Samenstelling: Ayatollah Musa en Rogier Maaskant

Dagboek Charlois

DAGBOEK CHARLOIS 2010 Samenstelling: Ayatollah Musa en Rogier Maaskant

Inhoud Voorwoord Abubakr Akkari Abubakr Akkari Mohammed Akkari Rien Vroegindeweij Mohammed Akkari Stéphanie Elburg Jana Beranová Aslihan Böyük Lionel Martijn Trotse ouders Misschien is het doorzichtig Foto s Het ontstaan van de International Football Union Van Charlois tot Sjaarloos Foto s Een dubbel happy end De deur laat je komen de deur laat je gaan Foto s 7 9 15 19 22 23 27 38 40 Amal Ameziane el Idrissi Mijn Charlois Erik Brus Vaanweg 44 55 Jan-Willem van Drunen Yousra Jamili Natasha Slagtand Yonca Gürbulak Steissy Santos Bianca Boer Nakeb Hosseini Tanya Stern Daniël Dee Foto s Sneeuwkoningin Charlois Foto s Alleen In excelsis Hema Foto s Hij staat daar maar Jeugdsentiment 57 61 69 71 75 79 80 84 85

Amor Latumeten Wesley Wolters Arie van der Ent Wesley Wolters Yesim Yilmaz Cyriel van Rossum Biografische informatie Colofon Foto s Het verleden en de toekomst Mijn Charlois Mijn Foto s Niet mijn baba Onderste la 88 92 95 97 101 105 107 109

Voorwoord Lionel Martijn Trotse ouders Voor u ligt Dagboek Charlois. Acht Rotterdamse schrijvers begeleidden negen jongeren bij het schrijven van gedichten, korte verhalen, sprookjes en songteksten. Daarnaast kreeg acht jongeren persoonlijke begeleiding van twee Rotterdamse fotografen om te komen tot een bloemrijk beeldverhaal. Hiermee kregen deze jongeren een kans die voor velen een droom is: schrijver of fotograaf worden. Dit heeft iets heel bijzonders opgeleverd. In deze literaire uitgave lichten onze Charloise jongeren een tip van de sluier op en gunnen ons een intiem kijkje in hun belevingswereld. Maar tegelijkertijd is het een mix van prachtige kunst en fascinerend proza en poëzie. Natuurlijk wisten we het allang: in Charlois wonen veel leuke jongeren, met veel, soms nog verborgen talenten. Bij deze jongeren zijn de talenten, die reeds ruimschoots voorhanden waren, naar boven gehaald. Ze zijn het niet geworden, ze waren het allang: schrijvers, dichters, fotografen, kunstenaars! En hun creativiteit verdient dan ook zeker niet minder dan publicatie in een echt boek. Dagboek Charlois heeft dan ook grote indruk op mij gemaakt. En ongetwijfeld is het een boek waar onze toekomstige schrijvers en fotografen over tien jaar nog eens in kijken, om te zien hoe het destijds allemaal begonnen is. In Charlois Om in de sfeer te blijven wil ik u hierbij graag een kijkje gunnen in mijn belevingswereld, toen ik de leeftijd had van de auteurs van Dagboek Charlois. We hebben allemaal unieke ervaringen en deze is er volgens mij er een van. De verjaardag van mijn lievelingstante op een mooie zondag in december 1967 is mij altijd bijgebleven. Wij moesten s middags eerst in bad om daarna op ons paasbest netjes te wachten tot we naar het feest gingen. Ik had een mooi maatpak aan van Italiaanse stof dat ik aan mijn heilige communie had overgehouden. Het donkerblauwe pak met een wit hemd eronder en een dasji poesji (strikdas) stonden me goed. Zelfs de bijpassende, onder streng toeziend oog van mijn vader grondig gepoetste schoenen ontbraken niet. Tegen de tijd dat wij op het feest arriveerden begon het al te schemeren. Terwijl ooms, tantes, neven, nichten en vele andere gasten binnenstroomden, leefden de kinderen zich uit in de tuin. De met glad beton verharde vloer maakte van het terras een uitstekende speelplek. Mijn tante had deze verharding laten aanbrengen omdat het zo gemakkelijker was om schoon te houden en voorkwam dat er veel stof naar binnen kwam waaien. Later op de avond riep mijn moeder mij naar de woonkamer, om een hand te geven aan een aantal laatkomers. Ik schoof stilletjes aan en ging tegen alle etiquette in op de vloer zitten. Mijn vader was aan het speechen en vertelde met veel trots dat ik later arts zou worden. Vervolgens keek hij mij streng aan en ik begreep dat ik moest gaan staan. Mijn moeder fluisterde mij in dat ik me moest voorstellen. Toen ik met veel tegenzin 7

