tegen tien tegen een.indd :55

Transcriptie

1

2

3 10 tegen 1

4

5 Joep van Deudekom 10 tegen 1 Tekeningen Michiel van de Vijver Leopold / Amsterdam

6 Ook van Joep van Deudekom Het mysterie onder de middenstip De beslissende sliding 10 tegen 1 Eerste druk tekst: Joep van Deudekom / Omslag en illustraties: Michiel van de Vijver / Omslagontwerp: Petra Gerritsen Auteursfoto: Enno Keurentjes Uitgeverij Leopold, Amsterdam / isbn / nur 283 Uitgeverij Leopold drukt haar boeken op papier met het fsc -keurmerk. Zo helpen we waardevolle oerbossen te behouden.

7 Inhoud eerste helft 1 Kon het erger? 7 2 De nieuwe trainer 12 3 Twee grote Chinezen 18 4 Kevins surpriseparty 24 5 Wie moet er vertrekken? 28 6 Tijdrekken 34 7 Alle ballen verzamelen! 41 8 Omkoopschandaal? 45 9 Uitsl H zon Stront aan de knikker 62 tweede helft 11 Rode kaart Kevins surprise En nu? Een heel slecht plan Een Heel Slecht Plan Plan B Begoniastraat verlenging 18 Freds surprise Rood-Wit uit, altijd lastig 121 strafschoppen 20 Strafschop 131

8 eerste helft

9 1 Kon het erger? Pieter had het veld nog nooit op deze manier gezien. Het gras hing in de lucht en de wolken lagen op de grond. Het duurde even voor hij doorhad wat er gebeurde. Iemand had de bal hoog overgeschoten, zelfs over het vanghek achter het doel. En omdat er niemand was om de bal te halen was hij, de keeper van de C1 van Hercules, zelf maar over het hek geklommen. Er stonden twee meisjes vlak bij het doel en toen Pieter over het hek klom voelde hij hun ogen in zijn rug prikken. Zo soepel mogelijk sprong hij over het prikkeldraad. Maar even soepel bleef hij daaraan haken en nu hing hij ondersteboven met zijn gezicht naar het veld. Pijn deed het niet heel erg, maar hij kon geen kant meer op. Zijn broer Guus kwam al aansprinten. Hé broertje, solliciteer je naar een plek als hangende spits? Ja hoor, de grappen konden beginnen. Ineens was daar het omgekeerde gezicht van Dirk, die eigenlijk Samantha heette en die hun rechterspits was. Het enige meisje in Nederland dat op dit niveau met een jongensteam mee mocht spelen. En wie zet de hele boel weer op zijn kop? Ja, ik ben er helemaal ondersteboven van, zei Pieter zelf ook maar. Behoorlijk gênant dit. En hoe kom jij zo snel aan deze kant van het hek? 7

10 O, er is ook gewoon een deur, zei Dirk. Maar jij dacht natuurlijk, ik sloof me even uit voor die meiden daar. Helemaal niet! Dirk was eigenlijk een soort verkering van hem zonder dat ze echt verkering hadden. Iedereen wist dat, alleen hadden ze het zelf nooit uitgesproken. Mooie onderbroek heb je aan, ging Dirk verder. O nee, hè! Doordat hij met zijn broek aan het prikkeldraad hing, zakte hij daar door zijn gewicht langzaam uit. Björn Borg, helemaal mijn merk, zei een van de eerdergenoemde meisjes, die nu ook kwamen kijken. Ze maakte een foto met haar mobieltje. Zal ik het op Hyves zetten of op Twitter? Doe voor de zekerheid allebei, giechelde het andere meisje. Inmiddels stonden de beide teams om Pieter heen en er werd luid gelachen. Hij schaamde zich kapot. Hij probeerde zich los te maken, maar hij zat muurvast aan het prikkeldraad. Bij elke beweging zakte zijn broek meer af, dus tegelijkertijd probeerde hij zijn keepersbroek omhoog te trekken. Kon het nog erger? Ja, het kon nog erger. Pieter voelde ineens iets nats in zijn gezicht. Het was Tante Sjaan, de teckel van Ome Piet, de terreinman, die zijn gezicht aan het likken was. Getverdemme! Áf Tante Sjaan! Áf! riep Pieter tevergeefs. Tante Sjaan zag dat meer als een aanmoediging en zat inmiddels met haar tong in Pieters rechteroor. Kan iemand dat beest weghalen? En nu? vroeg de scheidsrechter. Nou, jullie zouden me misschien hier vanaf kunnen 8

