{jcomments on}{jcomments lock}versie -16/11: Toegevoegd: deputatenrapport 1967 beoordeling Westminster Confessie door ds. P. van Gurp en ds. C. Stam.

Transcriptie

1 {jcomments on}{jcomments lock}versie -16/11: Toegevoegd: deputatenrapport 1967 beoordeling Westminster Confessie door ds. P. van Gurp en ds. C. Stam. PS: Ik heb wel alle Reformatie jaargangen, maar niet het blad Dienst 1957 nr. 10/12 - Zojuist al bericht ontvangen van een broeder die mij deze doet toekomen. Waarom zo uitvoerig geschreven over de Westminster Confessie? Op de laatstgehouden synode (Groningen ) van DGK heeft een meerderheidsrappo rt en een minderheidsrapport gediend van deputaten BBK over de Westminster Confessie. In het meerderheidsrapport stellen deputaten: - dat de Westminster Standards (dus inclusief en ook met name genoemd de Westminster Confessie) niet in alle onderdelen geheel overeenstemt met de Heilige Schrift; - dat kerken die een relatie met elkaar aangaan (dus ook een zusterkerkrelatie met een buitenlandse kerk) een gemeenschappelijke grondslag aannemen; - dat contacten met buitenlandse kerken met de Westminster Standards alleen mogen worden gecontinueerd als die kerken de Westminster Standards vervangen door de Drie formulieren van Eenheid OF een aantal passages te wijzigen of te vervangen. Zo niet, moet het contact worden beëindigd. Maar volgens het minderheidsrapport - is het nog nooit voorgekomen dat de gereformeerde kerken aanpassingen eisten van de presbyteriaanse kerken; - zou het inruilen van de Westminster Standards voor de Drie Formulieren van Eenheid een miskenning betekenen van de weg die de Heere met de presbyteriaanse kerken is gegaan; - is het belijden overeenkomstig de Westminster Standards nooit een verhindering geweest om een zusterkerkrelatie aan te gaan. Dat is al begonnen in de kerken van de Afscheiding; - als de kerken instemmen met het meerderheidsrapport, zouden zij zich wereldwijd in een isolement begeven zonder dat dat door de Schrift wordt aangewezen. 1 / 59

2 De Synode heeft geen enkel voorstel overgenomen, maar besloten om beide rapporten als studierapporten te gebruiken bij contacten met buitenlandse kerken die deze geloofsbelijdenissen hebben. In deze artikelenreeks gaan we na wat er in de gereformeerde kerkgeschiedenis werkelijk is geschreven over en omgegaan is met (kerken met) de Westminster Confessie. En we gaan kijken naar mogelijke verschillen tussen de leer van de Drie Formulieren van Eenheid en de Westminster Confessie, en hoe daar mee omgegaan zou kunnen worden. Er wordt geschreven vanuit een onafhankelijke (want: alleen gebonden aan Gods Woord), onbevooroordeelde positie. Bovendien is er geen sprake van belangenverstrengeling. Ds. P. van Gurp en ds. C. Stam hebben in de jaren 60 de Westminster Confessie beoordeeld en stelden Toen was dr. Van Gurp ongeveer een halve eeuw jonger dan op deze foto. Uitnodiging Oecumenische Synode in 1948 afgewezen, o.a. wegens tegenstrijdigheden in haar belijdenisgeschriften De Gereformeerde Kerken in Nederland (GKv) werden uitgenodigd om deel te nemen aan een Oecumenische Synode van Kerken van Gereformeerde belijdenis die in augustus 1949 te Amsterdam werd gehouden. De synode wees de uitnodig af op de volgende gronden (zie m.n. 4.a.): 1. de uitnodiging was gedaan door een synode van de 'Synodale Kerken' die niet op 2 / 59

3 dezelfde grondslag stonden en niet dezelfde kerkorde naleefden; 2. dat de Gereformeerde kerkorde geen 'Oecumenische Synoden' kent; 3. er geen "oecumenisch kerkverband" mogelijk is tussen "kerken", die in hun eigen land niet in één verband leven; 4. dat het verzoek tot deelname onaanvaardbaar is, omdat a. de grondslag, die voor de "oecumenische synoden" gesteld is door de z.g.n. "Eerste Oecumenische Synode", wegens de tegenstrijdigheden in de opgesomde belijdenisschriften, de onze niet kan zijn en b. de praeadviseurs een te grote macht hebben, zodat niet meer van een vergadering van afgevaardigden kan worden gesproken en c. de uitnodiging oneerlijk is, omdat afgezette ambtsdragers nu wel opeens bekwaam worden geacht oom de kerk over heel de wereld te dienen en te bouwen, en d. de uitnodiging oneerlijk is omdat buitenlandse kerken die eraan deelnemen de trouw gebleven Gereformeerde Kerken in Nederland licht en onverhoord hebben veroordeeld en e. het doel n.l. "handhaving van de zuiverheid van - en de reformatie in leer en leven" allereerst afhankelijk is van trouwe Woordbediening in plaatselijke kerken, van wie de ons uitnodigende kerken zijn afgeweken. We zoomen even in op één grond (4.a.). De opgesomde Belijdenisgeschriften van de 'Gereformeerde waarheid', waren: de tweede Zwitserse Confessie. de Heidelbergse Catechismus. de Franse Geloofsbelijdenis. de Nederlandse Geloofsbelijdenis, de Westminsterse Confessie, de Dordtse Leerregels. de Negenendertig Artikelen". De commissie die deze kwestie heeft onderzocht schreef over die tegenstrijdigheden van de verschillende belijdenisgeschriften: - verschillende geluiden van de opgesomde belijdenisgeschriften en een anders spreken door de Westminster over verbond en regering van de Kerk. Door deze afwijkingen is een gemeenschappelijke grondslag niet mogelijk. - Bij de uitnodiging werd vermeld dat door de verschillende vormen van kerkregering, niet als een fundamentele eis de nadruk kon worden gelegd op de eenheid van kerkelijk handelen. De Commissie reageerde daarop met: Dit verschil van kerkelijk handelen vindt zijn oorzaak in het verschil van belijden in de verschillende confessies. die daarom onmogelijk om haar tegenstrijdigheid voor álle deelnemers bindend kunnen worden verklaard. De Synode heeft dus besloten om de uitnodiging af te wijzen en het verzoek tot deelname onaanvaardbaar te achten, o.a. omdat ze de grondslag niet kon aanvaarden vanwege de tegenstrijdigheden in de diverse belijdenisgeschriften van de Oecumenische Synode. De afwijkingen omvatten de verschillende geluiden van de betreffende belijdenisgeschriften en een anders spreken door de Westminster over verbond en regering van de Kerk. Vanwege het verschil van belijden in de verschillende confessies wordt gesproken van tegenstrijdigheid. Door deze tegenstrijdigheid is het onmogelijk dat de verschillende confessies 3 / 59

