SPECTACULAIRSTE REDDINGEN VAN DE KNRM

Transcriptie

1 t 5 DE SPECTACULAIRSTE REDDINGEN VAN DE KNRM

2 1 Redding vanuit een bijkans kansloze positie Luchtfotograaf Herman IJsseling (Flying Reddingboot IJmuiden vindt fotograaf na crash 50 kilometer Focus) was bezig een boek te maken over reddingboten in stormweer, toen hij met zijn vliegtuig crashte in de Noordzee, op 50 kilometer uit de kust. De bemanning van IJmuiden redde hem als door een wonder uit zee. Het persoonlijke relaas van de luchtfotograaf. Onze fotovlucht, die als routine was begonnen, eindigde 50 kilometer ten westen van Egmond met een dramatische crash in de Noordzee. Vlieger Brien van Wijk zou deze crash niet overleven. Ik wist mijzelf te bevrijden uit het zinkende wrak om even later boven te komen in een mistige grauwheid. Een heel emotioneel moment, waarbij boosheid en wanhoop de boventoon 1

3 voerden. Gelukkig hervond ik mijzelf snel en nam gelijk met opgeblazen reddingvest en geactiveerde noodzender de overlevingshouding aan. Ik wist dat energie sparen het verschil tussen sterven en overleven zou kunnen uitmaken. Rationeel wist ik dat ik weinig kans op een tijdige redding maakte door de grote afstand uit de kust, de zeer dichte mist, de watertemperatuur van slechts 9 graden en de vertraging in de alarmering aangezien we geen Mayday hadden kunnen uitzenden. Realistisch was er voor mij dus maar weinig hoop. Mijn lichaamsfuncties zouden langzaam uitvallen en uiteindelijk in een soort sluimertoestand geraken. Het was meestal doodstil om mij heen. Na bijna twee uur hoorde ik een helikopter dichterbij komen. In de dichte mist vloog het toestel recht over mij heen, om vervolgens nog twee keer terug te komen voordat het in de verte verdween. Ik liet toen voor het eerst mijn hoofd zakken. Van mijn vrouw en kinderen had ik in gedachten al afscheid genomen, gevoelsmatig was ik al aan de andere kant. Maar toen hoorde ik, bijna 2,5 uur na de crash, weer het geluid van een motor dichterbij komen. Ik deed mijn ogen open, draaide me langzaam om en zag de boeg van een reddingboot uit de mist opdoemen, met twee mannen zichtbaar aan dek. Een lange, ijzingwekkende schreeuw volgde van onder uit mijn tenen. De mannen aan dek dachten alleen nog wrakstukken aan te treffen, maar tot hun verbazing begon de donkere vlek die ze daarvoor aanzagen te gillen! Binnen een paar minuten werd ik binnengehaald. Met hoge snelheid voer de reddingboot terug naar IJmuiden. Langzaam kwam ik weer bij zinnen. Toen ik naar de naam van de reddingboot vroeg, vertelden zij mij dat ik mij aan boord van de Koos van Messel bevond. Ik schijn toen te hebben gezegd dat ik hen een paar maanden daarvoor nog had gefotografeerd, maar pas later begrepen ze wat ik hiermee bedoelde. In IJmuiden brachten de mannen mij naar de gereedstaande ambulance en hierna ging ieder zijns weegs. Later begreep ik dat er vier reddingboten van de KNRM bij de zoekactie betrokken waren geweest. Eén van de gelukkigste momenten in mijn leven zal altijd het moment blijven dat ik de Koos van Messel zag aankomen. Aan mijn tijd aan boord bewaar ik ook heel goede herinneringen. Dan zie ik de grote, stoere mannen voor me die zich zeer liefdevol over mij bekommeren, terwijl ik langzaam weer onder de levenden kom. Uiteraard 2

