Tessel Middag. Van jongetje tot Ajax-vrouw. Rapport-Schuyt Meer regels helpen niet Spui25 Vijf jaar debatcentrum

Transcriptie

1 Folia Magazine weekblad voor HvA en UvA nr /09/2012 Tessel Middag Van jongetje tot Ajax-vrouw Rapport-Schuyt Meer regels helpen niet Spui25 Vijf jaar debatcentrum Arnold Heertje Economie, wat is dat toch?

2 (advertenties) e 1 GOEDE DOELEN T R O U W er hops. Mede mogelijk gemaakt door het UAF welzijn en cultuur Het UAF helpt al 60 jaar hoger opgeleide vluchtelingen om zich hier te ontwikkelen door studie. Voor duizenden getalenteerde vluchtelingen hebben we dat al mogelijk gemaakt: artsen, ingenieurs, economen, juristen en vele anderen. We zijn trots dat dit is beloond met de 1 e plaats in het Trouw-onderzoek naar de prestaties van 800 goede doelen. Ook nieuw gevlucht talent willen wij de kans geven zich te ontwikkelen. En dat kun jij mede mogelijk maken! Kijk op Halina Reijn overtuigt vooral met klein spel Parool van jean cocteau regie ivo van hove 2, 3 okt stadsschouwburg amsterdam betaal slechts 10,00 met de sprintpas van de stadsschouwburg ssba.nl lia-100x128mm.indd :35 en FLOOR AGENDA KOHNSTAMMHUIS, WIBAUTSTRAAT 2-4 WO 26 SEPTEMBER - DI 9 OKTOBER StudentS that Matter, SaMenwerking uaf en hva 26 september, , Kohnstammzaal Kick off Students that Matter programma met Jet Bussemaker, Ruud Lubbers, Miles Roston en Reza Al Zubaidi onder leiding van Jim Jansen. html (how to Make Love) November februari 2013 HTML is een community-art project over de liefde. Leerlingen van de IVKO, buurtbewoners uit de Pijp/Diamantbuurt en studenten van de HvA vertellen elkaar hun verhalen en geven deze vorm in een voorstelling en tentoonstelling. Voor HTML is Floor op zoek naar 50 studenten van de HVA die het leuk vinden om samen te werken met buurtbewoners van diverse leeftijden en achtergronden. HTML zoekt verhalenvertellers, spelers, dansers, muzikanten en PR en social media deskundigen die gedurende de productieperiode een of twee dagdelen beschikbaar zijn om mee te werken aan een van de werkgroepen. Het is mogelijk om HTML als stage te gebruiken. heb je interesse of wil je meer weten? Mail naar floorleercentrum@hva.nl, vanaf 1 okt meer info op Floor is een intermediair platform voor studenten, docenten en de rest van de wereld. Je kunt er activiteiten bijwonen maar ook Facebook CREATING TOMORROW

3 inhoud #04 redactioneel Start-up Sloppenwijk 6 Docent bouwkunde Ben van de Wiel ziet vooral kansen in sloppenwijken. Godendochter 10 Tessel Middag voetbalde altijd met jongens. Nu speelt ze bij Ajax. 5 jaar Spui25 14 Spui25 is een succesverhaal. Want leuk én gratis. What s the economy, stupid? 24 Voor alle alfa s. Professor Heertje legt uit wat economie is. Schuyt Mijn ergste vrees is uitgekomen, dit is veel omvangrijker dan gedacht. Met deze woorden reageerde toenmalig KNAW-president Robbert Dijkgraaf op de affaire-stapel. Wat was er aan de hand? In september 2011 werd bekend dat de Tilburgse hoogleraar sociale psychologie Diederik Stapel op grote schaal gefraudeerd had met onderzoeksgegevens. De zaak leidde ertoe dat de wetenschap in een kwaad daglicht kwam te staan, zeker nadat ook van andere wetenschappers bekend werd dat ze gesjoemeld hadden. Afgelopen vrijdag 21 september werd het rapport van de commissie-schuyt gepresenteerd. Voorzitter Kees Schuyt, emeritus hoogleraar sociologie, vindt dat er onderzoek moet komen naar de aard en omvang van wetenschappelijk wangedrag in Nederland. Lees het interview met Schuyt op pagina 34. Fraude in de wetenschap 34 De commissie-schuyt pleit voor meer onderzoek. Zonder fraude. en verder de week/het moment/navraag 4-5 op de tong 9 passie 17 objectief opinie Robbert Dijkgraaf 21 Hadjar Benmiloud 22 brieven/promoties 23 drift 27 Rectum Raiders 28 lezingenladder 30 overigens 31 Folia maakt kennis prikbord wasdom stage 41 toehoorders 42 de lezer/deining 43 Jim Jansen, hoofdredacteur Folia Magazine, (twitter) Folia Magazine 3

4 de week De UvA werd geplaagd door heftige storingen. Bij UvA-medewerkers verschenen afgelopen week alarmerende berichten rechtsonder in het computerbeeldscherm. Mededelingen als: Inmiddels is de storing in heftigheid afgenomen deden vermoeden dat we hier niet van doen hadden met een storing in het draadloze UvA-netwerk, maar met een naderende tornado. Tot overmaat van ramp werd bij browser Internet Explorer ook nog een kwetsbaarheid vastgesteld, aldus eenzelfde grijs blokje in het scherm. Maar de ICT-afdeling van de UvA is niet voor een gat te vangen en installeerde tijdelijk een nieuwe browser. Ook bij de HvA loopt de technische dienstverlening niet altijd als een zonnetje. Roosterstoringen zijn er aan de orde van de dag en medewerkers kregen recentelijk een bericht dat het nieuwe printen wat dat ook mag zijn was uitgevallen. Waar ze bij de HvA wel goed in zijn is bouwen. Een Amstelcampus hier, een paviljoen daar. Nieuwste prestigeobject: Studio HvA. Een pareltje, noemde rector Jet Bussemaker het. Een plek waar studenten zich op en top thuis voelen, volgens Martin Haring, coördinator van de minor ondernemerschap. En nu komt het goede nieuws: iedereen mag er binnenlopen. Ook buurtbewoners. Hoe huiselijk ze het hoger onderwijs hier ook proberen te maken, het verhindert niet dat het aantal Nederlandse studenten dat bij onze zuiderburen gaat studeren voor het tiende jaar op rij is gestegen. Belangrijkste reden: studeren in België is veel goedkoper. Plezant vinden de Vlamingen deze trend niet. Ten eerste omdat de Vlaamse overheid investeert in studenten die in de meeste gevallen na hun afstuderen toch weer terugkeren lees: weggegooid geld maar ook omdat die Nederlandse uitvreters stukken slechter presteren dan hun Vlaamse medestudenten. De nieuwgekozen studentenraad wil beter communiceren met UvA-studenten. Daarom bedachten de leden samen met Bureau Communicatie en Crea een éénpaginakrant, geheel in stijl van NRC Handelsblad. Voor op de wc. Een stukje democratische verantwoording, noemde de voorzitter dat op Folia Web. Gelukkig was er ook nog een goed woordje voor de Nederlandse student. Een professor noemde Nederlandse studenten in een Vlaamse krant extravert en assertief : een college met Nederlanders leeft meer. Assertief, dat is de Centrale Studentenraad van de UvA in ieder geval zeker. Het is alleen zo jammer dat het niemand opvalt. Om dat recht te zetten die jaarlijkse bekertjes jus d orange getuigden toch niet van voldoende durf hebben ze iets nieuws bedacht: de wc-krant. Geheel in NRC-stijl, maar de wapenspreuk Lux en Libertas is vervangen voor Nunc est bibendum : nu is het tijd om te drinken. Zodat iedereen die straks zijn behoefte doet op een UvA-wc weet: wij van de CSR houden heus ook wel van een biertje. Alles leuk en aardig, maar misschien dat ze die assertiviteit beter kunnen inzetten om de heftige storingen op de universiteit aan te kaarten. yyy Eva Rooijers en Gijs van der Sanden 18 september 2012 tweet van de week Fenne Het moet niet gekker worden: op de #UvA worden door de fd in nieuwe onderwijszalen geen klokken opgehangen omdat ze toch gejat worden. 4 Folia Magazine

