Praktische opdracht Geschiedenis Wernher von Braun

Transcriptie

1 Praktische opdracht Geschiedenis Wernher von Braun Praktische-opdracht door een scholier 4967 woorden 24 mei ,8 10 keer beoordeeld Vak Geschiedenis Op 23 maart werd in Wirsits, in de Oostpruisische provincie Poosen, wat nu Poznan heet, een jongetje geboren, hij was de derde zoon van Baron Magnus von Braun, genaamd Wernher Magnus Maximilian Freiherr von Braun. Vanwege zijn adellijke afkomst werd hij later door de Russen schamper de Raketbaron genoemd. De familie von Braun bezat al vele eeuwen stukken grond in het oosten van Duitsland. Baron Magnus von Braun verhuisde naar Berlijn toen hij minister werd. De familie von Braun had veel belangstelling voor cultuur waaraan Wernher zijn belangstelling voor muziek overhield. Zijn moeder was een amateur-astronoom wier enthousiasme al gauw oversloeg op Wernher. Maar op school haalde Wernher aanvankelijk zeer slechte cijfers voor wiskunde. Wanneer hij van zijn ouders een telescoop kreeg, werd sterrenkunde zijn grote passie. Als 13 jarige bestudeerde hij de sterren en droomde van een weg naar de sterren.de sterren fascineerden hem maar raketten interesseerden hem toch nog meer, van zijn zakgeld kocht hij boeken. Thuis bouwden Wernher en zijn broer een door een raket aangedreven auto, totdat de auto door het raam van een winkel ging, Wernher kwam door dit ongeluk in conflict met de politie, zijn broer haakt daar af maar Wernher ging door. Op school bouwde hij met zijn klasgenoten een klein observatorium, waar ze tijdens de heldere nachten het planetenstelsel observeerden. Misschien zullen we op een dag op de maan staan zei Wernher waarna zijn vrienden hem uitlachten. In 1925 maakte von Braun kennis met het boek Die Rakete zu den Planetenraumen, geschreven door Professor Heramnn Oberth. Ook Hermann Oberth was zoals Braun. Toen hij op het gymnasium zat, kreeg hij voor het eerst Jules Vernes boek, Reis naar de maan in handen, waardoor zijn belangstelling voor ruimtevaart voorgoed gewekt werd. Al gauw kwam Oberth tot de conclusie dat het bovenmaatse kanon van Jules Verne niet deugde om mensen naar de maan te schieten. En dat de raket het aangewezen transportmiddel was. Hij begon te experimenteren om meer inzicht in de materie te krijgen. Zo sprong hij vanaf een roeibootje op de wal, om Newtons actie is reactie - principe te testen. Hij ontdekte dat als je vanuit een vervoermiddel, een bepaalde massa wegwerpt, dat voertuig dan de andere kant op gaat bewegen. Dit principe is ook terug te vinden bij een geweerschot, je krijgt een terugslag als de kogel wordt afgeschoten. Op dezelfde manier schoot een raketmotor hete gasdeeltjes uit om zelf de andere kant op te worden geduwd. Oberth deed ook duikproeven om erachter te komen hoeveel vertraging het menselijke lichaam kon verdragen. Ook ging hij na in welke positie iemand het beste zou kunnen worden gelanceerd om zo min mogelijk last te hebben van de optredende krachten bij het versnellen van het raket.oberth sprong ook nog van een hoge duikplank met een half gevulde fles water in zijn hand. Zo ontdekte Oberth dat tijdens een gewichtloze Pagina 1 van 8

2 toestand dus tijdens de val, de luchtbel in de fles zich van boven naar het midden van de fles verplaatste. Maar Oberth gaf gehoor aan de wens van zijn vader en ging medicijnen studeren, hij werd geen arts, omdat raketten hem dag en nacht bleven bezighouden. Wel verrichte Oberth tijdens de eerste wereldoorlog zelfstandige blindedarmoperaties uit. Nog voor het einde van de eerste wereldoorlog zette hij een ontwerp voor een reusachtige raket van 25 meter op papier, het raket werkte op alcohol en vloeibare zuurstof, later zou de beruchte V-2 ook op dezelfde manier functioneren. Niemand had echter enige belangstelling voor Oberths plan, zelfs de militairen niet. Zijn boek ging