RoParun Etten-Leur, juni Beste RTZ-ers en vrienden van RTZ,

Transcriptie

1 RoParun 2014

2 RoParun 2014 Etten-Leur, juni 2014 Beste RTZ-ers en vrienden van RTZ, Dit jaar een nieuw verhaal over een nieuwe tocht met een nieuw vervoermiddel. Met een team, welke slechts op 2 plaatsen gewijzigd werd. Een oud team dus. Oud hoeft niet fout te zijn, want dit jaar maakte Wim als 60-plusser een prachtig debuut. Niet eerder in de historie van ons team (en die is al 15 jaar) mocht een zo jonge vent onze clubkleuren lopend verdedigen. En hoe! Een nieuwe tocht van Hamburg naar Rotterdam, waar we in onze vorige uitgave van Ut Boekske al over schreven. Opvallend zijn bepaalde profetische uitspraken van een jaar geleden: We hebben een gemiddelde snelheid van 12 km per uur opgegeven. Dat betekent dat we vrijdagavond moeten vertrekken... Voor de grap hebben wij deze pagina ook nu weer in deze uitgave opgenomen, aangezien er nog meer voorspellingen uitkwamen. De voorbereiding van de route bezorgde o.a. Kees veel extra werk, aangezien er ook geschikte stopplaatsen moesten worden opgezocht. Dat is het eerste jaar altijd lastig, echter dat is hem goed gelukt. Wellicht dat we daar volgend jaar ook nog profijt van kunnen hebben, hoewel nu nog niet vaststaat waar het hele team volgend jaar voor gaat kiezen. Vertrek vanuit Parijs of weer vanuit Hamburg? Jammer genoeg kon Janine haar debuut als loopster van de RoParun niet helemaal afmaken. Zij kreeg klachten waarbij het verstandiger is om te stoppen met lopen, gelukkig heeft Gemma haar goed kunnen vervangen. Helaas kregen we halverwege de tocht met meer medisch ongemak te maken, doordat Patricia uit haar bed viel brak ze haar linker pols en moest in Emmen in het ziekenhuis geholpen worden. Hier werd zij zeer bekwaam en snel behandeld, waardoor zij binnen 3 uur weer in het basiskamp terug was. Gelukkig gaat haar herstel naar wens nu we bijna 3 weken verder zijn. De tocht werd uiteindelijk nog iets binnen de opgegeven tijd gelopen. Dit mede dank zij de inzet van het hele team, waardoor we terug kunnen kijken op een geslaagde eerste deelname aan de RoParun vanuit Hamburg. Veel leesplezier! Wil Goossens.

