GIRAFFES. een film van Marco de Stefanis. De film is te zien op het Movies that Matter festival van 23 maart tot en met 1 april 2017

Transcriptie

1

2 WAITING FOR GIRAFFES een film van Marco de Stefanis NEDERLAND, BELGIË MINUTEN ARABISCH, ENGELS GESPROKEN NEDERLANDSE ONDERTITELING VANAF 13 APRIL TE ZIEN IN DE FILMTHEATERS De film is te zien op het Movies that Matter festival van 23 maart tot en met 1 april 2017 Producent: VOLYA FILMS Fleur Knopperts Graaf Florisstraat 110 A 3021 CM Rotterdam fleur@volyafilms.com Distributie/Marketing/Publiciteit: FILM INCOMPANY Wytze Koppelman e: wytze.koppelman@filminc.nl Petra van Horssen e: petra.vanhorssen@filminc.nl Anne Kervers e: anne.kervers@filminc.nl t:

3 SYNOPSIS In de dierentuin van het Palestijnse plaatsje Qalqilya is het maar de vraag wie meer opgesloten zit: de beesten of de bewoners die zijn omringd door de Israëlische Muur. Het staat er slecht voor maar de lokale dierenarts Dr. Sami vecht iedere dag voor zijn dierentuin, de enige ter wereld in bezet gebied. Gewapend met een positieve instelling en een goed gevoel voor humor werkt hij aan een plan: aansluiting bij het Europese netwerk voor dierentuinen EAZA om zijn dierentuin te kunnen uitbreiden en aanpassen aan de moderne standaard. In een politiek geladen plek als Palestina is het echter zo makkelijk nog niet om je zaken goed voor elkaar te krijgen. De film laat zien waar de samenwerking tussen een Palestijnse en een Israëlische dierentuin en de passie en het doorzettingsvermogen van één individu samen toe kunnen leiden.

4 CREDITS WAITING FOR GIRAFFES is een productie van Volya Films in co-productie met de EO en Cassette Director & screenwriter: Marco De Stefanis Producer: Fleur Knopperts, Denis Vaslin co-producer: Casette for Timescapes (BE) & EO Directors of photography: Stefano Bertacchini Editor: Patrick Minks Sound: Kwinten van Laethem Composer: Victor Griffioen for Timescapes. De film kwam tot stand met steun van het Nederlands Filmfonds, VAF, het MEDIA Programma van de EU, CoBO en het Mediafonds.

5 ACHTERGROND: DR. SAMI & QALQILYA ZOO In 1998 kreeg de dierentuin van het Palestijnse stadje Qalqilya een nieuwe dierenarts, die direct een nieuwe wind liet waaien: Dr. Sami Khader. Dr. Sami werd 49 jaar geleden geboren als zoon van Palestijnse vluchtelingen in Saoedi-Arabië. Zijn vader heeft nog steeds de sleutel van hun huis in Jaffa, dat ze in 1948 tijdens de zesdaagse oorlog moesten verlaten. Sami Khader studeerde diergeneeskunde in Saoedi-Arabië en werkte daar vervolgens als dierenarts. Zijn ouders koppelden hem via kennissen in Qalqilya aan een Palestijnse vrouw, Kheitan. Zij voegde zich bij hem in Saoedi-Arabië en samen kregen ze een dochtertje. Maar Kheitan bleef heimwee houden naar Qalqilya en aan dr. Sami knaagde het dat hij als Palestijn in Saoedi-Arabië tweederangs burger was met maar weinig mogelijkheden. Zo verhuisde het jonge gezin halverwege de jaren 90 naar Qalqilya op de Westelijke Jordaanoever. Voor Dr. Sami Khader was het een schok. Nooit eerder had hij gezien dat op ieder kruispunt Israëlische tanks gestationeerd waren en dat Israëlische soldaten op elk willekeurig moment zonder enige reden woonhuizen konden binnenvallen. Als hij vertelt over zijn eerste indrukken moet dr. Sami zelf lachen om hoe naïef hij toen was. Zijn vrouw rolt met haar ogen om dit te benadrukken: zij wist dat allang. Dr. Sami vond werk als dierenarts in opleiding bij Qalqilya Zoo, waar de Nederlands-Israëlische veterinair dr. Motke Levinson hem verder opleidde in de zorg voor wilde dieren. Toen de Tweede Intifada uitbrak in september 2000 werd het te gevaarlijk voor dr. Levinson om steeds vanuit Israël naar de Westelijke Jordaanoever te komen. De oudere arts maakte dr. Sami de verantwoordelijke dierenarts voor Qalqilya Zoo, hem via de telefoon bijstaand waar nodig. In de vijf jaar dat de Tweede Intifada duurde was het zeer lastig voor dr. Sami om zich van zijn taak te kwijten en de dieren in Qalqilya Zoo goede zorg te geven. Om voedsel en medicijnen te brengen moesten dr. Sami en zijn collega s elke dag ondanks spertijden hun huis uit zien te komen en roadblocks, patrouilles en scherpschutters vermijdend bij de ingang van de dierentuin zien te geraken. Ook daar was vaak een Israëlische tank gestationeerd, waardoor een gat in het hekwerk de enige mogelijkheid was om de dieren te bereiken. Een van dr. Sami s anekdotes over deze tijd is schrijnend en brengt hem nog steeds het schaamrood op de kaken. Op een dag hadden dr. Sami en zijn collega s de Israëli s ontweken om door het gat in het hek de dierentuindieren te voeren, toen op de terugweg zowel de hoofdingang als het gat in het hek door tanks geblokkeerd werden.

