Bron: Wessels Insolventierecht V (2007), uitg. Kluwer, Deventer

Transcriptie

1 Bron: Wessels Insolventierecht V (2007), uitg. Kluwer, Deventer III Vereenvoudigde afwikkeling van faillissement Sedert 1 augustus 2002 kent de Faillissementswet een Vijfde afdeling A met als onderwerp een verkorte procedure houdende vereenvoudigde afwikkeling van een faillissement, zie art. 137a-137g. De procedure is relevant in het geval aannemelijk is dat de in een faillissement beschikbare baten niet voldoende zijn om concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk te voldoen. In een dergelijk geval vindt geen verificatievergadering plaats, maar wordt volstaan met de deponering ter griffie van de rechtbank van een door de curator opgemaakte en door de rechter-commissaris goedgekeurde lijst van voorlopig erkende vorderingen met voorrang of vorderingen waaraan een zakelijk zekerheidsrecht is verbonden, te samen met een verslag van ontvangsten en uitgaven. Gedurende deze deponeringstermijn kan door schuldeisers verzet worden gedaan. Blijft verzet achterwege, dan wordt de lijst verbindend en zal de curator op basis van de lijst tot uitdeling van het boedelactief overgaan, waarna het faillissement eindigt. Indien wel verzet wordt gedaan of indien een ingediende vordering of de ten aanzien daarvan ingeroepen voorrang wordt betwist en de curator er niet in slaagt om met de betrokken schuldeiser tot een vergelijk te komen, dan volgt de gewone wijze van afwikkeling met verificatie van de concurrente vorderingen Wetshistorie. Het onderwerp vereenvoudigde afwikkeling van faillissementen was opgenomen in het op 20 november 1992 bij de Tweede Kamer ingediende wetsvoorstel tot wijziging van het BW, de Faillissementswet en enige andere wetten in verband met de bevoorrechting van vorderingen, het verbinden van een bijzonder verhaalsrecht aan bepaalde vorderingen en de invoering van de mogelijkheid van een vereenvoudigde afwikkeling van faillissement (Kamerstukken II , , nrs. 1 8). Kort hierover Wessels Insolventierecht I, par De eerste twee onderwerpen zijn nog steeds hangende. In 1994 is besloten de voorstellen betreffende de vereenvoudigde afwikkeling van faillissement uit voornoemd wetsontwerp te lichten en als afzonderlijk wetsvoorstel aanhangig te maken (Kamerstukken II, ). Het wetsvoorstel is met enkele kleine aanpassingen wet geworden (art. 137a-137g; Stb. 2002, 185) en op 1 augustus 2002 in werking getreden. Voor een beschrijving van de wetshistorie, zie De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 8 e.v Doel van de vereenvoudigde afwikkeling. Uitgangspunt van de Faillissementswet is dat de curator eerst tot vereffening van de boedel overgaat wanneer de boedel in staat van insolventie is komen te verkeren. Dit stadium wordt bereikt indien op de verificatievergadering niet een akkoord tot stand kan worden gebracht (zie art. 173). Eerst dan worden de baten te gelde gemaakt en volgens de vastgestelde sleutel verdeeld onder de schuldeisers. Zie het in par aangeduide

2 verschil tussen de conservatoire en excutoriale fase binnen de faillissementsprocedure. De wet maakt op dit uitgangspunt twee uitzonderingen: (i) de rechtbank kan ingevolge art. 16 op voordracht van de rechter-commissaris opheffing van het faillissement bevelen indien de toestand des boedels daartoe aanleiding geeft, en (ii) de curator kan goederen vervreemden die niet dan met nadeel voor de boedel bewaard kunnen blijven (art. 101). De ontwikkeling in de faillissementspraktijk bracht echter met zich dat art. 16 op betrekkelijk ruime schaal bij vrijwel alle rechtbanken werd toegepast indien de baten niet voldoende zijn om de vorderingen van de fiscus en UWV (gedeeltelijk) te voldoen. Nadat de curator de boedelschulden betaald heeft en de rest van het beschikbare actief heeft overgemaakt ter voldoening van belastingschulden en sociale premies, werd het faillissement met toepassing van art. 16 opgeheven. De praktijk sprak van oneigenlijke opheffing, zie Wessels Insolventierecht I, par en par e.v.; De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 3 e.v. De voordelen (kortere duur van het faillissement; beperking faillissementskosten; besparing van werkzaamheden door rechtbank en curator) en de nadelen (stelsel van de wet verzet zich opheffing van het faillissement indien preferente schuldeisers ten dele worden voldaan, zonder dat een verificatievergadering wordt gehouden en een uitdelingslijst wordt vastgesteld; niet transparante procedurele gang van zaken) werden in de praktijk onderkend. De wettelijke regeling van art. 137a strekt ertoe deze in de praktijk gevolgde werkwijze nader te regelen en van een uitdrukkelijk daarop toegesneden wettelijke basis te voorzien, zie MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 3. Gewenningstermijn. Zie tevens in dit kamerstuk, p. 8: Ofschoon het wetsvoorstel een (nadere) regeling geeft die niet wezenlijk afwijkt van de reeds vaste in de praktijk verankerde gang van zaken vond de minister het tocht wenselijk dat de wet eerst na drie maanden na bekendmaking ervan, in werking treedt. Aldus worden de bij het faillissementsrecht betrokken actoren in voldoende mate in de gelegenheid gesteld zich op de toepassing van de nieuwe regeling voor te bereiden Literatuur; rechtspraak. De introductie van de regeling van de vereenvoudigde afwikkeling (hier soms ook: v.a.) heeft tot (korte) besprekingen in de literatuur geleid. Zie De Moor, TvI 2001, p. 48 e.v.; Van Galen, Ondernemingsrecht 2002, p. 291 e.v.; Kemp, Adv. blad 4 oktober 2004, nr. 18, p. 794 e.v. ; De Moor, TvI 2003, p. 100 e.v.; Elskamp / Van der Heijden 2004 (T&C Insolventierecht), Art. 137a Fw e.v.; Praktijkboek Curatoren (Elskamp/Van der Heijden), Katern A e.v.; Losbl. Faillissementswet (Van Galen), ad art. 137a e.v. In de praktijk is vooral gediscussieerd over de nodeloze gecompliceerdheid van de regeling, zie Udink, TvI 2001, p. 55 e.v. (met naschrift De Moor); Boddaert, TvI 2003, p. 31 e.v., met reacties van Meeter, TvI 2003, p. 100; De Moor, TvI 2003, p. p. 100 e.v.; Aerts, TvI 2003, p. 101 e.v.; Van Vonderen, TvI 2003, p Enkele jaren na de invoering constateren De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 87 e.v., dat de gevreesde extra rompslomp en kosten een te zwaar accent hebben gekregen. Alle rechtbanken passen de v.a. toe, maar zij worden soms met curatoren geconfronteerd die de werking van de regeling onvoldoende in de vingers hebben. Rechtspraak over de toepassing van art. 137a-13g is in vier en half jaar na de introductie op de vingers van een hand te tellen. Voor een systematische toelichting, zie De Moor/Schoorlemmer (2005). Het boek bevat tevens basismodellen voor brieven en beschikkingen die in de regeling v.a. te pas komen.

