De verrijzenis van Mickey Rourke in Aronofsky s THE WRESTLER. Geveld maar niet uitgeteld

Transcriptie

1 De verrijzenis van Mickey Rourke in Aronofsky s THE WRESTLER Geveld maar niet uitgeteld De man uit het verleden heeft opnieuw een toekomst schreef Time nadat Mickey Rourke s comeback THE WREST- LER in Venetië met een Gouden Leeuw werd bekroond. Officieel ging de prijs naar het melancholische worsteldrama maar door de intense vertolking van Rourke en de parallellen tussen het verhaal en zijn leven werd de krachttoer vooral op het conto van de voormalige ster uit Rumble Fish geschreven. Waardoor het eerherstel van de na The Fountain uitgespuwde Darren Aronofsky bijna ongemerkt verliep. De regisseur van Requiem for a Dream herontdekte dat het meest opwindende aspect van filmmaken het werken met acteurs is. I V O D E K O C K Ik wou slechts het authentieke levensverhaal van een worstelaar vertellen en zijn levensstijl tonen, aldus Darren Aronofsky, velen kijken neer op worstelen maar hoe meer research ik deed, hoe complexer en tragischer die wereld voor mij werd. Samen met scenarist Robert D. Siegel ontwikkelde de cineast een donkere variant van het klassieke sportdrama; de neergang en mislukte heropstanding van een ooit gereputeerd vechter. Randy The Ram Robinson is een professionele worstelaar die groot was in de jaren 80 maar twintig jaar later aan het einde van zijn Latijn blijkt. Hij leeft in een woonwagenpark, vult zijn mager loon als (door zijn baas vernederde) winkelhulp aan met worstelwedstrijden tijdens de weekends en kan alleen nog bij kinderen ontzag afdwingen. Respect (en een tikkeltje liefde) krijgt de voormalige koning van de ring uitsluitend van zijn collega-worstelaars, lotgenoten die elkaar vinden (om de kampen te ensceneren ) in groezelige achterafzaaltjes. Locaties die aangeven dat deze showbeesten deel uitmaken van een marginale maar levendige cultuur. Hun manier van leven situeert zich aan de rand van de American way of life, hun traject toont de duistere kant van het archetypische Amerikaanse succesverhaal. Darren Aronofsky maakte naam met een even gestileerd als emotioneel transcendentaal drieluik. Pi was een nachtmerrieachtige samenzweringsthriller gedraaid in zwart-wit, Requiem for a Dream een hyperactief gemonteerde subjectieve kijk op het leven van drugsverslaafden, The Fountain een gelaagd spiritueel liefdesverhaal waarin verleden en toekomst, leven en dood, botsen. Het visuele contrast met de korrelige beelden, de handgehouden opnames en het harde realisme van THE WREST- LER is groot. Aronofsky s nieuwste is een kleine, fragiele film die het Amerikaanse neorealisme uit de jaren 70 combineert met de pathos van de klassieke Hollywoodcinema uit de periode Ik wou iets doen met een heel andere energie, stelt Aronofsky, iets waar de visuele stijl minder voort- 12 FEBRUARI 09 FILMMAGIE #592

2 vloeit uit het verhaal en meer uit Mickey Rourke en mijn verlangen om een acteursfilm te maken (zijn volgende, The Fighter, is een boksfilm met bad boy Mark Wahlberg in de hoofdrol). THE WREST- LER is in die zin de pendant van Gran Torino, Clint Eastwoods stukje Americana (de auto van de titel is net zoals de worstelaars een exponent van de Amerikaanse culturele folklore) dat even liefdevol kritisch is, maar als acteursfilm het spoor van de uitvergrote realiteit volgt. Aronofsky zoomt meer op de details in. De vertwijfelde en beschaamde blik van worstelaars die wachten om handtekeningen en prullaria te verkopen aan de schaarse bezoekers van een