erover hoe een raket met vloeibare brandstof de ruimte in kan vliegen en andere planeten kan bereiken. Wernher berijpte vanwege de ingewikkelde wiskundige formules er niets van, hij besefte dat hij op deze manier niet ver zou komen met zijn hobby. Vanaf dat moment wierp Wernher zich met ongekende ijver, op alles wat met wiskunde te maken had. In 1929 werkte professor Oberth als technische raadgever aan een fantasie film, waarin te zien was hoe een meertrapsraket met vloeibare brandstof wordt gebouwd en naar de maan wordt gelanceerd. Dit interesseerde Wernher niet veel, hij was wel verbaasd over de dingen die met interplanetarische reizen ( gebied tussen de zon en de planeten) te maken hadden.ondanks alles was de wetenschap toen nog niet erg ontwikkeld, de maximale hoogte die een raket kon bereiken was slechts 30meter. In 1929 is Von Braun 17 jaar oud, hij weet wat hij wil worden: raketconstructeur. Hij had een baan in een Berlijnse machinefabriek gevonden. Na zijn werk ging hij naar professor Oberth om hem met zijn experimenten te helpen, in zijn vrije tijd bestudeerde hij wiskunde boeken. Wernher werkte ook met andere jongeren, en professor Oberth, in een oude munitiepoort in Berlijn, die ze ook wel, Raketenflugplatz Berlin noemden, met als doel een raket hoog de ruimte in te schieten, en een ruimteschip te bouwen om op andere planeten te landen. In 1930 deed Von Braun een succesvol eindexamen en ging naar de Technische Hochschule in Berlijn- Charlottenburg, hier haalde hij in 1932, een jaar voordat Hittler aan de macht kwam zijn propedeuse. Het groepje kampte nu met geldproblemen, in de zomer van 1932 stelden Wernher en zijn vrienden hun nieuwste raket voor aan het leger, het leger was niet echt onder de indruk, maar beloofde ze wel geld, indien ze in het diepste geheim verder wilden werken.iedereen van het groepje wees het voorstel af behalve Wernher. Hij ging op zijn 20ste werken op een geheime legerbasis vlakbij Berlijn, waar het leger zijn opleiding betaalde. In 1933 werd Von Braun leider van de rakettenclub, en begon op het bevel van de legerleiding, met de ontwikkeling van de zogenaamde A-serie. Het vierde type van deze reeks zou later berucht worden als de V-2. In december 1933 bereikten de eerste raketten al een hoogte van maar liefst 2 kilometer. In 1934 ontving Wernher zijn doctoraal in de natuurkunde aan de universiteit in Berlijn. Zijn proefschrift mocht niet worden gepubliceerd, Zelfs de titel moest geheim blijven. Zijn doctorsbul vermeldt de neutrale titel: betreffende verbrandingsexperimenten. Ook in 1934, had Von Braun al een team van 80 ingenieurs onder zich, waarmee hij in Kummeldorf de eerste theorieën op touw zette voor een ruimtevoertuig. Nu kwam von Brauns natuurlijke talent naar boven, vanaf dat moment moesten alle onderzoeken en resultaten geheim blijven. Kummeldorf lag 25 Kilometer van Berlijn, Dus elk willekeurig gelanceerde raket zou vanaf de grote stad goed te zien zijn, en omdat het proefterrein te klein werd voor de tests, en von Braun grote plannen had, zoals een raket die een bereik had van 300km, en Duitsland grote haast had met het opnieuw bewapening van het leger, werd besloten om het proefterrein te verplaatsen naar een geschikte plek, op het nabij de Ondermonding gelegen eiland Usedom aan de Baltische kust. Pagina 2 van 8

