Legende van een Nomade. Alex Mero

Transcriptie

1 1

2 2

3 Legende van een Nomade Alex Mero 3

4 Originele titel: Legende van een Nomade Alex Mero, 2010 Auteur / Uitgever ISBN Officiële Website: Officiële Blog: 4

5 5

6 Synopsis Voorwoord 1. Innerlijke Kracht - Wonder - Gewaarwording - Beschouwing - Keuze 2. Hogere Kennis - Zoektocht - Sein - Oprechtheid - Bewogenheid 3. Wonderlijke Mysterie - Gewoonte - Daad - Nieuwsgierigheid - Alternatief 4. Scheppende Kracht - Waarneming - Inspiratie - Realiteit - Energie 5. Natuurlijke Harmonie - Samenhang - Eenheid - Herinnering - Waakzaamheid 6. Stuwende Energie - Openheid - Relatie - Stilte - Verbeelding 6

7 7. Perfecte Eendracht - Rede - Opstand - Lot - Gedachte 8. Onbegrensd Vertrouwen - Overtuiging - Ontnuchtering - Schoonheid - Boodschap 9. Verhoogde Helderheid - Betrokkenheid - Geweten - Diepste Wil - Zuivere Staat 10. Oneindige Bron - Aandacht - Geduld - Rust - Opdracht 11. Allesomvattende Wijsheid - Essentie - Klaarheid - Verandering - Verbondenheid 12. Uiteindelijke Verlossing - Belofte Nawoord Dankwoord Auteur 7

8 Synopsis "Legende van een Nomade" is een inspirerende zoektocht naar de ware bezieling van het leven. Het is een fascinerend reisverhaal waarmee, vanuit verscheidene culturele visies en bestaande filosofieën, het begrip van de levensbestemming wordt toegelicht. Dit boek beschrijft op bijzondere wijze het fenomeen dat tot stand komt wanneer kennis en intuïtie samenvloeien, waardoor er een mysterieuze energie verschijnt. Een kracht die ons zowel inzicht als vertrouwen geeft in de dag van morgen. Deze avonturenroman toont ons aan hoe deze kracht ons bewustmaakt van de diepere betekenis van elke gebeurtenis en hoe hij ons kan aansporen het onbekende te verkennen. Wie door de essentie van dit boek wordt aangegrepen, zal de boodschap op zijn eigen leven reflecteren en bewuster worden gemaakt van zijn unieke plaats binnen het grote geheel. "Legende van een Nomade" is een zeer bijzonder boek dat het vermogen heeft om lezers te inspireren en levensbestemmingen daadwerkelijk te beïnvloeden. 8

9 --- Nathan wordt op jeugdige leeftijd op wonderbaarlijke wijze gered bij een schipbreuk in Zuidoost-Azië. Mauro, de vader van een van de slachtoffers van de ramp, brengt Nathan naar Europa en ontfermt zich over hem. Al snel onderscheidt deze bijzondere jongeman zich door zijn uitgesproken intuïtief vermogen en door zijn drang om kennis te vergaren. Als jong volwassene besluit hij een grote reis aan te vangen, op zoek naar wat zijn leven waardevoller zou kunnen maken. Geïnspireerd door zijn innerlijke stem en zijn bijzondere relatie met het water ontvangt Nathan belangrijke inzichten van mensen die zijn pad kruisen. Naarmate hij ouder wordt, wordt Nathan zich bewust van de steeds grotere invloed van zijn daden op zijn omgeving. Zo zal hij zijn unieke rol op aarde ontdekken, een levensdoel dat verder reikt dan zijn verbeelding! --- Linguïstiek : Eline Hoskens - Jacob Visser 9