fanmeeting, de medische verzorging van wonden na gevechten, de afspraken in de coulissen ( Heb je bezwaren tegen nietjes? vraagt een tegenstander), het prepareren van opgeblazen lichamen met injecties, scheermesjes die het bloed doen stromen, Randy s hoorapparaat of zijn lange blonde lokken die onder een haarnetje verdwijnen, het bezoek aan zielloze stripclubs, het ontwaken in de eigen auto Niets is meer ontluisterend en ontroerend dan het volgen van een anonimiteit nastrevende voormalige vedette die een delicatessenklant een beetje meer of een beetje minder tracht te geven. Een even absurde als onmogelijke opdracht voor iemand die alleen kan ontsnappen door zich aan de snijmachine te verminken. THE WRESTLER is een harde maar melancholische film die zowel op emotioneel als op fysiek vlak gewelddadig en visceraal is. De worstelscènes zijn rauw en realistisch, lichamen rammen tegen het canvas en de camera duwt ons met de neus op kwetsuren. Maar ook in gesprekken en relaties komen de slagen aan. Mannen en vrouwen kwetsen elkaar uit zelfverdediging. Uit overlevingsdrang. We leven mee met de getekende geesten in gebroken lichamen omdat Aronofsky elk cynisme weert. Net zoals zijn personages is hij ontwapenend eerlijk, teder en kwetsbaar. Waardoor we verder kijken dan de conventies van het verlossingsverhaal en het clichéhoofdpersonage een figuur van vlees en bloed wordt. Letterlijk en figuurlijk. De parallel tussen het leven van de worstelaar met de Christustatoeage op zijn rug en de carrière van Mickey Rourke die na vroeg succes zijn eigen neergang veroorzaakte is evident. Maar de acteur doet meer dan zichzelf spelen. Door het narcisme te overstijgen komt hij bij een metafoor uit. Het verhaal van Randy is dat van een has-been die met een mix van schaamte en tristesse op de harde realiteit reageert. Aronofsky kadert het in de donkere dubbelzinnigheid van (Amerikaans) populair entertainment. Een terugkerend shot in THE WRESTLER is een travelling die Randy van achter zijn rug volgt telkens hij een nieuwe ruimte binnentreedt. Alsof de warrior, de strijder, elke keer een arena instapt om een nieuw gevecht aan te gaan. Alles is voor Randy een strijd: zich door fans naar de ring begeven, door de gangen van de winkel naar de delicatessentoog gaan of het voetpad naar de woning van zijn dochter nemen. Via dat motief geeft Aronofsky aan dat het leven voor Randy een test is, een constante beproeving die hij dreigt te verliezen. In een discussie over The Passion of the Christ vertelt een vriendin Randy dat Jezus heel wat te verduren kreeg. Hij was a tough dude, een taaie kerel, besluit Randy. Zijn eigen onbuigzaamheid en roekeloosheid bleef niet ongestraft. Wanneer je een kaars aan beide kanten opbrandt, betaal je de prijs beseft Randy. Onder meer zijn huwelijk en zijn relatie met zijn dochter Stephanie leed onder zijn worstelaarsbestaan. Wanneer hij na een brutaal gevecht bezwijkt aan een hartaanval ( Je stierf bijna, de volgende keer zal je niet zo gelukkig zijn voorspelt een dokter die professioneel worstelen geen goed idee vindt) tracht hij de draad opnieuw op te pikken met zijn aarzelende dochter ( Waar was jij toen ik wou dat je voor me zorgde? ). Zijn biecht tijdens een wandeling op de pier is hartverscheurend. Ik ben een oud, gebroken stuk vlees, zegt Randy, en ik ben alleen. Ik verdien het om alleen te zijn. Alleen wil ik niet dat je me haat. Stephanie ontdooit na deze stuntelige bekentenis maar Randy verknalt het opnieuw door een afspraak te missen na een in een