Lees ook: De regels van Floor Floor gaat door! (Getipt door de Nederlandse Kinderjury) Floor gaat ervoor! Floor regelt het even (Getipt door de Nederlandse Kinderjury) Floor tussen de regels Floor is smoor (Getipt door de Nederlandse Kinderjury) De spelregels van Floor Floor regelt een feestje Floor denkt door! Floor trekt door! Floor, goed geregeld!
Kijk ook op: www.ploegsma.nl www.georgienoverwater.nl avi 9 / m6/e6 isbn 978 90 216 7800 9 / nur 282 Dit boek is een bundeling van Floor schrijft (straf )regels en Floor is voor! Tekst: Marjon Ho man 2012, 2013 Illustraties: Georgien Overwater 2012, 2013 Omslagontwerp: Steef Liefting Vormgeving: Studio Cursief, Irma Hornman Auteursfoto: Mark Sassen Deze uitgave: Uitgeverij Ploegsma, Amsterdam 2017 Alle rechten voorbehouden. Uitgeverij Ploegsma drukt haar boeken op papier met het fsc-keurmerk. Zo helpen we waardevolle oerbossen te behouden.
Ik zit in de klas en kijk naar juf Marja, die druk voor het bord heen en weer loopt. Ze heeft er een megagrote landkaart opgehangen met alle landen van de wereld erop. Daarna kreeg ze ineens het idee om ons vijftig landen te laten leren. Een heel slecht idee als je het mij vraagt, maar juf Marja is vastbesloten en heeft voor ieder kind een klein landkaartje van de wereld gemaakt. Wij hebben nog nooit eerder huiswerk meegekregen, maar dat schijnt juf Marja niet veel te interesseren. Ze vindt het nuttig dat wij iets over de wereld leren en gaat ons morgen een test geven die ze mee laat tellen voor ons rapport. Ik loop na school meteen naar huis, want buitenspelen zit er niet meer in vandaag als ik nog 5
moet leren voor die test. Thuis schuif ik dan ook meteen aan de keukentafel en staar ik naar het velletje met de landkaart erop. Mijn vader is ook thuis en kijkt mee over mijn schouder. Wat is dat? vraagt hij geïnteresseerd. O, een stom idee van de juf, mompel ik terug. Ze vindt dat we iets meer moeten weten over de wereld en nu moeten we vijftig landen uit ons hoofd leren. Ik laat het landkaartje aan mijn vader zien. Aan deze kant zie je alle landen en aan de andere kant heeft juf Marja de namen eruit getippext, stom hè? Mijn vader reageert er niet op en schuift ook aan de keukentafel om zijn krantje te lezen. Heb jij dan nooit iets moeten leren voor school? vraag ik. Jazeker, Floortje, maar ik deed het op de andere manier 6
Ik ben meestal niet zo geïnteresseerd in de verhalen van mijn vader, maar over deze andere manier wil ik toch wel iets meer weten. Wat bedoel je daarmee, met die manier? vraag ik. Mijn vader lacht van oor tot oor, hij is altijd dolgelukkig als ik naar hem wil luisteren. Nou, je moeder zal het me niet in dank afnemen, maar eh, ik spiekte vroeger wel eens Ik moet mijn best doen om niet meteen in lachen uit te barsten, want ik heb mijn vader mijn hele leven nog niet kunnen betrappen op iets wat niet deugde, en trek een serieus gezicht. O, wat deed je dan? vraag ik. Mijn vader houdt wel van een stiekem onderonsje en gaat er eens lekker voor zitten. Nou, ik eh was niet zo goed in alles in mijn hoofd stampen en had met wat vrienden een systeem verzonnen om de meester voor de gek te houden. Wij gebaarden letters naar elkaar, lacht mijn vader trots. Ik ben ook trots op hem, ik wist niet dat hij vroeger wel eens iets uithaalde en kan me niet herinneren dat hij me er eerder iets over verteld heeft. Dit was bijvoorbeeld de letter A, legt mijn vader uit en hij maakt een soort rondje van zijn duim en zijn wijsvinger. Dit was de B, dit was de C en deze hadden we voor de D. Mijn 7