10 Voorwoord Dit boek nodigt uit om even uit ons persoonlijk verhaal te stappen en ons te verplaatsen in een ander verhaal. Daarvoor hebben we onze verbeeldingskracht nodig, een gave waarover wij allen beschikken en die ervoor kan zorgen dat elk van ons inspraak kan hebben om dit verhaal te voltooien. Legendes brengen vaak bijzondere boodschappen mee. Boodschappen die ons een bredere kijk geven op moeilijk te verklaren. Gebeurtenissen die het diepste in het menselijke bestaan kunnen raken. Sinds mijn prille jeugd trachtte ik mijn kijk op het leven te verruimen en toonde ik interesse voor de verschillende levensvisies die onze wereld kent. Deze wereld verkennen en op zoek gaan naar wat de mens bezielt, werden mijn grootste passies. De ontdekkingen van nieuwe culturen met hun heel eigen leefgewoonten werkten ontzettend stimulerend. Ik trachtte de zin van de woorden van de mensen die ik ontmoette te begrijpen en de oorzaken van hun daden te doorgronden. Door mij vrij in hun plaatselijke culturele werkelijkheid te laten opgaan, werd ik gedwongen mijn gedachten opnieuw te ordenen om te begrijpen wat zich aan mij openbaarde. Zo leerde ik steeds beter grote verbanden herkennen. En aandacht te hebben voor verschillende verschijningsvormen van gevoelens die aanleiding gaven tot de uitdrukkingen van de mensen die ik ontmoette. Geleidelijk drong ik door tot in een mysterieuze wereld, de wereld van de gevoelens. Ik leerde begrijpen hoe gevoelens tot stand komen. Hoe gevoelens trachten te overleven. En vooral welke relatie wij met onze gevoelens onderhouden. Naarmate ik deze mysterieuze wereld leerde kennen, werd ik me steeds bewuster van de oorzaak en de wijze waarop drijfveren, angsten en vreugdes tot stand komen. Deze inzichten hielpen mij om beter de diversiteit van het leven in de ruimste zin te begrijpen. Ik maakte kennis met uiteenlopende vormen van aangeleerd gedrag en in de eerste plaats met datgene waaraan ik zelf blootgesteld was 10

11 geweest. Het werd me vanaf toen steeds duidelijker hoe vindingrijk de mens kan zijn wanneer hij de werkelijkheid tracht te ordenen. Om de schat aan informatie die zich aan mij openbaarde op de juiste manier te interpreteren, kon ik steeds terugvallen op een innerlijke gids. Een gids die mij helderheid en vertrouwen gaf, door mij telkens opnieuw aan te tonen hoe wonderlijk het leven wel is. Deze innerlijke gids was mijn intuïtie. Een kracht waar we allemaal over beschikken en die ons de tekens die met alle gebeurtenissen gepaard gaan, kan helpen begrijpen. Een kracht die ons aanspoort om naar onze ware gevoelens te luisteren. Die ons steeds dichter in de buurt brengt van datgene waartoe we geroepen zijn. Sindsdien ga ik er van uit dat gebeurtenissen nooit toevallig plaatsvinden. Volgens mij heeft elke gebeurtenis een diepere reden en beweegt zich steeds binnen een bepaalde cyclus. Zo word ik me steeds meer bewust van de wonderlijke ordening die er binnen het universum heerst. Wanneer ik mij over de diepere redenen van het leven buig, ervaar ik dat we allen over een prachtig geschenk beschikken. De innerlijke wens die we diep in onszelf koesteren om op zoek te gaan naar onze levensbestemming. Het was deze innerlijke wens die mij aanzette tot het schrijven van dit boek. Een boek dat voortkomt uit een vermenging van oude wijsheden en anekdotes uit de vele culturen waarmee ik in aanraking kwam. Het is een verhaal geworden dat, naarmate we ons tot in zijn kern verdiepen, aantoont hoe we in harmonie kunnen leven met onze omgeving. Een verhaal dat ons kan helpen om de reden van ons bestaan beter te leren vatten. Ik ben verheugd dat ik dit met jullie kan delen en hoop elk van jullie hiermee een beetje meer bewust te maken van het wonder van ons bestaan. 11