5 Hoog boven het deelnemersveld, in een bakje bungelend aan een hijskraan, luidde actrice Lieke van Lexmond afgelopen zondag de 28e Dam tot Damloop in voor de 620 deelnemers van de HvA en UvA. De afstand van 16,09 km, van Amsterdam naar Zaandam, werd het snelst gelopen door een van de dertig wedstrijdlopers. Fysiotherapeut Jan de Graaf liep de race in 58 minuten en 40 seconden. Zijn team eindigde als vierde. Het UvA-HvA-damesteam wist de wedstrijdloop te winnen. HvA-student Mariska Visser was het snelste in 1:05:30. yyy tekst Jeff Pinkster / foto Danny Schwarz navraag Dick Toornstra Buitenmeubilair bij de nieuwe Studio HvA op het Kohnstammhof zorgt voor onenigheid. Voormalig studenten van de minor ondernemerschap werden betrokken bij het ontwerp, toch moet het meubilair misschien weg. Waarom? Dick Toornstra, hoofd klantenservice Facility Services, spreekt over een stukje interpretatie. Is dat buitenmeubilair u echt zo n doorn in het oog? Het gaat er niet om of ik het mooi of lelijk vind. Waar het om gaat is dat het ontwerp van het meubilair past binnen het totale plaatje van het plein. Kijk, er is veel tijd en moeite gestopt in de gebouwen van het Kohnstammhof. Dan zou het zonde zijn als er zomaar wat wordt neergezet. Die paar krukken en tafels moeten dus weg? Nee, dat zeg ik niet. Ik vind het belangrijk dat studenten een rol spelen bij de inrichting van het plein. Daar word ik blij van. Ons architectenbureau is momenteel bezig met het ontwerp voor de totale inrichting van het plein. Ik zie het huidige meubilair als een leuke voorbode van wat er gaat komen, en ik hoop dat het aansluit op de plannen van het architectenbureau. Daar zal ik op aansturen. Betrokkenen zeggen dat er al toezeggingen zijn gedaan. Dat is dan een stukje interpretatie. We zijn met een aantal partijen rond de tafel gaan zitten: het architectenbureau, het onderwijs dat in het pand huist en Facility Services. Die zijn als het goed is allemaal op de hoogte van de planning. Het idee was en is om er samen een enerverend plein van te maken. Wij wilden er zo snel mogelijk iets neerzetten om het plein meteen in gebruik te nemen. Studenten kwamen in dat gesprek met een concept. Wij zeiden toen: voer het maar uit. En dat moet nu misschien weer weg. Is dat niet zonde van het hout? Er gaat helemaal niks weg totdat er een nieuw ontwerp is gekomen. Van mij mag dat meubilair best blijven: ik zie ook wel dat de studenten er blij mee zijn. Maar of het huidige ontwerp inpasbaar is in het totale plan, dat is niet aan mij om te beoordelen, maar aan de betrokken partijen waaronder het architectenbureau. Het kan nog alle kanten op. yyy Gijs van der Sanden Folia Magazine 5

6 De kracht van de sloppenwijk Bewoners van sloppenwijken hebben het niet makkelijk, maar ze hebben meer mogelijkheden dan vaak wordt gedacht. En daarmee wil docent bouwkunde Bert van de Wiel ze graag helpen. Wij denken vaak: hoe kunnen mensen hierin wonen? tekst Vera Lentjes / foto s Bert van de Wiel Ongeveer een zesde van de wereldbevolking woont in sloppenwijken. Bewoners leven in zelfgebouwde hutjes aan de rand van de stad. Er is nauwelijks infrastructuur en aan schoon drinkwater en riolering is er groot gebrek. Het aantal inwoners van sloppenwijken blijft stijgen en oplossingen voor hun situatie lijken ver weg. Toch is docent bouwkunde Bert van de Wiel ervan overtuigd dat de toekomst van sloppenwijken rooskleurig kan zijn. Wij denken vaak: hoe kunnen mensen hierin wonen? Maar de mensen die er wonen werken bijvoorbeeld als riksjafietser, schoonmaker of bouwvakker in de stad, hebben soms een tv en hebben allemaal een mobiele telefoon. Smet op de stad Van de Wiel was afgelopen jaar twee keer in Bangladesh voor het afstudeerproject Living conditions in booming cities. Van de Wiel: Steden over de hele wereld zijn enorm aan het groeien. Arme boeren vertrekken van het platteland naar de stad voor betere kansen. Gezinnen vinden onderdak in sloppenwijken en slagen er daar in zich op te werken. Dat is een heel positief proces en draagt bij aan de welvaart van de stad. Maar het is ook een proces dat niet goed begrepen wordt door regeringsleiders. Zij zien sloppenwijken als een smet op hun mooie stad. In de zomer van 2011 reisde Van de Wiel in opdracht van de HvA naar Bangladesh om contact te leggen met ngo s en universiteiten om de mogelijkheden voor een onderzoeksproject te bespreken. Er bleek veel animo. In oktober vertrok hij vervolgens met vier studenten bouwkunde richting Dhaka, de hoofdstad. Zijn collega Rutger van Hogezand, docent watermanagement, arriveerde een week later met vier studenten watermanagement. Van de Wiel: We hebben geprobeerd oplossingen te vinden voor problemen in een kleine sloppenwijk in Dhaka die tijdens de moesson enorm veel last had van overstromingen. In de gemiddelde woning staat dan een halve meter water en het bed is de enige droge plek. In samenwerking met studenten architectuur en planologie van drie Bengaalse universiteiten deden de studenten in de eerste week onderzoek naar problemen in de sloppenwijk. In de tweede week ontwikkelden de studenten in multidisciplinaire teams een masterplan. Het onderzoek werd afgewisseld met colleges door Nederlandse en Bengaalse docenten. Terug in Nederland werkten de studenten op basis van het masterplan een afstudeerontwerp uit. Van de Wiel: Daar ben ik als afstudeerbegeleider echt apetrots op. Het is een drijvend huis van twee verdiepingen op een plaat van piepschuim. De bovenbouw is van bamboe en heel licht. Er is ruimte voor twee gezinnen of een gezin en een bedrijfje. De hele unit kost ongeveer 1200 euro en is, wanneer de gezinnen dit in termijnen aflossen, heel goed betaalbaar. Daarnaast zijn er ook sanitaire units en units waar tuinbouw op kan plaatsvinden. Veel mensen in sloppenwijken komen van het platteland en hebben veel kennis over tuinbouw en veeteelt. Als je het mogelijk maakt dat er voedsel gekweekt kan worden in de stad, verschaf je de mensen een inkomen en de stad voedsel. Rivier van voertuigen In april dit jaar vertrok een nieuwe groep van twaalf studenten richting Bangladesh. De reis werd volledig door de studenten zelf gefinancierd. Daarnaast was het avontuur voor veel studenten ook een mentale uitdaging. Van de Wiel: Dhaka is een niet te omschrijven chaos. Er staat twintig uur per dag file. Het verkeer is een soort rivier van voortstromende voertuigen die zich door de straten perst. Je ziet mensen zonder benen en armen die zich kruipend voortbewegen. En daarnaast lopen rijke bankiers in maatpakken naar hun werk. Het heeft iets apocalyptisch, net een schilderij van Jeroen Bosch. Een paar studenten die vaker hadden gereisd waren er snel aan gewend, maar de studenten die nog nooit buiten Europa waren geweest hadden meer tijd nodig. Voor Van de Wiel zijn de ontmoetingen met de bevolking die onder deze omstandigheden leeft enorm inspirerend. Er is geen verzekering, geen sociaal vangnet. Regelmatig valt er iemand van een steiger. Zo iemand heeft dan een dwarslaesie, maar begint weer een handeltje in de sloppenwijken. De veerkracht is heel bijzonder. Daarnaast zijn de bewoners ontzettend creatief. Als je fruit koopt op de markt krijg je dat in een heel mooie zak gemaakt van tijdschriften. Hier heb je studenten op de Design Academie die dat soort zakken ontwerpen. Het huidige internationaliseringbeleid van de opleiding bouwkunde richt zich op Europa; 6 Folia Magazine