3 5245. Richtlijnen De Richtlijnen 2005, onder bepaling 19 ( Vereenvoudigde afwikkeling ) (zie voor de tekst van de Richtlijnen 2005 de bijlagen in T&C Insolventierecht of geven het navolgende aan: a. Indien de curator voorziet dat het faillissement in aanmerking komt voor vereenvoudigde afwikkeling (artikel 137a-g), dient hij eindverslag in met verzoek tot vaststelling van het salaris. b. Voor indiening van het verzoek vereenvoudigde afwikkeling (na vaststelling van het salaris) wordt gebruik gemaakt van het bij deze richtlijnen gevoegde model. Dit verzoek wordt samen met het definitieve financiële eindverslag aan de rechtercommissaris verstrekt. c. In dat financiële eindverslag zijn de preferente vorderingen opgenomen alsmede het percentage en bedrag dat op elke preferente vordering kan worden uitgedeeld. In het aldus opgemaakte financiële verslag kan tevens de uitdelingslijst zijn opgenomen. d. Het verzoek wordt na goedkeuring ondertekend aan de curator teruggezonden. De griffier vult voor verzending in op welke dag publicatie van de vereenvoudigde afwikkeling en neerlegging uitdelingslijst zal plaatsvinden. e. De curator zorgt ervoor dat vóór die publicatie de crediteuren zijn aangeschreven. In deze aanschrijving vermeldt de curator dat het faillissement vereenvoudigd wordt afgewikkeld en derhalve geen verificatievergadering wordt gehouden en geen uitdeling aan concurrente crediteuren plaatsvindt (art. 137a, lid 2 Fw) alsmede dat de uitdelingslijst ter griffie ter inzage ligt vanaf de datum publicatie tot tien dagen erna (art. 137d, lid 4 Fw). Rol rechter-commissaris. De v.a.-regeling dicht een belangrijke rol toe aan de rechter-commissaris, teneinde een snelle afwikkeling te bevorderen. Belangrijkste voorbeelden: de r-c neemt de art. 137a lid 1 beschikking; bij een geschil tussen de curator en een schuldeiser omtrent een vordering dan wel de daaraan verbonden voorrang verwijst de rechter-commissaris partijen naar een terechtzitting van de rechtbank indien hij de kwestie niet kan schikken (art. 137b lid 3 jo. art. 122 lid 1); de curator kan, indien hij een bezwaar van de failliet tegen een vordering of de daaraan verbonden voorrang niet kan wegnemen, dit bezwaar voorleggen aan de rechter-commissaris (art. 137b lid 4); de r-c beslist over goedkeuring van de uitdelingslijst (art. 137d lid 1); de r-c beslist over de afgifte van een verklaring aan de koper van een zaak uit de boedel houdende het tenietgaan en vervallen van hypotheken en beperkte rechten die niet tegen alle geverifieerde schuldeisers kunnen worden ingeroepen (art. 137f jo. art. 188 lid 2); hij kan beslissen tot het alsnog houden van een verificatie-vergadering indien tijdens de vereffening baten opkomen uit de opbrengst waarvan ook concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk kunnen worden voldaan (art. 137g lid 1) Vergelijk Nota naar aanleiding van het verslag, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 5, p. 4 e.v Omzetting van faillissement naar schuldsanering; procedure. Art. 15b regelt de omzetting van faillissement naar schuldsanering. De regeling van de vereenvoudigde afwikkeling bekort de periode waarin de failliet binnen de (overige) voorwaarden die art. 15b stelt kan overstappen op de schuldsaneringsregeling. Met een toevoeging van een derde volzin aan art. 4 lid 1 is

4 beoogd te waarborgen dat de schuldenaar die zelf aangifte doet zich bewust is van de schuldsaneringsregeling, opdat een mogelijke overstap van het faillissement naar de schuldsanering zo vroeg mogelijk wordt gemaakt. Teneinde onwenselijke vertraging van de behandeling te voorkomen is een op art. 3 lid 1 gelijkende regeling van een schorsingstermijn van twee weken niet opgenomen. Vergelijk Nota naar aanleiding van het Verslag, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 5, p. 8. Omzetting van faillissement naar schuldsanering; uiterlijk tijdstip. Op voet van art. 15 lid 1 kan omzetting plaatsvinden uiterlijk tot aan het moment waarop de verificatievergadering wordt gehouden. Indien het faillissement vereenvoudigd wordt afgewikkeld, blijft een verificatievergadering achterwege, waardoor tot in een ver gevorderd stadium geopteerd zou kunnen worden voor de schuldsaneringsregeling. Dit is onpraktisch bevonden en er is voor gekozen de omzettingsbevoegdheid mogelijk te houden tot het moment waarop de rechtercommissaris de procedure van de vereenvoudigde afwikkeling opent en daartoe de in art. 137a bedoelde beschikking geeft. In de regeling van de art. 137a e.v. vormt de beschikking van de rechter-commissaris waarin is bepaald dat het faillissement vereenvoudigd wordt afgewikkeld het meest geschikte processuele moment, aldus de MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 5, waarin wordt aangegeven dat deze keuze is afgeleid van de argumenten die bij art. 15b zijn gebezigd (MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 31). Andere momenten (zie De Moor, TvI 2001, p. 49; De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 20) zijn wel overwogen, maar niet gekozen. Tot genoemd moment kan dus op verzoek van de gefailleerde diens faillissement worden opgeheven onder het gelijktijdig uitspreken van de toepassing van de schuldsaneringsregeling, zie Hof Leeuwarden 27 april 2005, LJN: AU2293. De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 19, onderstrepen het belang van de beschikking v.a. door de r-c en suggereren dat in voorkomende gevallen de r-c, alvorens een beschikking te nemen, zich bij de schuldenaar vergewist of deze kennis heeft van de mogelijkheid een schuldsaneringsregeling te verzoeken Indien aannemelijk is dat de beschikbare baten niet voldoende zijn om daaruit de concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk te voldoen, kan de rechter-commissaris bepalen dat afhandeling van concurrente vorderingen achterwege blijft en dat geen verificatievergadering wordt gehouden. Hij doet dit bij beschikking op verzoek van de curator dan wel ambtshalve. De curator geeft van deze beschikking onmiddellijk aan alle bekende schuldeisers bij brieven kennis en doet daarvan aankondiging in de Staatscourant. Zie art. 137a lid 1 en lid Beschikbare baten niet voldoende. De vereenvoudigde afwikkeling is bedoeld voor gevallen waarin de aanwezige baten slechts voldoende zijn om de bevoorrechte schuldeisers te voldoen (of althans de beschikbare baten niet voldoende zijn om daaruit de concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk te voldoen ). Om die reden bepaalt art. 137a lid 1 dat de rechter-commissaris bij beschikking kan bepalen (i) dat verdere afhandeling van de concurrente vorderingen achterwege blijft, en (ii) dat geen verificatievergadering zal worden gehouden, indien aannemelijk is dat niet voldoende baten aanwezig zijn voor de voldoening van concurrente vorderingen.

