p1731 Terneuzen, 1/11/17 Dankdag voor gewas en arbeid Thema: verborgen in God Gemeente van de Heer Jezus Christus,

Transcriptie

1 p1731 Terneuzen, 1/11/17 Dankdag voor gewas en arbeid Thema: verborgen in God Liturgie Votum en groet Psalm 67 : 1,2,3 Gebed het gezongen Onze Vader Schriftlezing: Kolossenzen 3,1-17 LB 657 : 1,2,3,4 Zolang wij ademhalen Preek over Kolossenzen 3,3b LB 907 : 1,2,3,4 Jezus, mijn verblijden Dankzegging en voorbede Collecte Gezang 161 : 1 allen, 2 vrouwen, 3 mannen, 4 allen Zegen Gemeente van de Heer Jezus Christus, Soms snap ik er niets van. Echt niets. Ik snap er niets van als ik op een heldere nacht naar de hemel kijk. Het wonder van de hemelkoepel als dak boven ons menselijk hoofd. De veelheid van lichten die daar staat te schitteren. En misschien nog wel het meest (of moet ik zeggen: het minst?) van de eindeloosheid van het heelal. Het gaat mijn verstand te boven. Ik snap er niets van ook op een andere manier kun je dat zeggen. Als er dingen gebeuren die diep ingrijpen. Als in de Westerscheldetunnel iemand zich doodrijdt omdat een bord de verkeerde kant uitwijst. Hoe kan zoiets? Als we terugdenken aan hoe verslagen we vorig jaar de dankdag hebben beleefd. Als we terugdenken aan de dag het was toen net als vandaag dankdag waarop René den Engelsman uit het leven stapte. Verstomd waren we. Sprakeloos. Die dienst die avond liep anders. Wat was er op dat moment immers om te danken? We luisterden naar de woorden van de Psalmdichter die het ook was: verstomd en sprakeloos. En we hoorden ook het was in Psalm 39 die wonderlijke woorden: Wat heb ik dan te verwachten, Heer? Zelden heb ik een sfeer geproefd als op die avond. Een sfeer van verlegenheid. Een sfeer van verslagenheid.

2 2 En dan ben je nu een jaar verder. En weer hebben we dankdag. En nog steeds is er zoveel dat wij niet begrijpen Niet dat we niet dankbaar zijn. Dankbaar voor wat het afgelopen seizoen ons heeft gegeven. Dankbaar voor mogelijkheden die er waren om te werken, te leren. Dankbaar voor het feit dat we kerkdiensten konden houden en dat er andere kerkelijke activiteiten ontplooid konden worden. Dankbaar voor de kracht die God gaf om verder te gaan. Maar wat is het gemis groot. En wat doet het zeer. Misschien vraag je jezelf wel af ik doe dat in elk geval wel hoe die schrijnende pijn te rijmen is met de dankbaarheid die hoort bij dankdag Dan is het goed om stil te staan bij die drie woorden die Paulus gebruikt in zijn brief aan de Kolossenzen: verborgen in God. Wat ontgaat ons een boel. Je ziet het niet. Of anders gezegd: je moet het maar geloven. Het is alsof je een vraag stelt waarop iemand jou het antwoord schuldig moet blijven. De uitkomst weet je niet, merk je niet, zie je niet. Als pootaardappels die in het voorjaar de grond in gaan. Als zonnebloempitten die je in de aarde stopt. Als het lichaam van iemand die gestorven is: dat verdwijnt in het graf. Je ziet niets van wat er gebeurt. Wat er gebeurt met die aardappel. Met die zonnebloempit. Met dat lichaam Je ziet het niet. Misschien weet je er iets van. Weet je dat die aardappel, die zonnebloempit niet voor niets de grond in is gegaan. Geloof je dat er méér is dan een dood lichaam dat aan de aarde wordt prijsgegeven. Maar intussen is het wel verborgen. Niemand die jou kan garanderen dat het metterdaad gebeurt. Niemand? Dan is het heerlijk te mogen luisteren naar Paulus. Die spreekt mensen aan die net zo zwak zijn als u en ik. Die net zo vatbaar zijn voor de waan van de dag als u en ik. Laat je niet meeslepen door holle en misleidende theorieën (2,8). De waan van de dag heeft soms meer invloed op ons dan het vertrouwen in Christus. Laat niemand jullie iets voorschrijven op het gebied van eten en drinken (2,16). Allemaal menselijke voorschriften.