6 Ze wachtten en wachtten, maar het werd laat en de tanks maakten geen aanstalten te vertrekken. De dierentuinmedewerkers besloten toen om de oudste van hen naar een tank te laten lopen en de soldaten bezig te laten houden zodat zij ongezien naar buiten konden een oude man zou niet lastig gevallen worden dachten ze. Het pakte heel anders uit: de oude dierenverzorger werd door de jonge soldaten gedwongen zich uit te kleden tot hij naakt voor hen stond. Zijn collega s hoorden de oude man huilen van vernedering, maar durfden zich niet te laten zien. Pas toen de lol eraf was vertrokken de tanks. Qalqilya trekt internationaal journalisten en fotografen als de Palestijnse stad waar de door Israël gebouwde muur en de effecten van die muur het duidelijkst te zien zijn. Tweederde van Qalqilya is omgeven door de metershoge muur, die Palestijnen scheidt van de landbouwgronden van hun families en die, samen met het onder stroom staande hek dat de resterende één derde omringd, iedere reis het stadje in of uit moeizaam en gevaarlijk maakt. Waar de muur aan de Israëlische kant vakkundig verstopt is achter beplanting en andere verfraaiing, is hij aan de Palestijnse kant, in Qalqilya, in heel zijn betonnen meedogenloos ingrijpende aanwezigheid te zien. Onder de Palestijnse bevolking is Qalqilya echter niet zozeer bekend om de muur, als wel om zijn dierentuin. Qalqilya Zoo werd in 1986 gesticht door de toenmalige burgemeester van het stadje, die met Israëlische dierentuinen samenwerkte om aan dieren en aan de kennis voor het runnen van een dierentuin te komen. Dit kwam hem op de beschuldiging van collaboratie te staan. Desondanks was de dierentuin meteen een doorslaand succes, met meer dan bezoekers per jaar. Dit succes is mede verklaarbaar door het ontbreken van elke andere vorm van vermaak op de Westelijke Jordaanoever: er is geen enkele bioscoop, geen enkel winkelcentrum en er zijn zelfs geen parken. De grootste, onder Palestijnen alom bekende attractie van Qalqilya Zoo was lang het giraffenpaar, Brownie en Ruti. Giraf Ruti was sinds 1992 de vrouwelijke ster en publiekslieveling van de dierentuin, de enige giraf in heel het Palestijnse gebied. Enige jaren later schonk de dierentuin van Jeruzalem hun overtollige mannetjesgiraf Brownie aan Qalqilya Zoo. De giraffen raakten zoals iedereen hoopte aan elkaar verknocht en in 2001 werd Ruti zwanger. De bevalling werd verwacht in september In 2001 overspoelden Israëlische militairen echter Qalqilya en kozen de aan de dierentuin grenzende leegstaande school als basiskamp. Ruti was gewend aan lawaai, maar Brownie was veel schrikachtiger. Op een nacht raakte hij door het geluid van geweerschoten uit het basiskamp in blinde paniek. Hij rende rond in het hok, gleed uit en brak zijn nek. Brownie was op slag dood. Ruti was ontroostbaar; ze at niet meer en stond stilletjes in een hoek van haar verblijf te treuren. Na een week werd