4 neemt de KNRM nu een heel bijzonder plekje in mijn hart in. Ik heb de draad van het KNRMfotoboek weer opgepakt en hiervoor de laatste fotovluchten gemaakt, met een prachtig boek als eindresultaat. Het boek is mijn hommage aan al die vrijwillige reddingbootbemanningen. Het zijn en blijven bijzondere mensen die met hun boten onder alle voorkomende weersomstandigheden mensen willen redden! BOEK REDDERS VAN BOVEN Het boek Redders van boven van luchtfotograaf Herman IJsseling is te verkrijgen in de Reddingwinkel van de KNRM, 3

5 2 Bij het overnemen van die kleine pakketjes gaat je rikketik aardig tekeer! De eerste dagen van april 2000 waren wat het weer betreft vreemde dagen. Terwijl men in het oosten van Nederland zonder jas in de tuin kon zitten, kwam het kwik op de waddeneilanden niet boven de 5 graden, en stond er langs de kust een stormachtige wind uit het noorden. De bemanning van de reddingboot Dorus Rijkers krijgt op 4 april, om s avonds uur alarm voor een op drift geraakt vrachtschip. De onder Antilliaanse vlag varende Fensfjord kampt met motorstoring en is een speelbal van de vier tot zes meter hoge golven. En aangezien de storing er ook voor heeft gezorgd dat alle verlichting aan boord van het vrachtschip is uitgevallen, bevinden de acht bemanningsleden zich in een benauwde positie. De Kustwacht slaat dan ook groot alarm. Niet alleen de reddingboot, maar ook een marinehelikopter en het 4

6 Kustwachtvaartuig Waker worden naar het stuurloze schip gedirigeerd. Binnen een paar minuten staan er diverse opstappers op de reddingbootsteiger. Als schipper Bot arriveert, zitten er al twee bemanningsleden in het stuurhuis. Bot wijst een derde man aan en springt ook zelf aan boord. Voor de overigen is geen plaats; de schipper weet dat het met de huidige weersomstandigheden niet verstandig is om meer opstappers mee te nemen. De redding- boot heeft namelijk maar vier zitplaatsen en aangezien de Fensfjord ruim dertig mijl uit de kust ligt, is staan geen doen. Patrick Maaskant, John Kok en Rob Zijlmans zijn de uitverkorenen. In sneltreinvaart wordt het stuurhuis geïnspecteerd op losliggende onderdelen en ook de meters in het dashboard en de schakelkast worden nog even snel nagekeken. Het kan een zware reis worden, dus niets mag aan het toeval worden overgelaten. Het kan een zware reis worden, dus niets mag aan het toeval worden overgelaten. Eenmaal buiten de haven knipperen de mannen een paar keer met de ogen. Ze moeten nog wennen aan het donker. Er staat een hoge zee, maar in het Schulpengat is het nog goed te doen. Voor de zee uit voert Bot de snelheid beetje bij beetje op. Bij twintig knopen is de rek eruit; harder is onverantwoord. Na middernacht, als de reddingboot zo langzamerhand het onfortuinlijke schip moet zijn genaderd, wordt de radar afgezocht. Op 6 mijl van de door de Kustwacht opgegeven positie verschijnen de eerste bewegingen op het radarscherm. Ondanks dat er buiten niets te zien valt, zijn de vier redders het er snel over eens. Dat moet em zijn!, zeggen ze in koor, wijzend op een klein, groen stipje op het scherm. Dat moet em zijn!, zeggen ze in koor, wijzend op een klein, groen stipje op het scherm. Nog dichterbij gekomen wordt het zoeken makkelijker gemaakt door de marinehelikopter die boven de Fensfjord hangt en het schip in haar schijnwerpers houdt. Als de Dorus Rijkers arriveert, keert de heli terug naar De Kooij. De brandstofvoorraad van de heli is onvoldoende om nog langer stand-by te blijven en een evacuatie van de opvarenden zit er voorlopig niet in. Ook voor de reddingboot zit er niets anders op dan het zoeklicht op de Fensfjord te zetten en af te wachten. Het is uur en het kan nog uren duren voor er iets van hen wordt gevraagd. En misschien is er wel helemaal geen reddingboothulp nodig. Er zijn sleepboten onderweg en ondanks het slechte weer ziet het er voor de Fensfjord niet echt slecht uit. Er komt pas beweging in de situatie als de Waker arriveert. Het Kustwachtvaartuig zal 5