opstond zag ik de trotse blik van mijn ouders overgaan in ontzetting. Het gat in mijn broek en mijn bloedende knie konden niet meer worden bedekt. Met mijn jeugdige logica concludeerde ik dat mijn ouders niet meer trots op me waren. Ter plekke nam ik me heilig voor het weer goed te maken: ik zou zorgen dat ze weer trots op me zouden zijn! Arts ben ik niet geworden. Maar ik weet zeker dat zij wel trots waren op de stappen in mijn verdere leven, ook die van politiek heelmeester daar waren ze net zo trots op, en hun blik van goed gedaan vervult mij telkens weer van blijdschap. Lionel Martijn was van 1994-2010 portefeuillehouder Sociale en Economische Zaken van de deelgemeente Charlois. 8

Misschien is het doorzichtig Abubakr Akkari Dop 1 een dop in de wc schoonmaakmiddel in de wc middelgrote verpakking Abubakr Akkari Dop 2 dop in de wc, geel gekleurd mmm, doel onbestemd toch leuk 9

Abubakr Akkari 4 x zwart zwarte pet, zwarte jas zwarte schoenen, zwarte broek zwarte capuchon, zwarte fiets zwart kettingslot Abubakr Akkari Checkpoint maak je zakken leeg je blauwe broek grijze jas 10

Abubakr Akkari Blauwe natuur blauwe natuur helemaal bedekt groen water maar eigenlijk was het bruin Abubakr Akkari Stamboom blauwe pijl op groene stamboom (niet van jouw familie) met rivieren en bergen erop 11

Abubakr Akkari Een klein gaatje een klein gaatje met strepen erin misschien is hij afgebroken het gaatje erin de zon erdoor Abubakr Akkari Meetkunde heel veel kleine rondjes liggende rechthoeken op vierkanten met verschillende kleuren en allemaal cijfertjes erop omgevallen driehoeken 12

Abubakr Akkari Verdwenen een heilig kluisje klinkt echt heel raar het was van een jongen die plotseling verdween op mysterieuze wijze of misschien heel gewoon Abubakr Akkari Zacht is dat zacht zit dat lekker niet die stenen maar dat erachter paars met zwarte schaduw 13

Abubakr Akkari Navel een gele kleur met een uitstekende navel het weerkaatst het licht en misschien is het doorzichtig 14

Abubakr Akkari

Mohammed Akkari Het ontstaan van de International Football Union Daar zit ik dan, in mijn kamer, achter de pc, verveeld. Het regent, dus even buiten chillen gaat niet. Al mijn vrienden hebben wel wat te doen, alleen ik ik zit maar te staren naar het beeldscherm, dat nog steeds op het bureaublad staat. Het is ook stil, het enige geluid dat ik hoor is dat van de ventilator van de pc. Ik heb mijn mailbox al tien keer gecheckt. Verveling werd me de baas. Ik besloot op Wikipedia te gaan en op een willekeurige pagina te klikken, even kijken wat eruit kwam. De eerste keer kwam ik op een vage pagina over een of ander oud winkeltje. Nog een keer proberen dan maar. De tweede keer kwam er wel iets interessants uit: /Iraqi_Kurdistan_national_football_team! Heeft Koerdistan een eigen voetbalteam? Geboeid keek ik verder en kwam bij steeds interessantere feiten. Maar het leukste was toch dat ze hebben meegedaan aan een World Cup. De viva World Cup om precies te zijn. Een wk, zo bleek, voor niet door de Wereldvoetbalbond, de Fédération Internationale de Football Association (fifa), erkende naties. Verder bleek ook dat er een hele wereld bestaat van Non-fifa teams, zoals ze worden genoemd. De Non-fifa-world. Er bestaat zelfs een internationale voetbalbond, de Nouvelle Fédération-Board (nfb). Ik besluit naar hun website te gaan. Maar net voor ik dat doe, word ik gebeld door een vriend of ik met hem naar zijn werk wil meefietsen. Het regent al niet meer, integendeel, de zon schijnt, en ik besluit dat maar te doen. Morgen zal ik wel weer verder kijken. *** De volgende dag heb ik haast. Ik probeer zo snel mogelijk van school in Charlois thuis in Schiedam te komen. Het heeft me toch gegrepen, die Non-fifa-world. Thuis aangekomen doe ik meteen de pc aan. Nog steeds gefascineerd door wat ik gisteren allemaal heb ontdekt, zoek ik in mijn browser history naar de pagina van gisteren. Op Wikipedia heb ik toen verder naar deze Non-fifa-world gezocht. Wat bleek, Groenland, Monaco, Gibraltar en zelf het Vaticaan hebben een nationaal voetbalteam. Alle geen lid van de Wereldvoetbalbond, maar juist van zijn tegenpool, de nfb. Ik herinner me dat ik de website zou bezoeken, en doe dat meteen. Het blijkt een heel simpele website te zijn zonder al te veel informatie. Maar wat ik wel vind is een forum. Ik maak daar meteen een inlognaam aan en laat een bericht achter: Dear people of the nfb, I really like your idea of representing Non-fifanations, but could you please provide me with some more information? Kind regards, Mohoman 19

