Borka is anders!
Eerste druk, 2014 2014 Dirkje Brouwer AVI M7 E7 Plus Portretfoto: Linus Harms Illustraties en cover: Andries de Vries en Dirkje Brouwer isbn: 9789048430840 nur: 283 Uitgever: Free Musketeers, Zoetermeer www.freemusketeers.nl Hoewel aan de totstandkoming van deze uitgave de uiterste zorg is besteed, aanvaarden de auteur en uitgever geen aansprakelijkheid voor eventuele fouten en onvolkomenheden, noch voor de directe of indirecte gevolgen hiervan. Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever worden openbaar gemaakt of verveelvoudigd, waaronder begrepen het reproduceren door middel van druk, offset, fotokopie of microfilm of in enige digitale, elektronische, optische of andere vorm of (en dit geldt zonodig in aanvulling op het auteursrecht) het reproduceren (I) ten behoeve van een onderneming, organisatie of instelling of (II) voor eigen oefening, studie of gebruik welk(e) niet strikt privé van aard is.
Dirkje Brouwer Borka is anders!
Dankwoord Speciale dank gaat uit naar Hans de Kok: een geweldige en inspirerende schrijfleraar! Ook mijn verloofde Tsjerk die mijn steun en toeverlaat is verdient het om hier genoemd te worden.
Dit boek draag ik op aan iedereen die zich wel eens anders heeft gevoeld, om wat voor reden dan ook.
Jij bent uniek, net als iedereen trouwens*. (Mead).
Inhoudsopgave Oppenheim 11 De hoofdmeester 14 Bijzonder zijn 22 Het klerenmysterie 24 De wandeling en de kraai 28 Het verborgen landhuis 31 Voetjes van de vloer 35 Geschiedenisles 42 Slijmerige vrienden 48 Het grijsvirus 56 Puzzelstukken 65 De geestenslurper 69 Op onderzoek uit 74 De brief van de vogel 82 Jelmer is veranderd 88 Het oerbos 97 Een listig plan 106 Een koekje van eigen deeg 108 De strijd barst los 112 Borka wil niet meer 121 Bevrijding 130
Oppenheim Borka s wimpers plakken aan elkaar van het lange slapen. Met moeite krijgt ze haar ogen open. Ze probeert een reden te vinden om op te staan. Het lukt haar niet. Zuchtend blijft ze op de rand van haar bed zitten. Terwijl haar grote teen de koude betonnen vloer raakt, denkt ze na over wat haar die dag te wachten staat. Ook vandaag zou het weer hetzelfde liedje zijn. Deze dag zou geen verrassing brengen maar alleen maar lijken op de dag van gisteren. Elke nieuwe dag leek op de vorige. Het leek wel of ze gevangen zat in een aflevering van de Teletubbies. Een van de allersaaiste afleveringen, die niet twee keer herhaald werd maar eindeloos opnieuw. Keer op keer, herhaling na herhaling zonder een stopknop. Ze wist al precies hoe laat haar vader zijn veters zou strikken. Twee secondes na kwart over zeven om precies te zijn. In de drie minuten die volgden zou hij voor de spiegel zijn baard scheren zonder een haartje over te slaan. Haar moeder zou om half acht en geen tel later op het stoepje staan om hem uit te zwaaien, terwijl hij wegfietste. Met het broodtrommeltje onder zijn snelbinders, zou hij naar de visfabriek gaan. De klok zou doortikken en de rest van de dag bepalen. De klok die al jaren op dezelfde plek boven de schoorsteen hing. De wijzers waren als dictators. Zelfs met de secondewijzer viel niet te spotten. Daar zat ze dan op haar grote bed met haar hoofd in haar handen. Ze werd omringd door grauwe vochtige muren die in het 11
kleine kamertje op haar af leken te komen. Alleen zijzelf gaf het kamertje wat kleur. Het roze op haar wangen stak schril af tegen het allesoverheersende grijs. Zoals ook haar rode pyjama. Het rijtjeshuis waar ze woonde was al even eentonig als de dagen die tergend langzaam voorbij gingen in Oppenheim. Het dorpje waar haar rijtjeshuis tussen alle andere blokkendozen stond. De eeuwig durende verveling maakte haar dagen slepend, alsof de tijd veel te langzaam voorbij sloop. Ze hunkerde naar verandering en zat vol met vele vragen. Een paar jaar geleden had ze aan haar moeder gevraagd waarom elke dag leek op de vorige. Haar moeder had het haar niet kunnen vertellen. Ze wist nog precies wat haar moeder geantwoord had. De lucht is blauw, het gras is groen, de dingen zijn zoals ze zijn. Niemand weet waarom. Het is nu eenmaal zo. Zet al die gekke vragen toch uit je hoofd! Nergens goed voor al dat gevraag, kreeg ze meestal te horen. Juffrouw Krijtjes had keer op keer haar dat verteld. Had haar zelfs een paar keer de klas uitgestuurd. Terwijl ze dan buiten het klaslokaal stond te wachten, speelde ze op de muur met haar eigen schaduwbeeld. Haar schaduw nam elke vorm aan die ze maar wilde. Met haar handen boven haar hoofd was ze een piraat met grote felgekleurde veren op haar hoed. Exotische veren die kwamen van vogels uit een ver land. Vogels die konden praten en dan niet alleen napraten zoals de papegaai uit de dierenwinkel. Nee, echt praten, maar in een taal die ze natuurlijk niet kon verstaan. Ze was nieuwsgierig naar de wereld buiten dit eiland. Wat zou er zijn? Op het strand had ze vaak naar de grote oceaan gekeken en gehoopt dat er een boot zou komen om haar mee te nemen. Tevergeefs, want nog nooit had ze een 12
mast aan de horizon zien verschijnen. Ze vroeg zich af of het eiland waar ze woonde wel op een landkaart te vinden was. Nooit kwam er iemand van het vaste land. De laatste keer dat het wel was gebeurd was nu zo n honderd jaar geleden, had haar oma haar eens verteld. Meestal keek ze naar de vogels die met hun gespreide vleugels als vliegers de lucht versierden. Jaloers keek ze hen na, als ze na hun jaarlijkse verblijf, een voor een vertrokken. Ze sloegen hun vleugels uit en vlogen weg over de oceaan om wie weet waar te landen. Niet alleen op het strand vlogen haar gedachten naar wat zou kunnen zijn. Ook tijdens de les was ze er regelmatig niet bij. Terwijl ze naar de rekensommen in haar schrift staarde, dreef haar blik af naar het raam. Meestal had haar juf niks in de gaten, maar gisteren was dat anders. 13