7 haar kalf dood geboren. Dr. Sami was ervan overtuigd dat alleen de komst van een nieuw mannetje Ruti er ooit weer bovenop zou kunnen brengen. Inmiddels waren echter internationale dierentuinorganisaties als EAZA opgericht, die de eisen voor de uitwisseling van dieren hadden aangescherpt. Een nieuwe giraffe kopen was ook geen optie, omdat de revenuen door de tweede intifada zo waren teruggelopen dat er nog weinig geld in kas was. Het duurde lang voordat Ruti wat herstelde en ze werd nooit meer helemaal de oude. Ze bleef wel dr. Sami s lieveling en nu misschien zelfs meer; elke ochtend voor zijn andere werkzaamheden groette hij haar met een snoepje of koekje op zak. Op een natte, winderige ochtend in 2007 vond dr. Sami zo Ruti met haar poten omhoog in haar nachtverblijf. Hij dacht aan hartfalen, maar autopsie wees uit dat Ruti was vergiftigd. De dader is nooit gevonden, maar Dr. Sami denkt dat het waarschijnlijk een politieke daad is geweest, protest tegen Hamas dat de gemeenteraad van Qalqilya en daarmee ook de dierentuin domineert; een van de vele politiek getinte machinaties waar niemand de vinger achter krijgt. Sinds dr. Sami nu alweer 26 jaar geleden als dierenarts in Qalqilya Zoo begon heeft hij de dierentuin uit haar apathie en afhankelijkheid geschud en omgevormd tot een levendige instelling die actie onderneemt en waar initiatieven van uitgaan. Het was dr. Sami s idee om twee musea bij de dierentuin aan te leggen, een Natuurhistorisch Museum en een Landbouwmuseum. Om het eerste museum te vullen maakte hij van de nood een deugd. Als autodidactische taxidermist zette hij het giraffenpaar en hun kalf op. Het bewegingloze trio is nu het pronkstuk van dit museum en trekt nog steeds veel bezoekers. De andere zalen zijn gevuld met een bonte verzameling ook door dr. Sami opgezette overleden dieren, embryo s die in troebele glazen potten drijven, een olifantenskelet en een gigantische gipsen dinosaurus. In het Landbouwmuseum is een collectie oude landbouwwerktuigen te zien, in de loop der jaren afgedankt en afgestaan door Palestijnse boeren. Sinds hij in Qalqilya Zoo begon heeft dr. Sami zich verdiept in de zich steeds ontwikkelende kennis over wilde dieren in gevangenschap en heeft hij contacten gelegd met allerlei andere dierentuinen en dierentuinorganisaties van over de hele wereld. Dit heeft hem vastberaden gemaakt in het willen verwezenlijken van zijn grote droom: van Qalqilya Zoo een wat hij noemt internationale

8 dierentuin maken met als grootste publiekstrekker nieuwe giraffen. De enige manier waarop deze droom werkelijkheid kan worden is als Qalqilya Zoo lid zou mogen worden van EAZA, the European Association of Zoos and Aquaria. Leden inclusief aspirant-leden van deze organisatie mogen onderling kosteloos dieren en kennis uitwisselen. Huisvesting van giraffes is sowieso internationaal niet meer toegestaan als niet aan de regels van EAZA is voldaan. Sinds dr. Sami dit weet heeft hij zijn doel helder voor ogen: Qalqilya Zoo op alle punten laten voldoen aan de internationale standaarden van EAZA. En dat is bepaald geen sinecure de lijst met zaken die dr. Sami daarvoor veranderd moet krijgen is ellenlang, maar hij heeft zich met hart en ziel op deze taak gestort en spant zich er dagelijks voor in.

