DAG 5 - woensdag 22 april - Page Yellow Rock Cottonwood Canyon Road Bryce Canyon NP

Transcriptie

1 DAG 5 - woensdag 22 april - Page Yellow Rock Cottonwood Canyon Road Bryce Canyon NP Gereden : 136 mijl, waarvan 50 mijl dirtroad Yellow Rock Trail : 5 kilometer Daar stonden we dan, s ochtends in alle vroegte, onder aan de steile helling die we zouden moeten beklimmen om bij Yellow Rock te kunnen komen. De gevréésde steile helling, want in elk reisverslag waarin Yellow Rock voorkomt wordt ie genoemd: extreem steil, en erg verraderlijk vanwege de losse steentjes die er voor zorgen dat je makkelijk uitglijdt. Precies het soort helling dus waar ik een vreselijke hekel aan heb. Terwijl we omhoog klommen probeerde ik de gedachte aan de onvermijdelijke afdaling, straks aan het einde van onze hike, zoveel mogelijk van me af te zetten. En eigenlijk was het niet eens zo moeilijk om níet aan de afdaling te denken, ik had het er al druk genoeg mee mijn aandacht bij de beklimming te houden. Het begin viel nog wel mee, maar hoe verder we kwamen, hoe steiler het werd. Vooral het allerlaatste stukje ging voor mijn gevoel loodrecht omhoog, gelukkig maar dat net hier wat rotspunten naast het pad zaten waar ik me aan vast kon houden. Eenmaal boven zijn we eerst eens even rustig aan de kant gaan zitten, zogenaamd om van het uitzicht te genieten maar in werkelijkheid natuurlijk vooral om eens even flink uit te puffen en af te koelen. Met het uitzicht was overigens ook niets mis hoor, de Cottonwood Canyon Road lag diep beneden ons en we konden de scheve rotsen van de Cockscomb zo mooi van bovenaf bekijken. Toen we weer op adem waren gekomen, begonnen we aan het tweede deel van de hike. Yellow Rock was nog niet te zien, maar dankzij onze routebeschrijving en de her en der geplaatste cairns konden we toch heel eenvoudig de juiste route vinden. En al snel kwam die prachtige gele rots in beeld, en hoe dichterbij we kwamen, hoe beter we de prachtige structuren en de subtiele kleurnuances konden zien. Ongelooflijk, wat is dit toch weer een apart en bijzonder mooi stukje natuur. Uiteraard wilden we Yellow Rock niet alleen van beneden af zien, de top die nog zo n 100 meter boven ons lag moesten we natuurlijk ook kunnen bereiken. Nou, dat viel best nog tegen hoor, de klim omhoog was zwaarder dan ik verwachtte. Halverwege hield ik het dan ook even voor gezien, het was tijd voor een nieuwe rustpauze. Alleen voor mij, Hans ging wel in een keer door naar de top. Ik heb echt zitten genieten daar, wat een prachtige lijnen zag ik overal rondom me, en dan die kleuren geel natuurlijk, maar ook veel oranje en rood. Na een tijdje riep Hans dat ik toch echt ook boven moest komen, ik was inmiddels weer goed genoeg uitgerust om ook die laatste klim nog aan te kunnen. Eenmaal boven werd ik dus getrakteerd op een van de mooiste uitzichten ooit tijdens al onze vakanties; ik durf het zelfs wel het állermooiste uitzicht te noemen. Aan alle kanten om ons heen, 360 graden rondom, zagen we de rotsformaties in de meest prachtige rotsen en kleuren. Magnifiek. onze tocht naar Yellow Rock mag letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt van deze vakantie worden genoemd. Op de weg terug naar beneden zagen we nog veel meer mooie structuren in de zandstenen rotswand van Yellow Rock, overal gele, oranje en rode lijnen en kringen. Onze fototoestellen hadden het er maar druk mee, we hebben vooral heel veel laag bij de grondse -foto s gemaakt. Het omlaag lopen over dat schuine slickrock was overigens niet al te best voor mijn voeten, was het gisteren vooral mijn grote teen die zeer deed, nu begon ik mijn rechtervoet eigenlijk aan alle kanten te voelen. Links deed ook mee met het protest, maar wel heel wat

