11/06/2019. Gekozen werk 1. EVAN PENNY Self Stretch 2012 Siliconen-pigment-haar-aluminium 122x81x69

Transcriptie

1 Druyts Truus Meulenbroeks Margriet Waaijers Henk Van Gaal Els Van den Elsen Hans 2 e jaar Beeldhouwen 2018/2019 Dinsdag voormiddag voor de pauze Gekozen werk 1 EVAN PENNY Self Stretch 2012 Siliconen-pigment-haar-aluminium 122x81x69 1

2 Perspectief 1: De toeschouwer Het beeld torent uit boven de toeschouwer die het bekijkt vanuit kikkerperspectief. Hoewel het een 3D beeld is, klopt het aanzicht maar vanuit 1 positie van de toeschouwer. Verplaatst de toeschouwer zich, dan stelt ie vast dat het beeld diepte mist aan de achterzijde en flink gestrecht werd aan de voorzijde. Het snijvlak van 2D en 3D. Hyperrealistische optische illusie. Anamorfose Perspectief 2: De Emotie Door het hyperrealisme in de weergave van de structuur van huid, haar, gezicht en de vervorming, komt de toeschouwer in een zone van ik begrijp het en ik begrijp het niet, tegelijkertijd. Een zelfportret dat er geen is. De verwarring van het herkennen van een mens die naakt uit de witte muur komt waarmee ik me kan identificeren en ontdekken dat de verhoudingen, proporties en de diepte verstoord en verstorend boven me uit toornen Herkenning en bevreemding. Perspectief 3: De tijdsgeest Selfies. Social Media. Smartphones en laptops. VR en photoshop. De mens vergroeid aan het vlakke venster in de hand of op het bureau. We zijn gewend om dingen frontaal te bekijken. Penny wil de observatie in vraag stellen en identiteit. Hyperrealisme: het realisme dat zich boven de realiteit verheft, niet slechts weergeeft, als een confrontaie met hoe onbetrouwbaar onze observatie is en hoe ze enkel wergeeft wat we nu voelen. Perspectief 4: De persoonlijke geschiedenis Evan Penny surdeerde af aan het Alberta Collega of Art en Desing Canada 1978 Hij werkte in de filmindustrie, oa voor films als Natural Born Killers, Nixon en JFK. Zijn techniek, perspectief en boodschap vloeien voort uit zijn ervaring met film, directe fotografie en de immer groeiende mogelijkheden van fotoshop, digitale media. 2

3 Druyts Truus 2 e jaar Beeldhouwen 2018/2019 Dinsdag voormiddag voor de pauze Gekozen werk 2 BERNARD PRAS 53 - Dali 3

4 Perspectief 1: De toeschouwer Een installatie die maar vanuit 1 perspectief coherent wordt, gecreëerd door een massieve hoeveelheid voorwerpen die ergens verband houden met het onderwerp. Het kunstwerk wordt zo gercreëerd en de voorwerpen krijgen ook pas betekenis vanuit 1 punt in de omringende ruimte. De kijker is het verdwijnpunt in dit omgekeerde perspectief. 3D wordt 2D. Anamorfose Perspectief 2: De Emotie De chaos die zich oplost. De rommel die nooit meer terug rommel kan zijn omdat het deel uitmaakte van een doelbewust kunstwerk. Enige wat nodig is, is het aanpassen van het eigen perspectief. Zijn we zelf losse voorwerpen, die rondslingeren in een chaotisch universum en krijgt ons bestaan zin als we ons overgeven aan de cohesie met anderen? Perspectief 3: De tijdsgeest Wegwerpartikelen, klimaat en ecologie. Maatschappelijk bewustzijn rond onze voetafdruk als mens. Het snijvlak van kunst en rommel. De constante verwijzing naar wie we zijn in onze omgeving: vormen al deze voorwerpen ons als je ze weer bij elkaar brengt? De contradictie tussen de wegwerpmaatschappij en hoe moeilijk het is om rotzooi weg te smijten eens we ermee emotioneel verbonden zijn geraakt. 4

