OKC vs Heat Afgelopen zomer is waarschijnlijk de laatste keer geweest dat Kevin Durant en LeBron James samen trainden voor het seizoen erop. De twee beste spelers in de NBA hadden beiden hun meerdere moeten erkennen in de Dallas Mavericks en besloten de handen ineen te slaan in de door henzelf betitelde hell week. Vijf dagen werkten de mannen zich gezamenlijk in het zweet om de nederlaag in de Western Conference Finals (Durant) en NBA Finals (James) te vergeten. James en Durant zijn vrienden en haalden blijkbaar het beste van elkaar naar boven. Durant pakte de MVP-award tijdens de All-Star Game en werd voor de derde keer op rij topscorer in de NBA. James won voor de derde keer in zijn loopbaan de MVP van het reguliere seizoen. Nu staan ze tegenover elkaar in de Finals. Degene die als winnaar uit de strijd komt, zal hoogstwaarschijnlijk ook met de eer van Finals MVP aan de haal gaan. Durant tegen James. Het is een beeld dat de komende seizoenen zomaar een jaarlijks ritueel kan worden. Net zoals Larry Bird en Magic Johnson elkaars grootste rivalen (en vrienden) waren en elkaar naar grote hoogten stuwden. In de jaren tachtig regen de twee, bij respectievelijk de Boston Celtics en Los Angeles Lakers, de prijzen aaneen. Dertig jaar later staat de NBA aan het begin van een mogelijke nieuwe rivaliteit die zijn weerga niet kent. Verschillend Hoe verschillend zijn de paden die beide heren hebben bewandeld om
tot op dit punt te komen. James kwam via de Cleveland Cavaliers, twee verloren finales en de ene na de andere controverse, Durant via, nou, eigenlijk niets. Voor Durant is dit de eerste keer op het hoogste podium en hij staat daar zonder bagage. Geen tv-specials, geen kampioensbelofte, niets van dat al. James is na zijn vertrek uit Cleveland één van de meest gehate sportmannen in de VS, Durant daarentegen staat te boek als de ideale schoonzoon. Niet alleen de spelers verschillen, ook de teams kenden een compleet andere aanloop naar deze Finals. Waar de Heat de zware druk met zich meedragen van het samenbrengen van James, Dwyane Wade en Chris Bosh, het trio dat Miami meerdere titels moet bezorgen, bouwde Oklahoma City onder leiding van coach Scott Brooks stilletjes aan een kampioensteam. Zonder verwachtingen. De huidige steunpilaren werden allemaal via de draft gehaald: Kevin Durant in 2007, Russell Westbrook en Serge Ibaka in 2008 (allen door de Seattle SuperSonics) en James Harden in 2009. Tegenpolen zijn het, de Heat en de Thunder. De tijd om te oogsten is nu daar. OKC heeft zich via Dallas, Los Angeles en San Antonio (teams die goed waren voor tien van de laatste dertien NBA-titels) knap uit de westelijke slangenkuil weten te redden. Miami overleefde, na de serie tegen New York, ternauwernood de blessure van Chris Bosh en ontdeed zich van Atlanta en Boston. De Thunder hebben het thuisvoordeel in de series en dat is geen kleinigheid. Historisch gezien hebben de Heat daardoor aanzienlijk minder kans op de overwinning. Sinds 1989 wonnen slechts zes teams zonder thuisvoordeel de titel. De laatste waren de Dallas Mavericks afgelopen seizoen. Daarvóór was het Miami dat in 2006 dezelfde prestatie leverde, tegen de Mavericks.