Wekenlang bleef ik actief op dat forum, elke week nog meer gemotiveerd dan de vorige. Met andere gebruikers deelde ik de informatie waarover wij beschikten. Tijdens die periode creëerde een gebruiker de Wallonia Football Association, een voetbalbond die Wallonië representeert. Na een tijd werd ik benaderd door Diego Clemente, een Spaanse student it, of ik wilde meewerken aan het opzetten van de Europese afdeling van de nfb. Op dat moment was ik nog maar zestien. Ik was heel blij met het feit dat ik werd gekozen om mee te mogen doen, maar ik had ook het gevoel dat ik niet wist wat dit met zich zou meebrengen. Uiteindelijk deed ik toch mee. Ik werd doorverwezen naar een forum, dat later het hoofdkwartier bleek te zijn van al onze Europese operaties. Daar bleken ook al acht andere leden aan het werk te zijn. Het eerste wat er daar aan de orde was, was dat ze (inmiddels we ) een grote waarde toekenden aan het aanstellen van een president, iemand die de zaken op orde moest stellen en die aanspreekbaar moest zijn voor de buitenwereld. Het bleek dat ze al pro forma besloten hadden te kiezen voor ene Paul David Carli, een Nederlandse jongeman van ongeveer zesentwintig jaar oud. Later bleek hij de oudste te zijn. Iedereen was rond de zeventien of achttien jaar oud en had geen tot niet-noemenswaardige ervaring in zulke organisaties. Alleen David had een beetje ervaring. Ikzelf was toen nog maar net zestien. De tweede stap was de naam van de organisatie. Er waren heel wat namen om uit te kiezen, maar Confederation of European New Federations (cenf) kreeg de meerderheid. Om terug te gaan naar de organisatie zelf, de doelstelling was om alle Europese voetbalnaties te verenigen in één Europese organisatie, die onderdeel zou zijn van de nfb een soort uefa van de fifa. Toen Diego een lijst opstelde met het mogelijk aantal leden dat we konden krijgen kwam hij tot zo n driehonderd leden. Dit was nog wel zonder rekening te houden met naties die een voetbalbond hebben of niet. De nfb had een vreemd beleid in het aannemen van leden. Daar gingen wij niet mee akkoord. Het hield in dat iedereen die lid wilde worden, ook automatisch lid werd, wat zijn toestand ook was. Dit betekende ook dat verschillende micronaties en virtuele naties gewoon lid konden worden. De meest bekende daarvan is Sealand, het voormalig olieplatform dat wordt bewoond door twee personen. Het heeft een eigen vlag, een eigen paspoort en zelfs een eigen munt. Alleen nergens erkend natuurlijk. Ze hebben zelfs een Deens amateurvoetbalteam ingehuurd als nationaal voetbalteam. En ze waren lid van de nfb. Wij vonden dat op zich niet eens zo erg, maar hadden wel liever dat ze geen lid werden van de cenf. Verder wilden wij dat er striktere regels kwamen. Dat gekissebis duurde een lange tijd, het is nooit opgehouden zelfs. Het werd steeds weer versterkt door de respectloosheid waarmee wij, de leden van de cenf, werden behandeld. Jean-Luc Kit, de voorzitter van de nfb en door ons J.L.K. genoemd, schroomde niet om harde woorden te gebruiken tegen ons en had zelfs meerdere malen gelogen over ons, zoals later zal blijken. Uit motivatie om toch door te gaan met cenf bedachten we dat het leuk zou zijn om een lid te creëren. Een van de leden van de cenf was Daniele Fiore, een jongeman van het eiland Ischia nabij Napels in Italië. Hij kwam met een voorstel om een Ischia-voetbalbond op te richten, compleet met voetbalteam, badge en vlag. Het is uiteindelijk niet afge- 20