7 proberen een sleepverbinding tot stand te brengen; iets dat met de huidige weersomstandigheden met de nodige risico s gepaard zal moeten gaan. Ondanks het tijdstip en de vermoeiende reis volgen de mannen aan boord van de reddingboot de verrichtingen van de twee schepen op de voet; scherpte is belangrijk nu het er om gaat spannen. En waar iedereen bang voor was, gebeurt ook Langzaam draait de Waker met het achterschip naar de Fensfjord. Meter voor meter komen de twee grote schepen dichterbij elkaar. En waar iedereen bang voor was, gebeurt ook: als de bemanning van de Waker op het punt staat een sleeptros over te gooien, wordt de Fensfjord door de zee opgetild en weggezet. Bot ziet dat de sleepbootkapitein volle kracht vooruit geeft, maar de logge sleper kan niet meer wegkomen. Met een doffe dreun beukt het spookschip tegen de Waker. Een kort moment gebeurt er helemaal niks. Dan meldt de Waker zich. Kustwacht, hier de Waker. Ik ben bang dat het hier niet helemaal goed gaat. Ik denk dat in em geraakt heb. Niet veel later meldt de kapitein dat het vrachtschip water maakt. Hij vraagt aan de Kustwacht of zijn vrouw en kinderen van boord kunnen worden gehaald. Snel worden de voorbereidingen getroffen voor de evacuatie. Jullie gaan alledrie naar buiten, ik blijf in m n eentje hier, zegt Bot. Hij heeft een jarenlange ervaring, maar momenten als deze wennen nooit. Als de opstappers de achterdeur open draaien is het of er een bak met koude lucht over hen wordt leeggegooid. Na een paar uur stomen is de temperatuur in het stuurhuis aardig opgelopen, en bijna zou je vergeten dat het buiten koud is. Het buiswater snijdt de drie opstappers in het gezicht, maar ze lijken het niet te merken. Snel, maar uiterst behoedzaam lopen de drie door het gangboord naar het voordek. De reddingboot maakt rake klappen. Het onder deze omstandigheden overnemen van mensen wordt een hachelijke onderneming. Maar er is weinig keus. Als de Fensfjord water maakt en straks wellicht zal zinken, is het niet verstandig om tot het laatste moment te wachten. De meest kwetsbare opvarenden kunnen beter nu alvast van boord. Dat geeft rust, maar ook tijdwinst als straks iedereen ineens van boord zou moeten. Het zal in een fractie van een seconde moeten gebeuren, door een combinatie van gevoel en brute kracht. Nee toch?! Helemaal goed kon hij het niet zien, maar reddingbootschipper Bot dacht in het schijnsel van het zoeklicht een matroos te ontwaren, met in zijn hand een klein pakketje. Die kinderen zijn wel erg klein!, denkt hij bij zichzelf. En inderdaad. De kinderen van de kapitein blijkt een tweeling van 8 maanden te zijn. Van overstappen is dus geen sprake. De kleine kinderen zullen moeten worden overgegeven, zoals je dat met een doos zou doen. En dat terwijl beide schepen hevig 6

