Antarctica. Reisverslag Vakantie 2014 José, Dick, Bart & Robert

Transcriptie

1 Antarctica Reisverslag Vakantie 2014 José, Dick, Bart & Robert

2 Difficulties are just things to overcome, after all Ernest Shackleton 2

3 Vrijdag 3 januari 2014 (Robert) Het is eindelijk zover. We gaan naar het enige continent waar we nog niet zijn geweest: Antarctica! Maar om er te komen moet je eerst héél lang vliegen en varen. Om vijf uur s morgens vroeg werd ik stipt op tijd opgehaald door de Schipholtaxi. Ik was de enige klant en ben naast de chauffeur gaan zitten. We hebben gezellig met elkaar gesproken en wellicht haalt hij me over drie weken weer op. Wie weet? Tegen half zeven was ik op Schiphol waar Bart al stond te wachten. Zijn taxi was erg vroeg. Exact om half zeven arriveerden José en Dick met een shuttlebus van het Van der Valk Hotel Schiphol. Zij hebben daar de nacht doorgebracht en de auto daar geparkeerd. Dick is gisteravond over een stoeprand op het parkeerterrein gestruikeld en heeft zijn enkel lichtelijk verstuikt. José heeft tijdens het diner een bord eten over haar heen gekregen. Ze zijn de reis goed begonnen. De bagageafgifte verliep vlot. We hebben flink wat mee. Alle vier meer dan twintig kilo. Die van mij woog zelfs 23,3 kilo, drie ons boven het toegestane maximum, maar daar werd niet moeilijk over gedaan. Voor slechts drie weken vakantie hebben we erg veel mee, maar ja, we gaan op expeditie, niet op vakantie. Vooral de uitrusting die we nodig hebben op Antarctica is zwaar en neemt nogal wat ruimte in. We hebben onder andere bij ons: laarzen, winterkleding, thermo ondergoed, regenbroek, maar ook zomerkleding want in Buenos Aires is het zomer en op dit moment heerst er een hittegolf. Vlucht KL707 brengt ons zonder tussenlanding in veertien uur en tien minuten non-stop van Amsterdam naar Buenos Aires. De langste vlucht die de KLM uitvoert en tevens de langste vlucht vanaf Schiphol. Het is ook voor ons de langste vlucht ooit, hoewel Bart en ik in 2004 vanaf Buenos Aires naar Frankfurt hebben gevlogen. Dat moet ongeveer even lang zijn geweest. Het toestel, een Boeing 777/300ER (extended range), is van binnen niet erg ruim bemeten. De beenruimte gaat wel, maar de breedte is niet bijster veel. Tijdens de vlucht gooide Bart tot twee keer toe zijn rode wijn om. Om de een of andere reden veroorzaakte het geen vlekken in zijn broek. Ligt dat aan de broek of aan de wijn? Verder is het veel te warm in het vliegtuig. Als pluspunt kunnen we de uiterst vriendelijke bediening noemen van onze vaste stewardess, een stevige tante uit het zuiden des lands (of Vlaanderen?). Onderweg heb ik twee films gezien: Blue Yasmin (goed) en Hoe duur was de Suiker (matig). Het was een rustige vlucht, maar echt snel vlogen we niet. De snelheid kwam niet boven de 900 km/h. Toch viel het uiteindelijk mee. We vertrokken een kwartier te laat (10:15) en kwamen een kwartier voor schema (19:55) aan in Buenos Aires. Het is in Argentinië vier uur vroeger dan in Nederland. De paspoortcontrole ging vlot, maar de bagageafgifte liet wat langer op zich wachten. Het aantal ATM s op de luchthaven is minimaal, met als gevolg lange rijen voor de paar die er wel zijn. We besloten hier niet op te wachten en de creditcard te gebruiken om de taxi te betalen. Dat kostte 380 peso s, wat ongeveer neerkomt op 38 euro. Het was een lange rit en even na tienen kwamen we aan bij Hotel Bristol, dat er verlaten uitzag. Ik dacht even dat het gesloten was, maar om negen uur s avonds sluiten ze de deuren. We werden verwacht en op de negende en tevens bovenste verdieping kregen we kamer 908 en 910. Snel nog even naar de bar om een biertje te drinken en wat chips te eten. Half twaalf lagen we in bed. Zaterdag 4 januari 2014 (Dick) Het is vandaag een bijzondere dag om een aantal redenen! We hebben weer een reis met Bart en Robert geboekt en dat betekent dat er weer geschreven moet worden om het dagboek vol te krijgen. Ik denk dat dit ons wel gaat lukken, want we hebben een hele bijzondere reis geboekt die gisteren begonnen is. O ja, en vandaag ben ik ook jarig. Ik ben 63 jaar geworden. Al onze familie en vrienden hadden we gezegd dat ze langs mochten komen in Buenos Aires, maar tot op heden weinigen gezien. Alleen moet je zoiets niet zeggen tegen Bart en Robert. Als die iets van een feestje ruiken, zijn ze erbij. We staan op tijd op, want we hebben vandaag veel te doen. Als eerste nemen we ons ontbijt in het hotel. Er is genoeg te eten aan brood en andere lekkernijen. De jus d orange, voor het op-de-nieuwe-dag proosten, vergeten we niet. Dit is een dagelijks terugkomend ritueel. Na het ontbijt wagen we ons naar buiten om de grote stad te ontdekken met circa drie miljoen inwoners. Ons Hotel Bristol is gelegen aan de Avenida 9 de Julio, vlak bij de naald. Op dit moment is het 20 C en er staat een lekker windje. Als eerste willen we proberen wat geld te pinnen bij een ATM. Om er een te vinden moeten we toch wat moeite doen. Uiteindelijk hebben we iets gevonden. Robert en Bart nemen elk duizend peso s op. Meer is niet mogelijk. Honderd peso s is circa tien euro. José en ik proberen ook ieder duizend peso s op te nemen, maar we krijgen er niet meer dan duizend peso s uit. Mogelijk heeft dit te maken met het feit dat er per rekening maar duizend peso s mag worden opgenomen. 3

4 Hierna gaan we naar de Plaza de Mayo om wat rond te kijken. Hier staan wat mooie gebouwen zoals El Cabildo, de Pirámide de Mayo en het Casa Rosada. Het presidentiële paleis heet Casa Rosada vanwege de kleur van de façade. Die kleur ontstond door witkalk te mengen met ossenbloed. We hebben ook het geluk om het paleis binnen te bekijken. Er hangen heel wat foto s van bekende lieden. We laten ons nog door Robert fotograferen tezamen met een paleiswacht. Het wordt tijd voor een kop koffie en we lopen naar Café Tortoni dat uit 1858 stamt. Hier drinken we een kop koffie met een stukje gebak erbij. Ook besluiten we om morgenavond hier een tangoshow te bekijken. Kosten zijn 160 peso s per persoon. Het moet wel een kleinschalige show worden, want er staan maar zestig stoelen opgesteld. We gaan terug naar de Plaza de Mayo om een taxi te nemen naar Buquebus aan de haven. Hiervandaan willen we morgen naar Uruguay varen om een oud stadje te bezichtigen (Colonia del Sacramento). Een heenreis met een snelle boot is geen probleem, maar om terug te komen is wel een probleem. Het lijkt ook wel of de mensen ons niet op een normale manier willen helpen. We besluiten dan ook maar om morgen niet te gaan en iets anders te verzinnen. We lopen terug langs oude havenpakhuizen aan de Puerto Madero. Deze pakhuizen zijn allemaal gerenoveerd en verbouwd tot appartementen en aan de kade bevinden zich allemaal restaurants. Het is hier ontzettend gezellig. De temperatuur is opgelopen tot circa 30 C en onze dorst ook. We strijken neer bij Madero waar we drie flessen bier van een liter naar binnen werken met z n vieren. Omdat we niet willen eten moeten we twee euro per persoon extra betalen, anders kunnen we niets drinken. Op de terugweg reserveren we bij restaurant Sushi Club Madero een tafel voor vanavond zeven uur om mijn verjaardag te vieren. José, Bart en Robert gaan nog naar een boekhandel (Ateneo) die gevestigd is in een theater. Ik ga terug naar het hotel, want mijn linkervoet doet nog zeer na de val van afgelopen donderdagavond bij het Van der Valk Hotel Schiphol, waar ik over een stoeprand ben gestruikeld. Onderweg naar de boekhandel wordt José bijna beroofd van haar vakantieketting. José gilt en Bart reageert alert door achter de persoon aan te rennen. Het heeft uiteindelijk niet geholpen deze persoon te pakken te krijgen. José heeft gelukkig nog haar ketting omdat ze in een reflex haar ketting aan de voorzijde vasthield en haar ketting door de transpiratie aan haar huid kleefde en de dief er met zijn vinger niet achter kon komen. Een politieagente bood José een glaasje water aan voor de schrik. Na het bezoek aan de boekhandel zijn ze teruggelopen naar het hotel. Om zeven uur zijn we met een taxi (kosten 26,40 peso s) naar het restaurant gereden. Hier hebben we genoten van twee overheerlijke flessen witte wijn en de nodige gerechten. Dit was hoofdzakelijk zalm en tonijn in diverse smaken klaargemaakt. Aan het einde van de avond was het zo zwoel, dat we maar besloten hebben om ook maar de taxi terug te nemen naar het hotel. Bij Bart en Robert hebben we nog een afzakkertje genomen en om elf uur lagen we plat na een eerste drukke dag in Buenos Aires. Zondag 5 januari 2014 (José) Ik ben al vroeg wakker, de zon schijnt en Dick zet de airco aan. Ik blijf lekker liggen tot half acht. Dick gaat douchen en ik klop even op de deur van Bart en Robert. Daarna zet ik mezelf in het sop en spoel het zweet van me af. Op naar EP, naar het restaurant voor het ontbijt. Deze keer wordt er om de kamernummers gevraagd: 908 en 910. Ook vandaag smaakt het weer goed. Naar de kamer om de camera s op te halen en dan op pad. We steken de Avenida 9 de Julio over (140 meter breed, 12 rijbanen), laten de obelisk links liggen en nemen de Avenida Roque Saenz Peña richting Plaza de Mayo. We gaan eerst naar een bank om geld te tappen. Met de ING-pas neem ik duizend peso s op. Dick kan daarna géén geld meer opnemen. Blijkbaar kun je per dag maar duizend peso s per rekening opnemen en geen duizend per pas! Dat wordt informeren bij thuiskomst. Dus neem ik nog een keer geld op, maar nu met de creditcard. Daar hadden we extra geld op gestort zodat we geld kunnen opnemen zonder kosten en voordat dit extra bedrag is opgegaan aan andere uitgaven. Mocht het niet zo zijn dan zien we dat bij thuiskomst wel. In ieder geval hebben we nu geld op zak en dat geeft een goed gevoel! Robert heeft de huishoudknip, dus een gedeelte van het geld verdwijnt direct daarin. We lopen door naar het boekingskantoor van de hop-on-hop-off bus (Buenos Aires Bus) en kopen vier kaartjes voor vandaag. We nemen de bus van tien uur. Na een rondje om de Plaza de Mayo rijden we voorbij Café Tortoni en stappen vervolgens uit bij halte 5. In een klein etablissement drinken we koffie, daarna verder naar de Plaza Dorrego voor de antiek- en rommelmarkt. Ook de eigenaren van de kramen zien er soms nogal antiek uit. Leuk om te zien vind ik de postzegels met Jorge Bergoglio erop, de vroegere bisschop van Buenos Aires, 4

