werd na rijp beraad door Hofmeester aanvaard.,,deze kans om iets moois van de grond te tillen moest worden opgepakt, zo was de redenering van het

Transcriptie

1 Het begin. Het begin van Ahoy op Zondag Verrast door de grote toeloop constateerde de organisatoren van de eerste Ahoy op zondag, dat de kans om op het Siberische hout van het Rotterdamse sportpaleis een meeting voor amateurs te houden een schot in de roos was. Niet alleen door de komst van liefst vijfhonderd toeschouwers, die om binnen te komen een daalder (anderhalve gulden) moesten betalen, maar vooral de belangstelling van de renners was ongekend. Om mee te mogen doen, moesten de coureurs een rijksdaalder (een gulden meer) inschrijfgeld betalen, maar al de eerste zondag stonden meer dan honderd renners uit het gehele land te dringen om aan de start te verschijnen. Janus van Tol en Jan Breur behoorden tot de eerste winnaars van Ahoy op Zondag Het had dan ook lang geduurd, eer dat de renners in Ahoy hun gang konden gaan. Machtmaker Charles Ruys had wel eens geprobeerd om op de vrijdagavond populaires van de grond te krijgen, maar evenmin als de eerste twee zesdaagsen, die onder zijn leiding waren verreden, hadden die niet het beoogde succes gekend. Geldgebrek was door de grote oorzaak van, wat mede in de hand werd gewerkt door de verstoorde verstandhouding tussen de enthousiaste Ruys en rekenmeester Harry Hofmeester, de eerste directeur in Ahoy. Hofmeester was van mening dat de wielersport zichzelf moest bedruipen en mee moest betalen aan de exploitatie kosten.,,alleen al één deur openen kost tienduizend gulden, was zijn vaste uitspraak bij de terugkerende vraag of er niet meer in Ahoy kon worden georganiseerd. De patstelling werd doorbroken door bemiddeling van Guus de Smit van de ERAD, die in die tijd sponsor was bij de Rotterdamse Wieler Combinatie Ahoy. De Smit was ook een goede bekende in sportpaleis Ahoy en zijn aanbod om met wielerclub Ahoy iets te gaan organiseren

2 werd na rijp beraad door Hofmeester aanvaard.,,deze kans om iets moois van de grond te tillen moest worden opgepakt, zo was de redenering van het Ahoy bestuur. Naar voorbeeld van de populaires op de Antwerpse wielerbaan werd er een programma in elkaar geknutseld, waarin de renners diverse ritten reden en werd het programma besloten met een koppelkoers. Waarin in de begin periode vooral coureurs zoals Jan Breur en Janus van Tol succesvol waren. Een seizoen draaide Ahoy op zondag, een naam die werd bedacht door journalist Hans Coolegem van het Rotterdams Nieuwsblad, op deze formule. De grote doorbraak kwam met de komst van de Javanti motoren. Een derny die was geconstrueerd door Jan van Tilburg Sr. een ook in motorkringen bekende figuur. Op de baan in het Schiedamse Harga park was deze constructie, die werd gesponsord door oliehandelaar Bouter, uitgeprobeerd. Aanvankelijk reed men daar met Berini brommers, niet geheel geschikt voor het baanwerk en Jan van Tilburg bracht daar mijn zijn vinding verandering in. Ahoy op zondag had inmiddels zijn bestaansrecht verkregen, reden ook om de organisatie te stroomlijnen. Er kwam een officiële jury van de KNWU, die het werk van de mensen van RWC Ahoy overnamen maar de formule bleef grotendeels intact. Met de wedstrijden achter de javanti s kon het programma uiteraard worden uitgebreid en ook kwam er een voorprogramma, waarin de jeugd onder leiding van Theo Okhuijzen aan de bak kwam. Veel bekende coureurs hebben daar hun eerste stappen op de piste gezet, zoals Louis de Koning, Teun van Vliet, Servais Knaven en Leon van Bon, maar ook Leontien van Moorsel kwam als jong meisje naar Rotterdam toe. Veel wielerliefhebbers hebben genoten van de pure wielersport die hun werd geboden. Hoogtepunten waren de NK achter derny