12 12

13 - 1 - Innerlijke Kracht 13

14 14

15 Wonder Op een ochtend tijdens het regenseizoen, kreeg de kustwacht van Zamboanga een melding van een ongeluk in de Suluzee. Een zee die de natuurlijke grens tussen Maleisië en de Filippijnse archipel vormt. Het schip, "Harap" genaamd, was afkomstig uit Sandakan in Maleisië en op weg naar het Filippijnse Zamboanga. Een ongekende storm woedde al enkele dagen. De zee was zeer onrustig en de eigenwijze golfstromen hadden al verschillende boten doen kapseizen. Het schip dat vandaag was vernield, was van een grote omvang. Het was een passagiersboot uit Maleisië. Het nieuws over de "Harap" ging snel rond en veroorzaakte een golf van paniek bij de inwoners van Zamboanga en omstreken. Velen hadden familieleden en kennissen aan boord. Enkele van hen stelden zich beschikbaar om met de redders mee te gaan helpen op de plaats van de ramp. Omstreeks negen uur naderden de eerste fregatten de plaats waar het schip was gezonken. De redders zagen talloze lijken op het water drijven en beseften dat dit geen alledaagse storm moest zijn geweest. In het rapport, dat later door de reddingschef werd opgesteld, stonden de volgende notities: "Er heerste een mysterieuze sfeer op de plaats van de ramp. Er was geen geschreeuw, geen noodkreet te horen, alleen maar een allesoverheersende en beangstigende stilte. De lucht was mistig en het water was buitengewoon rustig geworden. Met uitzondering van de drijvende lichamen deed niets vermoeden dat er zich hier een ramp had voltrokken. Het leek alsof de zee zich schaamde voor wat ze had veroorzaakt." De duikers sprongen in het water om de plaats van het schip te bepalen. De andere redders zochten naar overlevenden. Het schip werd snel gevonden met daarin de vele levenloze lichamen. Op het eerste gezicht waren alle opvarenden verdronken. De reddingschef was een autoritaire man die al veel had meegemaakt, maar deze ramp overtrof alles. Toch hield hij er de moed in en toonde geen teken van zwakte. Hij bleef iedereen aansporen om te blijven zoeken naar mogelijke overlevenden. De tijd verstreek en daarmee verminderde ook de hoop op overlevenden. Zowel de redders als de lokale hulpverleners wilden hun zoektocht staken. Velen waren getraumatiseerd door het aantal slachtoffers. Ze herkenden 15

16 familieleden en kennissen. Maar de reddingschef benadrukte telkens dat niemand mocht rusten voordat alle lichamen gecontroleerd waren. Het reddingsteam was al een hele tijd onophoudelijk bezig toen er plots geroep klonk. Het geroep kwam van achter een van de fregatten vandaan. Enkele redders haastten zich zwemmend naar de plaats. Groot was hun verbazing toen ze een kleine jongen zagen met halflang bruin haar. Hij was naakt en lag op een stuk drijfhout, rillend van de kou. Aan zijn lichaamsbouw te zien moest hij ongeveer vijf jaar zijn. Zijn hoofd werd ondersteund door de hand van de redder die om hulp had geroepen. Diezelfde redder sprak met tranen van vreugde: Hij ademt, hij ademt nog, hij leeft! Enkele redders brachten het jongetje aan dek. Het kind ademde inderdaad nog, hij was alleen bewusteloos. De reddingschef werd er onmiddellijk bijgehaald. Hij keek verwonderd naar het jongetje en controleerde zijn hartslag. Toen hij het hart van het jongetje hoorde kloppen, riep hij alle redders bij elkaar. Dit is waarvoor we ons hebben ingezet, schreeuwde hij dit is onze beloning! Harap! Dat de naam van deze boot voor altijd in jullie geheugen gegrift moge blijven! De reddingschef keek het jongetje nog even vluchtig aan en nam dan een deken om het onderkoelde lichaam van het kind te bedekken. De redders keken elkaar aan en voelden nu even lichte blijdschap in deze grote ellende. Hun zoekwerk had iets opgeleverd! Een van de redders merkte op dat de jongen niet van hier was. Zijn gelaatstrekken waren anders en ook zijn huidskleur was bleker. Ook andere redders keken aandachtig, zonder wijzer te worden over zijn afkomst. Later zouden er meerdere lijken gevonden worden die een nog veel blekere huid hadden. De redders bleven verder zoeken, maar helaas werden er geen levenden meer gevonden. De eerste fregatten keerden met het jongetje naar de kustpost van Zamboanga terug. Eenmaal in Zamboanga aangekomen, gaf de reddingschef het bevel het kind aan te kleden. Daarna werd hij in zijn comateuze toestand naar een plaatselijk ziekenhuis gebracht. In het rapport dat opgemaakt werd na de ramp, beschreef de reddingschef verder dat het een wonder was dat het jongetje als enige de ramp had overleefd. De reddingschef maakte bewust geen melding van het feit dat het jongetje naakt gevonden werd. Had hij zich uitgekleed? Was hij zich aan het wassen op het moment van de ramp? Wat ook de 16