2 minder luid. Op het gedeelte tussen Yellow Rock en de steile helling staan veel kleine bomen, en we zijn in de schaduw van een van die bomen gaan zitten voor een uitgebreide pauze. Schoenen uit, tenen wiebelen. Het hielp wel, na de pauze deden m n voeten gelukkig weer iets minder zeer. Tja, toen moesten we dus ook nog via de steile helling naar beneden. Op de heenweg had ik de gedachte daaraan goed van me af kunnen zetten, maar nu de helling weer dichterbij kwam voelde ik me er toch wel wat zenuwachtig voor worden. Ik besloot om de tip die ik in een reisverslag had gelezen op te volgen: niet lopend, maar glijdend op m n kont naar beneden! Ik had me daar al op voorbereid, ik had speciaal voor deze hike van thuis een oude lange broek en handschoenen meegenomen. De broek had ik uiteraard al aan, de handschoenen zaten in de rugzak en die werden nu dus tevoorschijn gehaald. En het ging prima! Al zittend, met m n handen als steun op de grond, gleed ik vlotjes naar beneden. De broek mocht kapot, m n handen waren beschermd, ik kan het iedereen die deze afdaling lastig vind aanraden om het om deze manier te doen. Ik heb niet het hele stuk zo gedaan hoor, alleen de steilste gedeeltes. Ik was blij toen we weer bij de auto aankwamen, hoewel het qua afstand geen lange hike is was het toch behoorlijk inspannend geweest. We zijn in totaal ongeveer vier uur onderweg geweest, inclusief de drie pauzes. We moesten nu nog wel een beslissing nemen: we hadden onze tweede overnachting in de Super 8 in Page geannuleerd dus we wisten nog niet waar we zouden gaan slapen, vannacht. Terug naar Page en een ander motel zoeken was een mogelijkheid, we hadden daar nog wel wat dingen op de planning staan. We konden er ook voor kiezen om door te rijden en aan het eind van de vakantie naar Page terug te gaan, als daar dan nog tijd voor zou zijn. Dat leek ons het beste idee, we gingen dus via de Cottonwood Canyon Road verder naar het noorden. Het was op vijf dagen na precies drie jaar geleden dat we deze weg ook al eens hadden gereden. Toen was deze dirtroad in prima conditie, maar het wegoppervlak viel ons deze keer behoorlijk tegen. Vooral de spoorvorming viel op, het maakte de rit heel wat hobbeliger dan de vorige keer. Al had onze SUV er geen serieuze problemen mee, hoor. We hadden het weer prima naar onze zin tijdens deze rit, het is toch wel een van de mooiere dirtroads die we kennen. Vooral het stukje waar de weg omhoog loopt tussen de gekleurde rotsen door, dat is echt een topper. Niet ver voor het einde van de Cottonwood Canyon Road kan je via een zijweg naar een slot canyon rijden, Round Valley Draw. Deze canyon stond, dankzij de zeer aansprekende foto s die we op internet hadden gevonden, heel erg hoog op ons verlanglijstje. Maar er was één probleem: de ingang. Je kan de canyon alleen maar binnengaan door je via een vier meter diepe schoorsteen naar beneden te laten zakken, en we wisten bij voorbaat al dat me dat zonder hulpmiddelen zeker niet zou gaan lukken. Nu heb ik op een Duits forum gelezen dat in de plaats Escalante een lichtgewicht ladder geleend kan worden, en eigenlijk hoopten we dat ik met behulp daarvan wél de canyon in zou kunnen komen. Omdat we er nu toch in de buurt waren besloten we om even het omweggetje naar Round Valley Draw te nemen, zodat we konden bekijken of we de afdaling met ladder aan zouden durven. Het laatste stukje van de route, zo n driekwart mijl, zouden we door een droogstaande wash moeten rijden. Helaas, toen we bij het begin van die wash aankwamen durfden we het toch niet aan om daar met de auto in te gaan. Er kwam nogal wat bewolking opzetten, en het risico om hier door een bui overvallen te worden leek ons toch wat te groot. En om nu nog eens twee keer driekwart mijl te gaan lopen alleen om die ingang te gaan bekijken, dat leek ook al niet zo n goed idee. Zere voeten, weet je wel! Dus zijn we onverrichter zake maar weer naar de Cottonwood Canyon

3 Road teruggereden. In Cannonville zijn we naar het BLM-kantoor gegaan. De ranger daar kende de omgeving heel goed, hij bevestigde dat het behoorlijk moeilijk is om Round Valley Draw binnen te komen. Maar over die andere slot canyon die bekend staat om z n moeilijke ingang, Zebra Canyon, was hij veel positiever. Dat zou vast moeten lukken, zo beloofde hij ons. Mede op zijn advies besloten we om Round Valley Draw definitief uit onze plannen te schrappen, jammer maar helaas. Zebra, ook al een bestemming waar we vooraf onze twijfels over hadden, was natuurlijk een prima vervanging. Uiteindelijk kwamen we voor onze overnachting terecht in Bryce Canyon National