Australië OP JE EIGEN BMW GS

Transcriptie

1 Wat is er mooier dan Australië te ontdekken op je eigen motor? Onder de naam Seven Summits organiseert reisorganisatie Travel2Explore rondreizen voor BMW rijders in diverse continenten waarbij er op de eigen motor gereden kan worden. Nu kan ik deze motor nooit meer verkopen! TEKST EN FOTOGRAFIE EDWIN VAN DELDEN Australië OP JE EIGEN BMW GS 54 - Kijk op

2 Linkerpagina boven The Family Hotel in Tibooburra, midden in de Outback Onder links Eindeloos onverhard rijden over grind, zand en stenen Onder rechts Een autowrak middenin de Outback TIBOOBURRA QUEENSLAND NEW SOUTH WALES SYDNEY Foto: Ashley Whitworth jwe zitten in Tibooburra, ergens in de verlatenheid van de Outback in Australië, ingesloten door een dorre rode woestijn. De plaats bestaat letterlijk uit een hoofdstraat met wat huizen, uiteraard twee pubs waarvan er een tevens als hotel dient en een cafetaria dat gerund wordt door de plaatselijke garagehouder. We zitten hier al drie dagen, want het is plotseling gaan regenen en dat betekent dat alle toegangswegen allen onverhard zijn afgesloten. Zodra er een weg wordt opengesteld, gaan we op pad, het maakt niet uit welke richting op. Het toeval bepaalt onze route. Is er een mooiere manier van reizen? Enkele dagen eerder. Redelijk zenuwachtig zijn we op zoek naar de loods van onze vervoerder in Sydney. Daar zouden onze motoren moeten zijn aangekomen. Een aantal weken geleden hebben we ze voor het laatst gezien, toen de deuren van de container in Rotterdam dichtgingen. De douane van Australië staat erom bekend enorm moeilijk te doen als er ook maar iets niet in orde is; of het nu begeleidende papieren zijn of resten aarde onder een spatbord. Ze kunnen zo maar besluiten de motoren vast te houden of te laten reinigen tegen hoge kosten. Maar tot onze grote opluchting staan de BMW s uitgepakt in het ochtendzonnetje te blinken en kunnen we zo weg rijden. Het avontuur kan beginnen. Bewegingsloos We verlaten Sydney in de stromende regen, met als doel de komende tijd in de Outback te gaan rijden. Als je in het woordenboek het woord Outback opzoekt, zie je als verklaring: rimboe of afgelegen gebied, regio s die ver van de bewoonde wereld liggen. Op de kaart ziet het er ook uit als een gebied van grote leegte, met her en der stippen die dorpen moeten voorstellen. Omdat grote gedeeltes van onze route onverhard zijn, hebben we de motoren voorzien van TKC 80 banden en dat is in deze stromende regen erg wennen. Ook maken ze veel lawaai. De buitenwijken van Sydney maken al snel plaats voor uitgestrekte eucalyptusbossen, die de lucht normaal gesproken een soort blauwe gloed geven vandaar de naam Blue Mountains. Op dit moment is de lucht echter grauw in plaats van blauw en besluiten we door te rijden. Het uitzicht is toch nihil. Rond het middaguur breekt de zon door en wordt het ook snel warm. We rijden langs uitgestrekte wijngaarden, door groene heuvels onder een hemel met duizenden individuele wolken zo ver het oog reikt, bewegingsloos aan de hemel alsof ze zich verwonderd afvragen waar die negen motorrijders naar toe gaan. Bizarre kleuren In Bourke worden we al vroeg in de ochtend gewekt door een concert van vogelgeluiden. Papegaaien, kaketoes, eksters; een enorm kabaal verwelkomt de nieuwe dag. Het is zeven uur en de temperatuurmeter op de motor geeft aan dat het al 27 graden is. Dat belooft wat voor vandaag. Even buiten de plaats staat een bord: Welcome to Bourke, gateway to the real Outback. Al na vijf kilometer verandert het asfalt in gravel en kunnen we de