5 nu paus Franciscus. Op de hoek van het plein wordt de tango gedanst, ook deze vrouw heeft haar beste tijd gehad, vergane glorie. We lopen terug naar halte 5. De bus komt snel, maar we mogen niet mee, er zijn te weinig zitplaatsen. We laten merken geen zin te hebben om twintig minuten te moeten wachten met het risico weer niet mee te mogen, bovendien zullen we na twee haltes weer uitstappen. De chauffeurs laten ons naar binnen, ook alle andere wachtenden mogen mee. De bus vertrekt met veel staande passagiers. Bij halte 7 stroomt de bus leeg. Hier is de wijk La Boca, de wijk van de kleurrijke huisjes en de tango. Het weer is geweldig, zon, blauwe lucht en heel warm (hittegolf oftewel ola de calor). We lopen op ons gemak rond, maken foto s en filmen. Het is wel heel toeristisch. Ter voorkoming van hevige krimpscheuren gaan we in El Caminito op het terras van Café Bar Filiberto een heerlijk biertje drinken, vergezeld van een ham/kaas/olijven-plankje. Op een nabijgelegen terras wordt een demonstratie tango gegeven, prachtig. Ik zou graag zo willen dansen, maar helaas, kijken is ook leuk. Daarna nemen we de bus en rijden de hele verdere route tot halte 0, de halte waar we ook begonnen zijn. Op deze manier zie je op een heel ontspannen manier veel van de stad. Vanwege de warmte verdwijnen Robert, Dick en Bart naar beneden waar schaduw is. Ik kan het boven goed uithouden. Bij halte 0 aangekomen heeft het geen zin meer om terug te gaan naar het hotel. We lopen naar Café Los 36 Billares. Hier kunnen we alleen in de kelder, waar de biljarttafels staan, iets drinken. Het ziet er niet gezellig uit. We lopen een stukje terug en belanden in Bar Iberia, met airco. Op de kaart staat pisco sour, dus de keuze is snel gemaakt. Daarnaast bestellen we ook water want we hebben dorst. Van het water wordt een tweede rondje besteld, van de pisco niet (de pisco sour bevat veel pisco en veel suiker en is niet koud genoeg, toch smaakt ze wel). We schakelen over naar een fles rode wijn (vino tinto malbec). We zitten hier goed (airco), de ergste dorst is gelest (water) en nu de lekkere trek (pisco en daarna wijn). We lopen terug naar Café Tortoni voor de tangoshow. Ook nu weer buiten wachten. In het kleine zaaltje zitten we op rij 1, tafel in het midden. Er zijn maar vijftien tafels voor vier personen, heerlijk kleinschalig. Voorafgaand aan de show kun je eten. Als voorgerecht salade (Bart en Dick salade Russia, Robert en ik een andere salade met palmhart). Daarna voor alle vier een vleesgerecht. De porties zijn erg groot en het tempo van serveren is hoog. Een fles rode wijn smaakt er goed bij. De show wordt gegeven door een danspaar, een zangeres en een orkest bestaande uit piano, bas, bandoneon en dwarsfluit. De danser is aan de forse kant, maar dansen kan hij. Dans en zang worden afgewisseld, evenals de kostuums van het danspaar en de zangeres. Het dansen is prachtig om te zien, de afwisseling in snelheid, het voetenwerk. Na een uurtje is het afgelopen en drinken we in het café nog wat. Het zaaltje wordt dan in gereedheid gebracht voor de volgende show. We lopen terug naar het hotel, naar de kamer en naar bed. Een dag met een brede gouden rand! 5

6 Maandag 6 januari 2014 (Bart) Om half negen gaan we gezamenlijk ontbijten in de ontbijtzaal op de tweede etage van Hotel Bristol. Het hotel is nabij de 'Plaza de la Republica' gelegen (Cerrito 286) en vanuit het raam is met enige moeite de obelisk (El Obelisco) waar te nemen. Het is een goed ontbijt met een ruime keuze, waaronder quiche. Dat laat ik aan mij voorbijgaan zo op de vroege ochtend en ik hou het bij een licht ontbijt. Het is een zonnige dag en we lopen over de Avenida 9 de Julio naar Teatro Colón dat op slechts enkele honderden meters van het hotel is verwijderd. Robert heeft gisteren van toeristen gehoord dat dit operagebouw een bezienswaardig interieur heeft. Met de bouw is begonnen in 1889, maar de bouw liep flinke vertraging op door de achtereenvolgende dood van beide Italiaanse architecten: Francisco Tamburini en Victor Meano. Het oorspronkelijk neoromaanse ontwerp werd door de Belgische architect Jules Dormal, die de bouw voltooide, verrijkt met een interieur in Franse barokstijl. Het resultaat is het grootste operagebouw in Latijns-Amerika, dat tot de beste in de wereld wordt gerekend, mede vanwege de uitstekende akoestiek. In 1908 werd het gebouw in gebruik genomen met een uitvoering van Verdi's Aida. In 1934 werd de façade van het gebouw weer afgebroken voor de verbinding van de Avenida Corrientes en werd in 2010 grondig gerenoveerd. We boeken een Engelstalige rondleiding en omdat we een half uur moeten wachten, maken we van de gelegenheid gebruik om een kop koffie in de restauratie van het operagebouw te drinken. Het interieur blijkt inderdaad bezienswaardig met veel marmer, spiegels en glas-in-lood ramen en een auditorium met plaats voor 2500 bezoekers. Vanaf het theater gaan we met de taxi naar de begraafplaats de la Recoleta, een van de grootse necropolis in de wereld. De bekendste bewoner van deze dodenstad is Eva Duarte de Perón en alle toeristen zijn op zoek naar haar graf. Vele belangrijke Argentijnen liggen hier begraven in grafmonumenten in allerlei stijlen, variërend van Egyptische piramides tot Art Nouveau tempeltjes. We worden aangeklampt door een gids, maar weten met behulp van een plattegrond onze eigen weg te vinden. Bij het zwart gemarmerde graftempeltje waarin Eva Perón is bijgezet, is het even dringen vanwege het nauwe steegje met een breedte voor slechts een enkele persoon. De temperatuur loopt inmiddels flink op en we besluiten om het rustig aan te doen met een lange middagpauze in café La Biela dat de uitstraling heeft van een Parijs café en zich op de hoek bevindt bij de begraafplaats de la Recoleta. Vanwege de warmte gaan we niet op het terras maar binnen zitten. Het café heeft een interieur met attributen van racewagens en de reisgids vermeldt dat dit het favoriete café van de formule-één coureur Juan Manuel Fangio was. Onder het genot van koude biertjes en een lunch laten we een deel van de voormiddag aan ons voorbijgaan. Met de taxi terug naar het hotel en ik doe nog een middagdutje van een uurtje. Om drie uur staat de taxi voor het hotel. We hebben even gewacht in de lobby van het hotel dat minimaal is ingericht met enkele fauteuils en een tafeltje met een computer en toeristenfolders. Onze bagage wordt naar de taxi gedragen door een oudere piccolo die niet al te snugger oogt en volgens José doet denken aan Hodor, een personage uit The Game of Thrones. Gelukkig is er met deze baan toch ook voor zulke personen werk voorhanden. Het is niet zo ver rijden naar de terminal in de haven, waar een dame ons de weg wijst naar een scanner van de douane voor onze bagage. Vandaar lopen we naar een opstapplaats voor de bus die ons over het haventerrein naar de Delphin brengt. Het is niet druk en het inchecken op de boot verloopt vlot. Wel blijken we voor het restaurant geboekt te zijn aan verschillende tafels, maar dit wordt eenvoudig opgelost door Elena senior (het hoofd van de bediening). Robert en ik hebben cabine 3087 en Dick en José zitten in de cabine naast ons, maar blijken wel een ander kamermeisje te hebben. Robert en ik moeten het doen met Irina. De kamer oogt iets kleiner dan op de Delphin Voyager, maar is nog altijd ruim voldoende, met twee door een spiegelkastje gescheiden bedden, een kledingkast en douche en toiletruimte. Na de bagage wat geordend te hebben, gaan we aan een 'weisser' in de bar en maken we een eerste verkenningstocht over het schip. Terug in de cabine naar de film Gandhi gekeken en er wordt een aflevering Aus der Reihe: Derrick getoond. Om half acht kunnen we aantreden voor het diner in restaurant Pazifik. Onze plek is in het middengedeelte bij de tafel met de kaasplankjes. Zo hoeven we niet zover te lopen. Onze bediening wordt gevormd door twee Slava s, een jonge en een oudere die hoger in rang is. Al het personeel bestaat uit Oekraïners. Zo ook Elena junior die voor de wijn zorgt. Na het diner aan de koffie met een calvados. Dit keer is de koffie wel goed te drinken in tegenstelling tot de Delphin Voyager. Om half tien zoeken we onze cabine op. Na nog wat te hebben gelezen gaan slapen, hetgeen niet mee valt omdat de cabine erg warm is. 6