4 voor álle deelnemers bindend kunnen worden verklaard. Een niet gepubliceerde rede (1947) van prof. P. Deddens "Van Dordt naar Westminster?" Westminster=Hiërarchie volgens profs KS & PD In 1947 droeg prof. P. Deddens zijn waardigheid over aan prof. C. Veenhof, na eerst een rede gehouden te hebben over het onderwerp: "Van Dordt naar Westminster?". Deze rede is, jammer genoeg, niet gepubliceerd. Deze rede zou misschien meer licht kunnen werpen op de houding van de toenmalige gereformeerden op de Westminster Confessie. H.J. v.d. Kwast verwijst in Opbouw (1989) naar De Reformatie van 20 dec. 1947: "Schilder schrijft zeer te hebben genoten van deze rede en vervolgt: "Nu heeft prof. Deddens uitvoerig en overtuigend aangetoond dat 'Westminster' betekent: hiërarchie ", Het is dus niet verwonderlijk dat vrijgemaakte kerken moeite hebben met het aanvaarden van de Westminster Confessie." Prof. Greijdanus schrijft in 1957 over Westminster: "Het ongereformeerde in samenroeping, lastgeving en machtiging, had in deze als vanzelf een ongereformeerde uitwerking tot gevolg." Hij schreef dat in het blad Dienst 1957 nr. 10/12 - H.J. v.d. Kwast schrijft daarover i n Opbouw (1989): Nadat Greijdanus er op heeft gewezen dat in de Westminster ten onrechte gesteld wordt dat een synode of meerdere vergadering een eigen zelfstandige, onafhankelijke macht en bevoegdheid heeft, komt hij tot de niet mis te verstane uitspraak: 4 / 59

5 "Het ongereformeerde in samenroeping, lastgeving en machtiging, had in deze als vanzelf een ongereformeerde uitwerking tot gevolg. Wie de daad van Koning Willem I tot samenbrenging van een 'Synode' niet Gereformeerd heten en goedkeuren kan, kan de samenroeping der Westminster Synode, en haar aanwijzing, door wie en hoe een Synode samengebracht moet worden, ook niet als Gereformeerd en goed verklaren". Greijdanus schrijft dat het de kerken zijn, die niet alleen predikanten, maar ouderlingen afvaardigen en het agendum van een synode opstellen. Citaat: "Wel bestaan Classisvergaderingen en Synoden meestal uit ambtsdragers. lnzover kan men ze noemen vergaderingen van ambtsdragers. Maar deze zitten daar toch niet qua ambtsdragers, ofschoon wel in en met hun ambt, doch krachtens afvaardiging, last en taakopdracht van die hen gezonden hebben en als deze vertegenwoordigende..." NOG UIT TE ZOEKEN: De Synode van Dordrecht kwam toch ook in opdracht van de Staten-Generaal samen? Weliswaar een door de Nederduitse Gereformeerde Kerk belegde kerkvergadering van Die Synode heeft toch geweldig veel gereformeerde vruchten voortgebracht! En: in de huidige Westminster versie van de Orthodox Presbyterian Church (USA) is de wijze van samenroepen door de overheid niet zo vastgelegd. Synode Amersfoort 1967: Westminster Confessie geen bezwaar voor kerkelijke correspondentie Deze synode concludeert dat het geen bezwaar is om kerkelijke correspondentie aan te gaan met de Presbyteriaanse Kerk in Korea die de Westminster Confession als belijdenisgeschrift hebben. En ze oordeelde dat De Gereformeerde Kerken in Nederland geroepen zijn de reeds bestaande contacten met The Presbyterian Church in Korea voort te zetten, om zo mogelijk te komen tot kerkelijke correspondentie naar de aangenomen regels. Maar de deelname van de Presbyterian Chuch in Korea aan de Gereformeerde Oecumenische Synode verhindert het aangaan van zulk een correspondentie. Bovendien is er nog geen helderheid van het Koreaanse besluit over een eventuele wijziging in de aangenomen Westminster Kerkorde. 5 / 59

6 De Synode besluit om een brief te sturen naar de Koreaanse kerk waarin ze haar dankbaarheid uitspreekt over de wens tot correspondentie en dat het lidmaatschap van de GOS niet kan samengaan met de correspondentie met De Gereformeerde Kerken in Nederland. En dat men wenst dat dit bezwaar op de eerstvolgende Koreaanse synode met voorrang wordt behandeld, zodat de huidige Nederlandse synode alsnog tot een definitief besluit kan komen. De particuliere synoden van Groningen 1965 en 1966 hadden namelijk de generale synode verzocht om 1. een onderzoek in te stellen naar de mogelijkheden van kerkelijke correspondentie met de Presbyteriaanse Kerk in Korea; 2. deputaten te benoemen, die namens haar contact zullen oefenen met de kerken in Korea ter nadere wederzijdse kennismaking, vooral in zaken van confessie en kerkorde"; Ds. P. van Gurp en ds. C. Stam hadden als deputaten van de particuliere synoden van Groningen 1965 en 1966 de Westminster Confessie beoordeeld. De generale synode constateerde dat genoemde deputaten van de particuliere synode van Groningen 1966 na toetsing van de Westminster Confessie meenden te mogen vaststellen dat de Westminster Confessie een voluit gereformeerd belijdenisgeschrift is. Ook al staan er zaken in waarvan het twijfelachtig is of die in een confessie thuishoren. De generale synode had de beoordeling ook ontvangen, maar deze jammer genoeg niet opgenomen als bijlage bij de Acta. Citaten van de conclusies uit het deputatenrapport over de Westminster Confessie van ds. P. van Gurp en ds. C. Stam : Art ds. P. van Gurp: We hebben in het voorgaande ons ertoe beperkt enkele bezwaren te noemen. Dat betekent dat we alles waartegen we geen bezwaren opperden, volkomen in overeenstemming achten met Gods Woord. Wat de bezwaren betreft die we hebben genoemd: ze hangen samen met het feit dat de Westminster Confessie erg breedsprakig is, en verscheidene onderscheidingen en termen 6 / 59

7 bevat die meer thuis horen in een dogmatiek dan in een kerkelijke belijdenis. In dit opzicht is de Ned. Geloofsbelijdenis verre te prefereren. Echter, de gebreken die genoemd kunnen worden, betekenen toch niet dat Gods Woord pertinent weersproken wordt. We kunnen dan ook instemmen met het oordeel van Ds Stam dat ook in dit eerste deel van de W.Conf. er een belijden is naar het Woord, een Gereformeerde Belijdenis. Art ds. C. Stam: in de artikelen 12 t/m 21 wordt de Schrift nagesproken. Sommige dingen zouden wij allicht anders formuleren, maar we kunnen zeggen, dat in deze artikelen een belijden is naar het Woord, een Gereformeerde belijdenis. Art ds. P. van Gurp: Conclusie: rekening houdend met de critiek die we hier en daar moesten oefenen, menen we toch te moeten stellen dat deze geloofsbelijdenis geen obstakel is voor het aangaan van correspondentie met de Koreaanse Presbyteriaanse Kerken. Hoogeveen rapport Canadese deputaten over gesprekken met Orthodox Presbyterian Church (OPC) Canadese deputaten hebben gesprekken gevoerd met afgevaardigden van de Orthodox Presbyterian Church (USA), o.a. over de verschillen in belijdenis. Puntsgewijs de reactie van de OPC: - De zichtbare en onzichtbare kerk zijn twee aspecten van de ene heilige katholieke kerk. - Meer of minder zuivere kerken = gradatie waarin een kerk waar of vals is. - In de OPC wordt geleerd dat kleine kinderen van gelovige ouders binnen het verbond zijn en moeten worden gedoopt. Ook al staat in de catechismus dat het verbond der genade werd 7 / 59

