Als we nadenken over de betekenis van de Islam in de huidige wereldsituatie, zullen onze gedachten al snel naar het Midden-Oosten uitgaan. Vandaar dit artikel van prof. Ouweneel over de verhouding tussen de islam en het Palestijnse vraagstuk Jeruzalem Het is merkwaardig dat Jeruzalem niet in de Koran voorkomt. Zo belangrijk kan de stad voor de islam niet zijn, zou je zeggen. Bovendien, het enige wat heilig en dus belangrijk aan de stad is, is de rots in de Rotskoepel op de Tempelberg, vanwaar Mohammed een nachtelijke reis naar de hemel zou hebben gemaakt. Daarop wordt gezinspeeld in Soera 17:1: 'Lofprijzing aan Hem, die Zijn dienaar des nachts deed reizen van het Gewijde Bedehuis (in Mekka) naar het Uiterste Bedehuis.' Voor de wereldgeschiedenis is deze overgeleverde reis van de grootste betekenis, doordat moslims bij het 'Uiterste Bedehuis' aan Jeruzalem zijn gaan denken; wat was er immers mooier dan je voor te stellen dat de godsdienst van Mohammed met name het jodendom had overvleugeld en dat derhalve de Tempelberg in islamitische handen diende over te gaan? Mede daardoor werd Jeruzalem de derde heilige stad van de islam - een feit dat enorme politieke en religieuze consequenties heeft gehad tot vandaag de dag. Trouwens, reeds voor Mohammed zelf was de stad zo belangrijk dat hij aanvankelijk zijn volgelingen opdroeg hun gebeden uit te spreken in de richting van Jeruzalem (pas later werd dit Mekka). Nadat de moslims in 638 Jeruzalem veroverd hadden, bezocht kalief Omar de Tempelberg; in 691/692 werd op die plek de Rotskoepel gebouwd. Ca. 711 veranderde kalief Abd al-wahd de kerk die de christenen in de zesde eeuw op de Tempelberg gebouwd hadden, in een moskee, die hij de naam AI-Aqsa-moskee gaf om daarmee te suggereren dat het hier om het 'Uiterste Bedehuis' (Al Masoedzjidi al-aqtsa) uit de Koran ging. En dat terwijl er in Mohammeds dagen nog helemaal geen moskee ('bedehuis') in Jeruzalem bestond! Soera 17:1 kan dus helemaal niet op Jeruzalem slaan; Mohammed zal vermoedelijk veeleer aan Medina gedacht hebben. Intussen had de islam zodoende in Jeruzalem wel gezegevierd over het jodendom en het christendom, maar door de eeuwen heen hebben verreweg de meeste kaliefs en sultans zich nauwelijks om Jeruzalem bekommerd; de stad was in de negentiende eeuw verworden tot een smerige, armoedige plek. Opmerkelijk is ook dat er altijd meer Joden in Jeruzalem gewoond hebben dan moslims: in 1860 waren er 11.000 Joden tegen 6500 moslims, en in 1906 40.000 Joden tegen 7000 moslims. Te allen tijde is Jeruzalem meer een joodse dan een Arabische stad geweest. Islamitische eschatologie 1 / 5
De eschatologie van de moslims behelst een wereldomspannend islamitisch rijk, waarin alle 'ongelovigen' (dus ook Joden en christenen!) zullen omkomen of zich zullen onderwerpen aan Allah en de Koran (islam betekent 'onderwerping'). Om dit wereldrijk te bereiken zal nog heel wat grondgebied moeten worden veroverd. Maar er is op de hele aarde geen plek te vinden waar de veroveringsdrang van de islam zich sterker op richt dan de stad Jeruzalem. Als je de eschatologie van de moslims nader wilt begrijpen, stuit je op de moeilijke vraag wie en wat nu de 'ware' moslims zijn. Zijn dat de gematigde moslims, die de islamitische terroristen graag afschilderen als 'extremisten' of van wie ze zelfs beweren dat het geen 'echte' moslims zijn? Of zijn juist de 'extremisten', die niets anders doen dan naar de letter uitvoeren wat de Koran gebiedt, de ware moslims? Maar wat gebiedt de Koran dan wel? Uit de Koran alleen strijdlustige verzen te citeren is net zo unfair als het veroordelen van Joden of christenen op grond van teksten in de Torah die oproepen tot een meedogenloze strijd tegen de Kanaänieten. Er staat in de Koran immers ook geschreven: 'Er is geen dwang in de godsdienst' (2:256). Wie dan ook betoogt dat de moslims de islam verbreid hebben met het zwaard, zal ook moeten erkennen dat Karel de Grote, Wladimir de 'Heilige' en vele andere 'christelijke' leiders de onderworpen massa' s dwangmatig het christendom hebben opgelegd. De Koran spreekt over vrijwillige bekering, met name waar het om Joden en christenen gaat (bijv. 3:64). Toch is dat niet het hele verhaal. In het zogenoemde 'vers van het zwaard' zegt de Koran (9:5): 'doodt