Juli 2012 In deze uitgave: Situatie ProNiño Honduras 2012 Nieuwe projecten ProNiño 2012 Koninginnemarkt 2012 Olifanten workshop Overpeinzingen van een Amerikaans vrijwilliger
Situatie ProNiño Honduras anno 2012 Begin mei 2012 ontvingen wij een bericht van Bas Wiersma. Wij hebben met hem regelmatig contact over het wel en wee van ProNiño in Honduras. We sparren gedurende het jaar hoe de zaken lopen. Hij gaf aan dat er meer stabiliteit in de kinderopvang is gekomen door al onze inspanningen, hetgeen uiteraard geweldig nieuws is. Toch is er ook negatief nieuws te melden, ze kampen met ernstige problemen met veiligheid. Deze maand is een geliefde leraar van de school vermoord en twee broers van een werknemer van ons zijn eveneens vermoord. Hierdoor is de werknemer gevlucht naar een bergdorpje op vele uren hier vandaan. Ook de psycholoog van onze rechtbank is naar Guatemala gevlucht omdat ze hem probeerden af te persen en vermoorden. Verder is een van onze jongens beschoten, omdat hij een fiets gestolen zou hebben. Dit bleek achteraf niet waar. Telkens zijn er schietpartijen in Honduras. Zo is vorige week de 22 e journalist vermoord sinds anderhalf jaar, omdat hij de waarheid had geschreven over een drugszaak. Ook is de schoonbroer van een werknemer vermoord, omdat ze zijn brommer wilden stelen en hij weerstand bood. De moordpartijen houden niet op en zijn alom present, het is bijzonder zorgwekkend en ze leven allemaal met een soort onzichtbaar mes op de keel... Bas heeft er zelf wonderlijk weinig last van, hij is wel zeer voorzichtig waardoor hij zich eigenlijk heel veilig voelt. Dit soort berichten zijn verschrikkelijk en geven een zorgelijke situatie aan voor de Hondurezen en vooral voor de kinderen. Toch moet dit voor ons in Nederland een signaal zijn om nog meer er voor deze groep kinderen te zijn, het is sowieso al een erg kwetsbare groep. Om toch positief te eindigen, laat ons alsjeblief ervoor zorgen dat ook zij een mooie toekomst in het vooruitzicht houden. Nieuwe projecten 2012 In overleg met Bas Wiersma, onze contactpersoon bij ProNiño Honduras, hebben we opnieuw gekozen voor een totale financiële ondersteuning ad 4.500 voor een aantal nieuwe projecten. Het zijn de navolgende projecten: Voortzetting van de pedagogische ondersteuning van de kinderen met leerproblemen als gevolg van o.a. dyslexie. Dit project hebben we in 2011 ook ondersteund en gaf zeer goede resultaten. Om de medewerkers bij ProNiño in Honduras ook eens op een andere wijze te motiveren, is besloten om hun bij goed functioneren een extra bonus toe te kennen. Veel van deze mensen verdienen vaak minder dan het officiële minimumloon en werken vrijwillig meer uren om de kinderen goed te begeleiden. Een deel van de kinderen wil graag contact houden met hun familie. Echter voor het transport en begeleiding is geen geld beschikbaar. Ook huishoudelijke apparatuur is een kostenpost waar vaak geen rekening wordt gehouden. Het is een sluitpost in een begroting en veel donateurs trekken hun wenkbrauwen op bij dit luxe probleem. Toch gaat geregeld iets kapot, vandaar dat we voor de vervanging van koelkasten, vriezers, wasmachines, e.d. hiervoor een budget beschikbaar hebben gesteld.
Verder ligt het in de planning om de eetzaal op te knappen. Het plafond is in slechte staat, evenals de elektriciteitsleiding en afwatering. Dit levert gevaarlijke situaties op. Er is door onze stichting in overleg met een deskundige een planmatige opzet gemaakt wat en hoe vervangen zou moeten worden met een daarbij behorende kostenbegroting. Lokaal zal het plan met aanpak beoordeeld worden. Koninginnemarkt 2012 De Koninginnemarkt bij de Kapel in Roermond was weer ouderwets gezellig. Temidden van vele anderen bemanden wij opnieuw een kraam, waar diverse mensen ons bezochten. Uiteraard werd veel informatie over onze activiteiten en projecten gevraagd, tevens vonden veel van onze artikelen hun weg naar de nieuwe eigenaars. Zo werd op het einde van deze zonnige dag met plezier terug gekeken op een gezellige dag met ook nog een leuk financieel resultaat voor de kinderen. Olifanten workshop Op 29 mei hebben we met een aantal mensen een workshop olifanten boetseren bijgewoond. Deze workshop stond onder de deskundige leiding van Hub Dobbelstein, die werkzaam is bij SGL te Heerlen. SGL (Stichting Gehandicaptenzorg Limburg) is een grote organisatie, die zich bezig houdt met activiteiten- en woonbegeleiding van deze specifieke groep mensen in Limburg. Zij hebben ons ondersteund door het beschikbaar stellen van de ruimte en alle materialen. Hub leerde ons de fijne kneepjes waarom gekozen werd voor de olifant en hoe deze anatomisch in elkaar zit. Iedereen heeft aandachtig zitten luisteren, hoewel er gedurende de dag steeds meer creativiteit loskwam. Resultaat hiervan was een zeer grote diversiteit in de uitvoering. Het was fascinerend om te zien hoeveel verschillende olifanten het uiteindelijke resultaat was met als absolute uitschieter een zebralike olifant, het fantastische resultaat van onze meester Hub.