3 In 1936 waren de in het geheim gebouwde testbanken en lanceerplaatsen in het plaatsje Peenemunde klaar. Von Braun was nu 25 jaar oud en werd ook meteen technische directeur. Met maar liefst tweeduizend ingenieurs zou er aan de A4 gewerkt worden, het was een nieuwe raket die een die een bom, met ongelofelijk gewicht van een ton moest vervoeren, over een afstand van driehonderd kilometer. Omdat destijds nog geen enkele raket verder was gekomen dan enkele kilometers, zou de bouw van de A4 uiteindelijk miljoenen Marken gaan kosten. In 1938 had von Braun al 411 medewerkers, eind mei 1941 zouden dat minstens 3000 zijn. Dit was een groei die alleen door oorlogsomstandigheden mogelijk was, want mensen worden tijdens oorlogen nou eenmaal creatiever dan voorheen. De Duitsers dachten dat de Amerikanen wat raketten betreft kort op de hielen zaten, wat even onterecht bleek als de Amerikaanse vrees dat de Duitsers even dicht bij de Atoombom waren als zijzelf. Aan de vooravond van de oorlog bezocht Hittler het testcentrum waar von Braun werkte, von Braun en zijn militaire chef Walter Dorenberger leidden Hittler rond, eerst vond er een demonstratie plaats bij een testbunker voor raketmotoren. Hittler was erg onder de indruk maar vond de ontwikkelingstijd voor een raket van 5 tot 10jaar te lang, hierdoor vond von Braun dat zijn demonstratie niet was geslaagd.nog geen 6 maanden later begon Duitsland met de oorlog. Ondanks Hittlers kritiek werkten de mannen in Peenemunde als maar harder aan de A4 raket. Het werkgebied van von Braun leed echter niet onder de oorlog. Sinds Hittler aan de macht was gekomen, raakte von Braun onder druk van het derde rijk, betrokken bij veel Nazi organisaties. Toen Wernher von Braun in 1937 tot de Nazi partij toetrad dacht hij echter alleen maar aan de toekomstige raket. Daarna nodigde Heinrich Himmler hem uit om lid te worden van de SS, omdat dat goed was voor het raket project, ging Braun op dit voorstel in. Braun droomde van de ruimtevaart, maar hij was wel realistisch en besefte maar al te goed dat hij zonder de steun van het leger nooit kon komen. De technische uitdagingen waren toen enorm: materialen die gloeiendhete gassen konden verdragen, turbopompen voor brandstof, servomotoren die licht maar ook krachtig genoeg waren om de vinnen te besturen, stabilisatiesysteem die allerlei informatie verzamelde om de servomotoren te besturen, aërodynamica ver boven de snelheid van het geluid, dit alles moest nog ontwikkeld worden. In 1941, lagen er al twee tekeningen op de tafel van twee Ballistische voertuigen (ICBM s), dit was de voorloper van de A4 die later V-2 zou gaan heten. Deze raket was speciaal, de V-2 was een raket met een totale lengte van ruim 14 m en een maximale diameter van 1,65 m. De raketmotor werkte op vloeibare zuurstof en alcohol waarvan in totaal 8750 kg in de raket aanwezig waren. De meegevoerde springlading, inclusief mantel, woog 980 kg en het totale startgewicht bedroeg ca. 13 ton. De maximale snelheid bedroeg ca km/h; 5 keer sneller dan het geluid en de maximale hoogte bedroeg 90 km, V-2 had een stuwkracht van N. De raket werd na de lancering in een vooraf berekende baan geleid; op het moment dat een van tevoren bepaalde snelheid werd bereikt, werd de raketmotor uitgeschakeld, waarna het wapen verder een zuiver vallende baan volgde. Gedurende zijn werk voor de Duitsers, maakte von Braun ook ontwerpen voor meertrapsraketten om een mens in de ruimte te brengen, hierop volgde een succesvolle lancering van twee raketten, Max en Maritz. Op 3 oktober 1942 werd de lancering van de A4, na drie mislukte pogingen een groot succes. De A4 kwam na een feilloze vlucht, op 200km afstand van Usedum in de Oostzee terecht. De vorderingen gingen echter langzaam, dat kwam vooral door het gebrek van voldoende steun aan de regeringszijde. Het werk dat von Braun, Walter Dorenberger en hun team tot nu hadden gedaan was puur ontwikkelings en onderzoekwerk zonder directe militaire toepassingen. Na zijn overwinning in Polen had Hittler gezworen dat hij in die Pagina 3 van 8

