Lezen: Jeremia 29: 4-7 1 Petrus 2: 1-17 Jeremia stuurt deze brief naar de elite die weggevoerd is naar Babel Het is een opvallende opdracht van de Here. Straks lezen we een hoofdstuk van een brief uit het nieuwe testament Deze brief aan de jonge christengemeentes is door de apostel Petrus geschreven toen hij in Rome was. De apostel zelf noemt het een brief uit Babylon, hij vergelijkt Rome met het Babel van het oude testament. De profeet Jeremia schrijft een brief met een missionaire boodschap naar de mensen in Babel. De apostel Petrus schrijft eeuwen laten een brief met dezelfde missionaire boodschap uit Babel. Laten we gaan luisteren wat die boodschap door de eeuwen heen is geweest en vanmorgen gaan kijken hoe actueel die oude woorden voor ons vandaag nog zij Kern teksten voor de preek: Jeremia 29: 7 Bid tot de HEER voor de stad waarheen ik jullie weggevoerd heb en zet je in voor haar bloei, want de bloei van de stad is ook jullie bloei. 1 Petrus 2: 9 Maar u bent een uitverkoren geslacht, een koninkrijk van priesters, een heilige natie, een volk dat God zich verworven heeft om de grote daden te verkondigen van hem die u uit de duisternis heeft geroepen naar zijn wonderbaarlijke licht. 1 Petrus 2:12 Leid te midden van de ongelovigen een goed leven, opdat zij die u nu voor misdadigers uitmaken,door uw goede daden tot inzicht komen en God eer bewijzen op de dag waarop hij komt rechtspreken. Preek: Thema de missionaire kerk Gemeente van onze Here Jezus Christus, Wij hebben in onze gemeente net als in de meeste gereformeerde kerken een evangelisatiecommissie. We vinden dat noodzakelijk en heel gewoon. Maar wist u dat heel veel mensen vroeger in onze kerken eigenlijk helemaal geen voorstander waren van een evangelisatiecommissie? Heel veel gereformeerde predikanten hadden eigenlijk helmaal niets op hadden met de georganiseerde evangelisatie. En dat lijkt nog steeds een beetje door te werken in onze tijd. Er zijn mensen die moeite hebben met de term missionaire gemeente zijn. Missionaire kerk zijn.
Dat heeft verschillende oorzaken en éen daarvan is het beeld dat soms naar mijn idee wel eens wordt neergezet alsof er maar twee types gemeentes zouden zijn. Aan de ene kant de flamboyante pioniersgemeente, met vooral apostolische, profetische en evangeliserende gaven en talenten, mensen die creatief zijn, nieuw-bollig, super-hip en super-relevant. Met aan de andere kant de traditionelen met hun wat belegen herders en leraars en hun trouwe gemeenteleden. De mannen en vrouwen van het pastoraat bij de slappe thee en de knikkende knieën. Bang voor elke verandering. Oh, oh, wat zijn ze sneu. En ja als je dat beeld neerzet van de kerk dan is de scepsis wel te verklaren vanuit reformatorische hoek, (ook vanuit gereformeerde hoek trouwens allerlei initiatieven tot kerkplanting en gemeentestichting worden bekeken. Maar ook in niet gereformeerde kringen PKN (Dekker - Marginaal en missionair) en evangelische kringen ( Mark de Boer Nooit meer evangeliseren!) merk je een bepaalde tegenbeweging in het missionaire denken. Grote plannen en modellen blijken aan ons eigenlijk niet besteed lijkt het wel. En als er wel eens wat lijkt te lukken of vrucht te dragen dan is het net alsof we het altijd willen relativeren en afdoen als iets tijdelijke en iets waar wel weer een addertje onder het gras zal schuilen.! Van nature zijn wij geneigd God en zijn werk te wantrouwen, zeg maar.. Hoe kan dat nou. Ik heb me dat vaak afgevraagd. Heel lang heb ik daar heel erg vreemd tegen aangekeken. En ik doe dat nog. Maar er is mij wel iets duidelijker geworden de laatste tijd. En dat wil ik vanmorgen graag met u delen. In mijn boekenkast heb ik een boekje staan met daarin een interview met een van de voor mannen uit de tijd van de vrijmaking, ds. Douwe van Dijk. In dat boekje wordt hem de volgende vraag gesteld: U bent aanvankelijk nogal actief geweest op het vlak van de evangelisatie. Maar later heeft u eens geschreven dat de kerk eigenlijk geen roeping heeft tot evangelisatie. Hoe zit dat? En dan legt ds. van Dijk uit waarom hij vind dat de kerk geen taak heeft in de evangelisatie. Hij zegt de kerk heeft ambtsdragers. Die hebben als taak toezicht houden op de gemeente, het geven van geestelijke leiding. Maar dat houdt niet in dat de kerkenraad ook verantwoordelijk is voor wat u als gemeentelid zegt als u bij de buurman op de koffie bent. U spreekt daar niet namens de kerk maar namens u zelf als gelovige, als kind van God. Als ambassadeur van Christus.
