In dualitate fortitudo

In dualitate fortitudo Introductio De Latijnse uitdrukking onder hoofding ontdekten we voor iets meer dan drie maanden in Maastricht. Dat was naar aanleiding van het laatste optreden van André Rieu en zijn Johann Strauss Orchestra... op zondag 14 juli 2013 op het 'Vrijthof' in Maastricht. Dat is, inderdaad, al ruim drie maanden geleden, maar vermits er op de Maastrichtenaar geen leeftijd staat -wel op 1 oktober j.l. 64 jaar geworden-... en op de muziek die hij brengt zeker niet... brengen wij eerst nu onze recensie. Dit op het ogenblik dat hij aan zijn Australische tournee bezig is. Legde trouwens na 14 juli 2013 zijn viool even aan de kant, om van een welverdiende vakantie te genieten. Net als zijn orkest trouwens. Midden september moest iedereen immers paraat zijn om aan een wereldreis te beginnen! Eerst vijf concerten in Mexico City... om daarna de Stille Oceaan (?) over te steken naar Australië! Wij keren terug in de tijd... naar Maastricht! Maastricht Mestreech, zoals men aldaar zou mooi weet te zeggen, ligt in het zuiden van Nederland en is de hoofdplaats van Nederlands Limburg, dit nabij de grens met België en Belgisch Limburg. De naam Maastricht is waarschijnlijk ontsproten uit de Latijnse naam Mosae Trajectum of 'doorwaadbare plaats in de Maas'. Dat zal nu zeker niet meer het geval zijn. De benaming is feitelijk slechts uit de Middeleeuwen bekend. Doordat voor de Stad Utrecht ook de benaming 'Traiectum' of 'Triecht' werd gebruikt, zal de naam van de stroom er aan toegevoegd zijn. In 1051 werd voor het eerst de naam 'Masetrieth' genoteerd... wat uiteindelijk Maastricht werd. U de geschiedenis van Maastricht brengen zou ons te ver leiden, want we moeten het concert nog behandelen. In alle geval zou de streek al bewoond zijn geweest zo'n 250.000 jaar geleden! We maken een sprong naar de Romeinen, die een tiental jaar voor Christus er een belangrijke heirbaan aanlegden. Later werd die de Via Belgica genoemd, begon aan de Franse kust in Boulogne... ging door ons land naar Maastricht, alwaar de Romeinen een brug over de Maas aanlegden, zo'n 200 meter voor de huidige Sint-Servaasbrug. De heirweg liep verder door naar Keulen. Rondom de brug ontstond een vestiging die stelselmatig uitbreidde. Toen op het einde van de derde eeuw Germaanse stammen Romeins Maastricht begonnen aan te vallen, werd rond 330 op de linkeroever een Castrum (vesting) gebouwd. De Romeinen begroeven hun doden buiten de nederzetting. Op een van die begraafplaatsen, het huidige Vrijthof, werd, volgens de traditie, in 384 Servatius begraven. Hij was de laatste Bisschop van Tongeren en de eerste van Maastricht. Veel draait in Mestreech rond Sint-Servatius. De Romeinse brug moet er tot 1275 hebben gestaan, dan stortte ze in. We weten niet of er toen een andere oeververbinding was, in alle geval werd in 1280 begonnen met de bouw van een stenen boogbrug, die in 1298 in gebruik werd genomen. Het is de Sint-Servaasbrug die er nog steeds staat. Het is trouwens de oudste brug van Nederland! Oorspronkelijk telde ze negen bogen, nadien werd de eerste boog aan de westzijde dicht-gemetseld en opgenomen in de kademuur. Kwam in 1850 terug te voorschijn bij de bouw van het kanaal Maastricht-Luik, maar werd vervolgens gedeeltelijk terug afgebroken. Tegenwoordig is er veel te doen om de tiende boog... verhaal dat u kunt terugvinden op het internet. Amusant is wel het feit dat er op de linker over, op de Kessels-kade, een café is dat D'n Elfde Boag wordt genoemd. Sint-Servaas Als men het over Maastricht heeft, dan kan men niet rond Servatius heen. Zou geboren zijn in Armenië en is wellicht in 384 in Maastricht overleden. Hoe die hier zou geraakt zijn hebben we niet kunnen achterhalen, of toch (?). Zou, op vraag van God van Armenië naar Jeruzalem en Syrië zijn getrokken. Door zijn onberispelijk bestaan en goede werken liet hij zich overhalen om tot priester gewijd te worden. - 1 - Een door 'God' gezonden engel zou dan aan 'Servaas' gevraagd hebben om naar Gallië te trekken om er bisschop te worden. Daarna ontwikkelde zich een verhaal... legende (?) dat we