3 Teambuildingdag 24 mei 2014 (Wil) Zoals gebruikelijk werd ook dit jaar weer een teambuildingdag georganiseerd. Deze dag werd ten opzichte van andere jaren heel anders ingekleurd. Dit keer hoefden we niet zoals veel andere jaren proef te draaien met RoParunnen, maar we bleven dichter bij huis. Met het spel Wie is de Mol, werd onder de deskundige leiding van Susan (van Corné) een spelletjesavond in elkaar gezet. Dit alles met de bedoeling om als groep zoveel mogelijk geld te verdienen. Het hele gebeuren vond in Etten-Leur plaats en nagenoeg alle leden konden hierbij aanwezig zijn en ook nog eens actief meedoen om te achterhalen wie de Mol was. We startten om uur in ons thuishonk aan de Zundertseweg, waar na een korte uitleg ook de eerste proef begon. Het team werd in 2 groepen verdeeld en deze moesten enveloppen met een bepaalde kleur zien op te sporen in de tuin en op het erf van José. Met de inhoud van deze enveloppen moest een figuur gemaakt worden, wat uiteindelijk niet zo eenvoudig bleek te zijn, vooral niet als er een figuur zoekgemaakt is. De balans wordt opgemaakt en de spelleider kan de penningmeester geven. Op naar de volgende proef, met de fiets reden we met de hele bende naar het centrum van Etten- Leur. Nadat de nodige nietjes (wat een naam hé) opgezocht en gebruikt waren, konden we met de volgende proef beginnen. Het team werd nu in 3 groepen verdeeld, een uitbeeldingsgroep, een tekengroep en een (wijze) raadgroep. De uitbeeldingsgroep moest aan de hand van de instructie van de spelleider beroepen, dieren, enz. uitbeelden. Alles werd uit de kast gehaald om het één en ander goed uit te beelden. Ja, er zit heel wat acteertalent bij ons team. Toevallige passanten bij het centrum keken vreemd op wanneer er weer iemand allerlei gebaren makend op de grond ging liggen. De tekengroep moest zo duidelijk mogelijk en in zo weinig mogelijk tijd de 25 beelden op papier zetten, waarna de raadploeg aan de slag moest. Als met al lukte het best, want de maximale score werd bijna gehaald. Na zoveel arbeid was het tijd voor een paar consumpties en werd ook de derde opdracht uitgereikt. Susan had een groot aantal etalages gefotografeerd en aan ons de taak om te vertellen welke winkels zij op de gevoelige plaat had vastgelegd. Het hele team zwermde met foto s in de hand uit over de Markt, de Bisschopsmolenstraat, de Oude Bredaseweg en ook de buitenzijde van het winkelcentrum kwam aan de beurt. We haalden hier een 100% score, dat is prima toch! Na deze klus fietsten we naar het huis van Corné en Susan. In hun Binnenhof lag een stuk hout klaar om vol met spijkers gemept te worden. Susan had maar liefst 100 vragen voor ons opgesteld en na ieder goed antwoord mocht men een tik op een spijker geven. De antwoorden waren vaker raak, dan dat de spijkers geraakt werden. Het was duidelijk te zien dat het aantal timmerlieden in het team drastisch teruggelopen was. De score was dan ook maar magertjes. We vertrokken uit den Hof van Susan en Corné, op naar de Leur! Het begon al een beetje donker te worden en er vielen ook al enkele druppeltjes voordat we bij de Pastoor ons laatste spel gingen spelen. Eerst nuttigden we een paar consumpties en konden toen aan de slag met 5 opdrachten. Er moesten bloemen worden verzameld, foto s gemaakt, een heerlijke frikandel speciaal moest afgeleverd worden bij de spelleider. Dit alles lukte wonderwel binnen de gestelde tijd, ook hier weer de maximale score voor het team. Tussen de spellen door moesten alle deelnemers raden wie zij dachten dat de Mol was. Hier wist Susanne (de andere) uiteindelijk de fel begeerde beker te winnen, zij wees nl. de meeste keren Patricia aan als de Mol. En dat klopte als een bus! Met z n allen hebben we, met dank aan Susan (van Corné), een gezellige avond gehad en konden we om uur op ons stalen rol weer huiswaarts keren. Hierna is het nog de dagen aftellen voordat we naar Hamburg mogen vertrekken!