7 Dinsdag 7 januari 2014 (Robert) Een onrustige nacht vanwege de warmte in de hut. Pas tegen de ochtend werd het koel. Zeven uur opgestaan. Het ontbijt is als vanouds (behalve de gerookte zalm). Lekkere (Duitse) broodjes met allerlei vleeswaren met onder andere heerlijke leverworst. Verder van alles: fruit, yoghurt, sap, thee, koffie, etc. De service en bediening zijn weer geweldig. Half tien werden we verzameld voor de Gaucho-toer. De pendel naar de haventerminal reed ons langs de Golden Princess, een mega cruiseschip - ik schat meer dan drieduizend passagiers - met als thuishaven Hamilton Bermuda. Tientallen bussen stonden bij de haveningang te wachten op de passagiers van dit grote schip. Wij van de Delphin hebben aan twee bussen genoeg. Het is slechts anderhalf uur rijden naar de estancia Santa Susana. Het is zwaar bewolkt en het regent af en toe. Op de estancia werden we begroet met een glas wijn en een empenada. Verder valt er weinig te beleven. Het huis, omgebouwd tot museum, is wel aardig. Een vrij grote varaan liep gemoedelijk langs. Het restaurant is erg groot en is meer een vreetschuur (het was volgens mij oorspronkelijk ook een schuur). Ernaast werd het vlees bereid. Alles op de barbecue. Op elke tafel stond een fles wijn en als hij op was, kon je om een nieuwe vragen. De lunch begon met een salade. Daarna de worsten. Eerst een grove worst (echt grof met veel harde stukjes) en vervolgens een bloedworst, die ik als enige nam en de helft van heb opgegeten. De interne substantie van deze bloedworst leek op chocoladepasta. Grote stukken rundvlees volgden; zoveel je wilt. Alles werd geserveerd door de gaucho s met hun kenmerkende Baskische baretten. De zaal was gevuld met - ik schat gasten van diverse nationaliteiten. De gastvrouw noemde ze allemaal op, waarbij iedere groep luidkeels begon te roepen, zodra ze werden genoemd. Helaas werden wij, de Nederlanders, niet genoemd. José is na afloop naar haar toegelopen en heeft geklaagd dat ze niet volledig is geweest. Haar antwoord was dat ze het niet wist, omdat onze excursiebegeleidster van de Delphin het niet heeft doorgegeven. Tijdens het eten werd er een show gegeven met zang en dans. Intussen ging het buiten ontzettend hard regenen. Precies op tijd werd het droog, zodat we buiten de gaucho s op hun paarden konden zien rijden. Het ging vooral om het ringsteken en het verzamelen van de paarden. Uiteindelijk mochten de moedigste meisjes en vrouwen achterop bij de gaucho op het paard meerijden. Uiteraard was José hierbij van de partij. De terugreis ging vlot en tegen zessen waren we weer aan boord. We namen een neut op de kamer en op dat moment werd er omgeroepen dat het diner zou gaan beginnen (18:30). We hadden het programma niet goed gelezen en hebben de neut teruggeschonken in de fles en zijn gaan eten. Waarschijnlijk is het diner vervroegd vanwege de tango-show excursie van die avond. Veel trek na de zware lunch hadden we niet, maar we hebben toch lekker gegeten. In de Lido Bar hebben we koffie gedronken en José wilde gaan toepen. Bart en Dick hadden er geen zin in. Om acht uur waren we al op de kamer. Ik heb gedoucht en ben alleen op pad gegaan. De temperatuur is heerlijk en bij het zwembad heb ik de mixdrank van de dag genomen op aanraden van Elena junior: caipirinha. Een ideale plek om het dagboek te schrijven. Live muziek, de skyline van Buenos Aires, heldere maan (EK), vliegtuigen vlak over richting vliegveld en het uitvaren van de Golden Princess. Wat zat ik lekker. Ik heb nog een tweede caipirinha genomen! Woensdag 8 januari 2014 (Dick) We zijn vannacht vertrokken uit Buenos Aires. De mededeling was dat we om 01:30 uur zouden afvaren. Wij de wekker gezet op 01:20 uur zodat we de afvaart konden meemaken. Aan dek gekomen waren er nog een paar gekken die dit wilden meemaken. De twee sleepboten lagen ook al klaar aan de kade, dus we dachten dat het snel zou gebeuren. Niets is minder waar. Na een uur over het dek te hebben gewandeld in de zwoele avondlucht van Buenos Aires, besluiten we toch maar om naar bed te gaan. In de vroege morgen, nadat de excursie naar de Iguaçu watervallen was teruggekeerd, voeren we eindelijk uit. Afgesproken met Bart en Robert om elkaar om half acht te wekken en vervolgens het ontbijt te nuttigen in restaurant Pazifik. Hier worden we verwelkomd met een glaasje sekt. Bij het buffet is ook zalm vandaag. Alleen op zondag en woensdag is er sekt en zalm bij het ontbijt. Dit laten we ons alle vier goed smaken. Na het ontbijt gaan we terug naar onze hut. Om half tien zal het signaal klinken van zeven korte stoten en een langere toon voor de sloepenrol. We moeten met het reddingsvest onder de arm naar het restaurant waar we aansluiten bij groep 9. Hier worden we welkom geheten door de veiligheidsofficier die het een en ander uitlegt. We krijgen ook een demonstratie hoe we het zwemvest moeten aantrekken. De bedoeling is om eerst te kijken en daarna het vest zelf aan te trekken. Er is toch een groot aantal bejaarden die hun gehoorapparaat nog niet inhebben. Zij beginnen voor dat het gezegd is al met het aantrekken van het vest, wat hen niet gemakkelijk afgaat. Ik 7

8 hoop dan ook maar dat we niet tegen een ijsberg aanvaren, want dan weten we zeker dat er een groot aantal doden zal vallen. Nadat we allemaal het vest aanhebben, moeten we naar dek en naar de boot waar je bij ingedeeld bent, voor ons sloep 9. Hier worden we in rijen opgesteld en worden we aangesproken door een veiligheidsofficier die ook hier het een en ander uitlegt. Vervolgens worden alle namen afgeroepen ter controle of we wel aan de oefening hebben deelgenomen. Na het bekende signaal van zeven korte en een lange stoot is de oefening afgelopen. Na het vest teruggebracht te hebben in de hut, gaan we naar de Grand Salon waar Kreuzfahrtdirektor Florian Herzfeld ons welkom heet en een verhaaltje vertelt. Vervolgens worden de leden van het expeditieteam voorgesteld. Zij vertellen waar ze vandaan komen en waar ze in gespecialiseerd zijn. Na deze voorstelling gaan we naar het zonnedek om wat te wandelen en van de omgeving te genieten. We varen nog steeds op de Rio de la Plata, in de vaargeul afgebakend met tonnen. We passeren hier veel schepen. De vaargeul is volgens mij niet super diep. Door de verplaatsing van het schip komt er achter het schip bruin water tevoorschijn. Dit duidt erop dat de geul niet diep is en we tussen de tonnen moeten varen. Intussen loopt het tegen twaalven en we worden verzocht om onze lunch te komen gebruiken in het restaurant. Bij de maaltijd nemen we een lekker wit biertje en José een gewone pils. José, Bart en Robert gaan naar het dek om te lezen en om in de zon te zitten. Ik ga even een uurtje plat. Om drie uur is er een lezing door Katharina Kreissig over vogels van de Zuidpool. De lezing wordt goed bezocht, want er is haast geen zitplaats meer vrij. Het is interessant om naar haar verhaal te luisteren en de getoonde beelden te bekijken. Na de lezing gaan José, Robert en ik naar het achterdek om nog wat in het zonnetje te zitten en een glaasje wijn te drinken. Om half zeven worden we verzocht naar de Grand Salon te komen om kapitein Igor Gaber persoonlijk de hand te schudden en ook een aantal leden van het Passat Kreuzfahrt team. In de Grand Salon stelt de kapitein de andere officieren voor en nogmaals de leden van het expeditieteam. Hierbij wordt er weer getoost met een glaasje sekt. Dan wordt het tijd om naar het restaurant te gaan, waar wederom een goede maaltijd wordt voorgeschoteld (galadiner). We hebben afgesproken dat degene die die dag het dagboek schrijft ook de wijn bestelt en betaalt. We kiezen voor een heerlijke witte Sauvignon Blanc. Na de maaltijd drinken we koffie in een andere bar. Hier leren ze ons al kennen. Ze weten welke koffie we drinken en op welk kamernummer het moet. Na de koffie gaan we naar de Lido Bar waar we twee potjes toepen. Zowel Robert als Bart winnen allebei één maal. Na een klein afzakkertje in onze hut is het weer tijd om naar bed te gaan. We trekken om half elf ons dekentje over ons heen om te gaan slapen. Onze eerste dag op zee zit erop. Het is een dag met misschien een heel klein diamantje. We zullen zien wat de komende dagen ons zullen brengen. Donderdag 9 januari 2014 (José) Na een heerlijke nacht om half negen opgestaan. De boot schommelt wat meer maar als het zo geleidelijk gaat, krijg je makkelijk zeebenen. Robert komt kloppen en vertelt dat hij al aan dek geweest is en de blow van een walvis heeft gezien. Op naar restaurant Pazifik voor het ontbijt. We vragen Slava om spiegeleieren, twee per persoon zonder tomaat, uien enz., gewoon alleen spiegeleieren. Na de eieren met een boterham neem ik nog cassisyoghurt met muesli en vervolgens nog fruit: mango en meloen. Dit alles vergezeld van jus d orange en thee, veel thee. Dick gaat naar de hut om het verslag van gisteren te maken, Bart gaat lezen aan dek, Robert en ik lopen een rondje om foto s te maken. Het is prachtig weer: blauwe lucht met af en toe een wolkje en de zon. Op het achterdek hebben we een leuk gesprek met een Nederlands stel, Kees en Miriam, die ook zelf geboekt hebben en niet via KRAS. Bij het reisbureau langs geweest om te kijken welke ansichtkaarten ze hebben. Vervolgens omgekleed en op naar de fitnessruimte. Robert-uit-de-kast, de gymleraar, legt daar aan een groepje uit hoe je de aanwezige apparaten moet gebruiken. Het is met al die mensen in die kleine ruimte erg warm. De twee fietsen zijn vrij, dus gaan we eerst fietsen. Na een dikke twintig minuten zweet ik als een otter. Tijd voor een toestel. De gymleraar helpt ons met het instellen ervan en geeft nog wat aanwijzingen. Dan verdwijnt hij. We doen om de beurt de oefeningen. Robert gaat op de mat verder en ik probeer nog wat tai chi oefeningen. Na drie kwartier vinden we het genoeg voor vandaag, terug naar de hut, douchen en omkleden en weer naar dek. Bij de Pool Bar is geen koffie te verkrijgen: het apparaat is kapot. Dick en Bart liggen in een luie stoel aan bakboord te lezen. Samen met Dick nog een rondje gelopen, want Dick wil nog wat filmen. De lunch wordt geserveerd om twaalf uur. Ik neem uiensoep, visfilet, kaasplankje en yoghurt. Met een glas bier erbij een heerlijke maaltijd. Dick en Bart gaan de binnenkant van hun ogen bestuderen, Robert en ik 8