hier niet kunnen brengen >>>. zie Sint-Servaaslegende op www.scholieren.com! Servatius zou, aan het einde van de zesde eeuw, heilig zijn verklaard door Monulfus, de twaalfde Bisschop van Maastricht. Vanaf dat moment ontstond gaandeweg de Servaas-legende ; een levensbeschrijving waarin feit en fictie onscheidbaar zijn samengegaan. Toch meegeven dat 13 mei de feestdag is van Sint-Servaas ; is daarmee ook een van de 'Ijsheiligen'. Sint-Servaas is, uiteraard, de beschermheilige van de Stad Maastricht. De Servaasbrug, Servaasbolwerk, Servaasbron en Servaaskermis herinneren aan de beroemde stadsgenoot. Op het veronderstelde graf van Sint- Servaas werd vanaf de VIde eeuw het imposante Sint-Servaascomplex gebouwd. Daarvan is de Sint-Servaas basiliek het parade-paardje. Het domineert ook het Vrijthof en de optredens van André Rieu met zijn Johann Straus Orchestra, waar we toch voor kwamen! Adventu We laten Maastricht en Sint-Servaas voor wat ze zijn, alles kan teruggevonden worden op heel veel verschillende websites. André Rieu op het Vrijthof in Maastricht. Het heeft altijd tot onze verbeelding gesproken. We konden er bijzijn op zondag 14 juli 2013... met dank aan de 'Customer Service' van de maestro. Na een rechtstreekse treinreis van Blankenberge naar Genk werden we aldaar opgepikt om de rest van de reis met de wagen verder te zetten. Aankomst! Maastricht... het was lang geleden dat we er nog waren geweest. Toen nog voor het voetbal, met wijlen Beerschot, dat destijds nog gesponsord werd door de producenten van sanitair en badkamers Sphinx. Bestaat nog altijd, met wellicht ergens nog een fabriek in Maastricht zelf, in het ene of andere Industriepark, maar ook in het (goedkopere) buitenland. De vroegere fabrieken in Maastricht zijn intussen gesloten en de grote ruimten ervan werden parkings. Op onze weg naar het centrum, een tiental minuten wandelen, ontdekten we op de gevel van een woonst in de Boschstraat nr. 45 de Latijnse uitdrukking onder hoofding... In dualitate fortitudo. Bevindt zich eveneens aan de binnenzijde van een ingang-poort in het Kasteel van Nijenrode, in Breukelen ten Noorden van de Stad Utrecht. We hebben getracht om de betekenis van deze uitdrukking terug te vinden, wat niet eenvoudig bleek te zijn. Uiteindelijk vonden we er twee in het Nederlands terug en één in de taal van Shakespeare : «met twee staan we sterk» en «in tweezijdigheid kracht»... in het Engels betreft het «in two-sidedness strength». In tegenstelling tot in de taal van Molière moeten we daar niet verder op ingaan. We kunnen wel verwijzen naar het devies van België... «Eendracht Maakt Macht», hoewel de Latijnse vertaling ervan terugslaat op... «Concordia res parvae crescunt»! «In dualitate fortitudo» dus, wat gelinkt kan worden aan André Rieu en zijn Johann Strauss Orchestra... die dan wel met véél méér zijn, maar die toch ook wel 'performant' zijn door de 'eendracht' die er heerst tussen het orkest en de 'maestro'. Exploratis Via de eerder vernoemde Boschstraat, u zult allicht begrepen hebben dat de wagen op de Sphinx parking werd gelaten, kwamen we op de imposante Grote Markt. Daar viel ons, naast de ontelbare terrasjes, onmiddellijk het standbeeld op van Jan Pieter Minckeleers, met de eeuwig brandende vlam. Mogelijk dat die af en toe gedoofd wordt om energie te sparen? In alle geval is de genaamde Minckeleers een Nederlandse wetenschapper en uitvinder. Was de ontdekker van het lichtgas en uitvinder van de gas-verlichting. Vanwaar dus die 'buis' met de brandende vlam in de hand. Studeerde trouwens aan de Universiteit van Leuven, waar in het centrum een straat naar hem genoemd is. In Heverlee staat er ook een standbeeld nabij de gebouwen van de Toegepaste Wetenschappen van de K.U.L.! Na de 'Grote Markt' doken we de winkel-wandel-straten in, om al vlug op het Vrijthof aan te komen. Dat is 'leeg' al imposant, maar 'on the day', met het grote podium en de duizenden stoeltjes, mogelijk nog indrukwekkender. - 2 - En dan zijn er langst de twee laterale zijden nog de ontelbare terrasjes, die allemaal vol zitten... maar toch ook vooruitblikken op het concert. Hier en daar wordt trouwens al plaats gemaakt

