Donderdag 1 oktober 2015 (vierde Soekafeestdag), normaal doe je het in het weekend, of tijdens een grijze regenachtige zondagochtend. Maar deze ochtend doe ik het gewoon midden in de Arabische Woestijn, lekker uitslapen. Het is al ruim half negen als ik mij na het restaurant begeef voor het ontbijt. Ik laat mij de croissants met honing en zoete jam goed smaken. Als laatste neem ik een goed doorbakken omelet, want je weet maar nooit wat de Egyptische salmonella-tjes je aan willen doen.
Als Ruud, Rosita en ik nog een paar uurtje gaan snorkelen op het huisrif gaat Mattie en Henk pakken. Christiaan zal in tussentijd nog een poging ondernemen de prestaties van Aaron Hadlow te evenaren, hopelijk zonder behangschade en of botbreuken. Na zo n twee uurtjes boven het huisrif gehangen te hebben vind ik het prima. Na mij gedoucht en aangekleed te hebben ga ik samen met Rosita en Ruud onze flying Dutchman bij het kitesurfcentrum opzoeken. Op een stil stukje strand zien wij onze kampioen een beetje beteut in een totaal afgerachte shortie staan. Op de vraag hoe de eerste les was verlopen kregen wij van onze kampioen te horen, dat hij niet op het kiteboard had gestaan maar alleen had mogen vliegeren, wat hem een beetje was tegen gevallen.
Om onze kampioen een beetje te troosten met zijn tegenvaller, heb ik een korte samenvatting gegeven van wat er allemaal had kunnen gebeuren. Nadat ik onze champ, een impressie van de kwaliteit van medisch behandelingen in Egyptisch ziekenhuizen had gegeven en hem op de florerende orgaanhandel binnen dit soort instellingen had gewezen. Vond onze champ, zoals ik al verwachte, het kite toch maar niets. Daar wij om twee uur (PM) uit onze bungalows moeten zijn, zijn wij na de lunch direct gaan pakken. Het is tien minuten over twee als de piccolo s met rolcontainers onze koffers komen ophalen en deze met ons, naar de ontvangsthal van het hotel brengen. Waar wij kunnen wachten tot het moment van vertrek.
Donderdag 1 oktober 2015 (vierde Soeka feestdag), het is drie uur (PM) als het busje voor komt rijden. De piccolo s dragen onze bagage naar het busje waar het door de chauffeur op de imperial wordt geplaatst en vastgebonden. Als wij in het busje zitten en de chauffeur zijn rijopdracht heeft ontvangen stemt hij zijn autoradio af op Radio Sotak en rijdt richting de hoofdweg. Na een tweetal controlepunten bereiken wij de hoofdweg waar de chauffeur zijn vrij nieuwe Toyota busje, vol met deuken, richting Hurghada stuurt. Tijdens de rit die zo n uur duurde waren er een aantal populaire liedjes van de zanger Mohamed Hamaki de Egyptische Adre Hazes op de radio te horen. Politie en legereenheden waren nadrukkelijk en zwaar bewapend op de route naar het Internationale Vliegveld Hurghada aanwezig. De controles werden door deze eenheden op een hoog veiligheidsniveau uitgevoerd.
Ondergaande zon, gefotografeerd vanuit de vertrekhal door Ruud Het is precies kwart over vier als wij met onze bagage de terminal van het vliegveld binnenlopen en ons kunnen inchecken. Eindelijk zijn wij alle controleposten gepasseerd als ik plaats kan nemen op een bankje in de vertrekhal. Vertrekhal vliegveld Hurghada
Het is reeds zes uur als wij eindelijk het vliegtuig in kunnen. Ik ben de laatste passagiers die het vliegtuig via de voorste toegangsdeur betreed. Nadat ik plaats heb genomen naast Mattie in de aan mij toegewezen stoel sluiten de stewardessen de deuren en verzoeken eenieder de handbagage op te bergen en zich vast te gespen in de stoel. Waarschijnlijk wil de gezagvoerder de tijd die de vertraging heeft gekost inhalen want hij taxiet meteen naar de startbaan. Aan het begin van de startbaan geeft de gezagvoerder, terwijl hij het toestel op de wielremmen houdt de turbinestraalmotoren de maximale stuwkracht. Op het moment dat de maximale stuwkracht is bereikt laat hij het toestel gaan voor de take off. Om half zeven komt het toestel na een vrij korte start los van de startbaan. In een stijghoek van ongeveer twintig graden later wij het vliegveld Hurghada wat ook de thuisbasis is van de drieënvijftigste Helikopter en Fighter Brigade van de Egyptische Luchtmacht onder ons en stijgen door naar kruishoogte. Tijdens de vlucht naar Düsseldorf die over de Rode Zee en via: Ras Ghareb, Cairo, Baltim, de Middellandse Zee, Antalya, İstanbul, Sofia, Belgrado, Bratislava, Wenen, Nürnberg, Frankfort aan de Rijn en Keulen verliep, heb ik van een overheerlijke schotel lasagne en een goede fles rode wijn genoten. Met enige vertraging zet de piloot het toestel om half twaalf op het vliegveld Düsseldorf aan de grond. Het is inmiddels twee oktober en vijf minuten over twaalf (AM) als Rosita en ik onze koffers hebben verzameld en afscheid nemen van onze duikvrienden. In de aankomsthal staat Jan, echtgenoot van Rosita, al op ons te wachten. Het is al kwart over twaalf als Jan zijn auto over de Duitse en Nederlandse wegen richting Molenhoek stuurt. Na een rustige rit van een uurtje arriveren wij in de Molenhoek. Een geweldige vakantie komt teneinde en wat blijft zijn fantastische herinneringen.