Het voorrecht van een mensenleven is zijn wie je bent. Joseph Campbell. 30 maart 30 april

Transcriptie

1 Het voorrecht van een mensenleven is zijn wie je bent. Joseph Campbell 30 maart 30 april Jezus vertelde hun deze gelijkenis: Iemand had een vijgenboom in zijn wijngaard geplant en ging kijken of de boom vrucht droeg, maar hij vond geen vijgen. Hij zei tegen de wijngaardenier: Al drie jaar kom ik kijken of die vijgenboom vrucht draagt, maar tevergeefs. Hak hem maar om, want hij dient tot niets en put alleen de grond uit. Maar de wijngaardenier zei: Heer, laat hem ook dit jaar nog met rust, tot ik de grond eromheen heb omgespit en hem mest heb gegeven, misschien zal hij dan het komende jaar vrucht dragen, en zo niet, dan kunt u hem alsnog omhakken. Lc 13, 6 9 Hopen is toch blijven leven in de vertwijfeling, en toch blijven zingen in het duister. Hopen is weten dat er liefde is, is vertrouwen in het morgen, is in slaap vallen en wakker worden als de zon weer opgaat. Is bij de storm op zee land ontdekken. Is in de ogen van de ander lezen dat hij je heeft verstaan. Zolang er nog hoop is zolang is er ook bidden en zolang zal God je in zijn handen houden. Henri Nouwen Heer, Gij hakt geen mensen om. Gij spit mentaliteiten om, manieren van kijken, en voedt ze met uw Geest zodat kleine mensen weer kansen krijgen om vrucht te dragen. Wie weet zegt Gij, over mij, over ons, over de Kerk, over onze wereld Wie weet zijn er volgend jaar misschien wel vruchten..? Heer, geef me iets van Uw geloof in mensen, Uw geduldige hoop. En duw de spade in mijn hand om de grond rond mensen die ikzelf misschien heb hard gelopen, weer om te spitten tot goede vruchtbare aarde waarin veel nieuw leven kan gedijen. Amen. VERGEVEN VER durven gaan in het GEVEN van nieuwe kansen. Hoever? tot zeventig maal zeven maal, Heeft ooit iemand gezegd. Kon ik dat maar! En vergeving schenken is één ding, Maar vergeving vragen is nog iets anders, omdat ik dan moet toegeven dat ik zelf óók fouten maak. Toch wil ik het blijven proberen. Want telkens wanneer het mij lukt, is het net alsof Jezus ook in mijn hart geboren wordt!

2 Hak mij niet om, al bleef ik als de vijgenboom reeds jaren zonder vruchten. Gun mij nog vier seizoenen tijd, dat ik mij naar het licht toekeer. Een herfst vraag ik, die mij van eigenwaan geneest, een winter om te sterven als zaad, gehoorzaam in de grond. En als de lente komt, bekleed mij dan met bloesem, een witte mantel - even maar -, waarvan ik mij ontdoe als Gij met zomerzon mijn goede wil beloont. Pluk dan mijn vruchten één voor één. Vergeet het jarenlange wachten Marcel Weemaes In onze wereld vandaag zijn er tal van mensen die geen vrucht voortbrengen, nog niet, of niet meer. Ze zijn te moe, verdroogd, of overvoerd. Ze lijken op de onvruchtbare vijgenboom. Hoe radicaal de Schrift soms ook is, een botte bijl wijst ze hier af. Wat de onvruchtbaren nodig hebben is: even geduld, een oor dat luistert, een hand die ruimte geeft, een lichaam dat warmte biedt, zodat zij hun eigen wortels kunnen aanspreken. Wat zulke bomen nodig hebben is: krediet, niet van de bank of de minister, maar van mensen en instanties vlakbij. Het gaat daarbij om de meest gewone en diepgaande vorm van solidariteit. Geen karrenvrachten betuttelingsmest maar een schop vol zorg, aandachtig ingespit. Van die genade, op dat langlopend krediet, leeft de wereld. Van zulke bonussen worden kleine mensen zienderogen beter. In zulke betrokkenheid komt bevrijding dichterbij, worden bitterheid en frustratie omgezet in zetmeel en suikers, in levenssap, in groei en bloei en onvermoede vruchtbaarheid Jezus van Nazareth, de Tuinman van Pasen, waant zich in het evangelie nooit een grootgrondbezitter of eigenaar. Hij heeft een zachte, milde blik, draagt altijd iets van mededogen in de ogen. Hij is niet bang voor vuile handen. Hij draagt geen mooi kostuum, geen hoed of das; Hij heeft voorgoed een tuinschort aangetrokken, draagt een strooien hoed en loopt op klompen Hij is tussen de mensen immers altijd op Zijn Paasbest Zijn solidariteit is groot en wereldwijd. Hij loopt niet rond in macht en majesteit. Liever trekt Hij zich terug in de marge, wil dicht staan bij de zwakste mensen en biedt die telkens nieuwe kansen. Hij wil nabij zijn in de onmacht en het verdriet, en wat haast niemand kan in deze tijd: Hij kan wachten, wachten, wachten......met oneindig veel geduld.

