rode zaal. Tribe 4 Faces / 4 Boxes:

Transcriptie

1 rode zaal Tribe 4 Faces / 4 Boxes: Hotel Everest (wereldcreatie) vr 18, za 19 sep 2009

2 creaties Tribe 4 Faces / 4 Boxes: Hotel Everest vr 18, za 19 sep 2009 Champ d Action Voix Instrumentalisée wo 30 sep 2009 Eric Sleichim & Blindman kwadratur #2 / Transfo wo 13 jan 2010 Ictus 50 Brewaeys 50 do 21 jan 2010 Hui Liu Ensemble Sound Flowing wo 27 jan 2010 Ensemble Cairn Espèces d Espaces wo 10 mrt 2010 Muziektheater Transparant & spectra ensemble & vocaallab Nederland Three Awakenings vr 12, za 13 mrt 2010 Champ d Action The Sinking of the Titanic wo 21 apr 2010

3 Tribe 4 Faces / 4 Boxes: Hotel Everest (wereldcreatie) reageer & win gelieve uw GSM uit te schakelen De inleidingen kan u achteraf beluisteren via Selecteer hiervoor voorstelling/concert/tentoonstelling van uw keuze. Op kan u uw visie, opinie, commentaar, appreciatie, betreffende het programma van desingel met andere toeschouwers delen. Selecteer hiervoor voorstelling/concert/tentoonstelling van uw keuze. Neemt u deel aan dit forum, dan maakt u meteen kans om tickets te winnen. regie Björn Geldhof compositie Rein Vanvinckenroye geluidsarchitectuur Simon Williams dramaturgie Anne Dekerk dans Silvana Suárez Cedeño, Michael Lazic visueel concept Michiel Alberts lichtontwerp Peter Quasters geluid Bart Celis live vertolking muziek ESRAh: zang, synthesizers en gitaar Rein Vanvinckenroye zang Joke Vincke bas Stoffel De Waele elektronische drums Geert Mariën cello Iris Thissen synthesizers Simon Williams coproductie desingel, met dank aan Troubleyn Laboratorium en Muziektheater Transparant Bij elk concert worden cd s te koop aangeboden door t KLAverVIER, Kasteeldreef 6, Schilde, > foyer de kunsthaven enkel open bij avondvoorstellingen in rode en/of blauwe zaal open vanaf uur kleine koude of warme gerechten te bestellen vóór uur broodjes tot net vóór aanvang van de voorstellingen en tijdens pauzes Hotel Ramada Plaza Antwerp (Desguinlei 94, achterzijde torengebouw ING) Restaurant HUGO s at Ramada Plaza Antwerp open van tot uur Gozo-bar open van 10 uur tot 1 uur, uitgebreide snacks tot 23 uur desingelaanbod: tweede drankje gratis bij afgifte van uw toegangsticket Reclamepanelen omringen de bouwwerf van desingel. De plaatsing van deze panelen levert extra middelen op om de bouwkosten te financieren. De toelating voor het plaatsen van de advertentiepanelen geldt voor de periode van de bouwwerken. Wij hopen op uw begrip. inleiding Dirk Moelants in gesprek met Tribe / uur / foyer de kunsthaven begin uur einde uur er is geen pauze teksten programmaboekje Tribe coördinatie programmaboekje desingel

4 4 Faces / 4 Boxes: Hotel Everest Kent u ze nog, de muziekdoos met dansende poppetjes uit grootmoeders tijd? Het lijkt wel alsof ze een poort opent naar een andere wereld. 4 Faces / 4 Boxes opent zo n poort en ontsluiert een performanceconcert dat méér is dan muziek of dans alleen. Tribe staat voor rock, noise, elektro en akoestische - ofwel grensoverschrijdende - muziek. Het ensemble verzamelde een internationaal collectief van jonge kunstenaars uit diverse disciplines, jonge mensen én ervaren artiesten die gretig samen in een performance vliegen. Katalysator voor '4 Faces/ 4 Boxes' is regisseur Bjorn Geldhof. Hij verenigt muziek, dans en beeld tot één verhaal, één multidisciplinaire creatie. Rein Vanvinckenroye heeft de muzikale leiding. Samen met Simon Williams componeert en bewerkt hij verschillende composities tot een muzikaal sprookje dat vertolkt wordt door ESRAh. 4 Faces / 4 Boxes toont verschillende gezichten van eenzelfde thema: een man en een vrouw die verscheurd worden door een onontkoombaar dilemma. Een muzikale vertelling over extreme keuzes en verlies in een digitale realiteit. 4 Faces / 4 Boxes wordt gecoproduceerd door desingel en wordt logistiek ondersteund door Troubleyn Laboratorium. Pat Verbruggen

