Tweede Kamer der Staten-Generaal

Transcriptie

1 Tweede Kamer der Staten-Generaal 2 Vergaderjaar Wijziging van de Colportagewet Nr. 6 MEMORIE VAN ANTWOORD Ontvangen 22 september 1988 De vragen, die de vaste Commissie voor Economische Zaken stelde in het voorlopig verslag inzake bovengenoemd voorstel van wet, beantwoorden wij als volgt. I. ALGEMEEN 1. Inleiding De vraag van de leden van de C.D.A.-fractie of het niet wenselijker is de Colportagewet in één keer geheel te herzien, nu de uitvoeringsdatum van de richtlijn toch reeds is verstreken, beantwoorden wij ontkennend. De algehele herziening van de Colportagewet (hierna ook aan te duiden als «de wet») is zo ingrijpend, dat het naar onze mening ongewenst is deze te doen plaatsvinden onder de tijdsdruk van de uitvoeringstermijn van de richtlijn, die immers, cazien de reeds plaatsgevonden hebbende overschrijding, eerder toe- dan afgenomen is. Voorts kunnen wij deze fractieleden desgevraagd meedelen, dat het wetsvoorstel, strekkende tot de bedoelde herziening, in een gevorderd stadium van voorbereiding verkeert. Voor het resultaat van de zelfregulering ten aanzien van colportage met spaarkassen, waarnaar de leden van de C.D.A.-fractie vroegen, verwijzen wij naar de brief van de eerste ondergetekende van 19 februari van dit jaar aan de Tweede Kamer (Kamerstukken II 1987/88, , nr. 2). Daarin werd meegedeeld, dat de in dat kader gemaakte afspraken zijn geëvalueerd. De conclusie van deze evaluatie was, dat de gemaakte afspraken in voldoende mate zijn nageleefd. Wij kunnen hieraan nog toevoegen, dat het Klachteninstituut Verkoopmethoden Verzekeringsbedrijf in 1987 ter zake van in 1985 en 1986 tot stand gekomen spaarkasim schrijvingen geen enkele klacht meer heeft ontvangen over spaarkascolportage. De bijdragen van Nederlandse zijde aan de totstandkoming van de onderhavige richtlijn, waarnaar de leden van de P.v.d.A.fractie vroegen, betroffen het volgende. De formulering van het tweede lid van arikel 1 is gebaseerd op een voorstel van Nederland. Nederland heeft tevergeefs gepleit voor opneming van een bepaling, dat het bedrag, genoemde in artikel 3, eerste lid, van de richtlijn om de vijf jaar getoetst Tweede Kamer, vergaderjaar , 20443, nr. 6 1

2 zal worden, en voor schrapping van artikel 3, derde lid. Nederland heeft, evenals andere Lid-Staten, geen steun gegeven aan het voorstel van Denemarken om aan het tweede lid van artikel 3 een onderdeel f toe te voegen dat een handelaar, die te goeder trouw niet weet dat hij met een consument handelt, beschermt. Wel heeft Nederland het voorstel van het Verenigd koninkrijk om aan artikel 4 de tekst van de laatste alinea toe te voegen gesteund. Nederland was ook voorstander van opneming van het artikel, inhoudend dat verdergaande nationale wetgeving toegestaan is (artikel 8). Voor een antwoord op de vraag van de fractieleden van de P.v.d.A. naar het wetsvoorstel, voortvloeiende uit de conclusie van de werkgroep- Nicaise, verwijzen wij naar het antwoord op dezelfde vraag van de fractieleden van het C.D.A. Wanneer die voorstellen kracht van wet zullen verkrijgen is op dit moment nog niet te zeggen. Verlenging van de termijn voor voldoening aan de richtlijn is niet mogelijk, zo moeten wij de leden van de P.v.d.A.-fractie desgevraagd antwoorden. Nederland heeft de richtlijn, inclusief de uitvoeringstermijn, neergelegd in artikel 9, aanvaard. Dit artikel biedt niet de mogelijkheid uitzonderingen te maken. Zoals wij ook de fractieleden van het C.D.A. hebben geantwoord achten wij het niet wenselijk de ingrijpende herziening van de wet onder de tijdsdruk van de richtlijn tot stand te laten komen. Dit zou bovendien leiden tot een veel ruimere overschrijding van de richtlijntermijn dan bij enkele uitvoering van de richtlijn, hetgeen wij evenzeer ongewenst achten. De leden van de V.V.D.