9 gaan naar het achterdek: ik begin met het verslag van vandaag en Robert is bezig met een sudoku. Robert trakteert op koffie, een heerlijke cappuccino (het apparaat is weer gemaakt). Na het schrijven ga ik verder in Argentijnse avonden van Carolijn Visser. Na een uurtje komt Dick aan dek. Het is tijd voor een wijntje. Ik trakteer op een rode Argentijnse wijn. Er komen drie karafjes. Ieder karafje is goed voor twee glazen wijn. We zitten heerlijk in de zon, genieten en kijken. Om half vijf gaan we naar de Grand Salon voor de lezing Wale im Südpolarmeer van Julieta Pedrana. Deze begint pas om vijf uur maar we willen een goede plaats hebben. Het stroomt goed vol. We krijgen een overzicht van de walvissen. Er zijn twee soorten: balein- en tandwalvissen. Veel wist ik al maar wat herhaling kan geen kwaad, bovendien is het wennen aan de Duitse termen. Naar het reisbureau om de kaarten te bekijken. Kosten een euro per kaart, portokosten tweeënhalve euro. Je kunt kiezen of je de kaart laat versturen vanaf South Georgia of Port Lockroy. In de hut nog wat gelezen. Om zeven uur aan tafel voor het diner. Ik neem de aspergesoep, vis, kaasplankje en crème brulée. Het is weer overheerlijk. Maar morgen toch ook een keer rauwkost nemen van het saladebuffet. Na koffie in de Sky Club naar de Grand Salon voor de film Pinguine hautnah. Een film in drie delen (totaaltijd twee uur). Robert houdt het na deel één voor gezien, wij vertrekken na deel twee. Het is heel interessant maar het duurt te lang. Heel grappig om te zien was hoe ze met robotpinguïns gefilmd hebben. De film gaat over drie verschillende pinguïns: de keizerspinguïn, de humboldtpinguïn (leeft in de woestijn van Peru en Chili en moet via een robbenkolonie naar zijn nest zien te komen) en de rockhopper. Tegen elven liggen we in ons mandje. Vrijdag 10 januari 2014 (Bart) Om half acht opgestaan en na een douche om acht uur naar het restaurant voor het ontbijt, een lopend buffet. Aan het begin van de ochtend is het alleen nog bewolkt maar in de loop van de ochtend gaat het licht regenen. Onder een afdakje op het zijdek uit de wind op een ligbed liggen lezen in het boek van Jozef Verlinden: Naar Antarctica, Belgen en Nederlanders op expeditie naar de Zuidpool. Het blijkt dat veel meer Belgen in de fin-de-siècle in expedities naar de Zuidpool actief en betrokken zijn geweest dan Nederlanders. Na een koffie bezoek ik de al begonnen presentatie over de poolreis van Ernest Shackleton, die in de jaren een poging deed om dwars over Antarctica te lopen, een poging die jammerlijk mislukte en eindigde in een helse oversteek in een sloep naar South Georgia. Daarna volgt een presentatie over de pinguïns. De presentaties worden verzorgd door een team van wetenschappers, voornamelijk van de universiteit van Kiel en zijn informatief en een goede onderbreking tijdens de dagen op zee. Een lunch van wienerschnitzel, frieten en een glas 'weissen' doen recht aan het Duitse accent van de reis. In de middag weer gelezen en de presentatie over de robben in het zuidpoolgebied bijgewoond. Om 18:19 uur bevinden we ons op 44º W en 47º S en de diepte van de zee is op dat moment 5530 meter. Na het diner gaan we in de bar nabij het achterdek met de uitstraling van een dertigerjaren Noordzeeresort toepen onder het genot van eerst koffie en daarna wat alcoholisch om de geest wat te verruimen. Dit keer is de ronde aan mij en Robert, maar het is slechts een tijdelijke en vergankelijke triomf. Zaterdag 11 januari 2014 (Robert) De vierde volle dag op zee. Morgenochtend zullen we eindelijk South Georgia bereiken. Het weer is goed, helder maar fris. In de ochtend was er een belangrijke (en verplichte) bijeenkomst in de grote zaal. Het ging over de zodiaclandingen. Alles werd duidelijk uitgelegd: het in en uitstappen, de verplichte kleding en het speciale zwemvest. De landingen zullen gaan plaatsvinden in vier groepen. Wij zitten in groep groen (grün). Een echtpaar uit Leiden, Miriam en Kees, die net als wij alles zelf hebben geboekt en geregeld, zitten op hun verzoek ook bij ons in de groene groep. De KRAS-groep zit in groep rood en mag morgen als eerste aan land in Fortuna Bay. Wij gaan als tweede. Na afloop van deze briefing moesten we bij het verlaten van de zaal het International Association of Antarctic Tour Operators (IAATO) verdrag tekenen, waarbij we verklaren dat we ons aan de regels zullen houden. Dit verdrag, opgesteld door de cruisemaatschappijen en erkend door de staten die het Antarcticaverdrag hebben getekend, regelt zaken als de gedragsregels om met de wilde dieren om te gaan, het voorkomen van vervuiling en verspreiden van exoten, de grootte van de groep tijdens de landingen en nog veel meer. Na de lunch hebben we nog een paar lezingen gevolgd. Een over de flora en fauna op South Georgia, met onder andere een uitleg over het project om het eiland weer rat en muisvrij te krijgen. Ook de circa honderd jaar geleden uitgezette rendieren zullen weer verwijderd worden. Hierna volgde nog een Engelse voorlichtingsfilm, waarbij praktisch alle Duitsers vertrokken. Tijdens de recap, vlak voor het diner, werd 9

10 het plan voor de komende twee dagen verteld. Morgenochtend Fortuna Bay, morgenmiddag Stromness en overmorgen Grytviken. Gedurende de dag zijn er diverse dieren gespot. Onder andere een zeldzame Cuvier Schnabel Wale (Ziphius cavirostris), een Seiwale (Balaenoptera australis), diverse albatrossen, stormvogels en wat pelsrobben. Na het diner hebben we koffie gedronken (de koffie is uitstekend!), waarna iedereen naar de kamer ging. Ik ben naar de bar gegaan en heb nog een caipirinha genomen en deze dag van het dagboek geschreven. Zondag 12 januari 2014 (Dick) Omdat we vanmorgen vroeg bij South Georgia aan zullen komen, hebben we de wekker op kwart over zes gezet. Robert en Bart zijn al eerder opgestaan. Robert klopt dan ook om kwart over zes, terwijl bij ons de wekker gaat. Na het douchen zijn we naar het dek gegaan. Het weer ziet er goed uit, maar het is berekoud door de aflandige wind die er staat, maar met de bivakmuts op en de parka aan is het wel uit te houden. De robben zwemmen gezellig met ons mee naar de ankerplaats in Fortuna Bay. Om kwart over zeven rammelt de ketting uit de kettingkast om het anker neer te laten. We besluiten maar eerst ons ontbijt te nuttigen. Op zondag is er gerookte zalm met een glaasje sekt. De sekt laten we alle vier staan, maar de zalm laten we ons goed smaken. Na het ontbijt gaan we ons voorbereiden voor de landing op het land. De eerste groep met codekleur rood begint om acht uur de zodiacs te betreden. Onze groep met codekleur groen wordt om negen uur opgeroepen naar de Grand Salon te komen. Hier moeten we eerst afgezogen worden. We mogen geen stofjes of andere verontreinigingen het land opbrengen in verband met de overdracht van ziekten en dergelijke. Door alle lagen kleding die we aan hebben begint de temperatuur langzaam te stijgen. De Duitsers noemen dit de Zwiebel methode. Het afzuigen van onze kleding stelt niet veel voor in mijn ogen. We worden verzocht om ons te verzamelen per groep van vijftien man. Als groep gaan we naar beneden bij de sauna, waar we onze laarzen moeten ontsmetten in een bak met vloeistof. Dan worden we één voor één de zodiac in geholpen door een paar stoere kerels van het schip en gaan we op de rand naast elkaar zitten. Onderweg zijn we allemaal stil. We weten uiteindelijk niet wat ons te wachten staat. We hebben tijdens de briefing wel gehoord wat we op het eiland moeten doen, maar toch! Om kwart voor tien zetten we voet aan wal in Fortuna Bay. Ons is verteld dat op één kilometer afstand een hele grote kolonie koningspinguïns is. Daar moeten we als eerste naar toe lopen en de dieren op het strand nu negeren. Daar is later nog wel gelegenheid voor. De kolonie bestaat uit broedparen en de jonge pinguïns van vorig jaar, dus circa 25 tot 30 duizend pinguïns. We hebben één uur de tijd om op deze plek rond te kijken. Dit is ook heel begrijpelijk. In totaal moeten er toch zo n 350 man naar de wal gebracht 10

11 worden en ook weer worden opgehaald, terwijl we vanmiddag nog een landing hebben. We komen ook diverse malen personeel uit het restaurant tegen die ook een landing mogen meemaken. Wat we te zien krijgen als we op de plek komen van de pinguïnkolonie zijn duizenden koningspinguïns. De lengte van een koningspinguïn is tussen de 65 en 75 centimeter en ze hebben werkelijk prachtige kleuren. We zien ook veel jongen die nog in een bruine jas (veren) gestoken zijn. Het is heel imposant om dit te aanschouwen. De tijd is altijd te kort. We moeten weer terug. Onderweg filmen en fotograferen we al lopende. We komen ook voldoende pelsrobben tegen. Sommige zijn wel wat agressief. Zij verdedigen hun jongen of hun harem. Voor dit laatste wil ik geen gevecht aangaan om de harem over te nemen. Vanaf het strand gaan we terug naar de MS. Delphin. Om half twaalf zijn we weer aan boord. Het eerste wat er gebeurt, is het afspuiten van de laarzen, daarna worden ze droog geblazen. Hierna krijgen we blauwe plastic hoesjes over de laarzen heen aan en kunnen we naar onze hut. Hier kleden we ons eerst weer om. Onze kleding is behoorlijk nat. Dit is niet van de regen maar van het zweten. Ik denk dat de Zwiebel methode hieraan heeft meegewerkt. In de bar nemen we een kop warme chocolademelk. Om half twee hebben we de lunch die we zoals gebruikelijk niet willen overslaan. We zijn vanmiddag eensgezind. We nemen alle vier de champignonsoep en daarna kip met een Indische saus en rijst en als laatste een ijsje. Na de lunch gaan we ons weer voorbereiden voor de volgende landing in Stromness Bay. In plaats van om één uur het anker te lichten, wordt dit pas om half drie gedaan. Wat hiervan de reden is weet ik niet. Ik weet wel dat het programma hierdoor anderhalf uur uitloopt. Onze groep met codekleur groen is nu als eerste aan de beurt om aan land te gaan. Na vanmorgen krijgen we al een beetje ervaring om in de zodiac te stappen. We weten welke procedure we hiervoor moeten doorlopen. Om half vijf zijn we aan land in Stromness Bay. Onze expeditieleider, Klemens Pütz, spreekt ons nog even toe en zegt dat er verderop zeeolifanten liggen en wij vijftig minuten de tijd hebben om wat rond te wandelen. Net als vanmorgen komen we ook de koningspinguïn tegen. De ezelspinguïn laat zich ook zien. Verder zijn er nog robben. We zien veel jonge robben. We boffen vanmiddag wel, het is het mooiste weer van de wereld. Met de zodiac er naar toe hebben we wel wat boegwater maar op de landingsplaats schijnt de zon en terug naar de boot hebben we ook een zonnetje. Aan boord doorlopen we de laarzenwasstraat in de sauna en kunnen we terug naar de hut. Na ons omgekleed te hebben, drinken we in de Delphin Lounge een lekker wit biertje. Zittend in deze lounge zien we buiten de nodige robben en ezelspinguïns aan ons voorbijtrekken, op weg naar huis, na een dagje krill vangen. Robert besluit alvast een douche te nemen (kan hij vanavond direct naar bed), wij blijven nog in de lounge zitten. Naast ons zit de groep van KRAS met codekleur rood, die nog het land op moet. Zij gaan pas om zeven uur naar de pinguïns. Je kan wel merken dat het Nederlanders in een groep zijn. Het lijkt wel of ze alleen op de wereld zijn, zoveel herrie maken ze. Deze groep zal niet op tijd terug zijn om de avondmaaltijd van kwart voor acht te gebruiken. Er zal wel wat overblijven. Zoals altijd is het avondeten voortreffelijk. Sommelier Elena junior is een beetje verbaasd als ze aan mij vraagt wat we willen drinken en ik als antwoord geef water. Haar ogen rollen haast uit haar oogkassen: Nur Wasser?. Met een glimlacht zeg ik dat we wel de Amerikaanse Chardonnay van de kaart willen drinken. Ook deze is heerlijk. Na het diner gaan we naar de Delphin Lounge om onze gebruikelijke kop koffie te drinken. Na zo n inspannende dag met tweemaal een landing op South Georgia vallen de rolluiken langzaam naar beneden. We geven ons dan maar over aan de slaap en zoeken onze hut op. Niet veel later liggen we gestrekt en genieten van een goede nachtrust. De boot is op de rede van Grytviken aangekomen, dus we hebben ook geen last van zeegang of het geluid van de motoren. Maandag 13 januari 2014 (José) Om half acht worden we wakker van de wekker. Ik heb geslapen als een kudde ossen en herinner me wat ik gedroomd heb: we gingen met zijn zessen, dus met Jan en Alied erbij uit eten in een visrestaurant. Dat kan helemaal niet want Jan houdt niet van vis. Rond acht uur zitten we aan het ontbijt. Voor mij twee bruine boterhammen met kaas en voor het eerst een zoet broodje (dat was niet voor herhaling vatbaar), aardbeienyoghurt met muesli en mango als toetje en als drinken de gebruikelijke op-de-nieuwe-dag jus d orange en thee. In de hut wat gelezen en vervolgens omkleden om met de zodiac naar Grytviken, onze derde landing op South Georgia, te gaan. We kleden ons volgens het ui-principe, dus laagjes: ondergoed, thermo ondergoed, blouse, fleece, lange broek, twee paar sokken, parka, regenbroek, laarzen, muts en handschoenen. Ook het 11

