Evi, Nick en ik

Ander werk van Anna Woltz bij Querido De pizza-spion (2009) Meisje van Mars (2011) Mijn bijzonder rare week met Tess (2013) Vlag en wimpel van de Griffeljury 2014 Honderd uur nacht (2014) Nienke van Hichtumprijs 2015 Gips (2015)

Anna Woltz Evi, Nick en ik Amsterdam Antwerpen Em. Querido s Kinderboeken Uitgeverij 2016

www.annawoltz.nl www.queridokinderboeken.nl Dit boek verscheen eerder bij Uitgeverij Leopold. Dit boek is ook beschikbaar als e-book. Copyright 2011 Anna Woltz Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt, in enige vorm of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Em. Querido s Kinderboeken Uitgeverij, Amsterdam. Omslag Nanja Toebak Omslagbeeld Steve Cole/iStock isbn 978 90 451 1972 4 / nur 283

Mijn tante haat harige beesten Opeens was er een zwart konijn. Ik weet niet waar het vandaan kwam. Het sprong op het lage tafeltje en begon aan het bruidsboeket te knabbelen. Ik weet niks over bruiloften, maar alles over planten. Niet doen! zei ik. Dat is het boeket van mijn tante. Ik was naar de schemerige kamer gevlucht omdat het buiten zo druk was. Mijn vier broers voetbalden in hun nette pak in het weiland. Mijn vader was bezig met de rozenboog en mijn moeder praatte met al mijn neefjes en nichtjes. Dat zijn er vijftig, want iedereen in onze familie krijgt minstens vijf kinderen. Ik wil later maar één kind. Een meisje denk ik, want ik weet niet zo goed wat je met jongens moet. Dat meisje hoeft dan nooit met andere kinderen te praten. Ze mag zoveel huisdieren als ze wil en als ze graag slaapt in een boomhut, dan mag dat ook. Uit het bruidsboeket staken groene sprieten. Het konijn had er nu al drie op. Ik wist dat ik straks de schuld zou krijgen. Konijn! zei ik hard. Stop met eten. Maar hij luisterde niet. Ik deed een stap dichterbij. Ik pak je op, hoor. 5

Hij peuzelde verder. Eigen schuld. Ik legde mijn handen om de pluizige konijnenbuik. Mensen vind ik soms eng. Dieren nooit. Hij was zwaarder dan ik dacht. Zwaar en warm en zacht. Ik voelde zijn hart kloppen onder mijn vingers. Ik legde mijn wang tegen zijn lange oren en hield mijn adem in. Heel even was hij van mij. Flora! Ik schrok zo van de stem van mijn tante dat ik het konijn bijna liet vallen. Wat... Ze had haar witte jurk al aan. Haar donkere haar was opgestoken. Boven op haar hoofd zat een vitrage die over haar rug naar beneden golfde. Ze zag er vast snoezig uit. Maar handig was het niet. Ze kon bijna niet bewegen. Heel voorzichtig draaide ze zich om. Mijn nichtje Flora heeft een zwart konijn vast! riep ze schel naar de mensen achter haar. Haar stem bewoog niet voorzichtig. Maar die kon de jurk ook niet kreuken. Ik heb hem maar opgepakt, zei ik zacht. Hij at van de bloemen... Tante Nina draaide zich meteen weer om. Het konijn heeft van mijn boeket gegeten, riep ze nog scheller. Mijn lelies zijn aangevreten! Ik keek onrustig om me heen. Ik houd niet van schreeuwende mensen. Gelukkig stond de kartonnen doos van de bloemen er nog. Ik stopte het konijn er voorzichtig in en deed het deksel dicht. 6