ABS van de motor uitschakelen. Vanaf nu willen we controle over de individuele remmen. De komende 304 kilometer zal de ondergrond continu veranderen van gravel naar los zand en stenen. En dat in de meest bizarre kleuren rood die je maar kunt voorstellen. Je ziet als het ware een rode streep door het landschap waar je doorheen rijdt, aan de zijkanten geflankeerd door groen spinifexgras, wat acaciabomen en dat alles onder een staalblauwe hemel. Een kleurenspektakel waar we trouwens niet zo heel veel van kunnen genieten, omdat we meer op de weg letten dan om ons heen kijken. Kadavers Het is de bedoeling dat je de weg leert lezen. Zodra de kleur rood iets verandert, weet je dat het grind kan overgaan in zand. Waar je vervolgens met een snelheid van tachtig tot honderd kilometer per uur induikt. Dat is de eerste keer best schrikken, omdat de motor alle kanten opzwaait. Maar als je dit een paar keer overkomt, weet je dat je gewoon iets naar achteren moet leunen om het voorwiel meer ruimte te geven, zodat het zelf vervolgens zijn eigen beste weg kiest. En gas blijven geven! Het is een stofwolk van jewelste. Als ik voor de zoveelste keer geen hand voor ogen zie omdat ik te dicht op mijn voorganger zit, laat ik me wat afzakken en al vrij snel rijd ik alleen op het pad en zie de eerste kangoeroes weghoppen. Het Australiëgevoel is compleet. Tot aan dat moment heb ik alleen nog maar ontelbare kangoeroes als kadaver langs de weg zien liggen. Het is leuker om ze nu een keer springlevend te zien. De beesten willen vooral in de avond midden op het nog warme asfalt lekker bijkletsen en worden vervolgens door de koplampen van aanstormende trucks, auto s of motoren verblind. Skippy schijnt dan te denken: Als ik stil blijf zitten, zien ze me vast niet. Vandaar de kadavers. Kijk op

3 Linkerpagina boven Veel water drinken is een must Inzetjes van links naar rechts Aan het einde van de dag is er altijd wel een gezellige pub in de buurt; Kamperen in een National Park; Het is altijd zaak om op tijd te tanken Deze pagina Thorny Devil Foto: Janelle Lugge Onwetenden Na 180 kilometer komen we aan in Wanaaring. Het is elf uur en de temperatuur is gestegen tot 38 graden. We halen benzine aan de enige pomp die er is. De pompbediende vertelt dat veel motorrijders hier stranden omdat het te zwaar is of erger. Ze worden dan door de Flying Doctors opgehaald. Uitgehongerd be kij ken we de menukaart, waarvan we alleen kunnen bestellen: warme pastei, koude pastei, pastei met ketchup of pastei zonder ketchup. Ach, je kunt hier ook niet te kieskeurig zijn. De waterzakken zijn weer geheel gevuld als we op pad gaan voor de resterende 124 kilometer, bij een temperatuur van 43,5 graden. Het is een prachtig spel tussen motor en mens, maar het is ook keihard werken en bij deze temperaturen drink je zo drie liter water weg. Elk jaar sterven er Skippy schijnt dan te denken: Als ik stil blijf zitten, zien ze me vast niet onwetenden in de Outback, omdat ze met pech zonder water komen te zitten en dagen moeten wachten op hulp. Wij zijn dan ook goed voorbereid met water, extra benzine en een satelliettelefoon. Als we aan het einde van de dag Tibooburra binnenrijden, is de hemel felrood gekleurd door de ondergaande zon en rijden lange schaduwen aan de zijkant van onze motoren mee. Een gevoel van triomf overheerst en dat moet natuurlijk gevierd worden met het eerste koude biertje van de dag. We nemen onze intrek in het Tibooburra Hotel, niet wetende dat we hier drie dagen vast zullen zitten. Erkend zonderling Ergens midden in de nacht schrik ik wakker van een geluid dat op onweer lijkt, maar dat kan toch niet? We zitten midden in een van de droogste gebieden op aarde. Als ik 58 - Kijk op Kijk op

