De zwarte bladzijde
Eerste druk, 2014 2014 Marianne Steenbergen-van Dijk isbn: 9789048431304 nur: 303 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
De zwarte bladzijde Marianne Steenbergen-van Dijk
1. Ik ben een geboren zondagskind. Mooi en slank van lijf en leden. En ook nog eens slim. Alles zit mij mee. En laat ik nu ook nog eens Zondag van mijn achternaam heten. Maar in de puberteit verander ik van een mooi slank meisje in een echte dikkerd. Daarnaast kreeg ik ook nog eens een bril en een beugel. De mensen herkenden mij soms niet meer. En wanneer ik dan liet weten wie ik was. Schrokken ze zich een hoedje. Maar eigenlijk zat ik daar in eerste instantie niet zo mee. Want mijn geestelijke ontwikkeling vond ik belangrijker dan mijn uiterlijk. En mij ontwikkelen dat deed ik. Na de middelbare school ging ik naar de universiteit. Waarna ik snel een goede baan kreeg. En mij in die functie ook nog eens razendsnel omhoog werkte. En zo kon het gebeuren dat ik op mijn dertigste op een morgen wakker werd in mijn prachtige villa. Mijn sapje dronk. De werkster begroette. En in mijn dikke bolide stapte om naar kantoor te rijden. En het onderweg tot mij doordrong dat ik het leven leefde van een vijftigjarige zakenman. En ik mij de vraag stelde of dit het eigenlijk wel was voor mij. Ik kwam van de een op de andere minuut zo in een crisis terecht. Je hoort het ook in de media. De dertigers van tegenwoordig hebben zoveel keus. Dat ze door de bomen het bos niet meer zien. En daardoor in een crisis belanden. En dat overkwam ook mij. En mijn biologische klok deed er nog een extra schepje bovenop. Want hoe zat het eigenlijk met mijn kinderwens? En wat als die er was? Waar vond ik dan een geschikte vader? 5
Opeens was ik helemaal van mijn padje en nam een paar weken vakantie. Wat gemakkelijk kon. Want ik had nog vakantiedagen genoeg. Want normaal zat ik liever op mijn werk dan ergens anders. Maar nu moest ik orde op zaken stellen. En dat deed ik. Wat onwennig zat ik op een mooi wit strand in Mexico. In mijn nieuwe zwarte badpak dat mooi afkleedde. Want al was ik nog steeds erg dik. Alles was mooi in proportie. En mede door mijn bril te vervangen voor contactlenzen en de veel te dure tandartsrekening zag ik er knap uit. En had ik aan aandacht geen gebrek. En was het ook wel heerlijk om lekker uit eten te gaan. En te dansen met de vooral veel aanwezige Amerikanen. Super leuk had ik het er. Maar de vader van mijn kind zat er niet tussen. En de weken vlogen om. Zodat ik opeens weer met frisse tegenzin op kantoor zat. En het mij heel veel moeite koste om weer in mijn dagelijkse ritme te komen. En er ook nog eens heel veel achterstallig werk was. Dat tijdens mijn vakantie was blijven liggen. Het was zoveel werk dat ik vroeg of er niet iemand in het bedrijf was die mij hiermee zou kunnen helpen. Een assistent, leerling of wie dan ook. Het werd de jongen van de postkamer. Die zou voor mij het typewerk gaan verzorgen en dat was een pak van mijn hart. Hij had al eerder klusjes voor mij gedaan. En leverde goed werk. Al was hij in mijn ogen wel een beetje simpel. De volgende dag kwam ik nauwelijks opgemaakt op mijn werk. Want ik had mij behoorlijk verslapen. Maar het rook er naar koffie en er waren verse broodjes. En ik zag dat de computers al opgestart waren. Dus dacht ik dat de postkamerjongen al aan de slag was gegaan. En dat was ook zo. Alleen was het niet de simpele stoffige postkamerjongen die ik in gedachten had. Nee, het was een adonis. Zelden heb ik een dergelijk mooie man gezien. Mijn mond viel open van verbazing. En het duurde even voor ik terug was op aarde. 6
