VERZEN UIT HET ZIEKENHUIS

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "VERZEN UIT HET ZIEKENHUIS"

Samuël Koning
8 jaren geleden
Aantal bezoeken:

2 VERZEN UIT HET ZIEKENHUIS DOOR G. H. 'S-GRAVESANDE

3 É / OEI owe lib J

4 1'

5 É I I t I I

6 VERZEN UIT HET ZIEKENHUIS

7 r É

8 VERZEN UIT HET ZIEKENHUIS DOOR G. H. 'S-GRAVESANDE '9Y3

9 Voor K. H. R. de Josselin de Jong

10 I DE HOOFDZUSTER Ik zag haar zitten in het licht der lamp: was 't avond of was 't nacht ik wist het niet, want om mij hing een diep verdriet, dat alles deed gevoelen als een ramp. Toen ik weer bijkwam zag ik zuster schrijven; haar fijne oogleên waren neergeslagen. Waarom zou zij dat witte kapje dragen?... Zoo moest haar beeld wel in mijn hoofd beklijven. 5

ramp. Toen ik weer bijkwam zag ik zuster schrijven; haar fijne oogleên waren neergeslagen.

11 II DE HOOFDZUSTER VAN DEN NACHT Alleen des nachts doolt zij door alle zalen, dan ziet men haar figuur voor elk nieuw bed. Z'is statig, stil en heeft een flinken tred, draagt streng de witte kap op grijze haren. Haar stem mag enkel fluisterklanken halen. Ernstig, toch vriendlij k, vraagt ze hoe het gaat, of men nog pijn heeft, of men lekker slaapt... Dan knipt z' haar licht uit, gaat weer verder dwalen. 6

Z'is statig, stil en heeft een flinken tred, draagt streng de witte kap op grijze haren.

12 Ill DE NACHTZUSTER 's Avonds doen ze een zwarte kap om de lamp, de ziekenzaal ligt dan in schemerduister. Voor mij begint weldra de groote kamp tegen den slaap. Er is een druk gefluister, draaiende lijven in een krakend bed, tot alles stil valt. Zagende geluiden maken de stilte, waar ik scherp op let, scherper en prikklender dan kruiden. De zuster van den nacht loopt langs de bedden; ik volg haar met mijn oogen tot ze gaat onhoorbaar heen. Een slaapdrank komt me redden: zoo wacht ik roerloos tot de dag ontwaakt. 7

Er is een druk gefluister, draaiende lijven in een krakend bed, tot alles stil valt.

13 IV DE BROEDER Zijn hoorngebrilde neus steekt in den wind, dat men moet lachen als hij binnen komt. Hij brengt ons thee, hij wascht ons als een kind, dan is hij trooster, dan als kok vermomd. Bij alles wat hij doet is hij in goed humeur: hij maakt een grap, maar bijt ook van zich af, hij kijkt vrijmoedig en zijn kuif geeft fleur; zoo maakt hij strenge regels minder straf. 8

14 V DE ZIEKENZAAL De dagen in de zaal zijn eindeloos, traag gaan de uren als een slak. Soms is het stil gelijk een vlak en rustig water vol met kroos. Het leven gaat hier aan den mensch voorbij. Men praat over wat is geweest, of nu de wond al goed geneest en men kan liggen op zijn rechter zij. Maar buiten schijnt een milde najaarszon, men ruikt den herfst door 't open raam, de blaren ziet men dwarlend gaan... Traag trekken d'uren naar den horizon. 9

Men praat over wat is geweest, of nu de wond al goed geneest en men kan liggen op zijn rechter zij.

15 VI BEZOEKUUR Genummerd liggen mannen in een rij, patiënten, allemaal gelijk; er zijn geen standen in dit rijk, men komt, men gaat. Het is voorbij. Ze liggen samen, maar ze zijn alleen; soms zijn ze vroolijk, doen dan zot, maar ieder torst zijn eigen lot en aan een ander leven denkt niet een. Eén wacht gelaten op 't verlossend uur, maar met een heimelijke vrees. Zoo is het altijd nog geweest, zoo zal het blijven op den langen duur. De mensch is eenzaam, hoe men het ook ziet. Hij wacht zijn vriend, zijn kind, zijn vrouw, Ze brengen bloemen en hun trouw en na een uur: verlatenheid, verdriet. 10

Eén wacht gelaten op 't verlossend uur, maar met een heimelijke vrees. Zoo is het altijd nog geweest, zoo zal het blijven op den langen duur.

16 VII ZONDAG De Zondag drenst de zalen over... Buiten de ramen staat de mist, waardoor men huizen, boomen gist met takken zonder eenig loover. In huis is 't stil, het lijkt verlaten... De zusters zitten bij elkaar, de dokter is al daadlijk klaar... Een dag als een verveeld gelaat en eindelijk valt de stille avond. Gordijnen sluiten nu het raam. Daar liggen wij weer allen saam en toch alleen als iedren avond. 11

In huis is 't stil, het lijkt verlaten... De zusters zitten bij elkaar, de dokter is al daadlijk klaar.

17 VIII JAAPJE Hij loopt er sikkeneurig bij in zijn te lange, blauwe broek. Zijn bed staat in een verren hoek, het laatste van een lange rij. Hij moet er eenzaam en verlaten zijn, want niemand spreekt met hem dan plagend. Hij is zijn lot gelaten dragend, verworden tot een hopeloos venijn. 12

Hij moet er eenzaam en verlaten zijn, want niemand spreekt met hem dan

18 IX BRIEVEN De brieven, die men krijgt zijn blije groeten, vroolijke kleuren in den grijzen dag, heldere klanken als een meisjeslach, heel trouwe vrienden, die men weer ontmoette. Je kent het handschrift, breekt den brief gauw open; je hoort de stem door 't fijne letterschrift, de klanken worden in je hoofd gegrift, je leest, leest weer en maakt een ander open. Dat is de vriendschap, dat het beter leven, dat is wat ons nog aan de toekomst bindt en ook de zachte zoen van je lief kind, dat niet spontaan haar liefde durft te geven. 13

Je kent het handschrift, breekt den brief gauw open; je hoort de stem door 't fijne letterschrift, de klanken worden in je hoofd

19 X WEER THUIS En thans weer thuis bij mijn vertrouwde boeken, alleen in het laag divanbed, waar niemand nu meer op me let, waar ik in eenzaamheid verwoed kan vloeken, waar ik kan opstaan als ik wil, kan lezen, schrij ven, verbergen wat ik voel in woorden met een nuchter smoel: dat moet het doel van heel mijn leven wezen. 14

vloeken, waar ik kan opstaan als ik wil, kan lezen, schrij ven, verbergen wat ik

20 (gedrukt in een oplaag van vijftig exemplaren

21 Él

22 É

23 I É

24 r

Vergelijkbare documenten

Soms ben ik eens boos, en soms wel eens verdrietig, af en toe eens bang, en heel vaak ook wel blij.

Soms ben ik eens boos, en soms wel eens verdrietig, af en toe eens bang, en heel vaak ook wel blij. Lied: Ik ben ik (bij thema 1: ik ben mezelf) (nr. 1 en 2 op de CD) : Weet ik wie ik ben? Ja, ik weet wie ik ben. Weet ik wie ik ben? Ja, ik weet wie ik ben. Ik heb een mooie naam, van achter en vooraan.