Instelling. Onderwerp. Datum

Transcriptie

1 Instelling hof van beroep Antwerpen Onderwerp Fideï-commis de residuo (restlegaat) begrip rechtsgeldigheid reserve geen erfstelling over de hand geen verboden erfovereenkomst geen legaat met last recht van de verwachter (tweede begiftigde) algemeen legaat doelgebonden vermogen inherente beperkingen opgelegd door de leer van de goede trouw en het verbod op rechtsmisbruik zakelijke subrogatie bewarende bewijsmaatregelen geen permanente inzage in de vermogenstransacties van de eerste begunstigde Datum 8 april 2015 Copyright and disclaimer De inhoud van dit document kan onderworpen zijn aan rechten van intellectuele eigendom van bepaalde betrokkenen, Er wordt u geen recht verleend op deze rechten. M&D Seminars geeft u via dit document informatie, maar verstrekt geen advies. M&D Seminars garandeert niet dat de informatie in dit document foutloos is. U gebruikt de inhoud van dit document op eigen risico. M&D Seminars, noch een van haar directieleden, aandeelhouders of bedienden zijn aansprakelijk voor bijzondere, indirecte, bijkomstige, afgeleide of bestraffende schade, noch voor enig ander nadeel van welke aard ook bij het gebruik van dit document en van de inhoud van dit document. M&D Seminars 2015 M&D SEMINARS Eikelstraat De Pinte T F info@mdseminars.be

2 RECHTSPRAAK Antwerpen (3de kamer) 8 april Voorzitter: J.M. WETSELS. Raadsheren: C. LUTTERS en B. VAN DEN BERGH. Advocaten: MM rs H. SEGERS en R. VANHOYLAND. Grifier: N. VAN DE VIJVER. Fideï-commis de residuo (restlegaat) begrip rechtsgeldigheid reserve geen erfstelling over de hand geen verboden erfovereenkomst geen legaat met last recht van de verwachter (tweede begiftigde) algemeen legaat doelgebonden vermogen inherente beperkingen opgelegd door de leer van de goede trouw en het verbod op rechtsmisbruik zakelijke subrogatie bewarende bewijsmaatregelen geen permanente inzage in de vermogenstransacties van de eerste begunstigde. Het restlegaat is een gift waarbij de beschikker het geheel of een deel van zijn goederen overmaakt aan een eerste begiftigde (bezwaarde) en waarbij bepaald wordt dat hetgeen van deze goederen overblijft bij zijn overlijden zal toekomen aan een tweede begunstigde (verwachter), die eveneens reeds door de beschikker wordt aangewezen. Wordt het hele vermogen van de erlater bij wijze van restlegaat vermaakt, dan hebben zowel eerste als tweede begunstigde de hoedanigheid van algemeen legataris. De verwachter beschikt onmiddellijk over een actueel recht op termijn, zij het met een aleatoir voorwerp ( quod supererit ). Uit de logica van de rechtsiguur en de wil van de beschikker volgt dat de ideïcommissaire boedel een bestemmingsgebonden vermogen vormt. Hierdoor strekt het recht van de verwachter zich ook uit tot de goederen die in de plaats komen van de vervreemde goederen (zakelijke subrogatie). Het bestemmingsgebonden karakter van het ideï-commissair vermogen houdt geen bewaarplicht in. Er is geen sprake van verboden erfstelling over de hand. Het verbod om de vermaakte goederen te schenken of te testeren tast de reserve van de eerste begunstigde niet op ongeoorloofde wijze aan. De reserve beschermt slechts de bevoorrechte erfgenamen maar niet diens erfgenamen. Het restlegaat is evenmin in strijd met het verbod om overeenkomsten te sluiten over een niet-opengevallen nalatenschap. De verwachter krijgt zijn rechten rechtstreeks van de beschikker en niet van de eerste begiftigde Het restlegaat is geen legaat met last. De mogelijkheid voor de eerste begunstigde om willekeurig over het ideï-commissair vermogen te beschikken onder bezwarende titel wordt inherent beperkt overeenkomstig de leer van de goede trouw en het verbod op rechtsmisbruik. Hieruit volgt o.m. de verplichting voor de eerste begiftigde om vermenging met eigen gelthis jurisquare copy is licenced to Kluwer