4 oorlog geen raketten zou gebruiken. Totdat het lot tegen Duitsland keerde en Duitsland forse klappen kreeg. Hittler veranderde van tactiek en besloot om wel raketten te gaan gebruiken, voor de vernietiging van zijn vijand. Op 7 juli 1943 werden Walter Dorenberger en Wernher von Braun bij de Fürher ontboden, ze hadden een zorgvuldig gemonteerde film meegenomen, omdat na de succesvolle lancering van de A4 er 9 op spectaculaire wijze ontploft waren, en omdat Walter Dorenberger en von Braun, Peenemunde graag wilden behouden moesten ze ervoor zorgen dat Hittler het nut ervan bleef inzien. Dus lieten ze Hittler de gemonteerde film zien waarop de succesvolle lancering van 3 oktober 1942 te zien was en geen enkele mislukking. Hittler werd razend enthousiast, liet zijn Vergeltungswaffen ( de nieuwe naam voor de A4 wat vergelding/wraak betekende )op de spoedlijst plaatsen.de lanceringrichtingen werden mobiel gemaakt en de V-2 werd voorzien van een neuskegel die een ton aan springstof bevatte. De nieuwe raketten werden in een ondergrondse fabriek in het Harzgebergte gefabriceerd. In Duramittelbau werden gevangenen uit allerlei concentratiekampen aan het werk gezet. Als eerste moesten de bestaande tunnels worden uitgebreid om V-2 te kunnen produceren. Vijf maanden lang werkten achtduizend slavenarbeiders zich kapot aan het complex, ze zagen nooit daglicht en werden voortdurend mishandelt door de bewakers, duizenden slavenarbeiders kwamen in Duramittelbau om het leven, of ze zich nou dood werkten of dat ze door de SS bewakers werden geëxecuteerd, ze vonden toch de dood. In de lente van 1944 begon dan de productie van de V-2. Von Braun bezocht de tunnels met regelmaat, hij nam ook vaak deel aan vergaderingen, waarin over slavenarbeid werd gesproken. Tijdens een van die vergaderingen werd besloten, de dode slavenarbeiders te vervangen, door tweeduizend geschoolde Franse slavenarbeiders. Ook ging von Braun naar het nabij gelegen concentratiekamp, Buchenwald om geschoolde arbeiders te halen en hen aan de V-2 te laten werken. De militaire versies van de A4 werden vanaf verschillende plaatsen in Europa gelanceerd, in totaal vonden 5000 mensen de dood door de afgevuurde raketten en ten minste bij de productie van die raketten. De V-2 zou waarschijnlijk een mislukt wapen zijn gebleven, als de militairen er na de oorlog geen nieuwe taak voor zagen: intercontinentaal transport van kernkoppen, de tuigen bleken ook bruikbaar voor een ruimterace. Terwijl Peenemunde het ontwikkelingscentrum bleef, werden bij Nordhausen, in het Harzgebergte, de V-2 s door de gevangenen onder nog altijd slechte omstandigheden geassembleerd. Intussen had von Braun al een tweetrapsraket op papier staan, de A-9/A-10 die New York zou kunnen bedreigen, en dat allemaal in slechts een aantal jaren. Von Braun had echter al bij de eerste geslaagde testvlucht gezegd: De vlucht is weliswaar gelukt maar de raket is op de verkeerde planeet terechtgekomen. Von Braun wou naar de maan, dat was wat hij wilde bereiken, En de geplande A-9/A-10 zou hem dichter bij zijn doel kunnen brengen. Ondertussen werden per dag ongeveer dertig V-2 s afgevuurd, Hittler wilde dat er dagelijks zeventig werden afgevuurd. En dan was het zover, via inlichtingen van dwangarbeiders in Peenemunde waren de Engelsen in staat geweest om de locatie van het zenuwcentrum van de Duitse raketontwikkeling op te sporen. Op 17 augustus 1943 werd een zwaar bombardement uitgevoerd waardoor de mogelijkheden van de basis tijdelijk ernstig werden beperkt. Meer dan 735 mensen kwamen daarbij om het leven, von Braun ontkwam echter. Wernher besefte, dat er voor hem, in Duitsland geen toekomst meer was, en dat Duitsland niet zou kunnen winnen, hij wilde ook geen oorlogswapens maken, militaire raketten bevielen hem niet, dat had hij meerdere malen gezegd. Dat hij voor het leger van zijn vaderland werkte stoorde hem zeker niet. Dat hij voor de Nazi s werkte vond hij minder leuk, maar dat kon niet opwegen, tegen opportuniteitsoverwegingen en vaderlandsliefde. Op een avond in 1944 was er een feestje. Braun en de andere gasten hadden al heel wat glaasjes Pagina 4 van 8

