uit de buurt douchen. De kosten waren 25 cent. Maar liever dat, dan thuis onder de koude kraan of in een zinken wasteil voor de kachel. L inks van het weggetje zat een vatenmakerij. Rechts voorbij het badhuis woonde de familie Advocaat. De heer Advocaat was verantwoordelijk voor het op peil houden van de waterstand in de polder en regelde dat (zoals ik dat als jochie zag)
door middel van grote machines en een sluisje dat hij met de hand bediende. Via de sluisdoorgang stroomde het water naar de Vecht. Zo'n sluisje is nu nog te zien bij het Zwartewater aan de Merelstraat. Naast het watergemaal was een grote tuin, met daarin een grote vijver, waarin ik vaak met zijn zoon Arie tussen de goudvissen heb gezwommen. oorbij het huis van de familie Advocaat was een houten bruggetje, V met aan weerskanten water, waarin je vanaf de brug kon vissen. In het laagstaande water stond veel riet, waar we ooit een polsdikke paling in de modder zagen worstelen. Niet zo vreemd, want de sloten zaten vol met reusachtige vissen. Snel renden we toen naar huis en vertelden het tegen buurman Hartzman. Met de buurman liep gelijk de halve buurt mee. Bij de brug aangekomen zagen we de paling niet meer, maar de buurman bedacht zich geen moment. Hij deed zijn schoenen uit, stroopte zijn broekspijpen op en sprong de sloot in. Vanaf de brug keken we met z'n allen met hem mee en ineens zagen we de paling tussen het riet modderen, in een poging daaruit weg te komen. Daar, daar! riepen we. Voordat de paling het open water wist te bereiken had de buurman hem te pakken. In optocht gingen we naar huis. a dat bruggetje was een kruising met smalle wegen, omringd met polders en boerderijen. Rechtdoor kon je dan N over de Sint Anthoniedijk (lange dijk) langs de watertoren (Overvecht) naar Fort Ruijgenhoek. Nog verder door kwam je in bos Voordaan, waar veel mensen uit de buurt naar toegingen. Naar rechts kon je over de Inundatiekade via het spoorviaduct naar de Ezelsdijk. Naar links was de Achttienhovensedijk, een weggetje dat liep tot het Zandpad, waar nu sportpark Vechtzoom is. Een gedeelte van dat weggetje is er nog en dient als wandelpad, dat van daar naar ziekenhuis Overvecht loopt. Langs dit weggetje stonden rechts wat boerderijen. De eerste boerderij was van boer Toon Elders met wiens zoon, Gert, ik bevriend was. Ik was vaak op de boerderij te vinden en hielp met melken, hooi binnenhalen, suikerbieten en aardappelen rooien en eieren rapen. Toen ik voor het eerst op de boerderij bleef slapen, liep ik de volgende ochtend vanuit het bed naar het raam om een frisse neus te halen. Ik haalde diep in, maar had niet gezien dat er onder het raam een grote mesthoop lag. Wat de boer niet kent dat vreet hij niet, dus liet hij voor het vlees zijn eigen vee slachten. Toen er een varken was geslacht, werd de zelfgemaakte worst gekookt in een grote ketel die op de kachel stond, en zaten we met z'n allen te wachten tot er een worst zou knappen. Die mochten we dan opeten. e eerste patatbakkerij van Utrecht is aan dit weggetje begonnen. D Daarnaast stond een boerderij die door twee broers werd gerund. Daar hakten we s winters regelmatig een bijt om wat vis te vangen en konden we de naar lucht happende vissen er zo uit pakken. De bijl mochten we van de boer lenen. Later haalden de broers de krant, omdat de ene broer de ander met een (die?) bijl de hersens had ingeslagen. E n dan de gebroeders De Wit, die een appelen- en perenboomgaard hadden. Grote bomen, waar je met de ladder in moest. Na de pluk mocht ik dan wat fruit mee naar huis nemen. Het was een feest als ik mee mocht om het fruit uit te venten. Dan mocht ik het paard Franco (dat 33 jaar oud is geworden) voor de wagen spannen en zat ik zo trots als een hond met. op de bok. 7
inks van het weggetje waar nu de waterzuivering is, waren tot aan L Sportpark Vechtzoom, tuinderijen. Daar tussen de Israëlische begraafplaats, (in de volksmond: Jodenkerkhof) dat nog steeds aan het Zandpad is gelegen. Langs deze begraafplaats lag een slootje waar we wel eens doorheen liepen om daar een kijkje te nemen en elkaar dan wat angstig van alles wijs probeerden te maken. In dat slootje zat volop leven, maar het mooiste vonden we de salamanders. In die tijd werd een begin gemaakt met het bouwen van de waterzuivering. De rijpaden werden aangelegd met afval uit de ovens van staalfabriek Demka uit Zuilen en al gauw hadden door dat daar grote stukken ijzer in zaten dat we opspaarden en met een eigengemaakt karretje voor een zakcentje bij schroothandel Bons aan het Zandpad brachten. Jammer