17 reden mocht zijn, de reddingschef dacht dat het beter was dat niet te vermelden om niet voor opschudding te zorgen. In de dagen die daarop volgden, bleef het jongetje in coma. Het identificeren van de passagiers was volop aan de gang. Aan boord zaten hoofdzakelijk mensen uit Maleisië en uit de Filippijnen. De passagiers met het blekere huidtype waren afkomstig uit België en Nederland. Het ging om een kleine groep kunsthistorici die aan boord van de Harap de overtocht naar De Filippijnen wilde maken. De Belgische autoriteiten werden, samen met de Nederlandse, geïnformeerd over de schipbreuk en over het jongetje dat de ramp had overleefd. In het rapport zaten foto s en een duidelijke beschrijving van de fysische kenmerken van het kind. De families van alle slachtoffers werden ingelicht maar geen enkel familielid herkende het jongetje! Wie wel interesse toonde, was de vader van Dunia, een van de overleden kunsthistorici. Mauro had zijn enige dochter verloren. Dunia woonde al enkele jaren in het Maleisische Kuala Lumpur. Mauro nam contact op met de Belgische instanties en zei dat hij zijn dochter Dunia al enkele jaren niet meer had gezien. Misschien was ze ondertussen wel moeder geworden. Daarom wilde hij graag meer weten over het jongetje. Mauro kreeg enkele dagen later de volledige informatie. Dat gebeurde op een vrijdag, precies om twaalf uur. Enkele uren nadat hij de gegevens ontving, nam hij contact op met het ziekenhuis in Zamboanga. De directie van het ziekenhuis informeerde hem over het feit dat het jongetje een paar uur daarvoor uit coma was ontwaakt. Toen Mauro vroeg naar het exacte tijdstip dat het kind uit zijn coma was ontwaakt, kreeg hij als antwoord dat dit net voor de middag had plaatsgevonden. Mauro vond het opmerkelijk dat dat precies overeenkwam met het tijdstip waarop hij de gegevens had ontvangen. Mauro was een charismatische vijftiger die al veel van de wereld had gezien. Hij besteedde veel aandacht aan ongewone feiten en zag dit niet als een toevallig voorval. Hij besloot om naar de Filippijnen te vertrekken en daar het jongetje op te zoeken. Om geen argwaan te wekken, verklaarde Mauro aan het plaatselijke ziekenhuispersoneel dat hij de grootvader van het jongetje was en dat de moeder een van de overledenen aan boord van de "Harap" was. Mauro verbleef enkele dagen naast het bed van het jongetje en verzorgde hem als een liefdevolle vader. Hierdoor groeide er steeds meer affiniteit tussen beiden. Mauro had ondertussen 17