maakt, maar het laat zien hoe makkelijk de nfb is. Uiteindelijk heeft de cenf het meest succesvolle Non-fifa-maandblad opgezet: Alternative Football News. We wilden nieuws van de Non-fifa aan de wereld doorgeven middels interviews, nieuws en een column. *** Na een tijd ontstonden er ruzies en gekissebis tussen de cenf en de nfb, hetgeen uitliep op de terugtrekking van alle leden van de cenf. Wij waren op dat moment nog met z n achten en besloten voor onszelf te gaan, en alles meer professioneel aan te pakken. We richtten onze eigen voetbalbond op, de International Football Union (ifu), en een van de leden besloot een eigen nieuwswebsite op te zetten: de Non-fifa-News Agency, een nieuwsagentschap voor alle Non-fifa-nieuws en -feiten. Dat werd een doorslaand succes. Het werd de meest geraadpleegde Non-fifa-website de Wikipedia van de Non-fifawereld. De ifu werd door zijn striktere regels ook door verschillende media gezien als het serieuze alternatief voor de nfb. Twee leden uit Portugal, Marco Calapez en Nelson do Nascimento, werden gekozen als bestuur. Zij hebben de ifu ook geregistreerd. In het begin liepen we tegen problemen aan waar het registreren betreft. We konden nergens online een non-profitorganisatie oprichten. Dus hebben we besloten ons maar te registreren als bedrijf met non-profitdoeleinden. Het bleek in de uk mogelijk om zonder fysiek aanwezig te zijn een bedrijf te registreren. Meteen na de registratie hebben we contact gezocht met potentiële leden en kregen we een aantal serieuze reacties, zoals van de Gronland Bold-Spil (Groenlandse voetbalbond) en de Zanzibar Football Association. Beide hebben zich aangemeld bij de ifu en zijn lid geworden. Ook andere serieuze leden hebben geantwoord op onze uitnodiging, zoals Nevis, Kribati, Saint Helena. Ons succes bleef niet onopgemerkt, maar het werd ons kennelijk niet gegund, want de nfb stuurde naar eigen zeggen 13.000 mails naar de media, personen en voetbalbonden over ons, waarin stond dat wij werden ontslagen uit de nfb. Ook wij kregen die mail. En dat terwijl we juist zelf ervandoor waren gegaan omdat we het veel beter wilden doen. Een andere leugen is dat we met de Non-fifa-News Agency logo s en teksten hebben gebruikt zonder toestemming van de nfb, terwijl we daar nadrukkelijk toestemming voor hadden gekregen. Bijgesloten was bovendien een acceptgiro voor 20.000, om dat allemaal te vergoeden. Toen kwam de schrik erin. Gelukkig hield Nelson het team goed bij elkaar en zijn we toch zelfverzekerder dan eerst verder gegaan. Als iemand meer wil weten, google dan Mohammed Akkari International Football Union. Er komt een blog met meer verhalen. 21

Rien Vroegindeweij Van Charlois tot Sjaarloos Charlois verbindt Rotterdam met de vroegste ontstaansgeschiedenis van Nederland. Vernoemd naar Karel de Stoute of de Stoutmoedige (Charles le Hardi), een hertog en houwdegen uit Bourgondië die brandschattend en vuurtjesstokend de schrik van de toenmalige Europese gewesten en deelgemeenten was. Zo n roofzuchtige ridder kon je beter te vriend houden. In het gebied van de Maas kreeg Karel op de een of andere manier een stuk land in gebruik dat vaak onder water liep. Na bedijking en inpoldering werd het Charlois genoemd, of eigenlijk Charolais, naar een ander bezit van Karel in Frankrijk. In die tijden werd landjepik nog met zwaard en paard gespeeld en de onverzadigbare Karel trok er zo vaak met zijn leger op uit dat hij in 1477 zelf het loodje legde. Het zou natuurlijk mooi geweest zijn als hij in zijn ijzeren ridderkostuum in de Boergoensevliet (le Cours de Bourgogne) was afgezonken. Maar hij sneuvelde in de strijd om Nancy. Zijn stoffelijk overschot bleef dagen op het slagveld liggen, zijn gezicht door de wolven aangevreten en zijn wapenrusting en kleren geroofd. De een zijn dood is de ander zijn brood. Aldus kregen de gewesten Holland en Zeeland zelfbestuur en werd het Frans als bestuurstaal vervangen door Nederlands. Met andere woorden Charlois (Sjarlwà) werd Sjaarloos, al bleef men Charlois schrijven. Buitenstaanders die niet zo met het spraakgebruik van de Rotterdammers op de hoogte zijn en in hun onschuld op zijn Frans Sjarlwà zeggen, wordt met een zekere laatdunkendheid gevraagd of ze misschien Sjaarloos bedoelen. Op een website las ik zelfs de waarschuwing dat men Charlois op Zuid toch echt niet met de Franse stad moest verwarren. Maar in heel Frankrijk is er geen stad, dorp of gehucht van die naam te vinden. In België heb je Charleroi, bij Bruxelles, maar dat is naar de Spaanse koning Karel ii vernoemd. Charlois is eigenlijk helemaal geen Frans, zoals het souterrain, waarin ik dit stukje schrijf, ook geen Frans is in de betekenis die wij er als half ondergronds vertrek aan geven. Zoals men in een Frans woordenboek ook tevergeefs naar bijvoorbeeld de betekenis van porte-brisée voor een dubbele openslaande- of vleugeldeur zal zoeken. Er is dus geen enkele reden om Sjarlwà tegen Charlois te zeggen. De Charloisers zelf weten dat uiteraard het beste, want Er was eens een losbandige dame in Charlois Die had sjans met een mooie fransoos Hij heette François Maar zij zei ach quoi Dan doen we toch Frans op z n Sjaarloos? 22