4 Onderstaande tekst komt uit ut Boekske van 2013 (een vooruitziende blik naar 2014) Roparun 2014 Hamburg-Rotterdam (Wil) Na het derde verzoek ingediend te hebben om de Roparun vanuit Hamburg te lopen heeft men ons uiteindelijk toestemming gegeven om dat te mogen doen. In een vooruitblik met een knipoog is beschreven hoe dit allemaal in zijn werk zal gaan. Jullie zullen merken, dat bijna alles anders is. Vanwege de langere afstand en een voor ons onbekende route hebben we een gemiddelde snelheid van 12 km per uur opgegeven. Dat betekent dat we in eerste instantie nog gedacht hebben om al op vrijdagavond te vertrekken. Maar door het heimweegefühl is besloten, dat we dan maar beter om 6 uur aan de Zundertseweg kunnen vertrekken. De foto-shoot gebeurt daarom met echt flitslicht, vanwege het vroege morgen uur kunnen we ook wel spreken van Etten-Leur by Night. Door de langere duur hebben we extra proviand nodig voor onderweg, deze zit opgeslagen in een aanhanger van Oomen achter de grote bus. Deze aanhanger kan bij slecht weer ook dienst doen als mobiel fysiohok. en biedt ruimte voor de nodige plas- en p.-behoefte. Als de bus rijdt wordt het vocht (h)eerlijk over de weg uitgespreid. Voor de zwaardere boodschappen hebben onze technische mensen een drollenmepper ontwikkeld. We zijn maar wat blij met Piet, Adrie en Anton, dat deze na een paar nachtjes piekeren dit unieke apparaat hebben ontwikkeld. Ze hebben overigens voor de zekerheid al wel octrooi voor de zooi aangevraagd. De drollenmepper werkt als volgt: alle opgespaarde producten worden klokslag het hele uur naar buiten gemept ongeacht de plaats waar de bus staat. Het is namelijk veel beter om dat ieder uur te doen, dan dat de aangekoekte bruine bollen op dinsdagmorgen door het schoonmaakteam verwijderd moeten worden. Uiteindelijk zijn ze dan ook ruim over de datum. De drollenmepper is een eenvoudige oplossing voor een ingewikkeld probleem. Het bestaat uit een ton, waarin een ingekorte honkbalknuppel rustig hangt te wachten aan een ophangmechanisme, totdat hij na een uur wordt ingeschakeld. Probleem opgelost!! Nooit meer een stop en go, dat lucht op!!! Waren we in de voorgaande jaren in voorbereiding naar de Roparun druk bezig met het oefenen van de Franse taal nu is dat weer even wat anders. Waar liggen die Duitse boeken ook al weer? Rijtjes opdreunen: aus, bei, mit, nach, seit, von, zu. Der des dem den. usw., usw. (=enz.) Ja het vraagt weer een hele andere aanpak. We hoeven echter ook niet meer bang te zijn van die brutale Franse agentjes die ons verbieden door te lopen of te fietsen bij Parijs-Roubaix. Jetz geht los und begegnen wir vielleicht ein Polizist in Hamburg. We rijden ongeveer 600km naar Hamburg, terwijl de grote doos met snoep nog lang niet is aangebroken. Neen, daar mogen we pas aankomen na vertrek in Duitsland. Deze route is volledig nieuw en we missen de vele voor ons vertrouwde herkenningspunten van de rit naar Parijs. We kijken onze ogen uit (raar begrip hé) als we de Nederlandse grens passeren en we feitelijk gezien de Duitse lage landen inrijden. Het lijkt alsof Roger met zijn nieuwe bus (van de oude Rabobank) hier al heel vaak geweest is, want ineens zijn we er. Waarschijnlijk is hij binnendoor het verhaal gereden, dat is wel een voordeel, want dan doe je er geen 8 uur over!! In Hamburg aangekomen worden we door de Roparunorganisatie doorverwezen naar de haven. Hier mogen we tijdelijk ons bivak opslaan in de nabijheid van een groot containerschip. Tegen de avond wordt ons gevraagd om met de bus in een super grote container te rijden. Hier krijgen we een drankje aangeboden, dat was best lekker. Even weten we het niet meer en dan is het ineens maandagmorgen en bevinden we ons in de containerhaven van Rotterdam. We worden allemaal gevraagd om het team startklaar te maken. Via wat omwegen komen we uiteindelijk in Barendrecht terecht. Daar lopen meer teams. In een vloek en een zucht zijn we bij de Coolsingel. Das war es.