De opbrengst van deze creaties komt geheel ten goede aan een speciaal project voor de kinderen. Met dit geld willen we de kinderen in het nieuw steken (T-shirt, broek, schoenen en een riem). Voor hun is dit iets, waar ze lange tijd naar uit kijken. Op zaterdag 10 juli werden we terug verwacht om onze olifanten te schilderen en te glazuren. Als extra hulp werd de mankracht van de Pohlen-kids ingeschakeld. Nikki, Tom en Rick. Iedereen was benieuwd of de grote hoeveelheid olifanten de oven had overleefd. Nou, daarin werden we gerust gesteld. We kregen de nodige instructies mee hoe geschilderd en geglazuurd moest worden en vooral hoe niet. Hoofdnoot was niet te voorzichtig te zijn met de kleuren. In totaal moesten een zestig olifanten behandeld worden. De bedoeling is om deze olifanten op de Kunstmarkt Heerlen op 15 september 2012 te koop aan te bieden. Bij deze wordt dus iedereen opgeroepen om op die datum naar deze gezellige markt te gaan en vooral om onze stand te bezoeken. Alle vrijwilligers willen we bedanken, maar ook een speciaal woord van dank voor SGL, haar klanten en vooral Huub, die ervoor hebben gezorgd dat dit project kon doorgaan. Zonder al deze mensen was het onmogelijk geweest om dit te realiseren.
Overpeinzingen Kevin Cestra 5 Jaar.. waar begin ik? Wees gerust, ik ben niet van plan een roman te schrijven. Dus lees rustig verder als je dat wil. Ik arriveerde exact 5 jaar geleden in Honduras, het was 11 september 2006. Delta vlucht 504 was net geland. Ik was erg bang voor wat mij te wachten stond. Er zaten nauwelijks passagiers in het vliegtuig en de stewardess vroeg mij of alles in orde was. Ik had namelijk niets gegeten of gedronken tijdens de vlucht. Ik had alleen voor mij uitgestaard, uitkijkend op de stoel voor mij. Ik vroeg mij af of het avontuur dat mij te wachten stond wel de juiste keuze was geweest. Na 6 maanden gewerkt te hebben bij ProNiño besloot ik om langer te blijven. Ik dacht, nog maar een periode van 6 maanden er aan vastknopen. Ik had namelijk het gevoel dat ik mijn roeping had gevonden. Het werk was opwindend, uitdagend en bevredigend. Dit was overigens niet altijd het geval geweest. Mijn eerste reactie bij aankomst in Honduras was: Deze plek is beangstigend, de kinderen zijn moeilijk te controleren, en het plaatsje waar ik verbleef was één grote puinhoop. Ik had mij opgegeven om Engelse les te geven in het plaatsje San Pedro Sulo. Ik kreeg de baan. Met het lood in de schoenen zat ik later bij mijn baas om hem te vertellen dat ik een fout had gemaakt en terug naar de VS wilde. Hij heeft mij er van overtuigd te blijven. Angst hebben voor iets heeft zoals nu gebleken is ook zijn goede kanten, het heeft mijn leven gered. Het is mij ondanks dit alles nog steeds niet helemaal duidelijk hoe ik hier terecht ben gekomen. Begrijp me niet verkeerd, het is een geweldige plek. De cultuur, de ruimte, de omgeving en zelfs de hitte kan ik waarderen. Maar ik denk dat het vooral de stichting is die als een magneet werkt, en waarom ik hier blijf. Om te kunnen doen waar je goed in bent, betekenis te hebben voor zoveel geweldige kinderen is geweldig. Ook het van dag tot dag leven, niet wetend wat je morgen te wachten staat spreekt deze gringo wel aan. Iedereen die weet hoe ik de 9 tot 5 mentaliteit haatte zal mij wel begrijpen. Hier ben ik dus 5jaar later!! Nu een aantal hoogtepunten die ik de laatste jaren mee heb gemaakt. Het zeilteam. Dit was zowel een avontuur voor kinderen bij ProNiño evenals een fantastische ervaring voor mijzelf. Hoewel ik het team niet meer coach, gaat het nog steeds uitstekend, en daar ben ik trots op. Het vrijwilligerschap, de vriendschappen die gesloten werden. De lange dagen en het harde werken in de beginperiode zijn ook zonder meer hoogtepunten te noemen. De avonturen buiten de stad zou ik voor geld willen missen. Het eerste kind van de straat plukken en naar de opvang brengen onbetaalbaar. Zoiets vergeet je nooit meer. De evacuatie voor de tropische storm die Honduras in 2008 trof is wellicht geen hoogtepunt te noemen, maar spannend was het wel. Ik bestuurde de pick-up truck en reed achter de bus aan waarin de kinderen zaten. Het was op dat moment 2 uur s-nachts en door overstromingen reden wij door een enorme watermassa. De golven die de bus maakte hadden een hoogte van maar liefst 60 centimeter. Het werken met bezoekers. Het is heel veel werk, je maakt lange dagen, maar dat is mijn passie. Je leert enorm veel mensen kennen die ProNiño willen helpen omdat ze zien wat ProNiño voor deze kinderen doet.