Mohammed Akkari

Stéphanie Elburg Een dubbel happy end Ik stap uit de metro op Zuidplein en ren de trap af naar de stationshal. Toch wel fijn dat het winkelcentrum aan het station grenst, denk ik. En al zeker fijn dat ik in mijn eentje ben, voeg ik stiekem eraan toe, terwijl ik naar een jankend kind kijk. Rustig manoeuvreer ik me door de mensenmassa, op zoek naar een kledingwinkel. Bij Zara ga ik naar binnen en kijk door de rekken. Ik zie een wit t-shirt met een blauwe panda erop. Leuk t-shirt, denk ik en ik pak mijn maat uit het rek. Snel loop ik naar de kassa en sluit aan in de rij. Vanuit mijn ooghoeken zie ik vier jongens buiten op de trap zitten. Ze kijken doodongelukkig. Mevrouw, u bent aan de beurt! Mevrouw met het witte shirt! Verschrikt kijk ik vóór me. Sorry, ik was afgeleid. Dat was te merken, mevrouw, zegt de caissière met een knipoog. Vierentwintig euro en negentig cent, alstublieft. Ik pak mijn portemonnee en geef twee biljetten, één van twintig en één van vijf euro. De caissière pakt het geld, doet het in de kassa en geeft mij tien cent en het tasje met het t-shirt. Nog een prettig weekend, madam. Ik wens u hetzelfde. Ik loop de winkel uit, terwijl ik de tien cent wegstop. Ongerust ga ik naar de jongens toe. Is er iets aan de hand? Jullie kijken niet zo vrolijk. Tja, zegt de jongen met het rode shirt. Wij zijn ook niet vrolijk. En wat je zegt, er is iets aan de hand. Hij kijkt omhoog. De andere drie jongens knikken instemmend. Mag ik vragen wat er aan de hand is? Ik wil het best zeggen, maar niet hier. Er zijn hier te veel mensen. Ja, dat begrijp ik, zeg ik. Maar als je er wel over wilt praten, mag je dat bij mij doen. Misschien kan ik jullie wel helpen. Al is het maar om het kwijt te raken, dat kan ook helpen. Hier heb je mijn visitekaartje. Je mag me bellen. Eh, bedankt! zegt hij terwijl hij al iets opbloeit. Ondertussen grist de donkerblonde jongen het kaartje uit zijn handen en bestudeert het. Ik moet weer gaan! Ik hoor het wel. Ik groet de jongens en loop naar de bushalte. Daar neem ik plaats op een bankje. Is ze wel betrouwbaar? vraagt een van de jongens. Natuurlijk is ze betrouwbaar, Kai. Hoe weet jij dat zo zeker? Kijk, ze praatte serieus, ze nam ons serieus. En een visitekaartje, wat wil je nog meer? Je hebt gelijk, Jesse, zegt Dano, de donkerblonde van het groepje. Ik stel me alvast beschikbaar om langs te gaan bij deze dame. Praat niet zo netjes, Dano! Dat doe je normaal ook nooit, zegt Jesse terwijl hij Dano een por in zijn zij geeft. Ik ga wel bellen. 27