5 De lopers van 2014

6 Het A-team

7 Het B-team

8 Het C-team

9 De RoParun 2014 van Janine Vrijdagavond na de fotosessie gaan we, nadat de Lady Green ons met twee heldere ogen aankijkt, op weg naar Hamburg. Met we bedoel ik een select gezelschap dat langere tijd nodig heeft om bij de start te komen. Roger en Kees zitten in de cabine en Corné, Niels, Wim, Cor, Elke, Gemma en ik zitten met zijn allen op de banken rond een tafel, waarop een rijk gevulde trommel met drop staat. Al vrij snel wordt het duidelijk dat een aantal dingen niet direct voor het grijpen liggen. Het vervoer bestaat dit jaar uit twee delen en dat is toch net iets anders denken. Even een broodje pakken om maar een voorbeeld te geven gaat niet, ligt in de kar. Maar als dat het enige spatje is wat we dit jaar hebben. Ondertussen ontpoppen zich plannen voor een romantisch ontbijtje, hoe zal dit aflopen? Voor het slapen gaan wordt er, nadat twee mensen al te bed lagen, een snelle sanitaire stop gemaakt. Is vast en zeker een vrouwenkwaal?!? Tijdens deze korte stop wordt de kar geopend en kan Niels zijn slaapspullen pakken. Op naar bed. We gaan een vermoeiend en slopend weekend tegemoet. Zaterdagochtend komt het gros van het gezelschap te laat aan het ontbijt. Voor Corné is het met de romantiek snel gedaan. Geen kaarsjes of helemaal niks. Als klap op de vuurpijl ontbreken Fred&Ed waardoor Gemma een brok in haar keel voelt. Hierdoor is zij niet meer in staat om te eten. Maar na een redelijk goede nachtrust, beetje scheef, en een ontbijtje zitten we in het zonnetje op de rest van het Runningteam te wachten. Het duurt nog maar een kleine 5 km. en dan is de hele club compleet. Dan gaat het in konvooi de laatste etappe, op naar de start. Teamleider Anton heeft zijn rust gevonden. Na zijn groep een aantal uren los gelaten te hebben, gelukkig was Susanne bij hem in de buurt, heeft hij heel de bubs weer bij elkaar en gaat hij op zoek naar een gemakkelijke plek om te zitten in de vrachtwagen Lady Green. Waar ter plaatse één vraag naar boven komt: Wie is de Mol? Rondkijkend in de vrachtwagen zijn het de leden van team A, met enkele van team C en slechts 1 persoon van team B! De Duitse slagers zijn al meerdere keren aanzet om voor de juiste stemming te zorgen. Verhalen en herinneringen aan de RoParun van vorig jaar en andere voorgaande jaren passeren de revue. Opeens weet Gemma dat haar voorgevoel van ik ben iets vergeten juist was. De molen, ze is de windmolen vergeten.

10 Als we aankomen op de verzamelplaats te Hamburg en dan de reactie van de mensen zien door de raampjes van Lady Green zijn er uiteraard enkelen van ons die de hoofden door de raampjes van de vrachtwagen steken. En echt waar, dit geeft een heel raar zicht. Lol hebben wij er zeker om. Zo en dan is het uitstappen. Het wordt tijd om alles in gereedheid te gaan brengen, fietsen uit de kar, massagetafels, tassen. eigenlijk alles uit de kar. Teamcaptain José gaat ons aanmelden en team A is het startende team en dus mogen wij gaan genieten van een pastamaaltijd. Alhoewel genieten? Ik heb een bord genomen met niet al te veel pasta, een beetje saus maar wel extra brood. Er moet wel gegeten worden en laten we ook maar goed drinken. Zeker met het zonnetje dat goed haar best doet om de boel op te warmen.

11 Na het eten is het omkleden en jezelf klaar maken om te starten. Hopelijk zijn het gezonde zenuwen en spanningen die nu bij mij aanwezig zijn. Ik ga er maar vanuit dat het erbij hoort. Dus loopkleding aan, nummer aan de voor- en achterzijde van de loopband vastmaken, benen laten masseren, olie van de benen afwassen want je weet niet wat de olie in samenwerking met de zon doet, zonnebrandcrème smeren, pet en zonnebril op, water drinken en nog maar een keertje naar het toilet. Alweer! Dat kan nog net voordat we richting de start gaan en dan is het bij de start wachten. Foto s worden er gemaakt en is er eigenlijk ook gefilmd? Kan het me niet meer herinneren. Ondertussen zet ik de zonnebril toch maar af en leg deze in de HeMand. Zie het toch net wat prettiger zonder bril. Of heeft dat weer met de spanning te maken? En dan is het tijd om elkaar succes te wensen, nog een paar minuten en daarna zullen de ontmoetingen tussen team A en B steeds maar kortstondig zijn. Het aftellen begint en dan om 16.10uur zet ik de eerste stappen terug richting Rotterdam. Helaas niet over een rode loper maar over groen tapijt. Voordeel hiervan is dat je daar in loopkleding overheen kan. In mijn eerste blok van 1,5 km zitten een aantal verkeerslichten, die weinig eerbied lijken te hebben voor lopers en fietsen, want wat duurt het lang. Wachten? Na een tijdje hebben Corné, Elke en ik, Kees en Niels die vooruit waren gefietst weer in het vizier. Ik tik Kees aan en weg is hij. Uiteraard gelijk goed op tempo wat het voor mij op de fiets door een drukke winkelstraat in Hamburg, met nog 3 andere RoPaRun teams, lastig maakt om bij te houden. Niels en Gemma begeleiden ons op de fiets. Leuk met de Garmins die de route aangeven. Eén geeft het beeld niet helemaal juist weer en Gemma, ach, komt goed. Het volgende fietsblok heeft ze vast helemaal door hoe het werkt en kan ze Niels corrigeren als het nodig mocht zijn. Want ja ook Niels heeft zo wel eens rariteiten. Als Elke tijdens een van haar afstanden het gevoel heeft dat ze wat vals plat naar beneden loopt vraagt ze voor de zekerheid of Niels dit ook zo ervaart. Het antwoord dat ze krijgt is dat ze richting het westen gaat. Bij een herhaling of ze toch echt bergaf gaat wordt het alleen maar verwarrender als ze links te horen krijgt. Maar verder is het vooral genieten. De overname van team B vindt plaats bij Heeslingen. Onze eerste etappe zit erop. Een aantal uren rust, dus we hebben even de tijd om te eten, te verkleden en om het bed in te gaan. Rust want dat hebben we nodig en dat gebeurt vrijwel gelijk. Geen grappen, grollen of andere ongein het is vrijwel direct stil. Heb ik dan zulke goede oordoppen ingedaan?

