TOEN Dm DImnmN SPRAIEI

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "TOEN Dm DImnmN SPRAIEI"

Dennis Peters
7 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 TOEN DE DIEREN APRAKEN

3 TOEN Dm DImnmN SPRAIEI In Proza verteld noor A.-J. W, Uitgave van de Drukkerij «DE LUSTHOF STEENBRUGGE-BIJ-BRUGGE

5 -3- DE LEEUW EN DE RAT. Een groote leeuw lag eens op het gras te rusten. Tusschen zijn voorpooten was een hol In den grond, en daarin woonde een rat. De rat wist niet, dat de leeuw daar lag, en zij kwam nu juist uit den grond gekropen om noten te gaan zoeken. Toen zij den leeuw zag, wilde zij weer in haar hol kruipen, maar het was te laat. De leeuw greep het heest je met zijn klauwen wilde het opeten. Het rat je heefde en schreeuwde: «Laat mij los! Laat mij los! II De leeuw kreeg medelijden en liet het diertje loopen. Eenige dagen later zat de leeuw gevangen in een groot net. Hij gebruikte al zijn macht om los te komen, maar hij kon niet. Dan ging hij verschrikkelijk aan 't brullen. De rat, die het hoorde, kwam haastig tocheloopen. Dadelijk begon ze de dikke koorden van het net door te knagen, en alzoo kon de leeuw ontsnappen. Hij danste van vreugde. Dan llam hij de rat op zijn rug en liep er mee naar zijn ho), waal' hij haar altijd van voedsel voorzag.

6 '~h'

7 -5- DE RAAF EN DE vos. De raaf zat op een boom en hield in haar bek een groot stuk kaas, dat zij gestolen had. De slimme vos voelde trek naar die kaas en sprak: «Goeden dag, mevrouw de raaf I Wat zijt ge toch een mooie vogel I Indien uw stem zoo mooi is als uw pluimen, dan zijt ge voorzeker de yoornaamste vogel van deze streek.» Toen de raaf dit hoorde, was zij zeer blijde en hoov~ardig. Zij opende dadelijk den bek om haar stem te laten hooren, en liet daardoor haar prooi vallen. De vos maakte zich terstond meester van de kaas en sprak: «Mijn lieve mevrouw. vergeet nooit, dat de vleiers leven ten koste van hen, die naar hun vleierij luisteren. Deze les is toch wel een stukje kaas waard, niet waar?» De raaf was beschaamd en spijtig. en zei bij zich zelf, dat zulke schande haar geen tweeden keer zou overkomen.

9 -7- HET PAARD EN DE WOLF. Een wolf zag een paard, dat in een weide liep, en dacht: jammer dat het geen schaap is, ik wu het gemakkelijk kunnen overmeesteren en lekker oppeuzelen. Hij wilde slim spelen en dacht: «Kon ik cr dicht bij komen, dan zou ik er op springen, én het paard dood bijtel!. )) «Goeden dag, lief paard, II sprak hij, «ik geloof,. dat ge wat ongesteld zijt. Ik kan u misschien helpen, want ik ken de kracht van de planten, en daarmee genees ik alle ziekten. II Het paard had geen vertrouwen in dien dokter, en wilde hem een harde les geven. «Ja,» zei het paard, «ik heb een gezwel aan mijn linker achterpoot, en dat doet mij veel pijn.» «:\lag ik dat gezwel eens zien '? II vroeg de wolf, «ik zal u wel gel1ezen.» «0 I ja,» zei het paard, «kijk maar eens. )1 Het hief zijn poot op en de wolf naderde zonder vrees; maar toen hij dicht bij kwam, gaf h~t paard hem zoo'n geweldigen slag, dat zijn tanden gebroken waren en dat hij wel vijf meter ver rolde. Al huilend liep de wolf terug naar het woud, en zei : II Dat paard is zoo dom niet als ik wel meende, en ik kreeg die straf niet geheel onverdiend. I)

11 -9- DE VOS ZONDER STAART. Boer Naas had rond zijn hof een vos zien loopen. Die kerel wil mijn hennen stelen, dacht de boer, maar wacht, hij krijgt van mij eerst een lesje. Naas hing een groot, zwaar mes boven de opening, die in den muur van den stal was, waarin de hennen sliepen. Dat mes hing aan een fijn koordje, dat vóór de opening gespannen was. De vos kwam nu en wilde door de opening kruipen; maar het koordje brak... het mes viel en sneed zijn staart af. De dief huilde van de pijn en vluchtte naar zijn hol; hij was woedend I Eenige dagen later vergaderden al de vossen van de streek. De vos zonder staart was er ook, maar hij was beschaamd en bleef wat achteraf. Opeens riep hij: «Ik stel voor, dat al de vossen hun staart zullen afsnijden; dat ding hebben wij toch niet noodig; wij zouden minder wegen en rapper kunnen loopen. )) «Goed zoo I )) sprak een oude vos, «maar keer u eens om I )) Al de vossen zagen nu, dat hij zijn staart kwijt was, zij lachten hem uit en behielden de mode van den staart.

