Colofon. Inhoudsopgave. Inhoudsopgave. Voorjaar Deze reünistenperiodiek verschijnt tweemaal per jaar in een oplage van 900 stuks.

Transcriptie

1 Colofon Deze reünistenperiodiek verschijnt tweemaal per jaar in een oplage van 900 stuks. Redactieadres: SSR-W o.v.v. Reünistenbrief Gen. Foulkesweg BS Wageningen T: E: Redactie: Lourens Touwen Sasja Beers (Vivo) Meer weten? Kijk ook eens op onze homepage: Voor vragen kunt u mailen naar: vivo@ssr-w.nl Inhoudsopgave Inhoudsopgave Redactioneel 2 Lourens Touwen Wel en Wee van SSR-W 4 Sasja Beers Statuten SOLS-W 5 Van fransleraar tot exportmanager 7 Jan Omvlee 40 jaar Sela 10 Daniël Emmery Nieuwe reünist 11 Kasper van Gelderen AID bestuur 14 Annet Moerman Column 16 Lennert van Overbeeke Aandacht voor maatschappij 17 en medemens Ineke Touwen SponS!! 22 SponS Op stage in Zweden 23 Ineke Luijten SOLS-W bestuur 24 Sasja Beers pagina 1

2 Redactioneel door Lourens Touwen Wij streven er naar om tweemaal per jaar een reünisten-nieuwsbrief uit te brengen. Dat lukt al vele jaren. Dat is op zich geen grote prestatie, maar doordat er steeds weer een nieuwe vicevoorzitter van SSR-W is blijft het toch spannend. De vice-voorzitter is nl verantwoordelijk voor het verzamelen van de artikelen uit SSR-W en het drukklaar maken van de brief. Voor mij is het werken aan de brief een oefening in geduld. Dat begin ik aardig te leren. Er ligt weer een nieuwe brief bij jullie in de bus. Jaargenoten van mij vroegen wel eens, wanneer schijf je zelf nou eens een levensverhaal. In dit nummer dus. Onze dochter, die volgens mij heel goed schrijven kan, was ze vriendelijk om mij te interviewen en het verhaal te schrijven. Ik had er natuurlijk nog veel meer in willen hebben, maar dat werd tegen gehouden met de opmerking: het moet geen opsomming worden, dat wordt niet meer gelezen, en bovendien wordt het dan te lang. Dit strookte met de adviezen die ik zelf aan anderen gaf. Jan Omvlee dank ik zeer voor zijn mooie en korte verhaal. Een reünist die midden in zijn werkzame leven staat. Hierbij nodig ik andere jonge reünisten uit om contact met me op te nemen, om ook hun verhaal te schrijven. Jullie weten waarschijnlijk nog wel dat het de wens van de bijeenkomst tijdens de reünistendag in 2012 was dat meer jonge reünisten aan het woord zouden komen in de reünistenbrief. Sasja Beers heeft ons via haar artikelen Lourens Touwen weer bijgepraat over het wel en wee van SSR-W. Op mijn verzoek heeft ze een pagina uit de statuten van de huidige SSR-W in dit nummer opgenomen. De pagina waarin het gaat om, Naam, Duur, Doel en Middelen. Via onze reünist Aalt Dijkhuizen (voorzitter Raad van Bestuur WUR) blijven we natuurlijk goed op de hoogte van de ontwikkelingen van de WUR en de grote betekenis die onze sector voor de Nederlandse economie heeft. Tot slot nog iets over het Annevdban Fonds. Ik kreeg pas nog een brief van het fonds, waarop de envelop staat: De beste aanpak voor de wereldvoedselproblematiek is goed onderwijs. Via dat fonds krijgen talenten een kans. Maar uit de verslagen die ik krijg blijkt dat er veel meer aanvragen zijn dan ze kunnen honoreren. Er moeten steeds weer mensen teleurgesteld worden. Dus ik wek je op aan dit fonds een vaste jaarlijkse bijdrage te schenken. (adres: Stichting annevdbanfonds, postbus 9101, 6700 Wageningen, annevandenban. contactpersoon ir Arianne van Ballegooij, tel , bank tnv Anne van den Ban Fonds Wageningen). Een hartelijke groet van Lourens Touwen(1950), tel , pagina 2

3 Nieuwe reünisten Anne Ohm (2007) Laura van Heeswijk (2004) Margot Baas (2005) Niels Wheeler (2001) Kasper van Gelderen (2001) Marlies Vollebregt (2004) Marja Rozendaal (1990) Overleden reünisten Idske van Dijk (1986) Adres Onbekend H. Domburg (1989) F.H.A. de Lange (1985) Dhr. M.A. Wiersma (1969) D. Scholte (1976) Van der Hout (1973) R. de Brouwer (1983) C.M.A. Rijk (1983) W. van Kouwen (1984) E. Meuleman (1984) Dhr. D.P. Mulder (1940) E.A. Kwinkelenberg (1986) B. van Eck (1989) R. van der Wee (1989) J.A.M. Akkermans (1988) M.W. van Es (1988) P. Bouwknegt (1987) I.G.M. Franssen (1987) A.J.M. de Ruijter (1996) Dhr. Aad van Oosten (1954) Arend S. van Riessen (1973) Erik van der Scheer (1997) Franc de Ronde (1998) Frank Janssen (1991) Gerhard R. Kolenbrander (1987) Hendrik-Jan Jansen (1968) Hermien Wiselius-Kottelenberg J.P.G.M. Kokken(1989) Jaap J. Buitink (1967) Marieke Sassen (1993) Marlinde Doorn (2000) Roland van Heeswijk (1990) Sipke Durksz (1995) Stefan Mellema (1993) Yvonne de Wit (1999) pagina 3