5 Dramaturge Anne Dekerk in gesprek met regisseur Björn Geldhof en muzikanten Rein Vanvinckenroye en Simon Williams In dit performanceconcert ontmoeten dansers, muzikanten van uiteenlopend pluimage én een visueel kunstenaar elkaar. Ze werden initieel verzameld rond een petite histoire. Een man. Een vrouw. Twee gezichtsvelden vormen een vier-ogen-kamer. Een kamer in Hotel Everest. Een stopplaats, een tijdelijke plek die (rand)figuren verzamelt. Hun gelaat roept iets op en ook niets. Kamers, ruimten en dozen. Aan de buitenkant is niets te merken van wat er zich binnenin schuil houdt. We zijn dus op een plek, verzameld rond een petite histoire, een vier-ogenruimte tussen een man en een vrouw. En er gebeurt iets tussen de twee gezichten. Een ontmoeting: de lege ruimte tussen hen in vult zich. Soms zijn het helse geluidsruimten die zich ontplooien of zich openen, soms zijn het lege blikken of voor eeuwig gesloten dozen.... De tijd wordt toegevouwen en verliest zijn lineariteit. Net alsof de tijd wordt opgeplooid als een geheim in de muziekdoos, waar herinneringen en toekomstdromen elkaar doorkruisen. Je meent een gezicht te herkennen, van een man en een vrouw in de ban van een dilemma. Een aanwezigheid die iets oproept en je dan weer met niets achterlaat, een leegte waar je ze niet had vermoedt. Een leegte die groeit en andere gedaantes aanneemt. Leegte en keuzevrijheid De petite histoire gaat over het dilemma. Een op het eerste zicht universeel dilemma van een man en een vrouw. Ze dragen samen een geschiedenis en komen tot op een punt waarop ze wel of niet verder kunnen gaan. Ze worden verscheurd door de keuze en gaan een gevecht aan met zichzelf en met elkaar. Keuzen maken en een eenvoudige petite histoire brengen zijn heden ten dage nochtans niet evident. We lijken met een enorme volheid en overvloed te moeten omgaan. Welke keuzen zijn dan nog verscheurend? En welke plaats is er voor de leegte? Er valt namelijk geen logisch volledig te verantwoorden keuze meer te maken. Dat zijn vragen die ons hebben bezig gehouden tijdens de creatie van 4 Faces / 4 Boxes. De aantrekkingskracht tot kunstenaar Michiel Alberts heeft alles te maken met de leegte die hij doorheen zijn werk onderzoekt. Hij zoekt naar de passage van niets naar iets, naar het aanwezig stellen van een leegte, die gaandeweg doorheen de tijd betekenisvol wordt. Het thema van het dilemma dat via een petite histoire aangedragen wordt vertelt ook een verhaal over de huidige gedigitaliseerde wereld waarin we leven. Zowel in de voorstelling als in ons eigen leven bestaan vele keuzes eenvoudigweg naast elkaar en zijn ze eigenlijk onmogelijk logisch te maken. Wat is jouw persoonlijk standpunt daarin? Björn Geldhof (regisseur): De gedachte van de keuze heeft in ons geval veel te maken met het gebrek aan moed. Het is een immobilisme waar de maatschappij vandaag in vervallen is. Dit immobilisme is een problematiek die we vinden op politiek, persoonlijk en vaak ook cultureel vlak. Er is een acuut gebrek aan durf. Dit gebrek kan vaak vernietigend werken. Deze destructie leidt onvermijdelijk naar een fundamentele leegte. Naar een oppervlakkige cultuur, een lege politiek en een onverschillige maatschappij. Het kleine verhaal, het sprookje van dit stuk toont dit op een zeer persoonlijk niveau. De weigering van keuze, de onmogelijkheid van een gesprek leidt tot een persoonlijke destructie, tot een punt waar de veelheid en virtuositeit die elk van die karakters aanbood is gereduceerd tot een enkele beweging die wordt onderbroken door oncontroleerbare spasmes. Er is zo ook sprake van verschillende gedaantes van de leegte. Björn Geldhof: Aan de ene kant wordt een situatie geschetst waar de keuze niet wordt gemaakt. Dit leidt tot een fundamentele en existentiële leegte van twee mensen die niet meer in staat zijn tot gesprek. Deze leegte wordt een uitzichtloze eenzaamheid. Anderzijds wordt in de muziek een moord gesuggereerd. De moord vertolkt de extremiteit die een echte keuze soms vereist. Het creëert een fundamenteel andere leegte die tegenover de uitzichtloze eenzaamheid de mogelijkheid stelt van een nieuw begin. Deze mogelijkheid heeft echter zijn prijs. Hoe is het project ontstaan?. Rein Vanvinckenroye (muzikant): Het project is een drietal jaren geleden ontstaan door de verschillende leden van onze toenmalige muziekgroep Troissoeur elk een eigen plaats te geven, vandaar 4 Faces / 4 Boxes. Troissoeur heeft een jaar later beslist om te stoppen omdat de interesses te ver uit elkaar groeiden dus zo verviel ook de mogelijkheid om aan het oorspronkelijke idee vast te houden. Ieder is z'n eigen weg gegaan en dit project bleef sluimerend op de achtergrond. Ondertussen waren de ideeën zich aan het opstapelen en werden de eerste conceptuele lijnen gezet. Stilaan zijn de samenwerkingen gegroeid en de 4 Boxes zijn er veel meer geworden en de 4 Faces zijn er ook veel meer geworden. De boxes en de faces bevinden zich nu ergens in Hotel Everest, een plaats