5 Perspectief 4: De persoonlijke geschiedenis Bernard Pras van oorsprong een schilder, afgestudeerd aan de Academie van Toulouse in Hij geraakt geïnspieerd door de werken van de Italiaanse schilder Arcimboldo ( 16 e Eeuw). Een chemicus legde hem uit dat het cadmiumrod van schilders en van platic bedjes hetzelfde is. Pras comineerde de twee en van daaruit startte zijn tocht. De opstellingen zijn tijdelijk, worden afgebroken na 3 weken. De kunstenaar heeft moeite om de voorwerpen weg te smijten, maar dat hoort bij het spel. Perspectief 5: Toeval? In mijn keuze van kunstwerken, stelde ik vast dat het beiden anamorfische werken zijn. Ons verleden maakt ons klaar voor de toekomst: als ik als kind gefascineerd was door barpapapa herken ik de maakbaarheid, de plasticiteit. Uit mijn liefde voor toegepaste kwantumfysica weet ik dat het bewustzijn dat het experiment bekijkt, de uitkomst ervan beïnvloedt. En voor mij maakt dat het pad wonderlijk en coherent, in een volmaakt eigen perceptie. Istvan Orosz Werk dat enkel kan gezien worden door middel van een cilindrische spiegel Wat is perspectief in een beeldhouwwerk? Sol Lewitt ( ) Het verschil tussen Volume en Ruimte kan goed geillustreerd worden aan de hand van werk Incomplete Open Cube van Sol Lewitt. Als we om het werk heenlopen lijkt de kubus open en dicht te gaan, samen te smelten, en weer uiteen te vallen waardoor de ruimte weer naar binnen kan stromen. Ruimte is oneindig, maar heeft evenals Volume grenzen nodig om ervaren te worden. 5

6 Anish Kapoor Alberto Giacometti ( ) De compositie The Forest van Giacometti is het resultaat van het plaatsen van de figuren op de grond. De twee figuren achteraan zijn veel kleiner dan de vijf figuren vooraan, waardoor een vals perspectief gecreerd wordt dat de vijf langere figuren naar voren drukt. Als we naar schaal kijken dan is het portret van het hoofd achteraan het meest interessant. De discontinuiteit in schaal, proportie en echte grootte daagt de toeschouwer uit met een schijnbaar onmogelijke paradox. Anish Kapoor is geboren in Bombay, India, waar hij onderwezen werd op de prestigieuze Doon School in Dehra Dun. In 1972 emigreerde hij naar Engeland, waar hij nog steeds woont. Anish Kapoor studeerde achtereenvolgens aan het Hornsey College of Art en de Chelsea School of Art and Design. Hij kreeg wereldwijde bekendheid tijdens de Biënnale van Venetië van Tegenwoordig werkt hij in Londen maar bezoekt India regelmatig. Zijn werk wordt door zowel de westerse als de oosterse cultuur beïnvloed. Andrea Mantegna, Joseph Beuys, Barnett Newman en Yves Klein zijn inspiratiebronnen voor hem. In 1991 werd hij beloond met de Turner Prize. Anish Kapoor is inmiddels internationaal een van de meest gevraagde kunstenaars. Anish Kapoor de Pont Tilburg Je kijkt en hoe langer je kijkt hoe meer je gaat twijfelen. Eerst is het een gewone ronde punt op de vloer. Maar is het dat wel. Bij de pont in Tilburg sta je door een kleine deuropening te kijken waardoor je nog meer een toeschouwer wordt. Maar toch trekt deze zwarte punt blijvend je aandacht. Je weet namelijk niet zeker of het wel een zwarte punt op de vloer is, of misschien wel een gat in de vloer. Je voelt een leegte in de vloer, een leegte die je eigenlijk niet kan waarnemen, al is ons menselijk oog een heel bijzonder construct van lichaam en geest, van waarneming en gedachte. Het gat heeft een fluwelen uiterlijk. Als je langer kijkt blijkt het zwart ook minder zwart dan je denkt het lijkt wel donker blauw fluwelen randen te krijgen. De zwarte punt is een gat in de vloer waar je de diepte en omvang niet van kent, doordat je als toeschouwer een bepaalde afstand moet bewaren zal je er ook nooit achter komen. Je kan dan ook niet meer dan de leegte, de leegte te laten. Wat is de impact van iets waarnemen en toch weer niet, iets voelen, of toch niet. 6