cocaïneroes gedrenkte vrijpartij. Ik weet niet waarom ik dat doe zegt hij. Omdat je een fuck-up bent, iemand die alles verknoeit is het antwoord van Stephanie. Meer triest dan bitter besluit Randy de enige plaats waar ik gekwetst raak, ligt buiten de ring, de wereld geeft niet om mij. Na een kort afscheid, dat de weg opende voor een nieuw leven, keert Randy ondanks de gezondheidsrisico s naar de ring terug voor een herkansing. Een nieuwe kamp tegen zijn oude vijand The Ayatollah. Ingeleid met een publieke biecht. Ik sta nog recht, zegt Randy, men heeft gezegd dat ik uitgeteld was, een loser. Maar alleen jullie, mijn publiek, mogen zeggen wanneer het gedaan is. Voor jullie doe ik het, want jullie zijn mijn familie. Na een brutaal, pijnlijk gevecht klautert Randy op de ringtouwen voor een finale Ram- Jam, de duiksprong van zijn gepijnigd lichaam richting rivaal en canvas. Waarbij hij zijn grootste angst blootgeeft. De angst om onopgemerkt te blijven, te leven wanneer niemand toekijkt. Het thema van eenzaamheid in het hart van de spektakelmaatschappij wordt door Aronofsky nog via een andere invalshoek bekeken. Stripteasedanseres Cassidy is net zoals Randy een performer op de terugweg. Ook zij leeft van haar lichaam en merkt dat je niet eeuwig kan schitteren. Ook zij draagt op haar lichaam sporen (tatoeages) van het verleden dat ze niet kan loslaten ( Leve de jaren 80! ). Ook zij verdient amper voldoende om te overleven. Ook zij gelooft dat de club en de echte wereld niet te combineren zijn. Aronofsky geeft hier aan dat populair entertainment in de houdgreep van het kapitalisme zit. Lichaam en bloed zijn werkinstrumenten in een cultuur waar lust en pijn handelswaren werden. Net zoals haat en geweld. Niet toevallig schreeuwt het publiek USA! wanneer Randy de Iraanse Ayatollah bewerkt met diens vlag. Van Reagan tot Bush is er weinig veranderd. Het spektakel blijft bij toeschouwers primaire gevoelens losmaken: agressie, sadisme, wraak, racisme. Ook hier is er een raakpunt tussen THE WREST- LER en Gran Torino, waar de geest van Dirty Harry met het geweten van een Christusfiguur worstelt. Randy the Ram betreurt dingen maar kampt niet met zelfbeklag. Het is Aronofsky die ons duidelijk maakt dat een geënsceneerd gevecht kan leiden tot echte pijn, dat kunstmatig spektakel echt wordt wanneer het stoelt op authentieke emoties. Zeker wanneer het met lichaam en ziel wordt gedragen door een fragiele reus, vol pathos en contradicties, zoals Mickey Rourke. Een man die geveld is maar niet uitgeteld. Die verrijst in een louterende tragedie. Een meesterlijk drama dat de kijker een emotionele dreun verkoopt. sportdrama / reg. Darren Aronofsky / sce. Robert D. Siegel / fot. Maryse Alberti / mon. Andrew Weisblum / muz. Clint Mansell / act. Mickey Rourke (Randy The Ram Robinson), Marisa Tomei (Cassidy), Evan Rachel Wood (Stephanie Robinson), Mark Margolis (Lenny), Todd Barry (Wayne), Wass Stevens (Nick Volpe), Ernest Miller (The Ayatollah) / pro. Darren Aronofsky & Scott Franklin / USA / 2008 / 109 / dis. Imagine > R E L E A S E 1 1 F E B R U A R I FILMMAGIE #592 FEBRUARI 09 13