Park. Zes jaar geleden waren we hier voor het laatst, en ik vond het echt geweldig om hier nog eens terug te komen. Veel hebben we niet meer gedaan hoor, alleen nog wat foto s gemaakt tijdens zonsondergang. En genoten van het prachtige Amphitheatre, ook al hadden we het al vaker gezien, het blijft indrukwekkend. Het was al laat, en de temperatuur ging heel hard naar beneden. We stonden echt te rillen daarboven bij de uitkijkpunten, dus op het moment dat het te donker werd om nog te kunnen fotograferen zijn we snel de beschutting van de auto op gaan zoeken en naar onze motelkamer gereden. Daar was het tijd om mijn voeten eens te inspecteren, er bleek een flinke blaar op de hak van mijn rechtervoet te staan. Gek, dat was de plek waar ik nog het minste last van had! Nu hadden we wel een bescheiden voorraadje aan verbandmiddelen, betadine ed van thuis uit meegenomen, maar blarenpleisters, daar hadden we niet aan gedacht. Gelukkig bleek de winkel van het Ruby s Inn Motel nog open te zijn, en zo konden we alsnog twee doosjes met blarenpleisters aan onze ehbo-voorraad toevoegen. DAG 6 - donderdag 23 april - Bryce Canyon NP Zebra Canyon - Escalante Gereden : 82 mijl, waarvan 8 mijl dirtroad Zebra Canyon Trail : 8 kilometer De Fairyland Loop Trail in Bryce Canyon National Park is bijna 14 kilometer lang, en er komen flink wat hoogteverschillen in voor. Niet echt een trail dus voor iemand met zere voeten. We zijn naar de trailhead gereden, waar we nog wel even onze fototoestellen uit de tas hebben gehaald, maar helaas - de wandelschoenen toch maar niet. Het lopen van deze trail blijft voorlopig nog even op ons verlanglijstje staan. Juist in dit gedeelte van onze reis had ik de ene na de andere hike gepland. Op papier leek de Zebra Canyon Trail - 8 kilometer lang en zonder noemenswaardige hoogteverschillen - daarvan de makkelijkste te zijn, en we besloten om die te gaan proberen. Dus reden we naar Escalante, boekten een nachtje in de Prospector Inn, en gingen vervolgens via de prima begaanbare Hole in the Rock Road naar het begin van de trail. We hebben inmiddels een heel ritueel voordat we aan een hike kunnen beginnen: insmeren met zonnebrandolie, foto-apparatuur controleren, tassen vullen met water en snacks Daar kwam nu dus nog een extra handeling bij: schoenen en sokken uit, en alle potentiële pijnlijke plekken netjes bepleisteren! Daarna konden we dan toch op pad, we liepen via een open terrein langs de bovenzijde van een droogstaande wash. Even verder werd de omgeving mooier, de wash loopt daar door een gebied met lage zandstenen heuvels die dankzij de golvende structuren een beetje doen denken aan de omgeving van The Wave. Wat minder spectaculair, maar desalniettemin toch prachtig om te zien. Op gegeven moment kwamen we een vrouw tegen die al op de terugweg was, ze vertelde dat ze net naar Zebra Canyon was

4 geweest. Natuurlijk wilden we heel graag weten of de ingang van de canyon droog was er staat daar immers heel vaak een flinke plas water, soms zelfs zo hoog dat je de canyon niet eens in kan gaan. Het is er kurkdroog, zo verzekerde de vrouw ons, en daar waren we natuurlijk heel blij om. Ze waarschuwde ons wel voor de wind, het waaide erg hard bij Zebra en daar had ze best wel last van gehad. Er stond inderdaad geen water bij de ingang, wel lag er een enorme hoop los zand. Bij elkaar gewaaid door de harde wind. We wisten dat hier in de buurt ook veel Moqui Marbles te zien zouden moeten zijn, dat zijn donkere, ronde, uit de kluiten gewassen kiezelstenen. Maar we konden er vrijwel geen vinden, waarschijnlijk lagen ze onder al dat zand verstopt. Over het losse zand heen ploeterden we Zebra Canyon in, we wisten dat we daar al snel een lastige doorgang tegen zouden komen. De wanden van de canyon komen daar aan de onderzijde in een V-vorm heel dicht bij elkaar, het is niet mogelijk om daar je voeten neer te zetten. Je zal dus zo hadden we gelezen je rug tegen de ene wand moeten duwen en je voeten tegen de andere wand, en zo zijdelings dit smalle gedeelte door moeten schuifelen. Maar opnieuw hadden we geluk, iemand was op het idee gekomen om een grote tak aan de onderzijde tussen de wanden