De kleuren van de Algarve

Transcriptie

1 De kleuren van de Algarve Ze emigreerden naar Andalusië, maar vonden hun droomplek in de Portugese Algarve, waar het licht helder is en de kleuren wel bewerkt lijken. Waar massatoerisme nog geen kans heeft gekregen en de vissersplaatsen naar sardientjes ruiken. Op bezoek in O Tartufo. tekst & fotografie Jeroen Jansen 19

2 N iets hadden ze, toen ze in 2006 besloten te emigreren. Geen werk en geen groot startkapitaal. Zelfs geen huis. Alleen het romantische verlangen om in Zuid-Spanje een nieuw leven te beginnen. Michelle Elst en Theo Hordijk waren in 2006 nog maar net afgestudeerd aan de Hogeschool Leiden. Ze kenden elkaar van hun studie communicatie. Hun vakanties brachten ze door in Andalusië, in de buurt van Antequera. Deze ZuidSpaanse regio wist hen zo te bekoren dat ze daar hun nieuwe avontuur wilden beginnen. Inmiddels is er veel veranderd. Om te beginnen vertellen Michelle en Theo hun verhaal niet in Spanje, maar in de Algarve in het zuiden van Portugal. Ze zitten in de prachtige tuin van hun bed & breakfast, met uitzicht op vijgen-, sinaasappel- en citroenbomen. Hoe zijn ze op deze idyllische plek terecht gekomen? Terug naar waar het allemaal begon, in hun huurwoning in Den Haag. Het besluit om te emigeren viel een half jaar voor hun afstuderen. We zagen het niet zitten om na de studie meteen als communicatie-adviseur aan de slag te gaan, vertelt Theo. Dat kon altijd nog. Als we ooit in Zuid-Europa wilden wonen, dan moesten we het meteen doen. Vóórdat we ons committeerden aan allerlei verplichtingen. Knalrode Caddy Om toch nog iets van een startkapitaal mee te nemen, besloten Michelle en Theo eerst een half jaar te werken. Theo: Van het geld kochten we een knalrode Volkswagen Caddy. De rest van ons verdiende kapitaal ging mee naar Spanje. In Antequera, één van de witte dorpen in de Andalusische heuvels, boekten ze een hotel. Van daaruit zochten ze bij plaatselijke makelaars naar een huurhuis. Dat kwam er na vijf dagen. Tegen die tijd hadden ze ook een bankrekening geopend en waren ze een nieuw sofinummer rijker. Op dat moment ontbrak het hen nog maar aan één ding: werk. Antequera ligt precies tussen de vier grote steden Sevilla, Granada, Córdoba en Málaga, vertelt Michelle. Het idee was om in een van die steden of aan de kust werk te vinden en dan te verhuizen. Eind 2006 moest de economische crisis nog beginnen. Ook in Spanje, waar het op dat moment minder moeilijk was om aan een baan te komen dan tegenwoordig. Dat wil zeggen: voor Spanjaarden. Voor twee Nederlanders die het Spaans > Vorige pagina s: Theo Hordijk en Michelle Elst in de tuin van hun quinta O Tartufo. Deze pagina s: impressies van dezelfde kleurrijke tuin, waar niet alleen fruit aan de bomen hangt