Hé, kijk, daar komt de bus aan, denk ik bij mezelf en spring op van het bankje. De bus stopt en ik check in. Op datzelfde moment gaat mijn telefoon. Hoi, met Marlou Schouten. Eh, goeiemorgen, Jesse hier. Jij had ons daarstraks je kaartje gegeven. Vertel verder. Eh, Dano wil graag bij jou langskomen om te praten. Dano? Ja, die donkerblonde. Die dat kaartje van me afpakte. Is twee uur goed, vanmiddag? Dat is goed, dan ben ik er. Ik hang op en kijk hoe laat het is. 12:41, nog tijd genoeg om op te ruimen en wat uit te rusten. Tevreden kijk ik uit het raampje. De jongens glimlachen weer een beetje. Ze staan op om een rondje te lopen. Alfred (de blonde) pikt het visitekaartje uit Jesse s handen en bekijkt het: Charloisse Hoofd 91 in Rotterdam. Weet iemand waar dit ligt? Uh, nee. We kunnen even op internet kijken, zegt Dano, ik moet er immers naartoe. Goed plan. Ze lopen met z n vieren naar een internetcafé. Wacht! roept Kai. Ik heb een afspraak met mijn vriendin. Ik denk dat ik maar ga. Veel plezier! zegt Jesse. De drie jongens lopen verder, het internetcafé in. Dano en Jesse nemen plaats achter een computer en Alfred geeft de man achter de balie een euro. Halte Dokhaven, schalt het in de bus. Ik sta op en loop langzaam naar de deur. Veel mensen wachten ongeduldig om uit te stappen. Eindelijk gaat de deur open. Snel check ik uit en loop naar huis. Dus, ik moet bus 73 hebben, naar de Dokhaven? En dan de grote, zwarte flat? Heb ik dat goed? Dat klopt, Dano. De bushalte onder de metrobaan, antwoordt Jesse. Hoe laat moet ik gaan? Zo n drie kwartier van tevoren, denk ik. Dan heb je genoeg tijd om naar de flat te lopen. Ik begin trouwens honger te krijgen. Ja, even een boterham halen, ik heb ook trek! zegt Alfred. Ik hang mijn jas aan de kapstok en ga naar de woonkamer. Wat zou er toch aan de hand zijn? vraag ik me af. Misschien is hun maat omgekomen? Nee, dan zaten ze daar niet. Ik kom er vanzelf wel achter. Ik loop naar het raam om het passerende cruiseschip te bekijken. Op Zuidplein nemen de jongens afscheid van elkaar. Alfred en Jesse gaan naar de stad, Dano naar Charlois. Aangezien het station groot is loopt Dano een paar rondjes om de goede halte te zoeken. Na twee rondjes ziet hij dat er op halte k de bus 73 staat. Snel rent hij erheen en stapt in. 28

Het is bijna twee uur. De benedenbel gaat. Dat zal Dano wel zijn. Ik loop naar de bel en druk op het knopje, zodat de deur opengaat. Even later gaat de bovenbel en daar staat Dano. Eh, hoi, stamelt hij. Kom verder! roep ik enthousiast. Maar als je wilt kunnen we ook buiten zitten. Hier bij het water is het best lekker. Ik wil liever binnen, als je t goed vindt, zegt Dano en neemt plaats aan de eettafel. Wat wil je drinken? vraag ik. 7up, alsjeblieft. Ik loop naar de keuken, schenk in en ga tegenover hem zitten. Wat is het probleem, vertel. Tja. Eigenlijk vind ik het erg moeilijk Ik zal niet lachen, beloofd. Ik leg mijn hand op mijn borst. Hij neemt een slok. Een vriend van ons, Anthony, zit diep in de problemen. Wat is er met hem dan? Schulden? Nee, veel erger. Hij is ontvoerd en achter de ramen gezet, op de Wallen. Nu wordt hij vernederd door zijn baas. Hij moet zelfs al zijn verdiensten afstaan. Ik kijk hem verbaasd aan. Hoe kan dat in godsnaam? Ja, dat weet ik ook niet. Maar de vraag is: hoe kan hij daar weg worden gehaald? Dat weet ik zo niet, daar moet ik over nadenken. Peinzend kijk ik naar buiten, naar de binnenvaarders die voorbij glijden. Het getuf van de boten werkt rustgevend. Opeens krijg ik een geweldig idee. Dano Ja? Er ging zojuist een lampje branden. Nou en? Dan zet je m weer uit. Nee, ik bedoel iets anders. Ik heb een geniaal plan. Oooooh Zeg dat dan. Mag ik weten wat? Jawel, maar ik heb je vrienden nodig om het uit te voeren. Kun je ze even bellen? Dano pakt zijn telefoon en belt. Mag ik nu weten wat het plan is? vraagt hij. We gaan naar de Wallen, huren Anthony in en proberen meer te weten te komen. Daarna ontvoeren we hem terug. Dano glundert: Hei, dat klinkt geweldig! We vluchten naar het zuiden van het land, in verschillende auto s, en blijven een paar dagen in een hotel om tot rust te komen. Daarna laten we zijn familie weten dat hij vrij is. Hoe lang duurt het voordat je vrienden er zijn? Een halfuurtje. En hij voegt er verlegen aan toe: Hartstikke bedankt dat je ons wilt helpen. Geen dank, zeg ik. Maar mag ik weten hoe hij achter de ramen is beland? Nou, na een nachtje stappen zijn we met z n vijven naar huis gegaan. Hij zou deze keer rijden en heeft ons ook allemaal netjes afgezet. Vervolgens is hij weggereden en niet thuis gekomen. Ai, dat is niet leuk om te horen. Wat hebben jullie toen gedaan? 29