5 leeggedronken, en hier pratte Wernher zijn mond voorbij, hij zei dat hij in Duitsland geen toekomst had en dat hij beter op zoek kon gaan naar een ander land. Dat land zou dan wel genoeg geld hebben om zijn droom, een raket die de ruimte in kan, zou kunnen, waarmaken. Toevallig Kon een SS spion dit gesprek afluisteren, en over zoiets kon men in Hittlers rijk beter zijn mond houden, von Braun werd door de SS gearresteerd en ging wegens vermoede sabotage, van het A-4 programma voor twee weken de gevangenis in. Hij hoefde echter niet lang te zitten, want Walter Dorenberger bracht onmiddellijk bezoek aan Hittler, en maakte hem duidelijk dat de ontwikkeling van raketten in Duitsland in hoge mate afhing, van de beschikbaarheid van Wernher von Braun. Walter Dorenberger slaagde erin von Braun vrij te spreken, en Hittler onderscheidde von Braun toch nog met de hoogste burgerlijke onderscheiding voor bewezen diensten. Desondanks bleef Braun bij zijn ideeën, en, dat Duitsland nooit zou kunnen winnen. Von Braun wist dat de geallieerden graag zouden willen, dat hij voor hen ging werken. In de winter van 1944 vroeg hij aan de leden van zijn team die hij vertrouwde of ze bereid waren om voor de geallieerden te gaan werken. Toen de Russen Peenemunde op een paar kilometer na, bijna waren genaderd, besloten de Duitsers om hun onderzoekscentrum te evacueren. De enorme verwachtingen die het leger in het raketonderzoek stelde berustte achteraf gezien op een grote misvatting. De legerleiding die traditioneel uit de artillerie stamde, dacht dat een technologisch geavanceerde wapen als de V-2 die duidelijk een generatie verder stond dan de wapens van de vijand, die vijand zou verbluffen en ontmoedigen met als gevolg, een enorm overgewicht op het slagveld. Dit was een beoordelingsfout die paste in de Pruisische traditie van technische en tactische knapheid, en strategische zwakte. Het feit dat je veel meer bommen kon laten vallen van vliegtuigen dan dat je in dezelfde tijd kon lanceren, was blijkbaar niet tot de Duitse militairen doorgedrongen. Von Braun en zijn team namen hun intrek in het hotel, Haus Ingeborg in het Beierse Oberjoch. Vanuit hun hoog op een berg gelegen toevluchtsoord zagen ze op een dag Amerikaanse en Britse soldaten door het dal trekken. Von Braun wilde de aansluiting met de Amerikanen niet missen. Hij stuurde zijn broer Magnus op de fiets het dal in, om contact te zoeken met Amerikaans leger. Magnus schoot de eerste Amerikaan aan die hij tegenkwam: Mijn naam is Magnus von Braun. Mijn broer, generaal Dornberger en een paar ingenieurs zitten in het hotel daarboven. Ze hebben de V-2 ontwikkeld. Ik wil uw commandant spreken om over overgave te praten. De Amerikanen behandelden von Braun en zijn team als helden. Von Braun gaf de Amerikaanse ondervragers echter een beetje informatie, de Amerikanen waren zelfs daarvan al onder de indruk. Het Amerikaanse leger bood von Braun en zijn team direct een contract aan. En Von Braun die dit eigenlijk altijd had gewild liet het niet langs zijn neus gaan, en tekende samen met zijn team het contract, want hij wist dat hij nu de kans voor zijn droom zou krijgen. De Amerikanen vonden in ondergrondse wapenfabrieken ook nog onderdelen, die genoeg waren om ongeveer 100 V-2 te bauwen, en tevens alle bouwtekeningen en andere belangrijke documenten. Een maand daarvoor hadden de Amerikanen het concentratiekamp Doramittelbau bevrijd. De arbeiders waren er erg slecht aan toe. In de ondergrondse wapenfabrieken waren arbeiders omgekomen waarvan de helft, voor de V-2 werkten. De Amerikanen doorzochten de Duitse archieven en verwijderden of herschreven al het belastende materiaal over von Braun, ook zijn SS- lidmaatschap. Von Braun en zijn team mochten niet vrij bewegen. Het eerste jaar werkten ze in Fort Bliss, Texas onder leiding van Majoor James P. Hamill. Daar werd hen gevraagd om militaire, industrieel en universair personeel te leren over de ingewikkeldheid van raketten en andere ruimtevoertuigen. Ook moesten ze helpen bij het opknappen, Pagina 5 van 8

