Verordening afstemming IOAW / IOAZ 2013 gemeente Bodegraven-Reeuwijk

Transcriptie

1 CVDR Officiële uitgave van Bodegraven-Reeuwijk. Nr. CVDR306551_1 6 maart 2018 Verordening afstemming IOAW / IOAZ 2013 gemeente Bodegraven-Reeuwijk De raad van de gemeente Bodegraven-Reeuwijk; gelezen het voorstel van het college van burgemeester en wethouders van Bodegraven-Reeuwijk van 27 augustus 2013; gelet op artikel 147, eerste lid van de Gemeentewet en de artikelen 20 IOWA/IOAZ en 35 lid 1 onder b IOAW/IOAZ; b e s l u i t: - de Verordening afstemming IOAW/IOAZ 2011 vastgesteld in de raadsvergadering van 3 februari 2011 in te trekken; - de Verordening Afstemming IOAW/IOAZ 2013 gemeente Bodegraven-Reeuwijk vast te stellen. Hoofdstuk 1. Algemene bepalingen Artikel 1. Begripsomschrijvingen 1. Alle begrippen die in deze verordening worden gebruikt, en die niet nader worden omschreven in deze verordening en toelichting, hebben dezelfde betekenis als in de Wet Inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers (IOAW)/Inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte gewezen zelfstandigen (IOAZ) en de Algemene wet bestuursrecht (Awb). 2. in deze verordening wordt verstaan onder: a. de wet(ten): de IOAW en/of IOAZ; b. college: het college van burgemeester en wethouders van Bodegraven-Reeuwijk; c. raad: de gemeenteraad van Bodegraven-Reeuwijk; d. uitkering: een inkomen op grond van de IOAW/IOAZ; e. maatregel: het verlagen van de uitkering op grond van artikel 20 van de wet(ten). Artikel 2. Het opleggen van een maatregel 1. Als de belanghebbende naar het oordeel van het college een op grond van hoofdstuk III IOAW/IOAZ aan de uitkering verbonden verplichting anders dan de verplichting bedoeld in artikel 37, eerste lid, onderdeel c IOAZ schendt, dan wel de uit de wet of de artikel 30c, tweede of derde lid van de Wet structuur uitvoeringsorganisatie werk en inkomen voortvloeiende verplichtingen niet of onvoldoende nakomt, dan wel zich jegens het college zeer ernstig misdraagt, wordt overeenkomstig deze verordening een maatregel worden opgelegd. 2. Een maatregel wordt afgestemd op de ernst van de gedraging, de mate waarin de belanghebbende de gedraging kan worden verweten en de omstandigheden waarin hij verkeert. Artikel 2a. Het niet opleggen van een maatregel Het niet voeren van verweer door de belanghebbende tegen of het instemmen van de belanghebbende met een beëindiging van de dienstbetrekking door of op verzoek van de werkgever leidt niet tot het opleggen van een maatregel. Artikel 3. Berekeningsgrondslag De maatregel wordt toegepast op de grondslag zoals bedoeld in artikel 5 van de wet(ten). Artikel 4. Het besluit tot opleggen van een maatregel In het besluit tot opleggen van een maatregel worden in ieder geval vermeld: de reden van de maatregel, de duur van de maatregel, het percentage waarmee de uitkering wordt verlaagd en, indien van toepassing, de reden om af te wijken van een standaardmaatregel. Artikel 5. Horen van belanghebbende 1. Voordat een maatregel wordt opgelegd, wordt de belanghebbende in de gelegenheid gesteld zijn zienswijze naar voren te brengen. 2. Het horen van belanghebbende kan achterwege worden gelaten indien: a. de vereiste spoed zich daartegen verzet; 1

2 b. de belanghebbende reeds eerder in de gelegenheid is gesteld zijn zienswijze naar voren te brengen en zich sindsdien geen nieuwe feiten of omstandigheden hebben voorgedaan; c. het college het horen niet nodig acht in voor het vaststellen van de ernst van de gedraging of de mate van verwijtbaarheid. Artikel 6. Afzien van het opleggen van een maatregel 1. Het college ziet af van het opleggen van een maatregel indien: a. elke vorm van verwijtbaarheid ontbreekt; of b. de gedraging meer dan 1 jaar vóór constatering van die gedraging door het college heeft plaatsgevonden. 