11 halen? Maar alleen als het je uitkomt, hè, want anders blijf ik hier lekker hangen. Terwijl de scheids Pieter een stukje optilde, probeerden Dirk en Guus het prikkeldraad los te krijgen. Pieter hing daar maar en dacht weer: kan het nog erger? En ja, het kon nog erger. Ja, hij is los, zei Guus. Laat hem maar zakken. En terwijl de scheids hem liet zakken, kwam Pieter met zijn gezicht in een grote brandnetelstruik terecht. Au! Godsamme! Laat me los! De scheids liet hem van schrik los en Pieter viel. Zijn gezicht prikte verschrikkelijk. En alleen maar lachende gezichten om hem heen. Hij had zich nog nooit zo geschaamd. Erger kon niet. Of toch wel? Haha... Ik sta hier naast Pieter Brandsma, de keeper van Hercules C1, die... eh... die... Tja, Pieter, kun je zelf... hahaha... misschien even vertellen wat er net allemaal met je gebeurd is? Pieter keek stomverbaasd in de camera van Sport in de Regio. Het sportprogramma zond als experiment de thuiswedstrijden van de C1 dit seizoen op zondagochtend uit. De wedstrijden werden toch door de club opgenomen om later te kunnen nabespreken. De verslaggever kon zijn lachen niet inhouden en ook de cameraman kon zijn camera niet stilhouden vanwege het lachen. Pieter wist totaal niet wat hij moest zeggen met die camera op hem gericht. Hij wilde het liefst heel hard wegrennen. 9

12 Ineens stond Guus naast hem en nam het woord. Tja beste kijkers, mijn broer Pieter dacht dat deze saaie wedstrijd wel een stukje amusement kon gebruiken, dus is hij even aan het hek gaan hangen hier. Goed, we hebben allemaal gelachen, zullen we weer gaan voetballen? Ah, juist. Tot zover de voorstelling van Pieter Brandsma en het hek, we gaan verder met de wedstrijd. Pieter keek zijn broer dankbaar aan voor deze morele steun. Pieter zat zondagochtend thuis voor de tv. Zijn vader had de tranen over zijn wangen lopen. Hij zag dat zijn moeder haar lachen probeerde te houden, maar het lukte niet echt. Ze liep naar de keuken en Pieter hoorde haar ingehouden proesten. Hij schaamde zich alleen maar. Hij zag er nu helemaal belachelijk uit, want zijn gezicht zat onder de witte zalf vanwege de brandnetels. Het jeukte als een gek. Biepbiep. Biepbiep. Biepbiep. De sms jes stroomden binnen. Pieter bekeek ze niet eens. Hij kon nooit meer over straat. Niet meer naar school. Ze moesten verhuizen. Nou, het had nog veel erger gekund, broertje, zei Guus. Pieter wilde het eigenlijk niet weten. Nou, wat dan? vroeg hij toch. Wees blij dat je je Donald Duck-onderbroek niet aanhad met dat gat erin. Pieters vader kwam door deze opmerking in ademnood. Guus, hou op! bracht hij met moeite uit. Pieter kon er ook wel een beetje om lachen. Inderdaad, met die Donald Duck-onderbroek met dat gat erin had hij moeten emigreren. 10

13 Op dat moment werd er aangebeld. Guus deed open. Pieter, je hebt bezoek! riep hij vanuit de gang. Nee! riep Pieter nog, want niemand mocht hem zien met die zalf op zijn gezicht. Maar Dirk stond al in de kamer. Ik wilde even weten hoe het... mmgrmpffhahahaha, ik wist niet dat Bassie op bezoek was. Is Adriaan er ook? Ik ga emigreren! kon hij alleen maar zeggen en hij rende naar boven. 11