4 Sasja Beers Wel en Wee op SSR-W Door: Sasja Beers (Vicevoorzitter) Beste Reünisten, Het is inmiddels alweer een halfjaar geleden dat ik u voor het laatst via deze weg een update heb kunnen geven over het Wel en Wee bij SSR-W. In dat halfjaar heb ik me rustig aan kunnen settelen achter het bureau van de vicevoorzitter en heb ik eindelijk door wat mijn functie nu precies inhoudt en hoe ik het moet uitvoeren. In het half jaar zijn er ook weer een hoop ontwikkelingen bij SSR-W, jaarlijkse routine blijft bestaan, zo hebben we de zomercommissies weer gevuld met 12 fanatieke en enthousiaste tweedejaars. Zijn de sollicitatiegesprekken voor het nieuwe bestuur alweer begonnen (het jaar gaat een stuk sneller dan me lief is). En zijn we ook dit jaar weer volop de Dies aan het vieren. Naast de jaarlijks terugkerende evenementen hebben we dit jaar ook het Sociëteitslustrum gehad, dit was een mooie studentikoze week met vele activiteiten. Maandag werd begonnen met een KBAV, een vergadering geleid door het kroegbestuur, hierbij bleek waarom deze mensen normaal geen AVs mogen leiden! De KBAV eindigde dan ook met de ontvoering van het Algemeen Bestuur, we belandden in de mooie stad Parijs alwaar we onze auto moesten zoeken om weer naar huis te kunnen. Verder zijn er mooie studentikoze activiteiten als kroegmeubilairavond met kroegspelen, een biercantus en een kroegjool georganiseerd. Het was een fantastische week, waar jullie, als reünisten, ook een steentje aan hebben bijgedragen door de super mooie nieuwe kroegverlichting die aangeschaft is uit het reünistenfonds. Ook zijn er ook nog wat nieuwe tradities gestart, dit voornamelijk doordat het gehele activiteitenpatroon is omgegooid. De maandagen zijn tegenwoordig verenigings/jaarclubavonden, KwasiR is verplaatst naar de donderdag en wanneer er op donderdag een feestje in de kroegzaal is, verplaatst KwasiR naar vrijdag. Dus mocht je een keertje zin hebben om op vrijdag naar KwasiR te gaan, kijk even op de site of stuur een mailtje naar vivo@ssr-w.nl om te controleren wanneer we open zijn. Dit jaar zijn er ook 5+ borrels gestart; Een vrijdagmiddagborrel voor de net iets oudere garde bij SSR-W. Ook het rooster hiervoor zal op de site bijgehouden worden. pagina 4

5 Een andere nieuwe traditie die gestart is, is het periodiek terugkerende Bourgondisch tafelen. Dit houdt in dat er een zeer uitgebreide mensa maaltijd wordt bereid in een bepaald thema. De maaltijd wordt geserveerd en duurt langer dan een reguliere mensamaaltijd waardoor het een avond wordt die draait om gezellig gezamenlijk aan tafel zitten en lekker eten. Wat tot nu toe altijd een groot succes is geweest. Al met al blijft SSR-W dus lekker bezig, maar ook voor de jullie, de reünisten, zitten we niet stil. Zo wordt er op 20 april de deelreünie voor de jaren gehouden. Hiervoor kan je je inschrijven via de website of door een te sturen naar ssr-w.nl. Naast deze deelreünie organiseert de gemeente Wageningen in samenwerking met de WUR ook nog een grote reünie dit jaar, voor iedereen die ooit in Wageningen gewoond heeft. Deze vindt plaats op vrijdag 14 juni, SSR-W stelt deze avond het pand ter beschikking voor oud-leden en reünisten die behoefte hebben aan een verzamelplaats. Meer informatie hierover zal te zijner tijd op de website komen te staan. Tot zover een korte update van SSR-W, mijn laatste in de Reünistenbrief alweer. Volgende keer zal het dus alweer een nieuwe Vicevoorzitter zijn die u op deze manier een update van SSR-W geeft. Hopelijk geniet u allen van de laatste reünistenbrief waar ik verantwoording voor draag en zie ik u allen op de deelreünie, op 14 juni of gewoon een ander moment op Sela! Sasja Beers Statuten SOLS-W artikel 1 t/m 4 Artikel 1. In deze statuten wordt verstaan onder: 1. SSR-Wageningen: studentenvereniging Societas Studiosorum Reformatorum Wageningen; 2. Leden: personen die lid zijn van SSR- Wageningen; 3. Reünisten: personen die na beëindiging van hun lidmaatschap van SSR-Wageningen door SSR-Wageningen zijn benoemd als reünist van SSR- Wageningen 4. Oud leden: personen die a. Door SSR-Wageningen zijn benoemd als reünist; b. En personen die ten minste twee jaar lid zijn geweest van SSR- Wageningen en op enigerlei wijze aan het bestuur van de stichting te kennen hebben gegeven het doel van de stichting te onderschrijven; 5. Belangstellenden: personen die zich op enigerlei wijze verdienstelijk hebben gemaakt voor de stichting en/ of betrokken zijn bij de werkzaamheden van de stichting, maar niet worden beschouwd als oud lid zoals omschreven in het vierde lid. Hiervoor in aanmerking komende personen worden door het bestuur van de stichting uitgenodigd voor registratie. pagina 5

6 Statuten SOLS-W NAAM, ZETEL EN DUUR Artikel De stichting draagt de naam: Stichting Oud Leden SSR-Wageningen. 2. Zij is gevestigd te Wageningen. 3. De stichting is opgericht voor onbepaalde tijd. DOEL EN MIDDELEN VERMOGEN Artikel 4. Het tot de verwezenlijking van het doel der stichting bestemde vermogen wordt gevormd door: a. Subsidies, giften en donaties; b. Hetgeen verkregen wordt door erfstellingen of legaten; c. Hetgeen op andere wijze verkregen wordt. Artikel De stichting heeft als doel: a. Het bevorderen van het contact van oud leden van SSR-Wageningen met elkaar en met de Wageningse gemeenschap voor hoger onderwijs in het algemeen en met SSR-Wageningen in het bijzonder; b. Het verlenen van bijstand en raad aan SSR-Wageningen, alles in de ruimste zin des woords. 2. Zij tracht dit doel te bereiken door: a. Alle wettige middelen welke aan het doel bevorderlijk kunnen zijn, met dien verstande evenwel dat het verlenen van geldelijke steun aan individuele leden van SSR-Wageningen niet geoorloofd is; b. In nauwe samenwerking met het bestuur van SSR-Wageningen te zorgen voor de uitgifte van nieuwsbrieven, de oprichting en instandhouding van het oud-ledenbestand, en de organisatie van reünies voor oud leden. 3. De stichting beoogt niet het maken van winst. pagina 6