Maar nu werden Nina s ogen pas echt groot. Dat konijn geeft af! Ik denk dat ze haar niet alleen in de gang konden horen, maar ook in Japan. Maar daar konden ze haar gelukkig niet verstaan. Flora s jurk is een en al haar, riep mijn tante. Mijn bloemenmeisje is een beest! En ik heb een hekel aan harige beesten... Ze schudde haar hoofd en de vitrage deinde mee. Hoe kan ik nou trouwen met een aangevreten boeket? Ik wilde zeggen dat ze helemaal niet hoefde te trouwen met een aangevreten boeket. Ze moest gewoon trouwen met haar bruidegom. Met kale meneer Hans. Voor het eerst was ik blij dat die man geen haar had. Kale Hans was perfect voor een bruid met een hekel aan harige beesten. Dat wilde ik allemaal zeggen, maar toen deed tante Nina een stap opzij. Opeens kon ik de mensen achter haar zien. Een heel blonde vrouw en een heel blonde man. Die twee had ik gisteren ook al gezien, toen we met z n allen de bruiloft gingen oefenen. Ik keek snel naar beneden en voelde mijn wangen rood worden. De man en vrouw staarden naar mijn roze jurk met de pofmouwen. Naar de zachte zwarte haren op mijn buik. Ik zag eruit als een suikerspin, dat wist ik best. Een behaarde suikerspin. Nina, lieverd, kom met mij mee. De blonde vrouw trok aan mijn tante. Het was meteen duidelijk: die vrouw was de baas op deze bruiloft. Ze keek nog even achterom. 7

Nick, zorg jij voor Flora? Tuurlijk, zei een vrolijke stem. En toen zag ik hem pas. Er stond ook nog een jongen daar in de gang. Zijn pak was net zo grijs en ongekreukt als dat van zijn vader. Zijn haar was even blond. En zijn das was zo blauw als de lucht boven een weiland vol korenbloemen. Niemand vroeg aan mij of ik wilde dat deze jongen voor mij ging zorgen. De grote mensen verdwenen en lieten mij achter met keurige Nick en een konijn in een doos. 8

Genoeg over bruiloften! We stonden tegenover elkaar. De keurige jongen en ik. Samen in een schemerige kamer. Buiten op het pasgemaaide gras hoorde ik mijn neven schreeuwen en de nichten fluisteren. Zomerjurken ruisten. Het witte doek van de feesttent wapperde. Jij gaat na de vakantie toch naar groep zeven? vroeg Nick vriendelijk. Zijn stem klonk netjes, alsof hij op visite was. Naar meester Erik? Ik keek naar beneden en fronste mijn wenkbrauwen. Hoe wist die jongen dat? Hoe wist hij naar welke groep ik ging? Ik wilde helemaal niet praten over school. Het was zomervakantie. School bestond niet. Meester Erik is leuk, hoor, zei Nick. Ik had hem dit jaar. Eindelijk keek ik hem aan. Zijn ogen waren net zo blauw als zijn das. Net zo blauw als de lucht boven... Opeens voelde ik me alsof ik te veel suikerspin had gegeten. Alsof ik mijn hele jurk in één keer had doorgeslikt. Die jongen zat bij mij op school! Volgend jaar ging hij naar groep acht. En ik had hem helemaal niet herkend, omdat die stomme gordijnen dicht waren en omdat ik nooit echt naar mensen kijk. Nu begreep ik waarom hij meteen over school begon. Díé Nick was hij. De jongen die vrolijk el- 9