14 2 De nieuwe trainer Het eerste wat Pieter opviel aan de nieuwe trainer was zijn grote rode neus. Hij kon er niks aan doen, maar die neus trok nogal wat aandacht. Ze zaten in de ruimte waar de wedstrijdbesprekingen altijd gehouden werden. John, de oude trainer, nam afscheid en stelde zijn opvolger voor. Jongens, dit is Fred Hoek, vroeger een bekende voorstopper van Hercules, en jullie nieuwe trainer. De naam Fred Hoek zei Pieter niets. En als je elke dag tussen de sterspelers van Hercules liep, maakte zo n aankondiging niet veel indruk meer. Fred had behalve die rode kokkerd ook bloeddoorlopen ogen, vet, strak naar achteren gekamd haar en een leren jasje. Hij ziet eruit als een crimineel, dacht Pieter. Net als wel meer van die oud-voetballers die altijd op zondag in de bestuurskamer van het stadion zaten. Zoals jullie weten ga ik de A1 overnemen en Fred wordt jullie nieuwe trainer-coach, zei John. Ik draag jullie nu over aan Fred. Ik kom natuurlijk nog wel regelmatig kijken. Het was mij een genoegen jullie te trainen. Tot ziens. Net voordat John wilde vertrekken, nam Guus het woord. Eh, John, als ik nog even wat mag zeggen namens het team. Je hebt ons ruim een jaar lang vier keer per week 12

15 getraind en ik wilde even zeggen dat we het heel fijn vinden dat je weggaat naar de A1. John keek overrompeld naar Guus. Pieter schaamde zich kapot voor zijn broer. De rest van het team keek ook verrast naar Guus. Geintje! zei Guus lachend. John, ik heb veel van je geleerd het afgelopen jaar. We waren niet altijd even gemakkelijk voor je, maar gelukkig was dat ook wederzijds; jij was ook niet altijd even makkelijk voor ons. Mensen, mag ik een hartelijk applaus voor John! Iedereen klapte en Pieter was jaloers op Guus die dit soort dingen zo gemakkelijk deed. Eigenlijk zou hij, als aanvoerder van het team, zoiets moeten zeggen, maar hij was meestal te verlegen. En we hebben nog een kleinigheidje voor je gekocht, zei Dirk. Ze haalde een voetbal tevoorschijn met alle handtekeningen van de spelers erop. Zodat je ons niet zult vergeten. Zoenen! Zoenen! Zoenen! begonnen een paar te joelen. Guus hief zijn armen en zei: Jongens, jullie weten dat ik dat soort dingen niet doe met volwassen mannen. Iedereen moest lachen, want ze bedoelden natuurlijk dat Dirk had moeten zoenen. En dat deed ze dan ook. Pieter zag haar een beetje blozen. John nam afscheid en ze bleven met Fred over. Iedereen wachtte tot Fred het woord zou nemen. Maar Fred keek een tijdje stil voor zich uit, voor hij de stilte verbrak met zijn raspende stem. Dat moet je bij mij dus nooit flikken, hè? Hij keek Guus strak aan. Guus keek ongemakkelijk lachend terug. 13

16 Ik ken die types zoals jij. Dat soort bluffertjes herken ik van honderd meter afstand... Er hing een ongemakkelijke stilte. Maakte hij nu een grap? vroeg Pieter zich af. Die ruik ik gewoon... Pieter voelde de spanning in de ruimte. Daar heb ik namelijk een neus voor... Fred tikte daarbij even tegen zijn neus. Die grote gok. Die knalrooie kokkerd. Die enorme vleestomaat. Pieter kreeg het bijna te kwaad en hij zag meer jongens om zich heen die naar de vloer keken om niet in lachen uit te barsten. Wat zitten jullie nou te kijken? Is er soms iets met mijn neus? Fred was bloedserieus. Plotseling viel hij hard uit. als er iemand iets wil zeggen over mijn neus, dan moet hij dat nu doen! Je kon een speld horen vallen. Hahahahahahaha, je zou jullie eens moeten zien kijken. Hahahaha. Ja, ik heb een grote rode neus. Nou, kijk goed naar die neus en lach maar even, dan hebben we dat gehad. Hahaha. Och, Guusje, jammer dat ik geen foto van je kon nemen net. Je zag eruit als een vogelverschrikker met diarree. Niemand durfde echt te lachen, wel keek iedereen opgelucht naar de neus van Fred, zag Pieter. De drie Mohammeds, bijgenaamd Mo1, Mo2 en Mo3, zaten zoals gewoonlijk naast elkaar en grinnikten voorzichtig. Kevin lachte helemaal niet, maar die lachte eigenlijk nooit. Guus lachte ook een beetje mee, maar was nog steeds bleek in zijn gezicht. 14