s waarbij Martin Venix en Gaby Minneboo furieus met elkaar streden. Die het hele sportpaleis in twee kampen deed verdelen. En ook bij de zesdaagsen speelden de amateurs een belangrijke rol. Latere kampioene zoals Eric Vanderaerden en de Deen Hans Henrik Ørsted kondigden hier hun komst naar de top aan. Maar ook de NK koppelkoersen met Elshof/Groen, de gebroeders Moorman, Appie Harren, Petet Stevenhaagen, Peter Grootegoed en Ron Sluimer waren druk bezochte en hoog gewaardeerde evenementen. Groot was bij de echte liefhebber dan ook de teleurstelling, nadat in 1988 werd besloten om de baan uit Ahoy te slopen. Veel toeschouwers hebben tot 2005 geen stap met gezet in sportpaleis Ahoy. Pas bij de hervatting van de zesdaagsen in dat jaar, vonden zij de weg naar Ahoy terug. Dick Verdoorn over het luik Dick Verdoorn had op feesten en verjaardagen zijn vrienden al regelmatig laten weten wat hij als een grote stunt zag, die hij graag eens zou willen maken. De Rotterdammer, deelnemer aan de Rotterdamse zesdaagse in de jaren zestig en gangmaker vanaf de start in Ahoy wilde wel eens over het luik rijden, wat zich onder het scorebord in Ahoy bevond. Gelach was daarbij het antwoord, omdat door een ieder dat voor onmogelijk werd gehouden. De passage tussen het luik en de balustrade bedroeg nauwelijks een meter, trouwens niemand zou toestaan dat hij zo n waagstuk zou uithalen. Tot die Sint Nicolaas dag, waarop een gangmaker als de goed heilig man was verkleed en er een aantal entreneurs, waarbij Dick Verdoorn, als zwarte pieten verkleed rond reden. Dit tot groot vermaak van vooral de kleintjes, maar ook van het overige publiek die de grappen en grollen van de mannen op de brommers wel konden waarderen. Aan alles komt een eind, de show must go on, trouwens er moest nog wat spullen naar het middenterrein worden gereden. De man die het luik bediende dacht dat de kust veilig was, dat Sint en de Pieten van de piste waren verdwenen. Hij opende het luik, maar tot grote schrik van hem en het publiek was er een brommer op de baan achter gebleven, die van Dick Verdoorn. In volle vaart kwam die op de streep aangereden, juist op het moment het luik omhoog ging. Een schreeuw van ontzetting ging door het sportpaleis. Arbiter demifond André de Korver probeerde Verdoorn nog te laten stoppen, die pas op het laatste moment zag, dat de weg was

3 versperd. Hij deed echter het enige wat hem in deze situatie kon redden. Remmen was uitgesloten, eer hij zou zijn gestopt, was hij in het gat van de baan verdwenen. Dick Verdoorn gaf vol gas en het lukte hem om boven het luik door de passage te maken. Zijn grote wens was uitgekomen, alleen het zweet op zijn zwarte gezicht verried dat deze poging niet was gepland. Hij zou dit waagstuk ook nooit meer herhalen. Dick Verdoorn won trouwens bij zijn optreden in de eerste naoorlogse zesdaagse in de Maasstad bij een premiesprint een brommer.,,die moest in de premiepot, oordeelde regiseur Peter Post. Maar na enig soebatten streek Post zijn hand over het hart en blij als een kind ging Verdoorn na afloop met de brommer naar huis, zijn fiets over de rug. Ver was het niet van de Energiehalnaar huis aan de Kleiweg. Maar op de Henegouwerlaan stopte de brommer. Geen benzine meer. Waardoor Verdoorn zeulend met de brommer en de baanfiets lopend naar huis moest...het was bijna zwaarder dan zes dagen koersen, bromde hij na afloop. Nieuwe gangmakers Met de productie van de javanti s kwam er ook een nieuwe generatie gangmakers aan de bak. Vanaf het begin hebben Joop Zijlaard, Dick Verdoorn, Jan van Tilburg (de zoon van de constructeur), Frits van Duivenbode, Ad Heijboer, Jan Bergman, Jac van de Torre, Ton Graal. Ru Koppejan en nog andere deel uit gemaakt van de vaste ploeg entraineurs. De groep