De Wiershoeck- Kinderwerktuin, dinsdag 13 mei 2014 Beste natuurliefhebber/- ster, Het lijkt een eeuwigheid geleden dat ik op de tuinen was, intussen heb ik veel andere dingen gedaan. Omdat het aangenaam weer was, hebben we na de excursie koffie gedronken op het terras. Het was gewoon een heerlijke dag om buiten te zijn en ik heb me dan ook prima vermaakt. Deze blauwe muntgoudhaan is een deel van een dekschild kwijt. Voor het vliegen hoeft dat volgens mij geen bezwaar te zijn. Maar het lijkt erop dat hij ook een deel van de onder het dekschild opgeborgen vleugel mist en dan heb je natuurlijk wel een probleem. Deze microvlinder is de ongeveer één centimeter lange donkere maanmot, het is een vlinder uit de familie bladrollers. De spanwijdte is 11-13 mm. Het is een bij ons zeldzaam voorkomende vlinder. De donkere maanmot lijkt sterk op de maanmot, maar die is minder donker en er is verschil in tekening langs de vleugelrand. De gewone maanmot is een vrij algemeen voorkomend vlindertje.
Soms is het verschil tussen een groot en een klein koolwitje moeilijk te zien, maar dit is overduidelijk een paartje groot koolwitje. De zwarte vlek op de bovenkant van de voorvleugelpunt loopt langs de vleugelrand naar beneden tot voorbij de zwarte vlek op het midden van de voorvleugel. Het vrouwtje heeft twee zwarte vlekken op de bovenkant van de voorvleugel; bij het mannetje ontbreken deze vlekken. De grote zweefwesp is ook weer aanwezig. Het mannetje van deze wesp heeft opvallende, schildvormig verbrede voorschenen. Het is een zomerwesp (juni t/m september), maar hij is een beetje vroeg dit jaar. Het mannetje is 9-16 mm groot, de vrouwtjes zijn iets groter. De functie van het schild aan de voorpoten is niet bekend.
Oranje havikskruid is een vaste plant die behoort tot de composietenfamilie. De plant komt van nature voor in Europa, en wordt ook wel in siertuinen toegepast. De plant wordt 30-60 cm hoog en heeft zoals de Nederlandse naam al aangeeft oranje bloemen, ongeveer 2 cm groot. De stengel en de bladeren zijn behaard. Oranje havikskruid bloeit in juni en juli. Mijn eerste larve van het lieveheersbeestje van dit jaar. Zelfs als het mannetje van het oranjetipje zijn vleugels gesloten heeft, is de oranje vlek in de voorvleugelpunt nog (vaag) zichtbaar. Het vrouwtje (linksonder) is aan de hand van de geelgroen gemarmerde onderkant van de achtervleugel toch ook duidelijk als oranjetipje te herkennen.
Rups en eitje van het oranjetipje. De mier had totaal geen belangstelling voor het eitje. Pinksterbloem is erg geliefd, maar ook look- zonder- look wordt gebruikt en in tuinen worden regelmatig rupsen gevonden op judaspenning en damastbloem. De rupsen eten niet van het blad en de stengel, maar ze eten het zaad van de waardplant. Is het een smaragdlangsprietmot of een pinksterbloemlangsprietmot? Het zijn beide dagactieve nachtvlinders uit de familie van de langsprietmotten. De smaragd- is iets groter dan de pinksterbloem- en de eerste begint iets eerder te vliegen. Het mannetje van de smaragd- heeft zeer lange witte antennes, de pinksterbloem- heeft ook lange sprieten, maar ze zijn tweekleurig. De vleugels van de pinksterbloemlangsprietmot hebben een metallische roodpaarse glans. Bij de smaragdlangsprietmot zijn de bovenvleugels metallisch groen en de ondervleugels metallisch bronskleurig. Het is dus een pinksterbloemlangsprietmot.