in te klemmen; super handig we konden nu gewoon over die tak heenlopen. We moesten wel eerst onze rugzak en heuptas af doen, anders zouden we er echt niet doorheen hebben gekund. Hans ging eerst, toen hij zich door de smalle doorgang had gewrongen draaide hij zich om, kwam weer half terug en nam daar de rugzak van mij aan. Nadat hij die achter zich had weggelegd mocht hij dezelfde manoeuvre nog drie keer uitvoeren, voor mijn heuptas, zijn fotocamera en de mijne. Tenslotte was het mijn beurt om over de tak heen te lopen. Eindelijk stonden we dus echt in Zebra Canyon. Hier, helemaal in het begin, waren de wanden nog niet op hun mooist. Een paar meter verder maakte de canyon een bocht naar rechts; we moesten daar nog een klein klimmetje maken en toen bereikten we het gedeelte dat je altijd op de foto s ziet: de golvende wanden met de prachtige zebra-achtige strepen. Aan de onderzijde staan de wanden zo dicht bij elkaar dat je er maar net één voet tegelijk neer kunt zetten. De canyon is wel heel erg kort, zo n 25 meter maar, schat ik. Natuurlijk wilden we dolgraag meteen foto s gaan maken, maar nu liet het geluk ons even in de steek. We hadden niet op een slechter moment hier kunnen zijn, de zon kwam net de canyon binnenvallen en één wand werd nu fel verlicht, terwijl de andere wand nog helemaal donker was. Absoluut onmogelijk dus om te fotograferen, het contrast was veel te groot. Natuurlijk waren we niet van plan om zonder foto s hier weg te gaan, dus er zat maar één ding op: wachten! Helemaal achterin in de canyon is een ronding waar ik heerlijk bleek te kunnen zitten, het is ook echt de enige plek die daarvoor voldoende ruimte biedt. Terwijl ik daar lekker zat te rusten liep Hans nog wat door de canyon heen, hier en daar wat detailfoto s makend. Ondertussen wakkerde de toch al harde wind nog verder aan, en daardoor werden de omstandigheden in de canyon er niet beter op. Het losse zand waaide met hele wolken tegelijk naar binnen, ik heb mijn camera ter bescherming maar onder mijn shirt gehouden. Na een tijdje was het zonlicht van de ene wand verdwenen, en werd juist de andere wand verlicht. Even peilen hoe snel de schaduw terrein won: we namen een in de canyonwand geperste Moqui Marble als oriëntatiepunt, en keken hoe lang die nog in de zon bleef. Niet lang, de schaduw schoof duidelijk zichtbaar over de canyonwand omhoog. Gelukkig maar, want we waren het toch echt wel beu om hier in die vervelende zandwolken te zitten. Toen het rechtstreekse zonlicht helemaal was verdwenen hebben we snel wat foto s gemaakt; hoe mooi Zebra Canyon ook is, we waren blij toen we weer naar buiten konden.

5 De terugweg was zwaar, we hadden de wind pal tegen en we werden compleet gezandstraald. En het leek wel of iemand terwijl wij in de canyon zaten de heuveltjes waar we overheen moesten lopen stiekem wat hoger had gemaakt. Mijn voeten hielden zich redelijk goed, ik merkte dat ik over deze zachtere ondergrond wat beter kon lopen dan over het harde, schuine slickrock van gisteren. En ook de pleisters leken te werken. Maar desondanks bleek de hike voor mijn voeten toch een kilometertje of twee te lang te zijn DAG 7 - vrijdag 24 april - Escalante Burr Trail Wolverine Loop Road Strike Valley Overlook Halls Creek Overlook - Torrey Gereden : 177 mijl, waarvan 91 mijl dirtroad Strike Valley Overlook Trail : 1,6 kilometer We schrapten alle Hole in the Rock Road-wandelingen uit onze planning, het leek ons beter om mijn voeten een paar dagen rust te gunnen. Dat betekende dus dat we vandaag en morgen wat langere autoritten zouden gaan maken, en daarbij kwam de Wolverine Loop Road die tijdens de voorbereidingen thuis wegens niet zo heel interessant uit het to-do lijstje was verdwenen toch weer in beeld. De Wolverine Loop Road is een vrij onbekende, 28 mijl lange dirtroad, waarvan het begin en het einde uitkomen op de Burr Trail. Nu we deze route zelf hebben gereden snap ik best wel waarom er op internet niet zoveel over te vinden is, onderweg kom je namelijk nergens specifieke bezienswaardigheden of hoogtepunten tegen. Maar toch hebben we het prima naar onze zin gehad, de Wolverine Loop Road heeft een zeer hoog