CODE JBS136 A L S G E B R O K E N G L A S

Maat: px

Weergave met pagina beginnen:

Download "CODE JBS136 A L S G E B R O K E N G L A S"

Hilde Boer
5 jaren geleden
Aantal bezoeken:

1 CODE JBS136 A L S G E B R O K E N G L A S Dit verhaal gaat over mijn grootvader. Het is geschreven uit zijn perspectief, als poging om te begrijpen waarom hij uit het leven stapte. Hij pleegde zelfmoord op 1 mei Ze heeft het steeds over mijn manier van lopen. Voorovergebogen en op de tippen van mijn tenen, alsof er een zware last op me rust. Ze heeft geen idee. Ik ben Atlas. Ik draag het gewicht van de wereld op mijn schouders. Het gewicht van mijn verdriet. En dat van de generaties die voor mij kwamen. Ik heb het haar wel proberen te zeggen. Meerdere keren, maar ze luisterde niet. Natuurlijk luisterde ze niet. We waren jong en onbezonnen. We zouden trouwen. Mijn eerste poging? In het portaaltje van de bank in Brecht. Twee jaar eerder hadden we elkaar tijdens een optreden van de Red Stars leren kennen. Onze ontmoeting liep zoals alle ontmoetingen lopen: onzeker en aftastend, maar zeker niet toevallig. De spanning tussen ons was tot aan het podium voelbaar. Hij was even echt als het gedreun van de basgitaar dat tot diep in mijn buik weerklonk. Ik was verloren vanaf het moment dat ik haar zag. Ze was beeldschoon. Ik weet nu al dat ik het leven niet zal kunnen waarmaken, zei ik, in dat portaaltje van die bank in Brecht. Het kostte me veel moeite om dat te zeggen, maar ze had het recht om het te weten. Ik hield mijn blik op de straat gericht, om haar ogen niet te hoeven zien. Groot en bruin en nog zo onschuldig. Ik wilde die onschuld niet kapot maken. Wat bedoel je? Je zegt altijd zo n rare dingen. Ze giechelde en sloeg een hand voor haar mond. Mijn zilveren ring met kleine diamantjes zat om haar ringvinger. Ik heb hem zelf gemaakt tijdens mijn vrije uren op het werk. Voor ik schilder werd, werkte ik voor een edelsmid. Het was mijn cadeau voor haar achttiende verjaardag. Het gaat me niet lukken, probeerde ik weer. Ik voel het Ik ben hier niet voor gemaakt. 1

2 Ze lachte me uit. Natuurlijk lachte ze me uit. We waren jong en onbezonnen. We zouden trouwen. Ik kon niet kwaad op haar zijn. Waarvoor ben je dan niet gemaakt? Voor het leven, zei ik, en ik pakte haar handen vast om mijn woorden kracht bij te zetten. Ik meen het. Ik weet niet wat ik het liefst wilde: dat ze me tegen zich aan trok en zei dat ik het leven niet aan moest kunnen, dat het goed was zo. Of dat ze zich omdraaide en wegliep om niet meer terug te komen. Ze deed geen van beiden. Ze vond het onnozel. Wie is er nu niet gemaakt om te leven? Was het onnozel? Ik weet het niet. Op mijn negentiende werd ik opgeroepen om te dienen in het leger. Ik werd voor dertien maanden in Duitsland gestationeerd. Ik schreef haar elke dag. 396 brieven. Woorden zijn voor mij altijd als deuren geweest. Of als scherven, waarin je jezelf weerspiegeld ziet. Waaraan je jezelf kan verwonden. In mijn brieven vertelde ik altijd dat ik zonder haar al uit het leven zou zijn gestapt. Ik zou het niet erg vinden als ze verliefd werd op iemand anders. Daar zag ik haar te graag voor. Ze dacht dat ik het romantisch bedoelde, maar het was de onverbloemde waarheid. Ik wilde dood. Niet omdat ik het echt wilde, maar omdat ik het gevoel had dat ik niet anders kon. Was het onnozel? Ik weet het niet. We zouden trouwen. Ons huwelijk vond plaats op 5 mei Zij droeg een wit kleed met lichtgele bloemen. Als je het wist, kon je aan de zachte bolling van haar buik zien dat ze zwanger was. Ze was de mooiste bruid die ik ooit had gezien. Ik droeg een wit hemd met rushes, een rode vlinderstrik en een zwart kostuum. In mijn borstzak zat een klein, wit roosje. Het paste bij het boeket van witte en gele bloemen dat ik voor haar had meegebracht. Zeven maanden na ons huwelijk werd onze eerste dochter geboren. 2