Max, een naam die helemaal bij deze jonge god leek te passen begroette mij vriendelijk. Voorzag mij van koffie en broodjes. En ging verder met zijn werk. Waar hij erg goed in was. Zodat ik steeds maar klussen moest verzinnen. Om hem bij mij op kantoor te houden. Toen echt alles gedaan was. Vroeg ik hem mee voor een etentje. Want dat had hij toch wel verdiend als dank na zoveel inzet. En was het minste dat ik doen kon. En hij hapte toe. En die avond in zijn beste pak was hij nog mooier dan hij al was op de werkvloer. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. En heb hem gewoon mee naar huis gesleurd. Net als de kleding van zijn lijf. Wat hij overigens geen straf vond. Want hij vond mij ook leuk. Hoe is het mogelijk deze jonge god vond mij een veel te dikke dertiger leuk. Een man die de vrouwen voor het uitkiezen had. Waarom was hij in vredesnaam vrijgezel? Daar was hij toch veel te mooi voor! Maar al gauw wist ik waarom. Hij leek jonger dan hij was. Maar bleek ook al begin dertig te zijn. En had al veel relaties achter de rug. Maar die liepen steeds weer stuk op zijn afwezige kinderwens. Want kinderen die zouden er in zijn leven niet komen. Hij had een hele slechte jeugd gehad en dacht daarom geen goede vader te kunnen zijn. En had daar trouwens ook geen behoefte aan. Hij begreep eigenlijk niet. Waarom de meeste mensen. Zich die verantwoordelijkheid van kinderen krijgen op de hals haalden. Nee, voor hem geen kinderen. Einde gesprek. Ik kon mijn teleurstelling goed verbergen. En loog glashard ook geen kinderen te willen. Gaf aan, aan de pil te zijn. En snel over te willen gaan tot sterilisatie. Want aan mijn lijf geen polonaise. Gewoon samen genieten en lekker werken. Op vakantie gaan en plezier maken. Dat was het plan. Maar verder geen verantwoording dragen in de vorm van kinderen. Ik moest er niet aan denken. Ja, er is een goed actrice aan mij verloren gegaan. 7
Liefdevol trok hij mij in zijn armen. En vol vuur bedreven wij de liefde. En het was meteen raak. Mijn plan was gelukt. Die nacht werd ik zwanger. Maar toch al in het bezit van een dikke buik zag je daar niets van. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Zou een bekend voetballer zeggen. En de maanden daarna deed ik net of ik steeds ongesteld werd. Mijn pilstrip lag op mijn nachtkastje. En ik deed elke avond of ik er een innam. Zorgde niet voor een babyuitzet. En ging ook niet naar de huisarts of verloskundige. Maar liet alles op zijn beloop. Tot de negen maanden om waren en de vliezen braken. Max was thuis en schrok zich een hoedje. Vooral toen hij zag dat ik kermde van de pijn. Hij belde snel een ambulance en een kwartier later lag ik in het ziekenhuis. En nog geen uur daarna was ik moeder. Want de baby werd met de keizersnee gehaald. Want bleek in een stuit te liggen. Max was overbezorgd en dacht geen moment aan kwade opzet. En ook de verpleging en de dokter gingen er vanuit dat ik een van de vrouwen was. Die ondanks de pil zwanger waren geraakt. En als donderslag bij heldere hemel een kind kregen. Dat gebeurde vaker en ik was zeker niet de enige. De dag na de keizersnee mocht ik naar huis. En Max had alles geregeld van babyuitzet tot de wieg en van kraamhulp tot speen. Hij had zelfs twee weken vakantie opgenomen. En vanuit mijn bed kon ik horen hoe lief hij tegen Loes onze dochter sprak en liedjes voor haar zong. Zo zoet. Mijn hart maakte een sprongetje. Mijn plan was gelukt. En ik was gelukkig met mijn mooie gezinnetje. Maar het blijft mijn geheim. Niemand weet het of zal het te weten komen. Het zit diep in mij verstopt en dat blijft het. Want hoe je het ook went of keert ik ben natuurlijk fout geweest. En heb Max voor het blok gezet en vader gemaakt. Terwijl hij dat absoluut niet in gedachten had. Het is goed afgelopen. Hij is blij met de baby en kan zich een leven zonder haar niet meer voorstellen. En dat is fijn, maar eerlijk is het niet. En 8
soms schaam ik mij daar toch wel een beetje voor. Maar dat gevoel weegt niet op tegen de wetenschap. Dat wij samen een gezinnetje vormen. Want daar was het mij uiteindelijk om te doen. En dat doel heb ik zeker bereikt. En het doel heiligt de middelen toch! 9