3 den te vermijden. Van een permanente inzage door de verwachter van alle vermogenstransacties tijdens het leven van de bezwaarde kan echter geen sprake zijn. ( ) B.L., ( ), appellant, ( ) tegen het vonnis van de rechtbank van eerste aanleg te Hasselt van 12 december 2012, Tegen G.C., ( ), geïntimeerde, ( ). Procedure 1. Gelet op de door de wet vereiste processtukken, in behoorlijke vorm overgelegd, waaronder het bestreden vonnis d.d. 12/12/2012, alsmede het verzoekschrift neergelegd op 23/01/2013, waarmee hoger beroep werd ingesteld. Voorwerp van de vorderingen 2. Het hoger beroep ingesteld door de heer L.B. (hierna de appellant) strekt ertoe het bestreden vonnis teniet te doen en: In hoofdorde: te zeggen voor recht dat mevrouw C.G. (hierna geïntimeerde) geen hoedanigheid had tot het instellen van de vordering, rekening houdend met artikel 745bis 1, 3 BW en het notarieel testament, opgesteld door notaris X., ( ); minstens te zeggen voor recht dat het restlegaat dient te worden gekwaliiceerd als een verboden erfstelling over de hand; in bijkomende orde, te zeggen voor recht dat geïntimeerde niet aannemelijk noch noodzakelijk heeft gemaakt voor het instellen van de rechtsvordering, die er zich enkel toe strekte een overzicht te bekomen van de bestanddelen van de nalatenschap van G.G. (sic). In ondergeschikte orde: vast te stellen dat hij het vereiste overzicht verstrekt heeft aan geïntimeerde en dat geïntimeerde een arbitraire houding aanneemt omtrent de beoordeling en interpretatie van dit overzicht; in bijkomende orde, te zeggen voor recht dat er geen reden was tot het opleggen van een dwangsom; uiterst ondergeschikt, deze dwangsom te beperken in de tijd en tot het maximale bedrag van 5.000, De geïntimeerde concludeert tot de ongegrondheid van het hoger beroep en tot de bevestiging van het bestreden vonnis

4 RECHTSPRAAK Feiten en retroacta 4. Appellant was gehuwd met G.G., die overleed te Hasselt op 21/05/2007 (hierna ook de decujus, afgekort DC). Naar hetgeen beide partijen bevestigden ter zitting van dit hof d.d. 17/03/2015, waren appellant en de DC gehuwd onder het wettelijk stelsel, bij gebrek aan huwelijkscontract. Er waren bij het overlijden geen kinderen of reservataire erfgenamen, buiten appellant. Geïntimeerde is de zuster van de DC. De DC dicteerde een testament aan notaris X., ter standplaats H., op 09/11/1998. Bij deze uiterste wilsbeschikking maakte zij haar hele nalatenschap over aan haar echtgenoot, appellant; dit legaat was evenwel gekoppeld aan of bezwaard met een zgn. restlegaat, ten voordele van geïntimeerde. Kort samengevat waren volgende, voor onderhavige betwisting, relevante beschikkingen opgenomen in voornoemd testament: appellant moet een staat en inventaris laten opmaken van het vermogen verkregen uit de nalatenschap; er dient een afzonderlijk beheer (en belegging) te gebeuren van het eigen vermogen van appellant; bij vervreemding van een oorspronkelijk vermogensbestanddeel zullen de goederen of rechten, die in wederbelegging daarvan worden verkregen, in de plaats treden van de vervreemde bestanddelen; vervreemden ten kosteloze titel is niet toegestaan. Een van de aanleidingen voor onderhavige procedure was de verkoop door appellant van een (uit de testamentaire beschikking verkregen) onroerend goed, destijds een eigen goed van de DC, voor de prijs van ,00, bij notariële akte d.d. 04/07/2011. Volgens wat geïntimeerde beweert, weigert appellant halsstarrig een overzicht te bezorgen van de activa, de beleggingen en het beheer. Appellant zou zijn eigen vermogen vermengen met het testamentair verkregen vermogen. Beoordeling Het principaal hoger beroep 5. ( ) 6. ( ) 7. In eerste instantie rijst de vraag naar de door appellant betwiste hoedanigheid van geïntimeerde

