Doc. nr. E2:91001C04 Brussel, A D V I E S. over EEN VOORONTWERP VAN KONINKLIJK BESLUIT BETREFFENDE DE BESTELBON VAN NIEUWE AUTOVOERTUIGEN

Transcriptie

1 Doc. nr. E2:91001C04 Brussel, MH/AB/LC A D V I E S over EEN VOORONTWERP VAN KONINKLIJK BESLUIT BETREFFENDE DE BESTELBON VAN NIEUWE AUTOVOERTUIGEN *** In zijn brief van 6 juli 1998 vroeg de Vice-Eerste Minister en Minister van Economie en Telecommunicatie, de heer DI RUPO, het advies van de Hoge Raad voor de Middenstand over een voorontwerp van koninklijk besluit betreffende de bestelbon van nieuwe autovoertuigen. Na raadpleging van het interfederaal bureau nr. 4 en de commissie Allerlei economische reglementeringen bracht de Hoge Raad voor de Middenstand op 15 december 1998 volgend advies uit (doc. nr. E2:91001C04).. ALGEMENE BEMERKINGEN De Hoge Raad voor de Middenstand stelt zich vragen bij de opportuniteit van een nieuwe reglementering inzake de bestelbon. Deze materie wordt momenteel geregeld door een programma-overeenkomst afgesloten tussen de VZW Febiac en de Minister van Economische Zaken in toepassing van de wet van 22 januari 1945 betreffende de economische reglementering en de prijzen. Die programma-overeenkomst werd verlengd tot 31 mei De Raad stelt ook vast dat het huidig stelsel van algemene verkoopsvoorwaarden gebaseerd op de programma-overeenkomst in feite steunt op overleg. Dit stelsel geeft voldoening. Er blijken immers geen misbruiken van de sector ten opzichte van de

2 consumenten voor te komen. Er zijn weinig klachten en in het merendeel van de gevallen aanvaarden de verkopers, al was het maar vanuit commerciële overwegingen, om de zaken in der minne te regelen. De enige problemen die zich soms voordoen zijn prijsverhogingen en het overschrijden van de leveringstermijn. De Raad onderstreept dat dit zaken zijn waarvoor de verdelers en verkopers geenszins verantwoordelijk zijn maar die in feite onder de verantwoordelijkheid vallen van de invoerders of zelfs van de autoconstructeurs in het buitenland. Terzake herinnert de Raad eraan dat de invoerders, door de programma-overeenkomst te tekenen, er zich toe verbinden de bedingen ervan te respecteren en alles in het werk te stellen opdat de verdelers diezelfde bedingen zouden kunnen toepassen door ze op de achterkant van hun bestelbon op te nemen. De programma-overeenkomst bevat dus mogelijkheden van verhaal voor de verdeler ten opzichte van de invoerder en die zullen wegvallen indien men die materie reglementeert door middel van een koninklijk besluit. Door de huidige programma-overeenkomst te vervangen door een besluit dat de verdelers ertoe verplicht op hun bestelbon de algemene verkoopsvoorwaarden op te nemen die uit dat besluit voortvloeien, zal men immers aan de verdelers en merkverkopers de mogelijkheid ontnemen om, zoals nu het geval is, de eventuele annulaties van de verkoop door de klanten ingeval van overschrijding van de leveringstermijn of van verhoging van de verkoopsprijs te verhalen op hun respectieve invoerders. De Hoge Raad vindt dat in elk geval zou moeten voorzien worden dat de verdeler in die gevallen en voor zover hijzelf niet verantwoordelijk is, het recht heeft om zijn eigen bestelling bij de invoerder te annuleren.

3 Bijgevolg pleit de Hoge Raad voor het behoud van het huidig stelsel van programmaovereenkomst. Hij is immers van mening dat geen afstand moet worden gedaan van dit stelsel dat gebaseerd is op overleg, tot hiertoe goed werkt en het voordeel biedt dat het evenwichtig is vermits het niet enkel rekening houdt met de belangen van de autoconstructeurs en de invoerders maar ook met die van de verdelers. Niettegenstaande de voorkeur van de Hoge Raad voor de Middenstand voor het behoud van het huidig stelsel van programma-overeenkomst, formuleert de Hoge Raad voor de Middenstand volgende bemerkingen betreffende het voorliggend voorontwerp van koninklijk besluit. Uitgangspunt hierbij is dat alle betrokken partijen - consumenten, verdelers, invoerders en constructeurs - recht hebben op een redelijke bescherming van hun respectievelijke belangen. Het koninklijk besluit mag geen enkele partij in een zwakke positie brengen ten opzichte van een andere. BEMERKINGEN BIJ DE ARTIKELEN Artikel 1 De Raad stelt voor om de formulering uit de programma-overeenkomst over te nemen, namelijk : nieuwe personenwagens, nieuwe auto s voor dubbel gebruik en nieuwe bedrijfsvoertuigen met een M.T.M. (maximum toegelaten massa) van 3,5 ton en minder. Artikel 2 De woorden in het verkeer worden gesteld zijn niet duidelijk genoeg. Ze zouden moeten vervangen worden door ingeschreven voertuigen. Artikel 3.5 Een rubriek Opmerkingen is voorzien op de voorzijde van de bestelbon. De Hoge Raad vestigt de aandacht op het feit dat de woorden specifieke eisen en essentieel kenmerk onduidelijk zijn en voor interpretatie vatbaar. Daarom vraagt hij dat die rubriek zou worden geschrapt. Artikel 3.6. b) Voor meer duidelijkheid zou die paragraaf moeten worden aangevuld met de woorden bij aankoop. Artikel 3.6 c) In de Franse tekst moet het jaar 1991 toegevoegd worden na de woorden loi du 14 juillet. Artikel 3.7 Wat het woord bouwjaar betreft, merkt de Raad op dat dit begrip in de meeste technische wetgevingen en reglementeringen vervangen werd door de notie de datum van eerste inschrijving. De tekst moet dan ook in die zin worden aangepast.