6 waar het sprookje en de passionele moord naast elkaar liggen, waar het nacht noch dag is, waar de kersenbloesems eeuwig bloeien, daar, ergens in een doos. Wat is een muziekdoos voor jou? Rein Vanvinckenroye: Een muziekdoos is, net zoals een doek voor een schilderij of woorden voor een gedicht, een medium. Het is een - liefst houten - doos, die weinig vertelt of suggereert aan de buitenkant. Ze is afgewerkt, geschuurd, met liefde behandeld en kan in vele kleuren en houtsoorten voorkomen. Binnenin de doos zit een liedje, een fragment, een herinnering, een geluidsfragment dat digitaal of mechanisch voortgebracht wordt. Ze dient om te koesteren, om op een speciale plaats te bewaren en om af en toe op te zetten. Waarom maak je muziekdozen? Rein Vanvinckenroye: Ik heb op heel jonge leeftijd een mooie grote muziekdoos gezien en gehoord bij mijn oma. Mijn oma zette de doos soms op. Er begonnen poppetjes te dansen en er kwamen muziekjes en percussieve geluiden uit. Dit was eigenlijk al een volledige voorstelling zoals we ze nu maken, dans, geluid en beeld. Ik vind het allerbelangrijkste dat een doosje iets suggereert, een gevoel opwekt en dat het gekoesterd wordt. Het werken met hout is een fantastische ervaring, de geur, het plezier en het zwoegen komen samen in het bewerken van hout. Ik ben geen goede schrijnwerker of instrumentenbouwer maar het werken met hout op zich is fantastisch. Een doosje met liefde opschuren met een fijne schuurkorrel zodat het oppervlak aanvoelt als fluweel, om het dan in de olie te zetten en de tekening van het hout te laten stralen! Pat Verbruggen Een muziekdoos als poort naar een andere wereld? Rein Vanvinckenroye: Een doos is op zich een poort naar een andere wereld omdat de inhoud zorgt voor een eigen invulling, een fantasie, een onderdrukt of verborgen verlangen dat ingevuld wordt door naar de doos te luisteren. Je kan deze fantasie gerust terug in het doosje steken, niemand ziet het of hoort het, het is je eigen invulling die er in zit. Ik heb enkele maanden geleden een biechtdoosje gemaakt waarbij je een hoofdtelefoon opzet en je je eigen stem hoort. Bij mij werkte dit heel aangenaam. Ik vertelde elke avond wat er gebeurd was aan het doosje, ik had het gevoel dat het in het doosje blijft zitten en dat ik het doosje kon vertrouwen. een soort van psychiater die er niet is maar die wel luistert. Uiteindelijk luister je naar jezelf en kan je zelf tot oplossingen komen. Een doosje is eveneens een soort van oog en oor. Door het een plaats te geven in je leven en door er intens naar te luisteren neem je de tijd om even uit het dagelijkse leven te stappen, om even weg te dromen, een herinnering terug intens te beleven, even door de poort te gluren,... en dan weer verder te gaan.