7 Jan Omvlee Van Fransleraar tot exportmanager Door: Jan Omvlee (1971) Beste lezers, Eerst even voorstellen. Ik ben Jan Omvlee en in augustus 1971 aangekomen in Wageningen om daar in september 1979 weer te vertrekken, vele ervaringen en een afstudeerbul rijker. Mijn roots liggen op het Groninger Hogeland in Westeremden, een klein dorp ergens tussen Delfzijl en Groningenstad, bekend vanwege de beroemde schilder Henk Helmantel en vanwege het epicentrum betreffende tal van aardbevingen in het gebied. Ook al had het dorp maar 400 inwoners, er waren wel 2 lagere scholen (één School met den Bijbel en een openbare school), 2 dorpshuizen, enkele winkels, een postkantoor, 2 kerken (één hervormd en één gereformeerd ), een café, nog wat middenstanders, een ijsbaan (alleen s-winters) en één politieman (op woensdagmiddag). Op zondag was er 2 maal kerkgang en op woensdagmiddag mochten we tegen een entree van 5 cent bij een boer Pipo de Clown kijken. Een klas overslaan was toen vrij eenvoudig mogelijk omdat de school slechts 2 lokalen telde,waarbij de eerste 3 klassen in hetzelfde lokaal zaten en de klassen 4, 5 en 6 ook bij elkaar zaten. Je hoefde in feite maar eén rij op te schuiven en je was een klas verder. En zo gebeurde dat ook bij mij. Na één jaar middelbare school in Delfzijl verhuisden we met het gezin (vader, moeder, 3 zussen en een broer) naar Emmen, waar ik het gymnasium deed. Ik was er van overtuigd dat ik leraar Frans zou worden en koos dus voor de alfarichting, toen nog met 50% van de week Grieks en Latijn en in de rest van de week alle overige vakken. Inmiddels had ik de talenambitie ingewisseld voor een economiestudie in Wageningen, iets wat met een alfaopleiding niet direct voor de hand lag. Op de voorlichtingsdag in Wageningen deelde de decaan in zijn welkom speech mede dat de meest kansrijke vooropleiding voor een Wageningse studie de beta- en B-richtingen waren op Gymnasium resp. HBS. En dat slechts 33% van de aankomende studenten met een alfa opleiding de propaedeuse zouden halen. Later bleek dat er jaarlijks maar 3 van zulke studenten aan een Wageningse studie begonnen, dus tel uit je kansen. pagina 7

8 Jan Omvlee Eénmaal aangekomen in Wageningen doorliep ik met goed gevolg de Algemene Introduktietijd en meldde mij aan voor de introduktietijd bij SSR. Met uitzondering van mijn Emmense klasgenoot Gerard Bults kende ik helemaal niemand en ik dacht dat die situatie wel kon veranderen door lid te worden van een gezelligheidsvereniging, waar ik veel jaargenoten zou kunnen ontmoeten, die in dezelfde situatie zaten als ik. SSR was een logische keuze, gezien mijn gereformeerde achtergrond. De introduktietijd kenmerkte zich door een redelijk hoog gehalte aan softe oefeningen en situaties. Op het kennismakingsweekend moesten we van de cursusleider met zijn vieren een op de grond liggende jaargenoot met één vinger optillen. Als we onze ogen dicht deden en er maar hard in geloofden, zou dat zeker wel lukken. Het lukte niet, maar tijdens en vooral ook na die oefeningen zijn vriendschappen voor het leven gesmeed. Achteraf gezien was dit waarschijnlijk ook het doel van de oefening.. Ik meldde me ook aan bij de voetbal, niet bij FC Sela, maar bij SKV, waar ik samen met Humphrey Toorop de eerste student werd, die niet bij de studenten ging voetballen, maar bij de burgers van Sport Kweekt Vriendschap. Humphrey brak door naar het eerste elftal, ikzelf soms ook maar ben eigenlijk niet verder gekomen dan veelbelovend talent. SSR maakte een belangrijk deel van mijn studentenleven uit. Na de introduktieperiode begon de studie, maar het kroegbezoek in de eerste jaren was bovengemiddeld frequent. Deze eerste jaren waren heftig. In mijn eerste jaar brandde Huize Torck af, een dramatische gebeurtenis, die het verenigingsleven volledig op zijn kop zette. Veel leden werden aktief in de vele commissies die in het leven geroepen werden om een nieuw onderkomen te vinden (via Bowlespark naar het huidige gebouw) en SSR weer opnieuw in te richten. Een positief effect was de grote betrokkenheid van veel leden om de boel weer op de rails te krijgen. In mijn derde jaar (73/74) ging ik het bestuur in en werd fiscus. De ledenvergaderingen waren hoogtepunten, waar vele discussies op het scherpst werden gevoerd: over de identiteit van SSR, over het deurbeleid, of werkende jongeren lid van SSR mochten worden, de keuze om óf de bierprijs óf de contributie te verhogen om financiële gaten te dichten, de kwaliteit van het vormingswerk en vele andere zaken. Waarbij er altijd weer leden het woord vroegen over prealabele kwesties, wat de pagina 8

9 duur van de vergaderingen vaak ernstig verlengde. Ook de lullepottenwedstrijden staan bij mij nog altijd sterk in de herinnering. Ik heb zelf een keer meegedaan met een verhandeling over de relevantie voor Nederland van de bekende Flipje uit Tiel, waar ik geheel ten onrechte slechts een derde plaats mee veroverde, wat feitelijk meer zei over de toen aanwezige jury dan over deze interessante verhandeling. Ik studeerde economie, NM-10, met als studierichting Bedrijfskunde/ Marktkunde. Het voordeel van een dergelijke studie was dat je na je studie in de breedte kon solliciteren. Je kon in de melkindustrie terechtkomen, maar ook in landbouwmachines. Het nadeel was dat je na je afstuderen het gevoel had dat je nog niet veel kon en nog alles nog moest leren. Dat bleek dus ook zo te zijn. Ik werd aangenomen bij het door 8 graszaadfirma s opgerichte Nederlands Instituut voor de Afzetbevordering van Zaden van Groenvoedergewassen (NIVAZ) onder de paraplu van het Hoofdproductschap van Akkerbouwprodukten in Den Haag. Het doel was om in de centraal geleide economiëen van China en de USSR en later ook Zuid-Korea interesse te wekken voor en verkoop te realiseren van Nederlandse graszaden. In die tijd waren deze landen, afgezien van enkele grote steden, nog nauwelijks open voor buitenlandse zakenreizigers. Ik was één van de zeer weinige buitenlanders die, onder strikte begeleiding van alle mogelijke overheidsdienaren, bezoeken kon brengen aan locaties in o.a. Estland, Jan Omvlee Georgie, Ukraine, Moldavië, Jilin, Hubei en Jiangxi om veldproeven met Nederlandse grasrassen te bekijken. Een prachtige en interessante tijd die duurde tot 1987, toen ik de overstap maakte als exportmanager naar Rijk Zwaan, een toen nog tamelijk klein groenteveredelingsbedrijf in het Westland. Ik was inmiddels getrouwd met Ingrid en we hebben drie kinderen gekregen. Vorig jaar heb ik bij dit bedrijf mijn 25-jarig jubileum gevierd, dat inmiddels is uitgegroeid tot een internationaal bedrijf met medewerkers (van wie meer dan 50 Wageningers), verspreid over Nederland en 30 andere landen op alle continenten. Rijk Zwaan was een familiebedrijf tot 1986, werd gekocht door BP Nutrition, in 1989 weer verkocht aan de toenmalige directie middels een management buy-out, met medewerking van Cebeco. Waarna Cebeco in 2002 de aandelen terugverkocht aan de directie, waardoor Rijk Zwaan weer volledig een familiebedrijf werd. De verwachting is dat deze situatie nog lengte van dagen zal blijven voortbestaan. Mijn huidige betrokkenheid bij Wageningen is vrij beperkt. Ik ben lid van de Wageningen Ambassadors, een groep Wageningers, werkzaam bij overheid of bedrijfsleven, die adviezen uitbrengt aan de WUR en die meerdere projecten ondersteunt, bijvoorbeeld op het terrein van studentenwerving of het bevorderen van ondernemerschap in Afrika. En verder onderhoud ik met enige onregelmatigheid mijn contacten met mijn Wageningse vrienden, van wie ik de meeste al ken pagina 9