9 REGISSEUR: MARCO DE STEFANIS MARCO DE STEFANIS is geboren in Rome in Hij werkt al meer dan vijftien jaar als regisseur. Zijn carrière begon hij in Italië. Eerst als editor en daarna als regisseur voor RAI, Discovery Channel en History Channel van verschillende shows en documentaires. De lange documentaires die hij maakte zijn onder andere Spalti di Guerra, het verhaal van het Italiaanse voetbalkampioenschap tijdens de Tweede Wereldoorlog en Gladiator: the bloodsport of the Colosseum voor PBS. Tussen 1999 en 2000 werkte hij als freelance editor voor RAI en maakte korte reportages vanuit Nepal, Egypte, Colombia en Mexico. Sinds 2001 werkt en woont hij, samen met zijn gezin, in Nederland waar hij zijn vakkennis heeft uitgebreid aan het Binger Film Lab tijdens het eerste Documentary Director s Coaching Program. Zijn korte documentaire Lieve Monster won in 2006 een prijs voor Best Foreign Documentary op het Danville International Children Film Festival in Californië en is vertoond in competities op meer dan twintig filmfestivals in Europa, Noord Amerika, het Midden-Oosten en Azië. De documentaire Tulip Time, een co-productie met RAI en omroep MAX, is medegefinancierd door het Mediafonds en CoBO. Het won de prijs voor Beste Televisiefilm op het JewishEye Filmfestival in Askelon in Israël en het dong mee in de competitie op het Nederlands Filmfestival en op diverse andere festivals in de Verenigde Staten (Los Angeles, San Francisco, Washington, Seattle). Naast zijn werk als documentairemaker, werkt Marco al jaren als creative director voor de voor- en aftitels van documentaires in Italië, Nederland en Duitsland. Hij werkt ook als specialist van After Effects, compositing en colour grading voor documentaires en commercials (ING, Yamaha, Ahold, Canon, LG, etc.). In 2009 startte hij een samenwerking met Amnesty International waarvoor hij een aantal promotievideo s heeft gerealiseerd. Hij is docent Media Entertainment & Emoties aan de UvA en hij geeft les aan het SAE Instituut in Amsterdam in Visual Concept & Color Correction for Documentary Films. In 2010 is hij uitgenodigd als gastdocent aan de Mediafaculteit van de Birzeit Universiteit in Ramallah. Zijn recente documentaire Damned Children, een film over behekste kinderen in Congo, werd ondersteund door het MEDIA Programma van de Europese Unie.

10 FILMOGRAFIE Damned Children! (Maledetti Bambini) - (35 min) Documentaire (Italië, Democratische Republiek Congo) 2011 Productie: Village/Unicef Documentaire over het misbruik van kinderen die geloofd worden bezeten te zijn door het kwaad in de Democratische Republiek van Congo. Tulip Time - (50 min) Documentaire (Nederland, Italië) 2007 Productie: Memphis Film Utrecht/Max Omroep Een documentaire, gefinancierd door het StimuleringsFond en het Cobofonds, over drie Nederlandse joodse zussen die in de jaren 30/40 beroemde zangeressen worden in Italië, terwijl deze onder het fascistische regime verkeert. Het verhaal wordt verteld door Kitty Curbois en is geschreven door Arthur Japin. De co-regisseur was Tonino Boniotti. Winnaar van Best Film for TV 2009 in het Jewish Eye Film Festival. Geselecteerd voor de competitie in het Nederlands Film Festival 2007 Lieve Monster - (10 min) Documentaire (Nederland) 2006 Productie: Marco De Stefanis Grappige documentaire over de nachtmerries van de kleine Davide die s nachts monsters ziet in zijn kamer. Winnaar van Best Foreign Short 2006 in het Danville Int. Children Film Festival (Californië). Geselecteerd voor de competitie in: European Children s Film Festival, Antwerp (België) Full Frame Documentary Film Festival, Durham (VS) SILVERDOCS, Silver Spring (VS) Winnipeg International Film Festival, Winnipeg (Canada) Pärnu Int. Documentary and Anthropology Film Festival (Estland) Sapporo Int. Short Film Festival and Market, Sapporo (Japan) EBS International Documentary Film Festival, Seoul (Zuid-Korea) Rome International Film Festival, Rome (VS) Newburyport Documentary Film Festival, Boston (VS) Goyang Int. Children s Film Festival, Goyang-si (Zuid-Korea) Cucalorus Film Festival, Wilmington (VS) Cinemagic Festival, Belfast (Noord-Ierland) Nederland Film Festival, Utrecht (Nederland) Hamptons Film Festival, New York (VS) International Istambul Children Film Festival (Turkije) 4 Film Festival di Bolzano (Italië) 13th Regensburg Short Film Week (Duitsland) DocuDays Beirut (Lebanon) IFCT Int. Festival of Cinema and Technology, Los Angeles (VS) Punto de Vista, Pamplona (Spanje) Bleachers of War (Spalti di Guerra) - (50 min) Documentaire (Italië) 2004 Productie: Dinamo/RAI Documentaire over het Italiaanse voetbal kampioenschap in de jaren 42/43, gedurende het gevecht voor de bevrijding van Italië van de Duitse bezetting. Amazing History - (65x15 min) Kinderen Televisie Serie (Italië, Nederland) Productie: Village/Lumiq Studios/RAI/Discovery Channel Leerzaam en vermakelijk programma over geschiedenis, bedoeld voor jonge tieners. Respiraderos - (30 min) Documentaire (Italië, Colombia) 2001 Productie: Village/RAI 2001 Een dag uit het leven van Franco, de 80 jarige bewaker van de Totumo vulkaan in Colombia. Gladiator. Bloodsport of the Colosseum - (60 min) Docu-Drama (Italië, UK, VS) 2000 Productie: Palatine/Questar/PBS History Een nagespeelde documentaire over de gewelddadige en dodelijke wereld van gladiatoren.