5 Het betreft hier in essentie immers een ontvankelijkheidsvereiste van de vordering. Om deze beoordeling te maken dient de litigieuze rechtsiguur van het ideï-commis de residuo (hierna verder: restlegaat), kwaliicatie die als zodanig door geen der partijen wordt betwist, aan een voorafgaande analyse te worden onderworpen. Het restlegaat kan worden omschreven als een (in casu testamentaire) gift, waarbij de beschikker het geheel of een deel van zijn goederen overmaakt aan een eerste begiftigde (ook de bezwaarde genoemd) en waarbij bepaald wordt dat hetgeen van deze goederen overblijft bij zijn overlijden zal toekomen aan een tweede begunstigde (ook de verwachter genoemd), die eveneens reeds door de beschikker wordt aangewezen. De beschikker heeft in feite tweemaal over dezelfde goederen beschikt: de eerste maal zuiver en eenvoudig in het voordeel van de eerste begunstigde, de tweede keer in het voordeel van de tweede begunstigde, voor zover en in de mate waarin de vermaakte goederen bij het overlijden van de eerste begunstigde nog aanwezig zouden zijn. Het betreft in essentie een soort van tweetrapsprocedé waardoor dezelfde goederen door hun eigenaar opeenvolgend aan verschillende personen worden toebedeeld. In die optiek zijn zowel appellant als geïntimeerde algemeen legataris, ingevolge het testament, waarbij de totaliteit der goederen werd vermaakt. Aan de tweede begiftigde wordt geen recht onder opschortende voorwaarde toegekend (met name, in de mate de eerste begiftigde goederen nalaat), maar wel onmiddellijk een actueel recht op termijn, zij het met een aleatoir voorwerp. Dit aleatoir voorwerp (wat er zal overblijven: de eo quod supererit ) maakt de essentie uit van het restlegaat en vormt het uitgangspunt, bij de beoordeling van de onderhavige betwisting. Alleen wat rest komt de verwachter toe. In de logica van deze rechtsiguur en gelet op het verplichte respect voor de uiterste wil van de testator moet worden aangenomen dat de ideï-commissaire boedel een bestemmingsgebonden vermogen vormt. Door het restlegaat wordt een afgescheiden doelvermogen gecreëerd, ongeacht de concrete samenstelling. Feit is immers dat het recht van de verwachter zich ook uitstrekt op de goederen die in de plaats komen van de vervreemde goederen. Dit principe is expliciet bedongen in het bewuste testament en geldt als een toepassing van de theorie van de zakelijke subrogatie. Dit doelvermogen mag zijn bijzondere bestemming immers niet verliezen indien de concrete samenstelling van dit vermogen naderhand wijzigingen ondergaat. De eigendomssplitsing blijft ook dan bestaan. Omwille van de zakelijke werking van de zaakvervanging slaat het restlegaat op de tegenwaarde van het oorspronkelijk object, wanneer dit in natura onttrokken is aan het zakelijk recht. Krachtens het litigieuze testament heeft appellant een plicht om het ideï-commissair vermogen afzonderlijk te besturen en te beleggen. Om de (op de tweede begiftigde rustende) bewijsproblematiek betreffende de omvang van het residuum bij het overlijden van de eerste begiftigde te ondervangen, dient het ideï-commissair vermogen afzonderlijk van het eigen vermogen van de eerste begiftigde te worden bestuurd. De beleggingsplicht is dan weer voorzien voor de hypothese dat de vermaakte goederen worden verkocht, aangezien de koopsom zich anders dreigt te vermengen met de eigen gelden van de eerste begiftigde