3 Aan de overzijde van de Portugese grens stuitten ze bij toeval op een prachtige quinta. Alles klopte nauwelijks beheersden, viel het nog behoorlijk tegen. Het waren meer baantjes dan werk, lacht Michelle. Bij mensen die we leerden kennen tijdens een spoedcursus Spaans werkten we in de horeca en in tuinen, we haalden hooi van het land en maakten stallen schoon. Negen maanden lang namen we alles aan wat we maar aangeboden kregen. Vaste baan Uitzicht op een vaste baan was er niet of nauwelijks. Totdat ze hulp kregen uit onverwachte hoek. Michelle: Mijn opa had zonder dat we het wisten een brief geschreven naar de organisatie van een nieuwbouwproject in Huelva, een woonpark voor gepensioneerde Nederlanders. In de brief vroeg hij of er werk was voor zijn kleindochter en haar vriend. Hij heeft toen geregeld dat we konden solliciteren. Het park in Huelva had wel oren naar twee Nederlandse krachten. Michelle en Theo zegden hun huur in Antequera op en verhuisden naar Ayamonte, vlakbij Huelva, op de grens met Portugal. Drie jaar lang werkten ze voor hun nieuwe baas; Michelle als servicemanager en Theo als facility manager. Het waren leerzame én leuke jaren. Achteraf gezien is dit een goede leerschool geweest, waar we nu onze vruchten van plukken, aldus Theo. We hebben er ook veel mensen leren kennen. De helft van het personeel was Nederlands, de andere helft Spaans. In no time spraken we een aardig woordje Spaans. Nieuw avontuur Toch besloten Michelle en Theo eind 2010 op zoek te gaan naar iets anders. We woonden dan wel in Zuid-Spanje, maar het stressniveau was nog behoorlijk Nederlands, legt Theo uit. Tijd om te genieten van alles wat ons naar Spanje had doen verhuizen, was er nauwelijks. Het idee om een bed & breakfast te beginnen ontstond tijdens een vakantie aan de Spaanse oostkust. Volgens Theo was het oorspronkelijk meer iets voor op de lange termijn. Dat veranderde toen ze aan aan de overzijde van de Spaans- Portugese grens per toeval op een prachtige quinta stuitten. Eén die te koop stond bovendien. Alles klopte. De locatie, op vier kilometer van de oceaan, kon niet beter. In het huis > Linkerpagina: de tuin met Moorse invloeden is voorzien van een fontein, kleurrijke mozaïeken en zitjes. Deze pagina boven: blik op de ontbijtzaal; op de foto daaronder drinkt Theo Hordijk op het goede Portugese leven

4 Hier aan de zuidkust vind je misschien wel de meest authentieke Portugese vissersplaatsen zaten al gastenverblijven en de tuin was immens, met overal exotische planten en fruitbomen. Het klinkt ideaal. Makkelijk werd het echter niet, want hoewel de quinta op het eerste gezicht tal van mogelijkheden bood, was hij verre van volmaakt. Er moest bijvoorbeeld een nieuw dak op. En alle elektriciteitsdraden, die over de muren liepen, moesten opnieuw gelegd worden, maar dan ín de muren. Bovendien: waar haalden Michelle en Theo hun budget vandaan? Goede vraag, lacht Theo. Als we in 2010 met ons businessplan naar een Portugese bank waren gegaan, was dat waarschijnlijk zonder pardon in de papierversnipperaar beland. Maar gelukkig was een aantal kennissen wél geïnteresseerd. Zonder hen hadden we ons bed & breakfast niet kunnen realiseren. De quinta bij het dorpje Moncarapacho was tot 2011 eigendom van twee Duitse zussen. Zij ontvingen wel gasten, maar het was allemaal erg alternatief, vertelt Michelle. Een soort doe-het-zelfpension. Met de nodige gebreken bovendien. Zoals Theo al zegt: er mankeerde nogal wat aan het huis. Na tien jaar waren ze het wel zat om steeds maar weer te moeten dweilen na een regenbui. Ze waren moegestreden tegen de elementen en wilden liever vandaag dan morgen terug naar Duitsland. Vrij van massatoerisme Toen de koop eenmaal was beslecht, besloten Michelle en Theo geen tijd te verliezen. In april 2011 zouden immers al de eerste gasten komen. Ze hadden twee maanden de tijd. Een bevriende aannemer, die ze nog kenden van hun werk in Huelva, hielp hen met de verbouwing. Het oude interieur maakte plaats voor lichte meubels en sfeervolle accessoires die ze op de kop tikten op markten. De kabels verdwenen uit het zicht en het dak werd voorgoed gedicht. Er kwamen solar-boilers voor het warme water en er kwam een nieuw dakterras. De tuin veranderde in een soort oase met Moorse invloeden, voorzien van zitjes, kleurrijke mozaïekjes, schelpen, guirlandes, lampen, kaarsen en kussens. Het resultaat is zonder meer prachtig. Wat opvalt, zowel binnen als buiten, zijn de schitterende kleuren van O Tartufo, die in het heldere licht van de Algarve wel gefotoshopt lijken. De Portugese zuidkust staat bekend om zijn prachtige licht, maar ook om zijn massatoerisme. Volgens Theo valt dat laatste in dit deel van de Algarve wel mee. De meeste toeristen kiezen vooral voor het westelijke deel van de Algarve. Hier, tussen Faro en de Spaanse grens, is het een stuk rustiger. Grote flats zie je hier niet. Die mogen ook niet gebouwd worden, want verspreid voor de kust liggen kleine schiereilandjes die, net als de vogelrijke lagunes, bij het natuurgebied Ria Formosa horen. Kortom: het oostelijke deel van de Algarve is nog niet aangetast door massatoerisme en de kans dat dit zal gebeuren is niet erg groot. Daardoor vind je hier aan de zuidkust misschien wel de meest Portugese dorpen, authentieke vissersplaatsen zonder blokkerige hotels en schreeuwerige nachtclubs. Maar mét leuke cafés en terrassen, waar de plaatselijke bevolking eens niet in de minderheid is. Op vijftien kilometer van O Tartufo ligt Tavira, een sfeervol stadje met veel winkels, ateliers en restaurants. Iets minder gepolijst is de vissersplaats Olhão. Ook het kleinere Fuseta leeft van de visserij, wat vooral zomers goed te merken is. De visrestaurants aan zee grillen hun sardientjes dan op het terras, waardoor het hele dorp dag in, dag uit naar sardientjes ruikt. Voor de kust van Fuseta ligt het eiland Ilha Armona. De overtocht met de boot duurt zo n tien minuten. Op het eiland vind je brede zandstranden, waar ook in augustus genoeg plaats is om je handdoek neer te leggen. Prima start Michelle en Theo kunnen nu eindelijk genieten van hun leven aan de Middellandse Zee. Zonder overigens op een houtje te hoeven bijten. Al snel na de opening in april 2011 kwamen de eerste boekingen binnen. Van juni tot oktober hebben we geen dag zonder gasten gezeten, zegt Michelle trots. Het was geweldig om zo te kunnen starten, want eerlijk gezegd hebben we na de verbouwing wel even getwijfeld. Je moet dan wel gevonden kunnen worden. O Tartufo heeft acht ruime gastenkamers en één gemeenschappelijke keuken. In wat vroeger de koeienstal was (die nu dienstdoet als sfeervol verlichte woonkamer ), wordt tot uur het ontbijt geserveerd, met Portugese cakejes en taarten, van een bolo de nozes (cake met walnoten) tot bolo Algarve (amandeltaart). Maar ook met versgebakken brood en jam van het huis, gemaakt van de vruchten die groeien in Rechtsboven: Michelle Elst en een van de appartementen in O Tartufo. Pagina 26 en 27, met de klok mee: uitzicht vanaf het dakterras; het gemeentehuis van Olhão; het strand van Praia do Barril. > de tuin, die de gasten overigens ook zelf mogen plukken