kwam tot stand, na een oproep aan oud-renners om zich aan te melden. Niet iedereen bleek geschikt bij deze proef training. Iemand die voor het examen zakte was Harry Blokker, jaren lang secretaris van de rennersclub Feijenoord. Vol goede moed nam hij plaats op zijn derny en gaf flink gas. Echter waar de rem zat, dat was Harry Blokker niet verteld. Steeds meer draaide hij de gashandel open, waardoor de vaart sneller en sneller ging. Nu raakte Harry echt in paniek, schreeuwend om zijn moeder reed hij in volle vaart in de rondte. Pas nadat een andere gangmaker naast hem ging rijden en schreeuwde hoe hij moest stoppen lukte hem vaart te verminderen en veilig kwam hij eindelijk tot stilstand. Nooit meer heeft hij een brommer beklommen. Valpartijen Valpartijen en wielrennen op de baan, het is een vast terugkerende maar meest ongewenste koppel. Ook Ahoy ontkwam er niet aan. Heel wat spectaculaire tuimelingen zijn er gemaakt, waarbij de toeschouwers hun hart vasthielden. Het begon al op de feestelijke openingsavond. Een wedstrijd achter de grote motoren was een van de programma onderdelen die avond. Geweldig was het om ook in Rotterdam te horen:,,motoren in de baan.

4 Vijf gangmakers begonnen met de voorbereiding die bestond uit de motoren al lopend te laten te starten. Vier van de vijf gaven al snel het gewenste geluid. Alleen de vijfde, die van Bruno Walrave wilde maar niet starten. Driekwart baan had hij al zwoegend afgelegd, toen hij bij de plek kwam, waar Joop Zoetemelk zo lang zo droevig heeft staan te kijken. Juist daar pakte de motor, maar omdat Bruno Walrave echter net uit de bocht kwam, stuurde hij zijn motor recht over de baan omhoog, om met een rotklap tegen de balustrade tot stilstrand te komen. Gelukkig bleef, zoals onze zuiderburen zeggen, deze val zonder erg, wat niet geheel van de volgende val gezegd kon worden. Nogal wat onwennig reden de plaatselijke coureurs hun eerste koers op het Siberisch hout. Een van hen, de rappe Rotterdammer Gerard Buying won in de eindsprint en stak vol vreugde zijn handen omhoog. Hij hield echter ook zijn benen stil en dat kan nu eenmaal niet op een baanfiets. Gelanceerd kwam hij zo n beetje in het scorebord terecht, maar gelukkig kwam hij er heelhuids af. Minder goed liep het af met Joop van Vliet ( de broer van Leo), die als tweede eindigde maar na de meet over de fiets van Buying ten val kwam en daarbij beide sleutelbenen brak. Een spectaculaire valpartij, waarbij ook grote motoren waren betrokken gebeurde bij de Nacht van het Hart Bij het uitkomen van een bocht kon een gangmaker zijn motor niet houden en reed zeker een meter of twintig over de boarding heen. De wet van de zwaartekracht was echter toch sterker en na de afgelegde afstand kwam de motor weer met een klap op de baan terecht. Opzienbarend was ook de val tijdens een NK achter de derny s. De renners waren net een ronde of tien onderweg, toen in het gewriemel na de start enige coureurs met elkaar in de knoop kwamen. De gevolgen waren desastreus, renners en gangmakers kegelden over de baan. Wessel van Keuk, nu assistent van fotograaf Cor Vos, lag onder de brommer van Joop Zijlaard. Normaal sloeg zo n vehikel af, maar nu bleef die brommer vol gas door loeien. Wat erger was, het achterwiel en de ketting tolde als bezeten in de rondte, met het hoofd van Wessel van Keuk daar dicht in de buurt. De afdruk van de ketting stond zelfs in zijn nek, maar gelukkig bleef de Amsterdammer zijn hoofd laag houden, waardoor hij niet werd onthoofd. Ook Joop Zijlaard kwam met een smak op de baan terecht, alwaar hij bleef rond tollen.,,draai hem om, anders stik hij, gilde Dick Verdoorn bij de volgende passage. Nadat nog een andere gangmaker hem weer raakte, waardoor Zijlaard opnieuw kwam te tollen, pakte