3 God, laat ons voor elkaar zorgzaam zijn dat we elkaar niet nodeloos kwetsen met onze veroordelende meningen en onze vernietigende kritiek. Laat ons zorgzaam zijn en elkaar de ruimte geven om dromen en verlangens kenbaar te maken zonder als "zonderling" bestempeld te worden. Laat ons zorgzaam zijn en niet alleen aandacht hebben voor het uiterlijke maar werkelijk interesse zouden opbrengen voor wat diep leeft in ieder van ons. Zorg voor ons, God opdat wij ook voor elkaar zouden zorgen. Wiskunde met een vreemde logica: Piet tekent een groot minteken op een tekenblad en zegt tegen kleine zus: "Dit teken betekent negatief". Vervolgens tekent hij naast het minteken een groot plusteken en zegt: "Dit teken betekent positief". Kleine zus Anja bekijkt Piet met gefronst voorhoofd en denkt diep na. Dan neemt zij de stift in de hand en tekent een plusteken met daaronder een minteken. Verbaasd vraagt Piet aan Anja: "Wat betekent dat?" Glunderend antwoordt Anja: "Dat je steeds het positieve moet onderlijnen!" Gelijkenis Er was eens een houtventer die van zijn vader een groot bos had geërfd. En het bos zou dat weten ook! Want de jongeman die door strenge leermeesters was opgevoed tot orde en regelmaat, besloot bij de overname van het erfelijk landgoed tot een op orde en overzicht gerichte ingreep. Hij liet eenvoudig alle bomen omkappen. Slechts één soort bomen liet hij staan, de sparren. En waar eerst andere bomen stonden, liet hij nieuwe sparren planten. Mooi overzichtelijk, dacht hij. En sparren verliezen in de herfst niet eens bladeren. Het hele jaar door zou zijn eensoortige wereld één rustgevende aanblik bieden. Eén soort! Laten anderen elders maar andere rassen kweken, dacht hij. Soort bij soort, prachtig! Maar toen het voorjaar kwam en nergens op het grote landgoed de rijke verscheidenheid aan teer lentegroen van voorafgaande jaren viel waar te nemen, moest de op orde ingestelde houtvester toegeven dat hij iets miste. En de bonte herfsttooi van weleer zou hij straks ook moeten missen, voorzag hij nu. Zijn wereld was er niet kleurrijker op geworden. En er was nog iets. Hij had al eerder gemerkt dat met de vele soorten bomen ook veel soorten vogels van het landgoed verdwenen waren. Slechts één soort was gebleven: grauwe kraaiachtigen, die zich bij sparren blijkbaar thuisvoelden. Overzichtelijk, maar de wereld van de houtvester was er ook niet klankrijker op geworden. Toen hij kort daarop zijn vrienden weer eens hoorde pleiten voor soort bij soort onder ménsen, dacht hij daar dan ook genuanceerder over dan voorheen. Mooi overzichtelijk, zeiden ze. Ja, dacht hij, maar misschien ook armzaliger dan een rijke verscheidenheid aan kleuren, stemmen en liederen. Jacques Verhees