12 reddingsvest aan en fototas mee. En warm dat je het dan hebt! Groep groen, onze groep, de eco-groep, wordt om kwart over tien opgeroepen naar de Grand Salon te komen. We zijn de voorlaatste groep. We hebben bus drie, de derde zodiac. Naar beneden, laarzen door het badje, boordpas scannen, buskaart afgeven, ladder af en zodiac in. We krijgen al ervaring en bovendien word je goed geholpen. De zon schijnt en er is weinig wind. Weer een prachtige dag. We varen naar Grytviken, een rob zwemt een stukje met ons mee, een komisch gezicht. We stappen uit op het strand bij het kerkhof. Op dit kerkhof liggen onder andere Ernest Shackleton en Frank Wild. Het expeditieteam zorgt voor een bekertje met een slokje wodka. Het is de bedoeling de laatste druppel uit te gieten op het graf van Shackleton. Maar dat ben ik vergeten! Hij was op latere leeftijd een alcoholist. Bij het betreden en verlaten van het kerkhof moet het hek goed gesloten worden om eventuele nieuwsgierige robben te weren. Shackleton had voor één van zijn expedities de volgende oproep gedaan: Mannen gezocht voor een gevaarlijke reis. Lage lonen. Bittere kou. Lange maanden van totale verveling. Permanent gevaar. Behouden terugkeer onzeker. Eer en erkenning in geval van succes. Na wat foto s van graven gemaakt te hebben, verlaat ik het kerkhof en zijn de dieren aan de beurt: robben, zeeolifanten en heel veel jonge robben. Ze huilen, het zijn echte jankers, een goed herkenbaar geluid. Met lopen is het oppassen geblazen, de dieren hebben voorrang en robben met jong kunnen agressief zijn of worden. Zeeolifanten zijn hier of vrouwtjes of jonge mannetjes. De grote mannen zijn er niet. Zeeolifanten hebben weinig model: ze zijn groot en zwaar. Grytviken was een walvisvaarders station en is nu heel erg vervallen. Het asbest is weggehaald, maar de opslagtanks voor het traan en de machines staan te verroesten. Naast het oude station is een nieuw onderzoeksstation gebouwd. De naam Grytviken komt uit het Noors en betekent zoveel als de Stoofpotbaai. We lopen langs het strand, langs de oude gebouwen en machines naar het kerkje. Hier zijn Bernd en Katharina Kreissig (twee leden van het expeditieteam) een aantal jaren geleden getrouwd. Het kerkje is een houten gebouw voorzien van een bibliotheek met voornamelijk religieuze boeken. Vervolgens lopen we door naar het postkantoor, waar Bart zijn slag slaat. Later vertelt hij dat ze het daar nog niet eerder zo druk hebben gehad; vanaf 1 januari al 21 cruiseschepen! Daarna het museum bezocht met daarin de souvenirwinkel. In het museum veel werktuigen van de walvisvangst waaronder harpoenen. Ook is er een werkplaats van de smid, staat er een duikpak, veel foto s. Er hangt een opgezette grijskopalbatros, geweldig die spanwijdte van de vleugels. In de souvenirwinkel is het superdruk, we zien niets leuks en kopen dus niets. We lopen naar de plaats waar we weer opgehaald zullen worden. Er dringen een paar mensen voor dus nemen we de boot erna. We kunnen dan als één van de eerste instappen met als voordeel dat we achterin zitten en weinig kans op water hebben. Bij terugkomst speelt zich het volgende ritueel af: op het ponton stappen, trap omhoog, inchecken, met laarzen door bakken met borstels, in de doucheruimte laarzen en regenbroek met hogedrukspuit laten schoonspuiten, daarna dit alles weer droog laten blazen en als laatste hoesjes om de laarzen laten doen. Naar de hut en het grote afpellen kan beginnen. We hebben aardig gezweet, dus leg ik alles te drogen op de banken en trek ik droge kleding aan. Dan naar het restaurant voor de lunch. Ik neem Russische salade, scholfilet, kaas en als dessert de mangosorbet. Inna vraagt of we de drankjes wie immer wensen. Ja, is het antwoord, dus drie grote witbier en voor mij een droge witte wijn. Zoals alle maaltijden is ook deze maaltijd een feest: heerlijk en met mooi opgemaakte borden. Na het ophalen van jas en fototoestel gaan we aan dek. Het waait flink. Een heel verschil met vanmorgen. Op het voordek staat de meeste wind, hier word je op een gegeven moment haast weggeblazen. Ik probeer vogels te fotograferen, altijd al moeilijk en nu zeker met die harde wind. Ik blijf lang aan dek en zie in de verte een blow van een walvis. Na een intermezzo in de Delphin Lounge, Bart trakteert op een warm drankje, gaan we weer aan dek. We varen de Drygalski Fjord in. Prachtig besneeuwde bergen, we zien de eerste ijsberg. Deze is wit, helaas niet blauw. Het blijft heel hard waaien, ik ben blij met de parka en de bivakmuts. We varen de fjord niet tot het einde. De wind is te hard en de kapitein besluit te keren om geen problemen te krijgen. Bij het draaien helt het schip flink. We gaan naar de recap in de Grand Salon: een terugblik op de landingen op South Georgia en een vooruitblik op de komende dagen door het expeditieteam. Er kunnen ook vragen gesteld worden. Ik hoor er van op dat pinguïns gemiddeld negenenhalf tot tien maanden op zee zijn (ze slapen op zee zoals een eend) en maar twee tot tweeënhalf maand aan land zijn. Vervolgens weer naar restaurant Pazifik voor het diner, zoals altijd weer heerlijk en gelukkig kleine porties. Ik eet altijd wel de vis of het vlees en de groente, maar laat vaak een gedeelte van het aardappelgerecht staan. Naar de Delphin Lounge voor de koffie: één espresso en drie cappuccino. Ze weten het al als ze ons 12