13 -11- DE HAAS EN DE SCHILDPAD. Een haas lachte eens met een schildpad, omdat zij zoo langzaam voortsukkelde. «'k Wil wedden, II zei de schildpad, «dat ik eer dan gij hij dien staak hen, die ginder niet verre van dien ho~m staat. 11. «\Vordt ge nu gek I II riep de haas... «Gek of wijs,» sprak de schildpad, (( hel is zooals ik zeg.» De weddenschap werd aangenomen en bij den slaak riep men vijf getuigen: een vos, een haas, een konijn, een eekhoorntje en een duif. De schildpad vertrok aanstonds; zij stapte langzaam, maar naarstig voort, zonder een oogenhlik te verliezen. De haas vond het belachelijk zich le haasten. ( In eenigc sprongen hen ik er, ik kan niel verliezen, I) dacht hij. Hij speelde nog ecnige minuten, at eenige blaadjes, cn rustte dan nog een poosje op het zachte mos. Opeens bemerkt hij, dat de schildpad bijna hel doel bereikt heeft. Hij springt zoo rap en zoo wijd hij kan; maar het kon niet baten. De schildpad was de eerste. «Ziet ge wel,» zei de schildpad, «dat ik gelijk had. En wat zou het zijn, indien gij, gelijk ik, uw huis moest dragen? II «Op tijd vertrekken is beter dan hard loopen,» sprak de vos. En al de getuigen lachten met den haas, die nu beschaamd naar zijn hol vluchtte.

15 DE VOS EN DE DRUIVEN. De vos eet voorzeker liefst een lekker stukje vléesch, doch als hij dat niet heeft, lust hij ook wel fruit en vooral een goeden tros sappige druiven. Wie zou daar ook geen liefhebber van zijn? Eens zag hij aan een hoog raam mooie, blauwe druiven hangen. Zij waren groot en goed rijp. De vos had ze gaarne afgerukt en opgepeuzeld~ maar hij kon ze niet bereiken. «Die druiven zijn me te zuur,» zeide hij met verachting, «ze zijn alleen goed voor 't gemeene volk.» En hij ging er van door. Die vos deed zooals veel menschen, die iets. misprijzen, omdat ze toch geen kans zien hel te bekomen.

17 - 15- DE BEER EN DE TWEE JAGERS. Twee jagers wisten, waar een beer schuilde. Zij gingen bij een koopman in pelsen en verkochten er de huid van den beer. Dan gingen zij op zoek, en toen zij dicht bij het bosch waren, kwam de heer eensklaps op hen toegesprongen. Zij versdlrikten geweldig en wisten niet wat te doen. Een van de twee klom spoedig op een bool11. De andere, die had hooren zeggen, dat een beer nooit doode menschen aanrandt, liet zich vallen, lag met zijn aangezicht naar den grond gekeerd, hield zijn adem in, en bleef zoo stil liggen, als hij maar kon. De beer liep op hem toe, besnuffelde hem, en keerde dan terug naar het bosch zonder hem kwaad te doen. Toen kwam de jager terug van den boom, en zei tot den anderen: «Wat zijn we toch gelukkig, dat wij nog leven I Maar, zeg eens, wat heeft de beer u daar in 't oor gefluisterd?» «Hij heeft gezegd,» antwoordde de andere, «dat men nooit het vel van den beer mag verkoopen, vooraleer men hem gedood heeft.»

18 IK.OVD. I. - De Leeuwen de Rat De Raaf en de Vos Het Paard en de Wolf. IV. - De Vos zonder Staart.. V. - De Haas en de Schildpad. VI. - De Vos en de Druiven. VII. - De Beer en de twee Jagers BLADZ J5 111===- -======- In deze reeks zijn verschenen : J. Kindergeluk. 2. Bij den Haard. 3. Een Geschenk "oor de Jeugd. 4. Vermakelijke Avondstonden. 5. Schat der Kinderen. 6. Voor de Kleinen. 7. Uit het Kinderleven. 8. Vroolijke Uurtjes. 9. Toen de Dieren spraken. I ALLE RECHTEN voonbbhouden. I

Vergelijkbare documenten

SPROOKJES UIT HET DIERENRIJK

SPROOKJES UIT HET DIERENRIJK Sprookjes uit het Dierenrijk In Proza verteld ))OOH A.-J. W. Uitgave van de Drukkerij " DE LUSTHOF» STEENBRUGGE-BIJ-BRUGGE. 1929. 3 DE REIGER EN DE KIKVORSCH. Een reiger,