4 Modder Om een ander uit de modder te helpen moet je er zelf in gaan staan Een spreekwoord uit Libanon. Het laat zien dat helpen niet gemakkelijk en vrijblijvend is. Het is gemakkelijk om van een afstandje goede raad te geven. Net als die beste stuurlui, die staan altijd aan de wal! Nee, helpen, echt helpen betekent naast de ander gaan staan. Medelijden is mee lijden, een beetje mee er aan kapot gaan. Meeleven, inleven, mee stil zijn. Soms niet weten wat je moet zeggen, maar je bent er! Die vrouw, wiens man is overleden Gaat het al een beetje, mevrouw? Nee, het gaat nog helemaal niet! Soms denk ik, als je het spreekwoord uit Libanon bekijkt, dat Jezus een echt modder - figuur was. Als er Iemand is die met lijden bekend is, is Hij het wel! Hij komt naast ons en zegt: "Kom maar naar Mij, als je moe en belast bent, Ik draag mee " Wat een troost, zo Iemand in de modder! Theo Van Teijlingen Er is meer dan zekerheid, er is hoop. Ieder mens wordt minstens twee keer geboren: één keer uit de schoot en één keer uit de ogen en de handen handen zijn voelende ogen van een mens die hem werkelijk ziet. Als er niemand is die echt naar je kijkt, in wiens blik je mag zijn, niemand die je ziet en graag ziet, dan kan je eigenlijk niet bestaan, dan kan je niet tot leven komen, want ogen zijn de zachtste moederschoot als ze je graag zien. In de ogen van een ander zie je en voel je wie je bent, daar kan je heel van worden en je kan ervan breken. Daarom zijn er zoveel eenzamen onder ons: omdat er niemand is die hen echt ziet, omdat ze zich door niemand gezien weten. Als er niemand is die echt naar je kijkt, dan kom je in de wereld van de mensen niet thuis en dus ook niet bij jezelf. Wie was ik voordat anderen mij zagen en hoe zou ik ooit opnieuw geboren worden als niemand mij wil zien? H. Andriessen

5 Werken aan 'een bestemming ten goede voor iedere leerling en elk personeelslid' is zeker weten Werken aan 'een bestemming ten goede voor iedere leerling en elk personeelslid' is hopen dat vastgespijkerd worden op je verleden nooit het laatste is dat starten met een rugzak vol onkansen geen blijvende handicap is is geloven dat een zwakke leerling onderweg kwijtspelen altijd een zware nederlaag is dat elke leerling/leerkracht/opvoeder telt! wel degelijk mogelijk is - dat een warme en sterke school voor elke leerling realiseerbaar is. Werken aan 'een bestemming ten goede voor iedere leerling en elk personeelslid' is geloven dat het gevoel er te mogen zijn een prioriteit is dat eerlijk met elkaar in gesprek gaan een noodzaak is. dat respect voor ieder mens de basis is dat steeds nieuwe kansen creëren onmisbaar is. Werken aan 'een bestemming ten goede voor iedere leerling en elk personeelslid' is hopen dat een eerlijke kans op herbeginnen altijd mogelijk is dat je leven zelf kunnen inkleuren voor iedereen haalbaar is dat er alleen voor staan nooit het laatste is dat bij de pakken blijven zitten nooit onomkeerbaar is. Werken aan 'een bestemming ten goede voor iedere leerling en elk personeelslid' is geloven dat het kan me niet schelen nooit onze conclusie is dat er is niets aan te doen nooit definitief is dat iedere mens graag zien voor altijd onze missie is dat blijven werken aan de droom van Jezus van Nazareth begin en einde van al onze inzet is. naar WZZ