7 Pat Verbruggen

8 Wat versta je zelf onder geluidsarchitectuur en performanceconcert? En hoe ga je tewerk? Simon Williams (muzikant): De performativiteit van live muziek in de context van podiumkunsten heeft mij altijd bezig gehouden. Het zoeken naar een evenwicht tussen de verschillende media om ergens tussen en doorheen al die ontmoetingen iets moois te vinden en zo een ruimte te openbaren, dat is wat mij drijft in zo n werkproces. De geluidsarchitectuur draait om het creëren van een evenwicht, het geven van een narratief aan het verhaal op abstracter muzikaal niveau. De geluidsarchitectuur creëert een wereld, een sfeer, waardoor het méér wordt dan het spelen van opeenvolgende nummers. Ik probeer niet zomaar soundscapes te maken, zoals je het vaak hoort: enkel geluiden die in zekere zin voorspelbaar zijn als achtergrond. Maar elk geluid komt van ergens, gaande van het meest subtiele geluid tot het meest dramatische: alle geluiden zijn verknoopt met de muziekcompositie. En daar zoek ik naar, naar die verknopingen. Ik wil geen gemakkelijk opvulsel maken, geen lijm dat in mijn ervaring maar al te vaak losstaat van de rest. Daarom vind ik het ook erg belangrijk dat alles live gespeeld wordt en dat ik tegelijkertijd ook deel uitmaak van ESRAh. Ik interageer en speel mee met de muzikanten en spendeerde veel tijd samen met Rein in de studio. Daar is veel uitgekomen. Je legt zo een hele weg af samen, ook op zoek naar elkaar. Op die manier is de geluidsarchitectuur hier letterlijk vermengd met de songs én even performatief aanwezig als de muziek die gespeeld wordt. Je kan het op de duur dus niet meer los van elkaar zien. Dit subtiele evenwicht werd ook in interactie met de dansers gezocht tijdens de repetities. De initiële geluidsarchitectuur werd aanvankelijk één op één met de dansers uitgewerkt. Ik wilde kijken hoe ze reageerden op de geluiden en hoe ze zicht ertoe verhielden. De volgende stap was om dan een evenwicht te vinden met de livemuziek én de dansers erbij. Ook de ruimte zelf waarin gespeeld wordt veranderd het evenwicht van de geluidsarchitectuur. Ik zoek naar een soort puur evenwicht. Ik ga op zoek naar schoonheid en het gevoel, de sfeer in de performance. toestellen gebruiken. Dat is mijn passie en mijn obsessie. Veel van deze machines worden doorheen de hele performance gebruikt. Elke machine heeft een héél eigen karakter en gevoel. We willen echt een organische sfeer aanwezig stellen. Jij bent de bezieler van ESRAh. Je neemt als uitgangspunt steeds een vrouw en een man die zingen en in een spanningsveld staan met elkaar. Hoe ben je hier tewerk gegaan? Rein Vanvinckenroye: Ik zoek inderdaad vooral naar de spanning tussen twee individuen die op zoek zijn naar elkaar, naar zichzelf, naar een antwoord op een vraag. Bij deze productie heb ik gewerkt rond het aloude thema van twee mensen die elkaar al eeuwig kennen en die samen niet meer verder geraken. Ik had de passionele moord voor ogen en ben naar een manier op zoek gegaan om de herinneringen aan het samenzijn te wissen. Ik heb gewerkt rond het dilemma van de keuze: kiezen voor elkaar en zo oneindig verder blijven leven zonder dat er iets wezenlijks verandert ofwel een keuze maken en pijn doen, doden, de herinnering doden. De herinneringstune is hier het thema dat de twee geliefden doet terug denken aan de tijd dat het nog goed was, aan de tijd dat ze elkaar nog verstonden. De link met de dansers is er omdat de dansers ook dansen vanuit de onmogelijkheid om elkaar te vinden. Ze dansen allebei naast elkaar, allebei met een verschillend doel voor ogen om uiteindelijk opnieuw te beginnen. Vandaar de leegte die in verschillende gedaanten vorm krijgt. Je speelt mee met ESRAh, klassiek geschoolde muzikanten. Jijzelf bent een synth-freak Simon Williams: Met de klassiek geschoolde muzikanten in ESRAh werken is een ongelooflijke ervaring, gezien ik inderdaad steeds puur met analoge machines en synthesizers werk en met elektronische muziek bezig ben. De drummer speelt nu ook op een elektronische drum, wat hij doet is ongelooflijk, door de elektronische drum kunnen we ook dingen doen die niet met een gewoon drumstel mogelijk zijn. Zo is het geven en nemen. En ik ben verzot op de cello, die frequenties ontmoeten de elektronische muziek zo schoon. We zullen live dus een heleboel retro jaren 70