6 RECHTSPRAAK In voormelde optiek dient een nauwkeurige staat te worden opgesteld niet alleen van het ideï-commissair vermogen bij aanvang (d.w.z. na de inbezitneming saisine als langstlevende echtgenoot van de vermaakte goederen), maar ook bij elke fundamentele wijziging ervan. Geïntimeerde vraagt dergelijke bewarende (bewijs)maatregelen, zodat zij zonder enige twijfel de vereiste hoedanigheid heeft. De exceptie faalt. De vordering is ontvankelijk en toelaatbaar en geïntimeerde beschikt over de rechtens vereiste hoedanigheid. 8. Ten onrechte werpt appellant op dat er sprake zou zijn van een verboden erfstelling over de hand. Lectuur van de litigieuze testamentaire beschikking geeft aan dat de eerste begiftigde (appellant) mag beschikken over de hem vermaakte goederen, zij het niet ten kosteloze titel: slechts schenken of testeren is hem op deze goederen verboden. Het restlegaat is een algemeen aanvaarde uitzondering op de erfstelling over de hand, omdat op de eerste begunstigde geen bewaarplicht rust en, gelet op zijn vrije beschikkingsrecht (zij het in casu, zoals vaak het geval is, weliswaar beperkt tot beschikkingshandelingen gesteld ten bezwarende titel), hierdoor geen goederen aan het vrije handelsverkeer onttrokken worden. Er is geen gevaar op de zgn. dode hand. 9. Dat appellant, in zijn hoedanigheid van langstlevende echtgenoot, ook een reserve heeft doet aan het voorgaande geen afbreuk. In de mate waarin aan appellant (als eerste begiftigde) een volledig en volstrekt eigendomsrecht m.b.t. de ideï-commissaire boedel werd toegekend, kan bezwaarlijk worden aangenomen dat diens reserve op ongeoorloofde wijze zou zijn aangetast. Dat appellant de vermaakte goederen niet mag schenken of testeren doet hieraan geen afbreuk: dit verbod tast de reserve niet aan. De reserve beschermt slechts de bevoorrechte erfgenamen, maar niet diens erfgenamen. Om reden dat geïntimeerde als tweede begiftigde haar rechten rechtstreeks van de beschikker (DC) zelf verkrijgt en niet via (de nalatenschap van) appellant (eerste begiftigde), is er evenmin sprake van een verboden beding over een nog niet opengevallen nalatenschap, zodat ook dit argument faalt. Het restlegaat is ook geen legaat met (een aan de eerste begiftigde opgelegde) last. 10. Vergeefs werpt appellant op dat er sprake zou zijn van een afstand van recht in hoofde van geïntimeerde, zulks onder verwijzing naar een overeenkomst, waarbij een (volgens de beweringen van appellant) niet onbelangrijk gedeelte van de goederen afgegeven werd in volle eigendom aan geïntimeerde. Afstand van recht wordt niet vermoed en moet strikt geïnterpreteerd worden: een afstand van recht kan slechts worden afgeleid uit feiten die niet voor een andere

7 interpretatie vatbaar zijn (zie ook: Cass. 13 september 2004, Arr.Cass. 2004, 1357; Cass. 6 februari 2012, Pas. 2012, 270). De strikte uitlegging van afstand van recht maakt een algemeen rechtsbeginsel uit (Cass. 15 februari 1974, Arr.Cass. 1974, 658; Cass. 24 september 1981, Arr.Cass , 140; Cass. 20 september 1984, Arr.Cass , 117; Cass. 5 december 2002, Arr.Cass. 2002, 2667; Cass. 7 april 2003, Arr.Cass. 2003, 903). Een stilzwijgende afstand van een recht is mogelijk, maar de strikte uitlegging ervan betekent dat deze enkel kan afgeleid worden uit een houding of gedraging die voor geen andere interpretatie vatbaar is (zie en vergelijk o.a. ook: Cass. 4 september 1989, JLMB 1989, 1119; Cass. 24 december 2009, Pas. 2009, 3246; Cass. 24 juni 2013, JLMB 2014, 141). Deze overeenkomst kan geenszins worden geïnterpreteerd als een afstand van recht door geïntimeerde op (de voordelen van) het notarieel testament van 09/11/1998. Het betreft hier een onderhandse akte, waaruit blijkt dat een aantal roerende goederen aan geïntimeerde werden overgemaakt door appellant. In casu blijkt op generlei wijze enige afstand van recht door de geïntimeerde. Ook het loutere feit dat zij een aantal roerende goederen kreeg toebedeeld van appellant (en deze goederen ook heeft aanvaard en in bezit heeft genomen) levert geen vermoeden van afstand van recht op inzake de testamentaire beschikkingen in haar voordeel, c.q. het restlegaat. 11. Het hof dient zich in wezen te buigen over de vraag naar de bewarende maatregelen die geïntimeerde vermag te nemen en de vorderingen die zij in dat opzicht vermag in te stellen. 11a. Determinerend zijn de testamentaire beschikking en de bedoeling van de testator die hieruit spreekt. Interpretatie van testamenten gebeurt in de regel aan de hand van de gemeenrechtelijke interpretatievoorschriften voorzien in de artikelen 1156 e.v. BW. Centraal staat de bedoeling van de testator. De testamentaire beschikking voorziet niets inzake de informatieverplichtingen die op appellant, als eerste begiftigde, rusten (of enig hieraan gerelateerd recht op informatie ten voordele van geïntimeerde). Ook voorziet het testament geen kwalitatieve voorschriften inzake de wijze van wederbelegging, inzake de wijze van intering op of verbruik van het ideïcommissair vermogen (d.m.w. een omslagsysteem/verdeelsleutel) e.d.m. 11b. Een aan de mogelijkheid voor de eerste begunstigde om over de ideï-commissaire goederen te beschikken onder bezwarende titel inherente beperking is te vinden in de leer van de goede trouw en het verbod op rechtsmisbruik. O.g.v. deze principes wordt aangenomen dat het ideï-commissair vermogen niet zo maar mag worden verbruikt, terwijl het eigen vermogen gespaard blijft. Volstrekt willekeurig optreden is uitgesloten. In die optiek kan men stellen dat de bezwaarde steeds te goeder trouw moet handelen. Hij mag in het licht hiervan