6 monteren en lanceren van de V-2 s die van Nordhausen, Duitsland naar de White Sands Proving Grounds in New Mexico waren verscheept. Nordhausen was net te laat door de Russen bezet. In de woestijn hadden von Braun en zijn team niet veel te doen, ze hadden wel genoeg eten en werden er zelfs voor betaald maar de Amerikanen hadden nog niet veel belangstelling voor de V-2, en von Braun kon zo blijven dromen van de bemande ruimtevaart. In 1949 slaagde von Braun erin de eerste grote tweetrapsraket te lanceren. De ongelofelijke WAC- Corporal die als tweedetrap gemonteerd was op de neus van een V-2 bereikte, een voor die tijd, een ongekende en duizelingwekkende hoogte van maar liefst 400km. Met dit raket werd de eerste stap in de ruimte gezet, en daar bleef het voorlopig ook bij. De Amerikanen maakten zich niet erg druk om indirect/geleide raketten, ( geleide raketten worden tot het doel in de gaten gehouden. Indirect geleide raketten worden tot een bepaalde afstand bestuurd, daarna volgen ze een vallende baan), deels uit gebrek van vertrouwen in deze wapens, deels uit een ongefundeerd superioriteitsgevoel. Zij zetten al hun kaarten op lange afstandbommenwerpers.toen er in 1950 weer oorlog dreigde, kreeg von Braun nieuwe kansen. Amerika was bang voor een communistische overheersing vanuit Moskou, en had voor deze oorlog raketten nodig die kernkoppen konden vervoeren. Ook in 1950, werd von Braun met zijn team, verplaatst naar een oud arsenaal in Huntsville, Alabama, dit zou zijn onderkomen worden voor de komende 20jaar. Binnen een paar jaar werd Huntsville het raketcentrum van Amerika, nu kon von Braun zich eindelijk over een groot raketproject buigen. Nu was von Braun de leider van een groot team, genaamd: the Army s development team, duizenden Amerikanen zouden nu onder zijn leiding werken aan de Redstone raket. Door dit project kon von Braun zich beter inburgeren, hoewel hij nog steeds een Duits accent had, kende hij al een behoorlijk aantal Amerikaanse woorden. Von Braun droeg geen leren jassen meer en had al een gezin gesticht, want drie jaar voor zijn aankomst in Huntsville was hij getrouwd met Maria, ze was zijn achttien jaar oude nichtje. Zijn tweede dochter en zijn zoontje werden beiden in Huntsville geboren.toch was von Braun nog geen Amerikaan, totdat de CAI ontdekte dat de Russen koortsachtig werkten aan de verbetering van de V-2, en ook nog aan de ontwikkeling van grotere opvolgers. Hierdoor naam de belangstelling voor von Braun en zijn team weer toe. In 1955 werd von Braun directeur van Redstone Arsenal in Huntsville, Alabama. In datzelfde jaar werd von Braun ook een echte Amerikaanse staatsburger. Dat kon pas gebeuren nadat de CIA een geheim rapport over von Braun had gewijzigd. In het rapport werd Wernher von Braun omschreven als een Ardent Nazi ofwel een (hartstochtelijke Nazi) deze omschrijving werd gewijzigd in: Not an ardent Nazi zo kon von Braun een echte Amerikaanse staatsburger worden, en het verleden achter zich laten, dat hoopte hij tenminste. Nu von Braun directeur was van de afdeling, raketten van het leger, beschikte Von Braun over middelen om een ruimteprogramma te starten, en hij wist ook maar al te goed dat dit miljoenen dollars zou gaan kosten. Om de Amerikaanse bevolking achter het ruimteprogramma te laten sluiten, werd er heel veel reclame gemaakt, in zowel bladen als op de tv. Hierin werd duidelijk benadrukt, hoe belangrijk het was om de ruimte in te gaan. Von Braun toonde hier ook aan dat de mensen met deze technologie, in staat werden gesteld, om kernbommen en raketten vanuit de ruimte naar hun doel te leiden. Al de deze pogingen om het ruimteprogramma