de genoten-gevers (= de heidenen) waar gij hen aantreft, en grijpt hen en belemmert hen en bezet elke uitkijkpost tegen hen', tenzij zij zich laten islamiseren. Soera 48:16 zegt tot 'gelovigen' met betrekking tot bepaalde 'ongelovigen': 'gij zult hen bestrijden, tenzij dat zij Overgave (islam) doen.' En in vs. 28: '(Allah) is het, die Zijn Boodschapper (= Mohammed) heeft uitgezonden met de rechte leiding en de wezenlijke godsdienst om haar de overhand te geven over alle godsdienst.' Soera 3:85 zegt: 'wie iets anders dan de Overgave (islam) tot godsdienst wenst, van hem zal (het) niet aangenomen worden en hij behoort in het latere leven tot de verliezers.' En Soera 9: 'Bestrijdt hen die niet geloven in Allah' (vs. 29) en: 'O gij, die gelooft, bestrijdt de ongelovigen, die u na staan, en laat hen strengheid in u vinden' (vs.123). Islam en vrede Volgens de letter van de Koran is vriendschap tussen moslim en niet-moslim dan ook principieel uitgesloten. Soera 5:51 zegt: 'O gij, die gelooft, neemt u niet de Joden en de Christenen tot verbondenen; zij zijn elkanders verbondenen en wie Uwer met hen gemeenschap aangaat, die behoort tot hen.' Soera 9:123 zegt: 'O gij, die gelooft, bestrijdt de ongelovigen, die u na staan, en laat hen gestrengheid in u vinden.' Dit vers en andere verzen worden vaak 2 / 5
weggeëxegetiseerd door moslims die naar buiten toe een vriendelijk beeld willen afgeven. In werkelijkheid maken deze verzen duidelijk wat Dzjihad ten diepste is: het uiteindelijke doel van de islam is de hele wereld tot onderwerping aan de Koran te brengen, wat het ook moge kosten. Voor de Franse televisie zei een Arabische sjeik openlijk: 'Hoelang moeten wij jullie nog de islam prediken? De tijd zal komen dat wij jullie niet meer zullen waarschuwen, maar zullen onderwerpen (islamiseren).' Vandaag is de wereld nog verdeeld in twee gebieden: de dar al-islam, het 'huis van de islam', waarin de meerderheid van de bewoners moslim is, en de dar al-harb, het 'huis van de oorlog', waarin de meerderheid van de bewoners nog geen moslim is. Het eerste 'huis' moet het tweede 'huis' onderwerpen (islamiseren), zo mogelijk met vreedzame middelen of anders met geweld. Als tenslotte alle mensen moslims zijn geworden, zal de wereld dar al-salaam, 'huis des vredes', zijn. Dit is de islamitische opvatting van 'vrede': die bestaat daaruit dat alle opponenten geïslamiseerd (tot slaafse onderwerping gebracht) zijn. De islam heeft wat dat betreft veel geduld. President Hafez Assad van Syrië, de vader van de huidige Syrische president, zei na de Jom-Kippoeroorlog (1973): 'De Arabieren hebben vijf oorlogen tegen Israël verloren. Wij kunnen ons veroorloven 99 oorlogen te verliezen - we hebben alleen maar de honderdste nodig.' En: 'Wij Arabieren hebben tweehonderd jaar gewacht om de kruisvaarders uit het Heilige Land te schoppen. De Israëli's zijn hier pas vijftig jaar geweest - dus we kunnen nog wel honderdvijftig jaar wachten.' En: 'Ieder die één inch Arabisch land opgeeft (Jeruzalem), zal als verrader beschouwd worden, en we weten allemaal wat het lot van verraders in de Arabische wereld is.' Ook al zeggen gematigde Palestijnen wel dat zij met een verdeling van het land genoegen zouden nemen - een echte moslim kan dat nooit werkelijk menen. Land dat door de islam eenmaal voor Allah veroverd is, mag nimmer meer uit handen worden gegeven. Daarom is het 'binnendringen' van de Joden in islamitisch gebied voor moslims zo verschrikkelijk. Zij spreken ten aanzien van de staat Israël dan ook over 'afkalving van het grondgebied van de islam' - grondgebied dat al sinds de zevende eeuw deel uitmaakt van de dar al-islam! Palestina behoort met Saoedi-Arabië zelfs tot het hartland van de islam. Het handvest van de fundamentalistische Hamas-beweging, daterend van augustus 1988, zegt dan ook: 'Palestina is islamitisch erfland van alle moslims tot aan het eind van de tijd. Geen deel daarvan mag worden prijsgegeven. Geen Arabisch land, geen koning, geen organisatie, Arabisch of Palestijns, is daartoe bevoegd. De enige oplossing van het probleem heet "heilige oorlog". Deze brengt de bevrijding van geheel Palestina zonder compromissen.' In dit licht bezien kan men begrijpen dat 3 / 5