7 Bert van de Wiel, met witte hoed, doet samen met studenten onderzoek in de sloppenwijken van Dhaka, Bangladesh projecten buiten Europa worden afgebouwd. Volgens Van de Wiel een gemiste kans. Hier ligt de bouw op z n gat. Er zijn steeds meer grote ingenieursbureaus en architectenbureaus die belangrijke zaken doen in opkomende economieën. Het is voor onze studenten heel erg belangrijk om daar ervaring op te doen. Van de Wiel hoopt dan ook dat het project in Bangladesh een vervolg krijgt. Tijdens zo n project zie je hoeveel onze studenten kunnen toevoegen en dat betekent ook dat er kansen liggen voor het Nederlandse bedrijfsleven. Er wordt vaak gedacht dat je aan sloppenwijken niets kunt verdienen, maar zo n woningbouwconcept is een geweldige start-up voor iemand die net afgestudeerd is. yyy De tentoonstelling over het afstudeerproject Living conditions in a booming city in Bangladesh is tot 1 oktober te bezichtigingen in Gebouw Leeuwenburg, Weesperzijde 190. Folia Magazine 7

8 (advertentie) bikepad the universal smartphone holder Winner NIBS Business Plan Competition 2012, London and publieksprijs Folia Startup Award 2012, Amsterdam. Bikepad by NextThing Amsterdam All rights reserved. Layout by makedsgn. Photos by Sebastian Budde. bikepad_ad_big.indd :37

9 op de tong foto Danny Schwarz Hema Nieuwendijk 174 (Centrum) Gelukkig kun je dan nog naar de Hema. Bij het meest Hollandse der Hollandse warenhuizen kun je namelijk elke dag tussen 9.00 en uur ontbijten voor één luttele euro. Daarvoor krijg je een pistoletje met bacon en omelet, een roombotercroissant desgewenst met wat aardbeienjam, en een kop koffie of thee. Zelf voegen we daar nog een pakje biologische melk en karnemelk (beide 1,50) en een glaasje verse jus ( 0,50, een flesje kost 1,50) aan toe. Opgeteld zijn we dus voor drie euro per persoon aan het ontbijten. Het eten is zeer basic, en zo smaakt het ook. De bacon is niet krokant, maar bevat ook geen kankerverwekkende zwarte stukjes. De croissant is slap, maar lekkerder dan de Euroshoppervariant. Al met al is het voedsel van het niveau van een redelijk hostel, maar dan met meer keus. Meisjes naast ons genieten van koffie met gebak ( 3,-), en voor 1,75 eet je een echte Hematompouce. Thee is er in vijf smaken ( 1,75, 2,75 voor een potje) en koffie is er van espresso ( 1,75) tot capuccino groot ( 2,50). De jongen naast ons leest Hoe te eten? van tv-kok Nigella Lawson. Kennelijk is het Hema-ontbijt zelfs culinair verantwoord. yyy Harmen van der Meulen Als student heb je het niet makkelijk. Dan heb je na jaren wachten eindelijk een kamer in het centrum bemachtigd, maar moet je het nog steeds doen met een gore, gedeelde keuken waar je kunt kiezen tussen een spoor van muizenkeutels of de geur van kattenpis. En natuurlijk net die ene keer dat jij extra vroeg bent opgestaan om uitgebreid te ontbijten voor je ochtendcollege, hebben je huisgenoten al jouw eieren en spek opgeschranst en rest er voor jou niets dan een vette pan en lege eierschalen op het aanrecht. Folia Magazine ontvangt graag je restaurant recensie en vergoedt tot 50,-. Maximaal 270 woorden, (suggesties voor de) kaders zijn welkom, maar niet verplicht. Mail je recensie naar redactie@folia.nl. Stuur je bon naar Folia Magazine, t.a.v. Stephanie Gude, Prins Hendrikkade 189b, 1011 TD, Amsterdam. Bacon & Eggs Het klassieke Engelse ontbijt bestaat over het algemeen uit gebakken eieren met bacon én worstjes, en koffie, maar wordt sinds de jaren twintig vaak aangeduid met bacon & eggs of als een zogeheten full breakfast. Dit in tegenstelling tot het Europese continental breakfast, dat meestal neerkomt op croissantjes met jam, fruitsap en thee. Vaste aanvullingen zijn baked beans en gebakken champignons. Omdat alles gebakken wordt staat het gerecht ook wel bekend als fry-up. Hema Ooit begonnen als stuntwinkel onder de naam Hollandsche Eenheidsprijzen Maatschappij Amsterdam waar alle artikelen 25 of 50 cent kostten, is de Hema uitgegroeid tot een onvervalsd stukje Nederlandse cultuur. In 2011 stond Hema dan ook in de top 3 van de top-100 onmisbare merken, opgesteld door het European Institute for Brand Management (Eurib). Wat aan die positie bijdroeg is dat het merk door een brede doelgroep als cultuuricoon wordt ervaren. Nigella Lawson Nigella Lawson (1960), the queen of food porn zoals ze ook wel genoemd wordt, brak in 1998 door met haar eerste kookboek: How to Eat. Niet getraind als kok, want ze werkte als freelancejournalist, ging haar boek vooral over haar liefde voor eten. En dat sloeg aan; in het Verenigd Koninkrijk werden exemplaren verkocht. Ook het volgende boek werd een succes, evenals haar tv-programma Nigella Bites. Haar laatste boek Nigellissima gaat over de Italiaanse keuken. Folia Magazine 9