3 3 Soms ben je je er niet eens van bewust. Of anders maakt de praktijk je er hardhandig van bewust. Soms ben je je er niet eens van bewust dat we leven in een opgejaagde maatschappij, in een wereld die voorbijraast met een snelheid die geen mens bij kan houden, in een wereld waarin alles draait om eigenbelang, een wereld waar het ik vooropgaat, een wereld waarin de god van de sport en de god van het genot en de god van het geld belangrijker lijkt dan de God die in de Bijbel en in de kerk van zich laat horen. Totdat er dingen gebeuren die je leven op z n kop zetten. Jongeren die afhaken. Huwelijken die op de klippen lopen. Kerkdiensten die vooral s middags leeg blijven. In je vertwijfeling over hoe het verder moet vraag je je misschien af wat je daaraan kunt doen. Hoe je zulk soort ontwikkelingen een halt toe kunt roepen. Hoe je verder moet verder in je leven, verder thuis, verder in de kerk. Het ontgaat je wat dit allemaal te betekenen heeft. En waar het allemaal goed voor is. En hoe je verder moet. Je weet het niet. Wat is het dan heerlijk te horen wat Paulus daarvan zegt. Hij zegt het tegen mensen die in nee, niet in dezelfde maar wel in soortgelijke omstandigheden leefden. Mensen die het ook wel eens even niet meer wisten. Mensen die zich ook zomaar door de waan van de dag lieten meeslepen. Richt u op wat boven is, niet op wat op aarde is. Het hoofd omhoog, mensen! Boven er speelt zich boven je hoofd iets af wat je misschien niet ziet, wat door een hemelkoepel die soms vol donkere wolken is zich aan je waarneming onttrekt, maar wat tegelijk zo weergaloos wonderlijk is. Boven mooi om te merken hoe Paulus woorden als boven en hemel en ook een term als het onzichtbare gebruikt in een betekenis die vrijwel gelijk is (Van Eck). Richt u op wat boven is dat betekent zoveel als: wéét dat er bij alles wat zich in jouw leven afspeelt, bij alles wat er op je afkomt, bij alles wat je in beslag neemt wéét dat er meer is dan wat je ziet, wat je ervaart, wat je meemaakt. En richt je blik daarop. Heerlijk om daar juist op dankdag bij stil te staan. Op het moment dat het gaat over heel aardse dingen. Over het werk dat je kon doen of misschien wel niet. Over dat wat het land, de aarde, voortbrengt met alles wat erbij hoort, van een verrassend gegroeide economie tot de tegenslagen die boeren ondervinden als gevolg van een fipronil-crisis. Als Paulus onze aandacht op boven richt dan wil dat niet zeggen dat de dingen van beneden niet belangrijk zijn, dat het goed zou zijn om je zoveel mogelijk te onttrekken aan of te onthouden van alles wat van beneden komt. Dat is niet de bedoeling. Je richten op boven dat betekent zoveel als: je er in elk opzicht van bewust zijn dat er méér is dan dat wat je hier beneden meemaakt.