voor de avond, want overal kan men, mits reservatie, het optreden bijwonen met voorafgaand een drie gangen menu. Na een 'tankpauze' op één van die terrasjes, de gezellige winkel-wandelstraten ingedoken. Beetje om de 'sfeer' op te snuiven, want Mestreech ademt werkelijk André Rieu uit... zijn bekendste inwoner trouwens! Het valt op dat het overgrote deel van het volk in die steegjes duidelijk daar zijn om het optreden bij te wonen. Ineens er aan toevoegen, wat we nog niet gedaan hebben, het uitzonderlijk mooie zomerweer. Op het terras van 'D'n Elfde Boag', aan de oever van de Maas en net naast de Sint-Servaasbrug, is het genieten geblazen. Ook van de 'Salsa' dansers en danseressen die daar blijkbaar, in de zomer, elke zondag rendez-vous geven om er hun kunsten te tonen. Hoe het te berde kwam zijn we intussen vergeten, maar er werd uiteraard al gesproken over het evenement, later op de avond. Salsa zal André Rieu wel niet brengen... net zo min als Op de purperen hei van Armand Preud'homme. Het wordt tijd om de innerlijke mens te gaan versterken. We lieten de kade en de Maas achter ons en doken opnieuw de winkel-wandel-straatjes in... op zoek naar... mosselen! Aan het Vrijthof was er geen doorkomen meer aan, want alle terrasjes waren gereserveerd! Teruggekeerd op onze stappen, naar Brasserie Amadeus, omgetoverd tot André Rieu Café. Daar kregen we de boodschap Mosselen?... die zijn voor het ogenblik nog niet goed genoeg, zult ge in Mestreech dan ook niet vinden! Dus op zoek naar iets anders. Leuk pleintje, het Sint-Amorsplein, met een geschiedenis die terug te vinden is op wikipedia, met bomen en talrijke vrije tafeltjes... maar gereserveerd! Of toch niet?... want allemaal in functie van het optreden van André Rieu. Aan een speciale prijs! Van daaruit, uiteraard, geen zicht op het Vrijthof, maar er stond wel een groot scherm opgesteld om de liefhebbers, die geen kaarten hadden, toe te laten het concert bij te wonen. Later op de avond moet het Sint-Amorsplein vol hebben gezeten! Tegen de klok van 20u30 trokken we dan naar het sfeervolle Vrijthof! Het Vrijthof Het is het grootste en bekendste plein in het centrum van de hoofdplaats van Nederlands Limburg. Het plein is circa 160 à 190 meter lang en 100 à 120 meter breed... en is vooral bekend vanwege de vele monumenten en gebouwen. Er is het Kanunnikenhuis, het Spaans Gouvernement, het Generaalshuis (tegenwoordig Theater aan het Vrijthof), de Militaire Hoofdwacht ; enkele monumenten, zoals het 'perroen', maar het plein wordt vooral gedomineerd door de kerkentweeling... de protestantse Sint-Janskerk, daterend van rond de 14de/15e eeuw, met de hoogste toren van Maastricht, en daarnaast de katholieke Sint-Servaas-basiliek, al daterend van in de 6de eeuw en later, door de jaren/eeuwen heen bijgebouwd en gerestaureerd. Het straatje dat tussen de twee kerken loopt heet het Vagevuur. Toch meegeven dat, zoals eerder al gesteld, het vroeger een begraafplaats was. Vooral dan in de vroege middeleeuwen. Tijdens de opgravingen, voor het bouwen van een ondergrondse parkeergarage, werden er in het begin van de jaren '70 Merovingische graven gevonden. Merkwaardig ook dat door de jaren en de eeuwen heen het Vrijthof vijf meter hoger is komen te liggen dan ten tijde van de Romeinen. Bij de aanleg van een nieuwe toegang tot de Vrijthofgarage (2003) werden ook nog de restanten gevonden van vijf Romeinse wegen, waarvan de oudste dateert van het jaar 0! We zouden nog verder kunnen uitweiden over het Vriethof, maar het wordt stilaan tijd om eens aan het optreden te beginnen van André Rieu en zijn Johann Strauss Orchestra. Iedereen op het Vrijthof was er klaar voor, eerst nog in stemming gebracht door een muziekkapel die op de rijweg omheen het plein marcheerde... een plein dat sinds 1972 omgeven is door een dubbele rij platanen. - 3 - André RIEU in het Vriethof te Mestreech Voor het negende jaar op rij al! Een Vrijthof waarvan het middenplein, bestaande uit negen 'blokken', afgeladen vol zat... alsook de vele terrasje langst drie zijden ervan. Uiteraard, want