dat alles weg is. Een buurtbewoner. De laatste tijd horen wij als raadsleden regelmatig over problemen rond omzetting van zelfstandige woningen in kamerbewoning, bijvoorbeeld voor studenten en rond woningsplitsing, vertelt het gemeenteraadslid (Partij van de Arbeid) Bülent Isik. Ik vind dat we met die signalen iets moeten doen, want ik heb de indruk dat het probleem de laatste vier jaar toeneemt. Niet alleen hier, in de buurt bij de Rodebrug, maar ook in Lombok, Zuilen en Overvecht. Uw verslaggeefster sprak het raadslid in buurthuis Stella Maris en maakte met hem ook een klein wandelingetje door de buurt. De Partij van de Arbeid is niet tégen splitsing of omzetting, zo geeft de heer Isik aan, maar het is wél een zaak die de aandacht van het gemeentebestuur moet hebben. Het raadslid vertelt dat er in Utrecht veel eenpersoonshuishoudens zijn, waaronder nogal wat studenten. Die komen maar moeilijk aan woonruimte. Een huisje kopen komt niet eens in je op als je student bent en op het salaris in je eerste echte baan krijg je meestal geen hypotheek. Zelfstandig huren valt ook niet mee met één salaris. Utrecht moet leuke, compacte starterswoningen bouwen met twee of maximaal drie kamers, vindt de heer Isik. Leuke, betaalbare woningen, verspreid over de hele stad. Utrecht kent wijken en buurten waar bijna geen nieuwbouw meer mogelijk is, omdat de gemeente daar simpelweg geen grond (meer) heeft. Onder bepaalde voorwaarden zou je er dus voor kunnen kiezen om wat grotere, reeds bestaande huizen te splitsen of om te zetten, zegt de heer Isik. Hij vindt dat de gemeente erop moet letten dat niet alle woningsplitsingen in één gebied worden geconcentreerd. Splitsing en omzetting moeten over alle wijken worden verdeeld, is zijn advies, anders ontstaan er leefbaarheidsproblemen. Kamerbewoners blijven nooit erg lang op dezelfde kamer wonen, daardoor leren zij hun buren minder goed kennen. Het is juist leuk en zinvol als de bewoners van een straat elkaar wél kennen en goede onderlinge contacten hebben. Die krijg je niet als er continu wordt verhuisd in de straat. Mijn partij, de PvdA, vindt dat woningen die gesplitst of omgezet gaan worden, naast de leefbaarheid- en volkshuisvestingstoets aan extra voorwaarden moeten voldoen. Misschien is het nodig om een extra isolatielaag in tussenmuren aan te brengen, zodat er geen geluidsoverlast komt voor de buren. En je moet van te voren nadenken hoe je zult voorzien in genoeg parkeerplaatsen. Als er bijvoorbeeld zes mensen komen in een huis waar voorheen één gezin woonde, heb je kans dat de nieuwe bewoners meer dan één auto meebrengen. Daar moet parkeerplaats voor zijn. Dat geldt ook voor fietsen, trouwens. Die moeten netjes kunnen worden gestald. Hoe zit dat in een straat als de Hoogstraat, in onze buurt? Buurtbewoners trekken weg en zetten hun huis te koop. De markt is niet zo goed in deze tijd, dat weet iedereen. Utrechters die nu een acceptabele prijs voor hun huis kunnen krijgen, verkopen het dat is toch 8 Interview raadslid Bülent Isik over splitsen en omzetten woningen
begrijpelijk? Stel dat een huisjesmelker er een goede prijs voor overheeft? Die er vervolgens zes studenten in laat wonen? Dat hoef je als gemeente niet te verbieden, vindt de heer Isik, in een straat met vijftig huizen bijvoorbeeld, stoort het niet als er twee kamerpanden zijn. Misschien moeten er in die huizen dan wat bouwkundige maatregelen getroffen worden, zodat de geluidsoverlast de grenzen van het toelaatbare niet overschrijdt. Bülent Isik is ervan overtuigd dat het niet tot verslechtering van het leefklimaat leidt als het aantal gesplitste of omgezette panden per straat beperkt wordt gehouden. Kijk, zegt hij, zes van die kamerpanden naast elkaar is vragen om problemen, dat snapt iedereen. Maar als het er hier en daar ééntje is, wonen de kamerbewoners echt temidden van de buurt. Zij zullen dan veel eerder het gevoel hebben, erbij te horen. Wie een bestaand pand wil splitsen of omzetten, moet een vergunning aanvragen. De Partij van de Arbeid wil graag dat de mening van de omwonenden wordt meegewogen bij de aanvraag. Als bijvoorbeeld 150 omwonenden de gemeente laten weten dat zij tégen het toekennen van de vergunning zijn, moet de gemeente nog maar eens goed nadenken. Er zijn altijd goede redenen om splitsing of omzetting niet toe te staan. Bewoners kunnen zich bijvoorbeeld beroepen op de identiteit en leefbaarheid van hun wijk. Een buurtje met kleinschalige arbeiderswoninkjes verliest zijn bijzondere uitstraling als daar panden gesplitst gaan worden. De