5 Met vervanging van de woorden Indien de toestand des boedels daartoe aanleiding geeft in art. 16 lid 1, door: Indien niet voldoende baten beschikbaar zijn voor de voldoening van de faillissementskosten en de overige boedelschulden is beoogd een duidelijk onderscheid aan te geven tussen de opheffing als bedoeld in art. 16 en de in art. 137a e.v. geregelde vereenvoudigde afwikkeling. Hieruit valt tevens af te leiden dat de verwachting van enige uitkering aan bevoorrechte schuldeisers wel aanwezig moet zijn. Indien dat niet het geval is dan zal het faillissement ex art. 16 worden opgeheven, vergelijk De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 12. Vordering fiscus en UWV. Indien fiscus en bedrijfsvereniging hun vorderingen indienen voordat een eventuele beschikking van de rechter-commissaris tot vereenvoudigde afwikkeling van het faillissement is tot stand gekomen, is het de bedoeling dat de rechter-commissaris deze vorderingen betrekt bij de beantwoording van de vraag of aannemelijk is dat de beschikbare baten niet voldoende zijn om daaruit de concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk te voldoen. Indien de betrokken vorderingen naar de mening van de curator te hoog zijn, kan hij deze betwisten in het geval dat een vereenvoudigde afwikkeling plaatsvindt (art. 137b leden 2 en 3). Vindt een gewone afwikkeling van het faillissement plaats, dan zal de curator die de vorderingen van fiscus of het UWV te hoog vindt een verzoek tot vereenvoudigde afwikkeling achterwege laten, indien hij van oordeel is dat uitgaande van het werkelijke (lagere) bedrag van bedoelde vorderingen wel aannemelijk is dat de beschikbare baten voldoende zijn om daaruit de concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk te voldoen, aldus Nota naar aanleiding van het Verslag, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 5, p. 9. Geen hoger beroep. Tegen de beschikking op grondslag van art. 137a lid 1 is geen hoger beroep mogelijk, zie art. 67 lid 1. Zij is uitvoerbaar bij voorraad, zie art. 86. Ambtshalve beschikking. Uit de aard van de wettelijke regeling volgt dat het primaat bij de curator ligt. Hij verschaft zichzelf het inzicht omtrent de benodigde gegevens om het verzoek tot v.a. te doen. Art. 137a lid 1 staat de r-c daarnaast toe de v.a. ambtshalve toe te passen. Aangezien de r-c alleen door middel van een tussentijds verslag op de hoogte kan zijn van een (statische) stand in het faillissement en het mogelijk is dat de ontwikkeling van het faillissement dynamisch is (er worden wellicht nog activa of passiva gevormd; te denken valt aan de uitkomst van een lopende procedure, een faillissementspauliana of een vordering uit bestuurdersaansprakelijkheid respectievelijk de schuld uit een boedelvordering), lijkt terughoudendheid bij dit ambtshalve optreden op haar plaats Kennisgeving (art. 137a lid 2). De curator geeft van de beschikking van de rechter-commissaris kennis aan alle bekende schuldeisers. Verder doet hij daarvan aankondiging in de Staatscourant. Voor art. 137a lid 2 heeft art. 109 model gestaan. De kennisgeving geschiedt aan alle bekende schuldeisers en niet bijvoorbeeld alleen aan de preferente. Zij geschiedt per brief en door middel van aankondiging in de Staatscourant. In het laatste geval is een gangbare aankondiging: In het faillissement van X B.V. (statutair gevestigd en kantoorhoudende te A, KvK nummer 54321, curator mr. B, postbus xxx, te C, telefoonnr ) is door de rechter-commissaris ingevolge art. 137a van de Faillissementswet bepaald dat afhandeling van concurrente vorderingen achterwege blijft en dat geen verificatievergadering wordt gehouden. Het belang van de kennisgeving van de vereenvoudigde afwikkeling tevens aan de concurrente crediteuren schuilt in het op deze wijze informeren over het recht van deze schuldeisers om op de voet van art.