de noordelijke kant ervan is ingepalmd door het grote podium met daarnaast de twee reuzeled-schermen. Onze positie mocht uitermate goed genoemd worden, want centraal op de eerste rij van 'Blok B', op de hoek stoel 39 en 40. Wat dus betekent dat een rij uit veertig stoelen bestond. Globaal gezien mocht de totale bezettingsgraad, terrasjes inbegrepen, op zo'n 10.000 man geschat worden... met een gemiddelde leeftijd van 50+! Het concert op zondag 14 juli 2013 was het laatste van een reeks van acht in Maastricht, begonnen op vrijdag 28 juni 2013... dit na een rondreis in Zuid-Amerika (3 x Santiago in Chili en 3x Buenos Aires in Argentinië). We halen nog even de hoofding In dualitate fortitudo erbij, want bij zo'n rondreizen en concerten is teamwork toch wel zeer belangrijk... niet alleen wat de maestro en zijn orkest zélf betreft, ook de hele omkadering! Ofschoon ook de leuze, dat het Wapen-schild van het Huis van Oranje-Nassau siert... en door de eeuwen heen door Nederland werd overgenomen,... Je Maintiendrai... Ik zal handhaven... ook in overweging zou kunnen genomen worden. Dat schild, met daaronder het gezegde, prijkt trouwens bovenaan de gevel van het pand van de Militaire Hoofdwacht... gebouw dat in 2012 door het Ministerie van Defensie aan de Stad Maastricht werd overgedragen. Het gebouw wordt al enkele jaren gebruikt voor tijdelijke exposities... maar ook voor andere zaken, want het is één van de twee gebouwen waar een helft van het Johann Strauss Orchestra zich omkleed en er uit te voorschijn komt. Dat is van de westelijke kant... de andere helft komt van een andere kant. Op you tube bleek dat André Rieu, met de andere helft, al een hele weg had afgelegd want zij kwam van achteraan het plein, wellicht van uit het Generaalshuis? Nine O'clock p.m.! De aftelling begint op de twee grote led-schermen... 10... 9... tot 0... waarna de performers te voorschijn komen op de tonen van de mars Seventy-Six Trombones uit de musical play van The Music Man van Meredith Willson uit 1957. Seventy-six trombones led the big parade... With a hundred and ten cornets close at hand.... Uiteraard bestaat het orkest van André Rieu niet uit zoveel personen en zijn er nog een hele boel violen en andere instrumenten bij. De chef verschijnt, vanzelfsprekend, als eerste op de bühne gevolgd door alle muzikanten. Die intrede is een traditie geworden, waar de Maastrichtenaar altijd mee begint. De sceptici beweren dan, dat wat André Rieu brengt, op de duur toch maar altijd 'hetzelfde' is. Wij zijn de eersten om dat tegen te spreken! Het was, sinds 2008, ons zesde concert op rij en wij zijn steeds verbaasd geweest over de diversiteit. De Maastrichtenaar komt telkens verrassend uit de hoek en dat was op het Vrijthof eens te meer het geval. In de taal van Molière wordt dat mooi omschreven als épater... overdonderen/overbluffen dus! Niet wat zijn verbale tussenkomsten betreft uiteraard. Steeds grappig en altijd op het gebeuren inspelend in iedere locatie waar hij optreedt. In Mestreech zelfs in het Engels, want er waren zeer vele Engels sprekenden in the audience. Dat vertelde hij nà de opening... waarna hij meer inlichtingen gaf over wat er te wachten stond. André Rieu is niet alleen een uitstekende violist en orkestleider, een entertainer dus, maar ook een groot orateur, een boeiende spreker. Novus Rex Laat ons hopen dat deze Latijnse benaming juist is, betekent dus nieuwe koning. In alle geval deelde André Rieu mee dat het eerste deel van het optreden in het teken stond van de 'abdication' van Koningin Beatrix ; en meer nog de daarmee gepaard gaande Inauguratie van de nieuwe Koning Willem-Alexander op die 30ste april 2013, met 's avonds het Kroningsconcert op het Museumplein in Amsterdam. - 4 - André Rieu beklemtoont dat het, van alle optredens die hij in de hele wereld heeft gedaan, een hoogtepunt was dat hij zich blijvend zal herinneren. De dames van het Johann Strauss Orchestra, getooid in hun traditionele klederdracht... jurken waarmee ze toch wel wat last hadden bij het opgaan van de treden van de bühne, bij de intrede. De mannen in