Ds. Van Dijk zegt: - De kerkenraad is niet bijvoorbeeld ook niet verantwoordelijk voor het hokje dat u rood maakt op uw stembiljet. - De kerkenraad heeft niet als taak om scholen op te richten. De ouderlingen en diakenen moeten de leden van de gemeente activeren en motiveren om overal waar zij kunnen te getuigen van het Woord, te leven náár dat Woord en in overeenstemming met dat Woord. Daarin mogen mensen zich best organiseren maar dat is hun eigen verantwoordelijkheid. Ik geloof dat de kerk, de dominee en de ouderlingen de roeping hebben de gemeente zo te vormen naar Zijn Woord, dat zij zelf in hun gehele leven en daar hoort de evangelisatie ook bij - hun taak leren zien. Het gaat er allereerst om dat christenen zelf getuigend leven. Vervolgens is de kerk (die samenkomt in kerkdiensten, kleine groepen, bijbelkringen en andere ontmoetingen) de plek waar christenen toegerust moeten worden voor deze missionair levensstijl. Als dit waar is, broeders en zusters, en ik geloof zeker dat ds. van Dijk en al die anderen daar een punt hebben. Als dit waar is dan is missionaire gemeente zijn het dus niet de directe taak van de evangelisatie commissie of de kerkenraad (en dan met name de diaconie en de diakenen), maar dan is het uw strikt persoonlijke taak. Dan begint het ambassadeur zijn van God, vertegenwoordigers als burger van Zijn koninkrijk voor u en voor jou vanmorgen na de dienst in de hal van deze kerk. Een opdracht van Uw zender, uw Koning. Dan gaat u straks als u naar huis loopt nadenken over wie u jaloers kunt maken op wat wij hier vanmorgen hebben beleden. Als de gemeenteleden zich niet missionair opstellen niet het evangelie voorleven aan anderen hebben welke beleidsplannen ook gemaakt worden geen enkel nut en waarde. De gemeente heeft geen taak voor mijn buurman, Maar die heb ik zelf wel en hoe vaak bid ik voor hem en vertel ik, laat ik zien wat het evangelie betekend. Wees dus missionair daar waar je elkaar kent. Missionair gemeente zijn is dus allereerst een taak van de gemeenteleden afzonderlijk in hun eigen context en leef omgeving. In onze kerken is dus wel eens het onderscheid gemaakt tussen de roeping van de individuele gelovige en de gemeente Missionaire Gemeente
Maar ja, als wij hier vanmorgen met 300 man samenkomen als allemaal missionaire gemeenteleden en haar gasten, zijn wij dan geen missionaire gemeente? Nou als we dan even kijken naar de tekst uit 2 Petrus 1 dan zien we dat die scheiding tussen de missionaire roeping van de gelovigen en het gemeentelijke leven onmogelijk gemaakt kan worden. 1 Petrus 2: 9 Maar u bent een uitverkoren geslacht, een koninkrijk van priesters, een heilige natie, een volk dat God zich verworven heeft om de grote daden te verkondigen van hem die u uit de duisternis heeft geroepen naar zijn wonderbaarlijke licht. Wat is er gebeurt? Uit de duisternis zijn mensen geroepen tot Gods Licht. Daarmee is voorgoed een einde gekomen aan een leven in de duisternis van het vroegere leven waarin veel dingen het daglicht niet konden verdragen. Wie tot God komt wordt verlicht. (ps. 34:6) Pas in dat licht is te zien hoe donker het vroeger eigenlijk was Christenen zijn geroepen om binnen de lichtkring van Gods heiligheid te functioneren en dat licht te reflecteren! Dat licht kan onmogelijk onder de stoel blijven hangen! Daarvoor is het veel en veel te fel!) Die gemeente, wij dus, jij