6 137e verzet te doen tegen de uitdelingslijst. De kennisgeving behoeft deze concrete informatie overigens niet te bevatten. Kennisgeving aan de failliet? Er is om redenen van voortgang en kosten afgezien van het horen van de debiteur (natuurlijk persoon; bestuur rechtspersoon), zie MvT, Kamerstukken II 2001/02, , nr. 5, p. 6. Moet de curator ook de debiteur kennisgeven? De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 13, menen van wel. Ik stem daarmee in, opdat ook de gefailleerde zich kan voorbereiden op de mogelijkheid die de wet hem geeft om bezwaren kenbaar te maken, zie art. 137b lid Pre-beschikking. Alvorens de beschikking te kunnen geven zal de r-c behoorlijk voorgelicht dienen te zijn. De Richtlijnen 2005 (zie par. 5245), onder bepaling 19 ( Vereenvoudigde afwikkeling ) bepalen onder a dat indien de curator voorziet dat het faillissement in aanmerking komt voor vereenvoudigde afwikkeling hij een eindverslag indient met verzoek tot vaststelling van het salaris. Het bedoelde (financiële) eindverslag zal een overzicht van de preferente vorderingen bevatten, alsmede het percentage en het bedrag dat op elke preferente vordering kan worden uitgekeerd. In het aldus opgemaakte financiële verslag kan tevens de uitdelingslijst zijn opgenomen (bepaling 19 onder c). Indien de r-c het verzoek goedkeurt, tekent hij het en stuurt hij het terug aan de curator. Vóór de verzending vult de griffier in op welke dag publicatie van de vereenvoudigde afwikkeling en neerlegging van de uitdelingslijst zal plaatsvinden. De curator zorgt ervoor dat vóór die publicatie de crediteuren zijn aangeschreven (bepalingen d en e). De Richtlijnen gaan kennelijk uit van een geïntegreerde behandeling van het verzoek tot v.a. (art. 137a lid 1) en de goedkeuring door de r-c en nederlegging van de uitdelingslijst (art. 137d). In het laatste geval dienen de nederlegging, publikatie en de berichtgeving aan crediteuren te voldoen aan het bepaalde in art. 137d. De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 14 e.v., plaatsen terecht kanttekeningen bij de weinig inzichtelijke prebeschikkingsactiviteiten en het feit dat schuldeisers van de door de curator gemaakte keuze in een laat stadium (de uitdelingslijst is al definitief en door de r-c goedgekeurd) op de hoogte worden gebracht Het geven van de beschikking doet een geselecteerde groep van rechtsregels van (overeenkomstige) toepassing zijn (art. 137a lid 3): (i) is de art. 137a-beschikking gegeven dan is de onderhavige Vijfde afdeling A toepasselijk (lid 3, eerste zin); (ii) de vijfde afdeling vindt geen toepassing (lid 3, tweede zin). De art zijn derhalve uitgeschakeld; (iii) op niet-concurrente vorderingen zijn art. 128 tot en met art. 136 van overeenkomstige toepassing (lid 3, derde zin); (iv) de zesde afdeling (Akkoord; art a) en de zevende afdeling (Vereffening; art ) vinden geen toepassing (lid 3, vierde zin), tenzij hierna anders is bepaald, lid 4 slot Schakelbepaling. Ad (i). De beschikking heeft van rechtswege als gevolg dat de onderhave afdeling van toepassing is. Een stelsel van optionele wetstoepassing is vrij uniek. Letterlijk zou de eerste zin moeten luiden: deze afdeling minus art. 137a lid 1, omdat deze bepaling reeds geldt vóórdat de beschikking wordt gegeven.

7 Ad (ii). Kern van de v.a.-beschikking is dat de rechter-commissaris bepaalt (a) dat afhandeling van concurrente vorderingen achterwege blijft en (b) dat geen verificatievergadering wordt gehouden. Er is niet voor gekozen te bepalen dat de rechter-commissaris eerst nádat alle schuldvorderingen zijn ingediend beoordeelt of de weg van de vereenvoudigde opheffing geïndiceerd is. De wetgever meende dat ook zonder indiening van alle schuldvorderingen vaak al duidelijk zal zijn bijvoorbeeld uit de hoogte van de vorderingen van de belastingontvanger en de UWV dat concurrente vorderingen niet kunnen worden voldaan. Een tweede argument: Voorts valt te duchten dat bij de concurrente schuldeisers wellicht valse hoop wordt gewekt als van hen indiening van hun vordering wordt verlangd, zie MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 6. Concurrente vorderingen. De vraag rijst aan welke behandeling de concurrente vorderingen onderhevig zijn. Uit de tekst van art. 137a lid 3, tweede zin, volgt, dat eerst met het geven van de beschikking art geen toepassing vindt. Art. 108 brengt met zich dat de r-c binnen veertien dagen nadat het faillissementsvonnis in kracht van gewijsde is gegaan de dag van indiening van schuldvorderingen en, ten minste veertien dagen later, dag en uur van de verificatievergadering. Van deze beschikkingen geeft de curator onmiddellijk aan alle bekende schuldeisers kennis (art. 109). In beginsel betekent dit dat de curator binnen die termijn zijn in art. 137a bedoelde verzoek gereed dient te hebben. Indien concurrente schuldeisers bijvoorbeeld uit eigen hoofde kennis dragen van het faillissement en daags na het vonnis hun vordering indienen, dan dient de curator deze te toetsen (art. 111) en op de voet van art. 112 op lijsten te plaatsen. Dit kan onpraktisch lijken, maar het is de logische consequentie van de opzet van de wettelijke regeling van de v.a. Hieraan doet mijns inziens niet af dat in de praktijk de r-c eerst een beschikking ex art. 108 neemt nadat de curator hem om een dag- en uurbepaling voor het houden van een verificatievergadering heeft verzocht (idem Richtlijnen 2005, zie par. 5053). De curator dient zijn wettelijk taak in volle omvang ter hand te nemen, zij het dat hij, als hij voorziet dat een v.a. alleszins in de rede ligt, bedoelde toetsing kan opschorten. De beschikking ex art. 137a lid 1 bepaalt dat de curator afhandeling van vorderingen achterwege laat. Het vóór de beschikking dan wel daarna (vrijwillig) administreren van ingediende vorderingen heeft overigens het voordeel dat beter inzicht in de samenstelling van de boedel wordt verkregen en dat de adressen van crediteuren toch nodig zijn in verband met de kennisgeving ( aan alle bekende schuldeisers ) als bedoeld in art. 137d lid 4. Vergelijk in deze zin De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 20 e.v. Hoewel de wettekst op dit onderdeel niet toevoegt tenzij hierna anders is bepaald, wordt in enkele bepalingen niettemin toch naar bepalingen uit de vijfde afdeling verwezen, zie art. 137b lid 3, art. 137c lid 3 (verwijzend naar onderdelen van art. 122), art. art. 137b lid 4 (naar art. 126) en art. 137g lid 1 (naar art. 108 lid 2). Ad (iii). Op niet-concurrente vorderingen zijn negen bepalingen uit de vijfde afdeling (art ) van overeenkomstige toepassing (lid 3, derde zin). Hoewel de tekst misverstand kan oproepen lijkt het me zonneklaar dat de in de vijfde afdeling opgenomen, maar niet genoemde artikelen niet van (overeenkomstige) toepassing zijn op niet-concurrente vorderingen. Niet-concurrent. In de literatuur is terecht het begrip niet-concurrente bekritiseerd, omdat er ook achtergestelde vorderingen onder moeten worden gerekend. Een vordering is niet-concurrent als zij valt onder de omschrijving van art. 137b lid 1 (vorderingen welke bevoorrecht zijn of door pand, hypotheek of retentierecht gedekt). Zie Van Galen, Ondernemingsrecht 2002, p. 293; De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 22 e.v., die ook