10 Het voetballen bleef Een mannensport is voetbal allang niet meer. Zeker nu dit jaar Ajax met een team van godendochters is begonnen. Geschiedenisstudent Tessel Middag kwam over van ADO en is nu Ajacied. Ik kan het ieder meisje aanraden met jongens te trainen. tekst Clara van de Wiel / foto s Jan van Breda De massa s met schreeuwende jongetjes zijn er nog niet. Maar de eerste paar fans staan de Ajaxvrouwen in hun tweede trainingsweek al op te wachten. Een voor een worden de speelsters door twee blonde meisjes van een jaar of tien aangehouden voor een handtekening. Verder is het rustig op trainingscomplex De Toekomst. Ajax 1 is op trainingskamp in Engeland en het nieuwe seizoen laat nog even op zich wachten. Maar Ajax fonkelnieuwe team staat deze namiddag in voltallige formatie klaar voor de dagelijkse training. De kleedkamer van de vrouwen zit in een gebouw aan de overkant van de parkeerplaats en de haarbandjes en voetbalschoenen zijn roze. Verder is het tafereel nauwelijks van de mannentraining te onderscheiden. Naast fans staan ook fotografen en een paar nieuwsgierige mannen langs de lijn. Afgelopen mei maakte Ajax bekend van start te gaan met vrouwenvoetbal. Sindsdien werden van verschillende clubs speelsters aangetrokken om komend seizoen in het roodwitte shirt uit te komen. Sinds september speelt het vrouwenelftal in de BeNe League: een nieuwe competitie voor teams uit zowel Nederland als België. Ook UvA-studente geschiedenis en ADO-middenvelder Tessel Middag (19) werd naar Ajax gehaald. Vorig jaar speelde ze haar eerste jaar eredivisie bij ADO Den Haag, na jaren samen met jongens bij het Amsterdamse AVV Swift gevoetbald te hebben. De enige vrouwen die na afloop van de training in de sportkantine zitten, zijn de dames van de bar. En soms zie je hier wel eens een vrouwelijke fysio, zegt Tessel. Maar inderdaad, geeft ze toe: Een heel vrouwenelftal is hier nog wel even wennen. De ontvangst is er volgens haar Quote 10 Folia Magazine

11 niet minder hartelijk om. Alle belangrijke mensen, zoals Sjaak Swart [Mister Ajax, red.], zijn een handje komen geven om ons welkom te heten. Ik voel me hier nu al meer onderdeel van de club dan vorig jaar bij ADO. Ze zijn hier met volle overtuiging een vrouwenteam gestart. Ik heb het gevoel dat de hele club achter de beslissing staat om met vrouwenvoetbal te starten. Voetballen bij Ajax was voor Tessel niet per se een meisjesdroom die in vervul- Folia Magazine 11

12 ajax.nl Be Ne League Met ingang van het seizoen spelen de Nederlandse vrouwen niet meer in de Eredivisie, maar in de Be Ne League. Dat is een Belgisch-Nederlandse competitie, waarbij de negen Nederlandse teams de eerste helft van het seizoen tegen hun landgenoten strijden en in de tweede helft in een competitie aangevuld met de acht teams uit België. Dat gebeurt in twee aparte poules, de Be Ne League A & B. Na de eerste competitiehelft vormen de bovenste vier teams uit beide landen de Be Ne League A, de rest vormt B. De winnaar van de Be Ne League A kwalificeert zich voor de Uefa Women s Champions League. Zie ling ging. Ik was geen hardcore fan, met posters en een shirtje. Maar ik ben altijd voor Ajax geweest en ik ging ook af en toe naar wedstrijden kijken. Ik vond het mooi voor het vrouwenvoetbal dat Ajax een team ging opzetten, maar ik zat bij ADO al goed. Tijdens een gesprek in de Arena werd ze toch overtuigd naar Amsterdam te komen. Tessel: De trainer [Ed Engelkes, red.] was erg enthousiast en zag voor mij een plaats in de basis. Bovendien is hier, doordat Ajax een beursgenoteerd bedrijf is, de zekerheid dat het vrouwenteam niet zomaar weer wordt opgedoekt. Dat gaf voor mij de doorslag. Ook is de reistijd veel korter. Ik kan nu op mijn gemakje naar de training fietsen. Als welkomstgeschenk kregen alle vrouwen het uitshirt met hun naam erop. Dat wil zeggen: een mannenshirt, al is het wel een slim fit die extra strak zit. Er was geen tijd meer een speciale vrouwenlijn te ontwerpen, dus we spelen nu in een mannenshirt. Bij de eerste wedstrijd van de vrouwen was de opkomst aan enthousiaste Ajax-fans indrukwekkend, maar of alle Ajax-supporters het ermee eens zijn betwijfelt Tessel. Op internet staan ook andere geluiden. Dat het geldverspilling zou zijn of dat vrouwen en voetbal niet samengaan. Nou ja, dat hou je altijd. Aan die reactie is Tessel inmiddels wel gewend. Voetballen doet ze al sinds ze zich kan herinneren. In het begin alleen op straat, met haar buurjongetjes in de Rivierenbuurt. Vanaf haar vijfde begon ze bij voetbalclub AFC Taba en op haar veertiende stapte ze over naar de C1 van Swift. Altijd als enige meisje tussen de jongens. Tessel: Ik had vroeger vooral jongens als vriendjes en was zelf ook een beetje jongensachtig met mijn korte haar. Ik vond het dus de normaalste zaak van de wereld dat ik met ze mee voetbalde. Dat dat minder normaal was dan ze dacht ontdekte ze pas toen ze naar de middelbare school ging. Toen kwam ik er voor het eerst achter dat al die dingen een beetje raar zijn voor een meisje. En ik vond dat korte haar zelf ook niet meer leuk. Vanaf toen is de omslag gekomen dat ik meisjesachtiger werd. Maar het voetballen bleef. Het was ook in die periode dat Tessel doorkreeg dat ze niet zomaar een balletje trapte, maar er ook behoorlijk goed in was. Toen ze door de Vrouwenvoetbal is veel technischer KNVB geselecteerd werd voor een regioteam, speelde ze voor het eerst samen met andere meisjes. En merkte ze dat ze een stuk beter was dan vrouwelijke leeftijdsgenootjes. Zijn de verschillen tussen mannen en vrouwen echt zo groot? Zeker. Toen ik in de B1 zat kregen de jongens een groeispurt en waren ze ineens allemaal langer dan ik. Dan merk je een enorm verschil, bijvoorbeeld in snelheid. En zij kunnen harder schieten. Mannen kunnen een bal over vijftig meter passen door de lucht, vrouwen kunnen dat gewoon niet. Vrouwenvoetbal is veel technischer, met veel meer korte passes. Het spel is zeker anders. Hoe handhaafde je daar toch tussen? Als meisje moest ik manieren bedenken om dat te compenseren. Voordat ik de bal kreeg moest ik een goede positie kiezen, zodat ik niet meteen omver gebeukt werd en meer tijd had om de bal door te spelen. Als je niet sterk bent moet je slim zijn. Dat heb ik meegenomen nu ik met vrouwen speel. Ik kan het ieder meisje aanraden met jongens te trainen. Hoe ervaarde je de sfeer tussen al die mannen? Ik had altijd een eigen kleedkamer. Maar vóór en na de training hoorde ik natuurlijk genoeg stoere praat. Bijvoorbeeld als het over zuipen en chicks ging. Dat vond ik wel grappig om naar te luisteren, ook al kon ik er zelf niet echt aan meedoen. Om als het enige meisje in een jongensteam te spelen heeft ook erg leuke kanten. Jongens zijn in de omgang wat ongecompliceerder. En als er tijdens de wedstrijd een overtreding op me werd gemaakt, kwamen ze meteen voor me op. Moest je je als meisje niet extra bewijzen? In het begin zeker. Voor hen was het denk ik ook onwennig. Kunnen we haar gewoon vol aanpakken en mogen we haar tackelen? Maar ik heb altijd de drang om me te bewijzen. En wanneer ik dan een goede pass gaf, zag je ze denken: godver, dat is wel mijn directe tegenspeelster! De reacties van tegenstanders waren soms flauw. Van Mag ik je nummer? tot Die heeft echt geen tieten! Maar niks wat echt vervelend was. Ik vond het vooral grappig als ze mij van tevoren onderschatten. Dan dacht ik: we zullen wel zien wie er op het veld beter is. Als ze vervolgens eruit werden gespeeld door een meisje was dat de ergste vernedering. Vanaf haar veertiende ging Tessel in de nationale jeugdselectie spelen en ging ze af en toe naar het buitenland voor toernooien. Ondertussen zat ze op het Vossius Gymnasium, bleef ze spelen bij Swift en trainde ze bij het KNVB Talent Team. Toen ze zestien was toonde ADO Den Haag al interesse, maar besloot Tessel dat ze eerst haar school af wilde maken. Vorig jaar speelde ze, naast haar propedeuse geschiedenis aan de UvA, voor het eerst in de Eredivisie Vrouwen. 12 Folia Magazine