in-the-middle-of-nowhere -gehalte, en de omgeving was heel afwisselend. Open gebieden met zicht op hoge rotsen in de verte, een gedeelte waar we juist dicht langs de rotsen af reden, halverwege zagen we diepe kloven naast de weg, en wat verderop ook nog een stuk met veel meer struiken en kleine bomen. De route was vrijwel overal heel eenvoudig begaanbaar, ook toen we een stukje door een droogstaande wash moesten rijden en op het moment dat we een kreekje moesten oversteken. We kwamen weer op de Burr Trail terecht dicht bij een van de mooiste plekken waar we ooit hebben gepicknickt, precies op de grens van Capitol Reef National Park. Ik lustte ondertussen wel een boterhammetje, maar ons plan om de picknick van drie jaar eerder nog eens over te doen kon helaas toch niet doorgaan. Want het waaide weer eens zo verschrikkelijk hard dat hier eten absoluut geen optie was. We hoopten maar dat we ergens verderop een beter beschutte picknickplek zouden kunnen vinden. Maar eerst gingen we een tweede poging doen om de dirtroad door Upper Muley Twist Canyon te gaan rijden; drie jaar geleden durfde ik die rit niet aan omdat er toen zoveel gemene puntige keien op het wegoppervlak lagen. Maar onlangs had ik gelezen dat de weg enigszins geëgaliseerd zou zijn; het reisverslag waarin dat stond was inmiddels wel weer meer dan een half jaar oud dus hoe de toestand nu zou zijn, daarvan hadden we uiteraard geen idee. Nou, het zag er inderdaad veel minder erg uit dan de vorige keer. Of léék dat alleen maar, omdat ik inmiddels heel wat meer gewend ben, wat dirtroads betreft? Hoe dan ook, ik ben ontzettend blij dat ik het deze keer wel heb aangedurfd om verder te gaan, de rotsomgeving waar de smalle weg tussendoor loopt is supermooi. We kwamen nog wel wat lastige losse keien tegen, en een heel smal stukkie waar de auto tussendoor gemanoeuvreerd moest worden; op die momenten heb ik dus echt nog wel even met m n billen zitten knijpen. Maar niet al te erg hoor, dit valt hooguit in de categorie een heel klein beetje eng. Na drie mijl bereikten we het einde van de dirtroad, we parkeerden de auto en we trokken (ja

6 hoor, toch nog!) onze wandelschoenen aan. Want natuurlijk wilden we nu wel even naar de 800 meter verderop gelegen Strike Valley Overlook, zoiets sla je niet over als je er zo dichtbij bent. Aan alle lovende woorden die ik al over dit uitkijkpunt had gelezen, mag ik er nu zelf ook een rijtje toevoegen: indrukwekkend, adembenemend, magnifiek. Je kijkt uit over een deel van de Waterpocket Fold, dat is een 160 kilometer lange plooi in de aarde die is ontstaan doordat geologische krachten de aardkorst helemaal schuin hebben gedrukt. Echt geweldig om dit te kunnen zien. Het was overigens wel heel moeilijk om dit uitzicht te fotograferen, op een foto komt helaas niet echt goed over hoe indrukwekkend het hier is. Terug bij de auto was het toch echt hoog tijd om een hapje te gaan eten. Het waaide ook hier erg hard, maar gelukkig net iets minder hard dan boven op de Burr Trail. We plaatsten de auto zo dat we in elk geval een beetje beschutting hadden tegen de wind, en daarna begon het gevecht met de plastic bordjes, de dekseltjes e.d., die om de beurt besloten om er tijdens een windvlaag vandoor te gaan. Echt comfortabel was t niet, om zo te moeten eten. Terwijl we druk in de weer waren met boterhammen smeren, eten, en het tegelijkertijd vasthouden van onze spullen, kwam er een Amerikaans echtpaar langslopen. Zoals zo vaak kregen we de vraag: Where you re from?, en toen wij zeiden dat we uit The Netherlands kwamen reageerden ze heel enthousiast. Daar waren ze een aantal jaren geleden tijdens hun huwelijksreis nog geweest! Toch wel grappig dat wij zo geïnteresseerd zijn in Amerika, terwijl Amerikanen zich juist zo vaak door Europa aangetrokken voelen. Via de Upper Muley Twist Canyon reden we terug naar de Burr Trail, een paar meter voordat we die bereikten kwamen er net twee auto s via de Burr Trail aanrijden. De voorste draaide meteen onze weg op, niet handig want zo breed was het daar niet. Het zou toch wel makkelijker zijn geweest als de bestuurder 10 seconden gewacht had, zodat wij eerst van de weg af hadden