3 Er bestaat niets mooiers dan een pasgeboren kind in je armen houden. Mijn pasgeboren kind. Ik was bang dat ik geen goede vader voor haar zou zijn. Maar toen ik haar kleine handje tegen mijn lippen drukte, was er alleen maar liefde. Liefde als een theezakje in warm water. Maar dan ingrijpender. Mijn dochter had fijn, blond haar en grote blauwe ogen. Meteen na haar geboorte deed ze haar ogen wijd open, alsof ze het leven wou ontmoeten. Uitzonderlijk gedrag voor een pasgeboren kind zeiden de verpleegsters. Drie jaar. Zolang duurde het nog tot ik de stap durfde te zetten. Een deel van mij was al dood. Toen ons appartement in Wuustwezel te klein werd, kocht vader een bouwgrond in Sint-Lenaarts voor ons gezin. Ik denk dat hij het kocht omdat moeder wilde dat we dichterbij kwamen wonen, maar zelf noemde hij het een investering. Ik zag het als een soort geboortegeschenk. Er was immers een tweede baby op komst. Voor we verhuisden heb ik veel tijd in de kelder doorgebracht. Om te denken. Om te schrijven. Om op gelijke leegte te zitten met wat ik voelde. Ze betrapte me een keer met een touw in mijn handen. Hoe kon ik ooit twee kinderen grootbrengen en een vrouw gelukkig maken? Mijn kinderen verdienden een goede vader, en mijn vrouw een echt- genoot. Iemand die genoeg is. Ik zie ze doodgraag. Zo graag dat ik voor hen sterf. Met een halve dode zijn ze niets. Niets, niets, niets, niets. De liefde voor mijn gezin gaf de doorslag voor mijn beslissing. Ik hoop dat mijn kinderen dat ooit zullen begrijpen. Mijn vrouw zal denken dat ik laf ben, een opgever. Ze zal het nooit helemaal verwerken. Ze zal een burcht van gewapend beton optrekken om emoties af te weren. 3

4 Ik hou meer van haar dan van wat ook in de wereld. Daarom geef ik haar een kans om écht gelukkig te zijn. Uiteindelijk zal ze ermee leren leven. Of misschien leeft ze er omheen. Nu sta ik hier, op de zolder van ons zelfgebouwd huis in Sint-Lenaarts. Het huis dat bestemd was voor ons gezin. Het dak boven mijn hoofd loopt dood in een punt. De blauw met rood gekleurde elektriciteitskabel is het enige wat ik nog zie. We hadden net nog ruzie, zij en ik. Over de auto. Ik denk dat ik op een reden heb gewacht om weg te lopen. Voor ik ging kuste ik mijn kinderen slaapwel. Zij zouden morgenochtend wakker worden, ik niet meer. De oudste is vier en heeft nog steeds ogen als vijvers. Ik herken veel van mezelf in haar. De liefde voor dieren en haar zachte, geduldige aard. De jongste is twee en heeft mijn uiterlijk. Donkere haren en al even donkere ogen. Toen ik de deur van hun slaapkamer op een kier zette, stelde ik me hun kinderen voor. Zouden ze op mij lijken? Vanmorgen bedreven mijn vrouw en ik de liefde nog. Een laatste keer dichtbij, zowel geestelijk als fysiek. Vanmiddag gingen we op bezoek bij haar moeder, die zoveel koude schotel had gemaakt dat avondeten overbodig was. Bij het afscheid omhelsde ik haar, noemde ik haar mams. Ze keek me verbaasd aan. Misschien vermoedde ze dat het de laatste keer zou zijn. Deze avond kuste ik Ik denk aan mijn grootvader. Aan het water dat tot aan zijn lippen kwam toen hij met grote schreden de zee in liep. Hij kon niet zwemmen. Ik denk aan de hond die ik nooit heb gehad. Aan het boek dat ik nooit heb geschreven. Het leven dat ik nooit heb geleefd. Ik denk aan de onafgewerkte gedichten in de la van mijn bureau. De dood neemt alle bullshit weg. Ik zie nu klaar en duidelijk wat belangrijk is. 4

5 En dat is liefde. De liefde die ik zie in de ogen van mijn dochters. De liefde die ik voel in de omhelzing van mijn vrouw. Diezelfde liefde zit in sterven. In mensen achterlaten met een gebroken hart. Want een gebroken hart is een open hart. En een open hart heeft lief. Ik denk aan haar, voor de laatste keer. Haar zachte lippen. Zij zal het verdriet verdringen, of het verdrinkt haar. Er is geen middenweg. Toch blijf ik niet. Het is net daarom dat ik ga. Ik denk aan het stapeltje brieven in haar nachtkastje, dat jaren het daglicht niet zal zien. Iedere avond voor het slapengaan, zal ze de la open trekken om naar ze te kijken. Tot ze uiteindelijk verscheurd en ontzield in de prullenmand belanden. Mijn woorden in duizend kleine stukjes. Als gebroken glas. 5

Vergelijkbare documenten

Hans Kuyper. F-Side Story. Tekeningen Annet Schaap. leopold / amsterdam

Hans Kuyper. F-Side Story. Tekeningen Annet Schaap. leopold / amsterdam Hans Kuyper F-Side Story Tekeningen Annet Schaap leopold / amsterdam De eerste woorden Naomi was geen bang meisje. Nou ja, meestal niet. Extreem grote spinnen ging ze liever uit de weg, en al te opdringerige