9 Rein Vanvinckenroye Rein Vanvinckenroye is de oudste van de drie Vanvinckenroye broers. Op zijn vijftiende speelt hij gitaar en zingt in de rockgroep Les Aveugles, samen met zijn broer Edwin. Met Troissoeur is Rein er van het eerste moment bij en maakt hij het volledige parcours mee. Tegelijk ontwikkelt hij een indringend pad dat hem naar de beeldende kunsten leidt. Hij studeert schilderkunst aan Sint-Lukas, laat zich inspireren door zijn generatiegenoten en absorbeert de actuele kunstscène. Maar uiteindelijk blijken vier maanden als Erasmus student in Ierland het sleutelmoment te zijn voor hem. Hij kiest resoluut voor muziek. Daarnaast is Rein Vanvinckenroye een veelgevraagd freelance muzikant. Hij speelt samen met Elko Blijweert, Patrick Codenys en Daniel B in Male or Female (MorF) waarmee hij een Amerikaanse tournee deed en een reeks concerten in Europa (o.a. in Zweden & Griekenland). Bij Muziektheater Transparant speelt hij mee met Radio Ping Pong en bij Poppentheater FroeFroe hoor je hem aan het werk in Carpet Land. Rein is tevens de oprichter en bezieler van ESRAh, waarmee hij bij deze productie ook live de muziek vertolkt. Hij zingt en speelt gitaar en synths. Simon Williams Multi-instrumentalist Simon Williams groeide op in Liverpool en Manchester en maakte progressieve dance muziek in de jaren negentig in Engeland voor Sasha, Lee Burridge, Global Underground en richtte het platenlabel Sneaky Alien op. Sinds hij in België woont heeft hij zich gericht op het werken als geluidskunstenaar/geluidsperformer en zijn eigen artistiek onderzoek. Zo creëerde hij de muziek voor Lits Jumeaux (Het Toneelhuis). Hij verzamelt oude analoge machines en synthesisers en herstelt ze of verbouwt ze. Hij werkte ook samen met beeldend kunstenares Els Vanden Meersch en creëerde muziek voor Wayn Traub (Het Toneelhuis). Simon Williams is samen met Anne Dekerk medeoprichter van Echo.Base, een werkplaats voor kunstenaars. In deze productie werkte hij mee aan de geluidscompositie en bespeelt hij live synths. ESRAh ESRAh brengt liedjes over afscheid nemen, reizen en liefde. ESRAh neemt je mee in een wereld waar afscheid nemen moeilijk is. Soms zijn het kleine akoestische arrangementen, soms eerder op pop gerichte songs en elektronica. Voor deze voorstelling ligt de nadruk op oudere synthpop met een voorliefde voor analoge instrumenten uit de jaren zeventig en tachtig. Hiermee creëren ze een wereld die soms doet wegdromen of soms keihard onze dromen wegspoelt tot er weinig overblijft. Zoals bij de twee dansers in deze voorstelling is er ook een constante spanning tussen de twee zangers van ESRAh. Verder speelde ESRAh dit seizoen in een aantal culturele centra, in Bulgarije. Recent was er een kleine tour op een aantal aangepaste locaties. De opnames voor de eerste plaat van ESRAh zijn gepland in december 2009 waarbij de nadruk gaat liggen op akoestische liedjes gemengd met elektronica. Björn Geldhof In 2002 studeert Björn Geldhof af aan de KUL in de richting kunstgeschiedenis. Daarna start hij de regie opleiding aan het RITS. Hij verlaat RITS vroegtijdig om samen met Jan Fabre te werken aan het tijdschrift Janus. Ondertussen organiseert en coördineert hij met Helix vzw tentoonstellingen hedendaagse kunst, en doceert hij toneel en voordracht aan het Stedelijk Muziekconservatorium van Kortrijk. Daar richtte hij samen met Catherine Vansteenkiste een muziektheaterproject op voor jonge mensen, acteurs en muzikanten, dat nu reeds aan zijn vijfde editie toe is. Zelf creëerde hij vanaf 2001 verschillende voorstellingen zonder de steun van externe organisaties maar met een groep van mensen die hij rond zichzelf verzamelde. Zo kwam eerst De meiden (een verwerking van Jean Genet), De macht der domheid, domheid aan de macht (2002, geïnspireerd op Germania III van Heiner Muller), De herinneringsmachine (2003, met teksten van Jenny Holzer) en tot slot Bodysides, 24 études de toi (2005). Deze laatste voorstelling (samen met Simon Williams, Wannes Goedschalckx, Michiel Reynaert, Caroline D Haese en Nele Dekock) bracht hij in Antwerpen (in de loodsen van spoor Noord) en gold als een voorstudie voor het werk, Herinneringsmachine II dat in 2009 in première gaat. Naast zijn eigen creaties, zijn werk als docent en het muziektheaterproject aan het conservatorium Kortrijk werkt hij voltijds voor Angelos bvba, het bedrijf rond de beeldend kunstenaar Jan Fabre waar hij instaat voor het coördineren en organiseren van tentoonstellingen (internationaal), nieuwe producties en publicaties. Björn Geldhof is geen onbekende voor TRIBE. Sinds 2003 is er via het muziektheaterproject in Kortrijk een bloedband ontstaan. Bjorn startte samen met Catherine Vansteenkiste dit project op in de schoot van het Kortrijks Conservatorium en samen ma(a)k(t)en ze sindsdien reeds 4 voorstellingen: Hij sliep op distels (2005), Kortsluiting (2006), Slachtetiquette (2007), Let s have an other war (2008). In 2009 engageert TRIBE Bjorn Geldhof voor de algemene regie en dramaturgie van 4 Faces / 4 Boxes, een muziekperformance met beeld en dans. Silvana Suarez Cedeño In haar geboorteland Venezuela studeerde Silvana Suarez Cedeño journalistiek en hedendaagse dans. Ze danste er in gezelschappen als Plan Cero (Claudia Capriles) en Integrative Dance Company Transito (Sue Ying Zabala). Als docente aan de universiteit Andres Bello (Caracas) maakte ze haar eerste choreografie, (non)sense. In 2000 kwam ze naar Brussel om bij p.a.r.t.s. te studeren. In België maakte ze een solo en werkte ze samen