13 zien. Na de koffie gaan we klaverjassen. Bart en Dick winnen van Robert en mij. Ondertussen is in de Grand Salon de Crew Show begonnen. We horen wat lawaai, worden nieuwsgierig en gaan kijken. Een groep danst op Saturday Night Fever, daarna een bokswedstrijd (heel komisch) en als laatste een optreden van Tina Turner. Leuk om een stukje gezien te hebben. In de hut van Bart en Robert drinken we een kleintje. Einde van een dag met een diamantje, geweldig al die dieren. Dinsdag 14 januari 2014 (Bart) Voor mij deze ochtend geen fitnesswalk onder leiding van Fitnesscoach Robert ( bringen Sie Ihren Kreislauf in Schwung ) dat om half acht gepland staat. Gewoon het dagelijkse ritueel van een ontbijt om acht uur in restaurant Pazifik. Om half tien bezoek ik in de Grand Salon een lezing over krill: Das Schlüsseltier der Antarktis, verzorgd door Karen van Juterzenka. Krill vertegenwoordigt een biomassa van 500 miljoen ton (de schattingen lopen uiteen tussen 175 en 750 miljoen ton) en omvat tachtig soorten. De kleur varieert tussen groen en wit-rood. Het is het voornaamste voedsel voor veel zeeleven in het Antarctische gebied, waaronder de bultruggen, vissen, zeevogels en pinguïns. Tijdens de reis ervaren we dat als het het darmstelsel van de pinguïns heeft verlaten het de rode kleur behoud en een zeer onaangename ammoniak geur verspreid. Het is niet bekend waar het krill in de winter verblijft als grote delen van de zee zijn dichtgevroren met drijfijs. Om elf uur is er de voordracht van Bernd Kreissig over Wilhelm Filchner ( , Der vergessenen Held en zijn tweede Antarctische expeditie. Deze expeditie vond plaats in 1911/1912 met het schip Deutschland. Als gevolg van interne spanningen in het expeditieteam en gebrek aan leiderschap van Wilhelm Filchner, eindigde de expeditie in een fiasco. Na een cappuccino de lunch gebruikt met de keuze uit een pizza of een visgerecht. Ik kies het laatste. Omdat we dit keer twee wijn vragen in plaats van het gebruikelijke bier bij de lunch is Inna van haar stuk gebracht. Het is duidelijk dat zij inmiddels anticipeert op een vast patroon. Helaas, soms wijken wij daar vanaf. Die middag is het bewolkt en regent het af en toe. Na de lunch gaan lezen en om drie uur de voordracht van Michael Schmid gevolgd Leben im Meereis kalt, salzig, eng Om een beetje zicht op de presentaties te hebben is het wenselijk tijdig in de Grand Salon aanwezig te zijn. De voordacht is minder boeiend en ik zak weg om de binnenkant van mijn ogen te bestuderen. Om wakker te worden wat over het dek gelopen, maar dit is slechts van korte duur omdat het buiten koud is. Toch ook maar nog de vierde voordacht van die dag bijgewoond om kwart voor vijf verzorgd door de expeditieleider Klemens Pütz, over zijn onderzoek naar pinguïns: Aktuelles aus der Pinguinforschung teil 1: Tauchverhalten und Stationsleben. Dit keer is het interessant genoeg om wakker te blijven. Na zoveel informatie is het tijd voor een glas rode wijn in de bar. Vandaag bestaat het diner uit een internationale keuken. Mijn keuze is een Franse uiensoep gevolgd door zalm op Japanse wijze. De wandeling na het diner is slechts van korte duur, het is buiten guur, nat en koud. De koffie in de bar is slechts van korte duur omdat we de bar worden uitgejaagd door een voordracht van Sabrina die de sterrenbeelden behandeld ( Böse Sterne ). Wij zijn niet de enige die de bar verruilen voor de nabijgelegen bibliotheek ruimte (overigens een wel erg ambitieus begrip voor de enkele boeken die er staan). Onder het genot van een glas wijn wordt er geklaverjast en dit keer is de roem aan mij en Dick. Inmiddels begeven we ons op 64º W en 65º S. Woensdag 15 januari 2014 (Robert) De klok is weer een uur teruggezet, oftewel we kunnen een uur langer blijven slapen. Acht uur ontbijt en om negen uur de bezichtiging van de brug. Met een groep van twaalf personen werden we onder begeleiding van Florian Herzfeld (Kreuzfahrtdirektor MS. Delphin) op de brug rondgeleid. Het blijft interessant, ook al is alles in hoge mate geautomatiseerd. Toch blijft er een matroos continue op de uitkijk staan. Florian Herzfeld was er in 2009 ook bij op de cruise naar Spitsbergen met de Delphin Voyager. Na afloop heb ik de laatste ansichtkaarten geschreven en bij het Reisebüro op de bus gedaan. De kaarten zullen in Port Lockroy op het postkantoor worden afgegeven. De postzegels kosten drie euro per kaart. Koffie gedronken en daarna op dek de langs vliegende vogels proberen te fotograferen. Vooral de Cape Petrel (Daption capense) laat zich veel zien. Omdat de passage langs Elephant Island om één uur is gepland, is de lunch al om half twaalf. De passage was nogal teleurstellend, want het was erg mistig en van het eiland was weinig te zien. Wel zagen we een tweetal Sei Walen. Die middag om vier uur was er een Strudelbuffet. In het restaurant stond een tafel vol met strudelgebak met diverse vullingen. Het was er erg druk, zo druk zelfs, dat er op het dek niemand meer 13

14 te zien was. Ik heb een half uur lang alleen op het voordek gestaan. Een moment van reflectie en mijmeren. Helaas geen enkele walvis gezien. Vanwege een verandering in het landingsschema van morgen werd de recap een kwartier vervroegd. Dr. Pütz nam het woord en vertelde dat Katharina, lid van het wetenschappelijke team, tijdens de landing in Fortuna Bay onwel is geworden. Wat ze precies heeft werd niet gezegd. Haar toestand is er niet beter op geworden en er is besloten dat ze geëvacueerd moet worden, voordat het echt levensbedreigend gaat worden. De evacuatie is mogelijk met een vliegtuig vanaf King George Island, waar zich een landingsstrip bevindt. Zij en haar man zullen naar Punta Arenas in Chili worden gevlogen. Morgenochtend vroeg zullen ze aan land worden gezet. Het betekent wel dat onze eerste landing van morgen op Half Moon Island niet doorgaat. De tweede op Deception Island gaat wel door. Sommige zeikerds uit het publiek vroegen zich af waarom het schip geen helikopter heeft en zelfs geen helikopterlandingsdek. Dr. Pütz diende ze op de juiste wijze van repliek. Het woord Hubschrauber heeft een speciale betekenis voor ons gekregen. Om zeven uur was het tijd voor het Shackletondiner. De gerechten op het menu hadden namen als: gebraden ezelspinguïn, gerookte pelsrob, gekookte tussak, etc. Gelukkig stond het juiste gerecht eronder, waaronder mahi mahi. Het was mijn beurt om de wijn te bestellen. Ik had José gevraagd om foto s te nemen terwijl ik de wijn proef en Elena junior keurig de fles vasthoudt. Het is goed gelukt. Helaas de mahi mahi was wat droog. Na afloop nog een keer met José samengespeeld en nu wonnen we met klaverjassen ( ). Nog een borreltje toe in de hut en naar bed. Donderdag 16 januari 2014 (Dick) Vannacht heeft de boot King George Island aangedaan om de zieke biologe Katharina en haar man Bernd van boord te laten gaan. Ze worden per vliegtuig hier vandaan naar het vasteland gevlogen. Om zes uur heeft de boot het eiland verlaten om via de Bransfield Strait de reis te vervolgen. Toen we rond acht uur naar het restaurant wilden gaan, zagen we aan de stuurboordzijde eilanden. De lucht is opgeklaard en een zonnetje staat aan de blauwe hemel. We hebben eerst maar buiten genoten van de omgeving voor we aan ons ontbijt beginnen. Terloops hebben we uiteraard Robert gefeliciteerd. Hij is vandaag 58 jaar geworden. De zachtgekookte eieren gaan steeds beter. Zowel Bart als José hebben een echt zachtgekookt ei. Robert en ik een heerlijk spiegelei. Na het ontbijt terug naar de hut om ons aan te kleden om aan dek te gaan. Robert heeft verjaardagskaarten ontvangen onder andere van oom André en tante Wil, zijn zussen Margareth en Helma, zijn nicht Nienke en van Karl. Volgens ons is de post bezorgd met een helikopter! Tevens van de beautysalon een verjaardagsgroet met de mogelijkheid om zalfjes en dergelijke te kopen met 20% korting. Hierna gaan we aan dek. Aan de stuurboord- en bakboordzijde is het uit te houden met de kou, maar op het voordek is het heel koud. De buitentemperatuur is 3 C, het water is 1,5 C en het is windkracht 5 tot 6. We passeren de volgende eilanden: Nelson Island, Robert Island, Greenwich Island, Livingston Island. Na een uurtje op het achterdek wordt het tijd om een kop koffie te drinken in de Delphin Lounge. Zoals gebruikelijk smaakt de koffie hier voortreffelijk. Robert en José besluiten nog een uurtje aan dek te gaan voor we om half twaalf weer een recap krijgen over de landing van vanmiddag op Deception Island. Tijdens de recap horen we van Klemens, dat Katharina en Bernd in het ziekenhuis in Chili zijn aangekomen. Ook geeft hij een korte en duidelijke uitleg van wat er vanmiddag gaat gebeuren. Om twaalf uur gaat de gong en iedereen schiet uit zijn stoel om naar het restaurant te gaan. Wij wachten gewoon nog vijf minuten. Er is voedsel genoeg. Na het eten gaan we nog twee uurtjes het dek op. Als je niet op een beschutte plaats op het dek staat, is het behoorlijk koud. We staan op het verhoogde achterdek uit de wind. We zien een ons tegemoet komend passagiersschip. Ook dit schip is niet zo groot. We denken dat het van Half Moon Island afkomstig is. Verder zien we nog een bevoorradingsschip. De eilanden waar we langs varen zijn haast volledig bedekt met sneeuw. De sneeuwgrens ligt op 0 meter. Deception Island is een vulkaan waarvan je niet weet wanneer deze weer gaat werken. De laatste uitbarstingen zijn geweest in 1967, 1969 en Aan één zijde van de vulkaan is een opening waardoor je in de krater kan varen. Het eiland heeft de vorm van een hoefijzer. Binnenin de krater maakt de boot een rondje voordat de ankerketting wordt neergelaten. In de krater heb je een mooi gezicht op de binnenzijde. Hier gaan we met de zodiacs aan land. We varen naar Whaler s Bay. 14

15 We hebben kleurcode groen en zijn als derde groep ingedeeld. Ontscheping is om kwart over vijf nadat we weer schoon gezogen zijn. We doorlopen weer de hele procedure voor ontscheping en zijn om half zes aan land. We hebben ruim een uur de tijd om rond te lopen. Het eerste wat we zien zijn twee kinbandpinguïns liggend in de lava as. Deze worden van alle kanten gefotografeerd. Het kunnen best de enige twee zijn. Later zien we er nog één, die zich aan het oppoetsen is. Wat ooit de basis voor de Russische walvisvaarders was, is totaal verlaten. Veel gebouwen en bijbehorende tanks zijn vervallen. Het is niet veilig om hier naar binnen te gaan. Het oude ijzer zal bij een schrootverwerker in geld best wat opleveren. Verder zien we nog wat meeuwen en skua s, die aan het badderen zijn. Ik neem een boot eerder terug. Bart, José en Robert lopen nog richting hangar. Bart gaat zelfs nog een stuk de berg op. Bij terugkomst heb ik een heerlijke douche genomen, zo ook José. Om acht uur gaat weer de gong voor het avondeten. Als we goed en wel aan tafel zitten komt Slava senior aan José vragen wie van de drie mannen de jarige is. Hij feliciteert Robert met zijn verjaardag. We zijn vanavond met zijn vieren eensgezind wat betreft de keuze van het voorgerecht en hoofdgerecht. We nemen linzensoep vooraf en cordon bleu met frietjes en mayonaise als hoofdgerecht en een lekkere rode wijn. Robert krijgt van Elena junior, de sommelier, al een groter glas wijn. Ook zij weet dat Robert jarig is. De kaas slaan we niet over. Voor het nagerecht kiezen we voor ijs of vruchten van het seizoen. Intussen komt de optocht bestaande uit Elena senior, Slava senior, Sabrina, de fotograaf en de fanfare, bestaande uit een gitarist en een klarinetspeler, binnen. Robert wordt een taartje in de vorm van een HART aangeboden en een fles Californische rode wijn. Het aanbieden van de taart en de wijn gaat vergezeld met driemaal zoenen van de dames en een extra kusje van Elena senior. Robert besluit de gekregen fles rode wijn maar gelijk soldaat te maken. Er komen schone glazen op tafel en de wijn wordt uitgeschonken. Om half negen wordt het anker gelicht in Whaler s Bay / Deception Island om koers te zetten naar Port Lockroy / Palmer Archipel. De afstand is 272 kilometer en we zullen daar morgenochtend rond half acht aankomen. Robert stelt voor om in de Lido Bar koffie te drinken met een glas cognac of whisky. In de Delphin Lounge is Sabrina met een quiz bezig: onderwerp Duitsland. Daar wil je echt niet bij zijn. Na het afzakkertje in de Lido Bar zakken we af naar onze hutten. Om elf uur gaat het licht echt uit. 15