vader maakt glunderend een paar gebaren met zijn vingers. Als we mijn moeder horen thuiskomen met de boodschappen, schrikt mijn vader ineens op. Hij kijkt me streng aan. Je begrijpt dat dit wat ik vertelde alleen vroeger kon hè, en dat ik dit maar heel weinig gedaan heb en ook bijna altijd werd gesnapt door mijn meester. Jij moet gewoon je vijftig landen leren, ik heb nu alweer spijt van dit gesprek! zegt hij nerveus. Ik kijk verbaasd terug en mijn moeder zet de boodschappen in de keuken. Ik vertelde Floor net hoe belangrijk het is om je huiswerk goed te leren! lacht mijn vader zenuwachtig. Mijn moeder knikt tevreden. Ik wist niet dat jullie al huiswerk kregen, zegt Kees, die achter mijn moeder de keuken in komt lopen. Nee, dat was ook nooit zo, maar juf Marja heeft het nu ineens wel gedaan, mopper ik. Kees krijgt wel eens huiswerk mee, omdat de oudere kinderen 8
vast moeten oefenen voor de middelbare school, maar dat is eigenlijk pas vanaf groep zeven en daar was ik altijd heel erg blij om. Kees heeft dan ook niet echt medelijden. O, vette pech voor je! plaagt hij. Na het avondeten ga ik meteen aan mijn bureau zitten. Normaal gesproken zit ik hier alleen maar te tekenen of te knutselen, maar nu staar ik naar de landkaart zonder namen erin. Nederland, Duitsland, Frankrijk, België, Luxemburg, Spanje, Portugal en Italië zijn natuurlijk een makkie, maar al die andere landen? Ik heb werkelijk geen idee. Ik probeer de landen in mijn hoofd te stampen met de kaart waar de landennamen wel op staan, maar zodra ik de kaart omdraai gaat het meteen weer mis. Die rotopdracht! Mijn vaders woorden spoken door mijn hoofd. Ik weet natuurlijk heus wel dat ik niet mag spieken. En dat ik straf krijg als de juf me straks betrapt, maar ik ben natuurlijk niet mijn vader! Die had ook wel een heel domme manier bedacht. Als ik een slimmere manier kan verzinnen, lukt het me misschien wel Ik denk er diep over na. Dan herinner ik me ineens die pen die mijn vader ooit gekregen heeft bij een agenda. Ik sluip naar zijn werkkamer en trek de 9
bureaula voorzichtig open. Daar, tussen de potloden en de stiften, ligt de pen die ik zoek, een rode met een speciaal stangetje eraan. Ik gris de pen snel uit de la en ren op mijn sokken terug naar mijn kamer. Zo, dat heeft niemand gemerkt. Mijn hart klopt in mijn keel terwijl ik aan het buisje aan de zijkant van de pen trek. Gelukkig, hij doet het nog! Ik kan voor het eerst vandaag weer lachen en kijk tevreden naar de pen. Aan de buitenkant is er niks aan te zien, maar als je heel goed kijkt, zit er een piepklein metalen stangetje aan. En als je daaraan trekt, komt er een klein velletje papier uit waar reclame op staat. Ik meet het velletje papier op, want heb mijn superplan al helemaal uitgedacht. Ik ga de hele landkaart in het klein natekenen en op het pennenvelletje plakken. Als ik dan morgen een land niet weet, kan ik spieken zonder dat de juf het ziet, want die verwacht natuurlijk nooit iemand met zo n supersonische spiekpen in de klas! Ik leg het minipapiertje naast de kaart en probeer de landen zo goed mogelijk na te tekenen en de namen erin te priegelen. Het is een supermoeilijk werkje en ik moet telkens opnieuw beginnen. Vooral 10
Luxemburg is lastig, want dat is een heel klein landje met een hele lange naam. Ik priegel en priegel en priegel, net zolang tot ik de landjes in kabouterformaat heb nagetekend. Ik plak het kleine velletje in mijn geheime pen en maak me geen zorgen meer over de test van morgen. Er zitten 49 landjes in mijn pen min Luxemburg, want dat kleine landje kan ik inmiddels wel dromen. De volgende dag op school voel ik me dan ook moe, maar wel zeker van mijn zaak. Ik ben veel te laat opgebleven omdat het landkaartje telkens over moest, maar het is me wel gelukt. Ik heb het perfecte spiekbriefje bij me. De juf deelt de blaadjes uit zonder landennamen erop en ik draai mijn pen met het metalen stangetje naar beneden zodat er niets aan te ontdekken valt. Het is doodstil in de klas. Ik kijk naar mijn blaadje. Achter elkaar kan ik de landen invullen. Ik heb het landenkaartje zo vaak getekend dat ik alle vijftig landen uit mijn hoofd blijk te kennen. Razendsnel vul ik alles in op het blaadje en ik ben bijna teleurgesteld dat ik mijn prachtige spiekpen helemaal niet heb hoeven gebruiken. Heb ik daarvoor de hele avond opgezeten! 11