-fractie vroegen of telewinkelen onder de Colportagewet valt. Hierop antwoorden wij, dat dit niet het geval is, omdat deze vorm van verkopen niet voldoet aan de omschrijvingen van colportage in artikel 1, eerste lid, van de wet. Daaraan voegen wij nog toe, dat de Colportagewet niet zo zeer beoogt de consument te beschermen tegen impulsieve aankopen, als wel tegen bepaalde min of meer agressieve verkoopmethoden, waardoor de consument overrompeld kan worden. Bij telewinkelen is het, anders dan bij colportage, steeds de consument die het initiatief tot aankoop moet nemen. Zoals uit de wetsgeschiedenis valt af te leiden, worden consumenten op beurzen niet door de Colportagewet beschermd, zo antwoorden wij de fractieleden van de V.V.D. Wij verwijzen in dit verband naar het verworpen amendement-terlouw, dat beoogde deze bescherming ter zake van bepaalde beurzen wel te geven (Kamerstukken II 1972/73, , nr. 12), en de daarover in de Tweede Kamer gevoerde discussie; zie Handelingen II 1972/73, bladzijden 1882, r.k., tweede helft, 1883, 1984, r.k., tweede helften 1985, l.k. De leden van de S.G.P.-fractie betreurden het beperkte karakter van het wetsvoorstel. Voor een uiteenzetting over de noodzaak van dit beperkte karakter verwijzen wij naar ons antwoord op vragen over dit punt van de leden van de C.D.A.-fractie. 2. De EEG-richtlijn De leden van de C.D.A.-fractie vroegen, onder verwijzing naar het kabinetsstandpunt inzake deregulering van overheidsregelingen (Kamerstukken II 1983/84, , nr. 11, bladzijde 10; paragraaf betreffende het voorontwerp investeringscolportage), of investeringscolportage onder het Aanwijzingsbesluit contantcolportage (Stb. 1975, 396) valt. Hierop antwoorden wij, dat de wet van toepassing is op alle colportage met in het aanwijzingsbesluit aangewezen goederen. Dit is zowel het geval indien de consument het goed aanschaft voor eigen gebruik als wanneer het goed wordt aangeprezen als een mogelijkheid om inkomsten te verwerven. De richtlijn is van toepassing op colportage met alle goederen en diensten, uitgezonderd de goederen en diensten, genoemd in artikel 3, tweede lid, van de richtlijn. Ook colportage, die vergezeld Tweede Kamer, vergaderjaar , 20443, nr. 6 2

3 gaat van de aanprijzing, dat de consument zich met de aangeboden goederen inkomsten kan verwerven, valt derhalve onder de richtlijn. De vraag van de leden van de C.D.A.-fractie, of telefonische verkoop en beurs- en straatverkoop onder de wet en/of de richtlijn vallen, beantwoorden wij als volgt. Telefonische verkoop en straatverkoop vallen niet onder de omschrijvingen van artikel 1, eerste lid, van de wet en evenmin onder artikel 1, eerste lid, van de richtlijn. Overigens is telefonische verkoop voor een liefdadig of ideëel doel verboden (artikel 435e van het Wetboek van Strafrecht). Ten aanzien van beursverkoop verwijzen wij naar het antwoord op de zelfde vraag van de leden van de VVD.fractie. De mening van de leden van de C.D.A.-fractie, dat het inschrijvingsstelsel ook van toepassing moet zijn op colportage die in verband met de richtlijn onder de wet gaat vallen, kunnen wij niet delen. Deze lastenverzwaring voor het bedrijfsleven achten wij onnodig, omdat de richtlijn hiertoe niet verplicht, en ongewenst, omdat betrokkenen dan voor een relatief korte periode onder een thans reeds door ons als achterhaald beschouwd regime zouden worden gebracht. De opmerkingen van de leden van de C.D.A.-fractie over colportage bij een bezoek op verzoek van de consument leiden ons tot de volgende kanttekeningen. De Colportagewet beoogt de consument te beschermen tegen de overrompeling die min of meer eigen is aan colportage, zoals bij voorbeeld bij ongevraagd bezoek bij de consument aan huis. Dit ligt in het algemeen anders indien de consument zelf om een bezoek heeft gevraagd. In dat geval wordt de consument meestal niet onverwacht met een aanbod geconfronteerd. Bescherming is dan ook niet nodig en zou ten onrechte lasten opleggen aan het bedrijfsleven. Dit lijdt echter uitzondering als de handelaar tijdens een bezoek, waartoe de consument het initiatief heeft genomen, ineens goederen of diensten gaat aanbieden, waarvan de consument redelijkerwijze niet kon weten, dat die ook tot zijn bedrijfs- of beroepsuitoefening behoorden, en waarop hij dus ook niet bedacht is. Als voorbeeld kan worden genoemd een televisiemonteur, die op verzoek van de consument bij deze thuis komt in verband met een reparatie, en die ineens encyclopedieën te koop gaat aanbieden. In dat geval is ook weer sprake van overrompeling, die bescherming van de consument wenselijk maakt. De leden van de C.D.A.