8 de betekenis van art toespitsen op de vereenvoudigde afwikkeling. Zie de behandeling van deze wetsbepalingen in de voorgaande hoofdstukken van dit boek. Bewijspositie curator. Het spreekt dat typisch op de verificatie betrekking hebbende bepalingen in de v.a. procedure in beginsel zijn uitgeschakeld. Geldt dit ook voor art. 123 (bewijspositie curator)? Van Galen, Ondernemingsrecht 2002, p. 293, meent dat de wetgever verzuimd heeft de bepaling van overeenkomstige toepassing te verklaren. Met De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 38, meen ik dat het beginsel onverkort binnen de v.a. regeling tot uitdrukking behoort te komen. Ad (iv). De wettekst bepaalt dat enkele bepalingen uit de groep van art wel van toepassing zijn, zie art. art. 137c lid 1 (art. 175 lid 2, art. 176 en art. 177), art. 137c lid 3 (art. 194), art. 137d lid 5 (art. 182), art. 137e lid 4 (art. 185 en art. 187) en art. 137f (art , 192 en 193). Voortzetting/staking onderneming. Hieronder valt niet art. 173 lid 2, dat de curator de bevoegdheid geeft de onderneming van de schuldenaar voor te zetten dan wel de voortzetting te staken. Met De Moor/Schoorlemmer (2005) meen ik dat hier sprake is van een omissie. Indien de ratio aan de v.a.-regeling ontvalt (toch zodanige baten dat deels de concurrente schuldeisers kunnen worden voldaan), zijn de vijfde, zesde en zevende afdeling (weer) van toepassing, zie art. 137g lid Art. 137b lid 1 bepaalt dat de curator nagaat welke vorderingen bevoorrecht zijn of door pand, hypotheek of retentierecht gedekt zijn In de MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 6, wordt aangegeven dat art. 137b en art. 137e de procedure beschrijven die geldt als de curator een vordering of de daaraan verbonden voorrang betwist. Het gegeven dat de curator nagaat welke vorderingen bevoorrecht zijn of door pand, hypotheek of retentierecht gedekt zijn, verstaat de MvT aldus dat de curator deze niet onmiddellijk op een lijst [behoeft] te plaatsen. Het uitgangspunt is immers dat als eerste uitwinning plaatsvindt, opdat de beschikbare baten bekend worden en berekend kan worden in hoeverre de vorderingen voor uitkering vatbaar zijn, zie art. 137c. Plaatsing op de lijst is in beginsel eerst aan de orde indien eventuele betwistingen zijn afgewikkeld, teneinde te voorkomen dat door een voortijdige opstelling van de lijst, daarop ook betwiste vorderingen terecht komen. Dit zou het gevaar met zich brengen dat, indien geen regeling kan worden getroffen, de vereenvoudigde afwikkeling in de betwistingen verzandt. De MvT heeft kennelijk het oog op een definitieve lijst van preferente schuldeisers. Ik zou menen dat de curator beschikbare of ingezonden (spontane indieningen ex art. 110) documentatie op het aanwezig zijn van een preferentie toetst (welke activiteit kan worden opgeschort, zie par. 5252). Gaat hij met nagaan voort dan plaatst hij deze op de lijsten, bedoeld in art. 112 en art. 113, eerste zin. De verplichting tot plaatsing op lijsten wordt immers niet opgeschort of beïnvloed door de inhoud van de in art. 137a lid 1 bedoelde beschikking. Eerst als deze gegeven is vindt de vijfde afdeling (en dus art. 112 en 113 lid 1) geen toepassing meer (art. 137a lid 3, tweede zin). Ik voeg meer toe omdat ik art. 137a lid 3, eerste twee zinnen, aldus lees dat met de beschikking het rechtsregime van de vijfde afdeling A in de plaats treedt van de tot het moment van de beschikking toepasselijke vijfde afdeling. Anders De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 37, die echter wel aanbevelen dat voorlopige lijsten

9 worden aangelegd, die tevens als bijlage kunnen dienen bij tussentijdse verslaglegging Art. 137b lid 2 kent een regeling voor de betwisting van een voorrang. Indien de curator een vordering dan wel de aan een vordering verbonden voorrang betwist, geeft hij de desbetreffende schuldeiser daarvan bericht en treedt hij met hem in overleg ter regeling van dit geschil. Voor het geval dat een vordering respectievelijk een voorrang niet wordt betwist bestaat geen regeling van erkenning Art. 137b lid 2 geeft alleen een voorziening in geval van betwisting. Betwist de curator de vordering of de voorrang niet dan wordt de vordering c.q. de voorrang op de in art. 137c beschreven uitdelingslijst geplaatst. Wordt een vordering dan wel een voorrang betwist dan ontvangt de desbetreffende schuldeiser bericht. De vorm van het bericht is vrij, dus een mondelinge mededeling schijnt de wet toe te staan. Aangaande de inhoud van het bericht bestaat alleen het voorschrift dat van de desbetreffende betwisting kond wordt gedaan. Vervolgens treedt de curator met bedoelde schuldeiser in overleg ter regeling van dit geschil Bericht. Ik meen dat bedoeld bericht schriftelijk dient te zijn, opdat ook duidelijk is welk geschil in voorkomend geval aan de r-c wordt voorgelegd (art. 137b lid 3, eerste zin). Aangezien de v.a.-beschikking nog niet gegeven behoeft te zijn, geldt dat de vorderingen, die de curator betwist, op een lijst van (voorlopig) betwiste vorderingen worden geplaatst, onder vermelding van de gronden van de betwisting, zie art. 112 en par e.v. Omdat bij de v.a. regeling niet het equivalent van de lijst van voorlopig erkende schuldvorderingen bestaat (waarop bij de gewone verificatie betwisting van alleen de voorrang of het retentierecht worden gebracht, zie art. 113, tweede zin) is de administratie van deze betwistingen onduidelijk. Er is geen bezwaar tegen een betwisting te plaatsen op dezelfde lijst, die dan genoemd kan worden: lijst van (voorlopig) betwiste vorderingen en voorrangen Overleg. De curator treedt in overleg over dit geschil, aldus art. 137b lid 2. In de literatuur wordt terecht het ongeregelde karakter van deze activiteit bekritiseerd, zie Van Galen, Ondernemingsrecht 2002, p. 293; De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 38. Uit de tekst van lid 2 valt alleen af te leiden dat de curator het initiatief neemt tot dit overleg. Dit ligt ook voor de hand omdat de desbetreffende schuldeiser zelf nog geen stappen heeft genomen c.q. evenmin behoeft te nemen. Procedureregels en termijnen worden node gemist. Nergens is geregeld onder welke voorwaarden genoemd overleg plaatsvindt en of ook binnen een bepaalde periode dit overleg beëindigd kan worden. Het schijnt onwaarschijnlijk dat andere crediteuren dan de desbetreffende schuldeiser aan het overleg kunnen deelnemen, maar zeker is het niet. Of de schuldenaar aanwezig dient te zijn, bijvoorbeeld om inlichtingen te geven, is evenmin duidelijk. De inhoud van het overleg is het geschil, dat wil kennelijk zeggen de afwijkende opvatting die de curator heeft aangaande de vermogensrechtelijke positie van de schuldeiser. Indien het afwijkende standpunt uit-overlegd en geregeld is wordt óf de vordering op de uitdelingslijst ex art. 137c geplaatst óf als (werkelijk) geschil aan de r-c voorgelegd (art. 137b lid 3).