te financieren werkten redelijk, er werd natuurlijk veer geld in gepompt maar het was niet zo veel als men gehoopt had. Dat zou echter niet zo blijven, op 4 oktober 1957 brachten de Russen hun eerste satelliet genaamd spoetnik in een baan om de aarde, gezien de afhankelijke achterdocht van de Amerikanen tegenover von Braun is het wel begrijpelijk dat von Braun de eerste 10jaar na de oorlog werd belet een belangrijke rol in de raketontwikkeling te kunnen spelen. Zo werd het eerste kunstmaanproject toegewezen aan de marine en niet aan de landmacht waarvoor von Braun uiteraard Pagina 6 van 8

7 werkte. En door de vertraging die in het marine project plaatsvond, konden de Russen hun eerste primeur van de Spoetnik op hun naam brengen. Hier zullen de Russen echter wel anders over denken. De Amerikanen waren verbaasd maar ook ruimtevaartexperts, politici en de gewone mensen waren verbaasd. Hoe kon een achterlijk land als de Sovjetunie dit klaarspelen, bovendien was spoetnik voor die tijd met zijn gewicht van 83.6kilogram een enorm ding, want de Amerikanen konden niet eens een satelliet ter grootte van een grapefruit lanceren, ze dachten eerst dat de komma verkeerd stond in het bericht waarmee het stadsnieuwsbureau Tass de lancering bekend maakte. In Zweden zat het comité dat de Nobelprijs voor natuurkunde uitreikte, zij besloten dat de man die voor deze historische primeur verantwoordelijk was, de prijs moest krijgen. Dus werd er een telegram gestuurd naar de Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov, het antwoord was snel en duidelijk: De spoetnik is een prestatie van het hele volk. Toen de Amerikanen op 6 december 1957 met de raket Vanguard genaamd ook een satelliet in een baan om de aarde wilde brengen, ontplofte deze raket op het lanceerplatform. Dit gaf von Braun de kans om aan dit project te gaan werken, nog steeds dromend over een wereld waarin raketten worden gebruikt voor vredige onderzoeken, ontwikkelde von Braun die nu leider was van het the Development operations Division of the Army Ballistic Missile Agency ( ABMA ) De Jupiter C dit was een gewijzigde Redstone raket. De Jupiter C lanceerde op 31 januari 1958 de eerste satelliet, deze satelliet hete Explorer 1. Mede hierdoor werd de geboorte van de Amerikaanse ruimteontwikkeling getekend. Na het succes werd er een groot feestje gehouden en in een toespraak zei von Braun dat hij binnen een periode van vijf jaar, de mens naar de maan zou brengen.von Braun die inmiddels bij de 47 zat had nu een erkenning die zo groot gewaardeerd was dat de meeste wetenschappers het zelfs na hun dood niet kregen. Heel Amerika was geïnteresseerd in alles wat met raketten te maken had, maar de toenmalige president Eisenhower was niet zo onder de indruk van het succes en de populariteit van Wernher von Braun, en zijn creaties. Zo kon von Braun dus geen geld inzamelen, dus ging hij naar het Amerikaanse parlement, daar vertelde von Braun dat het heel belangrijk was voor de Amerikanen om de ruimte rondom de aarde te beheersen, en het niet aan de Russen over te laten. En om bij de parlementsleden indruk te maken zei von Braun dat de Russen vermoedelijk al veel verder waren met hun ruimteprogramma dan zij, om de Russen in te halen hadden ze dus dringend veel geld nodig. Deze enorme bedragen zouden dan gebruikt worden om een reis naar de maan te maken of zelfs een ruimtestation te bouwen. In 1959 waren de Amerikanen ervan overtuigd dat de superiore raketten van von Braun hen naar de ruimte zouden brengen, dus werd von Braun met zijn hele team naar NASA (National Aeronautics and Space Administration) verhuisd. Nu was von Braun blij want dit was wat hij altijd al had gewild. Het beloofde echter niet veel goeds omdat ze achter lagen op de Russen, en moesten dus hard zwoegen om hen in te halen. Op 12 april 1961 presteerden de