De roodtip basterdweekschildkever komt voor op bloemen in de tuin. Hij jaagt daar op andere insecten, maar knabbelt ook graag aan stuifmeel. Hij is te zien van het vroege voorjaar tot de late herfst, al zie je de meeste in juni en juli. Oorspronkelijk een soort van velden en weilanden met wilde bloemen, maar tegenwoordig ook te zien in parken en tuinen. Het is qua grootte een weinig variabel kevertje van zo'n 6 mm. In een eerder verslag stond dat de rozenbladwesp haar eitjes afzet in de bloem. Zoals meestal kwam die wijsheid van internet. Wie ben ik om te twijfelen aan de juistheid van die informatie? Maar toch had ik mijn twijfels en ik denk terecht. Volgens mij is deze rozenbladwesp bezig met het afzetten van eitjes en dat doet ze dan toch echt in de stengel.
Een sierlijk plaatje van een sierui. De houtlangpootmug is lokaal algemeen voorkomend in Nederland en is vooral te vinden in vochtige bossen in juni en juli. Het mannetje heeft gekamde voelsprieten en een geelbruin of zwart achterlijf. Het vrouwtje heeft een sterk glanzend, bijna rood achterlijf, dat telescopisch uitschuifbaar is. De spanwijdte loopt op tot 40 mm. Het vrouwtje legt met behulp van haar legboor de eieren diep in vermolmd hout waarin zich de larven ontwikkelen.
De snuittorren kenmerken zich vooral door een duidelijk zichtbaar 'snuitje', hoewel dat bij sommige soorten nauwelijks opvalt. De meeste snuittorren hebben korte antennes. Bija alle soorten zijn klein tot zeer klein. Een aantal snuittorren komt veel in tuinen voor. De snuitkevers vormen een geweldig grote familie met alleen al in onze omgeving zo'n 700 soorten! Sommige soorten zijn erg schadelijk. Vooral de boorders die het op noten hebben voorzien, zoals de hazelnootboorder, kunnen een flink deel van de oogst verpesten. De kever links is (ook in werkelijkheid) verreweg de grootste va deze drie. Het exemplaar rechtsboven is de veelvoorkomende groene snuittor en nummer drie heeft dan wel de grootste snuit van dit drietal, maar het kevertje is slechts een paar millimeter groot. Ook dit keer kwam ik weer een wespbij tegen, het is een zogenaamde koekoeksbij. Koekoeksbijen verzamelen niet zelf voedsel voor hun larven, maar leggen hun ei in de al bevoorraadde broedcel van een andere bijensoort. Bijna elke bijensoort heeft wel zijn eigen koekoeksbij. Er zijn meerdere geslachten koekoeksbijen. De bijen van het geslacht wespbijen zijn slank, weinig behaard en vaak met gele tekening, waardoor ze sterk op wespen lijken. De meeste soorten lijken sterk op elkaar en zijn van een foto vaak niet van elkaar te onderscheiden.
Op een paal in het labyrint zag ik dit bouwwerk van de larve van een zakjesdrager / zakrupsvlinder. Het zakje (coconnetje) is een bouwwerk van zijde/spinseldraden en materialen uit de omgeving als zand, aarde, korstmossen of plantaardig materiaal. Het zakje is niet hier ter plekke gebouwd, maar de aangeklede larve is hierheen gelopen om te verpoppen. Bij het zoeken naar voedsel dragen de rupsen hun zak overal mee, ze kunnen er aardig mee overweg. Veel zakdragers eten ook vlees (dode insecten). Volwassen dieren (de vlinders) nemen geen voedsel meer tot zich. In Nederland en België komen ruim 20 soorten zakjesdragers voor en ze bouwen verschillende soorten zakjes. De zwartkopvuurkever is een insect uit de familie vuurkevers. Een andere veel gebruikte benaming is zaagsprietkever of soms vuurkever, maar deze laatste naam staat voor de hele familie. De kleuren van deze kever zijn onmiskenbaar; een knalrood borststuk en achterlijf, de rest van het lichaam is gitzwart. Kenmerkend zijn ook de twee tasters die bij het vrouwtje (foto) sterk getand zijn en enigszins doen denken aan de tanden van een zaag. De tanden op de tasters van het mannetje zijn langer en men spreekt dan van gekamde tasters. De lengte van de kever is ongeveer 15 tot 20 millimeter. Groetjes, Luit