8 slingeren en de aangever en de ontvanger vanwege een taalbarrière niet met elkaar kunnen communiceren. Het zal in een fractie van een seconde moeten gebeuren, door een combinatie van gevoel en brute kracht. Of is het gooien? Niemand kan het navertellen. Als Kok met het kindje in zijn armen staat, lijkt hij een moment verlamd. Als de Dorus Rijkers voor het eerst tegen de huid van de Fensfjord wordt gezet, veert de reddingboot vanwege de tube direct een beetje terug, waardoor er een gevaarlijk gat ontstaat tussen de beide schepen. Toch ziet de matroos kans om de eerste baby over te geven. Of is het gooien? Niemand kan het navertellen. Als Kok met het kindje in zijn armen staat, lijkt hij een moment verlamd. Hij drukt het goed ingepakte kindje stijf tegen zich aan, en loopt door het gangboord naar het achterdek. Eenmaal in het stuurhuis krijgt hij ook het tweede proppie in de handen geduwd. De andere twee opstappers zullen proberen de vrouw aan boord van de reddingboot te krijgen. Bot moet daarvoor opnieuw aanvaren. Weer wordt de Dorus Rijkers tegen het vrachtschip gevaren en op het moment dat beide schepen redelijk stil liggen, laat de vrouw zich aan dek vallen. De twee redders vangen haar op. De klus is geklaard. In het stuurhuis van de Dorus Rijkers is de opluchting voelbaar. Want nu pas voelen de mannen dat hun adrenaline in een paar minuten tijd flink was opgelopen. Vandaar dat het niet slecht uitkomt dat voor de reddingboot opnieuw een periode van wachten aanbreekt. Dat wachten duurt echter niet lang, want na enige tijd meldt de Kustwacht zich. Reddingboot Dorus Rijkers, wij begrijpen dat u mensen aan boord hebt. Zullen wij de Christien sturen om u af te lossen? Bot denkt na. Zijn hart zegt dat hij hier moet blijven, maar de Kustwacht heeft gelijk. Voor de vrouw en de kinderen is het beter om naar de wal te gaan. Kustwacht, dat is OK. Zodra de Christien hier is, gaan wij richting IJmuiden. Bot is nog niet uitgesproken, of de Kustwacht meldt zich weer. Reddingboot Dorus Rijkers, er is een opvarende van de Fensfjord bekneld geraakt door de sleeptros. Ook hij wil graag van boord. Bot antwoordt de Kustwacht en in het stuurhuis worden voor 7

9 de tweede maal alle voorbereidingen getroffen voor een evacuatie. Kok drukt de man stevig tegen zich aan, maar laat los als de man het uitschreeuwt van de pijn. Bij het langszij gaan zien de redders dat er twee man klaar staan om over te springen. Blijkbaar houden nog meer opvarenden het voor gezien. Op het moment dat de eerste op de tube van de reddingboot stapt, krijgt de Dorus Rijkers een zeetje en dreigt de man overboord te vallen. De drie opstappers grijpen de man en trekken hem hardhandig binnenboord. Kok drukt de man stevig tegen zich aan, maar laat los als de man het uitschreeuwt van de pijn. Met gebaren maakt de gewonde man de redders duidelijk dat zijn borstkas een optater heeft gekregen. De man wordt voorzichtig naar binnen gebracht en op de grond gelegd. Als laatste wordt ook de kok van de Fensfjord overgenomen. De drie achtergebleven zeelui zullen proberen de Fensfjord voor zinken te behoeden. De reddingboot Christien assisteert hierbij. Bot geeft gas richting IJmuiden, alwaar de geredden worden opgevangen. 8

10 3 Ik heb ze nog toegeroepen: Zie dat je m n broer vindt! Bert de Boer is schipper op de reddingboten van het reddingstation Lauwersoog. Met ongeveer honderd acties per jaar is redden voor hem bijna een sleur geworden. Tot 1 november Op die dag kwamen de excessen van het reddingwerk voor hem bijeen: hijzelf verrichtte een spectaculaire redding, terwijl zijn broer met de Amelandse reddingboot in beestenweer werd