10 5259. R-c beslist geschil curator-schuldeiser. In lid 3 is geregeld wat geschiedt indien de curator een vordering betwist: hij legt het geschil voor aan de rechtercommissaris die, als hij partijen niet kan verenigen, hen naar de zitting verwijst. Op de uitdelingslijst wordt rekening gehouden met de uitslag van de renvooiprocedure door op die lijst voor de vorderingen in kwestie een bedrag te reserveren (zie art. 137c lid 3). Op de geschillenbeslechting door de rechter-commissaris zijn art. 122 lid 1, 2 en 3 van overeenkomstige toepassing. Van hem wordt dus verwacht dat hij een schikking beproeft. Zie nader par e.v. met commentaar op genoemde leden. De uitkomst (zie ook De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 39 e.v.) kan tweeërlei zijn: 1. indien tussen schuldenaar en schuldeiser al een geschil aanhangig is, wordt dit geschorste geding (art. 29) voortgezet; 2. de r-c verwijst partijen naar de rechtbank dan wel naar een bijzondere rechtsgang die verband houdt met de aard van de vordering (bijvoorbeeld belastingschuld) of de in de wet of overeenkomst, waaruit de vordering voortvloeit, aangewezen rechter of arbiter De gefailleerde is volgens art. 137b lid 4 bevoegd zijn bezwaren tegen een vordering dan wel tegen de aan een vordering verbonden voorrang aan de curator kenbaar te maken, die, als hij de bezwaren niet kan wegnemen, deze aan de rechter-commissaris voorlegt. Artikel 126 is van overeenkomstige toepassing. Een schuldeiser kan eerst effectief bezwaren maken door in verzet te komen tegen de uitdelingslijst (art. 137e lid 1) Bezwaren van de schuldenaar. De gefailleerde heeft het recht zijn bezwaren tegen een vordering of de daaraan verbonden voorrang kenbaar te maken. Het is evenmin uitgesloten dat zijn bezwaar betrekking kan hebben op een door de curator geuite betwisting, hoewel lid 4 deze mogelijkheid niet vermeldt. De wijze waarop de curator bezwaren kan wegnemen is niet geregeld. Kan hij volstaan met een simpele, niet gemotiveerde ? Art Aangesloten is bij de regeling van art In het kader van de vereenvoudigde afwikkeling is dit artikel van overeenkomstige toepassing: In het bijzonder het voorschrift dat de betwisting in het proces-verbaal van de verificatievergadering moet worden opgenomen, kan hier niet worden toegepast, zie MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 7. Art. 126 geeft geen regels voor de r-c hoe te handelen indien het bezwaar van de schuldenaar, ondanks de interventie van de r-c, blijft bestaan. Omdat art. 126 verband houdt met art. 196 en art. 197 (zie par. 5179) en deze bepaling krachtens art. 137a lid 3, vierde zin, geen toepassing vinden wordt terecht in de literatuur de waarde van de schakeling naar art. 126 betwijfeld, vergelijk Van Galen, Ondernemingsrecht 2002, p. 293; De Moor/Schoorlemmer (2005), p Bezwaren van schuldeisers. Uiteraard kunnen andere schuldeisers aan de curator hun bezwaren kenbaar maken, maar de rol van schuldeisers tot aan het eind van de v.a. regeling is erg beperkt. Zij kunnen zich bijvoorbeeld niet voegen of tussenkomen indien ex art. 137b lid 3 een geschil aan de r-c wordt voorgelegd, omdat art. 122 lid 4 in dat geval niet van toepassing is. Eerst bij verzet tegen de

11 uitdelingslijst heeft een (andere) schuldeiser een zijn belang beschermende bevoegdheid De curator gaat over tot tegeldemaking van de boedel. De artikelen 175, tweede lid, 176 en 177 zijn van overeenkomstige toepassing, zie art. 137c lid 1. De curator maakt een uitdelingslijst op, volgens de specificatie als aangegeven in art. 137c lid 2. Voor de vorderingen waarover een geschil als bedoeld in art. 122 aanhangig is, trekt de curator op de lijst percenten over het volle bedrag uit, alsmede percenten voor in verband daarmee nog aan te wenden kosten. Op deze reservering is art. 194 is van overeenkomstige toepassing (art. 137c lid 3) Tegeldemaken boedel. Nog voor de uitdelingslijst is opgemaakt gaat de curator over tot tegeldemaking van de boedel. Art. 137c lid 1 staat er overigens niet aan in de weg dat de curator al eerder met toepassing van art. 101 tot tegeldemaking van de boedel overgaat. De MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 7, noemt als uitgangpunt van de v.a. regeling dat eerst uitwinning plaatsvindt en een beeld wordt gevormd van de omvang van de beschikbare baten. Daarna kan worden bepaald wat op de vorderingen kan worden uitbetaald. Schakelbepaling. Uitvoeriger over art. 175 e.v. Wessels Insolventierecht VII; De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 43 e.v. Uitdelingslijst. Volgens de omschrijving in lid 2 moet onder de uitdelingslijst worden verstaan een staat van de ontvangsten en uitgaven (daaronder begrepen het salaris van de curator), de namen van de schuldeisers die een bevoorrechte of door pand, hypotheek of retentierecht gedekte vordering hebben, het bedrag van ieders vordering en de daarop te ontvangen uitkering. Er is geen beperking aangebracht ten aanzien van de seperatisten. Schuldeisers met genoemde gedekte vorderingen worden op de lijst vermeld en staan dus mogelijkerwijs bloot aan het verzet tegen de uitdelingslijst als bedoeld in art. 137e. Over grondslag en wijze van vaststellen van het salaris, zie De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 47 e.v., die terecht aangeven dat de v.a.-regeling niet de mogelijkheid van het doen van tussentijdse uitdelingen kent. Renvooigeschil (art. 122). Voor vorderingen die onderwerp zijn van een renvooiprocedure worden op de uitdelingslijst percenten over het volle bedrag uitgetrokken. Ook wordt voor de bij een renvooiprocedure aan te wenden kosten (proceskosten) een reservering opgenomen. Art. 194 (inzake vrijvallen van reserveringen na de (slot)uitdelingslijst en nagekomen baten) is van overeenkomstige toepassing. Vergelijk Wessels Insolventierecht VII en De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 49 e.v Art. 137d geeft enkele voorschriften inzake goedkeuring (door de rechtercommissaris), kennisgevingen aan schuldeisers en aankondiging ten behoeve van het publiek Goedkeuring rechter-commissaris (lid 1). De curator legt de uitdelingslijst ter goedkeuring aan de rechter-commissaris voor. De r-c zal in het bijzonder toetsen of het salaris juist is opgegeven, de gedekte vorderingen terecht zijn opgenomen ( erkend ), alsmede of bij de uitdelingen de omslag van algemene