knusheid verdwijnt. De gemeente lost dan wel het huisvestingsprobleem van éénpersoonshuishoudens op, maar creëert er een ander probleem voor in de plaats. Met het spreiden van woonvoorzieningen over de hele stad ben je al een eind, zegt de heer Isik, maar er is nog iets anders, iets wat ik heel belangrijk vind. Mensen, jonge en oude, moeten solidair zijn met elkaar. Wie afgestudeerd is, moet zijn of haar studentenkamer verlaten om plaats te maken voor een nieuwe eerstejaars. Volgens de heer Isik geldt dit heus niet alleen voor studenten: In je eerste baan, als pas afgestudeerde, verdien je nog niet zoveel, zo legt hij uit, maar na verloop van tijd wordt je salaris wat hoger. Je moet dan niet lekker in je goedkope huurhuisje blijven wonen, maar je moet iets kiezen wat bij jouw inkomen past. Daarmee maak je plaats voor iemand anders, iemand die dat goedkope huurhuisje hard nodig heeft simpelweg omdat hij of zij niets anders kan betalen. Solidariteit is nodig om tot doorstroming te komen, aldus de heer Isik. Mensen moeten hun maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen. Absoluut! Wat moeten omwonenden doen als zij vermoeden dat er woningen zonder vergunning worden omgezet of gesplitst? Als je dat vermoedt, moet je dat bij de gemeente melden, adviseert de heer Isik. De afdeling bouw- en woningtoezicht moet daar dan gaan controleren. Burgers mogen altijd bij de gemeente vragen of er een vergunning is aangevraagd en toegekend. Het is Wat moeten omwonenden doen als zelfs zeer belangrijk dat zij dat doen! Ambtenaren kunnen van achter hun bureau immers niet weten wat er allemaal in de wijken gebeurt? zij vermoeden dat er woningen En, zo vervolgt het raadslid, als bewoners het idee hebben dat de gemeente toch niks doet, niet komt controleren en niets van zich laat zonder vergunning worden horen, dan mogen zij mij waarschuwen. Ik ben volksvertegenwoordiger, de bewoners hebben omgezet of gesplitst? mij gekozen ik wil zulke dingen weten. Zet mijn e mailadres maar in de wijkkrant! De Contact: heer Isik benadrukt hoe belangrijk het is dat ook omwonenden hun maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen. Problemen moet je melden, per telefoon of per e mail, Majne van de Merwe Redactie: desnoods anoniem. Jan Verkaik Kortom, zo besluit de heer Isik, woningsplitsing en omzetting hebben de aandacht van de Partij van de Arbeid. Wij vragen er steeds naar en letten er goed op, maar we Postadres: vergeten niet dat er heel veel eenpersoonshuishoudens in Utrecht zijn. Iedereen moet ergens wonen; bovendien hebben wij de studenten nodig in onze stad. Ze zijn bezig met Hoogstraat 7 het verwerven van kennis en we willen graag dat ze die, eenmaal afgestudeerd, voor de 3552 XJ Utrecht stad inzetten. De Partij van de Arbeid is dus niet tegen splitsing en omzetting, maar wil daar heldere kaders voor hebben en wil het probleem verspreiden over de stad. Mail: Het e-mailadres van Bülent Isik is b.isik@utrecht.nl sterbc@ziggo.nl Het gesprek tussen het raadslid en uw verslaggeefster ging nog verder. U kunt het vervolg lezen op de website van het buurtcomité: www.bc-hoogstraat.nl 9 Hoe zit dat in een straat als de Hoogstraat, in onze buurt?
Werkzaamheden Loevenhoutsedijk naderen het einde Na een lange geschiedenis van afsluitingen en omleidingen lijkt nu het einde van al die werkzaamheden nu in zicht. Van de projectleider hebben we de volgende planning ontvangen. Alleen het weer of onvoorziene omstandigheden kunnen nog roet in het eten gooien. Het asfalteren van fase 3 zal gebeuren, als alle omstandigheden het toelaten, op: 6 en 7 juni fase 3 (van rode brug tot Co de rijk) Op dat moment zal ook de Rode brug gerepareerd gaan worden om het klappen tegen te gaan. Dat andere gedeelte van Co de Rijk tot aan de bushalte zal de toplaag krijgen op: 8 juni fase 4. Het Vechthuis is dan alleen via rode brug bereikbaar. De kruising Hoogstraat/Loevenhoutsedijk is die dag dicht! 9 juni is gepland als uitloop fase 4 (mocht het weer tegenzitten) 10 juni belijning gehele werk (onder voorbehoud van het weer.) 10 juni 's avonds gehele weg open! Website buurtcomité www.bc-hoogstraat.nl online. Wist u dat al??? Als u van het laatste nieuws in de wijk op de hoogte wilt blijven dan kunt u even naar onze internet site surfen. Daar vindt u de laatste nieuwtjes. Regelmatig worden er de laatste berichten op geplaatst. Maar ook als u informatie wilt over het buurtcomité kunt u dat daar vinden. De website zelf is helemaal vernieuwd en ziet er puik uit. Neem gerust eens een kijkje, het kost immers niets. 10