18 uitsluitsel gekregen dat het jongetje onmogelijk zijn kleinkind kon zijn. Zijn dochter Dunia was nooit zwanger geweest en van adoptie was er ook geen sprake. Voor Mauro veranderde er niets. Integendeel, de man groeide meer en meer in zijn rol van grootvader en had het jongetje ondertussen zelfs een naam gegeven, Nathan! Waar het kind vandaan kwam, had Mauro nog steeds niet kunnen ontdekken, want het jongetje had nog geen enkel woord uitgesproken. Nathan had geen moeite om klanken voort te brengen, maar kon blijkbaar niets bij naam noemen. Mauro vond dit wel zeer vreemd. Nathan leek helemaal niet getraumatiseerd. En een kind van vijf jaar moest toch in staat zijn om te spreken. Mauro zei er niets over en leerde Nathan enkele Franse woorden om geen argwaan te wekken over zijn afkomst. Nathan zelf voelde zich met de dag beter. Volgens de dokters had hij geen enkele psychische of fysische verwonding aan de ramp overgehouden. Langzaamaan merkte Mauro op wat voor een levendig kind Nathan was. Een kind dat vooral opviel door zijn grote nieuwsgierigheid. Er werd wel iets eigenaardig door een verpleegster opgemerkt. Telkens als ze Nathan een kruik water bracht, was de kruik al na enkele minuten leeg. De verpleegster had Nathan in het oog gehouden en gezien hoe hij telkens de kruik naar zijn mond bracht en langzaam dronk tot de kruik leeg was. Ze sprak hierover met een collega. Toen de twee verpleegsters dit aan Mauro meldden, nam hij de proef op de som. De volgende ochtend kocht hij enkele flessen water in een kruidenierszaak. Hij schonk steeds een groot glas in en gaf het aan Nathan. Dat deed hij een keer of twintig achter elkaar. Elke keer dronk Nathan zijn glas helemaal leeg. Mauro was hierdoor geïntrigeerd en observeerde Nathan voor een lange tijd, maar kon dit niet verklaren. Om het verplegende personeel niet te verontrusten, gaf hij de schuld aan de hoge temperatuur in het ziekenhuis. Het was natuurlijk maar een onbeduidende uitleg, maar Mauro had de verpleegsters in enkele dagen zo kunnen overtuigen van zijn beschermende intenties ten opzichte van Nathan dat ze er verder met niemand over spraken. Ondertussen was Mauro met de lokale politiecommissaris bevriend geraakt. Hij bleek bekend te staan als een invloedrijk man in Zamboanga. Mauro had hem gevraagd om zo snel mogelijk alle documenten in orde te brengen zodat hij Nathan naar België kon repatriëren. Hij benadrukte dat hij zich niet te veel tijdverlies kon veroorloven vanwege zijn zakelijke verplichtingen. Mauro stelde 18

19 de commissaris voor hem hiervoor te vergoeden als hij de procedure kon bespoedigen. Als u hiervan uw prioriteit maakt, zal ik u zeer dankbaar zijn", knipoogde hij. Twee dagen later kwam de politiecommissaris hem de nodige documenten brengen. Mauro boekte de terugvlucht en reisde met Nathan naar België. Eenmaal in België zorgde Mauro ervoor dat hij aangeduid werd als voogd van Nathan. In zijn kennissenkring vertelde Mauro dat Nathan al eerder geadopteerd was geweest door Dunia, zijn dochter. Aangezien zij overleden was, leek het voor iedereen aannemelijk dat Mauro de voogdij op zich nam. Mauro werkte als correspondent voor een belangrijke krant en moest soms lang in het buitenland verblijven. Tijdens zijn afwezigheid schakelde hij de hulp in van zijn jongere zus. Zij zorgde vaak voor Nathan. Nathan groeide op in Brussel. De economie in de Belgische hoofdstad had een hoogtepunt bereikt en trok een groot aantal mensen uit het Middellandse-Zeegebied aan. Velen kwamen hun geluk in de Belgische hoofdstad zoeken en zouden er niet meer weggaan. Die verschillende nationaliteiten gaven de stad een zuidelijke sfeer. Het was een boeiende tijd om in deze stad te vertoeven. Vooral op latere leeftijd zou Nathan beseffen in welke rijkdom aan talen en culturen hij was opgegroeid. Nathan woonde samen met zijn vader op de hoogste verdieping van een herenhuis dat uitzicht gaf op het Weldoenersplein, een van de typische buurtpleinen die de stad rijk is. Mauro zelf was afkomstig uit Andalusië in Zuid-Spanje en woonde sinds lang in België. Hij was opgegroeid in Mojacar, een dorp aan de Middellandse Zee. Mauro keerde, zoals veel vreemdelingen uit Brussel, elk jaar naar zijn geboortestreek terug. Nergens ter wereld voelde Mauro zich beter dan in Andalusië. Ook al had hij zoveel gereisd, niets kon dat gevoel evenaren. Nathan keek ook altijd uit naar de vakanties in Andalusië. Hij verbleef er elke zomer een maand of langer. Het werd zijn tweede thuisland. De lange autoritten naar Zuid-Spanje waren op zich al onvergetelijk. De beelden van de landschappen, versierd met oneindige rijen bomen met amandelen, sinaasappels en olijven, zouden voor altijd in zijn geheugen gegrift staan. De mooiste momenten vonden plaats wanneer ze in de verte de witgekalkte huizen van Mojacar konden aanschouwen om dan verwelkomd te worden door alle familieleden. 19