10 van de eerste 2 weken introduktietijd in Wageningen in augustus Het is heel positief dat de land- en tuinbouw in de laatste jaren weer een belangrijke plaats inneemt in de Nederlandse, Europese en internationale politiek. Men realiseert zich gelukkig weer veel meer dat de land-en tuinbouw een essentiële rol speelt in de oplossing van het wereldvoedselvraagstuk. Wageningen speelt hierin een zeer belangrijke rol, samen met onderzoeksinstituten en bedrijfsleven. Hopelijk kunnen vele scholieren, inclusief kinderen van Wageningers, enthousiast gemaakt worden voor een prachtige baan in de internationale land- en tuinbouw! De KBAV van 11 februari 2013 Daniël Emmery Sela 40 jaar Door: Daniël Emmery (2010) Een week vol studentikoze activiteiten en een uitgelezen gelegenheid om onze aloude sociëteit in de schijnwerpers te plaatsen. Jawel, het was weer tijd om het 8ste lustrum van onze aloude sociëteit te vieren. Het deel met de schijnwerpers is dan ook wat we min of meer letterlijk ten uitvoer gebracht hebben. Met hulp van het SOLS-W bestuur en geld, vrij gemaakt uit het reunisten-apparatuurfonds, hebben we de verlichting in de kroegzaal eens goed aangepakt. De verlichting was namelijk vooral gericht op het ondersteunen van dansfeestjes en omdat onze vereniging nog altijd een gezelligheidsvereniging is, was het plan snel gevormd om de traditionele borrelavond (tegenwoordig op maandag!) wat meer allure te geven. De enige verlichting in de zaal zelf, dus de bar niet mee gerekend, bestond uit TLbuizen in de koof en wat discoverlichting aan het plafond. Deze was erg praktisch als werkverlichting maar weinig uitnodigend om in de zaal plaats te nemen. Wat zou het mooi zijn als we onze hele zaal in warm licht konden hullen! Kort overleg met het SOLS-W pagina 10

11 bestuur volgde en na de nodige routes van besluitvorming te hebben gevolgd, werd de nieuwe verlichting besteld. De verlichting was nog geen uur afgeleverd door een klein vrachtwagentje of Spoetnik (de technische commissie) stond als een stel kleine kinderen in een speelgoedwinkel alles alvast even uit te proberen. Werkzaamheden om dit alles te installeren volgden en toen het KB de maandag van het lustrum voor de KBAV plaatsnam, waren de muren gehuld in een karmozijnrood licht, terwijl de zaal door een bescheiden warm licht verlicht werd. De verlichting in de koof is vervangen door balkjes met LED verlichting waarvan de kleur geheel naar believen van de leden aan te passen is en aan het plafond zijn de oude lampen (voor de kenners: PAR lampen) vervangen door een eveneens bestuurbare LED variant. Dit alles zorgt niet alleen voor een prettige sfeer van ruimte, warmte en gezelligheid in de kroegzaal, maar bespaart door de LED techniek ook nog veel energie en is dus beter voor het milieu. Ik nodig u allen uit om op de volgende reunistendag eens een kijkje te komen in onze kroegzaal met de nieuwe verlichting waar ook u uw steentje aan bijgedragen heeft. Bedankt! Namens de VIIIe Sociëteitslustrumcommissie, Daniël Emmery Kasper van Gelderen Nieuwe reünist Door: Kasper van Gelderen Utrecht, 15 januari 2013 Geacht parlement en vicevoorzitter van het bestuur van SSR-W Ik wil graag uw aandacht vragen voor mijn poging reünist te worden van deze vereniging. Aangezien het traditioneel is dat dit samengaat met een langdurig en wollig betoog over hoe mooi het vroeger wel niet was zou ik u willen adviseren u aandacht te richten op het einde van mijn betoog, want daar zal ik aan u gaan vragen of u mij tot reünist wil benoemen. Maar dat moment zal nog even wachten, want zo veel jaren SSR-W vat je natuurlijk niet samen in een paar kantjes. Daar heb zijn er minstens drie voor nodig. Ik ben net zoals jullie parlementariërs, parlementariër geweest en als zodanig heb ik zelf al een aantal reünistenbrieven aan mogen horen. Reünistenbrieven vallen uiteen in ruwweg twee soorten. Allereerst is er de verwerpelijke vorm van het korte mailtje met de strekking: Oh shit, betaal ik nog steeds contributie? Ik wil graag reünist worden, dankuwel, dahaag! Dan is de tweede meer prijzenswaardige vorm van een uitvoerig betoog over wat het was dat iemand zijn lidmaatschap het waard heeft gemaakt om te lidmaatschappen. Deze brief bestaat vaak uit een opsomming van wat de aspirant reünist in kwestie zoal heeft uitgevoerd tijdens zijn lidmaatschap, waarna een aantal anekdotes volgen die pagina 11