11 vermist. Uiteindelijk was die 1 november een mooie dag. Maar er zat wel een dipje in, zegt hij met Groningse nuchterheid. Het was zulk slecht weer dat ik onrustig naar bed ging. Toch sliepen mijn vrouw en ik al toen rond uur de pieper ging. Ik heb mijn vrouw nog een zoen gegeven en ben weggevlogen. We zijn met zes man aan boord gegaan, onderweg naar een schip met krabbende ankers. t Waaide dat het rookte. Ondanks onze helm met headset hoorden we het donderen van de wind. Dat maak je niet vaak mee. In ons grote zoeklicht wisselden regen, sneeuw en hagel elkaar af. En zeeën! Ik had de Waddenzee nog nooit zo gezien: er kwam water uit het water, vergelijkbaar met een windhoos De heenreis was dan ook vreselijk vermoeiend. Je moet je continu schrap zetten en constant opletten. Aan de ene kant probeer je snelheid te maken, maar tegelijkertijd moet je vooral snelheid terug nemen. t Was bar. Later hoorden we dat er op de Waddenzee die nacht meer dan windkracht 12 stond. Gelukkig hadden we toen geen tijd om daar aan te denken. Toen we bij het schip aankwamen, heerste er verbazingwekkend genoeg geen paniek. De ankers van het schip hielden het niet, maar wij konden het schip nooit slepen. Dus spraken we af het schip op de plek te houden door een verbinding te maken en ondertussen de hulp in te roepen van de grotere reddingboot van Eemshaven. We hebben anderhalf uur op hen gewacht. Dat is lang hoor, in dat beestenweer. Maar uiteindelijk lukte het allemaal en later die nacht liepen we met het schip de haven binnen. Eenmaal in de haven begonnen ze aan boord van het schip luid te juichen. Voor een redder is dat een prachtig moment. Toen het schip was afgemeerd, kregen Bert en zijn bemanning het verzoek om naar Schiermonnikoog te komen, om de reddingboot daar te assisteren bij het afmeren van nóg een schip. Toen we bijna bij Schier waren, hoorden we op de marifoon de vuurtoren contact zoeken met de reddingboot van Schiermonnikoog. Ze vroegen hoe lang zij nog werk hadden, omdat de reddingboot van Ameland van het scherm was verdwenen en ook niet meer antwoordde op aanroepen. Ik was versteend. Ik pakte mijn mobiel en belde mijn broer Kees, die daar aan boord moest zitten. Toen ik de voic kreeg, wist ik zeker dat het mis was. Ik heb de jongens van Schier nog toegeroepen: Zie dat je m n broer vindt! en toen zijn wij teruggegaan. Mijn jongens stelden voor om ook naar de reddingboot van Schiermonnikoog te zoeken. Ik zei hen dat dat niet kon. Ze hielden vol en toen heb ik het schip stilgelegd. Met deze boot nu naar zee gaan, is zelfmoord, heb ik hen gezegd. Natuurlijk wilde ik ook niets liever en als ik een grotere boot tot mijn beschikking had gehad, was ik ook zeker gegaan, maar een Valentijn is beperkt. De terugreis was een drama. Het wachten in het boothuis nog erger. De machteloosheid sloopt 10

12 je. Na anderhalf uur kregen we bericht dat de Bert de Boer kreeg maanden later een Anna Margaretha terecht was en dat iedereen onderscheiding voor de door hem uitgevoerde nog leefde! Ze kwamen naar Lauwersoog! Ik redding. Het is prachtig als je waardering heb meteen soep en broodjes besteld en ben krijgt voor wat je hebt gedaan. Temeer daar daarna op de steiger gaan staan. Nadat ze de redding lang is overschaduwd door het hadden afgemeerd, ben ik als eerste aan ongeval met de Amelanders. Dat was ook boord gesprongen en heb Kees eventjes terecht. Onterecht was mijns inziens de mediaaandacht voor de paarden bij Marrum. De hele geknuffeld. Neem van mij aan dat dat heel wat zegt over mannen zoals wij. Ik moet ook wereld hield de adem in. Wij redden diezelfde zeggen dat mijn band met Kees sindsdien nóg nacht 50 mensen. Heb ik niemand over intenser is geworden. gehoord. Dat is het lot van een redder, zullen Ik heb anderhalf uur in de veronderstelling geleefd dat ik hem nooit meer terug zou zien, of in het beste geval met zes mannen achter een auto zou lopen om hem weg te brengen. Als je hem dan weer ziet we maar zeggen. Een succesvolle redding. Een onderscheiding. Maar ook de angstige uren om je broer. Als Bert alles overziet, is 1 november dan een mooie of een zwarte dag? Een mooie dag, met een dipje. Nee, echt. De Redding Maatschappij heeft deze nacht bewezen over goed materieel en goede mensen te beschikken. We hebben 50 mensen gered en iedereen was weer even doordrongen van de waarde van het werk. Kees denkt daar net zo over. Dat weet ik zeker. Anders was hij wel gestopt. Maar wij stoppen niet. Ze moeten me hier weg- gewoon té mooi dragen, denk ik. Dit werk is 11