2. Het college ziet af van het opleggen van een maatregel indien het daarvoor dringende redenen aanwezig acht. 3. Indien het college afziet van het opleggen van een maatregel op grond van dringende redenen, wordt de belanghebbende daarvan bij besluit op de hoogte gesteld. Artikel 7. Ingangsdatum 1. De maatregel wordt opgelegd met ingang van de eerst volgende kalendermaand volgend op de datum waarop het besluit tot het opleggen van de maatregel aan de belanghebbende is bekendgemaakt. Daarbij wordt uitgegaan van de voor die maand geldende uitkeringsnorm. 2. In afwijking van het eerste lid kan de maatregel met terugwerkende kracht worden opgelegd, voor zover de uitkering nog niet is uitbetaald. 3. Indien de maatregel als bedoeld in deze verordening niet of niet geheel tenuitvoering kan worden gelegd omdat het recht op de uitkering wordt beëindigd wordt de maatregel of het resterende deel van de maatregel ten uitvoer gelegd indien belanghebbende binnen 6 maanden na datum van de bekendmaking van het besluit tot het opleggen van een maatregel opnieuw de uitkering aanvraagt dan wel binnen deze periode het recht op grond van artikel 7 van de wet(ten) herleeft. Artikel 8. Samenloop van gedragingen 1. Indien sprake is van een gedraging die schending oplevert van meerdere in de wet genoemde verplichtingen, wordt één maatregel opgelegd. Indien voor schending van die verplichtingen maatregelen van verschillende hoogten gelden, wordt de hoogste maatregel opgelegd. 2. Indien sprake is van meerdere gedragingen die schending opleveren van één of meerdere in de wet genoemde verplichtingen wordt voor iedere gedraging een afzonderlijke maatregel opgelegd. Deze maatregelen worden gelijktijdig opgelegd, tenzij dit gelet op artikel 2, tweede lid van deze verordening, niet verantwoord is. Artikel 9. Recidive De duur van de maatregel als bedoeld in artikel 11 wordt verdubbeld, indien de belanghebbende zich binnen twaalf maanden na bekendmaking van een besluit waarbij een maatregel is opgelegd, opnieuw schuldig maakt aan een verwijtbare gedraging van dezelfde of hogere categorie. Met een besluit waarmee een maatregel is opgelegd wordt gelijkgesteld het besluit om daarvan af te zien op grond van dringende redenen, zoals bedoeld in artikel 6, tweede lid. Hoofdstuk 2. Tijdelijke maatregel Artikel 10 Gedragingen die leiden tot tijdelijke weigering Gedragingen van belanghebbenden waardoor de verplichting op grond van artikel 37 van de wetten, anders dan de verplichting bedoeld in artikel 37, eerste lid, onderdeel c van de wetten, niet of onvoldoende is nagekomen, worden onderscheiden in de volgende categorieën: 1. Eerste categorie: a. het zich niet tijdig laten registreren als werkzoekende bij het werkplein UWV of het niet tijdig laten verlengen van de registratie; b. het niet ondertekenen of het niet aan het college verstrekken van de bijlage bij het besluit tot toekenning of voortzetting van de uitkering; c. het niet of niet tijdig voldoen aan een oproep om, in verband met de inschakeling in de arbeid, bij de gemeente of derden te verschijnen op een bepaalde tijd. 2. Tweede categorie: a. het in de periode voorafgaand aan de uitkeringsverlening (voor zover het betreft een uitkering krachtens de IOAZ) en/of de periode gedurende de uitkeringsverlening niet naar vermogen trachten algemeen geaccepteerde arbeid te verkrijgen of te aanvaarden; b. het niet of in onvoldoende mate meewerken aan een onderzoek naar de mogelijkheden tot arbeidsinschakeling, dan wel onderzoek naar de geschiktheid voor scholing of opleiding; 2

3 c. het niet of in onvoldoende gebruikmaken van een door het college aangeboden voorziening gericht op arbeidsinschakeling als bedoeld in artikel 37, eerste lid, onderdeel e van de wetten waaronder begrepen sociale activering, voor zover dit niet heeft geleid tot het geen doorgang vinden of voortijdige beëindiging van het traject. 