6 "De pessimist heeft het tegenwoordige tij mee. Een pessimistische levenshouding kan teleurstellingen relativeren. Bovendien maak je jezelf er niet belachelijk mee bij je moderne medemensen. Optimisme is verdacht. Maar, optimisme is in haar wezen allesbehalve een visie op de tegenwoordige situatie van de wereld. Optimisme is een levenshouding. Het is de kracht van de hoop, daar, waar anderen het bijltje erbij neergooien; de kracht om het hoofd recht te houden als alles schijnt te mislukken; de kracht om tegenslagen te verduren. Optimisme is de kracht die de toekomst niet maar aan de tegenstanders overlaat, maar die de lust en de last van de toekomst in alle verantwoordelijkheid op de schouders neemt. O zeker, er bestaat een dom en laf soort van optimisme. Dat soort moeten we ver achter ons laten. Maar het optimisme als wil voor de toekomst mag niemand belachelijk maken, ook niet al zou het zich honderdmaal vergissen. Dietrich Bonhoeffer Toen de mensen nog niet lang op de wereld waren, dachten sommigen, wij moeten rijk en machtig worden. Als we nu ieders neus eens in dezelfde richting zouden zetten? Als iedereen nu eens dezelfde leider heeft, dezelfde taal spreekt en dezelfde woorden gebruikt? Als iedereen nu eens hetzelfde eet en drinkt, hetzelfde kent, hetzelfde doet en denkt? Eén familie die voor hetzelfde vecht en leeft, die met ons weet wat belangrijk is. Nadat de mensen uit het oosten weggetrokken waren, vonden ze de vlakte in Sinear en vestigden zich daar. Ze zeiden Kom, laten we stenen maken en ze harden in het vuur. Nu zeiden ze Laten we een stad bouwen met een toren, waarvan de spits tot aan de hemel reikt, dan zal iedereen weten wie het rijkst en machtigst is op aarde. Toen zag God wat de mensen van de wereld wilden maken, Hij werd verdrietig. God sprak: Nu zijn ze één volk, ze lopen achter dezelfde leider aan, ze denken allemaal hetzelfde en ze gebruiken dezelfde woorden. Laten we neerdalen en hen op verschillende talen, woorden en gedachten brengen, zodat de één ANDERS HOORT, DENKT en VOELT dan de andere.' Zo kwam er een eind aan de bouw van de stad. In Babel gaf God de mensen de verscheidenheid, de diversiteit. En de mensen dankten God. Ze waren VERWONDERD HOE ANDERS mensen wel konden zijn. Vanaf die dag werden mensen nieuwsgierig. Ze ontdekten dat er altijd HEEL VEEL MANIEREN kunnen zijn om naar onze wereld te kijken, om over leven te praten. Naar de toren van Babel, Genesis 11

7 is de diepste band die mensen bindt. is de moed van de geest. De kracht van het vertrouwen maakt onrust tot rust, maakt angst tot hoop en matheid tot vitaliteit. Wie waarlijk sterk is, vertrouwt. is zelfrespect. is de basis van elke opvoeding. verheft mensen. breekt muren. mobiliseert. trotseert. verzacht, vertedert en verwezenlijkt. is geen blinde volgzaamheid. is elkaar vinden in mekaars diepste mooiste. In welke God vertrouwen wij? Een God die niet veroordeelt, die steeds ten goede leidt? Kunnen wij precies dan op God terugvallen als alles wankelt? kritiek ondervindt leert het te veroordelen. vijandigheid ondervindt leert het te vechten. gekleineerd wordt leert het verlegen te zijn. schaamte ondervindt leert het zich schuldig te voelen. verdraagzaamheid ondervindt leert het geduldig te zijn. aangemoedigd wordt leert het zelfvertrouwen. lof ontvangt leert het waardering. eerlijkheid ondervindt leert het rechtvaardigheid. geborgenheid ondervindt leert het vertrouwen te hebben. goedkeuring ondervindt leert het van zichzelf te houden. aanvaard wordt en vriendschap ondervindt leert het liefde te vinden in de wereld 6 april 1967 Elohin van de Reinheid