men hem beet en werkte hem over de boarding van het binnenterrein. Slechts weinig renners wisten de chaos te ontlopen, een van hen was Barend Huveneers. Die echter met zijn pink achter de reling van de balustrade was blijven haken. Nadat de schade was opgemaakt en een ieder nog trillend op zijn plaats zat, bleek er maar één renner achter met blijvend letsel. Barend Huveneers had zijn pink gebroken. Incidenten Theo van Tol achter de derny s Niet alleen tussen Venix en Minneboo ging het in de strijd achter de derny s heet aan toe, ook is er een NK geweest, waar over de toeschouwers die daarbij aanwezig waren nog steeds spreken. Hoofdrolspelers in deze titelstrijd waren Westlander Theo van Tol en Limburger Erwin Ummels. Hoewel, het waren vooral de heren gangmakers die de regie vormden. Tot dusver had Van Tol hoofdzakelijk met Joop Zijlaard gereden, maar door een gebeurtenis had de Westlander het vertrouwen in zijn vaste gangmakers verloren. Hij ging op zoek en vond een betrouwbare partner in zijn zwager Chris Kipping. De vreemde eend in de bijt zorgde bij de overige entraineurs voor de nodige commotie, al in de series waren er een aantal pesterijen. In de titelstrijd was een klein incident dan voor Theo van Tol de druppel. Op heel geringe afstand werd hij gepasseerd door Ummels, die met de Belgische gangmaker De Wagter reed. De onervaren Chris Kipping schrok hier zo van dat hij begon te slingeren en bijna ten val kwam. Theo van Tol ontplofte, hij sprintte achter de derny vandaan in een een sprint van driekwart baanlengte achterhaalde hij de derny van Ummels en dwong diens gangmaker tegen

5 de balustrade. Uiteraard waren zowel Theo van Tol als Erwin Ummels op slag kansloos voor de zege, wat de ploegleider van Ummels, de beminnelijke Hans Jansen zo boos maakte, dat hij een aanslag op Van Tol wilde plegen. Gelukkig werd hij van deze daad afgehouden, maar over de prestatie van Theo van Tol, een sprint over 150 meter waarbij een derny op volle vaart werd ingehaald, daar werd nog lang over gesproken. De autoloze zondag De oliecrisis in november 1973 speelde ook Ahoy op zondag parten. Autorijden op zondag was niet toegestaan. Wilde men naar het Rotterdamse sportpaleis dan diende men met het openbaar vervoer te komen of een andere oplossing te verzinnen. Zoals baancoach had bedacht, die kwam op de brommer vanuit Hoofddorp naar de Maasstad gekomen. Juist in die periode was het eerste NK achter de javanti derny s gepland. De series was nog geen probleem die waren op de donderdag voor de finale geprogrammeerd. Voor de eindstrijd hadden zich geplaatst: Theo van der Leist, Klaas Koetje, Leo van Vliet, Henk Stander, Ger Slot, Barend Huveneers, Ron Smit, Hans Koot, die op voor de autoloze zondag een bus had gecharterd met 55 supporters en Gaby Minneboo. Die laatste was geplaatst, omdat hij ten tijde van de series in Japan verbleef. Maar zonder deze vedette wilde men de finale toch niet verrijden. Ook Peter Nieuwenhuis, later baancoach, zorgde voor beroering. Zonder dat hij zich had ingeschreven wilde hij zich wel kwalificeren, dat werd hem echter door de jury verhinderd. In de finale bleek Gaby Minneboo, net teruggekeerd uit Japan last te hebben van de jetlag, die de vlucht uit het verre oosten met zich had meegebracht. Echt bedreigen kon de concurrentie hem echter ook niet, zelfs niet toen hij met een lekke band werd opgescheept. Vliegensvlug werd de panne verholpen, Minneboo behield de ronde voorsprong die hij op dat moment al had veroverd en breidde zelfs nog een ronde aan zijn voorsprong toe. Spannender was de strijd om het zilver, die pas op de streep in het voordeel van Brabander Hans Koot, vòòr Rotterdammer Theo van der Leist, werd beslist. Theo Kortekaas met gangmaker Dick Verdoorn