-fractie spraken er hun voorkeur voor uit dat in de wet wordt opgenomen dat, wanneer in geval van ontbinding van een overeenkomst teruggave van de prestatie onmogelijk is, de waarde van de prestatie in geld dient te worden gerestitueerd. Zoals wij ook al in de memorie van toelichting hebben uiteengezet, is df arvoor naar onze mening geen aparte wettelijke regeling nodig: de toepasselijke regeling van het Burgerlijk Wetboek, te weten de artikelen 1395 en 1396 en de daarop gebaseerde jurisprudentie, houden precies datgene in, wat deze fractieleden beogen. Een aparte regeling van die strekking in de Colportagewet zou hieraan niets toevoegen. Zoals wij reeds in reactie op een soortgelijke opmerking van de leden van de C.D.A.-fractie stelden, achten wij het beslist ongewenst om, zoals ook de leden van de P.v.d.A. fractie voorstelden, de inschrijvingsplicht voor de periode, die ligt tussen de inwerkingtreding van dit wetsvoorstel en de inwerkingtreding van het wetsvoorstel inzake deregulering, uit te breiden tot alle colporteurs. Naar onze mening zou dit voor zo'n, naar wij hopen korte, periode een onnodige belasting voor de Kamers van Koophandel en Fabrieken en voor het bedrijfsleven meebrengen. Overigens hoeven ook reeds thans niet alle colporteurs, voor wie wel de voorschriften ten aanzien van de akteverplichting en de afkoelingsperiode gelden, te zijn ingeschreven. Wij doelen hier op de colporteurs met drukwerk en andere zaken als bedoeld in artikel 7 van de wet (artikel 26, eerste lid). De stand van zaken met betrekking tot de regelgeving voor het gehele beurs- en effectenwezen, waarnaar deze leden vroegen, is als volgt. Op het gebied van het beurs- en effectenwezen heeft de Minister van Tweede Kamer, vergaderjaar , 20443, nr. 6 3

4 Financiën voorbereidingen getroffen voor een nieuwe regelgeving met het oog op een adequate functionering van de financiële markten en de positie van de beleggers op die markten. De bedoeling is dit stelsel uit twee toezichtwetten te laten bestaan: een voor beleggingsinstellingen en een voor het effectenverkeer. Deze wetten zullen in de plaats komen van de huidige wetgeving op het onderhavige terrein, te weten de Wet effectenhandel (Stb. 1985, 570) en de Beurswet 1914 (Stb. 445). Hiernaast zal met de Wet inzake het toezicht op beleggingsinstellingen uitvoering worden gegeven aan de EEG-richtlijn ter zake van instellingen voor collectieve belegging in effecten. De voorbereidingen ter zake van de desbetreffende voorstellen van wet bevinden zich in een vergevorderd stadium. Op 17 juni 1988 is het voorstel van wet, houdende regelen inzake het toezicht op het effectenverkeer (Wet toezicht effectenverkeer), door de ministerraad aanvaard. Dit voorstel ligt thans ter advisering bij de Raad van State. Wat betreft het wetsvoorstel aangaande de beleggingsinstellingen is het de bedoeling van de Minister van Financiën een en ander dit najaar aan de ministerraad voor te leggen. Hiernaast vroegen de leden van de fractie van de P.v.d.A. naar de stand van zaken met betrekking tot het voorstel van Wet assurantiebemiddelingsbedrijf alsmede naar de eventuele gevolgen van dat wetsvoorstel voor de colportagewetgeving. De Raad van State heeft op 3 juni 1988 zijn advies over het voorstel van Wet assurantiebemiddelingsbedrijf uitgebracht. Het voorstel zal naar verwachting dit jaar aan de Tweede Kamer worden aangeboden. Daarin is niet expliciet voorzien in een regeling voor colportage met verzekeringsprodukten. Wij zijn van mening, dat het huidige wetsvoorstel voldoende waarborgen biedt om agressieve verkoopmethoden tegen te gaan. Wij wijzen in dat verband bij voorbeeld op de invoering van de extra grond voor doorhaling in het register van assurantietussenpersonen wegens het in ernstige mate handelen in strijd met (onder meer) de belangen van de consument. Er zijn op dit punt geen gevolgen voor de colportagewetgeving. De leden van de P.v.d.A.