8 Als je eerlijk bent, Als je eerlijk bent, dan zal je tegenstanders en vrienden hebben. Het ergste is niet dat je tegenstanders hebt, het ergste zou zijn dat je geen vrienden hebt. Als je eerlijk bent, dan zal je vreugden en zorgen kennen. Het ergste is niet dat je zorgen hebt, het ergste zou zijn dat je geen vreugde kent. Als je eerlijk bent, dan zal je gaven en gebreken hebben. Het ergste is niet dat je gebreken hebt, maar het ergste zou zijn dat je denkt dat je geen gaven hebt. Als je eerlijk bent, dan zal je groot en klein zijn. Het ergste is niet dat je klein bent, maar het ergste zou zijn dat jij met je talenten en manier van zijn niet zou weten dat je een kostbare -waardevolle- parel bent in Gods ogen. De kleine hoop Het geloof waar ik het meest van hou, zegt God, is de hoop. De kracht van hoop verwondert me steeds, ik ben er van ondersteboven. Mensen zien wat er in de wereld gebeurt en toch geloven ze dat het morgen kan omslaan. Wat een wonder is er niet voor nodig dat zij dat klein hoopje hoop met voorzichtige gebaren in hun hart bewaren, een vlammetje hoop dat keer op keer weer wankelt en dreigt neer te slaan maar altijd weer weet op te staan, en nooit wil doven. Soms kan ik mijn eigen ogen niet geloven. Het geloof is een trouwe bruid, de liefde is een hartelijke moeder, maar de hoop is een klein meisje. Een meisje dat elke avond gaat slapen en elke morgen weer opstaat. Zij stapt op tussen de twee vrouwen, tussen hoop en liefde in en iedereen denkt: die vrouwen houden haar bij de hand, zij wijzen haar de weg. Maar die mensen zijn blind, omdat zij niet zien hoe zij, de jongste, de kleinste, de hoop, juist de groten meetrekt. Volgens mij, zegt God, is het dát kleine meisje hoop dat de mensen zien laat, soms even, wat in het leven mogelijk is. Het geeft hen licht en richting. Geloof, dat verwondert me niet. Liefde, dat is geen wonder. Maar de hoop, dat is bijna niet te geloven. Ikzelf zegt God, ik ben ervan ondersteboven. God wilde geluk geven aan de mensen. Niet zomaar. Geluk is iets kostbaars, dat gooi je niet zomaar te grabbel, daar moet je iets voor doen. Dan vind je het! God riep daarop op een dag al zijn engelen bij zich. Kijk eens, zei God, Ik wil geluk bezorgen aan de mensen. Niet zomaar, ze moeten het zoeken, er iets voor doen. Jullie moeten nu even helpen. Een grote engel zei: Geluk mag niet gemakkelijk te vinden zijn. Laten we het daarom verbergen diep in de zee. Dit vond God niet zo n leuk idee. Dan kunnen alleen de heel goeie zwemmers en de duikers het vinden. Geluk moet door allen gevonden kunnen worden. Een kleine engel zei: Wel, laat het ons dan verbergen op de maan, daar is het veilig en toch vindbaar Neen., zei God, Dat is niet goed. Dan zouden alleen maar de astronauten het vinden. Geluk is voor alle mensen die er echt naar zoeken. Een derde engel zei: Niet te diep, niet te ver weg en toch hoog genoeg, op een rots. Daar kunnen alleen bergbeklimmers en mensen met goede benen en adem het vinden, zei God, en geluk is voor alle mensen die ernaar zoeken. Weet je wat we doen? zei God, Ik leg wat geluk in het hart van het kind, de jongere en volwassene. Maar de mensen zullen het pas vinden als ze met elkaar begaan zijn.

9 Zorgzaam omgaan met jonge mensen begint met het besef dat zij geen geformatteerde diskettes zijn, waarop men naar believen bestanden met om het even welke inhoud en opmaak kan opslaan in afzonderlijke sectoren nog wel. Zorgzaam omgaan met jonge mensen is hen, hun ouders en de collega s met wie wij hun vorming moeten klaren, een voorschot van vertrouwen geven, van vriendschap, van geloof in hun kunnen. Zorgzaam omgaan met jonge mensen is de mogelijkheden openleggen in henzelf, in anderen, in de ruime wereld die hen omringt, vooral als zij die op eigen houtje slechts moeizaam zouden ontdekt hebben. Zorgzaam omgaan met jonge mensen kent geen einddoelstellingen wordt niet verrekend in lestijden, promoties of weddeschalen, wel af en toe verloond met dankbaarheid, en altijd met innerlijke vreugde. Zorgzaam omgaan met jonge mensen is de nodige steunpalen uitzetten rond een tere levensstek, zodat hij diep kan wortelen in de aarde en doorschieten tot in de hemel tot hij levensboom is geworden en een stevige pijler voor anderen. Zorgzaam zijn voor collega s Zorgzaam omgaan met mensen is ook blijven stilstaan bij hen die, een loopbaan lang, het dichtst bij je staan: je collega s. Het is de jongeren onder hen de stafkaart met binnenwegjes geven, waar de schoonheid en de vreugde van het leraar zijn je geschonken worden, zomaar. Het is de wijsheid van ervaren collega s ontvangen als een nascholing die je nergens anders vindt. Het is bekommerd blijven om van een korps een hechte ploeg te maken, waarin niemand kan gemist worden en iedereen op zijn eigen waarde wordt uitgespeeld. Samen zijn we nooit MACHTELOOS maar een SCHOOLTEAM

