Doc. nr. E2:31011C05 Brussel, ADVIES VAN HET BUREAU. betreffende

Transcriptie

1 Doc. nr. E2:31011C05 Brussel, MH/GVB/LC ADVIES VAN HET BUREAU betreffende EEN ONTWERP VAN KONINKLIJK BESLUIT TOT UITVOERING VAN HET ARTIKEL 83 1, 3 VAN DE WET VAN 14 JULI 1991 BETREFFENDE DE HANDELSPRAKTIJKEN ***

2 2 In een brief van 14 oktober 1999 vraagt de heer R. Demotte, Minister van Economische Zaken, aan de Hoge Raad voor de Zelfstandigen en de KMO binnen de termijn van één maand een advies uit te brengen over een ontwerp van koninklijk besluit tot uitvoering van het artikel 83 1, 3 van de wet van 14 juli 1991 betreffende de handelspraktijken en de voorlichting van de consument. Het ontwerp van koninklijk besluit wil de diensten in verband met logies, vervoer, restauratiebedrijf en vrijetijdsbesteding, die worden verkocht op afstand, uitsluiten van de toepassing van sommige bepalingen van de wetgeving betreffende de handelspraktijken. Na raadpleging van de Commissie reglementeringen en de betrokken beroepsorganisaties op 3 november 1999 bracht het Bureau van de Hoge Raad op 9 november 1999 volgend advies uit. WETTELIJK KADER A. De Europese Richtlijn 97/7/EG De Richtlijn 97/7 van het Europees Parlement en de Raad van 20 mei 1997 heeft betrekking op de bescherming van de consument bij op afstand gesloten overeenkomsten. Volgens artikel 2 is een overeenkomst op afstand elke overeenkomst tussen een leverancier en een consument inzake goederen of diensten die wordt gesloten in het kader van een door de leverancier georganiseerd systeem voor verkoop of dienstverlening op afstand waarbij, voor deze overeenkomst, uitsluitend gebruik gemaakt wordt van één of meer technieken voor communicatie op afstand tot en met de sluiting van de overeenkomst zelf. Een techniek voor communicatie op afstand is ieder middel dat, zonder gelijktijdige fysieke aanwezigheid van leverancier en consument kan worden gebruikt voor de sluiting van de overeenkomst tussen deze partijen. Artikel 4 bepaalt dat bij een overeenkomst op afstand de consument tijdig moet beschikken over volgende informatie : de identiteit van de leverancier en bij voorafbetaling ook zijn adres, de belangrijkste kenmerken van het goed of de dienst, de prijs, de leveringskosten, de wijze van betaling en uitvoering van de overeenkomst, de kosten voor het gebruik van de techniek op afstand, de geldigheidsduur en de minimumduur van de overeenkomst. Artikel 5 bepaalt dat bij de uitvoering van de overeenkomst de consument, uiterlijk bij de levering, de bevestiging van de informatie ontvangt. Artikel 6 regelt het herroepingsrecht. De consument beschikt over een termijn van tenminste 7 werkdagen om de overeenkomst te herroepen. Artikel 7 bepaalt dat de leverancier, tenzij de partijen anders zijn overeengekomen, de bestelling uiterlijk binnen dertig dagen uitvoert.