-fractie vroegen naar de betekenis van de toevoeging «ongevraagd». Deze toevoeging in de tweede alinea van paragraaf 2.2 van de memorie van toelichting bij het onderhavige wetsvoorstel heeft betrekking op het feit, dat de wet alleen van toepassing is als het initiatief voor het persoonlijk bezoek niet (in overwegende mate) is uitgegaan van de consument. Bij de mondelinge behandeling van het wetsvoorstel dat leidde tot de Colportagewet in de Tweede Kamer (Handelingen II 1972/73, bladzijde 1882, l.k.) noemde de toenmalige staatssecretaris, de heer Hazekamp, als voorbeeld de situatie, dat in een advertentie een bonnetje is opgenomen of dat er wordt gesteld: «wendt u tot ons, wij komen op bezoek». Als een consument dan per briefkaart of door het insturen van het bonnetje om inlichtingen of om bezoek zou vragen, ligt het initiatief bij degene, die deze advertentie in deze vorm, met de uitnodiging tot bezoek, heeft geplaatst. Dit persoonlijk bezoek is dan colportage in de zin van de wet. Ook als een consument ongevraagd telefonisch wordt benaderd en het voorstel voor persoonlijk bezoek daarbij van de handelaar uitgaat is er sprake van ongevraagd persoonlijk bezoek. Op de vraag van de leden van de P.v.d.A.-fractie of er nu wel of niet sprake is van colportage indien een werknemer van een onderneming door een collega ongevraagd er toe wordt bewogen een goed of dienst van de onderneming te kopen antwoorden wij, dat dit naar onze mening inderdaad het geval is, zodat in dat geval de huidige wet bescherming biedt indien het colportage met een goed of dienst betreft, waarop de wet van toepassing is, ongeacht of de werknemer thuis of op het werk wordt benaderd. Voorts stelden deze leden een aantal feitelijke vragen, die wij als volgt beantwoorden. Een schatting van het aantal gevallen, waarin het bezoek van een handelaar, dat plaatsvond op verzoek van de consument terwijl die laatste kon weten dat het ging om het sluiten van een overeenkomst, Tweede Kamer, vergaderjaar , , nr. 6 4

5 tot een dergelijke overeenkomst heeft geleid, kunnen wij niet geven. Evenmin is bekend in hoeveel van die gevallen de consument alsnog enigerlei procedure heeft aangespannen om de overeenkomst ongedaan te maken. Bij colportage bij de consument thuis gaat het meestal om de goederen, die zijn aangewezen in het Aanwijzingsbesluit contantcolportage (Stb. 1975, 396). Daarnaast wordt ook veel gecolporteerd met drukwerk, met name abonnementen op tijdschriften en encyclopedieën. Consumenten, die via colportage kopen, kunnen in beginsel tot elke inkomenscategorie behoren. Wel bestaat op het ministerie van de eerste ondergetekende de indruk, dat klachten over colportage wat vaker uit de lagere inkomensgroepen komen, zoals bejaarden en gezinnen van buitenlandse werknemers. Op de vraag van de leden van de P.v.d.A.-fractie naar een vergelijking tussen de rechtsgang op basis van onverschuldigde betaling en ongegronde verrijking en een rechtsgang die zou gelden, indien er voor situaties, waarin teruggave van een prestatie niet meer mogelijk is, specifieke bescherming via de Colportagewet zou worden geboden, antwoorden wij als volgt. Een dergelijke specifieke regeling zou bij voorbeeld kunnen inhouden - zoals door een minderheid inde CCA bepleit - dat de consument de waarde van de prestatie niet behoeft te vergoeden, indien deze is verricht voordat de afkoelingsperiode is verstreken. Wij menen dat dit een onredelijke benadeling van de colporteur tot gevolg zou hebben. De consument kan immers wel degelijk profijt hebben gehad van de prestatie en bij het verrichten ervan op een bepaald moment. Wij menen dat op basis van genoemde artikelen van het BW de rechter steeds, rekening houdend met alle concrete omstandigheden van het geval, tot redelijke uitspraken zal kunnen komen. De leden van de S.G.P.fractie antwoorden wij desgevraagd, dat ons geen ontduikingspraktijken van colporteurs bekend zijn. Ten aanzien van het door hen genoemde voorbeeld van advertenties verwijzen wij naar hetgeen wij daarover hebben gezegd naar aanleiding van eenzelfde vraag van de leden van de P.v.d.A.