12 faillissementskosten (zie lid 5) juist heeft plaatsgevonden. De goedkeuringsbeslissing is niet in art. 67 lid 2 uitgesloten van hoger beroep. Met De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 53, houd ik dit op een omissie in de wet. De bestaande uitleg van art. 67 brengt met zich dat de r-c erop toeziet dat de curator de hem bekende schuldeisers in kennis stelt van de goedkeuringsbeschikking, zie Wessels Insolventierecht IV, par Derhalve kunnen belanghebbenden, waaronder schuldeisers of de schuldenaar, hoger beroep aantekenen, en daarnaast kan iedere schuldeiser tegen de (dan definitieve) uitdelingslijst in verzet kan komen, zie art. 137e lid 1. Nederlegging ter griffie (lid 2). Hij legt vervolgens een afschrift van de door de rechter-commissaris goedgekeurde lijst alsmede een verslag over de toestand van de boedel ter griffie van de rechtbank om aldaar gedurende tien dagen kosteloos ter inzage te liggen voor een ieder. De wet kent aan de schuldeisers geen interventiemogelijkheid toe (bijvoorbeeld om opheldering of nadere schriftelijke toelichting vragen) met betrekking tot genoemd verslag. Aankondiging in Staatscourant (lid 3). Van de nederlegging doet de curator aankondiging in de Staatscourant. Kennisgeving aan schuldeisers (lid 4). De curator geeft van de nederlegging schriftelijk bericht aan alle bekende schuldeisers, met mededeling dat de uitdelingslijst geen betrekking heeft op concurrente vorderingen. Richtlijnen 2005, bepaling 19 onder e, bepalen dat de curator ervoor zorgt dat vóór die publicatie (dat is op welke dag publicatie van de vereenvoudigde afwikkeling en neerlegging uitdelingslijst plaatsvindt, in te vullen door de griffie, Richtlijnen 2005, bepaling 19 onder d) de crediteuren zijn aangeschreven: In deze aanschrijving vermeldt de curator dat het faillissement vereenvoudigd wordt afgewikkeld en derhalve geen verificatievergadering wordt gehouden en geen uitdeling aan concurrente crediteuren plaatsvindt (art. 137a, lid 2 Fw) alsmede dat de uitdelingslijst ter griffie ter inzage ligt vanaf de datum publicatie tot tien dagen erna (art. 137d, lid 4 Fw). Evenals De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 55, meen ik dat de curator ook op de mogelijkheid van verzet ex art. 137e dient te wijzen. Lid 5. Art. 182 is van overeenkomstige toepassing, opdat omslag van de faillissementskosten volgens de gewone regels plaats vindt. Zie uitvoeriger Wessels Insolventierecht VII en De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 55 e.v Tegen de uitdelingslijst kan gedurende tien dagen verzet worden gedaan, zie art. 137e lid 1. De bepaling bevat enkele regels voor de procedure van verzet tegen de uitdelingslijst Verzet tegen uitdelingslijst. Gedurende de in art. 137d lid 2 genoemde termijn van tien dagen kan iedere schuldeiser in verzet komen tegen de ter griffie nedergelegde uitdelingslijst. De termijn vangt aan op de dag volgend op die van de nederlegging van de uitdelingslijst en eindigt op de elfde dag na deze nederlegging, vergelijk De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 62 e.v. Verzet geschiedt door inlevering van een met redenen omkleed bezwaarschrift; hem wordt door de griffier een bewijs van ontvangst gegeven (lid 1). Het bezwaarschrift wordt als bijlage bij de uitdelingslijst gevoegd (lid 2). Concurrente schuldeisers kunnen door middel van het doen van verzet bewerkstelligen dat de baten toereikend worden om concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk te kunnen voldoen. Dit kan ertoe leiden dat de

13 vereenvoudigde afwikkeling niet langer op zijn plaats is. In dat geval vindt op de voet van art. 137g overschakeling plaats naar een gewone afwikkeling, vergelijk MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 7. Het verzet door een concurrente schuldeiser kan niet worden gegrond op het enkele feit dat zijn vordering niet op de ter griffie nedergelegde uitdelingslijst is geplaatst (lid 3). De v.a. regeling richt zich immers special op de in art. 137b lid 1 genoemd bevoorrechte en door zekerheid gedekte vorderingen in de (gerechtvaardigde) veronderstelling dat de beschikbare baten onvoldoende zijn om concurrente schuldeisers (ten dele) te voldoen (art. 137a lid 1). Met het stelsel van de wet en de strekking van de v.a.-regeling om tot een snelle afwikkeling te komen strookt niet dat de concurrente crediteur deze aanname langs de weg van verzet ter discussie stelt. In lid 4, tenslotte, zijn de art. 185 en 187 van overeenkomstige toepassing verklaart. Het betreft de regels inzake de behandeling van het verzet en de instelling van beroep in cassatie tegen de beschikking op het verzet. Voor bijzonderheden aangaande het verzet verwijs ik naar Wessels Insolventierecht VII en De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 63 e.v Na afloop van de termijn van tien dagen (art. 137d lid 2), of, indien verzet is gedaan, na het in kracht van gewijsde gaan van de beschikking op dat verzet, verkeert de boedel van rechtswege in staat van insolventie en gaat de curator over tot het doen van de vastgestelde uitkering. Daarbij is een vijftal bepalingen uit de Zevende afdeling van overeenkomstige toepassing. Zie art. 137f In staat van insolventie. Na tien dagen (afloop termijn, genoemd in art. 137d lid 2) of, indien verzet is gedaan, nadat de beschikking op het verzet in kracht van gewijsde is gegaan, gaat de curator over tot het doen van de vastgestelde uitkering, aldus art. 137f lid 1. De bepaling stemt inhoudelijk overeen met art De formulering van art. 137f lid 1 houdt rekening met de mogelijkheid van beroep in cassatie doordat daarin de zinsnede of, indien verzet is gedaan, nadat de beschikking op het verzet in kracht van gewijsde is gegaan is opgenomen. De beschikking op het verzet kan niet in kracht van gewijsde gaan zolang daartegen cassatieberoep openstaat (of aanhangig is). Op grond van art. 137f lid 1 zal de curator dus niet kunnen uitkeren zolang de termijn voor het instellen van cassatieberoep tegen de beschikking op het verzet niet is verstreken. Vergelijk MvT, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 3, p. 8, alsmede Nota naar aanleiding van het Verslag, Kamerstukken II, vergaderjaar , , nr. 5, p. 10. De zinsnede verkeert de boedel van rechtswege in staat van insolventie beoogt te bewerkstelligen dat in geval van vereenvoudigde afwikkeling van het faillissement van een rechtspersoon, de laatste na afloop daarvan ontbonden wordt (art. 2:19 lid 1 onder c BW), welke ontbinding in het handelsregister kan worden ingeschreven. De oorspronkelijk tekst bevatte een omissie, die door Van Galen, Ondernemingsrecht 2002, p. 295, is gesignaleerd. De huidige tekst (mede gebaseerd op een tekstvoorstel van Willemars, advocaat in Rotterdam, aan het ministerie; van 4 april 2003, met cc. aan mij) is op 15 januari 2005 in werking getreden. De huidige tekst houdt naar de mening van De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 77, onvoldoende rekening met de werking van art. 137g en de daarin besloten mogelijkheid dat ná het