de joodse staat voor elke ware moslim een volstrekt onaanvaardbaar, ja, een afschuwelijk gegeven is. Deze staat, waar enkele miljoenen Joden - zij het met steun van het 'christelijke' Westen nog steeds standhouden tegen 300 miljoen Arabieren in de regio, is vernederend voor Allah en voor de internationale islamitische wereld. Het is dan ook geen wonder dat, toen Osama bin Laden over de 'vernederingen' sprak die de islamitische wereld zijn aangedaan, hij allereerst de aanwezigheid van de joodse staat op 'islamitisch' grondgebied noemde! Als de wereldleiders niet het islamitisch standpunt ten aanzien van het Heilige Land proberen te begrijpen, zal het conflict in het Midden-Oosten alleen maar verder escaleren. Let wel: het probleem is niet zozeer dat er Joden wonen in Palestina. Het handvest van de PLO zegt dat zulke Joden eenvoudig 'Palestijnen' zijn, inwoners van Palestina. (Onder het Britse Mandaat hadden de Joden een 'P' in hun paspoort en werden zij inderdaad aangeduid als 'Palestijnen'.) Er wonen al sinds dertien eeuwen honderdduizenden Joden in de islamitische wereld, die daar de dhimmi-status hadden. Dat houdt in dat hun wel sterk beperkende en vernederende bepalingen werden opgelegd, maar als 'lieden der Schrift' werden zij toch getolereerd. In 1948 echter werden in Palestina na precies 1310 jaar de rollen omgedraaid: de dhimmi's kregen de overhand, stichtten een eigen staat en onderwierpen daaraan ook de moslim-inwoners, die nu op hun beurt aan beperkende en vernederende bepalingen werden onderworpen. Dat is voor elke rechtgeaarde moslim absoluut onverdraaglijk en ontoelaatbaar. Maar ook komt voor zo'n moslim de vraag op: hoe heeft Allah dit ooit kunnen toestaan!? Het antwoord kan alleen luiden: omdat zoveel moslims de zuivere leer van de islam hebben losgelaten. De stichting van de staat Israël is dan ook onbedoeld een van de belangrijkste oorzaken van het herleefde islamfundamentalisme geweest. Immers, als de moslims terugkeren tot de zuivere islam, zal de staat Israël weer ten onder gaan. Islam en jodendom De islamitische wereld zal altijd weer proberen de joodse staat te vernietigen. Laat niemand denken dat deze dreiging alleen van 'extreme' moslims uitgaat. Reeds Mohammed zelf begon, toen bleek dat de Joden zijn boodschap niet wilden aannemen, hen te haten met een brandende haat. In mei 627 liet hij nagenoeg alle joodse mannen van Medina afslachten; de vrouwen en kinderen werden als slaven verkocht. In een vierjarige oorlog (624-628) versloeg Mohammed alle in Arabië wonende joodse stammen. Vele Joden werden gedood of verdreven, en de overigen werden geplunderd en schatplichtig gemaakt en vele bezittingen verwoest. In 640 verdreef kalief Omar de laatste Joden uit Arabië. Geen moslim kan de haat van Mohammed jegens de Joden vergeten. Ook al heeft de islam tijden gekend dat moslims en Joden redelijk vreedzaam tezamen leefden, daar waar Joden de islam weer in de weg staan, zoals thans in het Heilige Land, komt de oude haat weer boven. Als zelfs Mohammed het recht had Joden om het leven te brengen, hebben Kaddafi, Yasser Arafat en president Sadat (resp. 4 / 5
president van Libië, van het Palestijns Gezag en van Egypte) dat ook. Hoewel er in de vroege delen van de Koran ook welwillende woorden over de Joden staan, is de hoofdteneur de strenge veroordeling van de Joden: 'gevloekt heeft Allah hen wegens hun ongeloof (2:88); hij is 'vertoornd' op hen (58:14) en heeft hen voor de hel bestemd (59:3). Alleen al eind negentiende eeuw zijn er dan ook in de hele moslimwereld duizenden Joden vermoord, alleen omdat zij Joden waren. In de periode in en rond de Tweede Wereldoorlog zijn in moslimlanden nog eens meer dan duizend Joden vermoord bij anti-joodse rellen. Vrede tussen Joden en moslims is dan ook principieel ondenkbaar; het tolereren van joodse dhimmi's onder moslimbestuur is het maximaal haalbare, en zelfs dat is er vaak niet van gekomen. Maar vrede tussen een joodse staat (op voormalig islamitisch terrein) en zijn moslim-buurstaten is uitgesloten. Alleen naïeve westerlingen, die de religieuze dieptedimensie van het conflict miskennen, kunnen daaraan geloven. Overgenomen (met toestemming) uit het blad Ellips. (voor meer informatie zie www.medema.n l ). Het artikel is een uittreksel uit het boek 'Israël en de Palestijnen' van Prof. Ouweneel. 5 / 5