kunnen gaan. Blijkbaar zag hij meteen zijn vergissing in, want net zo plotseling als dat hij Upper Muley Twist Canyon was ingedraaid, zette hij nu zijn auto in de achteruit. Tja, die tweede auto was dus achter hem aangereden. En dus waren wij getuige van een botsing op wel een van de laatste plekken waar je dat verwacht. Gelukkig was er alleen wat blikschade, de mensen van de twee auto s leken bij elkaar te horen dus wij hebben ons er verder maar niet mee bemoeid. Via de schitterende Burr Trail Switchbacks reden we naar beneden, direct daarna bereikten we de splitsing waar we drie jaar geleden linksaf waren gegaan, de Notom Bullfrog Road op. Deze keer gingen we rechtsaf, we wilden het zuidoostelijke deel van de Burr Trail ook wel eens zien. Al snel bereikten we een weggedeelte waar veel dips zaten, dat zijn plekken waar de weg ineens over een korte afstand wat dieper ligt. Hier moet je echt niet rijden als het hard geregend heeft, voor het geval dat iemand dat niet uit zichzelf door zou hebben stonden er duidelijke waarschuwingsborden naast de weg! Op enige afstand van de weg zagen we een prachtige, uit heel donker gesteente bestaande mesa. Een beetje maanlandschap-achtig, precies waarvan wij houden dus. Ons doel was opnieuw een uitzicht over de Waterpocket Fold. Dit overzicht heet Halls Creek Overlook, en de zijweg die daarnaar toe gaat heet dan ook de Halls Creek Overlook Road. Vooral het laatste stukje van deze weg viel me behoorlijk tegen, we reden hier over heel ongelijke rotsplaten met gemene randen erin, dit was er dus echt een van de flink met m n billen knijpen -categorie. Ik was blij toen de auto ongeschonden de parkeerplaats bereikte. Het uitzicht was iets minder indrukwekkend dan dat vanaf de Strike Valley Overlook, maar desalniettemin nog steeds bijzonder mooi. Was t vanaf Strike Valley Overlook al een hele opgave om fatsoenlijke foto s te maken, hier bleek het nog veel

7 moeilijker te zijn. Wind, wind en nog eens wind! Alleen tussen de windvlagen door konden we zo nu en dan even snel een plaatje schieten. Vanaf Halls Creek Overlook was t nog een heel eind rijden naar Torrey, het plaatsje waar we wilden gaan overnachten. De rit nam meer tijd in beslag dan we verwachtten, en onze hoop dat we nog op tijd in Capitol Reef aan zouden komen waar we in het Visitor Center wilden gaan informeren naar de conditie van de Cathedral Valley Loop nam onderweg dan ook flink af. We redden het uiteindelijk net niet, op het moment dat we de parkeerplaats opreden zagen we dat de rangers net de deur van het Visitor Center op slot deden. Jammer, maar niet echt erg. Morgenvroeg hadden we tijd genoeg om alsnog even navraag te gaan doen. DAG 8 - zaterdag 25 april - Torrey Cathedral Valley Loop Green River Gereden : 172 mijl, waarvan 65 mijl dirtroad Trails : geen In 2006 was ik helemaal lyrisch over onze tocht door Cathedral Valley, en elke keer als ik aan die prachtige dag terugdenk komt dat gevoel moeiteloos weer boven. Niet gek dus dat Cathedral Valley op herhaling een van mijn grootste wensen van deze vakantie was. Nu moest natuurlijk wel het weer nog een beetje meewerken, daarover hadden we wel zo onze twijfels. Volgens de Weather Channel zou het gaan regenen, vooral in de vroege ochtend en de late namiddag. We checkten het ook zelf nog even, in de omgeving zagen we inderdaad vrij veel wolken hangen, maar het was wel droog. De ranger in het Visitor Center was er wel gerust op. Als het al zou gaan regenen, dan was dat pas later op de dag, zo zei hij. We hadden dus tijd genoeg om de Cathedral Valley Loop te gaan rijden. Nou, met zijn zegen durfden we het wel aan, dus zijn we maar direct aan onze lange rit begonnen. De vorige keer hadden we de rit rechtsom gereden, deze keer wilden we eigenlijk linksom gaan. Maar daar hebben we toch maar vanaf gezien, ik vond het prettiger om de doorsteek door de Fremont River aan het begin te doen, niet pas aan het einde. Net als drie jaar geleden bleek het heel eenvoudig te zijn om door de rivier heen te rijden. De weg zelf was klein beetje slechter dan de vorige keer, er zaten iets meer kloven en ribbels in het wegoppervlak, maar voor onze Nissan was t nog