13 4 En dan heb je ineens de verkeerde De verkeerde persoon het leven redden. Kan dat? Normaliter niet, zou je zeggen. Toch overkwam het de redders van Ouddorp en Stellendam. Een oververmoeide, onderkoelde kitesurfer werd pas na een lange zoektocht gevonden. Tot bij het aan boord nemen de kale man een dikke haardos bleek te hebben Het Kustwachtcentrum gaf aan het einde van de middag groot alarm toen een kitesurfer meldde dat zijn surfmaatje al een hele tijd niet meer was gezien. Juist vanwege die tijdsspanne aarzelde de Kustwacht geen moment en alarmeerde de reddingboten Antoinette en Neeltje Struijs van Stellendam, de Baron van Lynden van Ouddorp en de Jeanine Parqui van Hoek van Holland. Ook werden een helikopter en een vliegtuig ter plaatse gestuurd. Vanaf het strand startten enkele brandweerwagens, alsmede een truck van de KNRM een zoekactie op. Ondanks al die zoekende eenheden bleef resultaat lange tijd uit. Pas om uur meldde de reddingboot van Ouddorp een surfer in het 12

14 water, ongeveer kilometer uit de kust van Voorne. Ondanks de hoge zeegang slaagden de Ouddorpers erin de man aan boord te nemen. Terwijl de helikopter de man van de reddingboot overnam, werd aan de Kustwacht gemeld dat alle hens waren gered. Dan zit je mekaar wel een beetje gek aan te kijken Voor de zekerheid vroeg de Kustwacht om een signalement van de surfer. Zoveel mogelijk uiterlijke kenmerken van de oververmoeide, onderkoelde surfer werden vanaf de reddingboot doorgegeven. Het antwoord van de Kustwacht was te bizar voor woorden: Het was em niet De surfer waarnaar werd gezocht, was kaal. Helemaal kaal. Dan zit je mekaar wel een beetje gek aan te kijken, stelt Eric Rodenhuis, KNRM-schipper in Stellendam. We hadden alleen geen tijd om verbaasd te zijn. De zoekactie moest direct weer worden opgestart. Er was immers nog een surfer kwijt Die tweede zoekactie duurde maar kort. Enkele minuten nadat de eerste surfer was gevonden, werd de tweede via de kantelklep op het achterdek van de Antoinette getrokken. De tweede man bleek kaal Beide surfers werden met de helikopter met spoed naar het Erasmus Medisch Centrum in Rotterdam gebracht, alwaar zij volledig herstelden. Aanvankelijk werd er hard gelachen om deze bizarre samenloop van omstandigheden. Maar al snel drong ook de ernst van de situatie door. Rodenhuis: Denk je eens in wat er gebeurd was als de Kustwacht niet om een signalement had gevraagd. Of hoe het was gelopen als we als eerste de goede man hadden gevonden. In beide gevallen waren we teruggekeerd naar de haven in de vaste overtuiging dat we alle hens hadden gered. Terwijl we in werkelijkheid een mens in zee hadden achterlaten. Een mens dat ons waarschijnlijk had zien varen. Daar moet je lang over nadenken Daar moet je lang over nadenken 13

15 5 Die ogen zal ik mijn leven lang niet vergeten Soms vallen er zóveel puzzelstukjes tegelijk op zijn plaats dat het zelfs voor een nuchtere Zeeuw moeilijk is te blijven volhouden dat dingen zomaar gebeuren. Ik weet het niet, zegt Jordy Conté schouderophalend. Dan moet je gaan filosoferen. En filosoferen en de KNRM is geen combinatie