Dano neemt een slok en vervolgt: Hij woont nog thuis bij zijn ouders, zij maakten zich zorgen en belden ons. Maar bij ons was hij ook niet. Toen belden we een aantal vrienden, maar ook die wisten niks. Zijn ouders hebben hem de volgende dag als vermist opgegeven en een paar dagen later belde Kimberly op, de vriendin van Kai. Zij dacht dat ze hem gezien had. Ze zei dat hij in een bordeel zat. Sjezus, wat erg! roep ik verontwaardigd. Ding-ding De tram? Nee, de bel, dat zullen je maten wel zijn. Ik knipoog naar Dano en loop naar de deur. Hoi! roept Jesse enthousiast. Mogen wij binnenkomen? Maar natuurlijk! Wat willen jullie drinken? Koffie, alsjeblieft, zegt Kai. Zwart. De mijne met melk en suiker, voegt Jesse eraan toe. Ik wijs naar Alfred. En jij? Heb je 7up? vraagt Alfred zachtjes. Uiteraard. Neem plaats, jongens, waar ook, als je maar lekker zit! De drie jongens hangen hun jas op en gaan op de bank zitten, naast Dano. Terwijl ik de 7up voor Alfred inschenk, zeg ik tegen de jongens dat de koffie al pruttelt. Als jullie allemaal te drinken hebben, vertel ik wat we gaan doen. Oké? Begrepen! zegt Kai. Hij trekt zenuwachtig aan zijn blauwe shirt. Graag zo snel mogelijk! Hij kijkt me aan met zijn heldere groene ogen, terwijl ik naar de keuken loop. Het is een geweldig plan, Alfred! Echt? Wat is het dan?! roept Alfred enthousiast. Hij lijkt niet meer verlegen te zijn. Wacht maar tot ze terug is. Dan hoor je het wel. Nou, ik hoop dat ze opschiet. Ja, dat mag ze wel doen, zegt Jesse. Ik stik van de nieuwsgierigheid. Wacht, daar komt ze al, zegt Kai. We vroegen ons al af wat voor idee je hebt. Dat zal ik jullie vertellen. Maar let op: de dingen die we nodig hebben moet je zelf betalen. Want ik heb de geldpest niet. Dat lijkt me niet meer dan duidelijk, zegt Alfred. Zeg, hoe heet jij eigenlijk? vraag ik sarcastisch. Alfred. Je bent nu wel een stuk minder verlegen dan eerst, hè. Uh, ja. Houden zo. De jongens hangen aan mijn lippen. Laat ik maar bij het begin beginnen. Ik ga naar Anthony toe, op de Wallen. Daarna vraag ik of hij ook buiten de deur werkt, in een hotel bijvoorbeeld. Als dat zo is, probeer ik iets met hem te regelen. Maar dan wel zo dat zijn baas ons niet kan horen. Ga door! zegt Jesse. 30