12 vaak alleen maar voor insiders te volgen zijn en vaak grappig bedoeld zijn. Deze grappen worden hoogstens door een paar parlementariërs begrepen. Vervolgens zal de brief ingaan op de kwestie waarom het vroeger beter was om uiteindelijk uit te komen bij het verzoek om deze oude lul eindelijk eens reünist te maken. Ik zal nu trachten de brief van het tweede soort eer aan te doen. Wat heb ik zoal bereikt die elf jaren dat ik lid ben van deze vereniging? Ik ben meer dan vijf jaar gilde geweest, trots lid en voorzitter van Techniek en Kultuur, mede-heroprichter van FC Sela, lid van de activiteitencommissie die de trend heeft ingezet naar steeds langere diesvieringen, kookcie, barco, barhulp, galacommissie, zevenvoudig jaarbestuurder, eetcie, Mensacol, raad van financien, kkk, en ook nog commissaris mensa. Maar het allerbelangrijkste is natuurlijk dat ik lid ben geworden van het meest illustere dispuut, Het Dispuut de Zwevelpin. BRAND!!! Ik kan natuurlijk in deze opsomming niet mijn jaarclub vergeten. EJC 2001 Cupiditas. Ferente Amor! Als ex-twintiger begint mijn geheugen al af te takelen. Mijn studententijd herinner ik dan ook als een verzameling mooie momenten. Al dat vervelende, zoals het nauwelijks geld hebben om je bier te kunnen betalen, vergeet je een beetje. Wat ik wel blijf herinneren zijn de jaarclubpresentaties waarbij de hele avond draaide om het gratis bier. Of het dispuutsvoetbal op de Wageningse berg. AID-avonden met tequila slammen of Kasper van Gelderen plaatjes draaien tot 9 uur s ochtends. Samen met mede-tenk-voorzitter DJ Smash, voor de rest van de wereld bekend als Wendy, het hele TenK-hok leeghalen en in het busje laden om ergens in Doorwerth op een bruiloft te draaien. Dispuutsborrels waar van alles de fik in moet en er meer dan 35 oppervlakken gevonden worden om bierflesjes open te maken. Naar DSB of Eindhoven om daar hun 1000 liter bier van Bavaria op te drinken om vervolgens uit te glijden over de Yoghurt op de vloer, recht op glasscherven en vervolgens naar ziekenhuis gereden worden om mijn hand te laten hechten. Dispuutsvergaderingen tot in de ochtend en dan zaterdagochtend dronken de AH binnen te lopen voor ontbijt. Zeilweekenden op de Heegerplakvijand. Nu ik er zo over nadenk is het dispuut erg belangrijk geweest tijdens en na mijn studententijd. Zonder het gezamenlijk lijden weet ik niet hoe ik had kunnen volhouden, dus alleen al vanwege de dispuutstraditie is het waard lid te worden van SSR-W. Maar dat was niet echt de reden waarmee je de AID-lopers kreeg binnengeluld. Nee, dan werd er wel weer een onzinverhaal gehouden over hoe nuttig voor je CV het wel niet zal zijn. Ha! Nuttig om een flink gat in je CV te creëren zeker. In ieder geval heb ik één ding geleerd tijdens mijn bestuursjaar, behalve nóg meer bier drinken: Blijf zo ver mogelijk van schaamhaarhoofd Jorn weg! Het bestuursjaar was fantastisch. Wij hadden op het eerste gezicht een nogal onmogelijke groep. Allereerst hadden we Anne Lotte als voorzitter. Het valt mee pagina 12

13 dat we niet zijn afgezet. En dan DirkJan als combeg die de eerstejaars begeleidt tot in de slaapkamer. En Cock die elke vijf minuten tijdens de bestuursvergadering het hok uit moest om te roken. Bram die elke week weer een liter bloed uit zijn neus wist te werken en prinsesje Saskia die meer tijd aan Disney dan aan de ledenadministratie leek te besteden. Ik kreeg het altijd voor elkaar om in slaap te vallen bij de AV. Op zich niet erg verwonderlijk als je de hele tijd Heleen, Marjolein, Roseri of Daphe hoort foeteren over hoe slecht wij het wel niet doen, terwijl ik daar in een hoekje half achter die betonnen paal zat met het theaterlicht op mijn kop. Sjezus, wat een gezeik levert zo n vereniging op. Dan is het maar goed dat er altijd nog een fles Freixenet in de koelcel stond. Het hoogtepunt van het bestuursjaar was ongetwijfeld de bestuursvakantie. Als ware plebejers gingen wij een week naar de zon van Alanya in Turkije. Ik kan me vooral Kasper van Gelderen herinneren dat we hard hebben gezopen in de Turkendisco s en dat het strandzand werd aangeharkt voor onze voeten. Leve het laagseizoen! Het is erg mooi dat wij van het bestuur Das Direktorat nog steeds goed met elkaar overweg kunnen en het een jaar was zonder heftige ruzie binnen het bestuur. Waarschijnlijk lag het ook aan het feit dat geen van ons een afmaker was. Op die manier voelde niemand te veel deadline druk. En ons druk maken over de leden dat deden we gelukkig ook niet al te veel. Om het begin van ons jaar goed in te luiden liepen we de eerste weken met zijn allen de gehele tijd in pak. Wilde een lid een van de bestuurders spreken dan moest deze eerst een formulier invullen en inleveren, waarna er achter de lijn gewacht diende worden. Deze grap viel in zulke slechte aarde dat ik met zeer veel onbescheidenheid durf te beweren dat Das Direktorat het beste bestuur ever was. Dan komen we nu bij het volgende gedeelte van de reünistenbrief: Vroeger was alles beter. Om een eerlijke vergelijking te maken moeten we natuurlijk eerst vaststellen wat er zoal veranderd is tijdens die elf jaar sinds ik lid ben geworden. Het P woord is weg, de keuken is wat kleiner, er zijn ietsje meer leden, een doegroepje heeft zichzelf uitgevonden, de TenK-vrachtwagen is nu een DJ-booth, de flipperkast is verdwenen en de mensa is verbouwd. Behalve de gordijnen van de mensa van blauw naar oranje veranderen hebben wij van Phenomensaal de mensa zoals deze er nu is vormgegeven. Wat wij echter niet hebben gedaan is de maagd pagina 13