16 En dus laat hij het erbij, de 34-jarige opstapper. Of beter gezegd: voormalig opstapper, want Conté vaart als gevolg van een medische ingreep niet langer mee op de reddingboot Uly. Sterker nog: enkele maanden vóór de bewuste dag had ik bij de ploeg aangegeven dat het varen voor mij niet langer ging. Mijn evenwichtsorgaan was aangetast en daardoor werd ik zelfs bij het vlakste zeetje al zeeziek. Ik voelde me aan boord niet langer comfortabel en twijfelde aan mijn meerwaarde; voor mij reden om er met pijn in het hart mee te stoppen. Jordy bleef echter aan het redding-station verbonden, als helper aan de wal. Die ogen schreeuwden help me, help me. Tot die dag, verzucht hij. Ik was op het strand, toen om uur de pieper ging. Binnen twee minuten was ik in het boothuis. Ik maakte de boot klaar voor vertrek en wilde net van boord springen, toen de bemanning mij met klem vroeg te blijven. Er was volgens de Kustwacht sprake van een boot met gehandicapten en een epileptische aanval. Vanwege mijn medische kennis wilden mijn maten dat ik bleef. Ik heb niet nagedacht en geroepen dat ze gas moesten geven! Eenmaal aan boord van het jacht zag Jordy al snel dat er meer aan de hand was dan epilepsie. Een man van rond de zestig lag aan dek. Hij en zijn vrouw hadden beiden een lichamelijke handicap. De man reageerde nergens meer op. Niet op praten, niet op pijnprikkels. Het enige waren zijn ogen. Die ogen ik zal ze mijn leven niet meer vergeten. Die ogen schreeuwden help me, help me. We bestelden een helikopter voor transport naar het ziekenhuis en zoals te verwachten viel, begon ik mij niet goed te voelen. Ik zei tegen de jongens dat ik van boord wilde, maar zij lieten mij in klare taal weten dat ik niet van boord ging en moest véchten. De jongens hadden gelijk en bij mij ging er toen een knop om. Ik ben over de man heen gebogen en ben vanaf dat moment onophoudelijk met hem bezig geweest. Nadat de man, waarbij Jordy de diagnose hersenbloeding vermoedde, in de helikopter lag, sprak Jordy de vrouw aan. De vrouw wilde aan boord blijven. Ik zei haar dat ze beter 15

17 mee kon gaan, omdat ik anders niet kon garanderen dat ze haar man ooit nog levend terug zou zien. Pas tóen drong ook bij haar de ernst van de situatie door en ging ze in allerijl mee in de heli. In de weken die volgden hoorde Jordy niets van de afloop. Natuurlijk schiet het met regelmaat door je hoofd, maar ik wilde het ziekenhuis niet bellen. Wij hadden ons werk gedaan. Daarna moet je het overgeven. En dus bleef het stil. Totdat Jordy tijdens het koffieschenken op de voorbije Reddingbootdag, 9 maanden na de bewuste dag, een vrouwenstem hoorde die twee koffie bestelde. "De vrouw zei aansluitend: Kijk Chris, dit is em Ik keek op en leek als door de bliksem getroffen, want pal voor mij stonden de ogen. Jordy riep zijn maten en nam de mensen mee naar het bemanningsverblijf, weg uit de drukte van Reddingbootdag. We hebben lang gepraat, wat voor ons beiden heel emotioneel was. De mensen waren ons dankbaar en ik heb steeds maar één ding tegen de jongens geroepen: Hier doen we het voor! Hier doen we het voor! Jordy zelf vindt het ook nog steeds een wonderlijk verhaal. De voormalige opstapper die niet mee zou, tóch mee ging, uiteindelijk met zijn diagnose de sleutelrol vervulde en een klein jaar na dato de bevestiging kreeg van zijn goede werk. Ach, het onverwachte. Dat is reddingwerk op z n mooist! Hier doen we het voor! 16

18 HELP DE KNRM HELPEN: WORD REDDER AAN DE WAL HELP MEE