4 Artikel 3.9 Die paragraaf is overbodig vermits de inhoud ervan reeds behandeld wordt in artikel 4.1 en 4.2. De gevallen van prijsherziening met mogelijkheid tot verbreking van het contract zijn duidelijk beschreven op de keerzijde van de bestelbon. Artikel de alinea Die bepaling voorziet een verlenging van de aanvankelijk overeengekomen termijn met 25%. De Hoge Raad stelt voor daaraan toe te voegen met minimum 12 kalenderdagen, zoals voorzien in de programma-overeenkomst. Aldus vermijdt men geschillen. Artikel alinea 3 en 4 In die paragrafen wordt automatisch een vergoeding voorzien die kan oplopen tot 10% van de prijs wanneer de leveringstermijn niet wordt gerespecteerd. De Raad vindt die nieuwe bepaling onaanvaardbaar voor de autoverdelers. die niet verantwoordelijk zijn voor vertragingen bij de levering en geen invloed hebben op het programma voor de productie, de stockering en het vervoer van de voertuigen. De mogelijkheid om een dergelijke vergoeding te eisen zou dan ook enkel mogen voorzien worden ten overstaan van de echte verantwoordelijken, met name autoconstructeurs of invoerders. Artikel Om een gelijke behandeling van koper en verkoper te verzekeren, moet de eerste wanneer hij niet tijdig het voertuig in ontvangst neemt en daardoor een vergoeding verschuldigd is, vrijgesteld worden van de betaling van een vergoeding indien hij bewijst dat hij geen fout beging. De Hoge Raad vraagt bijgevolg dat aan het begin van die alinea volgende woorden zouden worden toegevoegd behalve wanneer hij bewijst dat het niet zijn fout is dat het voertuig niet in ontvangst werd genomen.... Artikel (nieuw) Aansluitend bij artikel stelt de Raad voor een nieuwe bepaling in te voegen die als volgt luidt : De levering en de goedkeuring van het voertuig gebeuren op de zetel van de verkoper behalve wanneer schriftelijk een andere plaats werd overeengekomen. Artikel De Hoge Raad beveelt aan om de leveringstermijn die momenteel in de programmaovereenkomst voorzien is op te nemen, namelijk drie maanden. Artikel De Hoge Raad stelt vast dat het verbod om een voorschot van meer dan 10% van de verkoopprijs te vragen nieuw is. Er wordt trouwens niet gepreciseerd of die prijs exclusief B.T.W. is of inclusief taksen.

5 De Raad is gekant tegen een beperking tot 10% vermits die indruist tegen de mogelijkheid voor de partijen om vrij te onderhandelen over het bedrag van het voorschot bij de bestelling van het voertuig. Indien er een maximumvoorschot moet worden opgelegd, meent hij dat bij de verkoop van voertuigen, die aangepast zijn aan de specifieke wensen van de koper en bijgevolg moeilijk herverkoopbaar zijn, het mogelijk moet zijn een voorschot te vragen dat een kwart bedraagt van de totale verkoopprijs van het voertuig. Artikel Met het oog op de duidelijkheid zou aan het einde van die alinea volgende zin moeten toegevoegd worden : Verder wordt het voertuig slechts eigendom van de koper wanneer de volledige prijs betaald is. Artikel De Hoge Raad vraagt om zich te baseren op de tekst van de programma-overeenkomst en stelt voor het artikel als volgt te formuleren: De zichtbare gebreken aan het lakwerk, het koetswerk en de binneninrichting moeten aan de verkoper gemeld worden bij de levering. De andere zichtbare gebreken die de koper redelijkerwijs niet kon ontdekken bij de levering moeten aan de verkoper gemeld worden binnen de kortste termijn per aangetekend schrijven en uiterlijk binnen een termijn van tien kalenderdagen vanaf de levering. Artikel alinea 4 De woorden bij een erkende merkverdeler moeten worden toegevoegd tussen de woorden werken en genieten. In een waarborgregeling is het niet meer dan normaal dat de werken worden uitgevoerd door een verdeler van het betreffende merk. BESLUIT De Hoge Raad vraagt dat het stelsel van de programma-overeenkomst, dat gebaseerd is op de wet van 22 januari 1945 betreffende de economische reglementering en de prijzen, zou behouden worden. De verhaalmogelijkheden van de verdeler tegenover de invoerder, die voorzien zijn in de programma-overeenkomst, moeten absoluut bewaard blijven. De Hoge Raad meent dat het stelsel van de programma-overeenkomst het voordeel biedt gebaseerd te zijn op overleg. Dit stelsel heeft zijn deugdelijkheid bewezen en maakte het voor de automobielsector mogelijk een coherent geheel van algemene verkoopsvoorwaarden op economisch en commercieel vlak op te stellen. Indien het huidig stelsel van programma-overeenkomst toch niet zou weerhouden worden, dringt de Hoge Raad er sterk op aan dat het ontwerp van koninklijk besluit zou worden herwerkt rekening houdend met hogergenoemde bemerkingen bij de artikels.