14 hierachter plaatsen. Trouwens, met zo n mannelijk gelaat is het natuurlijk niet gek dat ze nog steeds maagd is. Maar het belangrijkste wat veranderde is het verdwijnen van de openbare mensa. Nu hebben we in ieder geval niet meer van die fossielen die de vrouwelijke barhulp met hertenoogjes mentaal proberen aan te randen. Aangezien ik commissaris mensa ben geweest vond ik het jammer dat de openbare mensa verdween, echter was het een onvermijdelijk feit. Zonder subsidie was het niet meer rendabel om een kok te betalen en zo n schattige maaltijd met zeer zout soepje, slaatje, aardappelen die net niet helemaal gekookt waren en dubbelvla voor een schappelijke prijs aan te bieden. Ja de kwaliteit van Sandra s koken was soms wat wisselvallig, maar gelukkig was er altijd de frituur. En de euromix. Er zijn ook dingen helemaal niet veranderd. Er wordt blijkbaar nog steeds Narcotic van Liquido en Liberte gedraaid. Stelletje ouderwetse TenK DJ s! Vernieuw dat stramien eens. Gelukkig staat De Gilde nog steeds achter de bar, vaak meer dan de barhulp te drinken en is Kwasir nog steeds een donker bierhol. Als ik deze bewijsvoering overzie lijkt het mij duidelijk dat ik maar één conclusie kan trekken: vroeger was alles beter! Daarom lijkt het mij het beste als u, het parlement en het bestuur, mij nu benoemen tot reünist. Bij deze wil ik dan ook mijn reünistenschap aanvragen. Sela! Kasper van Gelderen Annet Moerman AID bestuur Door: Annet Moerman (2009) Beste reünisten, Mijn naam is Annet Moerman en in 2009 ben ik geïnaugureerd als lid van SSR-W. Al jaren vermaak ik me goed op ons mooie Sela. Met mijn jaarclub Polygaam (Meer is Beter!) ben ik regelmatig aan de bar te vinden tot in de vroege uurtjes. Ook was ik in 2011 Vivo van de Introductiecommissie (SuperIC!). Maar eigenlijk schrijf ik dit stukje om meer te vertellen over mijn bezigheden buiten SSR-W dit jaar. Dit jaar ben ik namelijk de penningmeester van het fulltime bestuur der Algemene Introductiedagen Wageningen, of zoals jullie het waarschijnlijk nog kennen de CAID. Sinds 1969 wordt er een AID georganiseerd. In het begin duurde die twee dagen en het programma was gericht op het thuis laten voelen van de nieuwe studenten. Nog steeds is het AID-programma hierop gericht. Ik ben dan ook ontzettend blij dat ik dit voor de nieuwe studenten mogelijk kan maken. Wel is er sinds die tijd veel veranderd, zoals bijvoorbeeld de financiën (mijn grootste interesse als penningmeester). De totale kosten van de introductiedagen lagen in de beginjaren nog onder de gulden. Tegenwoordig mag ik gelukkig een heleboel meer geld uitgeven! Maar natuurlijk eerst verdienen; sponsoring wordt steeds belangrijker voor dit pagina 14

15 soort grote evenementen. Alleen onze sponsorinkomsten zijn al vele malen zoveel als het gehele budget van Gelukkig zijn er genoeg bedrijven die studenten als hun doelgroep zien, of een goede relatie met de universiteit belangrijk vinden. Dat maakt mijn werk in dit opzicht makkelijker, maar er blijft altijd gelden: meer is beter! Van mijn ervaring die ik al had opgedaan in de Introductiecommissie van SSR-W heb ik dit jaar veel profijt. Niet alleen met mijn taken, maar vooral doordat ik een brede blik ten opzichte van de AID heb gevormd. Zeker in het overleg tussen de verschillende studenten-gezelligheids verenigingen en het AID-bestuur (Introductieoverleg, IO) komt dit goed van pas. De relatie tussen de verenigingen en het AID-bestuur is op sommige vlakken een beetje stroef. Verenigingen willen Annet Moerman namelijk leden werven in de AID en het AID-bestuur wil niet dat de verenigingen te opdringerig zijn tegenover de AIDlopers, dat er ook genoeg aandacht is voor de kleinere verengingen en nietverenigingsaspecten in Wageningen. Hierbinnen moet een soort van evenwicht gevonden worden in het IO; en dit vind ik geweldig! Dit jaar gaat het ook zeer goed, het AID-bestuur bestaat dan ook uit alleen maar verenigingsleden (Argo, KSV, Unitas en SSR-W). Hierdoor is er veel meer inzicht in de verenigingsstandpunten en gevoelige plekken. Dit jaar was er dan ook amper gezeur over het programma. Gelukkig zijn er ook veel dingen gewoon hetzelfde gebleven, zoals de spanningen rondom het vol krijgen van het nieuwe bestuur. Zo werd de invoering van de tempobeurs (prestatiebeurs) in 1995 door minister Ritzen met zorgen bekeken. Vorig jaar de invoering van de langstudeerboete en nu de invoering van het sociaalleenstelsel. Hopelijk zijn alle zorgen weer voor niets. En zal er weer een SSR-Wer plaatsnemen in het AID-bestuur om zo een vinger in de pap te houden. Sela! pagina 15

16 Lennert van Overbeeke Column Door: Lennert van Overbeeke (2007) Ook de huidige leden, de jongelingen, hebben interesse voor de geschiedenis, die wordt gepersonificeerd door de oud- leden. Tijdens de openingsvergadering voor de diesviering, j.l. 18 maart, verzorgde Am. Winkelman sr. (1967) verhalen uit de oude doos, bijgestaan door beeldmateriaal. Ademloos aanschouwden achttienjarigen de klassieke oudheid van een vereniging waar ze net een half jaar rondlopen. Tot mijn grote spijt was ik zelf niet aanwezig, maar het feit dat al de volgende dag vanuit drie richtingen het enthousiasme voor de presentatie mij ter ore kwam, getuige van de interesse van de huidige generatie. En met groot gelijk, want het verleden van de vereniging is niet ver weg of irrelevant, maar is een soort grote broer van de huidige stand van zaken. Het verleden heeft niet altijd gelijk en vaak genoeg had je het zelf anders gedaan, maar het biedt altijd wijze raad, aanwijzingen en goede verhalen die stammen van vóór jouw eigen tijd. Al die dingen die je kunt leren zonder ze zelf te ondergaan, zijn mooi meegenomen. Dit is de grote opvoedkundige functie van de vereniging, die mede bijdraagt aan de ontwikkeling van iedere amica, amice die z n ogen open houdt. Wat mij opvalt bij de interacties die ik in mijn tijd met oud-leden heb mogen meemaken, zijn de overeenkomsten in de modus operandi. Al zijn ze nog zo oud, de beste amicae, amici blijven bier dorsten. Ze blijven grappen en grollen en hartelijk lachen met oude vrienden evenals met de nieuwe jongelui die vandaag de dag op hun oude sociëteit rondlopen. Misschien mede door de humor die academici wel eens lijken te delen, maar zeker ook door de universele antipathie voor het vousvoyeren, kost het geen moeite om een willekeurig gesprek vol te houden. Het gevoel van een verwantschap van geesten, zoals ongetwijfeld de oprichters van iedere vereniging voor ogen hebben gehad, grijpt iedereen aan in een zo hartelijke omgeving als onze aloude. Sela: die mooie plek waarvoor iedereen warme gevoelens en mooie herinneringen lijkt te koesteren. Het rondleiden van de veteranen door de huidige sociëteit levert altijd vertederde gezichten en klassieke verhalen op. Tussen haakjes: het is jammer voor de oudere garde, die nog op H. Torck zijn wilde haren verloor, maar het is toch al pagina 16