3 MICKEY ROURKE: Het doet pijn om te beseffen dat de tijd vliegt De ster van THE WRESTLER werd na de wereldpremière in Venetië op een daverend applaus onthaald. Ik speel een man wiens glorietijd er op zit, in een trailer woont, door zijn vrouw is verlaten en een dochter heeft die een junk en lesbo is. Hij is een dromer die tot over zijn oren in de miserie zit en in schaamte leeft. Aldus een bloedeerlijke Mickey Rourke over Randy The Ram, zijn lucky shot. J U L I E D E C A B O O T E R Ik kan parallellen trekken met mijn carrière die ik vijftien jaar geleden weggooide. Tot voor kort werkte ik niet meer. Ik denk dat het beter is dat je in je leven niks hebt gepresteerd dan een has-been te zijn. Er bestaat geen vreselijker gevoel. En dikwijls heb je alle ellende alleen jezelf te verwijten. Deed je voor je rol van beroepsworstelaar inspiratie op in het wereldje? MICKEY ROURKE: Ik ben geen worstelfan. Eerlijk: omwille van mijn boksachtergrond had ik voor die sport aanvankelijk weinig respect. Ik keek er op neer als puur vertier. Tot Darren me twee maanden lang naar een worstelschool stuurde. Ik brak alles wat je maar kan breken! Langzaamaan groeide mijn ontzag voor die gasten. Het is dan wel gechoreografeerd en het dient dan wel tot volksvermaak, je bent toch geblesseerd wanneer een beer van 120 kilo je naar de overkant van de ring mept. Tijdens onze research bekeken we heel wat worstelaars, van in de jaren 60 tot nu. Velen zijn beroemd maar dat zijn niet noodzakelijk de besten. Sommigen kunnen zich goed verkopen en maken daarom naam. Flink wat worstelaars zijn steengoed maar volslagen onbekend. Zoals die ene kerel uit de jaren 70 naar wie ik opkijk: Ricky Steamboat. Kan je de film zien als een tragische reflectie op de entertainmentindustrie? ROURKE: Ja. Worstelen wordt niet echt als een sport beschouwd; het is gewoon extreem populair. Maar elke atleet, of hij nu voetbalt, danst, basket of baseballt, bereikt een leeftijd waarop je de standaard van vroeger niet meer haalt. Je traint je leven lang en op een dag zegt iemand meestal niet jijzelf dat het tijd is om te stoppen. Helaas is er vaak geen plek om heen te gaan. Dat is universeel; elke atleet kan er van meespreken. De diepgewortelde eenzaamheid van je personage is je allicht niet vreemd? ROURKE: Daar had ik inderdaad geen probleem DARREN ARONOFSKY: Je moet jezelf voortdurend heruitvinden De boksfilm is een genre op zich, stelde Darren Aronofsky op een persontmoeting tijdens het voorbije Filmfestival van Venetië, terwijl niemand worstelen ooit serieus nam. Het wordt aanzien als een grote grap. Hoe meer je er echter naar kijkt, hoe meer je merkt dat het om een spórt gaat. Daags voor hij de Gouden Leeuw ving en de hype rond THE WRESTLER losbarstte sprak de cineast liefdevol over zijn simpele, kleine film. J U L I E D E C A B O O T E R Worstelen is indrukwekkend wanneer je de sport leert kennen: de worstelaars zelf, de geschiedenis die teruggaat naar carnavals en freakshows, het atletische aspect van deze aloude kunstvorm. Op het einde van de rit kreeg zelfs Mickey ontzag voor die oldtimers. Na zijn minicomeback met Sin City maakt Rourke een rentree door de grote poort. DARREN ARONOFSKY: Hij heeft vijftien lange jaren achter de rug, maar het is geweldig dat het nooit is weggeëbd. Toen ik Mickey voor het eerst ontmoette herinnerde ik me zijn karakteristieke lach. Achter zijn dik schild gaat een fragiel eierschelpje schuil. Ik voelde me zoals een kind in de snoepwinkel, opgewonden door alle smaken, kleuren en geuren! Ik kon niet wachten tot we met elkaar zouden werken en exploreren wat we konden doen. Mensen vroegen me vaak hoe ik hem sympathiek zou maken. Zij weten duidelijk niks van hem. Mickey is de meest empathische persoon die ik ken. Je slaat na je trilogie resoluut een andere richting in. ARONOFSKY: Ik beschouw Pi, Requiem for a Dream en The Fountain als één volumineus werk. De films zijn nauw met elkaar verbonden, al hoop ik dat 14 FEBRUARI 09 FILMMAGIE #592