10 met Roxanne Huilmand. Daarna volgde Sasha Waltz and Guest Company (InsideOut, 2003) en sinds 2004 toert ze internationaal met Two Fish, Big Art Group en Manuela Rastaldi. Van 2003 tot 2005 diceerde ze hedendaagse dans aan het RITS en geeft ze tal van workshops in binnen- en buitenland. Momenteel heeft ze haar eigen gezelschap, Dummy Project, waarmee ze onder meer te gast was in Sophiensäle (Berlijn), Nagib Festival (Slovenië), Wunder der Pärie (Mannheim) en TanzOffensive Festival (Leipzig. als performer en nam deel aan vele workshops (o.a. Meg Stuart, William Forsythe, ). Daarnaast werkte ze als algemeen diensthoofd en klinisch psycholoog in centra voor kinderen en jongeren met psychische problemen te Brussel. Michael Lazic Op zevenjarige leeftijd begon Michael Lazic met thai chi en gevechtskunsten, daarna schakelde hij over op olympisch turnen en werd ingenieur elektronica. In privéscholen bekwaamde hij zich in klassieke en moderne dans. Hij werd professioneel danser in gezelschappen in Brussel, Charleroi, Duitsland en Frankrijk. Zijn meest gekende productie in ons land is ongetwijfeld A Body in Translation (2008), een voorstelling die refereert aan de Servisch-Kroatische burgerloorlog waarvoor hij samenwerkte met beeldend kunstenaar Hans Op De Beeck. Eerder maakte hij verschillende solo s en performances. In 2007 maakte hij samen met regisseur Jeroen Bogaert de danskortfilm Cocoon. Michiel Alberts Michiel Alberts volgde acteursopleidingen aan het Skidmore College in de Verenigde Staten en in Maastricht. Hij studeerde verder aan DasArts in Amsterdam en aan de Hogeschool voor Schone Kunsten in Gent. Hij verleende zijn medewerking aan theaterproducties met Lotte van den Berg en Matthias Mooij in Amsterdam en met Jong Sla Produkties. Hij gaf performances bij DasArts Amsterdam, op het Deining Festival Zaanstad, in Lokaal01 Antwerpen. In 2007 werd hij door Eric Sleichim voor het Festival music@venture geselecteerd voor een creatieproject met componist Koen Desimpelaere en fagottist Francis Pollet. Michiel Alberts is laureaat van HISK (Hoger Instituut Schone Kunsten) en had In 2008 een solotentoonstelling in STUK Leuven. Momenteel start hij voor detheatermaker en desingel een traject dat verschillende mogelijkheden van de site desingel onderzoekt. Anne Dekerk Anne Dekerk studeerde Psychologie en Filosofie aan de KULeuven. Ze vervolgde met het GGS Theaterstudies (Universiteit Antwerpen) en APT (Popok: Posthogeschool voor podiumkunsten, Antwerpen). Ze werkte o.a. als redactrice van Etcetera ( en als freelancejournalist voor o.a. zone 03, Veto, Goddeau, urbanmag. Ze is medeoprichter van Echo.Base vzw, een alternatieve artistieke werkplaats in Antwerpen. Ze werkte mee aan verschillende performances, vooral als dramaturg en