17 enige tijd zo, dat de vereniging langer stoelt aan de Generaal Foulkesweg dan zij ooit aan de Herenstraat hoek Boterstraat huisde. Tot slot nog één voorbeeldje van de praktische aard van de amicitia. Ik leed eens een leeggelopen fietsband, op een zondagmiddag buiten de openingsuren der Sociëteit, in de buurt van diezelfde sociëteit. Ik herinnerde me het adres van de oude Jan Sonneveld (1954) twee huizen verderop, alwaar ik inderdaad een blij gezicht van herkenning en een werkende fietspomp aantrof. Niet zonder enige trots en met het gevoel van een soort geopenbaard begrip van wat zo n vereniging eigenlijk is, fietste ik vlug naar huis, voordat de velg weer tot op het wegdek zou zakken. Ineke Touwen Aandacht voor de maatschappij en medemens Door: Ineke Touwen over Lourens Touwen (1950) Bij SSR ontstond mijn maatschappelijke betrokkenheid en de wil iets bij te dragen aan de samenleving. Daar heb ik uiteindelijk ontzettend veel tijd aan besteed in mijn leven. Het sluit voor mij heel mooi aan bij de bijbelse boodschap en de opdracht van naastenliefde. Het zijn de woorden van mijn vader, Lourens Touwen (1932, SSR-jaar 1950). Als dochter mocht ik hem interviewen over zijn leven. Ik heb zijn woorden gevangen op papier en neem u mee in zijn verhaal. Ik had toen al een rijkdom aan mogelijkheden We hadden een heel gezellig gezin met zeven kinderen. Mijn vader was een echte koopman, hij handelde in (bak)stenen en bouwmateriaal. Mijn moeder was onderwijzeres. Op zondagavond speelde mijn zus Tineke op de piano en wij zongen. Mijn vader zong graag. Er was een goede sfeer. We hadden het niet verschrikkelijk rijk, maar we hadden het gewoon goed. Ik nam vrij veel initiatieven als kind. Ik ging er alleen op af. Ik ging bijvoorbeeld heel graag alleen naar waterpolowedstrijden in het gemeentelijke zwembad. Ik keek vol bewondering naar de mensen in het water die constant aan het watertrappelen waren en ondertussen ook nog de bal opvingen en weggooiden. In september 1944 zou ik naar de HBS, maar de scholen waren gesloten, dus dat eerste jaar was ik vrij! Ik schaatste dat jaar veel op t Heidemeertje pagina 17

18 bij Bilthoven. Met van die houtje-touwtjeschaatsen die je met je koude handen nauwelijks vast kreeg. Ik mocht in mijn jeugd overal heen, dat kón gewoon. Ik had toen al een rijkdom aan mogelijkheden. De hele patrouille bij mij op de zolderkamer Direct na de oorlog was er een geweldige impuls om allerlei verenigingen op te zetten. Bijvoorbeeld de padvinderij, waar ik me meteen voor op gaf. Als oudere jongens (13-14 jaar) werden we patrouilleleider. Onze gymnastiekleraar was de hopman. Hij leerde ons allerlei dingen die wij dan weer aan onze patrouille moesten leren, zoals knopen leggen. Eens in de twee weken kwam die hele patrouille bij mij op de zolderkamer. Natuurlijk gingen we ook kamperen. Je had dan de leiding over zo n groepje jongens. Als leider moest je er voor zorgen dat er op tijd gekookt werd en opgeruimd. Daar kwam natuurlijk geen bal van terecht. Ik herinner me hoe sommige patrouilles de afwas begróeven, om tijdens de controle maar niet betrapt te worden op vieze vaat. We kampeerden op het terrein van een opvoedingsinstituut. Als tegenprestatie mochten een paar jongens uit het instituut met ons mee kamperen. Ik had ook zo n jongen in mijn groepje. Die had natuurlijk geen Ineke Touwen boodschap aan de patrouilleleider. Toen mijn ouders langskwamen op de bezoekzaterdag merkte ik pas hoe spánnend ik dat allemaal vond: ik moest zó huilen. De maatschappij van de toekomst In mijn eerste jaar in Wageningen ben ik direct lid geworden van SSR. Heel bijzonder in mijn jaar was het grote leeftijdsverschil. De meesten waren, net als ik, rond de 18 jaar. Maar er waren een stuk of vijf jaargenoten van 23. Dat waren de jongens die onder moesten duiken in de oorlog en na de oorlog meteen naar Indië gingen als soldaten. Ze hadden het nooít met ons over die oorlog en wat ze daar meegemaakt hadden. De geest in die tijd was: Aan de slág, nu moeten we het gaan opbouwen. We spraken over de samenleving en wat er speelde in de samenleving. We hadden een filosofische kring over het destijds geruchtmakende boek De maatschappij van de toekomst van professor H. van Riessen. Heel inspirerend. Ik werd getroffen door de vraag: waar komen maatschappelijke processen op uit? In die tijd ontstond mijn maatschappelijke betrokkenheid en de wil iets bij te dragen aan de samenleving. Hier heb ik uiteindelijk ontzettend veel tijd aan besteed in mijn leven. Het sluit voor mij heel mooi aan bij de bijbelse boodschap en de opdracht van pagina 18