12 Ook dit jaar vond de communicatie tussen het busje en de fietsers plaats door middel van walkie talkies, maar het gaat niet helemaal zoals verwacht. Gemma vraagt herhaaldelijk aan Susanne of ze haar kan horen. Als antwoord komt het gesprek wat ze in het busje hebben, maar Gemma s roep wordt niet gehoord. Ik begrijp het wel, als er nauwelijks tot geen contact mogelijk is met het busje geeft dat geen fijn gevoel. Oké, als je elkaar maar niet elke keer voorbij rijdt dan toch. Uiteindelijk bleek het probleem in de splitter te zitten, welke ook de koelbox warm moest houden. Nadat dit duidelijk was ging het walkie talkie verkeer een heel stuk beter. Maar dan heb je in Duitsland nog één ding waar je rekening mee moet houden. Tunnels? Ja daar kraken de walkie talkies behoorlijk van. Gelukkig heb ik een overzicht met welk team van waar naar waar loopt. Ik zou het niet hebben kunnen terughalen. Ik ben heel actief begonnen met schrijven op vrijdagavond maar dat is na zaterdagochtend eigenlijk ook gestopt. Raar hé, want een paar minuten later op bed liggen of eventueel op bed nog wat schrijven zou ook gekund hebben. Wat ik wel weet is dat ik tijdens het lopen last heb gekregen van mijn scheenbeen. O jee! Pijn wordt erger. Paniek! Ondertussen is er een klassement voor de bolletjestrui opgesteld. Gelukkig heeft de route vanuit Hamburg iets minder toppen, maar evengoed zitten er klimmetjes in en alles telt mee. Wie de vlag bovenop inprikt heeft er weer een puntje bij. Wie heeft er nu eigenlijk gewonnen? Ergens komt een beeld naar boven dat we op een boerenerf staan. Er zijn kalfjes en die worden door Gemma verwend met een beetje extra aandacht. Femke heeft mijn scheenbeen getapet en dan moet ik een km. proef lopen om te kijken of het goed geplakt is, anders kan er nog op een andere manier tape aangebracht worden. Het voelt goed dus ik kan er weer tegen, mooi! Voordat we team B aflossen is het nog even gezellig tanden poetsen samen met Kees en Anton en dan kunnen we langs het fietspad van de route gaan staan. Wachten op team B en ondertussen voorbijkomende teams aanmoedigen. Tijdens het wachten is er een ander team dat er blijkbaar moeite mee heeft om op een vriendelijke manier te vragen of we even aan de kant willen gaan staan, zodat ze met hun campers weer door kunnen. En dan weet ik het niet, menen ze dit nu serieus, om op deze onbeleefde bijna boze manier ons te bevelen opzij te gaan? En wat denken jullie, het erf van die agrariër heeft een zijuitgang. Dan is het toch jammer dat Wil het busje net niet iets verder op de weg gezet heeft. Ze kunnen er gewoon langs. Het besef van plaats en tijd ben ik echt helemaal kwijt geraakt. Eten, ja dat moet maar gaat echt moeizaam. s Morgensvroeg om 9 uur onder een dug-out eten, havermout, één pannenkoek en nog een lepeltje Mihoen. Wordt er nu misselijk van, wat een combinatie. Maar ik heb het gegeten en dan nog even een fysiobehandeling. AU!!. Sanitaire stop en richting bed. Weet dat ik langs mijn spullen ben gelopen, maar die heb ik niet eens in het kleine busje gezet. Ik dacht aan liggen, voeten omhoog en slapen. Gelukkig is Niels zo vriendelijk dat hij mijn tassen in het busje zet. Ik wilde echt niet meer omhoog komen. Gewoon met de ogen dicht liggen, oordoppen in en even alleen zijn.