8 opgericht met Christus en in Hem met alle uitverkorenen. De OPC heeft de veronderstelde wedergeboorte nooit aanvaard. - De Grote Catechismus is wel bindend, maar er wordt niet uit gepreekt en deze is onbekend bij de kerkmensen. - De ambtsdragers zijn aan de belijdenisgeschriften gebonden, de kerkleden hoeven de belijdenisgeschriften niet helemaal te kennen en ze hoeven er ook niet helemaal mee in te stemmen. - De synode is dan ook het hoogste regerende lichaam in de kerk. Echter, daar alleen die besluiten als bindend worden aangenomen, welke direct gegrond zijn op Gods Woord of op de kerkorde, is er geen gevaar voor hiërarchie. - Er is dus behoorlijk verschil tussen beide kerken waarover nog meer moet worden gesproken. Diverse kerkelijke contacten met de volgende buitenlandse presbyteriaanse kerken t/m The Evangelical Presbyterian Church in Ierland - The Presbyterian Church in Korea - The Free Church of Scotland - The Reformed Church in Japan - The Reformed Presbyterian Church, Second Presbytery in Taiwan - Er wordt zelfs besloten om kerkelijke gemeenschap aan te gaan met Igreja Presbiteriana Evangélica do Sáo Paulo Groningen-Zuid regels voor correspondentie met buitenlandse kerken: erkenning van unieke historie van buitenlandse kerken Op deze synode rapporteert een commissie over de regels voor correspondentie met buitenlandse kerken. Hierbij alvast de belangrijkste citaten daaruit. Deze geven een duidelijke weergave van hoe er gedacht werd over het onderhouden van relaties met buitenlandse kerken: (onderstreping door mij - JT) 3. De nieuwe phase sinds Amersfoort / 59

9 Nu is het opvallend, dat de generale synode van Amersfoort met deze eerste aanvraag om kerkelijke gemeenschap door middel van correspondentie van een presbyteriaanse kerk wel in bepaalde opzichten in de lijn van haar voorgangsters ging, maar in andere opzichten ook een eigen, nieuwe weg heeft ingeslagen. (...) Daarin verschilt Amersfoort 1967 duidelijk van Amersfoort Immers, voor haar af-wijzing van deelname aan de G.O.S. noemde de generale synode van 1948, naast de sub 3-2 genoemde plaats van de synodale gereformeerde kerken in Nederland ook als één van de overwegingen: dat de grondslag van deze oecumenische synode de onze niet kan zijn wegens tegenstrijdigheden in de opgesomde belijdenisgeschriften (Acta art. 75 sub 3A). De deze uitspraak voorstellende commissie noemde als bewijs: 'De Westminster confessie spreekt anders over het verbond en over de regering der kerk dan onze Nederlandse belijdenis-geschriften.' De generale synode van Amersfoort 1967 refereert zich echter aan het oordeel der deputaten van de Groningse P.S. 'dat de Westminster confessie een voluit gereformeerd belijdenisgeschrift is'. (Acta art. 241 sub D.). Die was voor haar geen verhindering voor kerkelijke correspondentie. Hier gingen de Gereformeerde Kerken duidelijk een nieuwe phase in van correspondentie met buitenlandse kerken. 4. Evaluatie van de gegevens voor kerkelijke gemeenschap en contact Toen de synode van Amersfoort 1967 in onderscheid van haar voorgangster van 1948 het verschil tussen de Nederlandse belijdenisgeschriften en de Westminster confessie, die op enkele punten enigszins anders spreekt, geen verhindering voor kerkelijke gemeenchap en kerkelijke correspondentie achtte, bewoog zij zich in de gereformeerde lijn van de zestiende en zeven-tiende eeuw, zoals dit onder meer op de Dordtse synode is uitgekomen. De algemene kerk, die verspreid is over heel de wereld, is in alle tijden en plaatsen gebonden aan de universele waarheid van het Woord van God en zijn vergaderingswil voor prediking, sacrament, bediening en tucht. Maar daarbij heeft Christus zijn kerkvergadering doen plaats vinden in de historie van volken en landen, zodat de kerken een eigen historie hebben, naar de aard van volk en land en hun strijd tegen dwaling en verdrukking, die zich ook weerspiegelt in de wijze waarop ze de waarheid Gods in eigen confessies met eigen onvolkomenheid beleden hebben. Zo kunnen er tussen de particuliere kerken van verschillende plaatsen en landen ingrijpende verschillen zijn in inrichting, liturgische gebruiken (verg. art. 86 K.O.) en ook in regeringsvorm, terwijl men toch wezenlijk samenstemt in het belijden van de waarbeid Gods en het handhaven van de ware leer en het bedienen van de sacramenten. 9 / 59

10 Al zijn er andere afspraken inzake het kerkelijk samenleven, erkent men dan toch Jezus Christus als het enig Hoofd, terwijl men niet wil afwijken van wat Hij verordend heeft (art. 32 N.G.B.). Zo hebben de Engelse presbyteriaanse kerken een geheel eigen historie, die zich weerspiegelt in hun kerkorde en in zekere zin ook in de Westminster confessie van 1648, die zich in zijn formuleringen sterk aansluit bij de eerste Engelse en Ierse confessies na de reformatie, maar ook rekening houdt met andere gereformeerde confessies, zoals onze Dordtse Leerregels. Dat dan in deze Westminster confessie (even-als in de catechismi) hier en daar enigszins anders gesproken wordt over verbond, kerkregering en kerk dan in onze Nederlandse confessies, kan reden zijn voor verder kerkelijk gesprek, maar geen verhindering voor kerkelijke correspondentie naar de aangenomen regels en ook niet voor het samenkomen in een Gereformeerde Internationale Synode. Dit laatste ligt duidelijk in de lijn van Amersfoort Deze synode heeft namelijk de 'Presbyterian Church in Korea', die de Westminster confessie heeft, als zusterkerk in de Here kerkelijke correspondentie aangeboden. (...) De goede voorzichtigheid naar art. 29 N.G.B. zal niet alleen doen letten op de uiterlijke merktekenen, maar ook op de historie, of het wettige vergaderingen van Christus zijn. Dat is ook essentieel in de regel van Berkel. Samengevat: Christus vergadert zijn kerk ook in het buitenland. Die kerken hebben hun eigen historie die tot uitdrukking komt in een eigen confessie met eigen onvolkomenheid. Er kunnen zelfs ingrijpende verschillen zijn, terwijl men toch wezenlijk samenstemt in het belijden van de waarheid Gods en het handhaven van de ware leer en het bedienen van de sacramenten. Ook al zijn er andere afspraken over het kerkelijk samenleven, erkent men dan toch Jezus Christus als het enig Hoofd, terwijl men niet wil afwijken van wat Hij ons geboden heeft. En dat kan dus ook van toepassing zijn op kerken met de Westminster Confessie! De synode heeft dit vastgelegd onder overweging d. van artikel 139 (pag. 52) Arnhem kritiek uit Zuid Afrika over correspondentie met Koreaanse presbyteriaanse kerk. De aangevoerde punten van kritiek vanuit de Gereformeerde Kerken Zuid Afrika waren: 10 / 59