3 3 De Richtlijn voorziet ook in uitsluitingen van de toepassing. Hieronder vallen : de overeenkomsten betreffende het verrichten van diensten voor logies, vervoer, het restaurantbedrijf en vrijetijdsbesteding, indien de leverancier zich er bij de sluiting van de overeenkomst toe verplicht, deze diensten op bepaalde datum of tijdens een nader genoemde periode te verrichten (artikel 3). B. De wet van 25 mei 1999 tot wijziging van de wet van 14 juli 1991 betreffende de handelspraktijken en de voorlichting van de consument (B.S. 23/6/1999) Deze wet, die de Richtlijn 97/7/EG omzet in Belgisch recht, wijzigt in artikel 20 de bepalingen betreffende de verkopen op afstand van de wet van 14 juli 1991 betreffende de handelspraktijken (inzonderheid de artikelen 77 tot 83) in de zin van de beschikkingen van de Europese Richtlijn. Bij verkoop op afstand zal de consument voortaan schriftelijk of op een andere duurzame drager, welbepaalde informatie moeten ontvangen. Hieronder vallen de identificatie van het product of de dienst, de voorwaarden en de uitoefeningswijze van het verzakingsrecht, het geografisch adres van de vestiging van de verkoper waar de consument met zijn klachten terecht kan, de inlichtingen betreffende de bestaande diensten na verkoop en de commerciële waarborgen, de voorwaarden voor opzegging van de overeenkomst, indien deze van onbepaalde duur is of een duur van meer dan één jaar heeft. Artikel 20 bepaalt eveneens dat de Koning de diensten of categoriën van diensten die hij aanduidt uit het toepassingsgebied kan uitsluiten van sommige bepalingen. Vooraleer hierover een besluit voor te stellen, raadpleegt de Minister de Raad van het gebruik en de Hoge Raad voor de Zelfstandigen en de KMO. Hij bepaalt de termijn waarin het advies moet worden gegeven. Na deze termijn is het advies niet meer vereist. STANDPUNT De Hoge Raad voor de Zelfstandigen en de KMO verklaart zich akkoord met het uitsluiten van de diensten in verband met logies, vervoer, restaurantbedrijf en vrijetijdsbesteding, verkocht op afstand, van het toepassingsgebied van de wet van 25 mei Vooreerst verwijst de Hoge Raad naar het feit dat de sector reeds is gereglementeerd door de wet van 21 april 1965 inzake het statuut van de reisbureaus (B.S. 10/6/1965). Deze wet bevat naast financiële waarborgen ook deontolgische bepalingen en bepalingen inzake beroepsbekwaamheid. Daarenboven bestaat er reeds een specifieke wetgeving met name de wet van 16 februari 1994 tot regeling van het contract tot reisorganisatie en reisbemiddeling (B.S. 1/4/1994) die een omzetting is van de Richtlijn 90/314 van de Raad van 13 juni 1990 betreffende pakketreizen met inbegrip van vacantiepakketten en rondreispakketten. De Hoge Raad keurt het goed dat aan deze specifieke wetgeving, die is afgestemd op de eigenheid van de sector, voorrang wordt gegeven. Deze optie voorkomt immers eventuele tegenstrijdigheden en garandeert de noodzakelijke rechtszekerheid waaraan de sector

4 4 behoefte heeft. Deze duidelijkheid en rechtszekerheid is voor de sector, die in grote mate internationaal is georiënteerd, een voorwaarde om economisch te gedijen.

5 5 Dat de materie reeds grondig werd behandeld in de vroegere wetgeving, kan worden geïllustreerd met volgende voorbeelden : In artikel 78 van de wet van 14 juli 1991, gewijzigd door de wet van 25 mei 1999 merkt de wetgever op dat de verkoop via internet er niet mag toe leiden dat de consument wordt onthouden van essentiële informatie. Hetgeen dit artikel vraagt, wordt reeds gegarandeerd door de wet van 16 februari 1994 tot regeling van het contract tot reisorganisatie en reisbemiddeling. De informatieplicht die wordt opgelegd aan de reisorganisatoren en reisbemiddelaars reikt verder dan deze omschreven in artikel 78 van de wet. Artikel 21 van het K.B. van 30 juni 1966 betreffende het statuut van de reisbureaus bepaalt immers dat de beroepsdocumenten en publiciteit ook het nummer van de vergunning dienen te vermelden. De wet van 16 februari 1994 houdende het reiscontract bepaalt reeds de inhoud van de brochure, bestelbon én contract. Artikel 13 e.v. van de wet van 16 februari 1994 tot regeling van het contract tot reisorganisatie en bemiddeling bepaalt expliciet wat er dient te gebeuren indien een contract niet wordt uitgevoerd. Daarbij wordt onderscheid gemaakt tussen de wijziging van essentiële gegevens die kunnen leiden tot een verbreking van het contract en nietessentiële gegevens die niet kunnen leiden tot een verbreking. De wetgever heeft bij de wet van 25 mei 1999 geen onderscheid gemaakt. Indien bij het aanbieden van een alternatief voor bijkomstige gegevens steeds een nieuw contract moet worden opgemaakt, wordt de verkoop van reizen onmogelijk. Betreffende de tweede alinea van artikel 1 van het besproken ontwerp, dat een verzakingsrecht impliceert voor diensten die op meer dan twee maanden na de afsluiting van de overeenkomst worden geleverd, zijn de meningen van de betrokken beroepsorganisaties uit de reissector uiteenlopend. Sommigen willen deze alinea schrappen, terwijl anderen de voorziene twee maanden willen vervangen door één maand. BESLUIT Rekening houdend met de belangen en de bescherming van zowel de consument als de toeristische sector verklaart de Hoge Raad zich akkoord met het voorgelegde ontwerp van koninklijk besluit, onder voorbehoud van de bepaling vermeld in artikel 1, al. 2.