-fractie. Omdat deze manier van colporteren onder de wet valt, is er geen sprake van een ontduikingspraktijk. Voor een ruimere omschrijving van het begrip «persoonlijk bezoek» is dan ook geen reden. Op de vraag van de leden van de S.G.P. fractie naar het centrale element in de colportage antwoorden wij, dat bij colportage in de zin van de wet een belangrijk element is dat het initiatief uitgaat van de handelaar. Het element «buiten verkoopruimten (van de handelaar) gesloten overeenkomsten» komt als zodanig niet in de Colportagewet voor, maar de in de wet omschreven vormen van colportage: persoonlijk bezoek en groepscolportage, vallen grotendeels met die formulering samen. Zie in dit verband bijvoorbeeld memorie van toelichting, Kamerstukken II 1970/71, , nr. 3, bladzijden 13, l.k., onder 2: «Werkingssfeer van de regeling», en 17, l.k., de toelichting op artikel 1, eerste lid, onder b, met name de tweede alinea. In een enkel opzicht kan de omschrijving van groepscolportage in de wet ruimer uitvallen, omdat niet is uitgesloten dat deze plaatsvindt in een verkoopruimte van de handelaar. 3. Deregulering De leden van de V.V.D.fractie vroegen waarom aan de constatering, dat het onderhavige wetsvoorstel een lastenverzwaring met zich meebrengt voor de betrokkenen, geen conclusie is verbonden. Hierop moeten wij antwoorden, dat deze lastenverzwaring onontkoombaar is, omdat zij voortvloeit uit een bindende EEG-richtlijn. Wel is op het punt van de inschrijvingsplicht een voorziening getroffen (artikel I, onderdeel B) om lastenverzwaring, onder meer voor het bedrijfsleven, te voorkomen. Voorts kunnen wij de leden van de V.V.D.-fractie desgevraagd meedelen, dat thans meer in het algemeen wordt onderzocht of de Economische Tweede Kamer, vergaderjaar , 20443, nr. 6 5

6 Controledienst over voldoende personeel beschikt, gelet op de werkzaamheden die voor deze dienst voortvloeien uit huidige en toekomstige regelgeving. II. ARTIKELEN Artikel I Onderdeel A Met betrekking tot de bewijslast inzake het «niet weten en redelijkerwijs niet kunnen weten» in de voorgestelde toevoeging aan artikel 1, vijfde lid, (artikel I, onderdeel A, onder 2, van het wetsvoorstel) merken wij in antwoord op de vragen van de leden van de V.V.D.fractie op, dat het voor de hand ligt, dat op dit onderdeel in eerste instantie een beroep zal worden gedaan door de consument. Dit zal zich met name voordoen in het geval dat de consument meent recht te hebben op een afkoelingsperiode, aangezien volgens hem de Colportagewet van toepassing is op een overeenkomst, die hij heeft gesloten tijdens een bezoek aan huis van een handelaar op zijn verzoek. In dat geval zal de consument stellen, dat de wet van toepassing is, omdat hij niet wist en redelijkerwijs niet kon weten, dat de handelaar ook in die goederen handelde dan wel die diensten aanbood. Op hem zal in zo'n geval in beginsel dan ook de bewijslast rusten. Wij hebben geen reden om aan te nemen, dat de bovenbedoelde zinsnede meer problemen zal oproepen dan zij oplost. Van het element «redelijkerwijs niet kon weten» gaat namelijk een objectiverende werking uit. In het hiervoor, in reactie op een vraag van de leden vandec.d.a.-fractie over hetzelfde onderwerp gegeven voorbeeld van de televisiemonteur die ineens overgaat tot de verkoop van encyclopedieën, zal de consument al gauw in dit bewijs kunnen slagen als uit de normale bedrijfsvoering van de monteur, bij voorbeeld in zijn bedrijfsruimte, niets van deze verkoop viel te bespeuren. Overigens is deze zinsnede, met enige noodzakelijke redactionele aanpassing, overgenomen van artikel 1, tweede lid, van de richtlijn. De vraag van de leden van de V.V.D.