11 - Afgevraagd werd of er wel door een nauwgezet en ernstig onderzoek is gebleken of deze kerken de gereformeerde belijdenis en kerkregering niet slecths hebben aanvaard, maar ook metterdaad handhaven; - inzake de gereformeerde leer werd gesteld, dat de Westminster Confessie niet dan na ernstig onderzoek een gereformeerde confessie zou mogen worden genoemd en zelfs dat gezien wat daarin over verbond, doop en kerk gezegd wordt, ze veeleer nietgereformeerd genoemd zou mogen worden; - of in de particuliere kerken wel inzake niveau van prediking, kerkbezoek en dergelijke voldoende tucht beoefend werd; - of de erfenis van de vrijmaking door deze besluiten van Amersfoort-I 967 en Groningen-Zuid-1978 niet disputabel gesteld was of losgelaten. De deputaten beantwoordden dit met: - De Westminster Confessie is onder ons meermalen ernstig onderzocht ook voor en na Amersfoort Wel zijn er bezwaren tegen formuleringen o.m. inzake de genoemde punten, maar wij zijn daaraan niet gebonden en over deze zaken was vóór 1944 ook altijd wel verschil in de gereformeerde kerken in Nederland zonder dat men elkaar de naam gereformeerd ontzegde. - U wilt toch eigenlijk niet zeggen, dat men alleen gereformeerd is als men onze 3 formulieren als confessie heeft aanvaard? We moeten de "erfenis" van de vrijmaking niet voor ons zelf conserveren maar vruchtbaar maken voor anderen, ook in contacten met presbyteriaanse kerken. - Het is de vraag, of de regel van correspondentie meebrengt toetsing van de tuchtoefening voor particuliere kerken, voor zover het niet publiek legitimeren van valse leer inhoudt. Wel roept de hantering in Korea van de door hen aanvaarde regels van correspondentie in (het aangaan van) relaties met andere kerken ook bij ons vragen op, die we hebben voorgelegd. Heemse Westminster nooit hindernis geweest & gebod kerkelijke eenheid T.a.v. een besluit over oprichting van de International Conference of Reformed Churches, worden als gronden genoemd art. 111 (p. 93): 11 / 59

12 a Het onderscheid tussen de Drie Formulieren van Eenheid en de Westminster Standards is voor de kerken, die immers ook in confessioneel opzicht een eigen door tijd en plaats bepaalde - ontwikkeling hebben ontvangen, nooit een hindernis geweest om elkaars belijdenisgeschriften als gereformeerd te erkennen. b Met de instemming met de grondslag van de conferentie geven de afgevaardigden te kennen dat zij in de belijdenisgeschriften van de lidkerken niets hebben gevonden dat een belemmering zou vormen om ten volle deel te nemen aan de conferentie. Uit een TOESPRAAK tot de General Assembly van de Free Church of Scotland - die gehouden werd van 18 tot 21 mei 1982 te Edinburgh - tijdens de 'Ontvangst van Afgevaardigden' op woensdag 19 mei, door drs.g. van Rongen. (p. 429) Kerkelijke eenheid is iets kostbaars in de ogen van onze Here en Zaligmaker, zoals wij allen weten uit zijn ontroerende gebed dat we vinden in Johannes 17. U en wij belijden de gemeenschap der heiligen. U doet dat in de Westminster Confessie hoofdstuk 16, wij doen hetzelfde in onze Heidelbergse Catechismus, Zondag 21. Ik moge uit Uw Confessie iets aanhalen: "Elke gemeenschap, al naar God de gelegenheid schenkt, moet worden uitgebreid tot allen die, op welke plaats ook, de naam van de Here Jezus aanroepen". Wij zijn ervan overtuigd dat de HERE God ons die gelegenheid inderdaad biedt. Spakenburg Over positieve pluriformiteit en unieke historische ontwikkeling pag. 46 Artikel 40 Ontvangst van de afgevaardigde van de Free Church of Scotland - citaten toespraak praeses en prof. Ohmann: Er is in het verleden vaak heel verkeerd gesproken over de pluriformiteit' van de kerk. Ik denk aan de ideeën van dr. A. Kuyper hierover. Maar professor Greijdanus heeft ons geleerd, dat je er ook op een goede manier over kunt spreken. Binnen de kerk is er veelvormigheid, want Christus geeft vele gaven en krachten. Ook wereldwijd is er die veelvormigheid. De profetie van Psalm 87 herinnert er ons voortdurend aan. Wij zijn wel verenigd in hetzelfde geloof. Maar wij spreken niet allen dezelfde taal en hebben niet allen dezelfde culturele achtergrond. Deze pluriformiteit binnen de uniciteit van de kerk heeft ook haar eigen problemen. 12 / 59

13 (...) De afgevaardigde maakt hier kennis met een type kerk, die haar wortels heeft in de reformatie van de 16e eeuw, de eeuw van de reformatoren Maarten Luther en Johannes Calvijn met hun onderwijs van Gods souvereine genade voor arme zondaren. Er loopt dankzij Gods genade een lijn van die reformatie naar de gereformeerde kerken vandaag in de lage landen; zo'n lijn loopt er ook naar het Verenigd Koninkrijk en speciaal naar Schotland en Noord-Ierland. Te noemen vallen de naam van John Knox, de 'Vaders' van de Westminster Assembly, en vele anderen. Door de eeuwen heen ontwikkelden de kerken op het continent en de kerken van de Britse eilanden hun eigen kerkelijk leven, met een graagte voor die eigen weg, alsof er geen andere weg was. Niettemin, aldus prof. Ohmann, geloven we in een en dezelfde God. Een en dezelfde Christus vergadert zijn kerk door zijn Geest en Woord. Het laatste decennium leerden we broeders en zusters kennen aan de andere zijde van de Noordzee, die voor dezelfde zaak stonden, hoewel zij ons niet geheel onbekend waren. We zijn de Here dankbaar voor de gelegenheid de kennismaking te vernieuwen, waarbij het niet alleen gaat om de erfenis van de belijdenis, maar ook om de vraag hoe door middel van de belijdenis het leven van de kerk zich kan ontwikkelen op het fundament van de Heilige Schrift. Prof. Ohmann citeert uitvoerig uit het werk van een Schots gereformeerd auteur, waaruit duidelijk wordt, dat deze kerk wel niet hoog staat aangeschreven in de wereld, maar het schriftuurlijk dogma en de gereformeerde belijdenis hoog houdt. Leeuwarden 1990 verschillende versies Westminster & gebonden aan grondslag Westminster? Professor Gootjes vertelt hoeveel verschillende versies er zijn geweest van de Westminster Confessie en Westminster Catechismi met grote en kleinere wijzigingen. De Australische en Canadese Gereformeerde zusterkerken staan zeer kritisch tegenover de ICRC (International Conference of Reformed Churches). Deputaten antwoordden daarop: Een van de belangrijkste struikelblokken blijkt steeds weer te zijn, dat in de grondslag van de ICRC zowel de Drie Formulieren van Eenheid als de Westminster Belijdenisgeschriften zijn opgenomen, terwijl er dusdanige verschillen tussen die beide zouden bestaan, dat ze niet 13 / 59