13 beneleaguelive.nl Ajax Vrouwen Op 18 mei van dit jaar maakte Ajax bekend met een vrouwenteam te starten, en op 15 juni beschikte de club over een complete selectie, onder wie Tessel Middag. De belangrijkste reden dat Ajax niet eerder met een vrouwenteam is begonnen waren de beperkte mogelijkheden tot het zelf opleiden van spelers, door strenge regelgeving. Toen die in 2011 werd aangepast, werd het voor Ajax interessant om met een team te beginnen, omdat de jeugdopleiding een van de pijlers van de Amsterdamse voetbalvereniging is. Van de eerste vier wedstrijden wist Ajax er drie te winnen. Alleen tegen koploper FC Twente werd met 1-2 verloren. Was dat niet lastig te combineren? De training was elke dag om uur, dus ik moest uiterlijk om uur weg bij de universiteit. Geschiedenis heeft gelukkig weinig contacturen, dus dat was door goed te plannen wel te doen. Studeren deed ik s avonds. En de meeste docenten hadden er wel begrip voor als ik met het Nederlands elftal naar het buitenland moest en colleges miste. Wel kan ik minder vaak aanwezig zijn op borrels en andere Je wordt als vrouw nooit rijk van voetbal studiefeesten dan ik zou willen. Dat is jammer, maar het zijn offers die je moet brengen voor topsport. Wordt de hobby echt serieus, nu bij de grootste club van Nederland? Ik merk aan alles dat Ajax een grote club is. De dingen worden goed en professioneel geregeld. We krijgen kleding en schoenen van de kledingsponsor Adidas en mooie maatpakken van Oger, die we kunnen dragen bij officiële gelegenheden. Maar uiteindelijk krijg ik alleen een kleine onkostenvergoeding. En zie je er zelf je toekomst in? In Zweden en Duitsland is de sport voor vrouwen heel groot en dat trekt me wel. Dan kun je er tijdens je speeltijd goed van leven. Maar het is nooit zoals bij de mannen, dat je in de tien jaar dat je voetbalt je pensioen voor de rest van je leven opbouwt. Je wordt als vrouw nooit rijk van voetbal. En ik kan zomaar geblesseerd raken en niet meer kunnen voetballen. Ik zou het altijd met een studie willen combineren. Voetbal is niet het enige in mijn leven. yyy Folia Magazine 13

14 Een plek voor kruisbestuiving Van kinderpsychiatrie tot stamcelonderzoek, van emotiesociologie tot het beeld van God in de Nederlandse literatuur: in academisch-cultureel centrum Spui25 bevindt de bezoeker zich altijd op het snijvlak van cultuur en wetenschap. Je maakt hier deel uit van de wereld. tekst Gijs van der Sanden / foto Monique Kooijmans ik hier neerploffen? De zaal van academischcultureel centrum Spui25 Mag is afgeladen, maar deze meneer op leeftijd fleecetrui, grijze haren, wandelstok weet nog net een stoel te bemachtigen. Andere mensen die nog aan de deur staan worden teleurgesteld. Vol is vol. Voorbijgangers kijken nieuwsgierig door de ruiten. Je ziet ze denken: wat is hier aan de hand? Nee, hoewel de opkomst anders doet vermoeden, vanavond geen internationaal vermaard bestsellerauteur die komt vertellen over zijn nieuwste boek. Op het programma staat de wetenschappelijke samenwerking tussen Rusland en Nederland. Want is wetenschap wel mogelijk in een land waar corruptie nog altijd hoogtij viert en de democratische vrijheden beperkt zijn? Hoogleraar Russische geschiedenis André Gerrits, Ruslanddeskundige Marc Jansen, VSNU-voorzitter Sijbolt Noorda en hoogleraar Computational Sciences Peter Sloot die een promotieprogramma en onderzoekscentrum aan het opzetten is in Sint Petersburg gaan hierover in debat onder leiding van Kysia Hekster voormalig Ruslandcorrespondent bij de NOS. De journalist opent met een persoonlijke anekdote. Toen ik vertrok uit Rusland, vertelt ze, kreeg ik van mijn Russische vrienden een T-shirt. Daarop stond de tekst: Rusland is met het verstand niet te bevatten. Instemmend geroezemoes uit de zaal. De avond is begonnen. Visitekaartje Spui25 viert deze maand haar eerste lustrum. Vijf jaar geleden maakte de merchandisewinkel van de UvA hier plaats voor een, zo is te lezen op de website, podium dat een verbinding vormt tussen de Universiteit van Amsterdam en de culturele praktijk. De oprichters toenmalig collegeleden Sijbolt Noorda en Mieke Zaanen, toenmalig Dit is een Triple A-locatie directeur Amsterdam University Press Saskia de Vries, directeur Athenaeum Boekhandel Maarten Asscher, en Wim Koning, toenmalig directeur Amsterdamse Universiteits Vereniging vonden dat die brug tussen wetenschap en cultuur nog te weinig aanwezig was in het debat- en lezingenaanbod in de hoofdstad. Het bleek een succesvolle formule: in korte tijd ging het centrum van twee activiteiten per week naar gemiddeld twee programma s per dag. In 2011 bezochten ruim mensen het centrum, volgens het jaarverslag. Eerder op de dag vertelt Margot Dijkgraaf, directeur van Spui25 en literair criticus voor NRC Handelsblad, in dezelfde ruimte hoe dat succes te verklaren is. Kijk om je heen, zegt ze enthousiast, wijzend naar de boekwinkels, de cafés en het komen en gaan van mensen op het Spui. Waarom zou je hier alleen maar sweaters verkopen? Dit is een Triple A-locatie. Je maakt hier deel uit van de wereld. Spui25 is het visitekaartje van de UvA geworden. Maar de locatie is volgens Dijkgraaf niet de enige succesfactor. Bijeenkomsten zijn bijna altijd gratis, inhoudelijk en kort maar krachtig. En omdat wij met verschillende partners samenwerken, vindt er altijd een unieke kruisbestuiving plaats. Met een budget van 1,5 ton per jaar werkt Spui25 volgens Dijkgraaf met dubbeltjes en kwartjes. Daarom werkt het centrum van meet af aan samen met verschillende partners waaronder de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen (KNAW), de Nederlandse Organisatie voor Wetenschappelijk onderzoek (NWO), NRC Handelsblad en Athenaeum Boekhandel die maandelijks samenkomen in een redactieraad. De kruisbestuiving waar Dijkgraaf het over heeft, gebeurt hier. Dan zegt iemand van de boekhandel: Ik wil wat met dit boek. Waarop iemand van de KNAW antwoordt: Ik weet nog wel een wetenschapper die daar een interessante kijk op heeft. Zo wordt een onderwerp van alle kanten belicht. Terug naar het debat. Hoogleraar André Gerrits twijfelt: moet hij de stelling verdedigen Rusland: onmogelijk te negeren, moeilijk mee samen te 14 Folia Magazine