u en ik, heeft een plaats in het Grote Werk, dat Grote Plan van de drie-enige God in deze wereld. Het is Gods missie, Zijn plan en Zijn activiteit Zijn licht dat we moge reflecteren. Zending en evangelisatie, missionair kerk zijn is dus niet in de eerste plaats een activiteit van de gemeente, maar van God zelf. Het is Gods missie. (Missio Dei). Gods uiteindelijke doel de voltooiing van Zijn Schepping, van Zijn Koninkrijk. Zending en evangelisatie, missionair zijn is dus niet in de aller eerste plaats een activiteit van de individuele gelovigegemeente, maar van God Zelf! Missionair gemeente zijn betekend dat de kerk sinds Pinksteren de goddelijke missie, zeg maar Zijn Grote Reddingsplan, uitvoert door in de hele wereld alle ongelovigen met het evangelie van het Koninkrijk van Christus op te roepen tot het geloof in de drie-enige God door dat geloof in Woord en daad voor te leven. De gemeente wordt opgeroepen om Gods verbondsbeloften te geloven en daaruit te leven. Zo is de gemeente intermediair tussen God en de wereld. een uitverkoren geslacht,
een koninkrijk van priesters, een heilige natie, een volk dat God zich verworven heeft om de grote daden te verkondigen van Hem die u heeft geroepen. Geroepen om een te midden van de ongelovigen een goed leven te leiden, opdat zij door uw goede daden tot inzicht komen Ambassadeurs van Gods koninkrijk. Het is Gods missie, Zijn plan en Zijn activiteit. (Missio Dei) Gods Opdracht die Hij door zijn kerk (wereldwijd), zijn gemeente (plaatselijk) en zijn kinderen (persoonlijk) wil verwezelijken in deze wereld. Als wij het daarom vanmorgen en de komende week hebben over Missionair zijn dan is dat is dus heel iets anders dan dat we radicaal nu ineens het roer om moeten gooien. Dat we missionair zijn als hoogstaand ideaal gaan binnenhalen grote plannen en strategieën gaan ontwerpen. Ons het vuur uit de sloffen gaan lopen en alle activiteiten richten op het knuffelen van onze ongelovige buurman en de zondige buitenwereld. Missionair zijn is geen toverwoord het is onderdeel van het wezen van het zijn van de kerk. De gemeente is missionair of is demissionair. We hoeven het dus niet te worden maar we zijn het of we zijn het niet. Missionair of demissionair, daar staat of valt mee of je gemeente bent van Christus of niet. Missionaire gemeente zijn dat is je opgenomen weten in Gods grote Plan van zaaien en oogsten, van redding en verzoening. Demissionair zijn dat is, ontslagen als ambassadeurs van Christus. Kan dat dan een demissionaire gemeente? Ja dan kan. Een demissionaire kerk staat tussen God en de zoekende mens in als een blokkade. Een demissionaire gemeente is niet betrokken met en deze wereld en heeft het zicht op haar doel en het zicht op de toekomst, Gods koninkrijk, verloren. Daarmee heeft zij zichzelf overbodig gemaakt ten dienste van het koninkrijk van God. Missionair of demissionair geloven is de toetssteen van het geloof, voor jou en u persoonlijk en voor ons als gemeente. Zijn wij ambassadeurs van dat koninkrijk? Missionair? Of gaan we voor ons eigen koninkrijk? Demissionair? Ik las een verhaal van een Iraniër die tot geloof was gekomen in Nederland. Hij had een tijdlang meegedraaid in een kerk, ik weet niet of het een vrijgemaakte of andere gereformeerde kerk was, dat doet er ook niet zo veel toe, maar deze man vergeleek de gemeente met een academisch ziekenhuis.