10 Alle waardering Wat wil je later worden, vroeg de meester aan zijn leerlingen van het tweede leerjaar? Voetballer, piloot, dokter, verpleegster, Kim Clysters,... klonk het. Eén jongetje had nog niet geantwoord. En jij? ; vroeg de meester Mens", zei het jongetje. De klas schoot in een luide lach. Maar de meester keek heel ernstig. Mens worden", zei hij, dat is de mooiste maar tegelijk de moeilijkste stiel die er is. Een plant groeit niet, als wij aan haar trekken, maar wel als wij voor de juiste condities zorgen. Dat is ook met kinderen zo. Zij gedijen als liefde hen omgeeft, niet te veel en niet te weinig, zodat hun innerlijke schat bevestigt en versterkt wordt. Als ik alles alleen wil kunnen, dan leef ik in de illusie dat dat mogelijk is. Maar ik zie dan over het hoofd dat mijn hart noden heeft die ik zelf alleen niet kan invullen. Ik heb jou én jou nodig. Elkaars hartsverlangen voorrang geven en tegelijk die van jezelf durven erkennen en hierover communiceren, laat ons de liefde ervaren zoals ze bedoeld is. Door onze kwetsbaarheid toe te laten, worden we sterker en komen we in onze kracht. Clara van Assisi, over menselijke kwetsbaarheid, 13e eeuw Als katholieke basisschool wil je dat alle leerlingen gelukkig worden, zeker de leerlingen die (groei)kansen dreigen te missen. Je doet dat vanuit het voorbeeld van Jezus van Nazareth. Je bent ervan overtuigd dat God voor ieder kind een toekomst heeft, wat ook de mogelijkheden en beperkingen van het kind zijn. Als katholieke basisschool wil je leerlingen optillen naar een hoger ontwikkelingsniveau en hen vaardig maken om deel te nemen en mee te bouwen aan een betere samenleving. Daarvoor werk je als leerkracht aan de ontplooiing van elke leerling vanuit de pedagogie van de hoop en het geloof in de groeimogelijkheden van elke leerling. zorgvademecum God, goede Vader en Moeder, U hakt geen mensen om. U spit mentaliteiten om, manieren van kijken, en voedt ze met uw Geest zodat kleine mensen weer kansen krijgen om vrucht te dragen. Wie weet... zegt U, over mij, over ons, over de Kerk, over onze wereld... Wie weet... zijn er volgend jaar misschien wel vruchten? God, geef me iets van Uw geloof in mensen, Uw geduldige hoop. En duw de spade in mijn hand om de grond rond mensen die ikzelf misschien heb hard gelopen, weer om te spitten tot goede vruchtbare aarde waarin veel nieuw leven kan gedijen. Amen.