steeds een makkie. High clearance is een uitvinding waar wij de auto-industrie bijzonder dankbaar voor zijn! Natuurlijk genoten we weer volop van het prachtige landschap om ons heen, en ook van het heerlijke gevoel dat we daar helemaal alleen op de wereld leken te zijn. Solitude, remoteness de Engelse woorden drukken net iets beter uit wat ik bedoel! Net als de vorige keer maakten we een stop bij de oude auto die daar al jarenlang naast de weg staat weg te roesten. Het stonk er vreselijk. In eerste instantie gaven we de koeien die dicht bij de auto stonden daarvan de schuld, maar toen we wat dichter bij de oude auto kwamen zagen we de echte reden van de stank: er lag een dode koe op de grond, al gedeeltelijk weggerot. Niet echt prettig om te zien.. De volgende stop was bij de prachtig gekleurde Bentonite Hills. t Was koud daar. ik had vanochtend voor een spijkerbroek en poloshirt gekozen, en vooral die polo bleek iets te optimistisch te zijn geweest. Gelukkig hadden we al onze bagage achter in de auto liggen, ik was blij toen ik mijn fleecejack uit mijn tas had gevist en aan kon doen. Nee, het weer was niet al te best, de regenwolken die we vanochtend hadden gezien waren nog steeds niet weggetrokken.

8 Via een zijweg reden we richting de Lower South Desert Overlook, waar de mooie monoliet Jailhouse Rock te bewonderen is. Terwijl we daar naartoe reden kwam er spontaan een herinnering bij me opborrelen stond zometeen aan de rechterkant van de weg niet een hele oude caravan, net zo een als uit de videoclip van Cyndi Lauper? t Klopte wel gedeeltelijk. de caravan stond er inderdaad. Alleen was het niet zo n metalig geval zoals in die videoclip, het was meer een Pipo de Clown woonwagen, zo concludeerden we. Even later namen we uitgebreid de tijd voor een tweede uitkijkpunt over de Lower South Desert; de vorige keer hadden we dit uitkijkpunt overgeslagen, daarom was dit nu voor ons een nieuwe plek Het uitzicht was heel weids, erg mooi om te zien maar wel moeilijk om te fotograferen. Zoals meestal met weidse panorama s, die zijn nu eenmaal lastig op een plaatje vast te leggen. De flinke schaduwen die door het dal dreven maakten het er niet makkelijker op. Bij het uitkijkpunt is een steile heuvel, als je daar naar boven klimt wordt het uitzicht nog wat spectaculairder. Dat was dus Hans z n karwei, ik bleef lekker lui beneden zitten. Ik had ooit eens gelezen dat het nog best gevaarlijk was, om dat heuveltje te beklimmen, maar zo van beneden af gezien leek dat best wel mee te vallen. Maar toch, toen Hans na een tijdje weer beneden kwam vertelde hij dat hij toch wel een link stukkie was tegengekomen, helemaal bovenaan moest hij over een hele smalle richel lopen. Echt niet doen als je hoogtevrees hebt, was zijn commentaar. Met zo n mooi uitzicht voor je, kijk je natuurlijk steeds dezelfde richting in. Niet één keer had ik achterom gekeken, in de tijd dat ik daar had gezeten. Als ik dat wel zou hebben gedaan, dan had ik dus eerder gemerkt dat de regenwolken die we de hele ochtend al op enige afstand rondom de bergen hadden zien hangen, nu veel dichterbij waren gekomen. En veel donkerder en dreigender waren geworden. Dit zag er echt niet uit als het gaat pas in de late namiddag regenen, maar las wij moeten maken dat we hier wegkomen! We besloten dan ook om er maar eens even vaart achter te zetten. Tot mijn hele grote spijt moesten we daarom het volgende uitkijkpunt, waar je zicht hebt over de Upper Cathedral Valley, overslaan. Mijn meest favoriete plekje van de hele rit! Zonder verdere stops zijn we dit prachtige gebied verder doorgereden, en natuurlijk tuurden we regelmatig omhoog om de alsmaar dreigender wordende wolkenlucht te inspecteren. Toen we de Middle Desert bereikten konden we het toch niet laten om de auto nog eens aan de kant te zetten, al dat moois voorbij rijden zonder er foto s van te maken was voor ons toch een te moeilijke opgave. En het heeft ook wel iets hoor, die mooie lichtgekleurde rotsen met die donkere wolken daar omheen! Terwijl we daar stonden te fotograferen besefte ik dat het me eigenlijk niet zoveel uit zou maken, als we echt door een regenbui zouden worden overvallen. Want