13 Uiteindelijk bereik ik het punt dat elke stap zeer doet, de heup, niet te doen. Het voordeel daarvan is dat het scheenbeen mee lijkt te vallen. Wanneer dat geweest is? Ik weet alleen dat het in mijn avondetappe is geweest. Anton had ze al gewaarschuwd. Gelukkig, want het is moeilijk om zelf te zeggen en toe te geven dat het niet meer gaat. Zeker omdat ik zo graag wil afmaken waar ik aan begonnen ben. Misschien wel niet zo zeer voor mezelf als wel voor het team. Ik wist dat Gemma wilde dat ik tegen haar zou zeggen dat ze kon gaan lopen en dat is ook gebeurt. Gemma heeft haar loopspullen opgezocht en zich omgekleed. Toen was het aan mij om het routeboek ter hand te nemen. Ik nam de plek van Gemma over. Oké qua praten zal me dat echt nooit gaan lukken! De rest van de groep kreeg vanaf nu 1,5 km rust qua Gemma db s. We gingen over een spoorlijn, over water, links, rechts, over water. Gelukkig weet Niels wel waar hij uithangt en hebben we Kees bij de hand. Die heeft de route zo ongeveer wel in zijn hoofd zitten. Voor de volgende keer zal ik de route beter bestuderen. Ik probeer bij de wisseling van de lopers, de deur van het busje iedere keer maar netjes open en dicht te toen. Als je tegen een ander zegt dat de service achteruit gegaan is vanwege het feit dat je als loper zijnde zelf de deur van het busje open moet doen. Dan moet je toch het goede voorbeeld geven. Dan zijn we op ongeveer 15km van de grote bus en neem ik contact op met teamcaptain José, onze rots in de branding. En gelukkig, geen vragen. Tegen de tijd dat we op ongeveer 5 km. van de grote bus zijn wordt er regelmatig een poging gewaagd om via de mobilofoon contact te krijgen. Als dat gelukt is weet ik dat ik met een uurtje lekker in bed kan liggen. Uiteraard moet er van tevoren nog wat gegeten worden, dat gaat voor het slapen gaan beter als net na het wakker worden. En dan heb ik het genoegen om ook nog een blok te mogen fietsen. Voordeel is dat het op mijn eigen fiets kan. Start is door de brandweerkazerne, moet nog even een krabbel zetten dat wij, team 53, gepasseerd zijn en dan is het genieten van de vroege morgen. Tijdens het fietsen neem ik het fototoestel om een aantal foto s te maken van de lopers en met een beetje geluk ook nog wat omgeving erbij. In de laatste kilometer van het laatste blok fietsen Niels, Kees, Gemma en ik alvast door zodat team B enkele fietsen van ons over kan nemen. We hebben ons nog niet zo heel lang samengevoegd bij het andere team en daar hebben we Corné al aan. Waar heeft hij de energie vandaan gehaald om zijn laatste km. in een rap tempo af te leggen. Zo langzaam hebben wij echt niet gefietst. Toch? Ondanks dat ik er enorm van baal, de RoParun lopend niet tot een goed einde heb weten te brengen, ben ik dankbaar dat ik heb mogen starten, bij de wisseling van team A naar B, het stokje een keertje over heb kunnen en mogen doorgeven aan Wanny en dat we met het hele team over de eindstreep zijn gegaan.