3. Derde categorie: a. gedragingen die de inschakeling in de arbeid belemmeren; b. het niet of in onvoldoende gebruikmaken van een door het college aangeboden voorziening gericht op arbeidsinschakeling als bedoeld in artikel 9, eerste lid, onderdeel ben artikel 10, eerste lid van de wet, waaronder begrepen sociale activering waarbij dit heeft geleid tot het geen doorgang vinden of voortijdige beëindiging van het traject. Artikel 11 De hoogte en duur van de tijdelijke maatregel Onverminderd artikel 2, tweede lid, wordt de maatregel vastgesteld op: a. 10% van de uitkeringsnorm gedurende 1 maand bij gedragingen van de eerste categorie; b. 50% van de uitkeringsnorm gedurende 1 maand bij gedragingen van de tweede categorie; c. 100% procent van de uitkeringsnorm gedurende 1 maand bij gedragingen van de derde categorie. Hoofdstuk 3. Blijvende maatregel Artikel 12. Gedragingen die leiden tot blijvende weigering 1. Met inachtneming van artikel 20, vierde lid van de wet(ten) legt het college een blijvende maatregel op indien de belanghebbende door eigen toedoen een inkomen uit of in verband met arbeid is verloren en: a. aan de beëindiging van arbeid in dienstbetrekking een dringende reden ten grondslag ligt in de zin van artikel 678 van Boek 7 van het Burgerlijk Wetboeken de belanghebbende ter zake een verwijt kan worden gemaakt; dan wel b. de arbeid in dienstbetrekking is beëindigd door of op verzoek van de belanghebbende zonder dat aan de voortzetting ervan zodanige bezwaren waren verbonden dat deze voortzetting redelijkerwijs niet van hem zou kunnen worden gevergd. 2. Met inachtneming van artikel 20, vierde lid van de wet(ten) legt het college een blijvende maatregel op indien de belanghebbende nalaat aangeboden algemeen geaccepteerde arbeid te aanvaarden. Artikel 13. De hoogte en duur van de blijvende maatregel 1. Bij gedragingen, genoemd in artikel 12, weigert het college, onverminderd artikel 2, tweede lid, de uitkering blijvend naar de mate waarin de belanghebbende uit of in verband met arbeid aan netto inkomen zou hebben kunnen verwerven. 2. In afwijking van lid 1 weigert het college de uitkering over een periode van 26 weken gedeeltelijk door het bedrag van de uitkering te verlagen met 50% van het verloren netto inkomen indien het eindigen van de dienstbetrekking, zoals genoemd in artikel 12 lid 1 onder b, belanghebbende niet in overwegende mate kan worden verweten. Artikel 14 Zeer ernstige misdragingen Indien een belanghebbende zich zeer ernstig misdraagt tegenover het college of zijn ambtenaren en andere personen die met de uitvoering van de wet zijn belast zoals medewerkers van het werkplein UWV en van re-integratiebedrijven, onder omstandigheden die rechtstreeks verband houden met de uitvoering van de wet(ten) wordt onverminderd artikel 2, tweede lid, een maatregel opgelegd van minimaal 50% van de uitkeringsnorm gedurende 1 maand. Hoofdstuk 4. Slotbepalingen Artikel 15. Hardheidsclausule Het college kan in bijzondere gevallen ten gunste van de belanghebbende gemotiveerd afwijken van de bepalingen van deze verordening, indien toepassing van de verordening tot onbillijkheden van overwegende aard leidt. Artikel 16. Situaties waarin de verordening niet voorziet In situaties, de uitvoering van deze verordening betreffende, waarin deze verordening niet voorziet, beslist het college. 3

4 Artikel 17. Citeertitel Deze verordening kan worden aangehaald als: verordening afstemming IOAW/IOAZ 2013 gemeente Bodegraven-Reeuwijk. Artikel 18. Inwerkingtreding 1. Deze verordening treedt in werking met ingang van 1 november De verordening afstemming IOAW/IOAZ 2011 vastgesteld in de raadsvergadering van 23 februari 2011 wordt ingetrokken met ingang van 1 november Aldus besloten in de openbare vergadering van de raad van de gemeente Bodegraven-Reeuwijk, gehouden op 9 oktober De griffier, drs. J.H. Rijs De voorzitter, mr. C. van der Kamp Toelichting op de verordening afstemming IOAW/IOAZ 2013 Algemene toelichting Met ingang van 1 januari 2010 is voor de IOAW en de IOAZ een volledige budgetfinanciering ingevoerd, zoals van toepassing op het WWB-inkomensdeel. Gemeenten hebben daarmee de volledige financiële verantwoordelijkheid gekregen voor deze uitkeringskosten. Overeenkomstig de WWB past bij een systeem van volledige budgetfinanciering