4 Rechterpagina vanaf linksboven met de klok mee het beroemde Sydney Opera House; Het dingo dog fence, met z'n km het langste hek ter wereld; Bourke, het begin van de Outback; een chauffeur van een Road Train, vrachtwagens van wel 55 meter lang; wat je helaas niet op een foto hoort zijn de vele vogelgeluiden in de Australische natuur naar buiten kijk, zie ik dat de regen met bakken uit de inktzwarte hemel valt. Dit noodweer zal met tussenpozen drie dagen duren. Omdat alle toegangswegen onverhard en dus onbegaanbaar zijn, worden ze afgesloten. Er valt niet over te rijden en wie het toch probeert riskeert hoge boetes, te betalen per wiel. Ongeplande voorvallen als deze leveren echter vaak de mooiste herinneringen op, opgehangen aan dagen van relaxen en praten met de lokale bewoners. Zo komt ook ene Mark Wosley, lokaal erkend zonderling, letterlijk op de laatste velgen van zijn auto binnenrijden. Twee lekke banden op weg naar ons dorp nadat de reserve al was gebruikt lieten hem geen andere keus dan door te rijden. Onderweg had hij ook nog een wilde hond en een emoe op zijn motorkap gehad en daarmee werd hij het gesprek van de dag. Aan het eind van de middag, na gedane arbeid, komt iedereen naar ons hotel omdat het ook als pub dient. Ranchers, schaapscheerders, jackaroos (de Australische cowboy) en allerlei andere mensen van diverse pluimage verzamelen zich rondom de bar en op de veranda. We wekken veel verbazing en oogsten respect vanwege het feit, dat we als buitenlanders helemaal op de motor hier naartoe zijn gekomen. Een gebied, waar 98 procent van de Australiërs zelf nog nooit geweest is. Vrijheid Als de wegen weer opengesteld worden, nemen we als vrienden afscheid van het dorp. We rijden over een pad, dat voldoende opgedroogd is om niet meer glad te zijn, maar waarbij we in de lagere gedeeltes nog door soms diepe plassen moeten. De combinatie van vies water met los rood zand levert een aardig tafereel op voor zowel onszelf als onze motoren. Onder de rode drek valt nog net een wit kleurtje te bespeuren. Na driehonderd kilometer rijden is de eerste slaapgelegenheid een roadhouse genaamd Nocundra, in the middle of nowhere. We hadden telefonisch gemeld dat we zouden komen het is de enige slaapplek Motor rijden in Australië geeft het pure gevoel van vrijheid 60 - Kijk op Kijk op

5 OVER SEVEN SUMMITS.GS Rechterpagina The Three Sisters Foto: Ashley Whitworth De term Seven Summits komt oorspronkelijk uit de bergsport en staat voor de zeven hoogste toppen van de zeven continenten op aarde. Slechts een select gezelschap bergbeklimmers is erin geslaagd alle zeven continenten te beklimmen. Motorrijdend Nederland heeft nu de mogelijkheid om eeuwige roem te verwerven door alle zeven hoogtepunten van de Seven Summits.GS te bedwingen. Op de eigen BMW GS-motor welteverstaan. De toevoeging GS betekend Gelande und Strasse oftewel, terrein en straat, aldus Edwin van Delden, medeeigenaar van Travel2Explore. Op straat kun je er in Nederland overal mee rijden maar met name onverhard terrein is vaak onmogelijk of verboden. Vandaar dat we de BMW s opsturen naar de diverse continenten om daar te rijden. Vanaf Rotterdam worden ze per container vervoerd, wij vliegen naar Sydney en pikken daar de machines op. Drie weken later gaat het vervoer op dezelfde manier terug naar Nederland. De motor is een maand onderweg, maar wie vindt dat erg gedurende onze wintertijd? En