16 Vrijdag 17 januari 2014 (José) Het is géén vakantie maar een expeditie: om zes uur bonst Robert op de muur. Dick gaat douchen, ik doe een kattenwasje. We gaan snel aan dek, want we varen het Neumayer Kanaal in. Op het voordek is het enorm druk. Ik ga naar het achterdek. Het weer is heel goed: droog, géén mist, maar ook geen blauwe lucht, het is bewolkt. Het kanaal is vernoemd naar de Duitse geofysicus Georg von Neumayer. Het kanaal is 26 kilometer lang met aan beide zijden bergen. Je ziet de uitgang van het kanaal niet, je krijgt de indruk dat het doodloopt. Dat is niet het geval, op een gegeven moment is er een scherpe bocht en zie je waar de uitgang is. Het is prachtig: bergen, bergen en heel veel sneeuw en gletsjers. Helaas geen walvissen. Na het ontbijt wordt om negen uur de eco-groep als tweede groep opgeroepen voor de landing in Port Lockroy. We gaan met bus twee. Als eerste varen we naar de pinguïnkolonie op Jougla Point, waar we een uur de tijd krijgen om de ezelspinguïns te bekijken. Er zijn heel veel pinguïns met jongen, sommigen hebben er zelfs twee. Later horen we dat als ze twee jongen groot kunnen brengen, er genoeg voedsel is. Je kan goed ruiken dat ze vis eten, de vismarkt is er niets bij. Het voeren van een kuiken is een prachtig gezicht, de kop van het jong verdwijnt diep in de snavel van de ouder. Daarna varen we naar Bransfield House op Goudier Island. Het gebouw, een gerestaureerd voormalig wetenschappelijk Engels station, herbergt nu een museum, souvenirwinkel en postkantoor. We krijgen een half uur de tijd. Ook hier zien we broedende en jongen verzorgende ezelspinguïns. In het museum ontmoeten we een meisje die hier vier maanden vrijwilligerswerk doet. Ze vindt het leuk om over het museum te vertellen en wij luisteren graag. In de winkel kopen we kaarten, kerstkaarten en voor Dick een pet. Terug aan boord en na het omkleden haalt Robert zijn taart op in de keuken. In de Delphin Lounge genieten we van koffie en taart. Na een wandeling over het dek - heerlijk om je heen kijken - is het weer tijd voor de lunch. Ook daarna weer een wandeling om een frisse neus te halen en om wat te bewegen. We varen weer door het Neumayer Kanaal, op weg naar Paradise Bay. Het sneeuwt heel licht. Het landschap is prachtig. Later komt er meer wind opzetten en meer sneeuw, ook worden de vlokken groter. De recap is om kwart voor vijf. We gaan wat eerder weg om alvast gedeeltelijk om te kleden voor de na het diner geplande zodiactour. Het diner begint om half zes. We nemen géén salade en géén kaas. Het eten is lekker maar ik eet toch te gehaast wat ik niet prettig vind. Daarna snel weer alle laagjes aan en fototas mee. Om half zeven worden we opgeroepen. We hebben bus vijf met een jonge schipper, een jonge hond die eigenlijk alleen wil racen met de zodiac en zeer onregelmatig vaart. Ik vind het niet prettig. Onze gids is Lars, behorend bij de reisleiding, die invalt omdat Katharina en Bernd Kreissig uitgevallen zijn en er in iedere boot iemand aanwezig moet zijn om uitleg te geven. We varen naar Almirante Brown, een verlaten Argentijns station. We hebben hier vijf minuten om op het vasteland van Antarctica te staan! De grond kussen doe ik niet, ik ben de paus niet. Kees maakt een foto van ons vieren bij het bord van Almirante Brown. Vervolgens varen we naar een gletsjer. Onze 16

17 schipper vaart buitenom, een geweldige omweg waardoor we maar kort bij de gletsjer zijn om het eventuele afkalven te zien en de gletsjer te fotograferen. Ik zie wel een stuk afbreken maar ben te laat om een foto te maken. We zien ook de nodige ijsbergen, prachtig van vorm en kleur. Als we bij het schip aankomen, ligt er al een zodiac bij het ponton zodat wij een rondje om het schip varen. Niet interessant, liever was ik langer bij de gletsjer gebleven. In de hut weer alle laagjes afgepeld, lekker douchen en andere kleding aan. Aan dek een rondje gelopen, daar knap je iedere keer weer van op en naar de rondvarende zodiacs gekeken. In Salon Pinguïn gaan we klaverjassen, vergezeld van een wijntje. Robert en ik winnen dit potje. De stand is 2-1 voor Dick en Bart. In de hut van Bart en Robert drinken we nog een whisky. Om 23:40 uur liggen we in ons bedje. Een bijzondere dag, weer een diamantje erbij! Zaterdag 18 januari 2014 (Bart) Voordat de wekker afgaat ben ik al om half zes op. Slecht geslapen en hoofdpijn. Deze ochtend vaart de Delphin door het Lemaire Kanaal. De hemel is gehuld in een grijs en grauw wolkendek en zo nu en dan sneeuwt het. Op het voordek met de sneeuw in het gezicht is het weinig aangenaam, maar de tocht door het kanaal is fascinerend met aan weerszijde besneeuwde bergen en flarden drijfijs voor de boeg. De bedoeling is om voor rede van het Petermann eiland te gaan om daar een adéliepinguïnkolonie te bezoeken. Helaas is de windkracht te sterk en wordt er doorgevaren verder naar het zuiden. Besloten wordt dat nabij een Oekraïens onderzoeksstation nog een tocht met de zodiacs te maken. Helaas kunnen we het onderzoeksstation niet bezoeken. Daar is een bar gevestigd en zou José in de gelegenheid zijn geweest om tegen inlevering van haar bh een gratis borrel te bemachtigen. Er is nog alle gelegenheid om aan boord koffie te drinken. Wij zijn groep groen en vertrekken om kwart voor twaalf in de ochtend. We varen langs het onderzoeksstation dat omgeven is door broedende ezelspinguïns. Het onderzoeksstation Academician Vernadsky, gelegen op het Yalour eiland is gericht op onderzoek naar de ozonlaag. In 1996 is dit onderzoeksstation door de Britten voor één pond verkocht aan de Oekraïners. Op nabijgelegen rotsen zitten twee adéliepinguïns. Verderop op een ijsschots ligt een krabbeneter, maar die laat helaas alleen zijn rug zien. Om één uur zijn we terug op de Delphin en kunnen we aan de lunch. Tijdens de lunch verlaten we het zevende continent en varen richting Ushaia dat 1293 kilometer naar het noorden ligt. Het is zwaar bewolkt en de wind zorgt voor een flinke golfslag waarbij lichte sneeuwval vanuit een grijze massa over het voordek striemt. Dat weerhoudt Miriam en Kees er niet van om walvissen te spotten. Ik hou het snel voor gezien en zoek de warmte op. Om half zeven is er een afscheidscocktail in de Grand Salon en neemt kapitein Igor Gaber, de bemanning en het Passat Kreuzfahrtenteam afscheid. Het meeste applaus is voor de koks; de liefde gaat door de maag. Bij het diner kan er dit keer gekozen worden voor een Italiaanse wijn van zestig euro, maar we doen het 17

18 rustiger aan met een Bordeaux Mouton-Rothshild. Door een foutje op de wijnkaart zijn rode en witte wijnen verwisseld en wordt een rode Chablis aangeboden. Na het diner is het tijd voor de koffie (voor mij cappuccino) en wordt er getoept in de bibliotheek. Elena senior brengt ons Kaiserschmarrn ( Nur ein Bisschen ). Deze avond is de eeuwige roem aan José en Dick. Zondag 19 januari 2014 (Robert) Het is zondag en dus is er weer sekt en zalm bij het ontbijt. We zijn nu halverwege de Drake Passage en het valt reuze mee. De kotszakjes hangen overal, maar ik heb niemand er gebruik van zien maken. Langzamerhand begint het einde van de reis in zicht te komen. Onze creditcards zijn geregistreerd, waarbij we onze paspoorten hebben teruggekregen. Om elf uur was er een klein feestje op het achterdek bij de Pool Bar met gratis bier (Bitburg). Erg gezellig en we hebben uitgebreid gesproken met Florian Herzfeld. Het blijkt dat er 200 man personeel aan boord is. Ten opzichte van de 375 passagiers lijkt me dat erg veel. Hij herinnerde zich de cruise uit 2009 vanwege het mooie weer. Voor volgend jaar is er een nieuwe reis in voorbereiding: Von Cap zu Cap, oftewel van Ushuaia naar Kaapstad via Tristan da Cunha, met Antarctica en South Georgia in omgekeerde volgorde. We hebben onze interesse getoond. Op weg naar het restaurant voor de lunch, viel door de deining van het schip Dick bijna om en stootte hierbij een ober om met dienblad. Dick redde de fles wijn maar kon niet verhinderen dat Alexandra, onze guitige serveerster, een blad met bier niet meer kon redden, zodat het op haar rug terechtkwam. Inna, onze vaste Getränke dame tijdens de lunch, kreeg van ieder van ons zevenenhalve euro Trinkgeld. Ze leek zeer verheugd. Tijdens het diner kwam het keukenpersoneel op de melodie van de Radetzkymars binnengemarcheerd. De chef-kok, Herr Weber uit Oostenrijk, stelde ze allemaal voor. Ieder heeft zijn specialiteit of hoofdtaak: koude voorgerechten, warme voorgerechten, soepen, brood, gevogelte, vlees, vis, etc. Ook de artiest uit de keuken, een Filippijn, die van een watermeloen een indianenhoofd maakt, werd onder luid applaus voorgesteld. In totaal werken er 37 mensen in de keuken. Het is niet de enige keuken, er is ook nog een Mannschaftsküche. Maandag 20 januari 2014 (Dick) Na de Drake Passage achter ons gelaten te hebben, waar we zonder te kotsen doorheen gekomen zijn (er hingen wel zakjes op de gang), bereiken we vanmorgen vroeg het Beagle kanaal om op te stomen naar Ushuaia in Argentinië. We staan om half zes op en zijn om zes uur aan dek. We varen reeds in het Beagle kanaal. Langzaam aan gaat de omgeving kleur krijgen. De zon komt op om 05:14 uur. Op het voordek is het toch nog fris met een stevig windje. We wandelen van voor- naar achterdek en terug. Op het voordek blijven we staan om langzaam de stad groter te zien worden. Uiteindelijk blijven we op het achterdak om te zien hoe het schip afgemeerd wordt. Tussendoor ontbijten we. Dat kan vandaag al vanaf zeven uur. Het is wel vroeg, maar ja. Nadat het schip is afgemeerd gaan we naar de Delphin Lounge om een kop koffie te drinken. Als we goed en wel zitten komt de douane aan boord en gaat achter ons zitten met daarbij de kapitein en eerste officier. Hier wordt het schip zogenaamd vrijgegeven. Zodra dat het geval is, mogen we van boord. We besluiten om half elf aan land te gaan om te kijken hoe ver het morgen lopen is naar het hotel. Anders moeten we een taxi nemen. Het Hotel De los Andes is snel gevonden. Robert wil even controleren of ze inderdaad twee kamers voor morgen en de dagen daarna geboekt hebben staan. Wat blijkt is dat er maar één kamer gereserveerd is. Er is ergens een fout gemaakt, maar waar en hoe, dat weten we niet. De receptie gaat proberen ons ergens anders onder te brengen in een hotel. We zeggen dat we later op de middag terugkomen om te horen of dit gelukt is. We keren terug naar het schip want de lunch begint vandaag vroeg namelijk om twaalf uur. Deze willen we uiteraard niet missen. Na de lunch wordt besloten door Bart, José en Robert om terug te gaan naar het hotel om te kijken of het gelukt is. Als er acties ondernomen moeten worden, doen we dit liever voor het vliegen dan erna. Ik blijf op het schip om de foto s op de ipad te zetten. En inderdaad er is iets geregeld. We hebben een ander hotel gekregen. Dit is Hotel Albatros, wat aan de haven gelegen is, tegenover de pier. Dat scheelt ons morgen een hoop gesleep met de bagage. Het zijn twee kamers geworden. Het hotel oogt modern van opzet. 18