14 naast elkaar als grondslag kunnen worden aanvaard. Maar door de Nederlandse afgevaardigden naar de ICRC in Langley is duidelijk gezegd - en uw deputaten willen het hier nog eens met nadruk herhalen: Dat deze belijdenissen in de grondslag van de ICRC zijn opgenomen betekent niet, dat die lidkerken, die de Drie Formulieren van Eenheid hebben, voor zichzelf en hun kerkelijk leven nu ook de Westminster Belijdenisgeschriften als grondslag hebben aanvaard. En het betekent evenmin dat in alle opzichten onderschreven wordt wat daarin staat vermeld. Er zijn inderdaad meerdere verschillen aanwijsbaar. Maar - hoe zinvol het kan zijn om daarover door te spreken - dat is nooit een bezwaar geweest om te erkennen, dat kerken die deze belijdenis hebben en trouw handhaven, kerken zijn die op een gereformeerde grondslag staan en te erkennen zijn als ware kerken van onze Here Jezus Christus. Uw deputaten zijn er van overtuigd dat dat ook steeds de gereformeerde lijn is geweest in de kerkgeschiedenis sinds de reformatie. En daarom kunnen de Drie Formulieren van Eenheid en de Westminster Belijdenisgeschriften samen worden aanvaard als grondslag voor de onderlinge ontmoeting en samenwerking binnen de ICRC. Samenvatting en beoordeling historie : In 1948 heeft de synode een uitnodigiing om deel te nemen aan de Gereformeerde Oecumenische Synode afgewezen, o.a. omdat men niet een grondslag kon aanvaarden met diverse belijdenissen die tegenstrijdigheden bevatten. Door deze tegenstrijdigheid is het onmogelijk dat de verschillende confessies voor álle deelnemers bindend kunnen worden verklaard. Opvallend is dat de tegenstrijdigheden niet duidelijk worden benoemd. Er wordt alleen geschreven over verschillende geluiden van de diverse belijdenisgeschriften en over een anders spreken van de Westminster over verbond en regering van de kerk. Mijns inziens moeten we die tegenstrijdigheden als volgt zien. K. Schilder, die ook pre-adviseur was van de commissie op de synode in 1948, heeft tijdens colleges 1 van januari tot juni 1942 diverse verschillen tussen onze en buitenlandse confessies benoemd. Ik citeer: De buitenlandse confessies van Gereformeerd origine bevatten op bepaalde punten onderling tegenstrijdigheden. Men kan ook teveel in een confessie gaan vastleggen! (...) 14 / 59

15 Inzake het verbond der genade, zeggen sommigen, dat het met de gelovigen is opgericht. De West-Minster catechismus zegt: met Christus èn met de uitverkorenen. Ten onzent bewees de polemiek, dat beide meningen bij ons heersen. Bij binding dus zou uit al deze meningen één bepaalde keuze gedaan moeten worden. En dat is dan m.i. ook het grote probleem: niet zozeer dat die verschillende meningen er zijn, maar dat dan uit al die meningen één bepaalde keuze gedaan moeten worden en een ieder dan gebonden wordt aan één mening. Daarom is binding aan al die verschillende confessies onmogelijk voor álle deelnemers van zo'n 'oecumentische synode'! K. Schilder sprak er over of we als kerk gebonden zijn aan buitenlandse gereformeerde confessies. Daarover zegt hij dan nog aan het eind: Na al deze voorbeelden is het wel duidelijk, dat men nooit klaar komt met te zeggen, dat binding aan buitenlandse confessies nodig is. We hebben geen bezwaar tegen een formule, die niet door de buitenlandse Confessies gedeeld wordt; wel bezwaar, wanneer een formule antithetisch zou komen te staan tegenover onze eigen confessie; dan is samenspreking nodig. Dan is de vraag gewettigd of de confessie nog formulier van enigheid is. Van professoren P. Deddens en K. Schilder lezen we dat zij kritiek hebben op de Westminster, maar we hebben geen voldoende onderbouwde afwijzing kunnen vinden van dat de Westminster Confessie geen gereformeerde confessie zou zijn, zodat er geen kerkelijke relatie zou kunnen worden aangegaan met deze kerken. Professor Greijdanus schreef in 1957 een artikel in Dienst die we binnenkort hopen te ontvangen en bespreken. Van 1944 tot 1967 waren er alleen buitenlandse zusterkerken die uit de GKv zelf zijn voortgekomen. Op de synode van 1967 is uitgesproken dat de Westminster Confessie geen bezwaar is voor kerkelijke correspondentie. In 1978 oordeelde een commissie dat de GKv in 1967 wel in bepaalde opzichten in de lijn van haar voorgangsters ging, maar in andere opzichten ook een eigen, nieuwe weg heeft ingeslagen. Volgens deze commissie (par. 4.1) verschilt 1967 van 1948 omdat de Westminster in 1967 geen verhindering zou zijn voor kerkelijke gemeenschap en kerkelijke correspondentie. Maar dat is onjuist! Er is helemaal geen sprake van een verschil, vooral omdat het in 1948 ging om het staan op dezelfde grondslag (Drie Formulieren van Eenheid EN de Westminster), terwijl bij het aangaan van kerkelijke correspondentie helemaal geen sprake is van een gezamenlijke grondslag! Wel terecht schreef 15 / 59

16 deze commissie in dezelfde zin dat 1967 zich bewoog in de gereformeerde lijn van de zestiende en zeventiende eeuw, zoals dit onder meer op de Dordtse synode is uitgekomen. Want Christus heeft zijn kerkvergadering doen plaats vinden in de historie van volken en landen, zodat de kerken een eigen historie hebben, naar de aard van volk en land en hun strijd tegen dwaling en verdrukking, die zich ook weerspiegelt in de wijze waarop ze de waarheid Gods in eigen confessies met eigen onvolkomenheid beleden hebben. De ICRC (International Conference of Reformed Churches) heeft wel als grondslag: de Drie Formulieren van Eenheid en de Westminster Belijdenisgeschriften samen. Dat wijkt m.i. wel af van het synodebesluit in Deputaten hebben deze frictie proberen op te lossen (zie 1990) met de vermelding dat dit niet betekent dat in alle opzichten wordt onderschreven wat daarin staat vermeld. Maar zolang niet duidelijk is omschreven waaraan de deelnemers (de kerken) aan deze conferentie dan precies wel en niet gebonden zijn, is het een inhoudsloze vermelding. En zelfs een gevaarlijke: want wie bepaalt dan uiteindelijk waar iemand wel of niet aan gebonden is? Overigens is de huidige grondslag van de ICRC: de Heilige Schriften zoals die worden beleden in de Drie Formulieren van Eenheid en de Westminster Standards.... JT Noten: 16 / 59

17 1 dbnl.org DE KERK - COLLEGE - DICTAAT VAN Prof. Dr. K. SCHILDER 3e verbeterde en herziene druk - Verslag van de door Prof. Schilder gegeven intermezzo-colleges over problemen inzake de Kerk n.a.v. de Heraut -artikelen over Het leerstuk der Kerk. Deze intermezzo-colleges werden gegeven van januari tot juni Verslag en uitgave geheel buiten verantwoordelijkheid van Prof. Schilder. Met name wordt geciteerd uit: Beantwoording van de Heraut -artikelen. Het hele college dictaat is zeer leerzaam, ook voor vandaag. Vooral ook dat er in die kerken voor de Vrijmaking de neiging was om te binden aan een zgn. gangbare mening in die kerken. Dus niet alleen aan de leer van de Drie Formulieren van Eenheid, maar aan veel meer leringen! Bronnen: Westminster Standards documents (on website Orthodox Presbyterian Church - USA - a sister church of the Canadian Reformed Churches) - PDF's: - Title page, contents and preface. - Westminster Confession of Faith with Scripture proofs (658K). - Larger Catechism with Scripture proofs (900K). - Shorter Catechism with Scripture proofs. - Scripture Index. - The Book of Church Order De Westminster Confessie met de Grote en de Kleine Catechismus, vertaald en ingeleid door drs. G. van Rongen met medewerking van dr. M.J. Arntzen - PDF: West minster Confessie. 17 / 59