4 mee! (lacht) Ik prijs me wèl gelukkig dat ik met Evan Rachel Wood kon werken; mijn scènes met haar zijn sterk en je komt maar zelden een prille twintiger tegen die zo n emotionele intensiteit aankan. Tijdens de eerste take vond ik haar subliem. Tijdens de tweede was ze nog beter. Daarna dacht ik Wow, this bitch can really act. Ik sloeg haar gade en poogde te raden bij wie ze in de leer was gegaan. Zulke acteurs zie je vandaag niet meer. Weinigen hebben zo n geloofwaardigheid, overtuigingskracht én concentratie. Ik vond dat uniek op die leeftijd kon ik dat niet! Hoeveel van je eigen leven steekt in de film? ROURKE: Helaas veel. In het begin wou ik graag met Darren werken omdat ik aardige dingen over hem had vernomen. Hij was compromisloos, intelligent, liet zich niet afzeiken en was geen ze elk een eigen visuele stijl hebben. Als Madonna ons al iets heeft geleerd, dan is het dat je jezelf voortdurend moet heruitvinden. Na dat drieluik had ik zin om iets volstrekt anders te doen. Ik greep terug naar mijn fascinatie voor de cinéma vérité. Dat bleef in mijn hoofd malen en toen botste ik op Mickey. De visuele stijl moet altijd voortvloeien uit het materiaal maar nu verging het anders. De stijl sproot geheel voort uit het personage van Mickey Rourke. Hij wist nooit honderd procent wat er zou gebeuren tussen actie en cut. Dat was opwindend. Voor Mickey wou ik graag die speeltuin ontwerpen zodat hij alles kon doen. Ik nam DOP Maryse Alberti onder de arm, die een 360 -sfeer creëerde zodat de camera vrijuit elke richting kon uitdraaien. Daarnaast maakte de handgehouden camera het mogelijk om bij Mickey aan te klampen. Acteurs zoals Marisa Tomei en Evan Rachel Wood waren ook enthousiast over het feit dat we met de camera de hort opgingen en wel zouden zien wat er tevoorschijn kwam. Waarom deed je een beroep op alternatieve worstelverenigingen? ARONOFSKY: Ik geloof niet dat we de kans hadden gekregen om deze film met mainstream worstelaars te maken. Het was alleszins nooit een optie. Volgens mij zijn ze evenmin geïnteresseerd in een dergelijk portret van hun sport. Dit verhaal situeren in de indie-wereld was een van mijn eerste beslissingen. Ik vermoedde dat deze interessanter en kleurrijker was. Al in de vroegste scriptversies vertellen we over een oudere worstelaar wiens gloriedagen achter zich liggen. We begrijpen zo beter waarom hij in die kringen blijft rondcirkelen. Ondanks alle mankementen schuilt er iets hoopvols in het personage van The Ram. ARONOFSKY: Ik ben een optimist. In de grond dragen al mijn films dat uit. Zelfs Requiem for a Dream. Ik was er namelijk door aangetrokken omdat romanschrijver Hubert Selby Jr. de duisternis zo treffend omschreef dat het licht onthullen het enige was dat ik kon doen. Voor mij gaat het altijd om de menselijkheid van de personages en de menselijkheid van de acteurs die hen leven inblazen. Ik kijk met hoop naar de human condition, al ben ik over vandaag redelijk pessimistisch gestemd. We moeten gewoon vasthouden aan sterke, eerlijke verhalen en hopen dat er enige verlossing schuilt in onszelf. Met THE WRESTLER neem je een diepe duik in de auteurscinema van de late jaren 70. ARONOFSKY: Mijn invloeden gaan van John Hustons Fat City tot de Dardenne-broers vandaag. Die vérité-aanpak werkt wonderwel. Zeker voor Mickey s vertolking want zo kon ik de urgentie van het verhaal benadrukken. Ik ben geëvolueerd. Tijdens mijn laatste films was alles tot in de puntjes georkestreerd. Het resultaat was exact zoals het me voor ogen stond. Daar wilde ik van weg. Alles dat me vrijheid bood was welkom. Natuurlijk is de jaren 70-cinema een inspiratiebron; het werk van Barbet Schroeder, John Huston, Wim Wenders, Zovele goden hielpen me bij het maken van deze film. MOSTRA VENEZIA 5 SEPTEMBER 2008 FILMMAGIE #592 FEBRUARI 09 15