Oklahoma City Thunder tegen Miami Heat. Het is het eerste deel in de rivaliteit tussen de teams, als ook tussen LeBron Raymone James en Kevin Wayne Durant, en zeker niet de laatste. WESTERN CONFERENCE Self-fulfilling prophecy in San Antonio Aan het eind van vorig seizoen liet Tony Parker er geen twijfel over bestaan. Zijn San Antonio Spurs konden niet meer meedoen om de titel. Tim (Duncan) en Gino(bili) worden oud. We kunnen onszelf niet jonger maken. We zullen altijd een goed team zijn, maar we spelen niet langer voor 't kampioenschap. Een dergelijke uitspraak is natuurlijk geen goede voorbode voor het nieuwe seizoen. De Spurs leken zich echter niets aan te trekken van de uitspraak van hun leider. Na een matig begin werd in de tweede helft van het seizoen met spectaculair basketball de eerste plaats in de Western Conference veroverd. Daarna volgden tien opeenvolgende overwinningen in de playoffs. Een zegereeks van twintig duels reeg de ploeg van coach Gregg Popovich aaneen. Niet met hyperverdedigend basketball, zoals in het verleden. Nee, met mooi offensief teamspel, gecombineerd met een uitstekende defensie. Met een 2-0 voorsprong tegen Oklahoma City Thunder en het thuisvoordeel in de pocket waren de Finals bijna binnen. Plots kwam Parker om de hoek kijken. Self-fulfilling prophecies zijn voorspellingen die in feite niet waar zijn, maar door het aangepaste gedrag van de persoon toch ineens waar worden. Of dat bij Parker het geval was is onduidelijk, maar zijn voorspelling werd wel waarheid. Van het ene op andere moment verloor San Antonio het aura van onverslaanbaarheid. In een vloek en een zucht liepen de Spurs tegen vier nederlagen aan en de finaledroom spatte uiteen. Het commentaar van Ginobili na afloop was veelzeggend: Ze hadden meer energie dan wij. Ze springen hoger, rennen sneller, daar kunnen we niets aan veranderen. We worden weer een jaartje ouder. De kans op een titel wordt steeds kleiner. De komende maanden zal het hoogstwaarschijnlijk rustig blijven in San Antonio. Duncan speelde in de play-offs alsof hij de 30 jaar nog niet is gepasseerd, Ginobili wordt bijna 35 maar is nog van grote waarde en Parker is degene die het schip van Popovich recht moet houden. Eén of twee extra (jonge) role-players zouden geen overbodige luxe zijn voor de Spurs. De club lijkt het team dat drie titels won nog niet
op te willen blazen. Het is echter verstandig als Parker zich voor aanvang van volgend seizoen vooral focust op dat doel dat de Spurs dit jaar binnen handbereik hadden: de NBA Finals. EASTERN CONFERENCE Blame it on Ainge De zomer van 2007 was de zomer van Kevin Garnett en Ray Allen. De sterren van de Minnesota Timberwolves en de Seattle SuperSonics werden door Danny Ainge naar Boston gehaald om samen met de lokale publiekslieveling Paul Pierce in het groen van de Celtics te komen spelen. Drie potentiële Hall of Famers in één team. De rook van de nieuw geformeerde Big Three was nog niet opgetrokken of ze waren al kampioen. Tot zover ging het allemaal naar wens voor Ainge en de zijnen. In de play-offs van 2009 kwamen de Celtics met een geblesseerde Garnett echter tekort en in 2010 ging het mis in de Finals. In Game 6 raakte Kendrick Perkins geblesseerd en Boston verloor een 3-2 voorsprong en de titel aan de Lakers. Met Perkins als mogelijk blessuregevoelige speler naast de steeds ouder wordende Big Three, dacht Ainge er goed aan te doen om de center te laten gaan. De speler die wordt gezien als belangrijkste factor voor het missen van de titel in 2010, werd door Ainge op de helft van het seizoen verscheept naar Oklahoma City Thunder voor Jeff Green en Nenad Krstic. Coach Doc Rivers stond er met open mond bij en keek ernaar, de spelers waren volledig verbouwereerd. Vraag aan een willekeurige NBA-volger wat hij van de trade denkt en hij zal hoofdschuddend zijn ongeloof uitspreken. Het gevolg van het vertrek van Perkins is overduidelijk te zien geweest. Waar Boston de Miami Heat met Perkins als grote man problemen had kunnen bezorgen, gingen de Celtics een jaar geleden met 4-1 onderuit. Dit seizoen waren een formidable Rajon Rondo en een als herboren ogende Garnett bijna te veel voor de Heat. Het is realistisch om te stellen dat de Celtics met Perkins in hun midden nu in de Finals hadden gestaan. Zijn vervangers hebben niet geholpen. Krstic is ondertussen al weer vertrokken en Green heeft zijn waarde nog niet kunnen tonen voor de Celtics door blessures. En Perkins? Die staat, toeval of niet, in de finale met de Thunder. Boston gaat ondertussen een onzekere zomer tegemoet. Garnett en Allen, beiden 36 jaar, zijn free-agents. Het is zeer de vraag of ze terugkomen bij de Celtics volgend seizoen. Boston heeft met Rondo en Pierce twee spelers waarmee ze een team kunnen bouwen. Het lijkt tijd om de bladzijde om te slaan, tijd voor een nieuw begin. Vijf jaar speelde de Big Three samen, één titel was hun oogst. Slechts één titel, en dat is te wijten aan Danny Ainge.