20 Mauro had in zijn jeugd de kans gekregen om in Granada te studeren. Daar had hij lessen wijsbegeerte gevolgd en meerdere talen geleerd. Al heel vroeg koesterde hij de ambitie om de wereld te verkennen. Alvorens naar België te emigreren, had hij een tijd als douanier gewerkt in de haven van Almeria. Vanuit zijn grenspost had hij dagelijks boten heen en weer zien vertrekken. Dat versterkte zijn droom om te reizen nog meer. Toen Mauro genoeg had gespaard voor zijn eerste reis, vertrok hij naar België. Hij had België uitgekozen omdat een van zijn ooms al in Brussel woonde. Dat leek hem de ideale plek om de eerste maanden te verblijven. Voor zijn vertrek had Mauro zijn jongere zus beloofd dat ze mocht volgen, nadat hij zelf een eigen plek zou hebben gevonden. Drie maanden na zijn aankomst huurde Mauro een flat en liet hij zijn zus naar België komen. Het toeval zorgde ervoor dat Mauro zou trouwen met een vriendin van zijn zus. De twee leerden elkaar kennen in België. Ze was afkomstig uit Leuven, een aangename Belgische provinciestad met een groot aantal studenten uit alle hoeken van de wereld. Dunia was hun enige kind. Enkele jaren voor de dood van Dunia was Mauro s vrouw aan loodvergiftiging overleden. Haar zenuwstelsel was zwaar aangetast door het lood van de waterleidingen in haar ouderlijk huis, waaraan zij jarenlang was blootgesteld. Mauro had het tijdens de maanden voor en na de dood van zijn vrouw niet gemakkelijk gehad. Hij zocht zijn toevlucht vooral in zijn werk. Dunia kon hem niet vergeven dat hij zo weinig tijd had besteed aan haar zieke moeder. Daardoor was de pijn nog groter geweest toen Mauro de dood van zijn dochter had vernomen. Hij had het nog zo graag met haar willen uitpraten maar had hiervan geen prioriteit gemaakt. Mauro werkte nog steeds als correspondent en werd als een van de specialisten op het gebied van de internationale politiek gezien. Hij was een zeer goede spreker en gaf veel lezingen. Mauro werd vooral geapprecieerd voor zijn scherpzinnigheid en zijn groot overtuigingsvermogen. Twee eigenschappen die Nathan ook sterk zou gaan ontwikkelen. Nathan kreeg een uiterst degelijke opvoeding van Mauro, die hij als zijn vader beschouwde. Hij ontwikkelde zich tot een buitengewoon intelligente jongen. Mauro had Nathan ondertussen openlijk gezegd op welke manier hij hem naar België had gebracht. Nathan onderscheidde zich vooral van zijn vrienden en klasgenoten door zijn vernuft en zijn altijd ontspannen houding. 20

21 Nathan beschikte ook over een bijzonder vermogen. Hij kon namelijk ongewoon lang onder water blijven zonder verse lucht in te ademen! Nathan was zich als klein kind niet eens bewust van deze gave. Hij dacht dat er wel meer mensen waren die daartoe in staat waren. Het gebeurde pas tijdens een vakantie in Italië dat Nathan geconfronteerd werd met de uitzonderlijkheid van zijn gave. Mauro had toen samen met vrienden een villa gehuurd in Sorrento, een stad aan de Napolitaanse kust. Op een dag had Gianni, een van de vaders die was meegereisd, voorgesteld om een boottocht te maken langs de kust. Ze hadden toen voor een volledige dag een boot met bestuurder gehuurd om de eilanden Capri en Ischia te bezoeken. In volle zee maakten sommigen een duik in het water. Zonder dat iemand het in de gaten kreeg sprong Nathan in het water. Toen Anna, een vriendin, de lange afwezigheid van Nathan opmerkte, brak er lichte paniek uit aan boord. Iedereen ging meteen op zoek naar Nathan. Mauro en de andere mannen doken het water in. Niemand zag Nathan, de paniek steeg per seconde! Toen Nathan plots boven water kwam, was hij zich niet eens bewust van de paniek die hij had veroorzaakt. Iedereen was zo van slag dat er besloten werd om meteen terug te keren. Tijdens de terugweg werd aan Nathan gevraagd waar hij zo lang was geweest. Hij antwoordde dat hij tot aan de bodem was gedoken. De bestuurder van de boot zei dat hij dat moeilijk kon geloven omdat de bodem wel vijftig meter diep was. Hij voegde eraan toe dat het onwaarschijnlijk was dat een kind zo lang zonder lucht kon blijven. Nathan bleef echter herhalen dat hij de waarheid sprak. Mauro, die in de gaten kreeg dat dit geen gewone situatie was, reageerde op een verrassende manier. Hij maakte zich voor de ogen van zijn vrienden boos op Nathan en verweet hem op strenge toon het spelletje dat hij had gespeeld om iedereen in paniek te brengen. Mauro's ware bedoeling was, ervoor te zorgen dat zijn vrienden verder geen vragen meer zouden stellen. Tegen hen zei hij dat Nathan zich had verstopt en dat hij wel meer van zulke streken uithaalde! Nathan begreep niet wat er juist gaande was maar hij wist wel dat het beter was om op dit moment gewoon te zwijgen. Later op de avond, toen Mauro en Nathan alleen waren, vertelde hij dat hij helemaal niet kwaad was geweest en hem geloofde. Hij zei zijn kwaadheid te hebben geveinsd voor Nathan s eigen bestwil. Mauro vroeg meer details over wat zich onder water had 21