5 schoothondje van Hollywood. Anderzijds wou ik niet perse een rol aannemen die me zó sterk herinnerde aan alles zeker inzake sport wat ik vandaag niet meer kan. Het doet pijn om te beseffen dat de tijd vliegt en ik niet meer zo bekwaam ben als toen. Ik had en heb daar enorme problemen mee. Deze film had ik best ook twintig jaar geleden gemaakt want hoe dan ook raak je gewond. Massa s gepensioneerde worstelaars kunnen niet meer lopen of zoeken een andere job omdat hun beenderen gekraakt of ingedeukt zijn. Worstelen maakt een puinhoop van je. Ik hield er wel van dat Darren een documentairestijl hanteerde in plaats van de sport te verheerlijken. THE WRESTLER is gèèn Rocky maar gaat over mensen die op hun veertigste of vijftigste in een rolstoel belanden. Voor de research begon was ik me daar niet ten volle van bewust. Bruce Springsteen en jij zijn oude boezemvrienden. Je overhaalde hem om de eindsong te schrijven, die de geest van de film perfect vat. ROURKE: Hij was druk bezet én op zijn European Tour. We correspondeerden via brief mocht hij tijd vinden dan zou hij de song schrijven. Wat hij deed, al speelde hij onderweg een bandlid kwijt met wie hij dertig jaar lang had samengewerkt en had hij maanden voordien ook een trouwe vriend verloren. He had a lot on his plate. Voor iemand die niet bepaald het makkelijkste jaar in zijn leven doormaakte deed hij iets genereus. Echt iets heel speciaal. MOSTRA VENEZIA 5 SEPTEMBER 2008 COMEBACK KID MICKEY ROURKE Uitgespuwd. Onmogelijk om mee te werken wegens brutaal en onberekenbaar. Uiteindelijk vergeten en begraven. Mijn eigen schuld, ik kreeg wat ik verdiende. Mickey Rourke ( 1956) heeft geen moeite om de hand in eigen boezem te steken over het verleden, nu hij met zijn comeback in THE WREST- LER eindelijk weer een rol aanpakt waarin hij de reikwijdte van zijn talent kan tentoonspreiden. Mijn beste rol? Die heb ik nog niet gespeeld!. M I K T O R F S Rourke was in de jaren 80 een gouden belofte voor wie het allemaal bijzonder (te) snel ging. Zijn uitstraling was enigmatisch, zijn glimlach verleidelijk, zijn fysieke verschijning viriel en zijn blik verraadde een grote intelligentie. Een kleine rol in Body Heat ( 81) herinnerde sommigen aan James Dean en Hollywood hield een oogje in het zeil. In Francis Coppola s meesterlijke Rumble Fish ( 83) speelde hij als uitgebluste bendeleider zijn eerste grote rol met het zelfvertrouwen van een acteur die er altijd al geweest was en er altijd zou zijn. Dat hij meer voorstelde dan een rebelse natte jongensdroom bewees hij meteen daarna door in Year of the Dragon ( 85) een complex personage neer te zetten. Inspecteur Stanley White was koppig, pretentieus en egoïstisch genoeg om Rourkes onwrikbare uitstraling te dienen, maar tegelijk legde de acteur een geraffineerde toets in het racistische personage dat in het New Yorkse Chinatown grote kuis wil houden. Meteen daarna overtrof Rourke zichzelf en speelde in Alan Parkers Angel Heart ( 87) Robert De Niro naar huis als neurotische privédetective die verzuipt in een door voodoo ingepalmd New Orleans. Ook hier weer die curieuze mix van het zelfverzekerde op de rand van het arrogante, gecounterd door