dat de administratieve eisen worden afgeschaft en verplichtingen voor gemeenten worden omgezet naar bevoegdheden. Hiermee is het weigeren en afstemmen van een uitkering krachtens de IOAW en IOAZ een bevoegdheid geworden. Hoe aan deze bevoegdheid invulling wordt gegeven staat verwoord in deze verordening. Hierbij is aansluiting gezocht bij hetgeen reeds in het kader van de WWB in de afstemmingsverordeningen is geregeld. Voor een deel van de toelichting kan derhalve ook deze documenten worden geraadpleegd. De verordening afstemming IOAW/IOAZ biedt de basis voor het opleggen van een maatregel. Daarbij is het aspect van rechtszekerheid voor de burger van groot belang. De verordening geeft aan in welke gevallen er een maatregel opgelegd kan worden. Dat houdt tevens in dat het niet toegestaan is om een zwaardere sanctie op te leggen dan volgens de verordening is toegestaan. De relatie met de verordening re-integratie In de verordening re-integratie is vastgelegd hoe de belanghebbenden worden ondersteund bij de arbeidsinschakeling en hoe wordt omgegaan met het aanbieden van voorzieningen gericht op arbeidsinschakeling. In beginsel wordt aan iedere uitkeringsgerechtigde de arbeidsverplichting opgelegd. De algemene verplichting staat in de wet genoemd. Gemeenten kunnen deze verplichting echter ook nader specificeren (invullen met specifieke voorzieningen) en de specificaties in de beschikking vastleggen. In de verordening re-integratie wordt aandacht geschonken aan de voorzieningen die de gemeente kan inzetten. De vertaling daarvan vindt plaats in de individuele beschikking. Indien een belanghebbende de verplichtingen niet nakomt, leidt dit in beginsel tot een maatregel, waarvoor de basis is gelegd in de afstemmingsverordening. Artikelsgewijze toelichting Artikel 1. Begripsomschrijving De begrippen die in de verordening worden gebruikt hebben een gelijkluidende betekenis als de omschrijving in de IOAW/IOAZ. In de verordening wordt het begrip belanghebbende gebruikt. Dit begrip wordt in artikel 1:2 van de Algemene wet bestuursrecht omschreven als degene wiens belang rechtstreeks bij een besluit is betrokken. Artikel 2. Het opleggen van een maatregel Eerste lid De IOAW en de IOAZ verbinden aan het recht op een uitkering de volgende verplichtingen: 4

5 * De plicht tot arbeidsinschakeling (hoofdstuk 3 van de wet(ten)). Deze plicht bestaat uit twee soorten verplichtingen: - de plicht om naar vermogen algemeen geaccepteerde arbeid te verkrijgen en deze te aanvaarden; en - de plicht gebruik te maken van een door het college aangeboden voorziening gericht op ondersteuning bij arbeidsinschakeling. Deze verplichtingen zullen nader moeten worden uitgewerkt in specifieke verplichtingen die zijn toegesneden op de situatie en mogelijkheden van de uitkeringsgerechtigde. De re-integratieverordening vormt de juridische basis voor opleggen van deze specifieke verplichtingen. Deze verplichtingen moeten in het besluit tot het verlenen van uitkering worden neergelegd. * De medewerkingsplicht (artikel 13 van de wet(ten)). Dit is de plicht van uitkeringsgerechtigden om desgevraagd het college de medewerking te verlenen die redelijkerwijs nodig is voor de uitvoering van de wet. De medewerkingsplicht kan uit allerlei concrete verplichtingen bestaan, zoals: - het toestaan van huisbezoek; - het meewerken aan een psychologisch onderzoek. Tweede lid In de verordening zijn voor allerlei gedragingen die een schending van een verplichting betekenen, standaardmaatregelen vastgesteld in de vorm van een vaste (percentuele) verlaging van de uitkeringsnorm. In het tweede lid is de hoofdregel neergelegd: het college dient een op te leggen maatregel af te stemmen op de individuele omstandigheden van de belanghebbende en de mate van verwijtbaarheid. Deze bepaling brengt met zich mee dat het college bij elke op te leggen maatregel zal moeten nagaan of gelet op de individuele omstandigheden van de betrokken uitkeringsgerechtigde afwijking van de hoogte en de duur van