18 gereformeerde-kerken-hersteld.nl PDF: Rapport Deputaten voor betrekkingen buitenlandse kerken. pag Minderheidsrapport Westminster [115] 1. Inleiding [115] 2. Een weg van eigen historie [116] 3. Contacten tussen gereformeerden en presbyterianen [119] 4. De vrijheid van profeteren [121] 5. De WS: een gereformeerde belijdenis [122] 6. Hoe leggen de presbyterianen de WS zelf uit? [124] 7. Omgaan met verschillen 7.1 Verschillen in formulering 7.2 Een voorzichtige emendatie [124] 8. Aanbeveling pag Meerderheidsrapport Westminster [80] HOOFDSTUK I INLEIDING [81] HOOFDSTUK II HISTORISCHE ACHTERGROND WESTMINSTER CONFESSIE 18 / 59

19 II.1. AANLEIDING TOT HET SAMENROEPEN VAN DE WESTMINSTER SYNODE II.2. SAMENSTELLING EN DOEL VAN DE SYNODE II.3. WAAROM NIET DE DRIE FORMULIEREN VAN ENIGHEID GEBRUIKT? II.4. DE WESTMINSTER STANDARDS IN VERSCHILLENDE KERKGENOOTSCHAPPEN [85] HOOFDSTUK III OORDEEL VAN SYNODES UIT VERLEDEN M.B.T. WESTMINSTER STANDARDS III.1. GS AMERSFOORT 1948 III.2 GS AMERSFOORT-WEST 1967 III.3. GS GRONINGEN-ZUID 1978 III.4. CANADIAN REFORMED CHURCHES [88] HOOFDSTUK IV DE WESTMINSTER STANDARDS EN DE ZEKERHEID VAN HET GELOOF IV.1. DE TEKST VAN DE WS INZAKE DE ZEKERHEID VAN HET GELOOF IV.2. BEOORDELING IN HET LICHT VAN DE SCHRIFT EN DE DRIE FORMULIEREN VAN EENHEID [91] HOOFDSTUK V DE WESTMINSTER STANDARDS EN HET VERBOND V.1. WAT ZEGGEN DE WS HIEROVER? V.2. HOE IS HIEROVER IN DE LOOP DER GESCHIEDENIS GEOORDEELD DOOR DE GEREFORMEERDE KERKEN EN GEREFORMEERDE SCRIBENTEN? V.2.1. IS DE TERM 'WERKVERBOND' JUIST? V.2.2. MET WIE IS HET GENADEVERBOND OPGERICHT? 19 / 59

20 V.3. BEOORDELING IN HET LICHT VAN DE SCHRIFT EN DE DRIE FORMULIEREN VAN EENHEID V.3.1. IS DE TERM 'VERBOND VAN WERKEN' JUIST? V.3.2. MET WIE IS HET VERBOND VAN GENADE OPGERICHT? [98] HOOFDSTUK VI DE WESTMINSTER STANDARDS OVER DE REGERING VAN DE KERK EN DE KERKLEER VI.1. WC M.B.T. DE REGERING VAN DE KERK VI.1.1. WC, HOOFDSTUK 31: OVER SYNODES EN CONCILIES. VI.1.2. WC, HOOFDSTUK 23: DE BURGERLIJKE OVERHEID EN DE KERK VI.2. DE WC INZAKE DE LEER OVER DE KERK VI.2.1. DE TEKST VAN DE WC INZAKE DE LEER OVER DE KERK VI.2.2. HOE IS OVER DEZE KERKLEER DOOR DE GEREFORMEERDE KERKEN EN GEREFORMEERDE SCRIBENTEN IN DE LOOP VAN DE GESCHIEDENIS GEOORDEELD? VI.2.3. BEOORDELING IN HET LICHT VAN DE SCHRIFT EN DE DRIE FORMULIEREN VAN EENHEID VI.3. DE WG EN WK INZAKE DE LEER OVER DE KERK VI.3.1. DE TEKST VAN DE WG EN WK INZAKE DE LEER OVER DE KERK VI.3.2. BEOORDELING VAN WG EN WK OVER DE KERK IN HET LICHT VAN DE SCHRIFT EN DE DRIE FORMULIEREN VAN EENHEID. 20 / 59

21 VI.4. HET VERBAND TUSSEN DE LEER OVER HET VERBOND EN DE LEER OVER DE KERK IN DE WS [111] HOODFDSTUK VII GERAADPLEEGDE LITERATUUR [112] HOOFDSTUK VIII CONCLUSIES EN AANBEVELINGEN [ terug naar artikel met alinea waarom uitvoerig westminster ] opbouwonline.nl NGK ds. H.J. v.d. Kwast ( ) Internationale Conferentie van Gereformeerde Kerken (2) - citaat (in extenso): De Westminster Confessie en de Vrijmaking Onder de kerken die zijn toegetreden tot de internationale conferentie, die op initiatief van de vrijgemaakte kerken al enkele malen bijeenkwam, zijn ook presbyteriaanse kerken. Deze kerken hebben als belijdenis van het geloof niet de drie formulieren van enigheid, maar de Westminster Confessie, met de grote en de kleine Catechismus. Deze belijdenis is opgesteld en aangenomen op een synode gehouden te Westminster in Engeland en dateert van de jaren 1643/1649. De tekst en een goede inleiding vindt u in een uitgave van de Vuurbaak, verzorgd door drs. G. van Rongen. Het is niet zo verwonderlijk dat er wat moeilijkheden waren bij de aanvaarding van deze belijdenis als grondslag voor de internationale conferentie. Deze aanvaarding betekent niet dat deze belijdenis in de vrijgemaakte kerken in ons land en elders als bindend wordt aanvaard. Met de instemming wordt te kennen gegeven dat deze belijdenis als gereformeerd wordt erkend. Nu valt deze belijdenis niet samen met de drie formulieren van enigheid. 21 / 59