11 God, geef ons iets van Uw geloof in mensen, Uw geduldige hoop. Geef ons de spade in de hand om de grond rond mensen, die wijzelf misschien hebben platgelopen, weer om te spitten tot goede vruchtbare aarde waarin nieuw leven kan gedijen. We vragen het U op voorspraak van Jezus, de Christus, voor vandaag en alle dagen van ons leven. Amen. Alleen God kan jou het geloof schenken, maar jij kan er getuigenis van afleggen. Alleen God kan hoop geven, maar jij kunt vertrouwen op je medemensen. Alleen God kan liefde geven, maar jij kunt leren anderen lief te hebben. Alleen God kan vrede brengen, maar jij kunt eenheid bewerken. Alleen God kan kracht geven, maar jij kunt ontmoedigden ondersteunen. Alleen God is de Weg, maar jij kunt anderen de weg wijzen. Alleen God is Licht, maar jij kunt het laten schijnen in andermans ogen. Alleen God is het Leven, maar jij kunt anderen terug levensmoed geven. Alleen God kan doen wat onmogelijk lijkt, maar jij kunt doen wat mogelijk is. Alleen God heeft genoeg aan zichzelf, maar Hij rekent liever op ons. Gebed van een groep Campinos uit Brazilië God, Vader van alle mensen Hak mij niet om, al bleef ik als de vijgenboom reeds jaren zonder vruchten. Gun mij nog vier seizoenen tijd, dat ik mij naar het licht toekeer. Een herfst vraag ik, die mij van eigenwaan geneest, een winter om te sterven als zaad, gehoorzaam in de grond. En als de lente komt, bekleed mij dan met bloesem, een witte mantel - even maar -, waarvan ik mij ontdoe als Gij met zomerzon mijn goede wil beloont. Pluk dan mijn vruchten één voor één. Marcel Weemaes Vergeet het jarenlange wachten Zoveel is duidelijk: bekwaam worden in een diaconale pastoraal-van-de-steeds-nieuwekansen, is telkens weer de spade boven halen uit het tuinhuisje van de Schriften, even in de handen spuwen en aan het werk gaan om nieuwe kansen te scheppen op vruchtbaarheid... Zulk soort pastoraal vertrouwt op groeikracht, zoals in het verhaal van de onvruchtbare vijgenboom in het evangelie. Drie jaar lang niks van vruchten te vinden. Zullen we die boom dan maar om kappen? Nee, laten we het nog een keer proberen, wie weet lukt het wel in het vierde jaar. Telkens weer kansen geven dat is wat zo n soort pastoraal met kleine, zwakke mensen wil doen. En ook: ervoor zorgen dat ze zichzelf kansen durven toedichten: Plus est en vous...

12 God heeft een plaats op onze school en dat mag gezegd worden! Jezus is toonbeeld van God en voorbeeld voor ons allen, ook hier op school... bidden we op onze school, persoonlijk en in groep. hebben we aandacht voor allen, zeker voor de minsten. dragen we zorg voor elkaar, zeker voor de kansarme. geven we aan eenieder kansen, ook een tweede kans. zijn we elkaar nabij op de meest gepaste manier. troosten we de treurenden en houden we vast aan de hoop. dagen we elkaar uit tot menslievendheid. proberen we van God te houden, dwars door alles heen. Jürgen Mettepenningen In het Lucasevangelie vertelt Jezus de parabel van de onvruchtbare vijgenboom. Eigenlijk een PAASBERICHT, een opstandingsverhaal. Er is altijd een toekomst, zegt de tuinman: Stil maar, wacht maar... alles wordt nieuw. In onze wereld vandaag zijn er tal van mensen die geen vrucht voortbrengen, nog niet, of niet meer. Ze zijn te moe, verdroogd, of overvoerd. Ze lijken op de onvruchtbare vijgenboom uit de parabel die we straks gaan lezen. Hoe radicaal de Schrift soms ook is, een botte bijl wijst ze hier af. Wat de onvruchtbaren nodig hebben is: even geduld, een oor dat luistert, een hand die ruimte geeft, een lichaam dat warmte biedt, zodat zij hun eigen wortels kunnen aanspreken. Wat zulke bomen nodig hebben is: krediet, niet van de bank of de minister, maar van mensen en instanties vlakbij. Het gaat daarbij om de meest gewone en diepgaande vorm van solidariteit. Geen karrenvrachten betuttelingsmest, maar een schop vol zorg, aandachtig ingespit. Van die genade, op dat langlopend krediet, leeft de wereld. Van zulke bonussen worden kleine mensen zienderogen beter. In zulke betrokkenheid komt bevrijding dichterbij, worden bitterheid en frustratie omgezet in zetmeel en suikers, in levenssap, in groei en bloei en onvermoede vruchtbaarheid... Jezus van Nazareth, de Tuinman van Pasen, waant zich in het evangelie nooit een grootgrondbezitter of eigenaar. Hij heeft een zachte, milde blik, draagt altijd iets van mededogen in de ogen. Hij is niet bang voor vuile handen. Hij draagt geen mooi kostuum, geen hoed of das. Hij heeft voorgoed een tuinschort aangetrokken, draagt een strooien hoed en loopt op klompen Hij is tussen de mensen immers altijd op Zijn Paasbest... Zijn solidariteit is groot en wereldwijd. Hij loopt niet rond in macht en majesteit. Liever trekt Hij zich terug in de marge, wil dicht staan bij de zwakste mensen en biedt die telkens nieuwe kansen. Hij wil nabij zijn in de onmacht en het verdriet, en wat haast niemand kan in deze tijd: Hij kan wachten, wachten, wachten... met oneindig veel geduld.