zoals een rijder opmerkte: Nu kan ik deze motor nooit meer verkopen! Voor meer informatie over de Seven Summits.GS-reizen kunt u contact opnemen met Travel 2 Explore, telefoon +31(0) of +31(0) , in de wijde omgeving maar de eigenaren hadden niet gedacht dat we er door zouden komen. We zitten de hele avond midden op de weg, genietend van het gevoel van vrijheid. De ondergaande zon aan de ene kant en de opkomende volle maan aan de andere kant van het wegdek zullen me altijd bijblijven. Roadtrains Waarvoor je in heel Australië moet oppassen, zijn de tegemoetkomende roadtrains. Dit zijn vrachtwagens met wel vier opleggers, die in totaal zo n 55 meter lang kunnen zijn. De ongeschreven regel op de weg is dat deze monsters altijd voorrang hebben, dus zodra er een roadtrain aankomt moet je op tijd het asfalt af en de berm in. De roadtrains mogen en kunnen niet de dorpen in, dus ze worden gelost op speciale parkeerplaatsen waar de wagens ook weer kunnen keren. Op zo n parkeerplaats praat ik met Cooper, die net zijn wagen controleert. De wagons zitten vol koeien, die hij naar het zuiden moet brengen. Op mijn vraag of hij zijn werk leuk vindt, antwoordt hij: Sure mate, it s a way of life. Wat de hele reis opvalt, naast de adembenemende landschappen, is de vriendelijkheid van de bewoners. Altijd joviaal, behulpzaam en bereid tot een praatje. In de remmen Als we de dingo fence passeren weten we dat we van Queensland weer naar New South Wales rijden. De dingo fence is een km lang hekwerk dat is gebouwd tussen 1880 en 1885 om de schapen in het zuidelijke deel van Australië te beschermen tegen dingo s. We merken gelijk dat we in een gebied komen, waar de grote boerderijen heer en meester zijn. Deze zogenaamde stations kunnen wel hectare groot zijn en al het vee loopt los over glooiende velden. Slechts eens per jaar worden deze wilde kuddes samengedreven door jackaroos op paarden, motoren en in helikopters. Dat de waarschuwingsborden hier niet voor niets staan, merk ik al snel als ik vol in de remmen moet voor overstekende koeien, aangevoerd door een enorme Brahmaanse stier. Een botsing met een kangoeroe zou ik nog wel aankunnen, maar dit.. De temperaturen zijn niet meer moordend heet en we kamperen elke dag in prachtige nationale parken. Uitgerust met enkel een ecotoilet slapen we midden in de natuur, wassen we ons in de rivier en maken het eten klaar op de gloeiende kolen van het kampvuur. En ook geeft de natuur ons les, want wie zomaar de volgende ochtend nietsvermoedend in zijn motorlaarzen stapt die de hele nacht buiten de tent hebben gestaan, wacht een glibberige ervaring. Grote felgroene kikkers schijnen dit een prima slaapplaats te vinden. De dagen die volgen, zijn een combinatie van off road en prachtig asfaltrijden. Glooiende groene heuvels gaan over in uitgestrekte eucalyptuswouden en haarspeldbochten in de bergen worden afgewisseld met smalle paadjes in een droog regenwoud. En we komen vrijwel geen mens tegen. We rijden Sydney binnen zoals we drie weken eerder vertrokken zijn, in de stromende regen. Maar daarmee is ook alle vergelijking weg, want als mens zijn we veranderd door de avonturen en ervaringen die we gemaakt hebben. Als we over de beroemde Harbour Bridge rijden, hoor ik dan ook gejuich om me heen. Er worden high fives vanaf de motor gegeven, terwijl aan de linkerkant het Opera House verregend maar statig aan de waterkant verrijst. Voor ons is het heel duidelijk. Motorrijden is meer dan een hobby. Zoals trucker Cooper al eerder zei: It s a way of life. Zo is het maar net Kijk op Kijk op