22 Op sommige punten is de Westminster uitvoeriger, maar dit niet alleen; er zijn ook verschillen aan te wijzen. Nu wij uit het verleden weten en hebben ervaren hoe nauwgezet de vrijgemaakte kerken met de belijdenis omgaan, wordt het bijzonder interessant na te gaan welke verschillen in belijden bij kerken in het buitenland worden aanvaard. De ouderen onder onze lezers zullen zich herinneren dat in de strijd, die aan de Vrijmaking voorafging, van 'synodale zijde' zowel t.a.v. de kerkrechtelijke als de dogmatische kant van het conflict een beroep gedaan werd op de Westminster Confessie, die de meest gerijpte weergave van het gereformeerd belijden zou zijn. De Vrijmaking was allereerst een zaak van verzet tegen een opkomende hi rarchie van synoden, die over de kerken heersten met een eigen door Christus verleend gezag, door ambtsdragers te schorsen en zelfs een kerk buiten verband te zetten. Wat vinden we in de Westminster over het gezag van synoden. In artikel 31 (!) van deze belijdenis lezen we onder het opschrift: 'Synodes en Concilies' o.a.: 1 Om de kerk beter te regeren en verder op te bouwen dienen er" zulke vergaderingen te zijn als gewoonlijk synodes of concilies genoemd worden. 2 Evenals het aan de overheid wettig geoorloofd is om een synode van dienaren en andere bekwame personen bijeen te roepen, om hen te raadplegen en van hen advies te ontvangen over godsdienstzaken, zo mogen - in geval de overheid een verklaard vijand van de kerk is - de dienaren van Christus krachtens hun ambt, of samen met andere bekwame personen, daartoe door hun kerken gedelegeerd, in zulke vergaderingen bijeenkomen. Voor ons onderwerp is verder van belang wat onder 3 wordt gezegd over synodebesluiten:...en deze besluiten en beslissingen dienen, als ze met het Woord van God in overeenstemming zijn, met eerbied" en onderworpenheid ontvangen te worden en dat niet alleen om hun overeenstemming met het Woord, maar ook om de bevoegdheid waarmee ze genomen zijn en die een verordening van God is in zijn Woord daartoe aangewezen. Bij eerste lezing valt al op dat volgens deze belijdenis synodes dienen gehouden te worden en vervolgens dat men ter synode krachtens het ambt bijeen is en de bevoegdheid om besluiten te nemen een verordening van God wordt genoemd. Als Schriftbewijs wordt verwezen naar Handelingen: 15, het apostelconvent in Jeruzalem. Ik kan me voorstellen dat broeders en zusters, die de vrijmaking bewust hebben meegemaakt zich afvragen wat wijlen Prof. Dr. S. Greijdanus hiervan zou zeggen. We kunnen deze voortrekker het woord geven door te citeren uit het blad Dienst, 1957 nr. 10/12. Op pag. 173 schrijft Greijdanus: "Volgens deze Westminster-Synode zijn het dus de overheden, die de synoden moeten samenroepen. En dat niet alleen, maar die haar leden hebben te kiezen en natuurlijk ook, hoewel dat er niet uitdrukkelijk bijstaat, maar dat volgt uit de aard der zaak, het agendum vaststelt". Hiertegenover schrijft Greijdanus dat het de kerken zijn, die niet alleen predikanten, maar ouderlingen afvaardigen en het agendum van een synode opstellen. In verband hiermee is ook belangrijk wat Greijdanus op pag. 161 schrijft: "Wel bestaan Classisvergaderingen en Synoden meestal uit ambtsdragers. lnzover kan men ze noemen vergaderingen van ambtsdragers. Maar deze zitten daar toch niet qua ambtsdragers, ofschoon wel in en met hun ambt, doch krachtens afvaardiging, last en taakopdracht van die hen gezonden hebben en als deze 22 / 59

23 vertegenwoordigende..." Nadat Greijdanus er op heeft gewezen dat in de Westminster ten onrechte gesteld wordt dat een synode of meerdere vergadering een eigen zelfstandige, onafhankelijke macht en bevoegdheid heeft, komt hij tot de niet mis te verstane uitspraak: "Het ongereformeerde in samenroeping, lastgeving en machtiging, had in deze als vanzelf een ongereformeerde uitwerking tot gevolg. Wie de daad van Koning Willem I tot samenbrenging van een 'Synode' niet Gereformeerd heten en goedkeuren kan, kan de samenroeping der Westminster Synode, en haar aanwijzing, door wie en hoe een Synode samengebracht moet worden, ook niet als Gereformeerd en goed verklaren". Een voorzichtige conclusie kan zijn dat Greijdanus niet bepaald ingenomen was met deze belangrijke paragraaf uit de Westminster Confessie. In de dagen van de vrijmaking bracht wijlen Prof. Dr. K. Schilder heel de kerkelijke strijd onder de noemer van het kerkrecht:" het ging ten principale om het onderhouden van art. 31 K.O., dat de kerken het recht gaf zich vrij te maken van synode-besluiten binnen het kerkverband. Van K. Schilder is bekend dat hij het niet eens was met de stelling dat de Westminster Confessie een gerijpte vorm van gereformeerd belijden was. Van zijn hand staat in de Reformatie van 20 Dec een aankondiging van een te verschijnen uitgave van een rectorale oratie van Prof. P. Deddens onder de titel: 'Van Dordt naar Westminster'. Nader onderzoek wees uit dat deze oratie niet in druk verschenen is. Schilder schrijft zeer te hebben genoten van deze rede en vervolgt: "Nu heeft prof. Deddens uitvoerig en overtuigend aangetoond dat 'Westminster' betekent: hi rarchie ", Het is dus niet verwonderlijk dat vrijgemaakte kerken moeite hebben met het aanvaarden van de Westminster Confessie. Wat moeten we nu aan met dure woorden over het werk des Heren in de Vrijmaking? Een volgend keer gaan we zien wat de Westminster Confessie leert over het verbond. Doorstreping door mij - JT [ terug naar alinea artikel ] kerkrecht.nl Acta van de Generale Synode van de Gereformeerde Kerken in Nederland Leeuwarden Ook in deze acta wordt weer veelvuldig gesproken over contacten met buitenlandse presbyteriaanse kerken. 23 / 59

24 pag. 323 Bijlage X1Va Rapport deputaten betrekkingen met de buitenlandse kerken Bijlage 2 - citaat: Rapport van N.H. Gootjes, over de Westminster Confessie en de Westminster Catechismi, zoals die in gebruik zijn bij de Koryo Presbyteriaanse kerk in Korea (Kosin). Ik heb de editie gebruikt die in juni 1981 is uitgegeven namens de General Assembly. I. De Westminster Confessie Voordat de Westminster Confessie Korea bereikte bestonden er al verschillende versies van. Een kort overzicht daarvan kan dienstig zijn. a) De oorspronkelijke versie is natuurlijk de versie die door de Westminster Assembly zelf gemaakt is, en die in 1647 klaar kwam. In deze versie telt de Westminster Confessie 33 hoofdstukken. Deze versie is door de Engelse non-conformisten en door de Schotten gebruikt en verspreid. b) Het Engelse Parlement, dat tot het maken van de confessie opdracht gegeven had, heeft de confessie goedgekeurd in Maar daarbij werden twee hoofdstukken geheel (XXX en XXXI) en twee hoofdstukken gedeeltelijk weggelaten (XX,4 en XXIV,4,5,6). c) In Amerika hebben de Congregational Churches de Westminster Confessie aangenomen, uiteraard met uitzondering van het gedeelte over de synodes (XXXI). d) De Presbyteriaanse kerken in Amerika hebben de Westminster Confessie eerst zonder verandering aanvaard. e) Na de vrijheidsstrijd en de onafhankelijkheid van Engeland werd de Westminster Confessie herzien. Dat betrof de verhouding tussen kerk en staat. Als gevolg daarvan heeft de versie van de Presbyteriaanse kerk gedeeltelijk andere passages in XXIII (over de burgerlijke overheid) en XXXI (over synodes). Dit is de versie van f) In 1903 hebben de Presbyteriaanse kerken de Westminster Confessie gereviseerd. Daarbij zijn drie soorten veranderingen aangebracht. 1) Een `declaratory statement' is toegevoegd. In deze verklaring wordt de bedoeling van twee hoofdstukken van de Confessie verder uiteengezet. Er is dus niet in de tekst ingegrepen. T.a.v. III (over de verkiezing) wordt in de verklaring benadrukt dat God de hele mensheid liefheeft. T.a.v. X,3 (over uitverkoren kinderen die jong sterven) wordt gesteld dat alle kinderen die jong sterven, in de verkiezing begrepen zijn en gered zullen worden. 2) De tweede verandering die is aangebracht, is de toevoeging van twee nieuwe hoofdstukken. Ze heten: over de Heilige Geest (XXXIV) en over zending (XXXV). 3) Tenslotte zijn er drie kleinere ingrepen in de tekst. In het hoofdstuk over de eed (XXII,3) werd de zin weggelaten dat het zonde is een goede eed te weigeren. In het hoofdstuk over de kerk (XXV,6) werd een zin zo geherformuleerd dat de Paus niet langer 24 / 59