de voorgeschreven standaardmaatregel geboden is. Afwijking van de standaardmaatregel kan zowel een verzwaring als een matiging betekenen. Dit betekent dat het college bij het beoordelen of een maatregel moet worden opgelegd, en zo ja welke, telkens de volgende drie stappen moet doorlopen: * Stap 1: vaststellen van de ernst van de gedraging. * Stap 2: vaststellen van de verwijtbaarheid. * Stap 3: vaststellen van de omstandigheden van de uitkeringsgerechtigde. De ernst van de gedraging komt tot uitdrukking in het standaardpercentage waarmee de uitkering wordt verlaagd. Wat betreft de beoordeling van de mate van verwijtbaarheid wordt verwezen naar de toelichting bij artikel 6. Matiging van de opgelegde maatregel wegens persoonlijke omstandigheden kan bijvoorbeeld in de volgende gevallen aan de orde zijn: * bijzondere financiële omstandigheden van de belanghebbende, zoals bijvoorbeeld hoge woonlasten of andere vaste lasten of uitgaven van bijzondere aard waarvoor geen financiële tegemoetkoming mogelijk is; * sociale omstandigheden, gezinnen met kinderen bijvoorbeeld; * bij een opeenstapeling van maatregelen: de zwaarte van het geheel van maatregelen is niet evenredig aan de ernst van de gedraging en de mate van verwijtbaarheid. Artikel 2a. Het niet opleggen van een maatregel In de wet(ten) is geregeld dat het niet voeren van verweer tegen ontslag of het instemmen met de beëindiging van een dienstbetrekking niet leidt tot het opleggen van een maatregel. In het verleden werd dit aangemerkt als een maatregelwaardige gedraging. Dit leidde in de praktijk tot vele juridische procedures die het apparaat belastten op een wijze die geregeld als onnodig kon worden aangemerkt. Deze belasting is uiteindelijk te zwaar gebleken en heeft geleid tot de opname van lid 5 in artikel 20 van de wet(ten). Artikel 3. De berekeningsgrondslag In dit lid is het uitgangspunt vastgelegd dat een maatregel wordt opgelegd over de grondslag zoals genoemd in artikel 5 van de wet(ten. Artikel 4. Het besluit tot opleggen van een maatregel Het verlagen van de uitkering omdat een maatregel wordt opgelegd, vindt plaats door middel van een besluit. Wordt een maatregel met terugwerkende kracht opgelegd, dan moet een besluit tot herziening van de uitkering worden genomen. Tegen beide besluiten kan door de belanghebbende bezwaar en beroep worden aangetekend. 5

6 In dit artikel wordt aangegeven wat in het besluit in ieder geval moet worden vermeld. Deze eisen vloeien rechtstreeks voort uit de Algemene wet bestuursrecht (Awb) en dan met het motiveringsbeginsel. Het motiveringsvereiste houdt onder andere in dat een besluit kenbaar is en van een deugdelijke motivering wordt voorzien. Artikel 5. Horen van belanghebbende Op grond van afdeling van de Awb is in een aantal gevallen het horen van de belanghebbende verplicht bij de voorbereiding van beschikkingen. Deze hoorplicht geldt echter niet bij de voorbereiding van beschikkingen die betrekking hebben op een financiële aanspraak (artikel 4:12), behalve bij subsidies. In dit artikel wordt het horen van de belanghebbende voordat een maatregel wordt opgelegd in beginsel voorgeschreven. Het tweede lid bevat een aantal uitzonderingen op deze hoorplicht. De onderdelen a en b staan ook genoemd in artikel 4:11 van de Algemene wet bestuursrecht. Artikel 6. Afzien van het opleggen van een maatregel Eerste lid Het afzien van het opleggen van een maatregel indien elke vorm van verwijtbaarheid ontbreekt, is geregeld in artikel 20 lid 4 van de wet(ten). Een andere reden om af te zien van het opleggen van een maatregel is dat de gedraging te lang geleden heeft plaatsgevonden (verjaring). Omwille van de effectiviteit is het nodig dat een maatregel spoedig nadat de gedraging heeft plaatsgehad, wordt opgelegd. Om deze reden wordt onder b. geregeld dat het college geen maatregelen opgelegd voor gedragingen die langer dan één jaar geleden hebben plaatsgevonden. Tweede lid Hierin wordt geregeld dat het college kan afzien van het opleggen van