Ik ben steeds meer gaan houden van dit land. Velen van jullie kunnen zich dit misschien niet voorstellen. Als nevenactiviteit werk ik zo nu en dan ook als gids voor toeristen die Honduras bezoeken. Bergen, rivieren, oceanen, eilanden en plaatselijke fauna. Dit land biedt dit alles. Nog steeds zie ik vaak dingen en verbaas me over de schoonheid van het landschap. Het is een prachtig land. Het leren kenen van deze fantastische kinderen geeft betekenis aan het leven. Ze bezitten een innerlijke kracht en veerkracht die ik enorm ben gaan waarderen en die ik tot op de dag van vandaag koester. Ze hebben zo veel meegemaakt, en toch, ze blijven lachen en ze zijn bijna altijd vrolijk. Dit zijn zonder uitzondering de meest interessante en leukste mensen die ik in mijn leven tegen gekomen ben. Als je persoonlijk even een dal zit, trekken zij je er weer uit. Je geeft gewoon niet op. Deze kinderen zetten je aan om het nog beter te doen. De mindere kanten van mijn verblijf in Honduras. Ik vestig hier eigenlijk liever geen aandacht aan. Daarom gewoon een aantal vervelende situaties waar ik mee te maken heb gehad de laatste jaren. Misschien had ik ook wel gewoon pech. Knokkelkoorts, gebeten door een hond, een auto ongeluk, een motorongeluk, een staatsgreep, tropische stormen, slangen, vogelspinnen en schorpioenen in je slaapkamer. Dan zijn er helaas ook de achtervolgingen door bewapende mannen, terwijl je kinderen in veiligheid brengt en vuurwapengevechten in de directe omgeving. Je wilt niet weten hoe snel ik inmiddels in staat ben op de grond te gaan liggen en naar de badkamer te kruipen om mijzelf in veiligheid te brengen. De lange nachten in ziekenhuizen aanwezig zijn omdat kinderen regelmatig opgenomen worden. Achtervolgingen in politieauto s. Twee honden zijn in het verleden gestolen en drie zijn er door ziektes overleden. Ik ben tijdens een zoektocht naar een weggelopen kind in het riool gevallen. Één kind gaf aan weg te willen lopen en ik heb nog steeds het gevoel dat ik niet genoeg gedaan heb om dit te voorkomen. Wij hebben de jongen tot op de dag van vandaag nog niet kunnen lokaliseren. Als laatste, en dat zijn dan ook meteen de echte dieptepunten: het overlijden van 4 kinderen terwijl ze eigenlijk nog een heel leven voor zich zouden moeten hebben. Genoeg van dit alles. Om heel eerlijk te zijn. Zelfs de slechte dagen zijn niet echt slecht te noemen. Iedere dag biedt nieuwe kansen en uitdagingen. Ik heb mij dit jaar voor het eerst een vakantie gegund. Ik heb 2 maanden kunnen relaxen en mijn hoofd leeg kunnen maken. Heel recentelijk ben ik weer terug gegaan naar de centra van ProNiño om opnieuw tot de ontdekking te komen dat het hier allemaal om draait. In 5 jaar tijd heb ik 80 kinderen van de straat kunnen halen. Ik zeg dit overigens niet om op te scheppen. Ik vind het alleen heel erg bijzonder dat ik deze kans heb gekregen. Misschien was dit iets dat god van meet af aan met mij voorhad. Ik ben goed in wat ik doe, ik houd van mijn werk, de stichting en vooral de kinderen. Een woord van dank aan mijn ouders die ondanks alle zorgen altijd achter mij zijn blijven staan. Tijdens mijn verblijf in de Verenigde Staten heb ik altijd het gevoel gehad dat er meer moest zijn. Het voelde als een gat dat gevuld moest worden. Iets was niet compleet in mijn leven. Dat gevoel heb ik nu niet meer, Ik ben gelukkig en ga voorlopig nergens anders naartoe. KEVIN