13 Heer, Gij gaat met mensen op weg. Gaandeweg leert Gij hen om te groeien in verbondenheid met U en met elkaar. Gij gaat niet uit de weg wie vreemd of anders is. Gij gaat in dialoog met elke mens die Gij ontmoet. Goede Meester, maak ook ons tot uw leerlingen, tot mensen met een open blik, een frisse kijk en een grote portie vriendelijkheid. Inspireer alle leerkrachten die met kinderen en jongeren op weg gaan. Roep hen op om luisterend nabij te zijn. Leer hen in alle openheid te getuigen over U, Gij die onze Heer en meester zijt. Ik geloof dat er een wereld werkelijkheid kan worden waarin het voor alle mensen goed is om te leven, en dat het mede mijn taak is zo n wereld te scheppen. Ik geloof dat er voor iedere mens vreugde, gerechtigheid, vergeving en vrede kan zijn. Ik geloof dat de vreugde het zal winnen van het leed, dat liefde sterker is dan haat, dat niet de dood het laatste woord heeft, maar het leven. Dit alles geloof ik door Jezus van Nazareth. Hij heeft mij laten zien dat zo n wereld, zo n leven mogelijk is, dat het de moeite waard is om zich voor zo n wereld in te zetten. Ik wil mijn leven dan ook op hem oriënteren. Ik wil leven in Zijn geest, omdat ik geloof dat ik dan anderen het meeste tot heil ben. Ik geloof dat daarmee het geluk van anderen en van mezelf het meeste gebaat is. Vanuit dat geloof wil ik leven. Amen.

14 Laat ons bidden dat in ons allen de gezindheid mag groeien van Jezus van Nazareth, de Tuinman van Pasen. Dat wij elk-ander hoogachten en verdragen; dat wij liever kwetsbaar zijn dan hardvochtig, liever machteloos en zonder aanzien dan ontoegankelijk en hoogmoedig. Laat ons bidden om dienstbare bereidwilligheid en mildheid in al onze omgang met kleine mensen. Om trouw aan allen die door de wereld zijn opgegeven, om geloof voor allen die niet meer in mensen geloven, om respect voor wie dagdagelijks met kwetsbare en gekwetste mensen moet omgaan, om vergevingsgezindheid, mildheid en geduld. Laat ons bidden voor allen die zich beroepshalve of vrijwillig hebben toegewijd aan de dienst van de onvruchtbare vijgenboom. Voor hen die sociaal werk verrichten, voor wie in de verpleging en verzorging werkzaam zijn, in therapieën en gevangenissen, in opvangcentra en beschutte werkplaatsen, in asielcentra, in scholen voor (bijzonder) onderwijs, in praatgroepen voor echtgescheidenen, voor weduwen en weduwnaars, voor nabestaanden van zelfdoding, in WZC s en revalidatiecentra, in huizen voor gehandicapten, in opvang voor daklozen, in toevluchtsoorden voor vluchtelingen en vreemdelingen, in palliatieve zorg, op intensieve zorgen... Laat ons bidden voor al die lieve zorgzame mensen in Gods tuin van heden; dat zij er in slagen om zoals de goede Tuinman van het evangelie dag na dag op hun Paasbest te zijn; dat zij onvermoeibaar En toch leren zeggen, Hak deze onvruchtbare boom niet om, wie weet, volgend jaar misschien.... Dat zij woorden van hoop en toekomst uit blijven spreken.