15 werken of Rusland: moeilijk te negeren, onmogelijk mee samen te werken? Op een powerpointpresentatie laat hij de index of globilization van verschillende landen zien de mate waarin een land is gemondialiseerd. Rusland scoort laag. Peter Sloot knikt. PhD s, zegt hij, worden in Rusland bijvoorbeeld op lang niet alle universiteiten erkend. Dat levert voor buitenlandse promovendi allerlei praktische problemen op. Sijbolt Noorda plaatst een kanttekening. Dat geldt niet alleen voor Rusland, maar voor meer grote landen, zoals India. Die hebben een eigen waarderingssysteem. Waarom zouden we steeds zo ons vergrootglas leggen op de verschillen tussen Rusland en Nederland? Een van de bezoekers: Nou meneer Noorda, omdat we het vandaag toevallig hébben over Rusland. Het publiek lacht uitbundig. De Spui25-bezoeker laat zich niks wijsmaken, vertelt Dijkgraaf. Ze noemt de bezoekers slimme, nieuwsgierige mensen, die boven op de actualiteit zitten. Dat het publiek alleen maar uit ouden van dagen uit een ver UvA-verleden zou bestaan, ontkracht ze. Een derde van de bezoekers is inderdaad gepensioneerd, maar het aandeel studenten en mensen van middelbare leeftijd is even groot. Het hangt van de activiteit af met wat voor bezoekers de zaal is gevuld. Toen we hier een debatavond hadden over het verdwijnen van de kleine talenopleiding, zat het hier bomvol studenten. Niet echt een vraag Ik heb niet echt een vraag, maar meer een opmerking, zegt een vrouw met bril en zwart jasje als Kysia Hekster haar de microfoon voorhoudt. De gasten op het podium hebben gesproken, nu is het tijd voor het publiek om zich in de discussie te mengen. Ik ben werkzaam bij het Ministerie Een derde van de bezoekers is gepensioneerd van Buitenlandse Zaken, en Er volgt een lang vertoog over de kansen die academische samenwerking met Rusland kan bieden. Meer mensen die niet echt een vraag hebben zullen vanavond de microfoon voorgehouden krijgen. Soms blijft hun opmerking hangen, soms wordt ze van commentaar voorzien door iemand op het podium. Hekster loopt kriskras door de zaal om iedereen zijn zegje te laten doen. Grappend: Dat kunnen wij tegenwoordig hè, bij het NOS-journaal: lopen. Bij de borrel, na afloop van het programma, blijkt dat veel mensen elkaar hier kennen. Ze schudden elkaar de hand, evalueren de avond. Ik kom hier elke maand wel zo n drie tot vier keer, vertelt een man van in de vijftig met een glas witte wijn in de hand. Naar deze avond wilde ik graag gaan, want Rusland heeft al jaren mijn interesse. Weet je wat het is met dat land? Ze hebben maar twee exportproducten: gas en vrouwen. Een student journalistiek & media vertelt dat hij hier ook meer dan eens is geweest. Soms zie ik wat voorbijkomen in de nieuwsbrief, en denk ik: hé, daar weet ik niet zo veel over. Zoals vanavond. Je steekt er wat van op. Spui25 klinkt, kortom, als een succesverhaal. Maar kom nou, het kan toch niet voortdurend van een leien dakje gaan? Dijkgraaf denkt even na. Nou, we hebben hier wel eens lunchlezingen: Broodje Kennis. De eerste keer zaten er tachtig mensen in de zaal, de keer daarna ineens twintig. Ze lacht. Laat ik zeggen dat wetenschappers tussen de middag beter scoren dan dichters tussen de middag. Dichters moeten meer rond borreltijd zitten. Dijkgraaf kan gerust zijn. Ook Ruslandkenners doen het prima rond borreltijd. Eigenlijk had er wodka moeten zijn, zegt een van de aanwezigen. Een klein verbeterpuntje. yyy Spui25 viert haar vijfjarig bestaan met een speciaal Lustrumprogramma dat duurt tot en met 19 oktober, met als thema De toekomst. Toegang is gratis, reserveren verplicht. Voor meer informatie over het programma, zie SPUI25.nl. Folia Magazine 15

16 (advertentie) HET BEGIN COLLEGEJAAR HET BEGIN

17 Hekserij passie Voor Ivonne Mantel (projectsecretaris huisvestingsontwikkeling aan de UvA) is hekserij de rode draad in haar leven. Ik ben niet religieus opgevoed, maar zolang ik me kan herinneren, ben ik op zoek naar een hoger doel in het leven. Dat heb ik gevonden in de natuurreligie en hekserij. Mijn leven stem ik zo veel mogelijk af op de seizoenen in de natuur. De lente is de tijd om een zaadje te planten. Zo begon ik in de lente van 2011 na te denken over nieuw werk. Dat ik per 1 juni aan een nieuwe baan ben begonnen, is niet toevallig. De zomer is de periode om te genieten. De herfst is een geschikte periode om te oogsten, maar ook om los te laten. Vriendschappen en relaties heb ik in die periode verbroken. Dat gaat niet heel bewust. Het is een onderstroom in mij die daarvoor zorgt. Afgelopen maandag was het volle maan. Dat vierde ik met een dankbaarheidsritueel omdat ik erg blij ben met mijn nieuwe baan. Eerst trok ik een beschermende cirkel om me heen die negatieve energie buitenhoudt. Met een sjamanistische drum bracht ik mezelf in trance. Op een briefje beschreef ik hoe dankbaar ik was. Dat briefje verbrandde ik zodat de boodschap de spirits kon bereiken. Hekserij is de rode draad in mijn leven. Het zit in mijn botten en mijn bloed, mijn ziel en mijn geest. Soms ben ik somber en laat ik me meeslepen als het privé of op mijn werk niet lekker loopt. Als ik dan een vogel hoor fluiten, gaat er een deurtje open in mijn geest en voel ik me weer verbonden met de aarde en de kosmos. Dat geeft me kracht en energie. yyy tekst Eva Rooijers / foto Fred van Diem Folia Magazine 17