Ik lever mijn blaadje als eerste in en ik zie dat sommige kinderen me aankijken alsof ik heb afgekeken, omdat ik normaal nooit als eerste klaar ben met schoolwerk. Maar daar trek ik me mooi niks van aan! Ik stop de pen snel in mijn zak, want straks vindt de juf hem en dan zou ze misschien nog kunnen denken dat ik wél gespiekt heb Tijdens het avondeten vragen mijn ouders hoe de landentest ging. Goed, ik was als eerste klaar en volgens mij heb ik alle landen goed! antwoord ik zelfverzekerd. Je hebt toch niet gespiekt, hè? controleert mijn moeder en ze kijkt er een beetje achterdochtig bij. Nou ja, ik ben papa niet! lach ik hard. 12
Jongens, de bus komt zo, zet allemaal je stoel maar vast op tafel, roept juf Marja. We moeten zo naar schoolzwemmen en de klas doet meteen wat ze zegt. Zodra we de bus voor zien rijden, pakken we onze zwemtasjes en gaan we in de rij staan bij de juf. Alle meisjes moeten achter in de bus gaan zitten en alle jongens voorin, zodat we als we aankomen meteen naar de goede kleedkamers door kunnen lopen. Gaan jullie maar eerst, zegt juf Marja tegen onze groep. Lisa en ik rennen meteen door naar onze lievelingsplek in de bus, de grote achterbank. We zitten op een rijtje met de leukste meisjes uit de klas en de jongens zitten voor in de bus en balen omdat ze ook wel achterin hadden willen zitten. Wat is er toch met haar? vraagt Lisa en ze wijst naar Saskia, een meisje dat alleen zit in het midden van de bus. Ik zie dat ze een beetje sip kijkt, maar 14
eigenlijk kijkt ze altijd een beetje sippig, dus zie ik verder niets geks aan haar. Ik weet niet, antwoord ik. Ik kijk uit het raam, en af en toe dwalen mijn ogen af naar Saskia. Zij zit al jaren bij me in de klas, maar ze hoort eigenlijk bij de onzichtbare kinderen. Zo noem ik de kinderen die nooit opvallen, maar er toch altijd zijn. Soms zou ik ook wel zo n kind willen zijn. Maar ik ben altijd zichtbaar en de juf weet me altijd te vinden, vooral voor vervelende taakjes als de planten water geven of de propjes van de grond oprapen. Ik zie dat de bus de parkeerplaats van het zwembad opdraait en ons helemaal vooraan bij de ingang brengt. Netjes in je rij blijven! roept juf Marja en ze telt alle kinderen die naar buiten komen. Als we naar de hal van het zwembad lopen, zie ik dat Saskia nog steeds een beetje zielig kijkt. We slenteren net naar binnen en ik ruik de warme chloorlucht, als we ineens gesnik horen. Het is Saskia. Ik heb geen zwemspullen bij me, juf, zegt ze 15
zielig. Ze vindt zwemmen erg leuk en is heel ijverig, dus wil ze geen les missen. De juf slaat meteen een arm om haar heen. Stil maar, kindje, de badmeester heeft er vast wel een oplossing voor. De klas loopt naar de kleedkamers, waar ik juf Marja een badmeester aan zie houden. Heeft u misschien een leenbadpak voor Saskiaatje? vraagt ze vriendelijk. De arme schat is haar zwemspullen vergeten. De badmeester grabbelt in de zak van zijn zwemshort en haalt een klein sleutelbosje tevoorschijn. We zullen eens kijken, lacht hij vriendelijk, en hij opent een kast in de hoek van de ruimte. Wij lopen met de rest van de meisjes door naar de kleedkamer. We trekken onze badpakken aan en doen ons haar in een staartje, want dat is verplicht in het zwembad. 16
Als we de kleedkamer uit komen, knijpt Lisa in mijn arm. Moet je kijken! Ze wijst naar Saskia, die staat te stralen in haar leenbadpak. Ik kan mijn ogen niet geloven en ik ben niet de enige, want algauw krioelt er een heel groepje meisjes om Saskia heen. Is dat je leenbadpak? vraagt een van de meisjes. Saskia knikt trots, en ik kijk jaloers naar het badpak.