pitteleer, met een brede oranje band van de rechter schouder naar de linker heup. Heel feestelijk dus. In een eigen arrangement vervolgde André Rieu met de Kroningswals... een potpourri van gekende Hollandse songs... zoals Oranje Boven, Piet Hein, de Zilveren Vloot en Wij houden van Oranje ; allemaal met passende beelden op de enorme led-screen in 'the back' van het podium. Na het Wilhelmus, het nationaal volkslied van Nederland, kwam Murisia Louwerse. Van down under had André Rieu de Australische soprane, met Nederlandse 'roots', terug in zijn 'squad' opgenomen om Time to say Goobye te brengen. Dit als hulde aan de aftredende Koningin Beatrix. Een song van de Italianen Francesco Sartori (muziek) en Lucio Quarantotto (tekst). De oorspronkelijke titel luidt Con te partiro en werd in 1995 in première gezongen door Andrea Bocelli op het festival van San Remo. Vanzelfsprekend werd er geknipt uit het oorspronkelijk Kroningsconcert, maar de Amsterdamse Medley zat er wél tussen ; met Twee ogen zo blauw, de Amsterdamse grachten, Tulpen uit Amsterdam en Amsterdam is mooier dan Parijs. Zeer opmerkelijk aan het concert in Maastricht... en ook eerder dit jaar in Amsterdam... dat de eigen solisten in de schaduw werden gesteld. Ook geen enkele keer een echte presentatie ervan. Ze waren er nochtans allemaal, op de Zuid-Afrikaanse Kimmy Skota na. Verbazend! In the shadow of the Sint-Servaas Cathedral In perfecte warme en zomerse weersomstandigheden, in de schaduw van de kerkentweeling, kwam Mursia Louwerse terug. Met haar werd de Atlantische Oceaan overgestoken, bij manier van spreken, om hulde te brengen aan Koningin Maxima... want van Argentijnse afkomst. Don,t cry for me Argentina, van 1977... tekst van Tim Rice en muziek van Andrew Lloyd Webber uit de musical 'Evita'. En... het jaartal goed bekeken? Dat men dus niet (meer) komt aandraven met het argument dat André Rieu alleen maar klassieke muziek brengt. Desalniettemin toch even de semi klassieke toer opgegaan met de Second Waltz van Dmitri Sjostakovitsj, een Russisch componist en pianist ( 1906 - + 1975). Dateert uit 1955 en werd geschreven voor de film The First Echelon. Daarna gooit André Rieu het over een heel andere boeg, met André Van Duin en Het Dorp... een lied van Wim Sonneveld uit 1974, waarvan de tekst dateert van 1965 (Friso Wiegersma) maar de oorspronkelijk muziek is van de Franse chansonnier Jean Ferrat! André Van Duin brengt het op onroerende en gedreven wijze... is niet alleen een smoelentrekker, maar kan heus ook wel zingen en eveneens uitgedost in de pitteleer met een oranje band! Het eerste gedeelte, juist geteld een speelhelft van een voetbalwedstrijd of vijfenveertig minuten, wordt afgesloten met... min of meer... een voetbalsong. You'll never walk alone van Richard Rodgers... een grote uit de Amerikaanse muziekwereld, want de meest productieve van de Broadway-componisten. We gaan die allemaal niet opsommen, eentje wel... The Sound of Music. De net vernoemde song komt evenwel uit de musical 'Carousel' en dateert van 1945. Grote verrassing... voor het eerst in dat eerste gedeelte niet alleen Murisia Louwerse, die solo al tweemaal was opgetreden, maar ze krijgt ook de twee Braziliaanse schoonheden aan haar zijde... Carmen Monarcha en Carla Maffioletti + The Platin Tenors (in orde van lengte... de Australiër Gary Bennett, de Hongaar Bela Mavrak en de Duitser Thomas Greuel). Schitterende afsluiter van een even begeesterende first half... dermate zelfs dat mijn schoonzoon zich prompt tot André Rieu fan ontpopte en zich de C.D. aanschafte van het Kroningsconcert, dat te koop werd aangeboden. - 5 - Prodigiosus & Stupendo Vooraleer dat te verklaren toch meegeven dat het aangename aan zo'n spektakel ook het contact is dat men legt met de personen die achter of naast u zitten. Voor de meesten wellicht hun eerste André Rieu concert... voor ons, zoals reeds gesteld, het zesde... en het is dus nooit hetzelfde! Op een paar uitzonderingen, en de sfeervolle extra-times, na natuurlijk. Klokslag 22 uur luidde het op de toren van de Sint-Servaas-kathedraal. Net zoals met