4 4 Er is méér. Dat kan gezegd worden als je een prima seizoen achter de rug hebt. Dat mag ook worden gezegd wanneer je hier met pijn in je hart in de kerk zit. Er is méér. Die boodschap mag klinken in een tijd waarin een nieuwe regering wat heeft om uit te delen. Die boodschap verdient het ook om gehoord te worden als je zit in de hoek waar de klappen vallen. Wat is dat méér dan? Dat méér is dat er léven is voor wie het verwacht van God. En dat het belangrijk is om God te danken voor eten en drinken, voor werk en bedrijf, voor kerk en samenleving. Maar nog méér mogen we Hem ervoor danken dat er léven is. Léven in Christus. Léven dwars door de dood heen. Léven. Je ziet er niets van als je staat aan de rand van een graf. Je ziet er niets van als je staat bij de brokken van het leven. Je ziet er niets van Maar als je ziet op Christus dan zie je méér. Dan gebeurt er ook wat. Er gebeurt wat in jouw leven en met jouw leven. Er gebeurt wat in jouw doen en in jouw denken. Er gebeurt wat in het midden van de gemeente. Er gebeurt wat hoe verborgen het ook is. En dat is dan ook het mooie. Want het is niet zomaar verborgen. Het ontgaat ons niet zomaar. Het is verborgen in God. Uw leven ligt met Christus verborgen in God zegt Paulus. God die de wereld maakte. God die de wisseling van seizoenen geeft. God die zijn Zoon gegeven heeft. Als je bij Hem hoort dan kan er veel gebeuren. Dan kan je leven op z n kop staan. Dan kunnen er dingen gebeuren waar je niet bij kunt. Waar je niet bij kunt met je hoofd. Waar je niet bij kunt met je hart. Maar als Christus je Heer en Heelmaker is en dat is dankzij God dan weet je niet hoe alles loopt, maar dan mag je wel weten hoe het afloopt. Het is verborgen in God. Daar kan het niet verborgen blijven. Zoals dat opgaat voor die pootaardappel. En voor die zonnebloempit. En ook voor het aan de aarde prijs gegeven dode lichaam van een mens. Eens komt het aan het licht. Eens.

5 5 Wanneer Christus, uw leven, verschijnt, zult ook u, samen met Hem, in luister verschijnen (3,4). Waar het goed voor is? Dat weet ik niet. Dat ontgaat mij maar al te vaak. En ik denk dat het velen van ons ontgaat. Wat ik wel weet en waar ik mij aan vast mag houden is dat het goed komt. Christus die dood was en die leeft. En ik, christen in een leven vol gebrokenheid, in een leven dat zozeer dood en gebrokenheid ademt ik mag weten dat het léven het wint van de dood. Ik mag het weten omdat ik bij Christus hoor. Omdat in Christus geldt dat de dood in mijn bestaan is overwonnen door het léven. Omdat ik daardoor niet meer hang aan alles wat aarde heet hoezeer ik ook met beide benen op de grond blijf staan maar omhoog mag zien. Ik mag zien op Hem die mijn leven is. Die mijn leven stuurt. Waar leef ik dus voor? Leef ik voor m n werk? Leef ik voor m n geluk? Leef ik voor m n sport? Wil jij je, wilt u zich dat na vanavond nog eens afvragen? Waar leef ik eigenlijk voor? Leef ik ervoor om alles te begrijpen? Om alles in de hand te houden? Om alles naar mijn hand te zetten? Heerlijk om dan aangespoord te worden door Paulus. Om je leven te leggen in handen van God. Wat er ook gebeurt. Hoe het ook loopt. Wat je ook aan tegenslag kunt ervaren. En hoe dat je leven ook op z n kop zet. Dat betekent echt niet dat het gemakkelijk wordt. Ik noemde aan het begin van de preek die woorden uit Psalm 39. Over dat verstomd en sprakeloos. Over het onvoorstelbare van wat het met je doet als er wordt ingegrepen in je leven. Wat heb ik dan te verwachten, Heer? Zo roept de Psalmdichter het uit. En wonderlijk maar waar het antwoord blijft niet uit. Mijn hoop is alleen op U gevestigd (Ps. 39,8). Dat is wat we als boodschap van deze avond mogen meenemen. Christus die de dood overwon, die ons leven is. Zoals de aardappel in de grond en de zonnebloem in de aarde tot bloei komt zo komt dwars door alle gebrokenheid van het aardse bestaan het leven tot bloei. Christus die de dood overwon. Hij is het op wie ik mag rekenen, op wie ik gericht mag zijn wat er ook gebeurt. Van Hem mogen we het verwachten: mijn hoop die alleen gevestigd op Hem. Als je dat kun zeggen is er reden om God te danken. Ook dit jaar. Amen.