8 RECHTSPRAAK de bestemming van het speciieke doelvermogen ook niet zomaar miskennen. Hij moet de wil van de testator (die ook een legaat de residuo heeft gemaakt) ook tot op zekere hoogte respecteren. 11c. In essentie beperkt het recht op informatie van de verwachter zich bijgevolg tot een inventarisatie van het ideï-commissair vermogen, dat uit de aard van deze rechtsiguur vanzelfsprekend ook kan luctueren. Tijdens het leven van de eerste begiftigde is er immers slechts een theoretische eigendomssplitsing tussen het eigen vermogen en het gelegateerd ideï-commissair vermogen. Slechts bij diens overlijden komt de dubbele samenstelling tot uiting. In essentie moet, om de (op de tweede begiftigde rustende) bewijsproblematiek betreffende de omvang van het (eventueel uit te keren) residuum bij het overlijden van de eerste begiftigde te ondervangen, enkel kunnen aangetoond worden waaruit het ideï-commissair vermogen bestaat, bij het overlijden van de eerste begiftigde. Vandaar ook dat dit afzonderlijk van het eigen vermogen van de eerste begiftigde dient te worden bestuurd en vermenging met diens eigen gelden (vreemd aan het restlegaat) dient te worden vermeden, reden bv. waarom de geldsommen (verkregen uit de tegeldemaking van vermaakte goederen) afzonderlijk dienen te worden belegd. 11d. Op zicht van de stukken stelt het hof vast dat appellant, zij het deels slechts na het bestreden vonnis, voldaan heeft aan de informatieplicht die van hem redelijkerwijze kan worden verwacht. Spijts het ontbreken in de resp. stukkenbundels van een aangifte van nalatenschap (die ook kan dienen als bewijselement), is er immers een notariële boedelbeschrijving opgesteld na het overlijden van de DC, met name op 27/03/2008, waaraan appellant heeft meegewerkt. Voorts heeft appellant, in uitvoering van het bestreden vonnis op 08/02/2013, bij aangetekend schrijven een overzicht overgemaakt aan de geïntimeerde van de activa, het beheer en de beleggingen (effectenrekening en portefeuille KBC). Vervolgens heeft appellant bij aangetekend schrijven van 01/03/2013 een overzicht gegeven van aangewende/verbruikte gelden t.b.v ,00, gestaafd met stukken. Uit niets blijkt dat deze stukken niet waarheidsgetrouw zouden zijn. 11e. Uiteraard mag appellant de gelden desgevallend ook opleven (het legaat is hem immers in volle eigendom overgemaakt), mits hij dit te goeder trouw doet en bijv. niet exclusief inteert op de vermaakte goederen: een dergelijke handelwijze zou de rechtsiguur van het restlegaat immers volkomen frustreren en inhoudsloos maken. Mocht appellant een daadwerkelijke bewaar- of instandhoudingsplicht hebben, dan zou er trouwens wel sprake zijn van een verboden erfstelling over de hand (omwille van de onvervreemdbaarheid) en zou bovendien ook diens reserve, als langstlevende echtgenoot, zijn aangetast