het voetbal houdt André Rieu de intermission op een kwartier. Vele mensen weten dat blijkbaar niet, vanwaar steeds de nodige grapjes over de te laatkomers. Wordt altijd ingeluid met The Bridge over the River Kwai. Ook de playlist van het tweede bedrijf mag verbazend genoemd worden, het eerste Latijnse woord dat we hierboven bezigden. We moeten er van profiteren, nu het lesgeven Latijn in ons land blijkbaar op de helling zou staan? Wat toch ook wel Prodigious kan genoemd worden, want wat met al diegenen die voor dokter of apotheker leren, om het daar bij te houden. Adembenemend, meteen het tweede Latijnse woord, de opening van 'the second part'! De play-list, die in de luxueuze brochure zit, wordt niet altijd nageleefd. Dat merkten we ook al bij vorige gelegenheden op... wat uiteraard geen afbreuk doet aan de algemene performance. Er wordt ineens begonnen met een andere Argentijnse inbreng... Carlos Buono, die ook al op 'tram 7' zit, heeft een speciaal instrument bij, een bandoneon! Het is een harmonica-achtig muziekinstrument, dat door Heinrich Band in 1854 uit de Duitse Konzertina ontwikkeld werd, met de merkwaardige omschrijving 'een op een trekzak gelijkend muziekinstrument'! Stupendo... het Adios Nonino dat wordt gebracht. Is van de Argentijnse componist Astor Piazzolla, dat hij in 1959 schreef nadat zijn vader was overleden. Nu we van onze recensie toch een boek aan 't maken zijn, toch meegeven dat de titel van het lied een samenvoeging is van het Spaanse woord voor 'Vaarwel' en een verspaansing van het Italiaanse woord voor 'grootvader'. Piazzolla's grootvader was een Italiaan en werd door zijn kleinkinderen 'Nonino' genoemd! We hebben, op de beelden van You Tube, personen zien huilen. Losser daarna, de Libertango, die Piazzolla in het midden in 1974 componeerde tijdens zijn vijfjarig verblijf in Italië. Werd door Grace Jones overgenomen onder de titel I've seen that face before! Mirum! We stelden al dat André Rieu in Maastricht zeer verrassend voor de dag kwam. Waarbij u meteen de betekenis kent van het Latijnse woord hierboven. Immers, van Argentinië ging het via 'Mestreech' naar Parijs, Wenen en Barcelona! Met een mirum tussenstop. In alle geval een hele reis, die in de hoofdplaats van Nederlands Limburg begint. De lokale toer dus op met André Van Duin en zijn ode aan Maastricht met Ma Ma Maastricht... of Meh Meh Mestreech, dat hij blijkbaar zelf schreef en componeerde. Wordt uiteraard door heel het 'Vriethof ' meegezongen. We trekken de grens over, naar Parijs met de Platin Tenors. Enigste 'solo optreden' van het drietal bij een André Rieu concert, moet wel uniek zijn. Uit de operette De Lustige Weduwe (1905) van de Oostenrijks-Hongaarse componist Franz Lehar, waarvan de geschiedenis zich afspeelt in Parijs. Da geh'ich zu Maxim's. Was in het begin van de 20ste eeuw wellicht meer een cabaret... nu een restaurant dat nog altijd bestaat! The Platin Tenors verlaten even de 'bühne', maar komen terug en mooi gekoppeld, volgens grootte... Murisia Louwerse aan de arm van Gary Bennett ; Carmen Monarcha aan die van Bela Mavrak en Carla Maffioletti gekoppeld aan Thomas Greuel. Tezamen brengen ze, uit dezelfde operette, Lippen Schweigen met nog een sfeervol stukje erna, wellicht uit dezelfde operette. Mirum!... André Rieu week nog eens af van de oorspronkelijke play-list en pakte uit met een regelrechte verrassing. Was wellicht aan een tournee in Europa bezig, maar toch, wie verscheen op het podium? - 6 - Uit Indiana (U.S.A.) Jermaine Jackson (zou nu Jacksun noemen!?)... de middelste, qua geboorte, van de fameuze Jackson Five! Met een afbeelding van Michael Jackson op de centrale led-screen-achtergrond -scherm, dat bij alles wat 'on the evening' gebracht werd gebezigd werd op een treffende manier-, brengt 'Jermaine' het lievelings-lied van zijn overleden broer... dat hij ook gezongen heeft op diens begrafenis in 2009. Met een Smile via de Donau naar Barcelona Werd destijds trouwens ook door Michael Jackson gecoverd (1997), maar het werd al veel vroeger echt bekend als in 1954 Nat King Cole het lied uitbrengt. Zal er wellicht ook de tekst voor geschreven hebben, want Smile was oorspronkelijk een instrumenteel thema in/uit de film 'Modern Times' van Charlie Chaplin (1936), die ook wel aan het verbale zal gewerkt hebben. Uiteraard varen we daarna de Donau op met, dixit André Rieu, de mooiste wals die Johann Strauss Jr. geschreven heeft... An der schönen blauen Donau. Dateert al uit 1866 en kende bij de 'première', op 13 februari 1867 te Parijs, weinig bijval. Enkele maanden later, in mei, werd het opgevoerd tijdens de Wereldtentoonstelling te Parijs en begon het aan zijn zegetocht. Beetje aarzelend, maar daarna werd er toch in alle vrije ruimten gewalst, zoals het de gewoonte is bij een André Rieu optreden. Het wordt dan ook steevast opgevoerd bij alle concerten, in de tweede helft van het programma telkens naar het einde toe. Het 'gewone' programma werd in Maastricht afgesloten met Amigos para siempre of Vrienden voor het Leven. Werd geschreven door Andrew Lloyd-Webber, een Britse componist die vele musicals op zijn palmares