De kerk doet prachtig werk voor de mensen die lid van de gemeente zijn. Het loopt allemaal prima geolied. Maar wat wordt er gedaan aan de mensen op het slagveld? Waar zijn de veld hospitalen? Waar zijn de ambulances die af en aan rijden? Weet u waar ik aan moest denken bij het maken van deze preek? Aan die reclame slogan van Opel.. Kent u die reclame? Opel. Wir leben Autos. Wat zegt die reclame eigenlijk? Het geeft aan wat de werknemers van Opel (van hoog tot laag) uitstralen voor hun bedrijf: Auto's zijn onze passie en dit enthousiasme beïnvloedt alles wat we doen. Wie schitterende auto s wil bouwen, moet er zijn hart en ziel in leggen, samen met de nodige energie. Dat is precies wat we bij Opel doen en daar zijn we trots op! Missionair! Is het daar bij Opel altijd koek en ei? Ach wel nee. Dat was een gewoon bedrijf met alle soorten werknemers en managers: good en bad guys alles d r op en er aan. Is de gemeente perfect, wel nee. Maar toch.. Bent U trots op uw God. Bent U trots op Jezus Christus. Bent U blij om lid te mogen zijn van Zijn kerk, Zijn gemeente. Kan uw buurman aan u zien dat u dat bent? Kunnen uw kinderen het aan u zien? Of bent u altijd een beetje kritisch? Beetje negatief, niet te erg natuurlijk maar beetje Bent u trots op uw broeder of zuster of altijd een beetje neerbuigend? Bent u ouderen trots op onze jongeren? en bent u jonge mensen, respectvol naar onze ouderen? Bidden we voor onze buren onze dorpen? Zetten we ons in voor de bloei van onze omgeving? Helpen we waar we kunnen in ellendige situaties om ons heen? Kent men u als weldoeners, als royale gevers? Of het antwoord op die vragen nu ja of nee is: de eersten die uw houding overnemen en oppikken zijn uw kinderen en kleinkinderen. Positief en vol glorie spreken over uw Heer en Heiland en zijn kerk zijn gemeente is wat door werkt in de geslachten. Missionair
Negatief spreken over en onderhuidse minachting voor anderen gaat óók door in de geslachten en zal verhardden tot het verzuurd is en afhaakt..demissionair! Vol vreugde delen van wat God u geeft zal doorwerken in uw huis maar ook in uw straat op uw werk en overal waar God plaatst, jou neerzet. Uit het onderzoek komt ook naar voren dat de positieve uitstraling van christenen bij de meeste bekeerde mensen van grote invloed is geweest. Het omgekeerde geldt ook. In één van de preken mocht ik nu een citaat meegeven van Bonhoeffer: Ons christen-zijn zal in deze tijd bestaan uit slechts twee elementen: bidden en onder de mensen het goede doen. Bidden en onder de mensen het goede doen. Dat begint in de gemeente. In het pastoraat. Van de broeders ouderlingen en diakenen. Maar ook dat van u allen heel persoonlijk. In Gods missie is het pastoraat van groot belang. Vrijwel alle contacten met toetreders beginnen pastoraal of diaconaal. Een luisterend oor, een gesprek, een kop koffie, een gebed. Vervolgens beginnen sommige mensen uit zichzelf vragen over God te stellen. Dat is de Missio Dei, het werk van God de vader de Zoon en de heilige Geest. Paulus schrijft in Romeinen 11:11 dat de Joden afgunstig moesten worden op de redding van de christenen. Daar gaat het om in de Missio Dei. Dat geldt ook voor de niet-gelovige mensen om ons heen. In deze tijd waarin de problemen zoals de toenemende terreurdreiging, de afbrokkeling van steeds meer normen en waarden etc. de mensheid boven het hoofd lijken te groeien, kunnen we laten zien dat we mensen zijn die niet bang hoeven te zijn, omdat we een machtige God en Vader hebben. In de samenvatting van ons weekthema lezen we dan ook: Het is onze grote roeping als gemeente om Christus te verkondigen aan onze stads- en dorpsgenoten. In alles wat we doen als kerk, zouden we ons moeten afvragen: brengt dit ons én buitenkerkelijken dichter bij Christus? Je wilt graag met hen delen wat jij zelf ook hebt ontvangen in Christus: genade en bevrijding. Het feest van genade!
Amen.