18 18 Folia Magazine

19 De beer van Barentsz Kunsthistoricus Ella Reitsma beschrijft in haar boek Duizend en meer verhalen op sterk water de geschiedenis van het 175 jaar oude Zoölogisch Museum Amsterdam. Het museum werd vlak voor de Tweede Wereldoorlog wegens failissement eigendom van de Universiteit van Amsterdam en was tot vorig jaar onderdeel van de Faculteit der Natuurwetenschappen, Wiskunde en Informatica (FNWI). Reitsma schrijft over de geschiedenis van het museum en over de collectie. De verzameling van het museum bestaat uit miljoenen objecten, waaronder deze opgezette ijsbeer die werd geschoten tijdens de expeditie van het schip Willem objectief Barentsz naar het arctisch gebied in Naast de ijsbeer een van de pronkstukken uit de verzameling bestaat de collectie uit skeletten, dieren op sterk water, insecten, schelpen, vissen, slangen en nog veel meer. Ontdekkingsreizigers namen de dieren en planten mee van hun verre expedities: ze werden gedroogd, gepekeld, op alcohol gezet of soms zelfs levend meegebracht. Inmiddels zijn de naturalia, waaronder een compleet walvisskelet, vele soorten insecten en duizenden potten met dieren op sterk water, verhuisd ten gevolge van de cultuurbezuinigingen. Alle universitaire natuurhistorische collecties zullen in de nabije toekomst volgen. Reitsma schreef dit boek in opdracht van Sandrine Ulenberg, de laatste directeur van het ZMA, ter gelegenheid van de verhuizing van de collectie van Amsterdam naar het Nederlands Centrum voor Biodiversiteit Naturalis in Leiden, een samenwerking tussen het Zoölogisch Museum Amsterdam, Universiteit Leiden, Wageningen Universiteit, Nationaal Herbarium Nederland en Nationaal Natuurhistorisch Museum Naturalis. Het boek wordt 2 oktober gepresenteerd bij de Bijzondere Collecties. yyy tekst Fien Veldman / foto Ella Reitsma Folia Magazine 19

20 opinie Onderzoek is de basis Onderzoek moet een prominentere plek in het bacheloronderwijs krijgen, betoogt Ieme van der Poel. illustratie Marc Kolle van een docent. Het is dus zaak om studenten vanaf het allereerste begin te laten kennismaken met het onderzoek dat de grondslag vormt Hoe verhoudt het bacheloronderwijs zich tot het onderzoek dat aan de UvA wordt verricht? Wie deze vraag voorlegt aan studenten en docenten zal merken dat er tussen beide groepen een opmerkelijke discrepantie bestaat. Docenten beschouwen doorgaans de vraag alleen al als overbodig: natuurlijk is hun onderwijs gekoppeld aan hun onderzoek, óók in de bachelorfase. Studenten daarentegen reageren vaak vol onbegrip. Dat geldt zeker voor mijn faculteit, Geesteswetenschappen, waar zelden een docent in een witte laboratoriumjas wordt aangetroffen. Vaak weten bachelorstudenten niet eens dat de overgrote meerderheid van de staf een deel van zijn werktijd besteedt aan onderzoek. En zelfs als dat wel het geval is, dan gebeurt het maar zelden dat ze van dit geheime leven van hun docenten iets terugvinden in de collegestof. Er bestaat voor mij geen enkele twijfel dat het onderzoek, juist in de bachelorfase, een meer prominente plaats moet krijgen dan nu doorgaans het geval is. Docenten die zich in hun colleges beperken tot kennisoverdracht, moeten niet verbaasd of beledigd zijn wanneer studenten, zoals valt af te leiden uit hun woordgebruik, de universiteit als een verlengstuk van het vwo beschouwen. Ze hebben les in plaats van college en voor de klas staat een leraar in plaats 20 Folia Magazine

21 Dijkgraaf van ons wetenschappelijk onderwijs. Daarbij verdient het naar mijn idee de voorkeur om stapsgewijs te werk te gaan en om te beginnen bij het probleem in plaats van de methode. Ter illustratie een voorbeeld ontleend aan mijn eigen onderzoeksterrein: Franse koloniale literatuur. Geen universitaire topsector, het dient gezegd, maar juist daarom wellicht heel geschikt om mijn pleidooi voor een grotere zichtbaarheid van het onderzoek, universiteitsbreed, kracht bij te zetten. In het kader van het letterkunde-onderwijs bij de opleiding Frans lezen eerstejaarsstudenten L Hôte (1954), een verhaal van Albert Camus dat speelt in Algerije op het moment dat de eerste tekenen van het gewapende verzet tegen het Franse koloniale bewind zich aandienen. Het verhaal staat op de leeslijst om studenten vertrouwd te maken met het begrip focalisatie. Dit heeft betrekking op de keuze van het vertelperspectief, waarmee de schrijver, net als bij de lens van een camera, kan bepalen welke hoek hij kiest om zijn verhaal aan de lezer te presenteren. In L Hôte, dat de confrontatie tussen een Franse onderwijzer en een Algerijnse gevangene beschrijft, ligt het vertelperspectief volledig bij de Fransman die als onderwijzer het koloniale gezag vertegenwoordigt. Over wat de Algerijn ziet en voelt tasten we volledig in het duister. Onze beleving van het verhaal valt, door de wijze waarop Camus het heeft vormgegeven, volledig samen met die van de onderwijzer. De onderzoeksopdracht voor de studenten Frans bestaat erin het verhaal van Camus te herschrijven, maar nu vanuit het perspectief van de Algerijn. Door deze exercitie verwerven ze niet alleen inzicht in de verteltechnische kant van het verhaal, ze ondervinden ook hoe spanning in een tekst wordt opgebouwd. Maar daarnaast biedt het verhaal van Camus ook een eerste aanknopingspunt om het begrip culturele diversiteit onder de loep te nemen. Het laat zien hoe een confrontatie met de onbekende ander kan uitmonden in angst voor die ander, dat op zijn beurt weer een belangrijke voedingsbodem voor xenofobie kan zijn. Zo vormt een betrekkelijk simpele schrijfopdracht in het eerste jaar van de opleiding de opstap voor een reeks onderzoeksactiviteiten waarbij studenten, door het actief herschrijven van een bestaande tekst, zelf de problemen ontdekken waarvoor de literatuurtheorie (maar ook de geschiedenis en de filosofie) hen vervolgens het gereedschap aanreiken om ze op een adequate wijze te duiden. Dit leidt tevens tot het besef hoezeer de (literaire) vorm bepalend is voor de interpretatie van een tekst. Natuurlijk is het gemakkelijker om researchintensief onderwijs een plaats te geven binnen een betrekkelijk kleine studierichting zoals Frans dan bij opleidingen waar men met zeer grote aantallen studenten te maken heeft. Daarnaast zal het niet alle docenten even gemakkelijk afgaan om studenten de noodzakelijke ruimte te bieden om fouten te maken, zonder direct klaar te staan met het juiste antwoord. Maar dat is geen reden om de uitdaging die research-intensief onderwijs ons biedt uit de weg te gaan. Zo maken we van de leraar weer een docent en van de student een junior-onderzoeker in de dop. yyy Ieme van der Poel is hoogleraar Franse letterkunde en directeur van het College of Humanities. Onbetaalbaar We proberen altijd onze kinderen bij academische activiteiten te betrekken. Zeker toen ze nog jong en politiek incorrect waren, kon dat soms tot wat pijnlijke situaties leiden. Zo herinner ik me een facultaire borrel, waar mijn vijfjarige zoontje erop stond om aan iedereen vragen of hij of zij mijn vriendje was. Mijn vriendenkring is nog nooit zo groot geweest als die dag. Of de gelegenheid waarbij een ander schatje bleef doorvragen wie nu precies mijn baas was en of die dan ook echt zo veel slimmer was. Toch zijn die ervaringen, van een handtekening van André Kuipers tot een potje badminton met een Nobelprijswinnaar, in de woorden van een creditkaartenverkoper: onbetaalbaar. De grootste zorg is dat de kinderen je niet te veel voor gek zetten. Een oude man vertelde me wat dat betreft het beste verhaal. Lang geleden, nog voor de oorlog, had zijn vader de gelegenheid om met het gezin een bezoek te brengen aan Albert Einstein. Maar voordat ze de autorit naar Princeton gingen maken, moesten de kinderen wel eerst goed geïnstrueerd worden. Vandaag zouden ze een belangrijk man ontmoeten, misschien wel de belangrijkste man die ze in hun hele leven zouden ontmoeten. Ze moesten zich dus netjes gedragen. Dat was niet gemakkelijk, want deze man was anders dan anderen. Hij droeg geen sokken en zijn haar stond alle kanten op. Vader zou die dag dan ook het woord doen. Zo gezegd, zo gedaan. Op hun paasbest meldde het gezin zich voor de deur van de beroemde geleerde. De deur werd opengedaan door een persoon die precies voldeed aan de beschrijving. Geen sokken en wilde grijze haren die alle kanten op stonden. Dag, professor Einstein, zei de vader plechtig. Waarop de persoon zei: Ik ben zijn zus. De kinderen kwamen niet meer bij van het lachen. yyy Robbert Dijkgraaf g Folia Magazine 21