14 Ook deze ladies zijn fan van Lady Green Mijn broer en ik zijn de beste vrienden Zonder woorden Kees op wacht

15

16 De RoParun 2014 van Niels Dit jaar heb ik tijdens onze tocht van Hamburg naar Rotterdam netjes aantekeningen gemaakt over de gebeurtenissen. Deze aantekeningen waren toch echt in de Nederlandse taal geschreven, maar niemand kon mijn handschrift ontcijferen. Gelukkig voor jullie als lezers heb ik mijn aantekeningen uitgetypt in de vorm van dit verslag. Dit jaar ging ik voor de 2 e keer mee als deelnemer en ook dit jaar heb ik gefietst en het busje bestuurd. Ik heb er voor gekozen om niet te lopen. Ik was bang om geblesseerd te raken. Ik heb de afgelopen maanden veel last gehad van eeltvorming (eksterogen/likdoorns) onder mijn voeten. Daardoor heb ik altijd met enige pijn getraind. 75 km lopen in 2 dagen leek mij dus geen goed idee. Bij het schrijven van het verslag ben ik inmiddels hieraan behandeld en ik ben voorlopig van de klachten af. De bedoeling is om in 2015 aan de RoParun lopend mee te gaan doen. Zaterdagmiddag 1 e etappe Hamburg Heeslingen Met team A hadden we de eer om te starten in Hamburg. De vier lopers Janine, Kees, Elke en Corné werden door Gemma en mij vergezeld op de fiets. Anton was chauffeur en Susanne zorgde voor de navigatie. Het weer was in vergelijking met vorig jaar fantastisch. Het eerste stuk van de route was lastig, de route voerde dwars door Hamburg door enkele half verborgen tunnels en het scherm van mijn Garmin draaide niet mee, daardoor moest ik in spiegelbeeld de route lezen. Met de lopers verliep alles prima. Janine liep verstandig behoudend, Elke de crossliefhebster werd erg vrolijk van enkele grindpaadjes door een bos, Kees had al twee keer zijn schaafwond op zijn knie flink gestoten, maar dit hield hem niet tegen om iedere keer 2.000m te lopen i.p.v. de gebruikelijke 1.500m en Corné was ook verstandig bezig, hij wilde niet harder dan 12,5 km/h lopen en daarom moest ik hem afremmen door er voor te gaan rijden met 12,5 km/ h. Zondagnacht/morgen Haßbrügge Heeten Na een nacht met weinig slaap mocht ik plaatsnemen achter het stuur van het busje, hierbij werd ik door Gemma genavigeerd. Het leek erop alsof ik nog niet goed wakker was en ik reed direct verkeerd, hierbij werd ik meteen gecorrigeerd door de scherp oplettende navigator.

17 4 op een rij Na een verder probleemloze etappe stopten we bij een voetbalveld waar ons rijdend hotel geparkeerd stond en kregen we een smakelijk ontbijt met onder meer pannenkoeken, bami of roerbak mie. Ik ben nog creatief geweest met pannenkoeken, de naam van een teamlid gegoten met stroop of de naam van een teamlid geschreven in poedersuiker. Zondagmiddag Ter Wisch Coevorden Ontdek de verschillen Tijdens deze etappe heb ik weer gefietst, er zat een lange klinkerweg in langs een kanaal, waar geen eind aan leek te komen, mijn achterwerk begon te verlangen naar een verzachtend zalfje. Vervolgens was het tijd om als groep uit elkaar te gaan. We mochten door het Noorderdierenpark in Emmen. Met slechts 1 fietser en 1 loper. Corné en ik zijn door het dierenpark gegaan, we mochten dit niet op snelheid doen, ik moest met de fiets aan de hand lopen. We hebben dus ook maar rustig aan gedaan, iets te rustig naar de smaak van de rest van ons team, want er werd regelmatig geroepen door de portofoon waar we toch bleven. Tsja.. ik wilde een selfie maken met op de achtergrond enkele dieren en dit duurde even voordat het lukte. Nadat we Emmen uit waren kregen we slecht nieuws te horen, Patricia was uit het bovenste stapelbed gevallen en had waarschijnlijk haar pols gebroken. Bij de brandweerkazerne in Coevorden konden we douchen (ja in een echte douche, je werd niet schoongespoten met een brandspuit)!