14 verbindend worden van de uitkeringslijst toch nog een verificatievergadering moet plaatsvinden. Schakelbepaling. Art. 137f lid 2 bepaalt dat de art. 188, 189, 190, 192 en 193 van overeenkomstige toepassing zijn. Het handelt om art. 188 (doorhaling hypotheken), art. 189 (uitdeling gereserveerde gelden), art. 190 (uitkering aan schuldeisers met voorrang), art. 192 (uitkering algemeen aan schuldeisers; storting in consignatiekas) en art. 193 (einde faillissement; rekening en verantwoording; afgifte boeken en papieren). Zie Wessels Insolventierecht VII en De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 69 e.v Indien tijdens de tegeldemaking baten beschikbaar komen voor de voldoening van concurrente vorderingen wordt alsnog een verificatievergadering gehouden (art. 137g lid 1) en gelden de gewone regels als neergelegd in de vijfde, zesde en zevende afdeling (art. 137g lid 3) In het geval dat tijdens de vereffening baten opkomen die van zodanige omvang zijn dat uit de opbrengst daarvan ook concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk kunnen worden voldaan, bepaalt de rechter-commissaris dat alsnog een verificatievergadering wordt gehouden, zie art. 137g lid 1, eerste zinsdeel. Is dat het geval dan stelt hij daartoe dag, uur en plaats vast, alsmede de dag waarop uiterlijk de vorderingen ingediend moeten worden. Art. 108 lid 2 is van toepassing, zie art. 137g lid 2. Zie par Omdat de v.a.-beschikking wordt genomen op basis van een verwachting ( Indien aannemelijk is dat de beschikbare baten niet voldoende zijn om daaruit de concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk te voldoen, art. 137a lid 1) en na kortstondig onderzoek, is het gewenst dat de wettelijke regeling een noodzakelijke veiligheidsklep (De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 76) bevat voor de situatie dat wel blijkt dat er voldoende actief aanwezig is om ook ten dele concurrente crediteuren te voldoen. Baten opkomen van zodanige omvang. Twee elementen uit het criterium tijdens de vereffening baten opkomen die van zodanige omvang zijn dat uit de opbrengst daarvan ook concurrente vorderingen geheel of gedeeltelijk kunnen worden voldaan vragen aandacht. Vooreerst bedoelde baten. Uiteraard kunnen deze op tal van situaties betrekking hebben: een belastingteruggave, de uitkomst van een lopende procedure, de onverwachte termijnbetaling van een contractant, een subsidie enz. Hoe nu, indien uit de toepassing van de v.a.-regeling voor de boedel een resultaat voortvloeit waaruit valt af te leiden dat ook aan concurrente schuldeisers uitkeringen kunnen worden gedaan (een schuldeiser verliest de renvooiprocedure, een schuldeiser slaagt in zijn verzet). In dat geval kan strik genomen niet van baten worden gesproken, omdat een preferentie afneemt of wegvalt, vergelijk Van Galen, Ondernemingsrecht 2002, p In deze situatie zou ik art. 137g gewoon van toepassing willen laten zijn. Tijdens. De gewaarwording van baten van zodanige omvang geschiedt tijdens (lid 1) de vereffening. Het is niet uitgesloten dat zij zich al daags na het geven van de art. 137a beschikking manifesteert. Met De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 76 e.v., zou ik willen aannemen dat art. 137g prioriteit heeft aldus dat de beschikking genomen kan worden ongeacht de gang van zaken met betrekking tot de (handelingen volgend op de) art. 137a beschikking, juist doordat aan die beschikking de genoemde verwachting (art. 137a lid 1) is komen te ontvallen. Een lopende verzettermijn

15 behoeft niet te worden afgewacht en aan de volgens art. 137f van rechtswege ingetreden staat van insolventie komt een einde. Hoger beroep. Omdat zij in art. 67 lid 1 niet is uitgesloten staat tegen de beschikking ex art. 137g hoger beroep open De wet bevat geen uitgewerkte regeling ter zake van de overgang van het v.a -regiem naar de situatie dat de r-c ex art. 137g beschikt dat alsnog een verificatievergadering wordt gehouden. Art. 137g lid 2 bepaalt slechts dat de curator van deze beschikking onmiddellijk aan alle bekende schuldeisers kennis geeft en daarvan aankondiging doet in de Staatscourant. Art. 137g lid 3 bepaalt: De vijfde, zesde en zevende afdeling zijn van toepassing, hetgeen de vraag oproept of deze bepalingen van rechtswege met de ex art. 137g lid 1 gegeven beschikking van toepassing zijn (naar mijn mening wel), alsook de vraag hoe leemten of botsingen met het door art. 137a optionele wetsartikelenregiem moeten worden opgelost. Ik geef kort de kern weer van de in de literatuur aangereikte uitwerking: art. 137g zou dienen te worden aangevuld met de regel dat indien baten opkomen nadat op de voet van art. 137d jo. 137f een uitdelingslijst is komen vast te staan, een vervolguitkering alleen kan plaatsvinden nadat een uitdelingslijst is opgesteld die gebaseerd is op de uitkomst van de ex art. 137g lid 1 bevolen verificatievergadering. Op deze wijze krijgen concurrente schuldeisers alsnog de mogelijkheid de op de uitdelingslijst geplaatste preferente schuldeisers te betwisten. Zie uitvoeriger De Moor/Schoorlemmer (2005), p. 79 e.v., die ook aanbevelingen doen voor het geval een schuldenaar alsnog overweegt een akkoord aan te bieden.