22 opinie Benmiloud Behoud de studieweek De afschaffing van de studieweek op de Faculteit Economie & Bedrijfskunde moet ongedaan worden gemaakt, vinden Sytske de Jong en Jan-Tjibbe Steeman. Slechts één week voordat de studenten van de Faculteit Economie & Bedrijfskunde van hun welverdiende zomervakantie mochten genieten, ontstond er onrust op het Roeterseilandcomplex; het bestuur besloot dat de studieweek per direct afgeschaft zou moeten worden. De collegevrijeweek, ooit bedoeld als voorbereidings- en repetitieweek, wordt door dit besluit verplaatst naar de tussentoetsweek. De studentenraad keurt dit besluit af. De opleidingscommissies, de ondernemingsraad en niet geheel onbelangrijk de studenten in vorm van de studentenraad zijn allen gepasseerd in deze kwestie. Via de geruchtenmachine en wandelgangen moest het de studenten ter ore komen dat er grote veranderingen op de faculteit zouden plaatsvinden. Het afgelopen collegejaar stond voor de faculteit in teken van vele veranderingen; een nieuwe decaan, de implementatie van het systeem, de reorganisatie van het werknemersbestand en de herstructurering van het Roeterseilandcomplex. Dit alles om de faculteit weer op de rails te krijgen na een periode van financieel zware tijden. Het is duidelijk dat het bestuur voortvarend te werk gaat in zijn ambitie voor studiesucces, maar wij vinden dat het besluit omtrent de studieweek te lichtzinnig gemaakt is. Het bestuur meent dat deze verandering geen studentenaangelegenheid betreft omdat het sléchts een wijziging in de allocatie van uren is. Hiermee gaat zij voorbij aan het feit dat van álle ingevoerde veranderingen, juist deze verstrekkende gevolgen heeft voor de FEB-student. De petitie die wij als FSR rondom dit onderwerp initieerde leverde in één zomerweek vijfhonderd handtekeningen op; een duidelijk signaal aan het bestuur. Wij plaatsen veel kanttekeningen bij het proces rondom het afschaffen van de studieweek. Maar ook op de inhoud hebben wij kritiek. De maatregel zal volgens ons averechts werken. Repeteren voor de tentamenweek is essentieel voor opleidingen waar men weinig college volgt en veel aan zelfstudie moet doen. Het wegvallen van deze week is in dit licht dan ook onacceptabel, zeker als men bedenkt dat veel FEB studenten geen midterms hebben. Hiermee verwordt de collegevrije week in week vier tot een loze week. Juist omdat wij én het bestuur van de FEB datzelfde doel van studiesucces nastreven, voelen wij ons omtrent deze zaak genoodzaakt om de stap naar de geschillencommissie te zetten. Zodat de studentenmedezeggeschap in de toekomst niet meer gepasseerd zal worden, zeker niet inzake een onderwerp met ingrijpende gevolgen voor de FEB-student. yyy Sytske de Jong en Jan-Tjibbe Steeman zijn lid van de Facultaire Studentenraad Economie en Bedrijfskunde. Te cool voor school Cool, tof, hip, vet, gaaf of dolletjes. Het woord hangt af van je geboorteplaats en -jaar, maar de survival of the fittest begon voor velen op de basisschool. Cool zijn had zo zijn voordelen; coole kinderen werden vaker door jarige kinderen uitgekozen om mee te gaan trakteren bij juffen en meesters van andere klassen. Lees: coole kinderen kregen meer snoep. De andere voordelen... nou ja, snoep is op die leeftijd het enige wat telt. Cool zijn draaide destijds vooral om uiterlijk, en in de lagere klassen was dat nog simpel: je had rijke en overhaalbare ouders, of je had die niet. In het eerste geval was je de trendsetter met merkgympen in een knalkleur, in het tweede geval probeerde je de trendsetter bij te houden door je eigen ouders te manipuleren, of door gympen van een willekeurige textielsuper toe te takelen met viltstift. Op de middelbare school werd het ingewikkelder om cool te zijn. Daar moest worden geconcurreerd met coole kinderen uit andere klassen, en werd er ook nog eens van je verwacht dat je de laatste must-haves had weten te incorporeren in je eigen zogenaamd unieke stijl (zogenaamd omdat de goths, kakkers en alternatievelingen allemaal op elkaar leken). Maar zolang er merkjes op je verkleedpak stonden, zat je meestal wel goed. Nu zijn we aangekomen bij de hogeschool en universiteit, tijdens het begin van een nieuw schooljaar, anno En godzijdank, de druk om hippe kleren te dragen lijkt afwezig, want de mensen die geen hersens hebben zijn er voor de toelatingen allang uitgefilterd. Er zijn wel studenten die heel hippe kleren dragen, maar die doen dat omdat hun eigen unieke stijl is-ie weer modieus is en niet om mee te lopen met de rest. Want als er iets oncool is, dan is het wel meelopen. Conclusie: cool doen is eindelijk uit de mode. Tenzij je je textiel superschoenen hebt bewerkt met viltstift en glitters. Dan ben je een baas. yyy Hadjar Benmiloud 22 Folia Magazine