ke ochtend een praatje maakte met de conciërge. De Nick die zelfs juf Carla van groep vijf aan het lachen kon krijgen. Alle jongens wilden met hem voetballen. Alle meisjes waren verliefd op hem. Nou ja, bijna alle meisjes. Ik niet natuurlijk. Het is vakantie, zei ik. Het klonk boos. En een beetje raar. Ik bedoelde: ik wil niet over school praten. Ja, fijn hè? zei Nick. Hij knoopte zijn jasje open. Om zijn middel zat een felgroen tasje. Zo n heuptasje dat dikke mannen op vakantie dragen. Hierin zit alles wat je op een bruiloft nodig hebt, zei Nick. Hij ritste het tasje open en pakte een grote rol plakband. Ik staarde naar hem. Ik wist dat zijn vader en moeder bruiloften organiseerden. Maar ik wist niet dat Nick hen hielp. Ik vroeg me af of de kinderen op school hem zouden pesten als ze wisten van dat groene tasje. Ik keek naar zijn rustige, vrolijke gezicht met de sproetenneus. En toen wist ik zeker van niet. Nick rolde een stuk plakband om zijn hand, met de plakkant naar buiten. En toen begon hij opeens met die plakhand over mijn harige buik te wrijven. Hé! zei ik. Ik deed een stap achteruit. Maar hij zette gewoon een stap vooruit. Ik ben al bijna klaar, zei hij rustig, alsof hij tegen een baby of een bange tor praatte. Alle haren blijven aan het plakband kleven. Nog even en je bent geen harig beest meer. 10

Ik zei niks. Ik wilde mijn armen over elkaar doen, maar dat kon niet. Dan zou ik Nicks plakhand vangen. Ik kneep mijn vingers in elkaar op mijn rug. Heb jij het nieuwe meisje al gezien? vroeg hij zacht, terwijl hij een vers stuk plakband om zijn hand wikkelde. Welk nieuw meisje? vroeg ik. Ik was verbaasd dat hij weer tegen me begon te praten. Ik weet niet... Hij aarzelde. Ze is hier net komen wonen en ze doet heel raar. Tegen mij praat ze niet. Ze praat alleen tegen haar vader en ze heeft rood haar. Hoe ken je haar dan? vroeg ik. Ik praatte nu ook zacht. Ze is hier. Op de bruiloft, bedoel ik. Hij vergat helemaal om over mijn buik te wrijven. Vandaag? Op het feest van mijn tante? Hij knikte. Waarom dan? vroeg ik. Hij schudde zijn hoofd. Ik wist niet wat dat betekende. Begreep hij het ook niet? Of wilde hij het niet zeggen? Ernstig ging hij door met wrijven. Heb je de bruidstaart al gezien? vroeg hij toen, alsof hij nooit iets had gezegd over een nieuw meisje met rood haar. Nee, zei ik. Een prachtige taart. Hij begon enthousiast op mijn buik te kloppen om de laatste haren weg te krijgen. Jouw tante heeft goede smaak. En ze wist alles 11

precies: hoeveel verdiepingen de taart moest hebben, wat voor paarden er voor de koets moesten, dat ze buiten wilde trouwen met twee champagnekleurige feesttenten, dat de jurken van de bruidsmei Hou toch op! riep ik hard. Ik werd er gek van. Voor één keer praatte Nick met mij, en dan droeg ik een suikerspin met pofmouwen. En straks moest ik voor tante Nina uit lopen terwijl iedereen naar me keek en dan moest ik rozenblaadjes strooien. Niet gewoon lekker met handenvol tegelijk, maar een paar blaadjes per keer zodat ze zouden dwarrelen als elfjes. Dat had de moeder van Nick gisteren wel vijf keer voorgedaan. En dan werden al die prachtige lichtroze blaadjes daarna vertrapt door mijn tante. Wat... zei Nick. Ik haat dit! riep ik. Ik loop voor gek in deze jurk en er zijn veel te veel mensen. Ze staren naar me en ze giechelen en ze kletsen over ringen en liefde en sluiers. Ik heb een hekel aan bruiloften! Opeens keek hij anders. Ik geloof je niet, zei hij kortaf. Niemand heeft een hekel aan bruiloften. Hij haalde het plakband van zijn hand en maakte er een prop van. Je buik is weer schoon. Hij haalde zijn schouders op. Nog een fijne dag. En hij was verdwenen. Ik wel! riep ik hem achterna. Keihard, zodat ze het ook in Japan konden horen. Wat moest ik anders? Ik had het nu toch verpest. Ik heb een hekel 12