heeft staan, o.a. Jesus Christ Superstar, Evita, Cats, The Phantom of the Opera, Sunset Boulevard... enz.. De lyrics werden geschreven door de Engelsman Don Black, die ook de mede-songwriter was van enkele James Bond thema's. In alle geval, Amigos para siempre maakt geen deel uit van de ene of andere muscial. Werd geschreven voor de Olympische Spelen van Barcelona (1992) en werd tijdens de sluitingsceremonie gebracht door Sarah Brightman en José Carreras. In Maastricht waren het de drie Sopranes en The Platin Tenors, in dezelfde samenstelling als bij de Lustige weduwe. In de 'finale' werden ze nog bijgestaan door André Van Duin en Carlos Buono. Daarna wordt het stadio, het podium dus, ontruimd. Op het Johann Strauss Orchestra en André Rieu na natuurlijk... want het is nog niet gedaan! Het moet, bij wijze van spreken, nog beginnen! Adhuc tua messis in herba est! De tweede speelhelft, blessuretijd inbegrepen, is ten einde... maar er is nog heel wat te doen, 't is ook nog maar elf uur! Uiteraard zijn die encores op ieder concert bijna dezelfde. Zijn ook de sfeer-volste... desalniettemin komt André Rieu opnieuw Mirum voor de dag. Men opent, zoals steeds, hoewel we het ook al eens als sluitstuk meemaakten, met de Radetzky Marsch, uit 1848 ; de bekendste compositie van Johann Strauss Sr.. Werd opgedragen aan de Oostenrijkse veldmaarschalk Josef Radetzky von Radetz. In het Antwerpse Sportpaleis, en in andere overdekte zalen, komen er dan ballons naar beneden gedwarreld... op het Vrijthof waren dat confetti kanonnen en brede goudkleurige serpentines. Sfeer in de keet... en adhuc tua messis in herba est... want André Rieu vervolgt met het even sfeervolle Strauss & Company, potpourri die ook telkens gebracht wordt, traditie-vol... gewoonweg een must. Net als het Libiamo trouwens van de opera La Traviata, opera in drie bedrijven van Giuseppi Verdi uit 1853. Dat is het zgn. drinklied dat gezongen wordt in het eerste bedrijf tijdens een feest ten huize van Violetta, een rijke courtisane. Wordt gebracht door de Platin Tenors en de drie Sopranes. Er wordt dan een stukje gezopen, o.a. Manoe Konings doet daarbij aardig haar best! Allemaal ludiek en het valt te betwijfelen of het Cava en écht bier is? - 7 - The audience amuseert er zich wel mee. Nog ééntje?... André Rieu 'bespeelt' telkens het publiek. Haalt daarna een wit konijn uit zijn tover-hoed. Trini LOPEZ! De Texaan is er intussen ook al '74', maar zorgt voor sfeer... met zijn grootste hit If I had a hammer (1963) en de gekende kusjesdans of La Bamba, uit hetzelfde jaar. Uiteraard... sfeer gegarandeerd... waar is dat feestje?... op het Vriethof is dat feestje! En dat allemaal nog steeds op die zwoele en warme zondagavond... op 28 juni 2013 was dat wel een ander nat paar mouwen! Van Maastricht naar de Kempen! Meer ingetogenheid, ook officiëler... en helemaal iets anders... André Rieu houdt van contrasten en verrassingen, want Murisua Louwerse, Carmen Monarcha, Carla Maffioletti en The Platin Tenors brengen hulde aan Maastricht met Maastricht Anthem. Werd in 1910 gecomponeerd door Alfons Olterdissen, met lyrics van zijn broer Guus. Het slot koor van zijn komische opera 'Trijn de Begijn' werd later het Maastrichts Volkslied. Op het led-scherm het symbool van de Stad, de rode vlag met de witte ster... en als afsluiter hebben de drie mooie dames een verrassing -nog eentje- in petto, want ze ontplooien onderaan hun jurken en verlaten de scene met de vlag en het schild van Mestreech. En dan..., voor mijn schoonzoon en mezelf, de wellicht grootste verrassing van de avond! Michel Preud'homme, de nieuwe trainer van Club Brugge K.V.... ex-doelman van Standard, K.V. Mechelen en Benfica, hield op de Wereldbeker Voetbal 1994 in de Verenigde Staten 'Holland' van