19 Deze middag hebben we nog een Ausflug, een rondvlucht boven Ushuaia en het Beagle kanaal. We worden bij het schip opgehaald met een busje. Met ons gaan er nog vijf mee om te vliegen. De man die ons begeleidt naar de luchthaven is Sjaak en hij is een Nederlander. Hij woont hier al geruime tijd en is aan een vrouw blijven hangen. Hij vertelt een paar dingen over de stad die de moeite waard zijn om te horen. José had al laten blijken dat we met zijn vieren in één toestel willen vliegen. Bij ons wordt een Oostenrijkse vrouw geplaatst die we de plaats van de copiloot laten kiezen. We vliegen met een Piper Lance II van de vliegclub Aero Club Ushuaia Tierra del Fuego. De totale vliegduur is dertig minuten. We vliegen over de stad en een gedeelte van het Beagle kanaal. Het is een fantastisch gezicht om van boven alles waar te nemen. Bij de terugvlucht en de daling gaat het toestel lekker tekeer. Terug op de vliegclub blijkt dat de andere groep wat problemen met hun toestel had en dat ze met een ander toestel de lucht zijn ingegaan. We krijgen allemaal een soort luchtvaartbewijs dat we hier in Ushuaia gevlogen hebben. Terug op het schip zijn we eerst begonnen met het inpakken van de bagage. Dit is een vermoeiend karwei. We zijn het niet meer gewend om inspanning te leveren. Dit inpakken moet niet te lang duren, want het alcoholpercentage is hierdoor ook gezakt. José, Robert en ik besluiten maar eerst een wijntje te drinken in de lounge voor het avondmaal. Bij het avondeten zie je toch een verzadigingsmoment optreden. Robert bedankt voor het hoofdgerecht bij Slava senior. Hij krijgt dan wel een dubbele portie van het voorgerecht en het dessert. Na het eten gaan we de tassen verder inpakken. We nemen om tien uur nog een klein afzakkertje en daarna gaan we naar bed. Morgen wordt weer een inspannende dag, want we moeten het schip verlaten. Dinsdag 21 januari 2014 (José) Om half acht opgestaan en om acht uur zitten we aan het ontbijt. Het regent. Ja, het is ook triest, vandaag gaan we van boord en zit de cruise, pardon, expeditie erop. We geven Slava junior een envelop met twintig euro. Hij is heel erg verlegen. In Salon Pinguïn zien we Kees en Miriam die zitten te wachten op de oproep dat de tassen buiten staan. Het is inmiddels droog geworden. Na de oproep verlaten we het schip, uitchecken hoeft niet. Onderaan de trap staat Florian Herzfeld iedereen gedag te zeggen. We pakken onze tassen, die gelukkig onder een zeil hebben gelegen en wandelen naar Hotel Albatros. We kunnen wel inchecken maar de kamers zijn nog niet klaar. De tassen worden bij de receptie gestald. Wij gaan op weg naar het Museo Marítimo de Ushuaia. Ushuaia is in 1884 ontstaan als strafkolonie. Deze nederzetting ging ten onder maar de gevangenen bleven en werden toen naar dit gebouw overgebracht. We lopen de verschillende vleugels door en we zien scheepsmodellen, voorwerpen van de Yahgan indianen die hier toen leefden, verhalen van ontdekkingsreizigers, de galerij en de souvenirwinkel. Er is ook een vleugel die nog helemaal intact is met de cellen in de oorspronkelijke staat. Wat is dat grauw, troosteloos en deprimerend. 19

20 We lopen terug naar het hotel met wat regen. In het restaurant verorberen we een lunch: empanadas met bier. De bediening is niet geweldig: vier bier bestellen, drie worden er gebracht en om de vierde moet weer een keer gevraagd worden. We missen de boot nu al! Terwijl we aan het eten zijn zie ik Slava junior met vriendin langskomen. Ik zwaai enthousiast, hij ziet ons en zwaait terug. Vervolgens lopen we over de belangrijkste straat van Ushuaia, Avenida San Martín, een straat met heel veel souvenirwinkels en kledingwinkels. We lopen naar het kantoor van de luchtvaartmaatschappij. Robert wil checken of onze vlucht gewijzigd is. Hier blijkt dat we iets eerder vliegen met een andere vlucht en een tussenstop in Trelew. Dan is het tijd voor een drankje in een bar. In een Ierse pub wordt alleen sterke drank geschonken aan de bar, maar we willen gewoon aan een tafel zitten en die zijn alleen bedoeld om een maaltijd te nuttigen. Een stukje verderop vinden we een restaurant waar we wel wat kunnen drinken. We nemen een fles malbec. Heerlijk gezeten met een lekker wijntje. In het hotel gaan we naar de kamer, Dick doet een tukkie, ik lees wat en om tien voor zeven zijn we gereed om naar restaurant Tía Elvira te gaan. We zijn er om exact zeven uur en we zijn de eerste gasten. Robert heeft het koud en loopt terug naar Hotel Albatros om wat warmers aan te trekken. Dick ziet pisco sour op de kaart staan. Die bestellen we als aperitief. Robert is aangenaam verrast bij terugkomst. De pisco is echt zoals die moet zijn, heerlijk. We geven onze bestelling op: Dick neemt kingcrab met aliolisaus, de anderen met roquefortsaus. We nemen er patatjes bij en een fles Chardonnay. Het is overheerlijk. Op onze kamer nog een afzakkertje genomen en onze eerste dag in Ushuaia is ten einde. Woensdag 22 januari 2014 (Bart) In het inmiddels gebruikelijke patroon van half acht ontbijt naar de ontbijtzaal gegaan van Hotel Albatros. We zijn intussen verwend met de ontbijten op de Delphin en dit ontbijt steekt daarbij wat karig af. Het is verder een goed hotel met ruime goede kamers. Om negen uur lopen we naar het busje even verderop dat ons naar het Nationale Park 'Tierra del Fuego' zal brengen voor 150 Argentijnse peso s per persoon. We worden afgezet bij het begin van de 'Cosera trail' aan de pier van de Zaratiegui baai. Dit punt roept herinneringen op aan december 2003 toen Robert en ik op dezelfde plek aan onze wandeling begonnen. We nemen dezelfde route als tien jaar geleden, dat een prachtig uitzicht biedt op de bergen aan de overkant van de Lapataia baai, een 'restricted area' van Vuurland. Het pad is zwaarder dan in mijn herinnering (of is het de leeftijd?) met veel stenen en rotsen die het pad moeilijk begaanbaar maken. Dick krijgt al snel last met lopen en we moeten het tempo matigen. Onderweg zien we een paartje ganzen met jongen, een crested duck en een paartje Chimango caracacas die zich van dichtbij laten bewonderen. We eindigen bij Lago Acigami (Roca) waar enkele zwarthalszwanen zwemmen. We gebruiken een biertje en een lunch in een restaurant dat ook dienst doet als bezoekerscentrum en een kleine expositie op de bovenverdieping herbergt. Op de terugweg naar Ushuaia zien we nog een vos langs het busje lopen. Omstreeks drie uur in de middag zijn we terug in het hotel en ga ik nog naar een klein museum Yamana met een expositie over de plaatselijke indianen (vier groepen) die ooit op Vuurland leefden. Met uitzondering van enkele interessante filmopnames uit de twintiger jaren heeft dit museum niet veel te bieden. Terug in het hotel gaan lezen maar al gauw wordt de binnenkant van mijn ogen interessanter. Die avond zijn we wederom gaan eten bij Tia Elvira met een pisco sour als aperitief. Die avond vertrekt de Delphin en keert terug naar Antarctica met overwegend nieuwe passagiers. De dag wordt afgesloten met een potje toepen dat dit keer wordt gewonnen door José en Robert. Donderdag 23 januari 2014 (Robert) Na het ontbijt hebben we een taxi geregeld die buiten Ushuaia mag rijden. Voor duizend peso s zal hij ons heen en weer naar Harberton rijden. De chauffeur, Claudio, is rustig, weet veel en is prettig in de omgang. Het is een mooie rit waarvan de helft op ongeplaveide wegen. Het plaatsje Harberton verdient eigenlijk de naam Fin del Mundo. Het plaatsje bestaat uit niet meer dan een half dozijn huizen, is ouder dan Ushuaia en gesticht door een Engelse predikant van de Falklands, met de bedoeling om de lokale indiaanse bevolking te bekeren. Het lokale museum heeft slechts één zaal en staat vol met skeletten van de dieren uit de omgeving, te weten: pinguïns, robben en walvissen. In het plaatsje zelf hebben we koffie gedronken en een stukje taart gegeten. De moestuin met bloeiende lupines hebben we ook gezien. Meer kan ik er niet van maken. Op de terugweg zagen we langs de kant van de weg in het bos een paard dat op zijn rug was gevallen. Gelukkig kwam hij op eigen kracht weer overeind. Langs de weg zie je vele hutjes waar mensen wonen. Het lijken wel zigeuners. 20