18 Zondagavond Almelo - Warnsveld Ik kon tijdens de rustperiode weer eens niet slapen en ik hoorde Patricia arriveren terug uit het ziekenhuis. Ze vertelt redelijk opgewekt wat er was gebeurd en bij het vertrek van ons busje is ze oplettend genoeg om met haar goede arm de half gesloten schuifdeur van ons busje goed dicht te doen! Bij deze etappe mocht ik weer plaatsnemen achter het stuur van het busje. In het uitgaanscentrum van Almelo was er een totale opstopping door het vele publiek. Kees, Gemma en ik werden tot stoppen gedwongen en we moesten even meedansen met het publiek. Daarna werd het tijd om de fietsers met lopers terug in te halen. Helaas had Janine zoveel last van een blessure dat het verstandiger was om te wisselen met Gemma. Janine nam plaats op de navigatiestoel en mocht mij de weg wijzen in het donker. Voor mijzelf was dit een lastige etappe, want er waren door de smalle wegen en het geringe aantal zijstraten weinig geschikte plaatsen om te stoppen, maar toch moest ik proberen om iedere keer na 1.500m een toegestane stopplaats te vinden. Door een verkeerde houding tijdens het rijden had ik behoorlijk veel last van mijn rug gekregen. Gelukkig was teamcaptain José zo aardig om dit te verhelpen, een paar keer in mijn rug knijpen en alles was weer goed! Maandagmorgen Ede Buren Deze etappe heb ik weer per fiets afgelegd. Voor de start in Ede waren er stevige donderslagen te horen. Het was dus de hoogste tijd om mijn regenpak aan te trekken, maar dat was onvindbaar. Ik zat al op de fiets van Susanne en nu ook nog met haar regenpak aan, je bent nergens zonder hulpvaardige teamleden bleek maar weer. Persoonlijk vond ik dit een mooi stuk van de route, via Wageningen kwamen we aan de voet van de Grebbeberg. Deze heuvel is 53m hoog en de weg stijgt hier met 7% gemiddeld. Dus ik moest even op de pedalen gaan staan om Kees voor te blijven. Bovenop de Grebbeberg passeerden we weer een dierentuin; het Ouwehands Dierenpark. De afdaling mocht Elke voor haar rekening nemen (au) Daarna mocht Corné de brug over de Nederrijn beklimmen en ook weer afdalen. Na al dit klimmen en dalen vervolgde Gemma haar weg verder tussen de appel- en kersenbomen van de Betuwe.

19 Maandagmiddag Goudriaan Alblasserdam Tijdens de laatste korte etappe van team A lag de snelheid behoorlijk hoog. Iedereen had zijn krachten goed verdeeld, dit zorgde ervoor dat we nog veel teams hebben ingehaald en zelf niet één keer zijn ingehaald. De snelheid liep zelfs een keer op tot 20 km/ h! Verder kon je niet links, rechts, voor of achteruit kijken zonder een watermolen of een brede sloot te zien. Het bewijs dat we echt weer in Nederland rondreden. Laatste stukje van Erasmusbrug naar de Coolsingel Vanuit Alblasserdam zijn we met team A en team C naar het stadsdeel Katendrecht gereden. Vanaf daar was het een paar km wandelen naar de Erasmusbrug. Vanaf hier hebben we het laatste stuk gezamenlijk met Team A, B en C afgelegd. De bedoeling was om rustig te dribbelen, door de drukte werd het wandelen.

20 Na de finish even snel iets drinken en daarna op weg naar Etten-Leur waar ieders familie en vrienden al stonden te wachten. Na al het bewegen was het tijd om even te zondigen (bier, frietje speciaal en een bolle buik) Iedereen bedankt voor het leuke weekend! Niels

21 De RoParun 2014 van Wil Heeslingen Haßbrügge Op een bijna lege parkeerplaats voor een buurtsuper wachten we op het A-team. We kunnen op ons gemak de nodige voorbereidingen treffen. Immers het A-team is met een etappe van maar liefst 72 km bezig, dat kan dus wel even duren. Onderweg hebben we vanuit Hamburg nog wel panne gehad, maar dankzij de ANWB-ers van de RoParun konden we onze weg veilig vervolgen. Langzaam maar zeker wordt het donker als we rond uur het ijverige A-team mogen aflossen. Het B-team bestaat uit bijna alleen maar mannen, welke ook eigenlijk wel het W-team genoemd zou mogen worden. Zeker als Wanny, Willem, Wim en Tweun als lopers meedoen, deze worden dan nog door meer W s vergezeld. Wil, Pwatricia, Twan en Jwoop.. Dat kan geen toeval meer zijn! De W is ook van winnaar, dat is in deze sportieve entourage ook belangrijk. Winnen doe je niet alleen maar met zijn allen.