Het is roze met glinsterende bandjes en een gouden ster op de buik. Zo hip heeft Saskia er nog nooit uitgezien en nu is ze ineens veranderd in een soort prinsesje. Er lopen zelfs een heleboel meisjes achter haar aan! Ik spring in het water en kijk vanuit mijn ooghoeken naar Saskia. Had ik ook maar zo n badpak. Ik zou ook zo graag glitters willen, maar mijn moeder koopt altijd van die saaie badpakken, het liefst e en en in een donkere kleur. Dan kunnen ze ook niet vies worden, zegt ze. Na het baantje klim ik uit het zwembad en sluit weer achter aan de rij, van waar ik het leenbadpak goed kan bewonderen. Ik heb echt nog nooit zoiets moois uit een leenkast zien komen. Meestal zijn die spullen stom en lelijk, waardoor je de volgende keer je lesje wel geleerd hebt en zorgt dat je je eigen spullen bij je hebt. Maar voor zo n mooi badpak zou ik bijna expres mijn zwemspullen thuis laten liggen! Ik denk erover na en vind het eigenlijk helemaal geen slecht idee. Als ik volgende week dat leenbadpak aan mag, dan ben ik de prinses van het zwembad! 18
Een week later besluit ik mijn plan uit te voeren en vergeet ik mijn zwemtas expres in de bus. Pas als hij wegrijdt, trek ik een sip gezicht naar juf Marja. Ik ben mijn zwemspullen vergeten, geloof ik, stamel ik zielig. Maar dit keer slaat de juf helemaal geen liefdevolle arm om me heen, ze vindt het alleen maar raar. Hoe kan dat nou, jij hebt toch altijd je spullen bij je, Floor! zegt ze kattig. De juf heeft duidelijk geen zin om opnieuw bij de badmeester te zeuren om een leenbadpak. Op iedere andere dag had ik dat helemaal niet leuk gevonden, maar ik klamp me vast aan de gedachte dat ik straks word beloond met een prachtig badpak en bewonderende blikken van de meisjes uit mijn klas. Juf Marja loopt zwijgend met me mee en houdt met tegenzin een badju rouw aan. Eh, er is er weer eentje d r badpak vergeten, bromt ze. Heeft u misschien nog iets liggen? De badju rouw rommelt in de kast met leen - badpakken en haalt er een vaalblauw, uitgelubberd badpak uit, waar een soort voorgevormde borstjes in zitten. Heeft u geen andere? vraag ik met een zielig piepstemmetje. 19
De badju rouw trekt het badpak pissig uit mijn handen, terwijl ik ondertussen probeer achter haar rug langs mee te kijken in de kast met leenspullen. Mijn ogen gaan op zoek naar iets rozes, met goud en glinstertjes, alleen zie ik dat mooie badpak ineens nergens meer. Deze dan! zegt de badju rouw en nu houdt ze een verschoten wit badpak in de lucht met een grote gele vlek erin. Dit zijn de enige, bromt ze. Doe dan die witte maar, zeg ik met tranen in mijn ogen. Alles is beter dan dat badpak met de borstjes. Ik hijs me met tegenzin in het witte badpak en loop naar de rest van de meisjes die net als bij Saskia allemaal om me heen komen staan. Alleen bewonderen ze me dit keer niet, maar maken ze flauwe grapjes. Daar zal de badju rouw niet blij mee zijn, dat je nu al in je leenbadpak geplast hebt, zegt een van de meisjes en ze wijst naar de gele vlek. De andere meisjes worden er helemaal melig van. Ik ben dolgelukkig als de zwemles, die wel drie uur leek te duren, eindelijk voorbij is en ik het lelijke leenbadpak weer uit kan trekken. Ik heb een zwemtasje gevonden, zegt de 20
buschau eur als we weer de bus in stappen. Ik steek meteen dolgelukkig mijn hand omhoog. Ja, die is van mij! roep ik hard en ik pak mijn zwemtasje van hem over. Achter in de bus trek ik mijn tasje open en kijk ik naar mijn donkerblauwe badpak. Ik zal je nooit meer vergeten, ik zweer het! vertrouw ik mijn oude vertrouwde badpak toe. 21