wat was nou het ergste dat ons kon overkomen?? Een paar uur stil moeten staan op de Cathedral Valley Loop, met een goed gevulde koelbox achter in de auto!! En als we écht niet meer zouden kunnen rijden, nou dan konden onze stoelen achteruit worden gezet en dan bleven we hier wel overnachten. Op gegeven moment zagen we de eerste spetters op de voorruit verschijnen. Ja hoor, daar zal je het hebben, dachten we. Maar het viel reuze mee, na een spettertje of tien hield het alweer op met regenen, en we konden dus gewoon verder rijden. Op gegeven moment viel het Hans op dat er een vreemd spoor over het wegoppervlak liep. Twee sporen eigenlijk hier had iets gereden met hele smalle banden. Eerst dachten we dat er twee fietsen hadden gereden, maar de grillige sporen liepen net iets te mooi parallel aan elkaar, dus dat kon niet. Soms waren de sporen vaag, maar even verder zagen we ze weer heel duidelijk. Intrigerend hoor, we waren echt nieuwsgierig waardoor ze werden veroorzaakt. Het raadsel werd vanzelf opgelost, we

9 zagen op gegeven moment een groep jonge mensen naast de kant van de weg zitten met een grote handkar helemaal volgeladen met bagage. Zij deden de Cathedral Valley Loop dus te voet!! Acht-en-vijftig mijl, hoe lang zouden ze daar wel niet over doen? Die zware bui die boven ons hoofd hing moet er voor hen nog veel dreigender uit hebben gezien dan voor ons. Nadat we de groep voorbij waren gereden zagen we tot onze verbazing nog steeds diezelfde sporen. En ja hoor, even verder zagen we opnieuw een groep jongeren met nog zo n kar. Ze waren met een man of negen, tien ongeveer, enkele van hen trokken de overvolle kar en de anderen sjokten er, zo te zien behoorlijk vermoeid, achteraan. We reden heel langzaam op ze toe, stapvoets. Ze merkten ons niet eens op, waarschijnlijk overstemde het geluid van de wind dat van onze auto. En toen ineens dat moment waarop een van achterste jongens ons plotseling wél in de gaten kreeg.. ik heb nog nooit iemand zo ongelooflijk zien schrikken! Hij sprong zowat een meter omhoog én tegelijkertijd een halve meter opzij en keek ons helemaal panisch aan. Zijn maat die naast hem liep schrok weer zo van hem, en keek ook al helemaal verwilderd achterom. We konden het niet helpen, Hans en ik schoten allebei compleet in de lach van deze enorme schrikreactie, en ook de jongens lachten nu gelukkig volop. Een paar weken na onze thuiskomst zaten we een televisieprogramma te kijken over een aantal moeilijk opvoedbare Engelse jongeren, die in het kader van een heropvoedingsprogramma een zware trektocht moesten maken. Met een handkar, precies zo n zelfde als die wij daar hadden gezien. Alleen liepen zij niet door Cathedral Valley, maar ergens in de staat Oregon. We vragen ons nu natuurlijk af of die jongens die daar liepen ook aan zo n heropvoedingsprogramma meededen. Maar ja, daar zullen we vast nooit meer achterkomen. Op het allerlaatste stukje van de route begon het dan toch écht te regenen. Maar toen waren we nog maar een paar minuten rijden van de verharde weg vandaan, een noodgedwongen overnachting in deze mooie omgeving bleef ons dus (helaas!) bespaard. Omdat we de route veel sneller hadden gereden dan drie jaar eerder, hadden we nog tijd genoeg om door te rijden naar het plaatsje Green River. De regen hield al snel op, het bleef wel erg hard waaien en we reden dan ook door enorme wolken zand heen die ons het zicht op de omgeving ontnamen. Als dit de eerste keer zou zijn geweest dat we hier hadden gereden, dan zouden we natuurlijk niet blij zijn geweest met zo n omstandigheden. Maar we kennen deze weg al vrij goed van onze eerdere vakanties, en eigenlijk vonden we het juist heel leuk om nu door zo n grauwe stoffige wereld te rijden. Een beetje surrealistisch was t zelfs, die vage silhouetten van de rotsen naast de weg en de in het stof verdwijnende auto s die voor ons reden. In het plaatsje Green River was alles weer helder. Zo konden we dus goed zien wat een naargeestig en ongezellig stadje het is. Omdat we in deze omgeving verschillende dingen op de planning hadden staan, hebben er toch maar een motelkamer genomen. Al was het dan ook niet echt van harte.

10