9 Het beschikkingsrecht van appellant kan niet worden onderworpen aan de appreciatie van geïntimeerde. Het kan voorts ook niet de bedoeling van het restlegaat zijn dat de eerste begiftigde aan een toezicht onderworpen wordt, dat vergelijkbaar is met het statuut van iemand die geplaatst is onder collectieve schuldenregeling, voogdij of een ander vermogensrechtelijk beschermingsstatuut. Er is immers geen plicht tot uitbetaling van een restwaarde of een bepaald forfaitair bedrag. De eerste begiftigde heeft een volwaardig beschikkingsrecht (zij het weliswaar met een verbod tot beschikkingshandelingen ten kosteloze titel) over de hem vermaakte goederen. Elke andere interpretatie negeert de wil van de testator, die een duidelijke voorkeur liet blijken door het onderscheid te maken tussen de eerste en de tweede begiftigde. De tweede begiftigde kan ook niet als een soort big brother permanent inzage krijgen in alle vermogenstransacties die de eerste begiftigde uitvoert. 11f. Op heden is er, naar het oordeel van het hof, voldoende duidelijkheid en transparantie over de inanciële situatie. Appellant toont aan dat hij de verkoopopbrengst heeft wederbelegd; een gedeelte heeft hij opgeleefd, zoals zijn voorgelegde stukken aantonen en staven. Rechtsmisbruik of miskenning van de goede trouw is op heden niet voldoende aangetoond. 11g. De rechten van geïntimeerde moeten in balans worden gebracht met de rechten van appellant. De informatieverschafing, in de uitlegging die geïntimeerde eraan geeft, zou neerkomen op een schending van de persoonlijkheids- en grondrechten van appellant, die ook een recht op eerbiediging van de persoonlijke levenssfeer heeft (vgl. o.a.: A. VERBEKE, Informatie over andermans vermogen. Belangenafweging tussen het recht op privacy van de schuldenaar en het recht op informatie van de schuldeiser, RW , (1129), 1141 e.v.). 11h. De geïntimeerde kan, mocht zulks nodig zijn, in de toekomst nog steeds haar rechten vrijwaren. De vrees van geïntimeerde wettigt geen verdergaande informatieverschafing. Uiteraard kan geïntimeerde geen actio ad futurum instellen. De vrijwaring van de rechten van geïntimeerde mag op haar beurt evenmin ontaarden in een misbruik van recht. Ook de toezichts- en controlemogelijkheid van geïntimeerde is immers een doelgebonden bevoegdheid: deze kan in essentie slechts worden uitgeoefend met het oog op de vrijwaring van het restlegaat, zodra appellant zou zijn overleden, teneinde vermenging te beletten met het eigen vermogen van appellant (dat toekomt aan

10 RECHTSPRAAK diens rechtsopvolgers/erfgenamen). Waar geïntimeerde niet geheel lijdzaam moet toezien, moet zij anderzijds wel beseffen dat zij in beginsel niet kan vermijden dat de vermaakte goederen (of de tegenwaarde hiervan) door appellant worden verbruikt. Het verbod op rechtsmisbruik kan eventueel als correctief fungeren, maar rechtsmisbruik of kwade trouw is op heden niet aangetoond, zoals hoger reeds is overwogen. 12. Appellant vraagt de afschafing, resp. de plafonnering van de dwangsom. In tegenstelling tot hetgeen geïntimeerde stelt, maakt dit geen nieuwe ontoelaatbare of onontvankelijke vordering uit, die voor het eerst in graad van beroep wordt gesteld. Het betreft hier louter een vraag aan de appelrechter [van de dwangsomrechter], tot afschafing, resp. beperking van de dwangsom, die in essentie een accessoir karakter heeft. Dit verzoek kan ook aan de appelrechter worden gevraagd, bij conclusies, staande de beroepsprocedure. Overigens kan een dwangsom zelf ook het voor eerst in graad van hoger beroep worden gevorderd ex artikel 1385bis Ger.W., zodat dit voor een verzoek tot afschafing, mildering of beperking van de dwangsom a fortiori het geval is. Aangezien het hof van oordeel is dat appellant voldaan heeft aan zijn informatieplichten en thans geen hoofdveroordeling meer wordt uitgesproken, is er geen grond meer om de dwangsom nog langer te handhaven. 13. Het hoger beroep van appellant is deels gegrond. Het bestreden vonnis wordt deels hervormd. De kosten 14. Aangezien het hoger beroep slechts deels gegrond is en deels zonder voorwerp is (mede ingevolge de uitvoering die appellant aan het bestreden vonnis heeft gegeven), komt het aangewezen voor de kosten van het hoger beroep om te slaan en de rechtsplegingsvergoedingen te compenseren. Beslissing Het hof beslist bij arrest op tegenspraak. De rechtspleging verliep in overeenstemming met de wet van 15 juni 1935 op het gebruik van de taal in gerechtszaken. Na herneming van de zaak wegens de gewijzigde samenstelling van de zetel; Ontvangt het hoger beroep. Verklaart dit gegrond, in de mate zoals hierna wordt bepaald

11 Hervormt het bestreden vonnis. Opnieuw recht sprekend, stelt vast dat appellant voldaan heeft aan de op hem rustende informatieverplichtingen. Verklaart de vordering van geïntimeerde dienvolgens zonder voorwerp. Slaat de kosten om en compenseert de rechtsplegingsvergoedingen. ( )