een overwinning tegen België (1-0 voor de Rode Duivels) en werd in datzelfde jaar ook nog eens verkozen tot beste doelman ter wereld. Werd in de Luikse regio geboren, zodat we kunnen betwijfelen of hij familie was van Armand Preud'homme, de Vlaamse componist. Zal hem allicht gekend hebben, want deze laatste overleed op 7 februari 1986. In alle geval stond er op zondag 14 juli 2013 ons wel een verrassing te wachten! Het was 'aan ons'... wat we niet voor mogelijk hielden, zoals in de namiddag op het terras aan de kade naast de Maas gesteld, gebeurt toch... André Rieu en het Johann Strauss Orchestra brengen Op de purperen heide, van Armand Preud'homme dat hij in 1939 componeerde. Dan wel de Maastrichtste versie ervan... Mestreech is neet breid, waarvan de lyrics van ene Johan Pletzers zijn. In alle geval... grote Mirum! In dualitate fortitudo Onze Latijnse hoofding komt helemaal tot uitging als de grote wijzer van de klok op de Sint-Servaas basiliek... of is het de Sint-Janskerk?... naar boven gaat, want 11u30 p.m. al gepasseerd. Zijn jullie niet moe???... moeten jullie

niet naar bed??? Nog eentje, en Jermaine Jackson met zijn grootste hit, die op 25 oktober 1984 werd uitgebracht, When The Rain Begins to fall. Gelukkig was dat, in tegenstelling tot op 28 juni, niet het geval! Is een song die geschreven werd door het trio Peggy March, Michael Bradley en Steve Wittmack. The Pipers Band nog...? Die komen eraan! Netjes naar voren marcherend op de tonen van Scotland the Brave, een van de drie niet-officiële volksliederen van Schotland. Werd voor het eerst in 1911 gepubliceerd, maar zou al dateren van rond 1891-95. De componist schijnt niet gekend te zijn, de lyrics zijn van van de journalist Cliff Lass. De Piper band nestelt zich achteraan de bühne om dan samen met het Johann Strauss Orkest... en Manoe Konings voor Amazing Grace te gaan, van de Engelsman John Newton. Was een pastoor... en slaven-handelaar! Dat terzijde gelaten is het een christelijke hymne die in 1772 zou geschreven zijn! Het onvermijdelijke Adieu, mein kleiner Gardeoffizier is, ook al traditiegetrouw, het 'begin van het einde'. Is van de Oostenrijkse componist en dirigent Robert Stolz... die 95 jaar werd! De lyrics zijn van ene Bruno Balz. Zou komen uit de operette Die Lustiger Weiber von Wien, dat van in het begin van de 20ste eeuw zou dateren. Schreef meer dan 60 operettes en talrijke filmmuziek. Wordt de 'Koning van de Weense operette genoemd. - 8 - Robert Stolz begeleide in vele televisie optredens ook de tenor Rudolf Schock. Op zondag 14 juli 2013 kwamen alle solisten op het podium om 'the audience' uit te wijven... dit In dualitate fortitudo... dus de drie Sopranen, The Platin Tenors, André Van Duin, Carlos Buono, Jermaine Jackson en Trini Lopez. En heel het Vriethof doet mee, zeker op al die terrasjes! Iedereen uitgewuifd... en dan haalt Manoe Konings haar 'fluitje' boven. We weten hoe laat het is... de ultieme finale... en hoeveel percent krijgt Rocco Granata daarvan (?) want... Marina op 'popwijze'... met alles er op en er aan. Samba-ballen, ook de Pipers, een kleurrijke led-achtergrond en vuurwerk! Slot-firework, want was er toch ook al bij sommige andere nummers in de loop van de avond. Daarna is het de grote uittocht! Epiloog Zijn er woorden te vinden om onze gevoelens te uiten van die schitterende en begeesterende zondagavond 14 juli 2013. Op het Fête Nationale van Frankrijk, werd het een Mestreech hoogdag op het Vriethof. Uiteraard speelden de uitstekende, zelfs buitengewone, weers-omstandigheden ook een zeer grote rol, wat het evenement nog meer glans gaf. Het geheel was gewoonweg 'subliem', met een zeer verrassend programma, zoals we al stelden. Ondanks die méér dan 8.000 toeschouwers op het middenplein, verliep de leegloop zeer vlot. In de nog warme zomernacht nog een Brand-pilsje meegepakt op een terrasje in de Helmstraat... daarna, via de Grote Markt en de Boschstraat ging het terug naar de Sphinx parking. We passeerden terug voorbij het pand met het opschrift... In dualitate fortitudo. In de wagen bleef, met de C.D. van het Kroningsconcert, André Rieu en zijn Johann Strauss Orchestra een meer dan aangename reisgezel! Marcel Dingemans