-fractie of de in de memorie van toelichting genoemde grens tussen de wel of niet onder de wet vallende activiteiten die leiden tot een afgesloten transactie, binnen de bedrijfsactiviteiten van de colporteur, als regel genomen kan worden, beantwoorden wij bevestigend. Zoals wij ook reeds in de memorie van toelichting hebben uiteengezet, is het naar onze mening niet nodig in de wet een bepaling op te nemen ter uitvoering van artikel 3, derde lid, van de richtlijn. Door de voorgestelde toevoeging aan artikel 1, vijfde lid, van de wet wordt de consument voortaan bij een persoonlijk bezoek op zijn eigen verzoek ook door de wet beschermd indien hij niet wist en redelijkerwijs niet kon weten, dat het sluiten van overeenkomsten betreffende de betrokken goederen of diensten tot de bedrijfsactiviteiten van de handelaar behoorde. Een bepaling, inhoudend dat de wet niet van toepassing is indien de als gevolg van het bezoek gesloten overeenkomst rechtstreeks verband houdt met het goed of dienst in verband waarmee de consument om dat bezoek heeft verzocht, zou daaraan niets toevoegen. In dat geval weet de consument immers, of kan hij redelijkerwijs weten, dat de handelaar in die goederen of diensten handelt. Onderdeel B De vragen van de leden van de V.V.D.-fractie over dit onderdeel beantwoorden wij als volgt. Het begrip «persoonlijk bezoek» maakt deel uit van de definities van afbetalings-, contant- en kredietcolporteur in artikel 1, eerste lid, van de Colportagewet. Het vijfde lid van artikel 1 Tweede Kamer, vergaderjaar , 20443, nr. 6 6

7 bevat een inperking van de reikwijdte van dit begrip. Door de voorgestelde toevoeging aan het vijfde lid wordt die reikwijdte echter uitgebreid. Om te voorkomen dat die uitbreiding ook gevolgen zou hebben voor de inschrijvingsplicht dient een bepaling als onderdeel B in het wetsvoorstel te worden opgenomen. Ten aanzien van de inschrijvingsplicht treedt door dit wetsvoorstel dus geen verandering op en deze is dan ook niet afhankelijk van de «geestelijke gesteldheid» van de consument. Ten aanzien van de overige verplichtingen voor deze colporteurs, te weten de akteverplichting en de afkoelingsperiode, kan worden opgemerkt, dat het hier gaat om handelaren, die bij de consument aan huis komen op diens verzoek. Men mag aannemen, dat zij zich terdege bewust zijn van de verwachtingen, die de consument heeft als deze het initiatief neemt tot het bezoek. Zij zullen dus ook kunnen beoordelen of de consument op hun aanbod bedacht zal zijn of niet en derhalve of zij colportage in de zin van de wet bedrijven of niet. Wij verwijzen in dit verband ook naar onze uiteenzetting over de objectiverende werking van de zinsnede «redelijkerwijs niet kunnen weten» bij de vraag van dezelfde fractieleden over artikel I, onderdeel A. Onderdeel C Op de vraag van de V.V.D."fractieleden naar de interpretatie van de zinsnede «onmiddellijk gevolg zijn van de werkzaamheid van», die voorkomt in artikel 24, eerste lid, antwoorden wij, dat daarmee wordt bedoeld, dat de consument door toedoen van een colporteur is bewogen tot het sluiten van een overeenkomst betreffende een goed of een dienst met die colporteur of met de onderneming, waarvoor die colporteur werkzaam is. In de memorie van toelichting bij het oorspronkelijke wetsvoorstel werd hiervoor in de toelichting bij dit artikel (artikel 22 van het voorstel) ook de term «door tussenkomst van» gebruikt (Kamerstukken II 1970/71, , nr. 3, bladzijde 21 r.k.). Naar aanleiding van de desbetreffende vraag van de leden van de V.V.D.-fractie merken wij op, dat er geen verplichting is de akte van een door colportage tot stand gekomen overeenkomst te laten dagtekenen. Dagtekening is alleen van belang voor de bepaling van de datum waarop de opzeggingstermijn van de consument eindigt. Hieruit vloeit voort, dat er geen aanleiding bestaat om iets te ondernemen tegen bedrijven, die akten van overeenkomsten niet laten dagtekenen. De personeelsvoorziening van de ECD speelt hierbij geen rol. De Staatssecretaris van Economische Zaken, A. J. Evenhuis De Minister van Justitie, F. Korthals Altes Tweede Kamer, vergaderjaar , 20443, nr. 6 7