We proberen erachter te komen hoe zijn situatie is, en of zijn baas moeilijk doet. In de tussentijd houden we hem voorzichtig in de gaten. Na een week gaan we undercover, in een auto, naar hem toe en ontvoeren hem terug. Wie van jullie heeft een rijbewijs? Kai en Jesse steken hun hand op. Fijn zo. Kunnen jullie je auto s dan op de vluchtroute langs de weg zetten? Op een parkeerplaats, bijvoorbeeld? Mochten ze het kenteken hebben herkend, dan weten ze niet dat we een andere auto hebben gepakt. Maar stel dat ze ons zien in een andere vluchtauto, wat dan? vraagt Dano. Daar heb ik ook een oplossing voor bedacht. We kunnen ons verkleden. Op het Zuidplein zit een kledingzaak die hiphopkleding verkoopt. Clear. Kai steekt zijn duimen op. Maar heb jij een auto dan? vraagt Jesse. Ja, die heb ik, hoezo? Nou, als jij hem met je auto gaat ontvoeren, zou je misschien last kunnen krijgen van die criminelen. En dat moeten we niet hebben. Ja, dat is ook zoiets. Maar we kunnen toch een auto huren of van iemand lenen. Ik denk dat ik een auto kan lenen van vrienden, zegt Alfred. Ik kijk de groep rond. Nou, dat kunnen jullie dus onderling wel oplossen. Ik denk het wel, zegt Alfred. We moeten een goede taakverdeling maken. Bel me terug als jullie klaar zijn. Komt voor mekaar! Op de valreep roep ik nog: Mij maakt het niks uit welke taak ik krijg, hoor. Jesse loopt naar de lift en drukt op het knopje. Na vijftien seconden is de lift er en ze zoeven naar beneden. Welke taken zijn er? vraagt Kai terwijl hij zijn auto opent. Iemand die de benodigde dingen regelt. Zoals de auto, de kleding, de plaatsen waar de vluchtauto s moeten staan, zegt Jesse. Iemand die met Marlou mee moet om Anthony terug te krijgen. Ik denk dat we haar de leiding moeten geven, zegt Dano. Alfred, heb jij een papiertje om alles op te schrijven? Heb ik, zegt Alfred en hij begint te schrijven. Jesse en ik zetten de auto s op de vluchtroute, zegt Kai. Dan mag Dano Marlou helpen. Nog meer? Wat moet ik doen? Jij mag de vluchtroute uitstippelen en de vluchtauto regelen. Nou, ik denk dat we dan klaar zijn. Ik bel Marlou wel even! roept Jesse. De telefoon gaat en ik neem op. Met Marlou Schouten. Met Jesse, we zijn klaar met de taakverdeling. Wanneer spreken we af om het door te nemen? Dat ligt eraan. Ik kan morgenavond. Dat is goed. Zeven uur? Afgesproken, doei! 31

Exact om zeven uur gaat de bovenbel. Ik loop naar de deur en doe open. Hoi! De jongens stappen naar binnen. Hé, hoi! roep ik. Jullie zijn er snel uitgekomen zeg! Ja, het was makkelijk, zegt Kai. Waarop Jesse hem aankijkt en roept: Ja, jij zat achter het stuur! Vertel, zeg ik en kijk de jongens nieuwsgierig aan. Nou, zegt Dano, jij bent in ieder geval de leider, aangezien jij het plan tot in de puntjes kent. Kai en Jesse zetten de vluchtauto s op de route, Alfred stippelt de vluchtroute uit en ik mag jou helpen. Hebben jullie de vluchtauto s? Ik heb de mijne, die van Kai, maar de auto die we als eerste gebruiken is nog niet zeker. Jesse pakt zijn telefoon en gaat naar de gang om dat te regelen. Alfred, jij mag achter de computer. We moeten naar een stad in Zuid-Limburg. Dano en Kai, jullie mogen met mij mee naar Zuidplein om kleding en een cd te kopen. Jesse loopt de kamer in. Gefixt, ik kan een auto gebruiken van Lenny. Hij komt hem morgen brengen. Alfred heeft intussen de vluchtroute uitgeprint en komt enthousiast naar ons toegelopen. Kijk, we gaan eerst naar Utrecht, de stad in. Daar wisselen we van auto. Dan gaan we naar Nijmegen en daar wisselen we ook van auto. Daarna rijden we door naar Sittard. Hoe zit het met dat hotel? vraagt Dano. Dat regel ik ook meteen! Alfred springt weer achter de computer. Hebbes! roept Alfred. Hotel Bloemstraat in Sittard, 45 euro per nacht! Reserveer maar snel! zeg ik. We zijn dan met z n zessen. Doe ik, klinkt het van achter de computer. Ik pak de routebeschrijving en neem die door met de jongens. Wanneer gaan jullie de auto s neerzetten? Als Lenny de auto heeft gebracht, zegt Kai. Nou, ik geloof dat we klaar zijn, zegt Jesse. Morgenochtend om half negen probeer ik hier weer te zijn met de hele club. De jongens staan voor de deur met hun auto. Ik ga naar buiten en start de mijne. Op Zuidplein splitsen we in twee groepen: Dano, Kai en ik gaan naar de Free Record Shop, terwijl Jesse en Alfred de andere kant opgaan. Dano ziet een goede hiphop-cd en geeft die aan mij: Ik heb er geen verstand van, maar deze lijkt me best goed. Ik ook niet, zullen we die dan kopen? zeg ik. Met de cd in het tasje lopen we daarna naar de streetwearshop. Wat is jullie maat? vraag ik alvast. Dezelfde als Jesse en Alfred, zegt Kai. Ik draag meestal maat l, zegt Dano. Toevallig weet ik dat Anthony xl heeft. Met z n drieën lopen we de winkel in en kijken rond. Ik pak een paar kledingstukken uit het rek. Pas maar, zeg ik tegen Dano. Even later komt hij het pashokje uit. Man, dit vind ik niks! Kan het niet een beetje normaal? 32