een maatregel indien het daarvoor dringende redenen aanwezig acht. Wat dringende redenen zijn, is afhankelijk van de concrete situatie en kan dus niet op voorhand worden vastgelegd. Derde lid Het doen van een schriftelijke mededeling dat het college afziet van het opleggen van een maatregel wegens dringende redenen is van belang in verband met eventuele recidive. Artikel 7. Ingangsdatum Eerste lid Het opleggen van een maatregel vindt plaats door het verlagen van de uitkering. Verlaging van de bijstand kan in beginsel op twee manieren: * 1. met terugwerkende kracht, door middel van een herziening van de uitkering; of * 2. door middel van verlaging van het uitkeringsbedrag in de eerstvolgende maand(en). Het verlagen van de uitkering die in de nabij toekomst wordt verstrekt, is de gemakkelijkste methode. In dat geval hoeft niet worden overgegaan tot herziening van de uitkering en terugvordering van het te veel betaalde bedrag aan uitkering. Om die reden is in dit lid vastgelegd dat een maatregel wordt opgelegd met ingang van de eerstvolgende kalendermaand, waarbij wordt uitgegaan van de voor die maand geldende uitkeringsnorm. Tweede lid Opgemerkt zij dat een verlaging nooit eerder kan ingaan dan per de datum van de gedraging die tot de verlaging heeft geleid. In deze verordening is aangegeven dat wanneer een uitkering nog niet (volledig) aan de uitkeringsgerechtigde is uitbetaald de mogelijkheid om de maatregel met terugwerkende kracht toe te passen open staat. In dat geval moet het recht op uitkering wel worden herzien. Er is ten onrechte of tot een te hoog bedrag uitkering verleend ten gevolge van het met terugwerkende kracht verlagen van de uitkering met toepassing van de afstemmingsverordening (artikel 20 IOAW/IOAZ). Het recht op inkomensvoorziening is vanwege deze afstemming herzien: het afstemmingsbesluit geldt als herzieningsbesluit op grond van artikel 17 lid 3 onderdeel b IOAW/IOAZ. Een besluit van het college om een verlaging met terugwerkende kracht toe te passen moet gezien worden als een bijzondere vorm van herziening. Het verlagingsbesluit maakt dat hetgeen meer aan inkomensvoorziening was verleend, moet worden beschouwd als ten onrechte of tot een te hoog bedrag verleende inkomensvoorziening en kan worden teruggevorderd op grond van artikel 25 lid 1 IOAW/IOAZ Derde lid Het komt voor dat door beëindiging van de uitkering er niet wordt toegekomen aan het (volledig) effectueren van een op te leggen of opgelegde maatregel. Om te voorkomen dat bij een korte duur van de 6

7 uitstroom betekent dat de uitkeringsgerechtigde de pijn van zijn gedrag niet voelt is in de verordening opgenomen dat de maatregel alsnog geëffectueerd wordt indien binnen een periode van 6 maanden opnieuw een bijstand wordt aangevraagd. Artikel 8. Samenloop van gedragingen De regeling voor de samenloop heeft betrekking op de schending van de verplichtingen genoemd in de wet. Indien sprake is van één gedraging die als een schending van meerdere verplichtingen kan worden aangemerkt, dan dient voor het toepassen van de maatregel te worden uitgegaan van de verplichting waarop de zwaarste maatregel van toepassing is. Is sprake van verschillende gedragingen (meerdaadse samenloop) dan dient voor iedere gedraging afzonderlijk het maatregelpercentage te worden berekend en gelijktijdig te worden opgelegd, tenzij dit niet verantwoord is. In dat geval kan de maatregel over meerdere maanden worden uitgesmeerd. Daarnaast dient altijd de individuele toets aan artikel 2, tweede lid te worden toegepast. Artikel 9. Recidive Indien binnen één jaar na bekendmaking van het besluit waarmee een eerdere maatregel is opgelegd sprake is van een herhaling van de verwijtbare gedraging, wordt de grotere mate van verwijtbaarheid tot uitdrukking gebracht in een verdubbeling van de duur van de maatregel. Op basis van deze bepaling kan een recidivemaatregel slechts één keer worden toegepast. Indien de uitkeringsgerechtigde na een tweede verwijtbare gedraging wederom hetzelfde