5 Zes jaar na hun emigratie genieten Michelle en Theo als nooit tevoren. Michelle: We staan op met een glimlach. Het leven speelt zich vooral buiten af en dankzij ons werk ontmoeten we veel mensen die net als wij van de zon, de natuur en het mediterrane leven houden. Theo vult aan: We voelen ons best bevoorrecht. En daarom hebben we besloten om onze bed & breakfast een meerwaarde te geven door van elk kamertarief een vast percentage uit te lenen aan kleine ondernemers over de hele wereld, in de vorm van microkredieten. Via onze website is te zien hoe dit geld precies terechtkomt. Dit is onze manier om iets terug te doen. O Tartufo, Sitio do Gião 41-H, Moncarapacho, Portugal tel , Tips & adressen Lekker eten Aquasul in Tavira is een leuk restaurant met terras vlakbij de Romeinse brug over de Gilão. Sfeervol, kleurrijk en voorzien van een uitstekende mediterrane keuken. Rua Dr. Augusto Silva Carvalho. Amore Vero in Tavira biedt Italiaanse cuisine met een twist. Dat de Italiaanse keuken is goedgekeurd door de Toscaanse schoonzus van Theo, wil veel zeggen. Rua João Vaz Corte Real. Chez Carole et Manuel is een Franse bistro in Tavira, met eigenaren die hun liefde voor de Franse keuken graag delen met de Portugezen. Rua Jacques Pessoa. Restaurant Capri in Fuseta serveert de lekkerste visgerechten in dit kleine vissersbolwerk, zoals sardinhas assadas (gegrilde sardientjes) en cataplana (stoofschotel met zeevruchten). Praça Republica. Antonio in Moncarapacho is een lokaal eethuis met uitstekende en betaalbare dagmenu s. Veel Portugese gerechten. Av. Maria Lizarda Palermo. Een bezoek waard Loulé is een historisch stadje in het binnenland, op twintig minuten rijden van O Tartufo. Het oude centrum ligt in de schaduw van een kasteelruïne, Castelo de Loulé, en een grote oriëntaalse markthal. GOUDEN JOIE TIP Praia do Barril is een prachtig zandstrand op het eiland van Tavira (Ilha da Tavira). Het is te bereiken met een oud dieseltreintje of te voet langs het spoor. In de duinen vind je een laatste rustplaats voor scheepsankers