22 afgespeeld. Nathan zei opnieuw dat hij naar beneden was gezwommen en daar zo lang was gebleven omdat er een oude boot op de bodem lag. Hij had rustig de tijd genomen om die te bekijken. Wanneer Mauro vroeg hoe lang hij onder water was gebleven alvorens terug naar boven te keren, merkte hij dat Nathan niet begreep waarom dat zo belangrijk was! Mauro herhaalde zijn vraag, waarop Nathan vreemd antwoordde: Een minuut of tien, denk ik! Pas nu drong het ten volle tot Mauro door dat Nathan een gave had. Hij legde hem uit hoe bijzonder deze eigenschap wel niet was en drukte Nathan op het hart, om dit voor zich te houden. Nathan vroeg of Mauro wist hoe het kwam dat hij dat kon. Mauro moest hem het antwoord schuldig blijven, maar zei dat het zo opmerkelijk was, dat er zonder twijfel een bijzondere reden voor zou zijn. Volgens Mauro was het een gave die iets goeds betekende. Nathan moest zich niet ongerust maken. Hij vertelde hem dat het ooit duidelijk zou worden waarom hij over die gave beschikte. Wanneer Mauro de kamer wilde verlaten, stelde Nathan nog een laatste vraag. Hij vroeg hem naar de betekenis van "Il Dono". Mauro wist niet meteen wat het betekende maar hij ging ervan uit dat het Italiaans was. Mauro vroeg waarom hij dat wilde weten. Nathan antwoordde dat die naam te lezen was op de boot onder water. De volgende dag reed Mauro alleen terug naar de kustplaats, dicht bij de locatie waar het voorval zich had afgespeeld. Hij wilde nagaan of de mensen daar iets wisten van een gezonken boot. Het volledige verhaal kreeg Mauro te horen op het plaatselijke gemeentehuis. Er was inderdaad jaren geleden een boot gezonken rond de plaats waar Mauro gisteren met zijn vrienden was gaan duiken. Het verhaal werd helemaal intrigerend toen hij de naam van de boot vernam; "Il Dono". De gemeenteambtenaar voegde eraan toe dat dat Italiaans was voor "De Gave"! 22