11 Tiers of Color - (30 min) Documentarie (Italië/Zuid-Korea) 2000 Productie: KBS Portret van de artiest Joo Yeon Kim en de oude Che-Sek-Wha schildertechniek voor de Zuid-Koreaanse televisie. Albanian Dream (4 min) Videoclip (Italië) 1999 Productie: Amnesty International/Gridalo Forte Records De eerste muziekvideo van de band Radici Nel Cemento. Gefilmd in een week in het asielcentrum in de buurt van Lecce, tijdens de immigraties van Albanië en Kosovo. Cogeregisseerd door Mario Balsamo. Painting for Baba (15 min) Documentaire (Italië) 1999 Productie: RAI Potret van de enige vrouwelijke artiest die was toegestaan om de heilige scenes te schilderen in de Pashupatina in Katandu, Nepal. Millemiglia - (20 min) Documentaire (Italië) 1998 Productie: Palomar/RAI Documentaire over het traditionele race van de antieke auto s, de Millemiglia. Cogeregisseerd door Alessandro D Alatri.

12 VOLYA FILMS VOLYA FILMS produceert speelfilms en creatieve documentaires, voornamelijk als internationale coproducties. Recente producties zijn o.a. Centaur (Aktan Arym Kubat; wereldpremière Berlinale 2017 Panorama), Waiting for Giraffes (Marco De Stefanis; wereldpremière Dutch Competition IDFA 2016), The Grown Ups (Maite Alberdi; wereldpremière Intnl Competition IDFA 2016), De vrije markt (Marleine van der Werf; wereldpremière & debuutcompetitie Nederlands Filmfestival 2016), 80% Ongeschikt (Mari Sanders, Teledoc Campus, wereldpremière Nederlands Filmfestival 2016); Problemski Hotel (Manu Riche; wereldpremière Film Fest Gent); Big Father, Small Father and Other Stories (Di Phan Dang; wereldpremière Berlinale 2015 Competitie programma); Naziha s Lente (Gülsah Dogan; wereldpremière IDFA 2014 Nederlandse Competitie en winnaar Audience Award) en Kurai, Kurai Tales on the Wind (Marjoleine Boonstra; competitie Nederlands Film Festival 2014 en winnaar Prix Guimet, 21ste Vesoul Asian IFF). In post-productie zijn I Know You Are There van Thom Vanderbeken, The Omission van Sebastian Schaer en A Perfect Game van Robbert So Kiem Hwat. Momenteel ontwikkelen we nieuwe projecten met o.a. Marco De Stefanis, Sander Burger, René Hazekamp, Finbarr Wilbrink, Tatjana Bozic, Raya Martin, Adilkhan Yerzhanov en Francisca Toetenel. Volya Films is lid van de EAVE, Eurodoc, Binger en EDN netwerken, de Europese Film Academy, DPN en FPN. In 2011 heeft Denis Vaslin in Frankrijk Mandra Films opgericht.