25 de antichrist werd genoemd. In het hoofdstuk over goede werken (SV I,7) werd het negatieve oordeel over de werken van de ongelovigen verzwakt. g) Na 1903 werd de Westminster Confessie nog verscheidene malen herzien. Voor de Koreaanse kerken is alleen van belang, dat de OPC in 1936 alle veranderingen van 1903 heeft verworpen en is teruggekeerd naar de versie van Tegen deze achtergrond is gemakkelijk te verstaan welke versie in Korea in gebruik is. Omdat de zendelingen die hier gewerkt hebben, Amerikanen waren, is hier uiteraard niet de oorspronkelijke versie (a) en ook niet de versie van het parlement (b) maar de versie van 1788 ingevoerd (e). Deze is officieel op de General Assembly van 1972 door de Kosin aanvaard. Daarna heeft Dr. Byung-Seh Oh gepleit voor aanvaarding van de twee toegevoegde hoofdstukken van 1903, en deze zijn in 1980 op de General Assembly aanvaard. Maar de overige veranderingenvan 1903: de toevoeging van een `declaratory statement' en de kleinere ingrepen, zijn niet aangebracht. Het gevolg is, dat de Koreaanse Presbyteriaanse kerk een versie van de Westminster Confessie heeft, die zover mij bekend in Amerika niet gebruikt wordt. II De Westminster Catechismi Het verhaal van de Westminster Catechismi is veel eenvoudiger. De Westminster Assembly ontwierp twee catechismi, de Larger en de Shorter Catechism. Ook deze werden meegenomen naar Amerika. Na de onafhankelijkheid werden ook de catechismi bezien, en maar één verandering werd aangebracht. In de Larger Catechism werd van de zonden die in het tweede gebod verboden worden, `telerating a fake religien' weggelaten (vr. en a. 109). In Korea werd de Shorter Catechism al in 1907 als belijdenis aanvaard, tijdens de eerste General Assembly. In 1972 werden de Westminster Catechismi tegelijk met de Confessie aanvaard. Welke versie van de Larger Catechism werd aanvaard? Merkwaardigerwijs niet die van 1788, maar de oorspronkelijke, dus met `telerating a fake religien'. Ik weet niet waarom dit gebeurd is, maar ik acht het waarschijnlijk dat men van de verandering van 1788 niet geweten heeft, en toevallig de versie van de Westminster Assembly zelf heeft vertaald. Concluderend: de Koreaanse kerk (Kosin) gebruikt ongelijksoortige versies van de Westminster Confessie en van de Catechismi. Van de Confessie wordt de versie van 1788 gebruikt, met een deel van de veranderingen van Van de Catechismi wordt de oorspronkelijke versie (1648) gebruikt. Pag. 362 Een rapportage over 5 Presbyterian Church of Eastern Australia (PCEA) Nadere conclusies en voorstel - citaat: (NB: FRCA = Free Reformed Churches of Australia) 25 / 59

26 Sinds het eerdere rapport van de deputaten is van de PCEA nog steeds geen antwoord op onze brief ontvangen. Wel is er het een en ander te melden over de contacten van de PCEA met de FRCA. We kunnen daarvoor putten uit het rapport van de deputaten van de FRCA `voor contact met de Presbyterian Church of Eastern Australia' uitgebracht aan de synode van Armadale (die in mei 1990 hoopt samen te komen). De synode van Albany benoemde in 1987 een geheel nieuw deputaatschap dat over vier punten met de PCEA moest doorspreken: de toelating tot het avondmaal; kan eelruil; de plaats van de kinderen in het verbond; het probleem van de `adherents'. Over deze punten is bij verschillende gelegenheden grondig doorgesproken, ondanks de teleurstelling aan de kant van de PCEA dat de FRCA waren teruggekomen op de eerdere constatering dat over deze zaken very substantial agreement" bestond. Uit de besprekingen bleek allereerst dat de kwestie van de `adherents' in de Australische situatie nauwelijks een reële kwestie te noemen is, zodat de deputaten van de FRCA voorstellen deze zaak van de agenda af te voeren. De besprekingen concentreerden zich vooral op de kerkbeschouwing, en de verschillen die er in dezen bestaan tussen N.G.B. en Westminster Confessie. Volgens de FRCA-deputaten zitten de verschillen t.a.v. toelating tot avondmaal en kaneelruil vooral daarop vast. Uit genoemd deputatenrapport valt verder af te leiden dat de PCEA zich beter kan vinden in de concept-regels voor kerkelijke relaties die uw deputaten hebben geformuleerd dan in de (strakkere) regels die de FRCA hanteren. Met name vindt men de eerste regel van de FRCA, waarin staat dat de kerken wederzijds er `zorg voor zullen dragen' (`take care for') dat niet wordt afgeweken van de gereformeerde belijdenis, te strak aangebonden. Men geeft voorkeur aan de Nederlandse formulering `aandacht te schenken aan, acht te geven op' ('to pay heed to') als minder opdringerig en meer recht doend aan de zelfstandigheid van de kerken. De deputaten van de FRCA constateren dat de gesprekken weliswaar meer duidelijkheid over de verschillen hebben opgeleverd, maar helaas niet hebben geleid tot grotere eenstemmigheid. De zorgen van de synode in 1987 inzake punten als toelating tot het avondmaal en toelating tot de kansel worden gerechtvaardigd genoemd. De afgelopen jaren hebben geen voortgang doen zien op de weg naar een volledige zusterkerkrelatie, maar integendeel zijn de verschillen, met name over de leer van de kerk en de consequenties die daaruit getrokken worden, scherper in beeld gekomen. Vandaar dat de deputaten voorstellen door te gaan met de gesprekken over de genoemde zaken, m.n. over de leer van de kerk en het verbond. Dit alles in aanmerking genomen, stellen uw deputaten voor het contact met The Presbyterian Church of Eastern Australia voort te zetten, en de Free Churches of Australia van het verloop van dit contact op de hoogte te houden; en deze kerk te doen bezoeken door de afgevaardigden die in Australië zijn voor de synode van de Free Reformed Churches of Australia, vermoedelijk in het najaar van 1991 ". pag. 366 B. `Nabetrachting' - rapport over de International Conference of Reformed Churches - kritische noten van zusterkerken - citaat: 26 / 59