23 Gewaarwording Het was nu bijna zeven jaar geleden dat Nathan van de "Harap" gered was. Op de geboorteakte die Mauro later had laten opmaken, had hij de dag dat Nathan uit de coma was ontwaakt als geboortedag gekozen. Aangezien Nathan ongeveer vijf jaar werd geschat op de dag van zijn redding, had Mauro het jaar van geboorte op vijf jaar eerder laten registreren. Dat maakte dat Nathan deze zomer officieel twaalf zou worden. Het was een mooie zondagochtend. Via een klein dakraam straalde de zon in Nathan s slaapkamer. Nathan werd gewekt door zingende vogels die vrolijk in koor de lente verwelkomden. Het was dan ook een lange winter geweest. Nathan moest nergens heen en kon rustig in bed blijven liggen. Het was leuk om even aan niets te hoeven denken en om nergens te hoeven te zijn. Nathan richtte zijn blik op een poster die hij ooit op straat had gevonden en in zijn kamer had opgehangen. Het was een afbeelding van een blauwe zee met daarop een donkerblauwe zeilboot. Het beeld bracht tijdens de kille winterse dagen een zomers gevoel in de kamer. Nathan bekeek de poster aandachtiger en wilde plotseling weten of er iets in de zeilboot lag. Een zonnestraal speelde hem parten en verhinderde hem dat te kunnen zien. Om het na te kunnen gaan, moest Nathan zijn bed uit, maar daar had hij weinig zin in omdat hij warm onder de dekens lag. Hij trachtte aan iets anders te denken, maar de vraag of er iets in de zeilboot lag, liet hem niet los. Hoe meer hij erover nadacht, hoe nieuwsgieriger hij werd. Nathan werd onrustig en wilde het nu weten. Hij wilde dat doen zonder uit zijn bed te komen en plaatste zijn handen op de grond om de poster te kunnen zien vanuit een andere invalshoek. Hoe ver Nathan zich ook uitstrekte, hij kreeg het niet te zien. Het zonlicht scheen net op dat deel van de poster dat hij meer in detail wilde bestuderen. Uiteindelijk sprong hij in een beweging uit bed, maar door de beweging stootte hij tegen het nachttafeltje. Zijn oude wekker viel op de vloer en liep af. Nathan was nu zo nieuwsgierig geworden dat, voordat hij de wekker afzette, hij eerst de poster ging inspecteren. Geknield voor de zeilboot stelde hij vast dat er onder die grote witte zeilen een oude wereldkaart lag. 23

24 Nathan zette zijn wekker af, ging weer op bed liggen en sloot nog even zijn ogen. De wekker had Mauro, die net terug was van een lange reis, wakker gemaakt. Toen Nathan zijn ogen opende, ervaarde hij iets wat hij later zou beschrijven als een helder moment. Hij vroeg zich af hoe een gedachte, en dan nog zo onbenullig, hem zo ineens kon inpalmen. Het verwonderde hem dat zoiets banaals plots zo belangrijk kon worden. Nathan bleef zo een tijdje in gedachten verzonken tot hij verstoord werd door de stem van zijn vader die hem riep om te komen ontbijten. Nathan stond op, kleedde zich aan en ging naar de wastafel om zich op te frissen. Het water voelde zeer verkwikkend aan. Het leek alsof hij steeds wakkerder werd. Hij hield zijn twee handen boven de wasbak en bekeek zichzelf in de spiegel zonder zich af te drogen. Hij dacht opnieuw aan wat zich net had afgespeeld en besloot het met zijn vader te bespreken. Nathan draaide de kraan dicht en ging naar de keuken. Mauro was de weekendkrant aan het lezen en verwelkomde hem met een stevige omhelzing. Ze hadden elkaar drie weken niet gezien en waren blij elkaar terug te zien. Nathan kuste zijn vader en ging aan tafel zitten. Mauro maakte een omelet klaar en sprak de volgende wijze woorden: Onthoud dat een goed ontbijt zeer belangrijk is. Je weet nooit wat de dag nog zal brengen! Nathan herkende meteen de typische manier waarop zijn vader boodschappen overbracht. Mauro keek naar zijn zoon met een zekere bewondering. Nathan was niet alleen uiterst intelligent, hij was ook een mooie atletische jongeman geworden. De grote passie van Nathan was in het water te vertoeven. Niets gaf hem een groter gevoel van vrijheid. Hij ervaarde het water ook steeds als een geheimzinnige inspiratiebron. Nathan had niemand ooit over zijn gave verteld en zorgde er steeds voor dat niemand het in de gaten kreeg. Zijn vader was de enige persoon die wist dat hij zo lang onder water kon blijven. Nathan realiseerde zich goed hoeveel geluk hij had dat Mauro in zijn leven was gekomen en hoeveel hij aan hem te danken had. Hij had hierover zijn gedachten in een brief vastgelegd en had die op het bureau van Mauro gelegd. Mauro had de brief de vorige avond nog voor het slapengaan gelezen. Het was een oprechte, zelfs emotionele brief. Ik heb geen gemakkelijke weken achter de rug, vertelde Mauro en je brief kwam op een goed moment. Het heeft me echt ontroerd. 24