11 binnenkort in desingel Champ d Action Voix instrumentalisée serge verstockt concept, regie & compositie V Globokar Voix instrumentalisée A Lucier I am sitting in a room S Verstockt Waterboarding (wereldcreatie) binnenkort in desingel Cecil Taylor Solo & Duo Cecil Taylor piano Tony Oxley percussie wo 30 sep uur / blauwe zaal 15 basis / 10-25/65+ / 8-19 jaar inleiding Maarten Beirens uur / vergaderzaal De kunstcampus groeit m 2 Een bouwproject van de Vlaamse Gemeenschap en de Artesis Hogeschool Antwerpen voor desingel internationale kunstcampus en het Conservatorium van de Hogeschool Antwerpen. Permanente toelichting vestiaire desingel wo>zo/14>18 uur & aansluitend bij voorstellingen/concerten zo 4 okt uur / blauwe zaal 25 basis / 20-25/65+ / 8-19 jaar inleiding Hugo De Craen uur / vergaderzaal

12 hommage Pina Bausch & Merce Cunningham Bij het verdwijnen van twee monumenten van de dans desingel brengt hommage aan Pina Bausch en Merce Cunningham, die respectievelijk op 30 juni en 27 juli overleden. Zij was 68, hij net 90. Beiden brachten een immense revolutie teweeg in de wereld van de dans én het theater. Met haar tedere blik tekende de Duitse choreografe uit Wuppertal als geen ander de immer kwetsbare, gekwelde mens, steeds op zoek naar liefde. De choreograaf uit New York, vader van de postmoderne dans, veranderde voor altijd onze blik op beweging, op dans, op ruimte, op kunst. In desingel waren zij beiden een regelmatige gast en een jarenlange gesprekspartner. Wij blijven vervuld van dankbare herinneringen aan deze onvergetelijke persoonlijkheden. meer informatie vanaf vrijdag 4 september 2009 zo 27 september 2009 rode zaal / 20 uur / gratis

13 architectuur theater dans muziek desingel Desguinlei 25 / B-2018 Antwerpen ma vr uur / za uur tickets@desingel.be T +32 (0) F +32 (0) desingel is een kunstinstelling van de Vlaamse Gemeenschap en geniet de steun van hoofdsponsor mediasponsors