19 naastenliefde. Schadelijk voor ontwikkeling van landen tuinbouw In die zelfde tijd werd er een leerstoel Christelijke Maatschappijleer opgezet door de CBTB (Christelijke Boeren en Tuinders Bond). Ik koos dit als extra ingenieursvak. Professor Rip gaf ons onder meer college in de opzet van Publieksrechtelijke Bedrijfs Organisaties (PBO). De regering ging hier in de vijftiger jaren mee aan de slag en richtte productschappen op. Een unieke samenwerking tussen de overheid en het bedrijfsleven in de land- en tuinbouw waar ze in heel Europa jaloers op zijn. Nu, ruim 50 jaren later, gaat de regering deze productschappen opheffen. Dat vind ik onbegrijpelijk. Het is schadelijk voor de verdere ontwikkeling van land- en tuinbouw en de afzet van producten. Zo gaat dat dan dus in het leven: ik heb aan het begin gestaan en maak nu het einde mee. Op het NOS-journaal Afgestudeerd in bodemkunde en cultuurtechniek kreeg ik een baan bij de Heidemij (tegenwoordig: Arcadis). Tot mijn verrassing las ik in mijn inwerkprogramma: In september gaat de heer Touwen les geven aan de school. Dat heb ik uiteindelijk met veel plezier vier jaren gedaan. Ik had goed contact met de leerlingen en vond het leuk excursies voor hen te organiseren. Het aardige vind ik dat ik hierdoor vier generaties cultuurtechnici en bosbouwers ken in het land, niet alleen bij Heidemij maar ook bij de landinrichtingsdienst en Staatsbosbeheer. Ineke Touwen In mijn jaren als bodemkundig en cultuur-technisch ingenieur kon ik werken aan spraakmakende projecten zoals de drainage van de Ascot Race Course in Engeland en de inpoldering van moerasgronden in Louisianna (US). In Nederland deed ik mee aan een groot onderzoek rond de aanleg en bespeelbaarheid van sportvelden samen met de NSF (Nederlandse Sport Federatie) en de KNVB (Koninklijk Nederlands Voetbal Bond).. Aangezien voetbal een nationale sport was (en is), mocht ik de resultaten presenteren in het NOS-journaal. Dat was een geweldige reclame voor ons als Heidemij, want we kwamen natuurlijk nooít in het journaal. Geen technisch ingenieur maar menseningenieur Toen de Heidemij groeide van een Vereniging ten Algemene Nutte naar een commercieel bedrijf, waren er marktmensen nodig die opdrachten binnenhaalden. Ik werd op zo n functie gezet en mijn koopmansbloed ging stromen. We moesten ons een positie verwerven in de nieuwe markt. We deden dit door in te springen op wat er leefde in de samenleving. Daarbij verlegden we de aandacht steeds meer van het platteland naar het stedelijk gebied, wat natuurlijk een enorme verschuiving was. Ik was geen technicus op dat gebied, maar dat hoefde ook niet. Als ik een kans zag in de markt, kreeg ik de ruimte samen met technici en planologen de mogelijkheden te onderzoeken. Vervolgens boden we ons idee aan. Ik ben eigenlijk niet zo n technisch ingenieur, maar meer pagina 19

20 Voorjaar een mensen-ingenieur. Ik heb er vanuit mijn positie aan kunnen bijgedragen dat de Heidemij betrokken was bij maatschappelijke ontwikkelingen. Toen ik bijvoorbeeld bij een lezing in Stadskanaal een hoogleraar terloops melding hoorde maken van het nut van Milieucoöperaties, heb ik meteen contact gelegd en heb gevraagd of we als Heidemij iets voor ze konden betekenen. Het leverde niet zozeer opdrachten op, maar we deden wel actief mee aan het bevorderen van milieuzorg en natuurbeheer door boeren. Alleen als mijn vrouw ook in het bestuur komt Op zeker moment wilde de CNV (Christelijk Nederlands Vakverbond) een woningbouwvereniging oprichten in Winschoten, waar we destijds woonden met ons gezin. De taak van de vereniging was: iedereen huisvesting bieden. Ik werd gevraagd voor het bestuur, mede omdat ik vanuit mijn marktfunctie in het circuit zat van burgermeesters, wethouders en directeuren gemeentewerken. Ik zei: Ik wil er wel in, maar dan wil ik dat mijn vrouw ook in het bestuur komt. Louwine (Dijksterhuis, SSR-lid 1953) had in Wageningen Huishoudwetenschappen gestudeerd en onder andere. het vak De woning en haar bewoning gevolgd. Dus zíj had er echt verstand van! Zo kwamen wij beide in het bestuur en maakten we aan onze keukentafel plannen voor experimentele woningbouw in Winschoten. We hebben dit heel gezellig gevonden. We zijn een paar jaar geleden, 50 jaar na de bouw, nog eens wezen kijken. Ik stapte op een paar bewoners af en vroeg Ineke Touwen ze hoe de huizen bevielen. Goed! Maar er ontbreekt eigenlijk één kamer. Het frappante was, dat ik me herinner dat we inderdaad één kamer wegbezuinigd hadden, omdat het geld op was Een nieuwe wereld waarin ik veel leerde over naastenliefde In dezelfde tijd in Winschoten, werd ons middelste kind geboren. Ze heeft een verstandelijke beperking. Met haar leerden we een nieuwe wereld kennen. Een wereld waarin het niet gaat om groei, ontwikkeling en kennis, maar om aandacht, goedheid en belangstelling voor elkaar. Daar komt het écht op aan! In die wereld heb ik veel geleerd over naastenliefde en de emotionele kant van het leven. Onze dochter woont sinds haar elfde jaar bij Vanboeijen en daar heb ik erg veel van mijn aandacht aan besteed. Ik heb jarenlang als voorzitter van de familievereniging sterk gewerkt aan ouderparticipatie. Dit is goed gelukt. Als ouders zijn we een ontzettend belangrijke overlegpartij, maar niet iedereen die ik ontmoette voelde dat meteen zo. Een hoogleraar met wie we in gesprek waren over de toekomst van de instelling vroeg op zeker moment aan mij: Weet u wel tegen wie u praat? Waarop mijn reactie was: Weet u eigenlijk wel tegen wie ú praat? Wij brengen het geld in namens onze kinderen. Wij zijn dus een volwaardige partij in het overleg. Onze samenwerking als familie met de directie bij Vanboeijen was en is goed. Echter er is één keer een directeur geweest die de ouders nauwelijks zag staan. Hij zag overigens ook de medewerkers pagina 20