Russen iets waar niemand ooit over had kunnen dromer, ze lanceerden de eerste mens genaamd: Yuri Gagarin de ruimte in, die een rondje om de aarde cirkelde en weer veilig naar de aarde terugkeerde. Later kwam Gagarin om het leven toen zijn raket ontplofte. Nu waren de Amerikanen geschokt want de Russen overtroefden ze telkens, en Amerikaan die vooral was geschokt was J.F Kennedy hij was de toenmalige president van de Amerikanen. Slechts een maand later brachten ook de Amerikanen hun eerste man, Alan Shepard in een baan om de aarde, met de Redstone raket van von Braun, hoewel de vlucht maar een kwartier duurde waren de Amerikanen tevreden. Kennedy was vastberaden om de Amerikanen weer naar te top te leiden, hij wilde dat vice president Johnsson ze naar de top zou leiden. Hij zei: "Ik vind dat deze natie zich moet verplichten om voor het eind van dit decennium een mens op de Maan te laten landen en weer veilig terug Pagina 7 van 8

8 laten keren naar de aarde. Geen enkel ander ruimtevaartproject zal zoveel indruk maken op de mensheid, of belangrijker zijn in het ruimteonderzoek; en niets zal moeilijker of kostbaarder zijn om te volbrengen.". Johnsson bezocht von Braun en zei dat ze de Russen misschien konden verslaan in een reis naar de maan, dat was overigens de overgebleven uitdaging. Von Braun was van mening dat dit binnen 10 jaar mogelijk zou zijn. President Kennedy bracht in september 1962 bezoek aan het ruimtevaartcentrum in Huntsville, waar von Braun en zijn team werkten aan de gigantische raket, Saturnus V, het was een gigant van 110 meter hoog en had een gigantische stuwkracht, Braun nodigde Kennedy naar de testplaats waar de motoren van de Saturnus V werden getest, Kennedy was onder de indruk, en was ervan overtuigd dat de Amerikanen naar de maan zouden vliegen. Op de ochtend van 16 juli 1969 zou een historische gebeurtenis plaatsvinden, miljoenen Amerikanen waren naar de kust van Florida gekomen, om de Apollo 11 te bewonderen die de mens naar de maan zou brengen. Neil Armstrong en Aldrin zetten om 3.56 GMT hun eerste stap naar buiten op de maanoppervlakte. Dit was de dag waar von Braun altijd van gedroomd had, en na de succesvolle landing op de maan kreeg von Braun veel aandacht, dus ook van de mensen die in Duitsland voor hem hadden gewerkt, de slavenarbeiders. Hoewel tijdens de operatie paperclip alle pijnlijke details over von Braun waren weggevaagd, trok het protest van de voormalige slavenarbeiders de aandacht. Zo moest von Braun getuigen tegen openbare aanklagers die de gruwelijke daden in Duitsland hadden onderzocht, hij ontkende schuld en werd niet vervolgd maar de slavenarbeiders hadden hem moreel aansprakelijk gesteld, dat zou hem zijn hele leven achtervolgen. Na de succesvolle maanlanding bood de NASA von Braun een nieuwe kans aan in het hoofdbureau, hij verliet zijn stad en zijn team en ging naar Washington, daar dacht hij de politici te kunnen overtuigen voor een volgende stap, de reis naar de Mars. Von Braun slaagde er niet in de politici te overtuigen, ze hadden de wedloop naar de maan toch al gewonnen, dus wilden ze er niet veel geld meer in ruimteprojecten pompen. Na twee jaar werken in het hoofdkwartier van de NASA diende von Braun ontslag aan. Hij besefte dat er een einde was gekomen aan zijn droom, want nu er niet meer in het ruimteprogramma werd geïnvesteerd kon hij niet nieuwe technieken ontwikkelen.von Braun had het nu moeilijk, zijn droom was voorbij en zijn Nazi verleden bleef hem maar achtervolgen, hij was niet meer gelukkig, mocht hij dat ooit geweest zijn. Niet lang na zijn vertrek kreeg Wernher von Braun kanker, hij vocht er wel tegen maar uiteindelijk moest hij zich overgeven. Op 16 juni 1977 overleed de eens machtige von Braun, en liet zijn vrouw, drie kinderen en 2 broers achter. Maar vooral een ongelofelijke prestatie. Pagina 8 van 8