een broze kwetsbaarheid en innerlijke rusteloosheid. De pers reageerde laaiend enthousiast, voor het publiek was hij na een handvol films al een onverwoestbaar cultfiguur met wereldsterallures. Het onvermijdelijke gebeurde. Aan de zijde van Kim Basinger werd de verleidelijke acteur gebombardeerd tot sekssymbool in de softporno 9 1/2 Weeks ( 86). Alle geruchten en roddels over provocerend gedrag tijdens opnames (Rourke zou ooit in gezelschap van een groep Hell s Angels met zijn moto de set zijn opgereden) en zijn machismo tegenover vrouwen werden op slag breed uitgesmeerd in de boulevardpers. Hoewel 9 1/2 Weeks geen regelrechte ramp was, leidde de film voorspelbaar genoeg tot een abominabel vervolg (Another 9 1/2 Weeks, 97) en spin-offs zoals Wild Orchid ( 89), waarvoor Rourke nauwelijks een paar jaar na zijn bejubelde rollen werd beloond met een Raspberry (de tegenpool van de Oscars voor de slechtste prestatie van het jaar). Hij speelde nog een paar interessante rollen als Charles Bukowski s alter ego in Barfly ( 87) en een suïcidale IRA-militant in A Prayer for the Dying ( 87), maar het ridicule actievehikel Harley Davidson and the Marlboro Man ( 91) geldt als ijkpunt dat de neergang definitief inzette. Rourke is de eerste om toe te geven dat hij zich op dat moment al niet meer onder controle had. Hoewel hij financieel een interessant acteur was, torpedeerde zijn onbeheerst gedrag zijn carrière. Hij onderhield altijd al een haat-liefderelatie met de filmwereld. Hij verachtte de glamour en gladheid van het wereldje en spuwde op slechte acteurs die van hun looks een commercieel succes maakten. Hij aanvaardde rollen ver beneden zijn 16 FEBRUARI 09 FILMMAGIE #592

6 niveau en schoffeerde collega s en werkgevers uit frustratie, maar had niet de wilskracht om zelf beter te doen. Bovenal worstelde hij met een karrenvracht innerlijke demonen, die hem beletten om op een beheerste manier met succes om te gaan. Dus stapte hij op een regenachtige dag uit het vak en wijdde zich aan een andere jeugdliefde: boksen. Hij kende een blitzcarrière in de ring en won zowat alle gevechten aan het begin van de jaren 90. Zijn leeftijd belette hem echter om echt grote matchen aan te nemen. De dokter wees hem op de gevaren die hij liep en Rourke besefte dat er niets meer overbleef; hij had een beloftevolle filmcarrière door het wc gespoeld en liet ter vervanging zijn gezicht stukslaan voor niets. Van alle verhalen over de desastreuze levensstijl van acteurs behoort dat van Mickey Rourke tot het meest rauwe en zelfdestructieve. Zijn terugkeer naar het witte doek bracht niet meteen aardschokken teweeg. Het had anders gekund, als hij bijvoorbeeld Tarantino s aanbod voor de rol van Butch in Pulp Fiction niet had afgeslagen (vervolgens ingevuld door Bruce Willis). In de Belgische film Shades ( 99) van Erik Loft Van Looy speelde hij nog een Hollywood-legende op zijn retour, maar pas in het nieuwe millennium kroop hij langzaam maar zeker uit het dal. Hij zou weer grotere partijen gaan spelen in films van Tony Scott en Robert Rodriguez. Het is deze laatste die de poort naar Hollywood opnieuw openzwaaide met de hit Sin City ( 05). In deze graphic novelverfilming spatten Rourkes charisma en energie als van oudsher van het scherm. Het is echter pas wanneer hij dat bordkartonnen personage inruilt voor een personage van vlees en bloed, en getekend door littekens die hijzelf meedraagt, dat hij als worstelaar alle registers van zijn talent opnieuw zal opentrekken. FILMMAGIE #592 FEBRUARI 09 17