verwijtbaar gedrag vertoont, zal de hoogte en de duur van de maatregel individueel moeten worden vastgesteld, waarbij gekeken zal moeten worden naar de ernst van de gedraging, de mate van verwijtbaarheid en de individuele omstandigheden van de uitkeringsgerechtigde. Een zwaardere maatregel dan in geval van recidive is dan doorgaans verdedigbaar. Voor het bepalen van de aanvang van de termijn van 12 maanden, geldt het tijdstip waarop het besluit waarmee de maatregel is opgelegd, bekend is gemaakt. Artikel 10. Indeling in categorieën De gedragingen die verband houden met het geen of onvoldoende medewerking verlenen aan het verkrijgen of behouden van algemeen geaccepteerde arbeid, worden in drie categorieën onderscheiden. Hierbij is de ernst van de gedraging het onderscheidend criterium. Een gedraging wordt ernstiger geacht naarmate de gedraging concretere gevolgen heeft voor het niet verkrijgen of behouden van betaalde arbeid. De gedragingen die in dit artikel worden genoemd zijn niet heel erg concreet omschreven. De reden hiervoor is dat de IOAW en IOAZ volstaat met een algemene omschrijving van de plicht tot arbeidsinschakeling. De concrete invulling van de verplichtingen dient zoveel mogelijk te worden afgestemd op de mogelijkheden van de individuele uitkeringsgerechtigde. De eerste categorie, onderdeel a, betreft de formele verplichting om zich als werkzoekende in te schrijven bij het werkplein UWV en ingeschreven te doen blijven. Onderdeel b betreft de verplichting om het individuele activeringsplan, het (standaard) trajectplan, te ondertekenen. Het trajectplan wordt als bijlage bij het besluit tot toekenning of voortzetting van de bijstand meegestuurd. Deze verplichting geldt uiteraard alleen als de gemeente voorschrijft dat bijstandsgerechtigden een trajectplan moeten ondertekenen. In de tweede categorie gaat het om gedragingen die direct een aanleiding vormen tot een beroep op uitkering of het zonder noodzaak langer voortduren daarvan. Het gaat hier om het stellen van niet verantwoorde beperkingen ten aanzien van de aanvaardbare arbeid en om gedragingen die de kansen op arbeidsinschakeling verminderen. Voorbeelden van deze categorie zijn negatieve gedragingen bij sollicitaties en onvoldoende meewerken aan het opgesteld trajectplan waaronder ook sociale activering verplicht kan worden gesteld. De derde categorie betreft alleen de gedragingen die dermate zijn dat het opgestarte re-integratietraject moet worden beëindigd. In tegenstelling tot de WWB en de WIJ zijn het niet aanvaarden van algemeen geaccepteerde arbeid alsmede door eigen toedoen voorafgaand aan de aanvraag algemeen geaccepteerde arbeid niet behouden dan wel tijdens de uitkering deeltijdarbeid niet behouden apart geregeld in artikel 12. Artikel 11. De hoogte en duur van de maatregel Deze bepaling bevat de maatregelen voor de drie categorieën van gedragingen die verband houden met het geen of onvoldoende medewerking verlenen aan het verkrijgen of behouden van algemeen geaccepteerde arbeid. Bij het vaststellen van de percentages waarmee de uitkering wordt verlaagd, zullen gemeenten zich twee vragen moeten stellen: * 1. In hoeverre voldoet de beoogde verlaging van de uitkering aan de eisen van proportionaliteit en evenredigheid als de betreffende gedraging in ogenschouw wordt genomen? 7

8 * 2. In hoeverre zal het opleggen van de maatregel effectief zijn, in de zin dat de maatregel de beoogde gedragsverandering bij de uitkeringsgerechtigde zal bewerkstelligen? Artikel 12. Gedragingen die leiden tot blijvende weigering Anders dan in de WWB en de WIJ kent de IOAW en de IOAZ de mogelijkheid om de uitkering blijvend te weigeren. De in deze verordening opgenomen gedragingen die leiden tot een blijvende weigering zijn tevens opgenomen in de artikel 20 lid 1 en 2 IOAW en artikel 20 lid 2 en 3 IOAZ. Artikel 13. De hoogte en de duur van de blijvende maatregel Ook in dit artikel wordt niet afgeweken van hetgeen reeds bij wet is geregeld. Artikel 14 tot en met 18 Geen 8